Ἀκόμα καὶ ἂν ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶχε κανέναν ἄλλον ἅγιο, ἕνας Παΐσιος θὰ ἀρκοῦσε γιὰ νὰ μᾶς τραβήξει στὸν Παράδεισο

Συμπληρώθηκαν 30 χρόνια ἀπὸ τὴν κοίμηση τοῦ πνευματικοῦ ἀστέρα ποὺ λέγεται Ἅγιος Παΐσιος - Ἕνα ἄστρο ποὺ ἄλλους τοὺς φωτίζει καὶ ἄλλους τοὺς «καίει»!

Γράφει ὁ Ἐλευθέριος Ἀνδρώνης

Καὶ ἂν ἀκόμα ὑποθέταμε ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία δὲν εἶχε γεννήσει κανέναν ἅγιο στοὺς αἰῶνες, θὰ ἔφτανε μόνο ἕνας Ἅγιος Παΐσιος νὰ ἀποδείξει ὅτι ὁ Θεός μας εἶναι ὁλοζώντανος. Τόσο μεγάλο εἶναι τὸ ἁγιασμένο ἀποτύπωμα ποὺ ἄφησε ὁ ἀσυρματιστὴς τοῦ Θεοῦ, γιὰ τὸν ὁποῖο σήμερα συμπληρώνονται 30 χρόνια ἀπὸ τὴν ὁσιακὴ κοίμησή του καὶ ἕνας αἰῶνας ἀπὸ τὴ γέννησή του.

Παρὰ τὴν παλιανθρωπιά μας, ὁ Θεός μᾶς καταθέτει ἀκόμα ἀμύθητους θησαυροὺς στὸ ταμεῖο τῆς ζωῆς. Κάνει ἐπενδύσεις σωτηρίας καὶ δρέπει ἄφθονους καρποὺς ἀκόμα καὶ στὴν ἐσχατολογικὴ ἐποχή μας. Καὶ τὸ μεγαλύτερο δῶρο τοῦ Θεοῦ δὲν εἶναι οὔτε ἡ εἰρήνη, οὔτε ἡ οἰκονομικὴ εὐημερία, οὔτε ἡ θεραπεία κάποιας ἀσθένειας. Μεγάλες εὐλογίες καὶ αὐτές, ἀλλὰ ὁ κόσμος τὶς χρησιμοποιεῖ... κυρίως γιὰ νὰ γίνεται ἀκόμα πιὸ ἀναίσθητος καὶ ἀχάριστος ἀπέναντι στὸν Θεό. Καὶ ὠφελοῦν μόνο στὴν παροῦσα ζωή, ὄχι στὴ μέλλουσα.

Τὸ μεγαλύτερο δῶρο τοῦ Θεοῦ πρὸς τοὺς ἀνθρώπους εἶναι ὁ κάθε ἕνας ἅγιος ποὺ θὰ ζωντανέψει τὶς ἀλήθειες τοῦ Εὐαγγελίου, μπροστὰ στὰ μάτια μας. Ὁ κάθε χαριτωμένος χριστιανὸς ποὺ λειτουργεῖ ὡς μαγνήτης ψυχῶν γιὰ νὰ τὶς κατευθύνει πρὸς τὴν Ἄνω Ἱερουσαλήμ. Ὁ Ἅγιος Παΐσιος μὲ τὸ ἔργο του ἔχει γεμίσει τὸν παράδεισο μὲ ψυχὲς ποὺ ἠλέκτρισε γιὰ νὰ πλησιάσουν τὸν Χριστό. Καὶ τὸ καταφέρνει ἀκόμα πιὸ πολὺ ὡς κεκοιμημένος, παρὰ ὡς ζωντανός.

Σὲ μιὰ ἐποχὴ ποὺ μοιάζει ὅλο καὶ περισσότερο μὲ ἐπίγεια κόλαση ἀνασφάλειας καὶ κακοῦ, γιατί ἡ ἁμαρτία ἔχει φτάσει σὲ προκατακλυσμιαῖα μέτρα, ὁ Ἅγιος Παΐσιος φαντάζει σὰν μιὰ ἀβύθιστη κιβωτὸς τοῦ Θεοῦ ποὺ κλείνει μέσα του ὅλες τὶς ψυχὲς ποὺ θέλουν νὰ σωθοῦν ἀπὸ τὸν κατακλυσμὸ τῆς φαυλότητας ποὺ ἔχει ἁπλωθεῖ στὰ πάντα.

Καὶ ὁ ἴδιος ὁ Ἅγιος μᾶς λέει ὅτι εἶναι στὸ χέρι μας νὰ μετατρέψουμε τὴ ζωή μας σὲ παράδεισο ἢ κόλαση ἀπὸ τούτη κιόλας τὴ ζωή. Αὐτὸ ὡς ἀπάντηση στὴν λιποψυχία ποὺ μᾶς πιάνει λόγῳ τῆς μετριότητάς μας ὡς χριστιανοί, σὲ σημεῖο νὰ ἀπελπιζόμαστε καὶ νὰ νοιώθουμε ὅτι δὲν ἔχει κανένα νόημα νὰ ἀγωνιζόμαστε.

Λέει ὁ Ἅγιος: «Ὁποῖος κάνει τὸ καλό, ἀγάλλεται, διότι ἀμοίβεται μὲ θεϊκὴ παρηγοριά. Ὅποιος κάνει τὸ κακὸ ὑποφέρει καὶ κάνει τὸν ἐπίγειο παράδεισο ἐπίγεια κόλαση.

Ἔχεις ἀγάπη, καλοσύνη; Εἶσαι ἄγγελος καί, ὅπου πᾶς ἢ σταθεῖς μεταφέρεις τὸν Παράδεισο. Ἔχεις πάθη, κακία; Ἔχεις μέσα σου τὸν διάβολο καί, ὅπου πᾶς ἢ σταθεῖς, μεταφέρεις τὴν κόλαση.

Ἀπὸ ἐδῶ ἀρχίζουμε νὰ ζοῦμε τὸν Παράδεισο ἢ τὴν κόλαση».

Ἀναρωτιοῦνται κάποιοι πῶς γίνεται νὰ ὑπάρχει κόλαση, ἐπειδὴ μᾶλλον τοὺς βολεύει ὁ Θεὸς νὰ εἶναι μόνο ἄπειρη ἀγάπη καὶ ὄχι δικαιοσύνη. Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ὁ Θεὸς δὲν ἔφτιαξε τὴν κόλαση γιὰ τοὺς ἀνθρώπους ἀλλὰ γιὰ τὸν διάβολο. Ὅμως ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος αὐτοτιμωρεῖται ἂν στὴ ζωή του ἐπιλέγει νὰ ὑπηρετεῖ τὴν ἀνομία τοῦ διαβόλου καὶ ὄχι τὸν νόμο τοῦ Θεοῦ. Ἡ κατάσταση τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου στὴν τελευταία του ἀνάσα, ὁρίζει ἂν μετὰ θάνατον θὰ βρεθεῖ κοντὰ στὴν πηγὴ τῆς Ζωῆς, ἢ θὰ βρεθεῖ αὐτοεξόριστος στὸ σκότος ποὺ θὰ τὸν ὁδηγήσει ἡ ἀμετανοησία καὶ ἄρα θὰ ὑποστεῖ τὸν δεύτερο θάνατο, τὸν πνευματικό.

Ἔλεγε ἕνας μακαριστὸς ἁγιορείτης γέροντας ποὺ εἶχα τὴν εὐλογία νὰ γνωρίσω, ὅτι τὸ σαρκικὸ σῶμα εἶναι σὰν ἕνα «κλουβὶ» καὶ ἡ ψυχὴ εἶναι σὰν ἕνα πουλάκι ποὺ βρίσκεται ἐντός του. Ἂν στὴν ἐπίγεια ζωὴ τὸ πουλὶ ἔχει κατεύθυνση νὰ πεταρίζει πρὸς τὰ πάνω, θὰ συνεχίσει μὲ τὴν ἴδια φορὰ ὅταν ἐλευθερωθεῖ ἀπὸ τὸ κλουβὶ (δηλαδὴ ὅταν ἐπέρθει ὁ σωματικὸς θάνατος). Ἂν τὸ πουλὶ ἔχει φορὰ πρὸς τὰ κάτω, αὐτὴ τὴ φορὰ θὰ διατηρήσει καὶ μετὰ θάνατον.

Ὁ μακαριστὸς π. Γεώργιος Μεταλληνὸς ἔλεγε ὅτι παράδεισος καὶ κόλαση εἶναι: «δύο διαφορετικὲς καταστάσεις (τρόποι), ποὺ προκύπτουν ἀπὸ τὴν ἴδια ἄκτιστη πηγὴ καὶ βιώνονται ὡς δυὸ διαφορετικὲς ἐμπειρίες. Ἢ μᾶλλον εἶναι ἡ ἴδια ἐμπειρία, βιούμενη διαφορετικὰ ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο, ἀνάλογα μὲ τὶς ἐσωτερικὲς προϋποθέσεις του...] [...Ἐνώπιον τοῦ Χριστοῦ χωρίζονται οἱ ἄνθρωποι («πρόβατα» καὶ «ἐρίφια», δεξιὰ καὶ ἀριστερά Του). Διακρίνονται δηλαδὴ σὲ δύο ὁμάδες. Αὐτοὺς ποὺ βλέπουν τὸν Χριστὸ ὡς παράδεισο («ὑπέρκαλον ἀγλαΐαν») καὶ αὐτοὺς ποὺ Τὸν βλέπουν ὡς κόλαση («πῦρ καταναλίσκον», Ἐβρ.12,29)».

Ὁ κορυφαῖος Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας, Ἅγιος Ἰωάννης Δαμασκηνός, ἔλεγε γι’ αὐτὸ τὸ θέμα ὅτι: «Ὁ Θεὸς οὗ κολάζει τινὰ ἐν τῷ μέλλοντι, ἀλλ’ ἕκαστος ἑαυτὸν δεκτικὸν ποιεῖ τῆς μετοχῆς τοῦ Θεοῦ. Ἔστι μὲν ἡ μὲν μετοχὴ τοῦ Θεοῦ τρυφή, ἡ δὲ ἀμεθεξία αὐτοῦ κόλασις».

Δηλαδή: «ὁ Θεὸς δὲν τιμωρεῖ κανένα στὸ μέλλον, ἀλλὰ ὁ καθένας κάνει τὸν ἑαυτό του δεκτικὸ στὴ μετοχὴ τοῦ Θεοῦ. Ὅμως ἡ μετοχὴ τοῦ Θεοῦ εἶναι τρυφὴ (σ.σ. μακαριότητα, καλοπέραση), ἐνῷ ἡ ἀμεθεξία Του, κόλαση»

Ὁ ἴδιος διαχωρισμὸς γίνεται καὶ στὴν παροῦσα ζωή. Ἡ ἴδια ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ γίνεται «μάχαιρα» ποὺ χωρίζει τοὺς ἀνθρώπους σὲ ἀναπαυόμενους καὶ βασανιζόμενους. Δεῖτε σήμερα τὸ ὄνομα τοῦ Ἁγίου Παϊσίου, πῶς γιὰ τὸν πιστὸ κόσμο εἶναι πηγὴ πνευματικῆς δροσιᾶς καὶ ἀνάπαυσης καὶ πῶς γιὰ ταλαίπωρους ἄθεους γίνεται αἰτία νὰ καίγονται καὶ νὰ τσουρουφλίζονται στὸ ἄκουσμα του, νὰ βγάζουν χολὴ καὶ κακία γιὰ νὰ τὸν ἀποδομήσουν, νὰ λυσσᾶνε γιὰ νὰ τὸν ξεριζώσουν ἀπὸ τὴ συνείδηση τοῦ λαοῦ γιὰ νὰ βρει λίγη ἀνάπαυση ἡ δική τους σακατεμένη συνείδηση.

Πὼς γίνεται μιὰ μορφὴ σὰν τοῦ Ἁγίου Παϊσίου ποὺ ἡ χάρη του ἀρκεῖ γιὰ νὰ ξεδιψάσουν μὲ θεϊκὴ παρηγοριὰ γενιὲς καὶ γενιές, νὰ εἶναι ταυτόχρονα φωτιὰ ποὺ καίει τὰ σωθικὰ πολλῶν φαύλων ἀνθρώπων; Κι ὅμως γίνεται. Γιατί πάντα ἔτσι γινόταν. Ὁ Χριστὸς πρῶτος ἦταν σημεῖο ἀντιλεγόμενο, ποὺ τὴν ἴδια στιγμὴ φώτιζε διάνοιες καὶ ἔκαιγε σκοτισμένες συνειδήσεις.

Ἂς μὴν μᾶς ἐξοργίζει ποὺ πολεμοῦν τόσο τὸν Ἅγιο Παΐσιο στὴν ἐποχή μας. Σημάδι ὅτι πρεσβεύει τὴν ἀληθινὴ πίστη εἶναι. Ὅσο περισσότερο ἀπομακρύνονται ἀπὸ τὴν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ, τόσο μὲ περισσότερη λύσσα πετροβολοῦν τοὺς Ἁγίους Του. Ἄλλοι ξοδεύουν ἑκατομμύρια γιὰ νὰ τοὺς μάθει ὁ κόσμος γιὰ λίγα χρόνια, κι ἐκεῖνο τὸ ταπεινὸ γεροντάκι της Παναγούδας μὲ μερικὰ παξιμάδια καὶ ἀτελείωτες μετάνοιες στὴν ἔρημο, ἔγινε ὑπέρλαμπρο ἄστρο ἁγιότητας ποὺ ἔμεινε στὴν ἱστορία καὶ φωτίζει κάθε γωνιὰ τοῦ κόσμου.

Καὶ γιὰ κάθε φουρτουνιασμένη ὥρα τῆς πατρίδας μας, ἕνας Παΐσιος βρίσκεται ἐκεῖ νὰ μᾶς περιμένει. Κιβωτὸς ἀκλόνητη ποὺ θὰ μᾶς βγάλει σὲ ἀπάνεμα νερά, γιατί ὁ Θεὸς ἔβαλε τὴ σφραγῖδα Τοῦ σὲ αὐτὸ τὸν Ἅγιο νὰ μᾶς συντροφεύει στὰ ἔσχατα καὶ νὰ μᾶς τραβάει εὐγενικὰ ἀπὸ τὸ μανίκι γιὰ νὰ μὴ χάσουμε τὸν Παράδεισο...

sportime

http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2024/07/blog-post_86.html