Ι’
ΕΙΜΕΘΑ ΤΕΚΝΑ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΚΑΘ’ ΟΜΟΙΩΣΙΝ ΚΥΡΙΟΥ
Εκ της γης εποίησεν ο Κύριος τον άνθρωπον, αλλ’ αγαπά ημάς ως γνήσια τέκνα Αυτού και μετά πόθου αναμένει ημάς προς Αυτόν. Μέχρι τοιούτου σημείου ηγάπησεν ημάς ο Κύριος, ώστε εσαρκώθη χάριν ημών και έχυσεν υπέρ ημών το Αίμα Αυτού και δι’ Αυτού επότισεν ημάς και έδωκεν εις ημάς το πάντιμον Σώμα Αυτού. ούτως εγενόμεθα τέκνα Αυτού εκ της Σαρκός και του Αίματος Αυτού, καθ’ ομοίωσιν του Κυρίου εν σαρκί, καθώς τα κατά σάρκα τέκνα είναι όμοια προς τον πατέρα αυτών, και τούτο ανεξαρτήτως ηλικίας. Και το Πνεύμα του Θεού μαρτυρεί εις το πνεύμα ημών ότι θα είμεθα αιωνίως μετ’ Αυτού.
Ο Κύριος ουδέποτε παύει να καλή ημάς προς Εαυτόν. «Δεύτε προς Με, καγώ αναπαύσω υμάς». Τρέφει ημάς δια του τιμίου Σώματος και Αίματος Αυτού. παιδαγωγεί ημάς ελεημόνως δια του λόγου Αυτού και του Αγίου Πνεύματος. Απεκάλυψεν εις ημάς μυστήρια. Ζη εντός ημών και εν τοις μυστηρίοις της Εκκλησίας και οδηγεί ημάς εκεί όπου θα θεωρώμεν την δόξαν Αυτού. Αλλ’ έκαστος θα θεωρή την δόξαν αυτήν κατά το μέτρον της αγάπης αυτού. Όστις πλείον αγαπά, ούτος ισχυρότερον επιποθεί όπως είναι μετά του Ηγαπημένου Κυρίου, και δια τούτο έρχεται εγγύτερον προς Αυτόν. Όστις ολίγον αγαπά, ούτος ολίγον και επιθυμεί. Όστις δε δεν αγαπά, ούτος ούτε επιθυμεί, και δεν αγωνίζεται ίνα ίδη τον Κύριον, και θα μένη αιωνίως εν τη σκοτία.
Μέχρι δακρύων λυπούμαι τους ανθρώπους, οίτινες δεν γνωρίζουν τον Θεόν και τα ελέη Αυτού. Εις ημάς δε ο Κύριος εφανέρωσεν Εαυτόν Πνεύματι Αγίω και ημείς ζώμεν εν τω φωτί των αγίων Αυτού εντολών.
Έργον θαυμαστόν! Η χάρις έδωκεν εις εμέ να γνωρίσω ότι πάντες οι αγαπώντες τον Θεόν και φυλάσσοντες τας εντολάς Αυτού είναι πεπληρωμένοι φωτός και ομοιάζουν προς τον Κύριον. Οι εναντιούμενοι όμως εις τον Θεόν είναι πεπληρωμένοι σκότους και ομοιάζουν προς τον εχθρόν.
Και τούτο είναι φυσικόν. Ο Κύριος είναι Φως και φωτίζει τους δούλους Αυτού, οι δε υπηρέται του εχθρού εξ αυτού προσλαμβάνουν το σκότος.
Εγνώριζον έν παιδίον. Η όψις αυτού ήτο αγγελική· ταπεινή, σεμνή, πραεία· πρόσωπον λευκόν και ρόδινον· όμματα φωτεινά, κυανά, αγαθά και ήρεμα. Μετά τινα έτη ήρχισε να ζη ασώτως και απώλεσε την χάριν του Θεού. Και εις ηλικίαν τριάκοντα περίπου ετών ωμοίαζε προς άνθρωπον και προς δαίμονα, προς θηρίον και προς ληστήν, και όλη η όψις αυτού ήτο απαισία και φοβερά.
Εγνώριζον προσέτι κόρην τινά πολύ ωραίαν, έχουσαν πρόσωπον φωτεινόν και ευχάριστον, ώστε πολλοί εφθόνουν το κάλλος αυτής, αλλά δι’ αμαρτωλού βίου απώλεσε αύτη την χάριν και απέβη θέαμα βδελυρόν.
Είδον όμως και το εναντίον, ήτοι ανθρώπους εισερχομένους εις την Μονήν έχοντας πρόσωπον παραμεμορφωμένον εκ της αμαρτίας και των παθών, αλλά δια της μετανοίας και του ευσεβούς βίου ήλλαξαν και εγένοντο ωραίοι εις την όψιν.
Ωσαύτως εν τω Παλαιώ Ρωσικώ ο Κύριος έδωκεν εις εμέ να ίδω κατά την ώραν της εξομολογήσεως τον Πνευματικόν όμοιον προς τον Χριστόν. Ούτος ίστατο αστράπτων κατά θαυμάσιον τρόπον και, αν και ήτο κατάλευκος γέρων, το πρόσωπον αυτού ήτο λαμπρόν και νεανικόν. Κατά τον ίδιον τρόπον είδον επίσκοπον τινα την ώραν της Θείας Λειτουργίας. Είδον εισέτι τον πατέρα Ιωάννην της Κρονστάνδης, όστις, καίτοι εκ φύσεως ήτο κατά την όψιν συνήθης άνθρωπος, εν τούτοις εκ της χάριτος του Θεού το πρόσωπον αυτού ήτο εύμορφον ως αγγέλου, και επεθύμει τις να βλέπη αυτόν.
Ούτως η αμαρτία παραμορφοί τον άνθρωπον, ενώ η χάρις κατακοσμεί αυτόν.
Ο άνθρωπος ελήφθη εκ της γης, αλλ’ ο Θεός ούτως ηγάπησεν αυτόν, ώστε εκάλλυνεν αυτόν δια της χάριτος Αυτού, και ο άνθρωπος εγένετο όμοιος προς τον Κύριον.
Λυπούμαι πολύ, διότι ελάχιστοι γνωρίζουν αυτό, και τούτο εξ αιτίας της υπερηφανίας. Εάν όμως εταπεινούμεθα, τότε ο Κύριος θα απεκάλυπτεν εις ημάς το μυστήριον τούτο, διότι Αυτός πολύ αγαπά ημάς.
Ο Κύριος είπεν εις τους Αποστόλους: «Παιδία, μη τι προσφάγιον έχετε;» (Ιωάν. κα’ 5). Οποίαν αγάπην δηλούν οι λόγοι ούτοι! Και ο Κύριος ουχί μόνον τους Αποστόλους, αλλά και πάντας ημάς αγαπά μετά της αυτής αγάπης.
Ότε είπον εις τον Κύριον «ιδού η μήτηρ Σου και οι αδελφοί Σου ήλθον, ίνα Σε ίδουν», Αυτός απεκρίθη: «Όστις ποιεί το θέλημα του Θεού, ούτος είναι η μήτηρ και η αδελφή και ο αδελφός Μου» (πρβλ. Ματθ. ιβ’ 47-50).
Πολλοί άνθρωποι σήμερον λέγουν ότι Θεός δεν υπάρχει. Ομιλούν ούτω, διότι εν τη καρδία αυτών ζη υπερήφανον πνεύμα, όπερ υποβάλλει εις αυτούς ψεύδος κατά της Αληθείας και της Εκκλησίας του Θεού. Νομίζουν ότι είναι σοφοί, αλλ’ ουδόλως εν τη πραγματικότητι αντιλαμβάνονται ότι τοιούτοι λογισμοί δεν είναι εξ αυτών, αλλά προέρχονται εκ του εχθρού· εάν τις όμως δεχθή αυτούς εν τη καρδία αυτού και αγαπήση αυτούς, καθίσταται συγγενής του πονηρού πνεύματος. Και είθε να μη επιτρέψη ο Θεός να αποθάνη τις εν τοιαύτη καταστάσει.΄
Εν τη καρδία δε των αγίων ζη η χάρις του Αγίου Πνεύματος, ήτις ποιεί αυτούς συγγενείς του Θεού, και ούτοι αισθάνονται εμφανώς ότι είναι πνευματικά τέκνα του Ουρανίου Πατρός, και δια τούτο λέγουν: «Πάτερ ημών» (βλ. Ρωμ. η’ 15-16· Γαλ. δ’ 6-7).
Η ψυχή επί τοις λόγοις τούτοις χαίρει και αγάλλεται. Γνωρίζει δια Πνεύματος Αγίου ότι ο Κύριος είναι Πατήρ ημών. Αν και επλάσθημεν εκ της γης, όμως το Πνεύμα το Άγιον ζη εντός ημών και ποιεί ημάς ομοίους προς τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, καθώς τα τέκνα ομοιάζουν προς τον πατέρα αυτών.
Ο άνθρωπος επλάσθη εκ της γης· τί αγαθόν δύναται να υπάρχη εν αυτώ;
Αλλ’ ιδού το έλεος του Θεού εκάλλυνε τον άνθρωπον δια της χάριτος του Αγίου Πνεύματος, και ούτος εγένετο όμοιος προς τον Ιησούν Χριστόν, τον Υιόν του Θεού.
Μέγα το μυστήριον τούτο, μέγα και το έλεος του Θεού προς τον άνθρωπον.
Εάν εγνώριζον πάντες οι λαοί της γης οπόσον αγαπά ο Κύριος τον άνθρωπον, τότε θα ηγάπων τον Χριστόν και την κατά Χριστόν ταπείνωσιν και θα επόθουν να εξομοιωθούν κατά πάντα προς Αυτόν. Εις μόνον τον άνθρωπον τούτο είναι αδύνατον. Ο πεσών άνθρωπος δια της μετανοίας καθαίρεται και περιβάλλεται την χάριν του Αγίου Πνεύματος, και τότε γίνεται κατά πάντα όμοιος τω Κυρίω.
Τοσούτον μέγα είναι το έλεος του Κυρίου προς ημάς!
Ευχαριστούμεν Σοι, Κύριε, διότι Συ έδωκας επί γης το Πνεύμα το Άγιον και Αυτό δίδει εις την ψυχήν γνώσιν περί πραγμάτων, άτινα αύτη ουδέποτε προσεδόκα να γνωρίση.
Το Πνεύμα το Άγιον διδάσκει ημάς την ταπείνωσιν του Χριστού, ίνα η ψυχή πάντοτε φέρη εν αυτή την χάριν του Θεού, ήτις ευφραίνει την ψυχήν· ταυτοχρόνως όμως ο Κύριος δίδει εις την ψυχήν την λύπην δια τον λαόν και προσευχήν μετά δακρύων, ίνα πάντες οι λαοί γνωρίσουν τον Κύριον και ηδυνθούν εκ της αγάπης Αυτού.
Όστις εγνώρισε δια του Αγίου Πνεύματος την αγάπην του Θεού, ούτος δεν έχει ανάπαυσιν ούτε ημέραν ούτε νύκτα και, αν και αποκάμη το σώμα και πίπτη εις την κλίνην, όμως και επ’ αυτής ακάματος η ψυχή δεν παύει να έλκηται δι’ όλης της δυνάμεως προς τον Θεόν, τον Πατέρα αυτής. Ο Κύριος εποίησεν ημάς συγγενείς Αυτού. «Καθώς Συ, Πάτερ, εν Εμοί καγώ εν Σοι, ίνα και αυτοί εν Ημίν έν ώσιν» (Ιωάν. ιζ’ 21).
Ούτως ο Κύριος δια του Αγίου Πνεύματος ποιεί εξ ημών μίαν οικογένειαν μετά του Θεού Πατρός.
ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ
Ο ΑΓΙΟΣ ΣΙΛΟΥΑΝΟΣ
Ο ΑΘΩΝΙΤΗΣ
https://wra9.blogspot.com/2021/09/blog-post_364.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου