Με επισκεύθηκαν στο κελλί μου σήμερα μερικά πνευματικοπαίδια και ψάλαμε μαζί το «Χριστός Ανέστη».Τους ευχήθηκα: «Εύχομαι η Ανάσταση του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού ν΄ αναστήσει μέσα στις ψυχές μας κάθε ευγενές και ωραίο συναίσθημα. Να μας οδηγήσει όλους προς αγιοσύνη και να νικήσει τον παλαιόν άνθρωπον «συν τοις παθήμασι και ταις επιθυμίαις».
Αυτό ζητάει ο Κύριος. Γι ́ αυτό ευχόμαστε η Ανάστασή Του να βοηθήσει, να ευδοκήσει να κατατροπώσουμε και να θανατώσουμε τον«παλαιόν ημών άνθρωπον», να γίνουμε άξιοι της Εκκλησίας Του.
Έτσι ευχόμαστε ο Κύριος να μας βοηθήσει. Το μεγαλύτερο θαύμα που έκανε ο Χριστός είναι η Ανάστασή Του. Αυτό ποτέ να μην το ξεχνάμε. Χρόνια πολλά!
Κάποιος έλεγε ότι σήμερα όλα προσεύχονται, η γη, ο ουρανός, τ ́ αστέρια, τα λουλούδια που μοσχοβολούν, τα ρυάκια που κελαρύζουν, τα γάργαρα νερά, τ ́ αηδονάκια που κελαηδούν, οι πεταλούδες που πετούν,όλα ψάλλουν το «Χριστός Ανέστη!».
Λοιπόν, αυτό το ́χω πάθει κι εγώ στο Άγιον Όρος. Ήταν Πάσχα. Ανέβηκα μόνος μου στο βουνό προς τον Άθω, περίπου στα οκτακόσια μέτρα. Είχα μαζί μου την Παλαιά Διαθήκη κι έβλεπα τον γαλάζιο και καθαρό ουρανό, την απέραντη θάλασσα, που δεν είχε τέλος, τα δέντρα, τα πουλιά, τις πεταλούδες, τις ομορφιές, και φώναξα δυνατά, γεμάτος ενθουσιασμό: «Χριστός Ανέστη!». Καθώς το έλεγα –χωρίς να το καταλάβω- απ ́ τη λαχτάρα μου άνοιξα τα χέρια. Ξεράθηκαν εκεί.
Είχα πάθει τρέλα. Ανοίγω σε λίγο την Παλαιά Διαθήκη. Έπεσα πάνω σ ́ αυτά τα λόγια της Σοφίας Σολομώντος:
«Θεέ πατέρων και Κύριε του ελέους, ο ποιήσας τα πάντα εν λόγω Σου και τη σοφία Σου κατασκεύασας άνθρωπον, ίνα δεσπόζη των υπό Σου γενομένων κτισμάτων και διέπη τον κόσμον εν οσιότητι και δικαιοσύνη και εν ευθύτητι ψυχής κρίσην κρίνη, δός μοι την των σων θρόνων πάρεδρον σοφίαν και μη με αποδοκιμάσεις εκ παίδων Σου. Ότι εγώ δούλος Σος και υιός της παιδίσκης Σου, άνθρωπος ασθενής και ολιγοχρόνιος και ελάσσων εν συνέσει κρίσεως και νόμων»
Δόθηκα ολόψυχα σ ́ αυτά τα θεία λόγια.
Ξεχάστηκα ώρες, με χάσανε…
Ακούστε παρακάτω τον σοφό Σολομώντα: «…και μετά Σού η σοφία η ειδυία τα έργα Σου και παρούσα, ότε εποίεις τον κόσμον, και επισταμένη τι αρεστόν εν οφθαλμοίς Σου και τι ευθές εν εντολαίς Σου.
Εξαπόστειλον αυτήν εξ αγίων ουρανών και από θρόνου δόξης Σου πέμψον αυτήν, ίνα συμπαρούσά μοι κοπιάση και γνω τι ευάρεστόν εστι παρά Σοί. Οίδε γαρ εκείνη πάντα και συνίει και οδηγήσει με εν τοις πράξεσί μου σωφρόνως και φυλάξει με εν τη δόξη αυτής».
Καταλάβατε τι σημασία είχαν αυτά για μένα; «Επισταμένη τι αρεστόν εν οφθαλμοίς Σου» και «τι ευάρεστόν εστι παρά Σοί». Αυτά να ζητάτε, σ ́ αυτά να εντρυφάτε, αυτά να λαχταράτε. Χωρίς να το καταλάβετε θα ερωτευθείτε τον Χριστό.
Από το βιβλίο Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, Βίος και Λόγοι, σελ. 180-182 Ιερά Μονή Χρυσοπηγής 2003.
https://paraklisi.blogspot.gr/2017/04/blog-post_649.html#more
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου