ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΔ΄ΛΟΥΚΑ: Πρός Ἐφεσ. 6,10-17
Ὑπομνηματισμός τοῦ Ἱεροῦ Χρυσοστόμου στά ἐδάφια 10-13 τοῦ κεφ.6
τῆς «Πρός Ἐφεσίους» ἐπιστολῆς τοῦ ἀποστόλου Παύλου
[ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ: Εφ.6,10-13]
«Τὸ λοιπόν, ἀδελφοί μου, ἐνδυναμοῦσθε ἐν Κυρίῳ καὶ ἐν τῷ κράτει τῆς ἰσχύος αὐτοῦ(:Η προτροπή λοιπόν που μένει να σας κάνω, αδελφοί μου, είναι να ενισχύεστε με τη δύναμη που σας δίνει η κοινωνία σας με τον Κύριο και που πηγάζει από την πανίσχυρη δύναμή Του)». Όταν πρόκειται να τελειώσει ο λόγος, πάντοτε χρησιμοποιεί αυτόν τον τρόπο.
Δεν έλεγα καλά από την αρχή ότι η οικία του καθενός είναι ολόκληρο στρατόπεδο; Διότι ιδού, αφού παρέταξε όλες τις εξουσίες, στη συνέχεια τούς εξοπλίζει καλώς και τους οδηγεί σε πόλεμο. Εάν βέβαια δεν αρπάζει κανείς την εξουσία του άλλου, αλλά ο καθένας μένει στο αξίωμά Του, όλα θα είναι διευθετημένα καλώς. «Ἐνδυναμοῦσθε ἐν Κυρίῳ καὶ ἐν τῷ κράτει τῆς ἰσχύος αὐτοῦ(:Να ενισχύεστε με τη δύναμη που σας δίνει η κοινωνία σας με τον Κύριο και που πηγάζει από την πανίσχυρη δύναμή Του)», λέγει· δηλαδή ελπίζοντας σε Αυτόν για την βοήθειά Του. Επειδή λοιπόν παρήγγειλε πολλά που έπρεπε να γίνουν, «μη φοβάστε», λέγει, «στηρίξτε την ελπίδα σας στον Κύριο, και όλα θα τα ανακουφίσει». «Ἐνδύσασθε τὴν πανοπλίαν τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸ δύνασθαι ὑμᾶς στῆναι πρὸς τὰς μεθοδείας τοῦ διαβόλου·(: Ντυθείτε ολόκληρο τον οπλισμό με τον οποίο οπλίζει ο Θεός τους στρατιώτες Του, για να μπορείτε να αντιστέκεστε στα πανούργα τεχνάσματα του διαβόλου)»[Εφ.6,11]. Δεν είπε «στις μάχες», ούτε «στους πολέμους», αλλά «στα τεχνάσματα». Διότι ο εχθρός δεν μας πολεμάει ούτε απλά, ούτε φανερά αλλά με τεχνάσματα. Και τι σημαίνει «μεθοδεία»; «Μεταχειρίζομαι τέχνασμα» σημαίνει «παραπλανώ και με επινοήσεις καταβάλλω κάποιον», πράγμα που γίνεται και στην περίπτωση των τεχνασμάτων και με λόγια και με έργα, και με παλαιστικά τεχνάσματα, σε εκείνους οι οποίοι μας παραπλανούν. Επεξηγώ τι εννοώ: ποτέ δεν παρουσιάζει φανερά τα αμαρτήματα ο διάβολος, την ειδωλολατρία δεν την λέγει, αλλά διαφορετικά παριστάνει τούτο μεταχειριζόμενος τεχνάσματα, δηλαδή, παριστάνει πιθανόν τον λόγο και χρησιμοποιεί επικαλύμματα.
Ήδη λοιπόν και με αυτό διήγειρε τους στρατιώτες και τους έκανε να είναι άγρυπνοι και νηφάλιοι με το να τους πείσει και να τους διδάξει ότι η μάχη μας είναι ενάντια σε κάποιον πολύ έμπειρο στα πολεμικά, που πολεμάει όχι απλώς, ούτε φανερά αλλά με πολλά τεχνάσματα. Και πρώτα μεν από τη φύση και το πλήθος διεγείρει ο Παύλος τους μαθητές. Τους είπε για τα σοφίσματα του αντικείμενου και τους ετοίμασε να είναι άγρυπνοι και να έχουν νήψη, επειδή ήθελε όχι να καταβάλει τους υπό αυτόν παρατεταγμένους στρατιώτες, αλλά να τους ερεθίσει και να τους διεγείρει. Εάν μεν τελείωνε τον λόγο μέχρι τούτου του σημείου διηγούμενος μόνο τη δύναμη των δαιμόνων, ίσως να κατέβαλλε τους χριστιανούς ακροατές του· εάν όμως και πριν από αυτά και μετά δείχνει ότι είναι δυνατό να καταβάλουν τον εχθρό αυτόν, τους διεγείρει περισσότερο. Διότι όσο σαφέστερα από εμάς θα αναγγέλλεται στους δικούς μας η δύναμη των αντιπάλων, τόσο σπουδαιότερους κάνει τους δικούς μας στρατιώτες.
«Ὃτι οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη πρὸς αἷμα καὶ σάρκα, ἀλλὰ πρὸς τὰς ἀρχάς, πρὸς τὰς ἐξουσίας, πρὸς τοὺς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, πρὸς τὰ πνευματικὰ τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις(: Διότι πραγματικά δεν έχουμε να παλέψουμε με αντιπάλους ίδιους με μας, με αίμα και σάρκα σαν τη δική μας· αλλά η πάλη και ο πόλεμός μας είναι με τις αρχές, με τις εξουσίες, με τα διαβολικά αυτά τάγματα, με τους κοσμοκράτορες που εξουσιάζουν το πλήθος των ανθρώπων που είναι βυθισμένοι στο ηθικό σκοτάδι που επικρατεί στον κόσμο αυτό. Καλούμαστε να παλέψουμε με τα πνευματικά όντα που είναι γεμάτα πονηρία και κατοικούν ανάμεσα στη γη και στον ουρανό)».
Αφού λοιπόν τους προέτρεψε από το είδος της μάχης, στο εξής τους διέγειρε από τα έπαθλα που είναι για αυτούς. Τι λοιπόν συμβαίνει; Αφού είπε ότι οι εχθροί μας είναι δυνατοί, πρόσθεσε, ότι μας στερούν μεγάλα αγαθά. Ποια είναι αυτά; Η μάχη κείται στους ουρανούς. Ο αγώνας δεν είναι για χρήματα, ούτε για τη δόξα, αλλά για δουλεία. Ώστε η έχθρα γίνεται αδιάλλακτη. Η φιλονικία και η μάχη είναι σφοδρότερη, όταν γίνεται για μεγάλα αγαθά. Διότι το «ἐν τοῖς ἐπουρανίοις» τίθεται αντί του «ὑπέρ τῶν ἐπουρανίων». Όχι για να λάβουν αυτοί κάποιο έπαθλο, επειδή μας νίκησαν, αλλά για να το στερήσουν από εμάς, σαν να έλεγε: η συνθήκη εξαρτάται εντελώς από κάτι, το «ἐν» σημαίνει «ὑπέρ» και το «ἐν» σημαίνει «διά». Πρόσεχε πώς μας διεγείρει η δύναμη του εχθρού και μας κάνει να είμαστε προσεκτικοί, η γνώση ότι ο κίνδυνος και η νίκη είναι για τα μεγάλα αγαθά, διότι πασχίζει να μας εκδιώξει από τον ουρανό. Ποιες αρχές, λέγει, και εξουσίες και κοσμοκράτορες του σκοταδιού, που επικρατεί στον αιώνα αυτόν; Ποιου σκοταδιού; Μήπως το σκοτάδι της νύχτας; Καθόλου, αλλά το σκοτάδι της πονηρίας, «διότι είσαστε», λέγει, «κάποτε σκοτάδι», λέγοντας έτσι την πονηρία, που επικρατεί στην παρούσα ζωή. Διότι δε θα έχει πλέον χώρα, ούτε στον ουρανό, ούτε στον αιώνα.
Και ονομάζει τους δαίμονες κοσμοκράτορες, όχι επειδή είναι κύριοι του κόσμου, αλλά επειδή είναι αίτιοι των πονηρών έργων. Διότι γνωρίζει η Γραφή να ονομάζει «κόσμο» τις πονηρές πράξεις, όπως όταν ο Χριστός λέγει: « ἐγὼ δέδωκα αὐτοῖς τὸν λόγον σου, καὶ ὁ κόσμος ἐμίσησεν αὐτούς, ὅτι οὐκ εἰσὶν ἐκ τοῦ κόσμου, καθὼς ἐγὼ οὐκ εἰμὶ ἐκ τοῦ κόσμου(: εγώ τους έδωσα το λόγο Σου και το Ευαγγέλιό Σου. Όμως ο κόσμος που βρίσκεται μακριά από την αλήθεια τούς μίσησε, διότι δεν έχουν τα φρονήματα του κόσμου και δεν είναι από τον κόσμο, όπως εγώ δεν έχω καμία σχέση με τον κόσμο της αμαρτίας και δεν είμαι από τον κόσμο)» [Ιω.17,14]. Άρα λοιπόν δεν ήσαν από τον κόσμο; Δεν έφεραν σάρκα; Δεν ήσαν από τους ανθρώπους του κόσμου; Και πάλι: «οὐ δύναται ὁ κόσμος μισεῖν ὑμᾶς· ἐμὲ δὲ μισεῖ, ὅτι ἐγὼ μαρτυρῶ περὶ αὐτοῦ ὅτι τὰ ἔργα αὐτοῦ πονηρά ἐστιν(: δεν υπάρχει λόγος να μισεί εσάς ο κόσμος, και γι' αυτό κανείς δε σας εμποδίζει να πάτε όποτε θέλετε στα Ιεροσόλυμα. Εμένα όμως ο κόσμος με μισεί, διότι εγώ αποκαλύπτω και καταγγέλλω ότι τα έργα του είναι πονηρά και τον ελέγχω γι' αυτά. Όταν λοιπόν πάω στα Ιεροσόλυμα, θα με σκοτώσουν)» [Ιω.7,7], αποκαλώντας έτσι πάλι τις πονηρές πράξεις· ή ονομάζει εδώ «κόσμο» τους πονηρούς ανθρώπους, διότι οι δαίμονες περισσότερο αυτούς εξουσιάζουν.
«Πρὸς τὰς ἀρχάς, πρὸς τὰς ἐξουσίας, πρὸς τοὺς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, πρὸς τὰ πνευματικὰ τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις(:η πάλη και ο πόλεμός μας είναι με τις αρχές, με τις εξουσίες, με τα διαβολικά αυτά τάγματα, με τους κοσμοκράτορες που εξουσιάζουν το πλήθος των ανθρώπων που είναι βυθισμένοι στο ηθικό σκοτάδι που επικρατεί στον κόσμο αυτό. Καλούμαστε να παλέψουμε με τα πνευματικά όντα που είναι γεμάτα πονηρία και κατοικούν ανάμεσα στη γη και στον ουρανό)». «Αρχές και εξουσίες» λέγει, όπως ακριβώς και στα επουράνια υπάρχουν θρόνοι, κυριότητες, αρχές, εξουσίες.
«Διὰ τοῦτο(:γι' αυτό λοιπόν), λέγει, «ἀναλάβετε τὴν πανοπλίαν τοῦ Θεοῦ, ἵνα δυνηθῆτε ἀντιστῆναι ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῇ πονηρᾷ καὶ ἅπαντα κατεργασάμενοι στῆναι(:επειδή ο αγώνας είναι φοβερός, πάρτε πάνω σας και φορέστε την πανοπλία που δίνει ο Θεός, για να μπορέσετε να αντισταθείτε την ημέρα που ο πειρασμός θα σας προσβάλει με δύναμη. Κι αφού επιτελέσετε με ακρίβεια όλα τα καθήκοντά σας να σταθείτε στη θέση σας και να την κρατήσετε καλά)».Ονομάζει «ημέρα πονηρή» την παρούσα ζωή και «αιώνα πονηρό» τον παρόντα, εξαιτίας των κακών που γίνονται σε αυτόν. Δηλαδή, πάντοτε να είστε εξοπλισμένοι.
«Καὶ ἅπαντα κατεργασάμενοι στῆναι (:Κι αφού επιτελέσετε με ακρίβεια όλα τα καθήκοντά σας, να σταθείτε στη θέση σας και να την κρατήσετε καλά)», λέγει. Δηλαδή «αφού εκτελέσετε όλα εντελώς και πάθη και παράδοξες επιθυμίες και όλα εκείνα τα οποία προκαλούν σε εμάς ενόχληση». Δεν είπε απλώς «εκτελέσετε», αλλά «εκτελέσετε εντελώς», ώστε όχι μόνο να νικήσετε, αλλά και να σταθείτε στη θέση σας μετά τη νίκη. Διότι πολλοί, αφού πέτυχαν αυτήν τη νίκη, πάλι έπεσαν. «Όλα τα πάθη», λέγει, «αφού τα εκτελέσετε εντελώς», όχι αυτό μεν ναι, εκείνο όμως όχι· διότι είναι ανάγκη και μετά την νίκη να σταθούμε στη θέση μας. Τραυματίστηκαν κάποτε, αλλά πάλι επανέρχονται στη ζωή εκείνα που τραυματίζονται· εάν δεν θα σταθούμε, ήδη και αυτά που έπεσαν σηκώνονται. Έως ότου θα είμαστε όρθιοι, θα είναι πεσμένος ο εχθρός· έως ότου δεν θα είμαστε ασταθείς, εκείνος δε σηκώνεται. Ας ενδυθούμε την πανοπλία του Θεού.
Βλέπεις πώς εκδίωξε τον φόβο; Εάν βέβαια είναι δυνατόν να εκτελείς όλα και να σταθείς όρθιος, γιατί αποφεύγεις τη μάχη; Στάσου όρθιος όταν εκτελείς και έχεις νικήσει. Και μην απορήσεις επειδή λέγει τόσα πολλά για τη δύναμη των εχθρών· διότι με το να πει αυτά, δεν προκαλεί δειλία και φόβο, αλλά αποτινάσσει τη νωθρότητα. «Ἳνα δυνηθῆτε ἀντιστῆναι ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῇ πονηρᾷ(:για να μπορέσετε να αντισταθείτε την ημέρα που ο πειρασμός θα σας προσβάλει με δύναμη)», λέγει.
Και από τον χρόνο τούς παρηγορεί. «Σύντομος», λέγει, «είναι ο καιρός, ώστε πρέπει να σταθείτε στη θέση σας, να μη καταβληθείτε μετά τη μάχη». Εάν λοιπόν υπάρχει πόλεμος, εάν υπάρχουν αυτές οι παρατάξεις, εάν οι αρχές είναι ασώματες, εάν υπάρχουν οι κοσμοκράτορες, εάν υπάρχουν τα πνευματικά όντα της πονηρίας, πες μου, πώς ζεις ζωή τρυφής; Πώς έχεις διαχύσει την προσοχή σου σε τόσες ματαιότητες; Πώς θα μπορέσουμε να νικήσουμε αφοπλισμένοι; Ο καθένας ας λέγει αυτά στον εαυτό του κάθε ημέρα, όταν κυριαρχείται από τον θυμό, από επιθυμίες υλικές, όταν επιζητεί τον φιλήδονο και μάταιο τούτο βίο. Ας ακούει τον μακάριο Παύλο που λέγει: «οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη πρὸς αἷμα καὶ σάρκα, ἀλλὰ πρὸς τὰς ἀρχάς, πρὸς τὰς ἐξουσίας(:δεν έχουμε να παλέψουμε με αντιπάλους ίδιους με μας, με αίμα και σάρκα σαν τη δική μας· αλλά η πάλη και ο πόλεμός μας είναι με τις αρχές, με τις εξουσίες του σκότους)». Αυτός ο πόλεμος είναι δυσκολότερος του αισθητού, η πάλη είναι σφοδρότερη. Κατανόησε πόσο χρόνο παλεύει αυτός , για ποιον πυγμαχεί, και γίνε ασφαλέστερος του εαυτού σου.
«Ναι», θα μπορούσε να πει κάποιος, «αλλά έπρεπε να φύγει ο διάβολος από το μέσο και όλοι θα σώζονταν». Μερικοί από τους οκνηρούς προφασιζόμενοι λέγουν αυτά. Είναι ανάγκη να σε ευχαριστήσω, άνθρωπε, διότι υπερισχύεις, αν θέλεις, ενός τέτοιου αντιπάλου, και αγανακτείς λέγοντας τα λόγια ενός νωθρού και υπναλέου στρατιώτη. Γνωρίζεις τις αφορμές, αν θέλεις, πρόσεχε από παντού, οχύρωνε τον εαυτό σου. Διότι η πάλη δεν είναι μόνο προς τον διάβολο, αλλά και προς τις δυνάμεις του. «Πώς λοιπόν», θα απορούσε κάποιος, «θα αντιμετωπίσουμε το σκοτάδι;». Με το να γίνουμε φως. Πώς θα αντιμετωπίσουμε τα πνευματικά όντα της πονηρίας; Με το να γίνουμε αγαθοί. Διότι η πονηρία είναι αντίθετη προς το αγαθό, και το φως απομακρύνει το σκοτάδι. Αν όμως και εμείς οι ίδιοι είμαστε σκοτάδι, θα πέσουμε οπωσδήποτε στο χέρι του εχθρού. Πώς λοιπόν θα γίνουμε υπέρτεροι αυτών; Αν εκείνο που εκ φύσεως είναι αυτοί, τούτο θα γίνουμε εκ προαιρέσεως εμείς, χωρίς σάρκα και αίμα· κατ’ αυτόν τον τρόπο θα τους καταβάλουμε. Επειδή βέβαια ήταν φυσικό να εκδιώκονται από πολλούς, αυτοί, μη νομίσετε, λέγει ο Παύλος, ότι αυτοί μας πολεμούν. Οι δαίμονες, που ενεργούν σε αυτούς, είναι εκείνοι που μας πολεμούν· προς εκείνους πρέπει να πολεμήσουμε. Από αυτά λοιπόν δύο πράγματα κατορθώνει: πρώτο κάνει αυτούς προθυμότερους απέναντι σε εκείνους που τους πολεμούν και δεύτερον εξάπτει τον θυμό προς εκείνους.
Και για ποιο λόγο έχει γίνει σε εμάς η μάχη προς αυτούς; Επειδή έχουμε και σύμμαχο άμαχο, την χάρη του αγίου Πνεύματος, διδαχτήκαμε την τέχνη αυτήν, ώστε να μπορούμε να αγωνιζόμαστε όχι προς ανθρώπους, αλλά προς τους δαίμονες. Αν όμως θέλουμε, ούτε θα παλέψουμε· επειδή βεβαίως θέλουμε, υπάρχει ο αγώνας, Διότι είναι τόσο μεγάλη η δύναμη του Πνεύματος, που ενοικεί μέσα μας, καθώς λέγει: « ἰδοὺ δίδωμι ὑμῖν τὴν ἐξουσίαν τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων καὶ σκορπίων καὶ ἐπὶ πᾶσαν τὴν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ, καὶ οὐδὲν ὑμᾶς οὐ μὴ ἀδικήσῃ(:ιδού Λουκ.10,19». Έχει δώσει σε εμάς κάθε εξουσία και να αγωνιζόμαστε και να μην αγωνιζόμαστε, επειδή όμως είμαστε νωθροί, αγωνιζόμαστε προς αυτούς.
Λοιπόν ότι ο Παύλος δεν πάλεψε, άκουσε αυτόν να λέγει: «τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ; θλῖψις ἢ στενοχωρία ἢ διωγμὸς ἢ λιμὸς ἢ γυμνότης ἢ κίνδυνος ἢ μάχαιρα;(:Ποιος λοιπόν θα μπορέσει να μας χωρίσει από την αγάπη αυτή που μας έχει ο Χριστός; Μήπως θα μας καταστήσει λιγότερο αγαπητούς στον Χριστό ή μήπως θα μας χωρίσει από Αυτόν θλίψη από εξωτερικές περιστάσεις ή στενοχώρια και εσωτερική πίεση των καρδιών μας ή διωγμός ή πείνα ή γύμνια και έλλειψη ρούχων ή κίνδυνος ή μαχαίρι που να μας φοβερίζει με σφαγή;)» [Ρωμ.8,35]». Και πάλι άκουε αυτόν να λέγει: «ὁ δὲ Θεὸς τῆς εἰρήνης συντρίψει τὸν σατανᾶν ὑπὸ τοὺς πόδας ὑμῶν ἐν τάχει. Ἡ χάρις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ μεθ᾿ ὑμῶν(:και ο Θεός που δίνει ειρήνη θα συντρίψει γρήγορα κάτω από τα πόδια σας τον σατανά, που είναι ο αίτιος των διαιρέσεων και των σκανδάλων. Η χάρη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού να είναι μαζί σας)» [Ρωμ.16,20].
Βέβαια είχε αυτόν υποτεταγμένο, για τούτο και έλεγε: « τοῦτο δὲ ἐποίει ἐπὶ πολλὰς ἡμέρας. διαπονηθεὶς δὲ ὁ Παῦλος καὶ ἐπιστρέψας τῷ πνεύματι εἶπε· παραγγέλλω σοι ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐξελθεῖν ἀπ᾿ αὐτῆς. καὶ ἐξῆλθεν αὐτῇ τῇ ὥρᾳ(:και αυτό το έκανε για πολλές ημέρες, όχι βέβαια με καλό σκοπό. Αλλά το μαντικό πνεύμα επιδίωκε να ελκύσει πάνω του την απεριόριστη εμπιστοσύνη του λαού και να την εκμεταλλευθεί τελικά με δολιότητα και πανουργία. Αγανακτώντας λοιπόν ο Παύλος στράφηκε πίσω προς τη δούλη αυτή που τον ακολουθούσε και είπε προς το πνεύμα: ‘’Σε διατάζω, επικαλούμενος το όνομα του Ιησού Χριστού, να βγεις από αυτήν’’. Και πραγματικά την ίδια στιγμή το πονηρό πνεύμα βγήκε)»[Πραξ.16,18].
Τούτο όμως δεν είναι χαρακτηριστικό εκείνου που αγωνίζεται. Διότι ο αγωνιζόμενος δεν νίκησε μέχρι τώρα, και αυτός που νίκησε δεν αγωνίζεται πλέον. Υπέταξε αυτόν, τον αιχμαλώτισε εντελώς. Και ο Πέτρος δεν αγωνιζόταν προς τον διάβολο, αλλά εκείνο που ήταν καλύτερο της πάλης, τούτο έπραττε. Πολλοί από τους πιστούς, αυτούς που υπάκουαν, τους κατεχόμενους που ήσαν γύρω του, ήσαν ανώτεροι από αυτόν. Για τον λόγο αυτόν έλεγε και ο μακάριος Παύλος: «ἵνα μὴ πλεονεκτηθῶμεν ὑπὸ τοῦ σατανᾶ· οὐ γὰρ αὐτοῦ τὰ νοήματα ἀγνοοῦμεν(: δηλαδή έκανα τη χάρη αυτή για την πνευματική σας ωφέλεια και για τη δόξα του Χριστού, για να μη νικηθούμε με απάτη από τον σατανά. Και λέω με απάτη του σατανά, διότι γνωρίζουμε τις δόλιες επινοήσεις του)» [Β΄Κορ.2,11]. Για τον λόγο αυτόν και υπερίσχυσε αυτού κατά πολύ.
Και πάλι άκου αυτόν να λέει: «οὐ μέγα οὖν εἰ καὶ οἱ διάκονοι αὐτοῦ μετασχηματίζονται ὡς διάκονοι δικαιοσύνης, ὧν τὸ τέλος ἔσται κατὰ τὰ ἔργα αὐτῶν. (:Δεν είναι λοιπόν μεγάλο πράγμα εάν και οι υπηρέτες του μεταμφιέζονται και παρουσιάζονται σαν υπηρέτες δικαιοσύνης. Το τέλος τους όμως θα είναι ίδιο με τα έργα τους)»[Β΄Κορ.11,15]. Έτσι γνώριζε όλη τη μάχη και τίποτε δε διέφυγε της προσοχής του. Και πάλι: «τὸ γὰρ μυστήριον ἤδη ἐνεργεῖται τῆς ἀνομίας, μόνον ὁ κατέχων ἄρτι ἕως ἐκ μέσου γένηται (: Δεν ήλθε όμως ακόμη ο καθορισμένος καιρός του. Διότι τώρα είναι σε ενέργεια η μυστική δύναμη του κακού και της ανομίας, η οποία σε μεγάλο βαθμό παραμένει κρυμμένη και δε φανερώθηκε ακόμη ολόκληρη· υπάρχει μάλιστα κάποιος που εμποδίζει τον άνομο να φανερωθεί. Η φανέρωση λοιπόν του ανόμου αυτού θα αναβληθεί μόνο μέχρις ότου φύγει από τη μέση αυτός που σύμφωνα με τη θεία πρόνοια παρεμποδίζει την εμφάνισή του)»[Β΄Θεσ.2,7].
Αλλά ο αγώνας είναι προς εμάς. Άκου λοιπόν αυτόν πάλι να λέει: «πέπεισμαι γὰρ ὅτι οὔτε θάνατος οὔτε ζωὴ οὔτε ἄγγελοι οὔτε ἀρχαὶ οὔτε δυνάμεις οὔτε ἐνεστῶτα οὔτε μέλλοντα·οὔτε ὕψωμα οὔτε βάθος οὔτε τις κτίσις ἑτέρα δυνήσεται ἡμᾶς χωρίσαι ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν(: Τα υπερνικούμε όλα. Διότι είμαι πεπεισμένος ότι ούτε θάνατος, με τον οποίο ενδεχομένως θα μας φοβερίσουν, ούτε ζωή, με την οποία μας υπόσχονται οποιαδήποτε ευτυχία, ούτε τα τάγματα των ουράνιων πνευμάτων, ούτε οι άγγελοι δηλαδή, ούτε οι αρχές, ούτε οι δυνάμεις, αλλά ούτε και οι περιστάσεις και τα γεγονότα του παρόντος, ούτε τα μελλοντικά γεγονότα, ούτε οι ένδοξες επιτυχίες που υψώνουν τον άνθρωπο πολύ, ούτε οι άδοξες ταπεινώσεις που τον καταρρίπτουν σε μεγάλα βάθη, ούτε οποιαδήποτε άλλη κτίση διαφορετική από αυτήν που βλέπουμε δεν θα μπορέσει να μας χωρίσει και να μας απομακρύνει από την αγάπη που μας έδειξε ο Θεός, μέσω του Ιησού Χριστού του Κυρίου μας, και η οποία μας κρατά στενά συνδεδεμένους μαζί Του και ιδιαιτέρως προστατευόμενους Του)» [Ρωμ.8,38-39]. Δεν είπε μόνο «από τον Χριστό» αλλά «από την αγάπη του Χριστού». Διότι πολλοί είναι ενωμένοι δήθεν με τον Χριστό, δεν αγαπούν όμως Αυτόν. «Όχι μόνο», λέγει, «δε θα με πείσεις να Τον αρνηθώ, αλλά ούτε να Τον αγαπήσω λιγότερο».
Εάν όμως οι ουράνιες δυνάμεις δεν ήταν δυνατόν να κατορθώσουν αυτό, ποιος άλλος θα απομάκρυνε αυτόν; Και όχι επειδή εκείνες το επιχειρούν, τα λέγει αυτά, αλλά καθ’ υπόθεση. Για τον λόγο αυτόν και έλεγε: «είμαι πεπεισμένος». Επομένως δεν πάλευε αλλά όμως φοβάται τις πανουργίες του. Διότι άκου αυτόν να λέει: « φοβοῦμαι δὲ μήπως, ὡς ὁ ὄφις Εὔαν ἐξηπάτησεν ἐν τῇ πανουργίᾳ αὐτοῦ, οὕτω φθαρῇ τὰ νοήματα ὑμῶν ἀπὸ τῆς ἁπλότητος τῆς εἰς τὸν Χριστόν (:Φοβούμαι όμως μήπως, όπως το φίδι εξαπάτησε άλλοτε με την πανουργία του την Εύα, έτσι διαφθαρούν οι σκέψεις σας και χάσετε την ειλικρίνεια και καθαρότητα που οφείλουμε όλοι να έχουμε προς τον νυμφίο μας Χριστό)»[Β΄Κορ.11,3]. «Ναι», θα μπορούσε να πει κάποιος, «αλλά και για τον εαυτό του χρησιμοποιεί το ρήμα αυτό, εφόσον λέγει: «ἀλλ᾿ ὑποπιάζω μου τὸ σῶμα καὶ δουλαγωγῶ, μήπως ἄλλοις κηρύξας αὐτὸς ἀδόκιμος γένωμαι(: ‘’αλλά ταλαιπωρώ το σώμα μου και το μεταχειρίζομαι ως δούλο, για να μην αποδοκιμαστώ και αποδειχτώ ανάξιος του βραβείου εγώ ο ίδιος που κήρυξα σε άλλους και με τη δική μου προτροπή και διδασκαλία αυτοί πήραν το βραβείο)»[Α΄Κορ. 9,27].Πώς λοιπόν είσαι πεπεισμένος, ότι κανείς δε θα σε χωρίσει;»
Βλέπεις ότι ο λόγος δηλώνει την ταπεινοφροσύνη και τη μετριοφροσύνη; Ήδη εκείνος κατοικούσε στον ουρανό, γι’ αυτό και έλεγε: «οὐδὲν γὰρ ἐμαυτῷ σύνοιδα· ἀλλ᾿ οὐκ ἐν τούτῳ δεδικαίωμαι· ὁ δὲ ἀνακρίνων με Κύριός ἐστιν (: και δε θεωρώ ούτε τον εαυτό μου αρμόδιο για να βγάλω απόφαση για τη διαχείρισή μου ως οικονόμου του Θεού, διότι ναι μεν η συνείδησή μου δε μου μαρτυρεί καμία ενοχή, αλλά κι αυτό δε φτάνει για να είμαι δικαιωμένος. Διότι ο Κύριος είναι ο μόνος αρμόδιος να κρίνει αν πράγματι υπήρξα καλός οικονόμος)» [Α΄Κορ. 4,4]· και πάλι: «τὸν ἀγῶνα τὸν καλὸν ἠγώνισμαι, τὸν δρόμον τετέλεκα, τὴν πίστιν τετήρηκα(:Έχω αγωνιστεί τον καλό αγώνα για τη διάδοση του Ευαγγελίου. Έχω φτάσει στο τέλος του δρόμου της αρετής και της εκπληρώσεως τη αποστολή μου. Έχω διαφυλάξει την πίστη)»[Β΄Τιμ.4,7].
Επομένως δεν ήταν κύριος εκείνων μόνο αυτός, αλλά και η προαίρεσή τους. Εκεί κάπως ήταν κύριος, μάλλον δε ούτε εκεί ήταν κύριος αυτού, αλλά της ραθυμίας εκείνων που δεν πρόσεχαν. Διότι, εάν μεν δεν εκπλήρωνε τα καθήκοντά τους, ή εξαιτίας της νωθρότητας ή οποιασδήποτε άλλης αιτίας, ήταν κύριος αυτού· εάν όμως αυτός μεν έπραττε τα πάντα, εκείνοι δε δεν πείθονταν, δεν ήταν κύριος αυτού, αλλά της απείθειας εκείνων. Και η ασθένεια δεν υπερίσχυε του ιατρού, αλλά της αδυναμίας του ασθενούς. Όταν λοιπόν αυτός με έχει κάνει τα πάντα, ο ίδιος όμως ο ασθενής καταστρέφει τα πάντα, εκείνος είναι ηττημένος, όχι αυτός. Ώστε πουθενά δεν υπερίσχυσε του Παύλου. Αλλά όμως είναι αγαπητό σε εμάς το και να μπορούμε να αγωνιζόμαστε.
Στους Ρωμαίους δεν εύχεται αυτό, αλλά το εξής: «ὁ δὲ Θεὸς τῆς εἰρήνης συντρίψει τὸν σατανᾶν ὑπὸ τοὺς πόδας ὑμῶν ἐν τάχει. Ἡ χάρις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ μεθ᾿ ὑμῶν.(:και ο Θεός που δίνει ειρήνη θα συντρίψει γρήγορα κάτω από τα πόδια σας τον σατανά, που είναι ο αίτιος των διαιρέσεων και των σκανδάλων. Η χάρη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού να είναι μαζί σας)» [Ρωμ.16,20]·και στους Εφεσίους έτσι εύχεται: «Τῷ δὲ δυναμένῳ ὑπὲρ πάντα ποιῆσαι ὑπερεκπερισσοῦ ὧν αἰτούμεθα ἢ νοοῦμεν, κατὰ τὴν δύναμιν τὴν ἐνεργουμένην ἐν ἡμῖν, αὐτῷ ἡ δόξα ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ εἰς πάσας τὰς γενεὰς τοῦ αἰῶνος τῶν αἰώνων· ἀμήν(:στο Θεό λοιπόν που έχει τη δύναμη να κάνει για μας απείρως μεγαλύτερα και περισσότερα από όλα όσα εμείς ζητούμε ή μπορούμε να βάλουμε με το μυαλό μας, και να τα κάνει σύμφωνα με τη δύναμη που ενεργεί μέσα μας για τον αγιασμό και τη σωτηρία μας, σε Αυτόν ας είναι η δόξα μέσα στην Εκκλησία, η οποία έχει οικοδομηθεί πάνω στο θεμέλιο του Ιησού Χριστού και είναι ενωμένη με Αυτόν, σε όλες τις εποχές της ατέλειωτης σειράς ων αιώνων του μέλλοντος. Αμήν)» [Εφ.3,21].
Εκείνος που αγωνίζεται, ακόμη κατέχεται· είναι όμως αγαπητό και το να μην πέσουμε. Ή νίκη τότε γίνεται λαμπρή, όταν εξέλθουμε από την πάλη αυτήν. Επί παραδείγματι, ας υποτεθεί ότι υπάρχει μια πονηρή επιθυμία. Το παράδοξο είναι, όχι να τη δεχθούμε, αλλά να μην την εξαλείψουμε· εάν όμως το ίδιο δεν είναι δυνατόν, τουλάχιστον ας αγωνιζόμαστε και ας την κατέχουμε πάντοτε· αν αγωνιζόμενοι εξέλθουμε, έχουμε νικήσει. Διότι δε συμβαίνει, εδώ έτσι όπως και στην περίπτωση των αθλητών. Διότι εκεί μεν αν δεν καταβάλεις τον αντίπαλο, δεν έχεις νικήσει· εδώ όμως αν δεν σε καταβάλει ο αντίπαλος, είσαι ο νικητής· αν δε σε καταβάλει, νίκησες. Είναι εύλογο· διότι εκεί και οι δύο πασχίζουν για την νίκη και αν ο ένας νικηθεί, ο άλλος στεφανώνεται. Εδώ όμως δε συμβαίνει έτσι, όπως και στην περίπτωση των αθλητών. Διότι εκεί μεν αν δεν καταβάλεις τον αντίπαλο, δεν έχεις νικήσει· εδώ όμως αν δε σε καταβάλει ο αντίπαλος, είσαι ο νικητής· αν δε σε καταβάλει, νίκησες. Είναι εύλογο· διότι εκεί και οι δύο πασχίζουν για την νίκη, και αν ο ένας νικηθεί, ο άλλος στεφανώνεται.
Εδώ όμως δε συμβαίνει έτσι, αλλά ο διάβολος πασχίζει για τη δική μας ήττα. Όταν λοιπόν αποστερήσω από αυτόν εκείνο για το οποίο πασχίζει, νίκησα· διότι ο διάβολος δεν επείγεται για να νικήσει, αλλά για να νικήσει ολοκληρωτικά. Ήδη λοιπόν έχει νικηθεί, διότι έχει καταβληθεί αυτός και βρίσκεται στην απώλεια. Και η νίκη του δεν αποβλέπει στο να στεφανωθεί αυτός, αλλά στο να απολέσει εμένα. Επομένως αν δεν καταβάλω, αλλά και δεν καταβληθώ, έχω νικήσει. Ποια λοιπόν είναι ένδοξη νίκη; Να καταπατούμε αυτόν δια της περιουσίας, καθώς έκανε ο Παύλος, θεωρώντας ότι δεν έχουν καμία αξία τα παρόντα πράγματα. Ας μιμούμαστε και εμείς αυτόν, και ας επιδιώκουμε να γίνουμε ανώτεροι και να μη δίνουμε από πουθενά αφορμή στον αντικείμενο.
Σε αυτόν δίνει αφορμή ο πλούτος, τα χρήματα, η κενοδοξία· και πολλές φορές μεν ανέστησε αυτόν, πολλές δε φορές τον ερέθισε. Αλλά γιατί έχουμε ανάγκη του αγώνα; Γιατί έχουμε ανάγκη της συμπλοκής; Εκείνος που συμπλέκεται με άλλον έχει αβέβαιο τέλος, ποιο από τα δύο να μην ηττηθεί και αυτός και θα πέσει στα χέρια του αντιπάλου του. Αυτός όμως που καταπατά, έχει βέβαιη τη νίκη. Λοιπόν ας καταπατήσουμε τις αμαρτίες, εννοώ όλα τα βιοτικά, τον θυμό, την επιθυμία, την αλαζονεία, όλα τα πάθη, για να μην βρεθούμε, όταν απέλθουμε στην άλλη ζωή, ότι δεν τηρήσαμε την εξουσία, την οποία μας έδωσε ο Θεός. Διότι κατά αυτόν τον τρόπο θα επιτύχουμε και τα μέλλοντα αγαθά. Αν όμως γινόμαστε κακοί όσον αφορά σε τούτο, ποιος θα μας εμπιστευτεί τα μεγαλύτερα; Διότι, αν δεν μπορέσουμε να πατήσουμε τον αποκρουσθέντα, τον κατησχυμένο, τον περιφρονημένο, τον ευρισκόμενο κάτω από τα πόδια μας, πώς θα μας δώσει ο Πατήρ αυτά που είναι δικά Του; Εάν δεν νικήσαμε αυτόν που είναι έτσι υποτεταγμένος, ποιο θάρρος θα έχουμε να εισέλθουμε στην πατρική οικία; Διότι πες μου, εάν έχεις υιό, και εκείνος αφού εγκαταλείψει τους ευγνώμονες δούλους, συναναστρέφεται με αυτούς που σε έχουν λυπήσει, οι οποίοι έχουν εκδιωχθεί από την πατρική οικία, και ασχολούνται με τους κύβους, και μέχρι τέλος κάνει αυτό, δε θα τον αποκληρώσεις; Είναι ολοφάνερο.
Έτσι και εμείς, αν συναναστρεφόμαστε μαζί με τον διάβολο, αφού εγκαταλείψουμε τους αγγέλους που είναι ευάρεστοι και επιτεταγμένοι σε μας, οπωσδήποτε θα στερηθούμε της κληρονομίας. Αλλά μακάρι να μην πάθει τούτο κανένας μας, αλλά αφού αναλάβουμε τον πόλεμο προς αυτόν, και νικήσουμε με τη βοήθεια της άνωθεν συμμαχίας, αν γίνουμε κληρονόμοι της Βασιλείας των Ουρανών. Εάν κανείς έχει εχθρό, εάν κανείς έχει αδικηθεί από αυτόν, αν κανείς είναι άγριος, αφού συγκεντρώσει όλο εκείνον τον θυμό, όλη την οργή, ας τα αδειάσει στο κεφάλι του διαβόλου. Εδώ ο θυμός είναι καλό, εδώ η οργή είναι χρήσιμη, εδώ η μνησικακία είναι επαινετή. Διότι όπως ακριβώς η μνησικακία αυτή επί τω έξωθεν είναι κακό, έτσι εδώ η μνησικακία είναι αγαθό. Επομένως εάν έχεις ελαττώματα, εδώ να αποβάλεις αυτά, ειδεμή μπορείς εσύ ο ίδιος να τα απομακρύνεις, έστω και με τα δικά σου μέλη. Σε έπληξε κανείς; Να γίνεις μνησίκακος εναντίον του διαβόλου και ποτέ να μη διαλύσεις την προς αυτόν έχθρα. Αλλά δε σε έπληξε κανείς; Και έτσι να είσαι μνησίκακος, διότι εξύβρισε τον Δεσπότη σου, τον πολέμησε, διότι καταστρέφει και πολεμάει τους αδελφούς.
Ας είσαι πάντοτε εχθρός, πάντοτε πικρός, πάντοτε άγριος προς τον διάβολο· έτσι θα είναι εκείνος τόσο ταπεινός, τόσο ευκαταφρόνητος, τόσο ευάλωτος. Εάν είμαστε εμείς άγριοι προς αυτόν, εκείνος δε θα είναι σε εμάς άγριος· εάν είμαστε εμείς επιεικείς, τότε εκείνος θα είναι άγριος, όχι όπως επί των αδελφών μας. Είναι εχθρός και πολέμιος και της ζωής και της σωτηρίας της δικής μας και της δικής του. Εάν τον εαυτό του δεν αγαπά, πώς θα μπορέσει να αγαπήσει εμάς; Ας παρατασσόμαστε λοιπόν και ας πλήττουμε αυτόν έχοντας ισχυρό σύμμαχο τον Κύριο Ιησού Χριστό, ο οποίος θα μπορέσει να καταστήσει και εμάς ακατάβλητους στις παγίδες εκείνου και άξιους των μελλόντων αγαθών, τα οποία είθε να επιτύχουμε όλοι μας, με τη χάρη και φιλανθρωπία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, μετά του οποίου ανήκει στον Πατέρα και στο άγιο Πνεύμα δόξα, δύναμη, τιμή, τώρα και πάντοτε, και στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.
ΠΗΓΕΣ:
- https://greekdownloads3.files.wordpress.com/2014/08/in-epistulam-ad-ephesios.pdf
- Ιωάννου του Χρυσοστόμου Άπαντα τα έργα, Υπόμνημα στην Προς Γαλάτας επιστολή, ομιλία ΚΒ΄, πατερικές εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς»(ΕΠΕ), εκδ. οίκος «Το Βυζάντιον», Θεσσαλονίκη 1980, τόμος 21, σελίδες 281-299 .
- Π. Τρεμπέλα, Η Καινή Διαθήκη με σύντομη ερμηνεία (απόδοση στην κοινή νεοελληνική), εκδόσεις αδελφότητος θεολόγων «Ο Σωτήρ», έκδοση τέταρτη, Αθήνα 2014.
- Η Καινή Διαθήκη, Κείμενον και ερμηνευτική απόδοσις υπό Ιωάννου Κολιτσάρα, εκδόσεις αδελφότητος θεολόγων «Η Ζωή», έκδοση τριακοστή τρίτη, Αθήνα 2009.
- Η Παλαιά Διαθήκη κατά τους εβδομήκοντα, Κείμενον και σύντομος απόδοσις του νοήματος υπό Ιωάννου Κολιτσάρα, εκδόσεις αδελφότητος θεολόγων «Η Ζωή», έκδοση τέταρτη, Αθήνα 2005.
- http://users.sch.gr/aiasgr/Kainh_Diathikh/Biblia/Kainh_Diathikh.htm
πηγή:ἠλεκτρονικό ταχυδρομεῖο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου