«Κατακαίει τοὺς δαίμονες τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ» Ἀρχιμανδρίτου Σάββα Ἁγιορείτου

«Κατακαίει τοὺς δαίμονες τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ»

Ἀρχιμανδρίτου Σάββα Ἁγιορείτου

Ἀπόσπασμα ὁμιλίας 28/10/17

Γι’ αὐτό ἐδῶ, λοιπὸν, ὁ διάβολος ἔχει δίκιο. « Ὁ καθένας», λέει, «πειράζεται ἀπὸ τὸν ἑαυτό του. Ταράζεται μόνος του. Ἐγὼ δὲν ἔχω πιὰ δύναμη». «Καὶ τότε», λέει ὁ Ἅγιος Ἀντώνιος, «ἐγὠ θαύμασα τὴ Χάρη τοῦ Κυρίου καὶ τοῦ εἶπα: ἐνῷ εἶσαι πάντα ψεύτης καὶ ποτὲ δὲν λὲς τὴν ἀλήθεια, ὅμως τώρα καὶ χωρὶς νὰ τὸ θέλεις, αὐτὸ ποὺ εἶπες εἶναι ἀληθινὸ». Καμμιὰ φορὰ δηλαδὴ, καὶ τοῦ διαβόλου τοῦ ξεφεύγει καὶ λέει ἀλήθειες.

«Πράγματι, ὁ Χριστὸς ποὺ κατέβηκε γιὰ μᾶς στὸν κόσμο, σ’ ἔχει ἐξασθενήσει, καὶ σ’ ἔβαλε κάτω καὶ σὲ ἔχει γυμνώσει ἀπὸ κάθε δύναμη». Ἐκεῖνος, ἀκούγοντας τὸ ὄνομα τοῦ Σωτῆρος, τοῦ Χριστοῦ ποὺ τὸν ἔκαιγε, καὶ μὴ ὑποφέροντας τὸ κάψιμο, ἔγινε ἄφαντος. Μόνο ποὺ ἄκουσε τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ! Βλέπετε πόση δύναμη ἔχει τὸ ὄνομα! Γι’ αὐτὸ μᾶς εἶπε ὁ Κύριος «ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε».

Ἄν μπορούσαμε νὰ βλέπουμε τὶ γίνεται στὸν ἀέρα γύρω μας, θὰ φρίτταμε. Κάθε στιγμὴ οἱ δαίμονες προσπαθοῦν νὰ μᾶς κάνουν κακὸ καὶ οἱ Ἄγγελοι νὰ τοὺς ἀποτρέψουν. Γίνονται μάχες γύρω μας. Καὶ ὅταν κανεὶς ἐπικαλεῖται τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, βοηθάει τοὺς Ἁγίους Ἀγγέλους νὰ κατατροπώσουν τοὺς δαίμονες ποὺ μᾶς ἐπιτίθενται, γιατὶ οἱ δαίμονες φρίττουν τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ. Καὶ ὅταν αὐτὸ τὸ κάνεις ἀδιάλειπτα, «Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ἐλέησέ με», καθαρίζει ἡ ἀτμόσφαιρα γύρω σου, καθαρίζει τὸ μυαλό σου, καθαρίζει ἡ ὕπαρξή σου ἀπὸ τὶς δαιμονικὲς ἐνέργειες· γιατὶ ὁ διάβολος φρίττει τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ καὶ φεύγει. Νὰ τὶ σημασία ἔχει νὰ ἐπικαλούμαστε τὸν Χριστὸ! Ἡ ἐπίκληση τοῦ Θείου ὀνόματος διώχνει τοὺς δαίμονες. Καθαρίζει τὴν ψυχὴ καὶ τὸ σῶμα μας. Κατακαίει τοὺς δαίμονες τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ, τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, καὶ ὅλους τοὺς ἀσεβεῖς· καὶ ὄχι μόνο τοὺς δαίμονες, καὶ τοὺς ἀσεβεῖς ἀνθρώπους.

Ὅταν κάποιος σᾶς ἐπιτίθεται, ἄν ἐκείνη τὴ στιγμὴ πεῖτε τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, ξέρετε, τὰ μαζεύει καὶ φεύγει. Δοκιμάστε το καὶ θὰ δεῖτε. Εἶναι θυμωμένος καὶ θέλει νὰ σᾶς χτυπήσει, θέλει νὰ σᾶς βρίσει, ἄν πεῖς ἐσὺ δυνατὰ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ἐλέησέ με», θὰ τὰ μαζέψει καὶ θὰ φύγει. Θὰ φύγει τὸ πονηρὸ πνεῦμα δηλαδὴ, ποὺ τὸν κυριεύει κι αὐτὸν τὸν κακομοίρη, καὶ θὰ σ’ ἀφήσει ἥσυχο.

Στή Θεία Μετάληψη τὶ λέμε: «ἄνθραξ γάρ ἐστι τοὺς ἀναξίους φλέγων». Φλέγει τοὺς ἀναξίους τὸ πῦρ τῆς Θεότητος ποὺ ὑπάρχει μέσα στὰ Τίμια Δῶρα. Φλέγει καὶ τοὺς δαίμονες. Φλέγει καὶ τὰ ὄργανα τῶν δαιμόνων. Γι’ αὐτὸ δὲν εἶναι δικαιολογημένο νὰ φοβᾶται ὁ Χριστιανὸς ἀφοῦ ἔχει ὅπλα παντοδύναμα. Ἀτομικὴ βόμβα θὰ λέγαμε, καὶ πολὺ περισσότερο εἶναι τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ. «Καὶ γὰρ ὁ Θεὸς ἡμῶν πῦρ καταναλίσκον», λέει πάλι στὴν Πρὸς Ἑβραίους, στὸ ιβ’ κεφάλαιο, κθ’ στίχο. Καὶ στὴν Ἔξοδο, στὸ κδ’ κεφάλαιο λέει «τὸ δὲ εἶδος τῆς δόξης Κυρίου ὡσεὶ πῦρ φλέγον ἐπὶ τῆς κορυφῆς τοῦ ὄρους». Τὸ εἶδος τῆς δόξης τοῦ Κυρίου σὰν φωτιὰ ποὺ καταφλέγει στὴν κορυφὴ τοῦ ὄρους. Ἔτσι εἶναι ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ, σὰν φωτιά.

Καί ἔχουμε πεῖ ὅτι στὴν Δευτέρα Παρουσία, ὅταν θὰ ‘ρθεῖ ὁ Κύριος πάλι γιὰ νὰ κρίνει ζῶντας καὶ νεκροὺς, ποιὰ θὰ εἶναι ἡ κρίσις; Ἡ κρίσις θὰ εἶναι ἀκριβῶς ἡ ὅρασις τοῦ Θεοῦ ἡ ὁποία γιὰ μὲν τοὺς δικαίους, τοὺς μετανοημένους, αὐτοὺς ποὺ ἀγάπησαν τὸν Χριστὸ ὅσο ζοῦσαν ἐδῶ στὴ Γῆ, θὰ εἶναι αὐτὴ ἡ ὅρασις ὡς φῶς γλυκύτατο. Γιὰ δὲ τοὺς ἀσεβεῖς, αὐτοὺς ποὺ δὲν ἀγάπησαν, ποὺ δὲν τήρησαν τὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ, ποὺ δὲν μετανόησαν, θὰ εἶναι ὡς πῦρ, ὡς φωτιὰ ἡ ὅρασις αὐτὴ τοῦ Θεοῦ, τῆς δόξας τοῦ Θεοῦ.

Ὅλοι θὰ δοῦμε τὸν Θεὸ στὴν Δευτέρα Παρουσία, ἀλλὰ τὸ πῶς θὰ τὸν δοῦμε, αὐτὸ ἀκριβῶς θὰ μᾶς διαχωρίσει. Οἱ μὲν δίκαιοι καὶ ἀγαθοὶ καὶ μετανοημένοι θὰ Τὸν δοῦν ὡς φῶς γλυκύτατο, οἱ δὲ ἀσεβεῖς καὶ ἀμετανὀητοι ὡς πῦρ καταναλίσκον· ὡς φωτιὰ ποὺ κατακαίει. Καὶ αὐτὸ εἶναι ἡ κόλαση. Τὶ εἶναι δηλαδὴ ἡ κόλαση; Τὸ νὰ μὴν ἀγαπᾶς τὸν Θεὸ. Ὁπότε, ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ποὺ ἔρχεται σὲ σένα εἶναι φωτιά.

Πάρτε το καὶ στὸ ἀνθρώπινο: ἕνας ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος σὲ εὐεργετεῖ συνεχῶς καὶ ἐσὺ συνεχῶς τὸν φτύνεις, τὸν καταπατεῖς, τὸν κατασυκοφαντεῖς, τὸν ἐχθρεύεσαι, μόνο ποὺ τὸν βλέπεις, δὲν εἶναι αὐτὸς κόλαση γιὰ σένα; Ἐνῷ ἐκεῖνος σοῦ φέρεται τόσο καλὰ, ἐσὺ τοῦ φέρεσαι τόσο ἄσπλαγχνα· καὶ μόνη ἡ παρουσία του καὶ ἡ θέα του σὲ ἐλέγχει, σὲ κολάζει. Ἔ, ἔτσι θὰ εἶναι καὶ ἡ ὅρασις τοῦ Χριστοῦ γιὰ τοὺς ἀσεβεῖς. Ἐνῷ ὁ Χριστὸς τοὺς ἔχει δώσει τὰ πάντα καὶ τοὺς δίνει τὰ πάντα, αὐτοὶ ἐπιμένουν νὰ Τὸν φτύνουν, νὰ Τὸν χτυποῦν, νὰ ἐπιτίθενται ἐναντίον Του. Ἀλλὰ βέβαια εἶναι σὰν καὶ αὐτὸν ποὺ χτυπάει τὰ καρφιὰ μὲ γυμνὰ πόδια, ὅπως εἶπε ὁ Κύριος στὸν Σαῦλο. «Εἶναι σκληρὸ πράγμα αὐτὸ ποὺ κάνεις». Καὶ αὐτὸ ποὺ κάνουν οἱ ἄθεοι εἶναι σκληρὸ πράγμα. Γιὰ τοὺς ἴδιους εἶναι σκληρὸ. Ὁ Θεὸς δὲν παθαίνει τίποτα. Κλωτσοῦν τὰ καρφιὰ μὲ γυμνὰ πόδια καὶ οἱ ἴδιοι πληγώνονται καὶ βασανίζονται.