Σφάλλοντας, ξεσκεπάζεται ο πραγματικός εαυτός μας. Τον γνωρίζουμε, και προσπαθούμε να διορθωθούμε. Γι' αυτό και, έχει σημασία να παρακολουθεί κανείς τον εαυτό του, να παραδέχεται, να βλέπει πρώτα τα σφάλματα του, να τα κατανοεί. Και αυτό βέβαια είναι η αρχή της μετανοίας. Αν κανείς δεν παραδεχτεί ότι είναι ένοχος, ότι είναι αμαρτωλός, φυσικά και δεν θα κάνει ποτέ κίνηση μετανοίας. Πρώτα κανείς συνειδητοποιεί ότι είναι αμαρτωλός, -και πως το συνειδητοποιείς-, όταν παρακολουθείς τον εαυτό σου, και τον κρίνεις, με κριτήριο τον νόμο του Θεού, και λες, "εδώ έσφαλες". Όταν ακούς την συνείδηση σου, θα σε πληροφορήσει και η συνείδηση σου, ότι αυτό που έκανες ήταν λάθος. Οπότε, όταν σφάλλει κανείς, δεν πρέπει να στεναχωριέται υπερβολικά. Να χαίρεται που το κατάλαβε, που φάνηκε ο πραγματικός εαυτός του, και μπορεί να προχωρήσει τώρα στην θεραπεία. Όπως ας πούμε, ένας ασθενής που καταλαβαίνει τι αρρώστια έχει. Το να βάζεις διάγνωση δηλαδή είναι η αρχή της θεραπείας. Έτσι -λέει ο άγιος-, προχωρούμε θετικά, και δεν ζούμε με ψευδαισθήσεις ότι πάμε καλά. Εγώ χαίρομαι όταν εκδηλώνεται μια αδυναμία μου, όταν ξεφυτρώνουν τα πάθη μου. Αν δεν ξεφύτρωναν, θα νόμιζα ότι άγιασα! Ενώ οι σπόροι των παθών θα ήταν κρυμμένοι στην καρδιά. Είναι σαν ένα καρκίνο που τον καταλαβαίνεις. Όσο είναι μέσα και δεν τον έχεις καταλάβει και δουλεύει ύπουλα, είναι ότι χειρότερο αυτό. Γι αυτό λέει ο άγιος, χαίρομαι να φανερώνονται τα πάθη μου, γιατί αυτό με οδηγεί σε αληθινή ταπεινοφροσύνη. Καταλαβαίνω ποιος είμαι! Έτσι κι εσύ, όταν θυμώσεις και πέσεις στην κατάκριση, θα στεναχωρηθείς φυσικά γιατί έπεσες, αλλά πρέπει να χαρείς κιόλας! Κι εδώ ισχύει αυτό που λέει ο Απόστολος, "Πάντοτε Χαίρετε"! Θα πει κανείς, κι όταν αμαρτάνω να χαίρομαι Ναι, και τότε! Γι' αυτό τον λόγο! Γιατί βλέπεις ποιος είσαι, και μπορείς να προχωρήσεις στην θεραπεία. Κι ένας ακόμα λόγος που δεν έπεσες χειρότερα. Και αυτό είναι μια αφορμή να χαρείς. Και λες Θεέ μου, σε ευχαριστώ που με κράτησες μέχρι εκεί, και δεν έπεσα χειρότερα, και μου έδειξες το λάθος μου, και με την χάρι Σου θα διορθωθώ. Να χαρείς λοιπόν γιατί εκδηλώθηκε η αδυναμία σου, οπότε θα αγωνιστείς να απαλλαγείς απ' αυτήν. Πόσο ενθαρρυντικά είναι όλα αυτά! Όταν κανείς πέφτει και απογοητεύεται, και καταθλίβεται, σημαίνει ότι έχει πολύ εγωισμό! Γιατί θεωρούσε ότι δεν είναι αυτός σε τέτοια κατάσταση που να πέφτει και να αμαρτάνει και ότι τα έχει ξεπεράσει αυτά. Οπότε όταν πέφτει, πέφτει από τα σύννεφα κατά κάποιο τρόπο και καταθλίβεται. Αυτό σημαίνει μεγάλος εγωισμός. Γι αυτό λέει ο Άγιος Νικόδημος στον Αόρατο Πόλεμο, ότι όσο κανείς έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του, τόσο έχει και μεγάλες πτώσεις, και τόσο έχει και μεγάλη λύπη όταν πέφτει, και μεγάλη απελπισία. Όσο κανείς έχει μικρή ιδέα για τον εαυτό του, τόσο έχει μικρότερες πτώσεις, και τόσο δεν πέφτει στην κατάθλιψη, και στην λύπη την σατανική. Γιατί έπεσε...γιατί έχει μικρή ιδέα, και σου λέει έπεσα ναι...τι πιο φυσικό να πέσω τέτοιος που είμαι, ήταν το πιο φυσικό πράγμα -για μένα-, όχι το φυσιολογικό, αλλά το πιο αναμενόμενο. Και δεν καταθλίβεται. Γίνεται ας πούμε εφαλτήριο κατά κάποιο τρόπο η πτώση του για να προχωρήσει.
~Απόσπασμα από την ομιλία Τά πάθη και πως θεραπεύονται σύμφωνα μέ τούς Αγίους Πατέρες Β', Αρχιμ. Σάββα Αγιορειτου, 25-9-2020
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου