«Ἡ Ἀλεξάνδρα»

 Ἅγιος Σεραφείμ τῆς Βίριτσα

Ζοῦσε κάποτε στήν Βίριτσα μία γυναίκα πού λεγόταν Ἀλεξάνδρα. Στόν Θεό δέν πίστευε. Ὁ ἄνδρας της δέν γύρισε ἀπό τόν πόλεμο. Τότε κάποιες γνωστές της τῆς εἶπαν:

• Ζεῖ ἐδῶ ἕνας γέρος μοναχός πού προβλέπει τό μέλλον, πήγαινε νά τόν ρωτήσεις. Μπορεῖ αὐτός νά σοῦ πεῖ τί ἔγινε μέ τόν ἄνδρα σου.

Ἡ Ἀλεξάνδρα πῆγε στόν πατέρα Σεραφείμ μαζί μέ τήν κόρη της ὀκτώ χρονῶν πού ἦταν κουφή. Περίμεναν πολλή ὥρα. Ἡ Ἀλεξάνδρα ἄρχισε νά νευριάζει καί ἤθελε νά φύγει. Τελικά μπῆκε μέσα στό κελί τοῦ Γέροντα ἀλλά δέν τόν ρώτησε τίποτα. Ὁ Γέροντας τήν κοίταξε καί τῆς εἶπε:

• Πήγαινε.

Ἀλλά ἡ κόρη της ἤθελε νά δεῖ τόν παππούλη ἀπό κοντά. Αὐτός κάτι τῆς ἔλεγε. Τό κορίτσι δέν ἄκουγε τίποτα καί προσπάθησε νά τοῦ δείξει πώς δέν τόν ἄκουσε. Ξαφνικά ὁ πατήρ Σεραφείμ ἄρχισε νά κλαίει, μετά σήκωσε τά μάτια του καί πολλή ὥρα κοιτοῦσε πρός τά πάνω. Τό κορίτσι τόν λυπήθηκε καί πῆγε κοντά σ᾿ αὐτόν. Ὁ Γέροντας πῆρε ἀπό τό τραπέζι μία καραμέλα καί τό ἔδωσε στό κορίτσι. Ἐκείνη τοῦ εἶπε φωναχτά·

• Εὐχαριστῶ!

Ὁ Γέροντας ἄρχισε πάλι νά τῆς μιλᾶ καί τῆς εἶπε·

• Πήγαινε καί πές· μέ συγχωρεῖτε πού καθυστέρησα τόν παππούλη.

Τό κορίτσι ὅταν βγῆκε μαζί μέ τήν μητέρα της ἀπό τό κελί τοῦ Γέροντα εἶπε αὐτά τά λόγια. Ἀργότερα ἡ Ἀλεξάνδρα διηγήθηκε· «Θεέ μου! Ὅταν ἄκουσα τήν κόρη μου νά λέει αὐτά τά λόγια ἔτρεξα πίσω στό κελί τοῦ Γέροντα καί ἔπεσα κάτω στά πόδια του·

• Μέ συγχωρεῖτε παππούλη!

Αὐτός μοῦ εἶπε αὐστηρά·

• Στόν θεό δέν πιστεύεις καί σέ μένα ἦλθες, γιατί νόμιζες ὅτι εἶμαι κάποιος μάγος. Δέν ἀσχολοῦμαι μέ μαγεία ἀλλά προσεύχομαι. Βλέπεις ὁ Κύριος ἔκανε νά γίνει ἡ κόρη σου καλά. Μήν τό ξεχνᾶς. Ἐγώ σέ λίγο θά ἀναχωρήσω. Νά ἔρχεσαι στόν τάφο μου. Ἤθελες νά μάθεις γιά τόν ἄνδρα σου – ζεῖ αὐτός καί σέ λίγο θά ἐπιστρέψει ἀλλά δέν θά εἶσαι εὐτυχισμένη μαζί του. Λίγο καιρό θά εἶναι μαζί σου, μετά θά σέ ἀφήσει καί θά πάει στήν ἄλλη γυναίκα».

Πραγματικά μετά ἀπό λίγο γύρισε στό σπίτι ὁ ἄνδρας της ἀλλά ἡ ζωή τους δέν πῆγε καλά. Αὐτός πήγαινε μέ ἄλλες γυναῖκες καί τελικά ἔφυγε ἀπό τό σπίτι. Ἡ Ἀλεξάνδρα δέν πήγαινε οὔτε στήν ἐκκλησία οὔτε στόν τάφο τοῦ Γέροντα μέχρι πού ἄρχισαν νά πονᾶνε τά πόδια της καί νά μένει παράλυτη. «Τότε θυμήθηκα αὐτά πού μοῦ ἔλεγε ὁ πατήρ Σεραφείμ καί ἄρχισα νά κλαίω, - διηγεῖτε ἡ Ἀλεξάνδρα. Ὁ ἄνδρας μέ εἶχε ἀφήσει, τά δύο μεγάλα παιδιά σπούδαζαν στό πανεπιστήμιο καί ἔμεναν στήν φοιτητική ἑστία, ἡ μικρότερη κόρη πήγαινε σχολεῖο καί ἔμενε στό οἰκοτροφεῖο. Ἰδιαίτερα οἱ νύχτες ἦταν πάρα πολύ δύκολες – στό σπίτι δέν ὑπάρχει κανείς, μόνο ἐγώ. Κάθομαι μόνη μου καί κλαίω·

• Ἄχ παππούλη, θά πήγαινα τώρα στόν τάφο σου ἀλλά δέν ἔχω πόδια.

Ξαφνικά βλέπω μπροστά μου τόν πατέρα Σεραφείμ – δέν ξέρω ἄν ἦταν ὄνειρο ἤ ὄχι. Μοῦ ἔδωσε ἕνα κομμάτι ψωμί καί μοῦ εἶπε·

• Φάε νά δυναμώσεις.

• Ἄρχισα να τρώω αὐτό τό ψωμί. Ὅταν τό ἔφαγα σχεδόν ὅλο καί μοῦ ἔμεινε μόνο ἕνα μικρό κομματάκι, ὁ Γέροντας μοῦ εἶπε·

• Αὔριο ὅταν θά σηκωθεῖς μήν παρακαλᾶς κανέναν, νά τυλίξεις τά πόδια σου μέ κουβέρτα καί νά πᾶς στόν τάφο μου μέ τά χέρια ἀλλά μόνη σου! Πρώτη φορά μέ τά χέρια θά πᾶς, στά γόνατα θά ἐπιστρέψεις, δεύτερη φορά στά γόνατα θά πᾶς καί μέ τά πόδια θά ἐπιστρέψεις.

Δέν ξέρω ἄν τόν εἶδα στό ὄνειρο ἀλλά τό μικρό κομμάτι ψωμί ἔμεινε στό χέρι μου».

Τήν ἑπομένη μέρα ἡ Ἀλεξάνδρα προσπάθησε νά σηκωθεῖ ἀπό τό κρεβάτι ἀλλά δέν μπόρεσε. Τότε ἔπεσε κάτω στό πάτωμα, τύλιξε τά πόδια της μέ κουβέρτα, πῆρε μία καρέκλα καί σπρώχνοντάς την μπροστά καί ἀκουμπώντας πάνω σ᾿ αὐτή βγῆκε στό δρόμο. Σερνόμενη κάτω μετά ἀπό πολλές ὧρες ἔφτασε στόν τάφο τοῦ πατρός Σεραφείμ. Στό σπίτι γύρισε στά γόνατα. Καί δεύτερη φορά ὅταν πῆγε ἐπέστρεψε στό σπίτι της μέ τά πόδια.

συνεχίζεται....

Ἀπό τό βιβλίο: “Ὁ νεοφανής Ἅγιος τῆς Ρωσικῆς ἐκκλησίας”

Σεραφείμ τῆς Βίριτσα

“Βίος – Θαύματα - Προφητεῖες

Τῶν ἐκδόσεων «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»

Εὐχαριστοῦμε θερμά τίς ἐκδόσεις «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ» γιά τήν ἄδεια δημοσίευσης ἀποσπασμάτων ἀπό τά βιβλία πού ἐκδίδουν.

Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

http://hristospanagia3.blogspot.gr/