[Μᾶρκ. 15,1- 15]
Ὁ κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός ἦλθε εἰς τήν γῆ γιά νά λύσει τά ἔργα τοῦ διαβόλου. «Τό σπουδαιότερο ὅπλο κατά τοῦ διαβόλου», ἔλεγε ὁ Ἅγιος Πορφύριος, «εἶναι ὁ Τίμιος Σταυρός, πού τόν τρέμει. Ὁ σταυρός ὁ ὁποῖος ὅμως», ἔλεγε ὁ Ἅγιος, «νά γίνεται σωστά. Δηλαδή τά τρία δάχτυλα τοῦ δεξιοῦ χεριοῦ ἑνωμένα ν' ἀκουμποῦν στό μέτωπο, στήν κοιλία, στόν δεξιό ὦμο καί τέλος στόν ἀριστερό, σέ σχῆμα σταυροῦ. Ὁ σταυρός μπορεῖ νά γίνεται συμμετρικά μέ τίς μετάνοιες.
Ἡ ἐπικοινωνία μέ τόν Χριστό», ἔλεγε πάλι ὁ Ὅσιος, «ὅταν γίνεται ἁπλά, ἁπαλά, χωρίς πίεση, κάνει τόν διάβολο νά φεύγει. Ὁ σατανᾶς δέν φεύγει μέ πίεση, μέ σφίξιμο. Ἀπομακρύνεται μέ τήν πραότητα καί τήν προσευχή. Ὑποχωρεῖ, ὅταν δεῖ τήν ψυχή νά τόν περιφρονεῖ καί νά στρέφεται μέ ἀγάπη πρός τόν Χριστό. Τήν περιφρόνηση δέν μπορεῖ νά τήν ὑποφέρει, διότι εἶναι ὑπερόπτης. Ὅταν, ὅμως, πιέζεσθε, τό κακό πνεῦμα σᾶς παίρνει εἴδηση καί σᾶς πολεμάει. Μήν ἀσχολεῖσθε μέ τόν διάβολο, οὔτε νά παρακαλεῖτε νά φύγει. Ὅσο παρακαλεῖτε νά φύγει, τόσο σᾶς ἀγκαλιάζει. Τόν διάβολο νά τόν περιφρονεῖτε. Νά μήν τόν πολεμᾶτε κατά μέτωπο. Ὅταν πολεμᾶς μέ πεῖσμα κατά τοῦ διαβόλου, ἐπιτίθεται κι ἐκεῖνος σάν τίγρης, σάν ἀγριόγατα. Ὅταν τοῦ ρίχνεις σφαίρα, αὐτός σοῦ ρίχνει χειροβομβίδα. Ὅταν τοῦ ρίχνεις βόμβα, σοῦ ρίχνει πύραυλο. Μήν κοιτάζετε τό κακό. Νά κοιτάζετε τήν ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ καί νά πέφτετε μές στήν ἀγκαλιά Του καί νά προχωρεῖτε. Νά Τοῦ δοθεῖτε, νά Τόν ἀγαπήσετε τόν Χριστό, νά ζεῖτε μέ ἐγρήγορση. Ἡ ἐγρήγορση στόν ἄνθρωπο πού ἀγαπάει τόν Θεό εἶναι ἀπαραίτητη»[1].
Μᾶς διδάσκει ἐδῶ ὁ Ὅσιος τόν καλύτερο τρόπο ἀντιμετώπισης τῶν πειρασμῶν καί τοῦ πειρασμοῦ, δηλαδή τοῦ διαβόλου. Καί αὐτός δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τήν περιφρόνηση, ἀπό τό νά μήν τοῦ δίνουμε σημασία. Ἐπειδή εἶναι ὁ κατεξοχήν ὑπερήφανος καί ἐγωιστής ὁ διάβολος, δέν ἀνέχεται τήν περιφρόνηση καί ἐνοχλεῖται ἔτσι καί φεύγει.
«Τά πράγματα στήν πνευματική ζωή», ἔλεγε ὁ Ἅγιος, «εἶναι ἁπλά κι εὔκολα στήν ζωή ἐν Χριστῷ, ἀρκεῖ νά ξέρετε νά διακρίνετε. Ὅταν σᾶς ἐνοχλήσει κάτι, ἕνας λογισμός, ἕνας πειρασμός, μία ἐπίθεση, περιφρονώντας ὅλα αὐτά, θά στρέφετε τήν προσοχή σας, τό βλέμμα σας στόν Χριστό. Ἐκεῖνος μετά θά ἀναλάβει νά σᾶς ἀνεβάσει. Ἐκεῖνος θά σᾶς πιάσει ἀπό τό χέρι καί θά σᾶς δώσει πλούσια τήν θεια Του Χάρη. Ἐσεῖς λίγη προσπάθεια θά κάνετε. Παίρνουμε ἕνα ἑκατομμύριο. Τό κόβουμε κομματάκια. Παίρνουμε τό ἕνα ἑκατομμυριοστό. Τό ἕνα ἑκατομμυριοστό τοῦ ἑκατομμυριοστοῦ εἶναι τοῦ ἀνθρώπου ἡ προσπάθεια, λίγη δηλαδή διάθεση. Κινεῖσθε πρός τόν Θεό καί στό δευτερόλεπτο τοῦ δευτερολέπτου ἔρχεται ἡ Θεία Χάρις. Τό σκέπτεσθε κι ἔρχεται τό Ἅγιον Πνεῦμα. Δέν κάνετε τίποτα. Κινεῖσθε πρός τά ἐκεῖ καί ἔρχεται ἀμέσως ἡ Θεία Χάρις. Μόλις στενάξετε, ἔρχεται, ἐνεργεῖ. Τί λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος; «Ὑπερεντυγχάνει ὑπέρ ἡμῶν στεναγμοῖς ἀλαλῆτοις»[2]»[3]. Τό Πνεῦμα τό Ἅγιο, δηλαδή, προσεύχεται γιά χάρη μας μέ ἀλάλητους στεναγμούς μέσα στήν καρδιά μας.
«Μεγάλη σοφία! Αὐτά δέν εἶναι ἁπλά λόγια, λέξεις, ἀλλά ὁ ζῶν Λόγος τοῦ Θεοῦ. Ὅταν δεῖτε τό ἀντίθετο πνεῦμα νά ἔρχεται νά σᾶς βουτήξει, ἐσεῖς δέν τρομοκρατεῖσθε οὔτε τό κοιτάζετε, οὔτε προσπαθεῖτε νά τό βγάλετε ἀπό μέσα σας. Τί κάνετε; Ὁ καλύτερος τρόπος εἶναι ἡ περιφρόνηση. Δηλαδή ἀνοίγετε τήν ἀγκαλιά σας, ἀνοίγετε τά χέρια σας στόν Χριστό, ὅπως τό παιδάκι πού βλέπει κάποιο θηρίο ἄγριο καί δέν φοβᾶται, γιατί εἶναι δίπλα ὁ πατέρας του καί πέφτει στήν ἀγκαλιά του. Αὐτό τόν τρόπο νά χρησιμοποιεῖτε σέ κάθε προσβολή τοῦ πονηροῦ, σέ κάθε λογισμό, δηλαδή τήν περιφρόνηση»[4]. Ὅσο κανείς ἀσχολεῖται μέ τόν πειρασμό, τόσο ὁ πειρασμός δέν φεύγει. Ὅταν ἀφήσει τήν ἐνασχόληση μέ τόν πειρασμό, περιφρονήσει τόν διάβολο, τότε ἐκεῖνος ἐξαφανίζεται.
«Ἐκείνη τή στιγμή πού ἔχει ἀνάγκη ἡ ψυχή σας καί ἀγωνίζεσθε, νά φωνάζετε: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησόν με». Ὅλα νά τά προλαμβάνετε μέ τήν προσευχή. Αὐτό εἶναι μεγάλο μυστικό. Τήν ὥρα τοῦ πειρασμοῦ, ἐκεῖ πού πᾶτε νά τόν περιφρονήσετε, ὁ πονηρός σᾶς βουτάει, σᾶς καθηλώνει καί σᾶς σφίγγει καί κάνει τό δικό του κι ὄχι αὐτό πού θέλετε ἐσεῖς. Πρέπει νά προλάβετε νά κάνετε τό ἄνοιγμα στόν Θεό. Γιά νά τό πετύχετε ὅμως αὐτό, πρέπει νά σᾶς φωτίσει ἡ Θεία Χάρις. Ἄν αὐτό δέν γίνει ἀμέσως, τότε σᾶς ἁρπάζει ὁ πονηρός κι ἐνῶ προσπαθεῖτε νά τόν διώξετε, σᾶς ἔχει ἤδη συλλάβει.
Ἀκοῦστε με νά σᾶς πῶ ἕνα παράδειγμα. Ἐζήτησα ἀπό ἕναν ἄνθρωπο νά μοῦ κάνει κάτι», ἐννοεῖ ὁ Ἅγιος ἕνα διακόνημα, μιά ἐργασία. «Αὐτός ἀρνιόταν, λέγοντας ὅτι ἡ ἐπιστήμη τά λέει ἀλλιῶς. Ἐπέμενα ἐγώ, τίποτε ἐκεῖνος. Πῆγα νά ἀγανακτήσω. Τό κατάλαβα. Τή στιγμή ἐκείνη, ἀμέσως στράφηκα πρός τόν Χριστό καί πρόλαβα τό κακό. Αὐτός θά εἶναι ὁ τρόπος μας. Θά ὑψώνουμε τά χέρια στόν Χριστό κι Ἐκεῖνος θά μᾶς δίνει τή Χάρη Του. Ἀκοῦστε με ξανά. Μιά φορά ἤμουνα σ' ἕναν δρόμο στά Τουρκοβούνια ὅπου ἔμενα. Ὁ δρόμος εἶχε μεγάλη κατωφέρεια. Αὐτή ἡ κατωφέρεια θά ἦταν καμιά διακοσαριά μέτρα. Στήν κορυφή τοῦ δρόμου ἦταν πιό ἴσιωμα. Ἐκεῖ πάνω ἡ μητέρα τοῦ Νίκου συζητοῦσε μέ ἄλλες δύο γυναῖκες. Κάτω, λοιπόν, στό βάθος τοῦ δρόμου τοῦ κατηφορικοῦ, ἦταν τό παιδί της, ὁ Νίκος, καί ἔπαιζε μέ κάτι ἄλλα παιδιά. Ὁπότε σέ μιά στιγμή βλέπω τόν Νίκο νά τρέχει ἀπό κάτω, ν΄ ανεβαίνει τήν ἀνωφέρεια καί, μόλις ἔφθασε πάνω, νά πέφτει στήν ποδιά της καί νά βάζει τά κλάματα.
- Ἔ, τοῦ λέει, τί ἔχεις;
- Ἔ, λέει, μέ χτύπησε ὁ γιός τοῦ Μανωλιᾶ!
Τό κλάμα σταμάτησε ἀμέσως, τήν ἴδια στιγμή πού κατέφυγε στήν μητέρα του. Τί θέλω νά πῶ μέ αὐτό; Τήν ὥρα τοῦ πειρασμοῦ ἡ εὐκολία εἶναι νά στραφεῖτε πρός τό ἀγαπώμενο πρόσωπο, νά στραφεῖτε πρός τόν Θεό καί πρός τά ἐκεῖ νά κοιτάξετε ζωηρά καί καλά κι ἐπιθυμητά καί θά σᾶς ἔλθει ἀμέσως ἡ δύναμη, θά σᾶς ἔλθει τό καλό. Δηλαδή, ἐνῶ βλέπετε ὅτι ἔρχεται τό κακό νά σᾶς καταλάβει, ἐσεῖς μόλις τό ἀντιληφθεῖτε ἀπό μακριά, τό περιφρονεῖτε καί τρέχετε στήν ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ. Ἀρκεῖ νά προλάβετε νά στραφεῖτε πρῶτα ἐκεῖ. Ὁπότε, ὅταν θά πᾶτε στό καλό, δέν θυμᾶστε τό κακό»[5]. Κάτι ἀνάλογο θά ἔπρεπε νά κάνει καί ὁ Ἀπόστολος Πέτρος τήν ὥρα πού περπατοῦσε πάνω στά κύματα, νά βλέπει στόν Χριστό. Ἐπειδή σταμάτησε νά κοιτάζει πρός Αὐτόν, ἄρχισε νά βουλιάζει.
«Τό μυστικό», ἔλεγε ὁ Ἅγιος, «εἶναι νά περιφρονήσετε τό κακό. Ἀλλά δέν μπορεῖτε νά τό κάνετε αὐτό, ἄν δέν στραφεῖτε στόν Χριστό. Λέμε καμιά φορά: «Περιφρόνησε τό κακό!». Ἔ, αὐτό εἶναι εὔκολο νά τό λέμε, ἀλλά δέν εἶναι εὔκολο νά τό κάνουμε. Αὐτή ἡ περιφρόνηση ἔχει μεγάλη τέχνη.
Ἡ περιφρόνηση τοῦ κακοῦ πνεύματος γίνεται μόνο μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ. Γυρίζετε πρός τόν Χριστό, τρέχετε πρός τόν Χριστό, ἀνοίγετε τά χέρια σας πρός τόν Χριστό, προσπαθεῖτε νά γνωρίσετε τόν Χριστό, ν' ἀγαπήσετε τόν Χριστό, νά αἰσθανθεῖτε τόν Χριστό, καί σ' αὐτή σας τήν προσπάθεια, ὅταν τά ἐλατήριά σας εἶναι ἁγνά καί καθαρά καί εἰλικρινῆ, ἀνοίγει ἡ Χάρις τήν ψυχή σας καί σᾶς λέει: «Ἔγειρε ὁ καθεύδων καί ἀνάστα ἐκ τῶν νεκρῶν καί ἐπιφαύσει σοι ὁ Χριστός»[6]»[7]. Σήκω, ἀναστήσου ἀπό τούς νεκρούς καί θά σέ γεμίσει μέ τό φῶς Του τό ἄκτιστο ὁ Χριστός.
«Ἐκεῖ, μέσα στό θεῖο φῶς, θά ζοῦμε πάντοτε, ἐφόσον θά ἀγαπάει καί θά λαχταράει ἡ ψυχή μας τόν Θεό. Ἔτσι, μέ τήν Χάρη τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ὅλα εὔκολα κι ὅλα ἀληθινά τά λόγια τοῦ Χριστοῦ πού εἶπε: «Ὁ γάρ ζυγός μου χρηστός καί τό φορτίον μου ἐλαφρόν ἐστί»[8].
Μερικοί βλέπουν τόν διάβολο νά παρουσιάζεται μέ διάφορες μορφές, νά κάνει θορύβους, νά τούς χτυπάει κ.ἄ. Αὐτά γίνονται, τίς πιό πολλές φορές, στούς μπερδεμένους»[9], λέει ὁ Ὅσιος, καί ὅταν χρησιμοποιεῖ αὐτή τήν λέξη, ἐννοεῖ τούς ὑπερήφανους, τούς ὑπερόπτες.
«Οἱ μεγάλοι Πατέρες, ὅπως ὁ Ἱερός Χρυσόστομος, ὁ Μέγας Βασίλειος, καί οἱ ἄλλοι δέν μᾶς λένε γιά τόν διάβολο, πῶς ἐμφανίζεται κ.λπ. Ἐκεῖνοι ἐπορεύθηκαν μ' αὐτό τόν τρόπο πού λέμε, μέ τήν ἀγάπη στόν Χριστό. Ὁ σατανᾶς, ἀνάλογα μέ τό ποιός εἶσαι, φανερώνεται. Ὅταν κανείς δέν ἄρχισε κανονικά τήν πνευματική ζωή ἤ τόν βαραίνει κάτι κληρονομικό, βλέπει τόν σατανᾶ νά παρουσιάζεται μπροστά του, νά τοῦ κάνει φασαρίες κ.λπ. Καμιά φορά μπορεῖ νά πάθει καί σχιζοφρένεια ὁ ἄνθρωπος. Ὁ σχιζοφρενής ἐπηρεάζεται ἀπ' τά βιώματα τῆς παλιᾶς ζωῆς τῶν προγόνων.
Καί κάτι ἀκόμα. Νά μήν δίνουμε στόν διάβολο δικαιώματα. Δηλαδή ἐγώ», λέει ὁ Ὅσιος, «δέν ἀφήνω οὔτε μιά σκέψη μνησικακίας μέσα μου, οὔτε μιά σκέψη ἐγωισμοῦ, μή βρεῖ παράθυρο ὁ σατανᾶς. Τό παράθυρο εἶναι τό δικαίωμα. Ὅταν ἀπομακρύνεσαι ἀπό τόν Θεό, κινδυνεύεις, γιατί σέ βρίσκει «σκέτον» ὁ σατανᾶς», «σκέτον», δηλαδή χωρίς τήν Θεία Χάρη, «καί κυριαρχεῖ ἐπάνω σου»[10].
Αὐτά δίδασκε ὁ Ὅσιος γιά το πῶς ἀντιμετωπίζει κανείς τόν πειρασμό. Εἶναι πολύ σημαντικό νά μάθουμε αὐτόν τόν τρόπο, ὁ ὁποῖος εἶναι ἀναίμακτος καί ὄχι μέ πολύ κόπο. Ὁ δρόμος εἶναι ἡ περιφρόνηση, μέ πίστη εἰς τόν Θεό.
Τῷ δέ Θεῷ ἡμῶν δόξα πάντοτε νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης
[1] Βίος καί Λόγοι, Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, Β΄ ἔκδοση, Ἱ.Μ. Χρυσοπηγῆς, (στό ἑξῆς: Βίος καί Λόγοι, Ἁγίου Πορφυρίου).
[2] Ρωμ. 8, 26.
[3] Βίος καί Λόγοι, Ἁγίου Πορφυρίου.
[4] Ὅ.π.
[5] Ὅ.π.
[6] Ἐφεσ. 5, 14.
[7] Βίος καί Λόγοι, Ἁγίου Πορφυρίου.
[8] Ματθ. 11, 30.
[9] Βίος καί Λόγοι, Ἁγίου Πορφυρίου.
[10] Ὅ.π.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου