ΓΕΡΩΝ ΔΑΜΙΑΝΟΣ, Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΤΗΣ ΥΠΟΜΟΝΗΣ Β

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ Ι.Μ. ΔΟΧΕΙΑΡΙΟΥ ΑΓ. ΌΡΟΥΣ ΑΡΧΙΜ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΖΟΥΜΗ ΤΟΥ ΠΑΡΙΟΥ.

Μπορούμε να χαρακτηρίσουμε τον πατέρα Δαμιανό σαν τον όσιο της υπομονής και διδάσκαλο έργω τε και λόγω. Ο ίδιος έκανε τόσο υπομονή στο Κοινόβιο, που αναχαίτιζε κάθε φουρτούνα πειρασμού.

Όλο το νησί ήξερε την διδασκαλία του παπά-Δαμιανού κι έλεγαν μεταξύ τους:

«Υπομονή, ευλογημένε, όπως λέγει ο παπά- Δαμιανός. Εσύ δικό σου ευαγγέλιο έχεις;».

Δεν άρεσε και πολύ στις γριές, πού ήθελαν να καθυποβάλουν, όπως έλεγαν, στον πνευματικό τον γέρο τους, ψάχνοντας δικαίωση, αλλ' ο παπα-Δαμιανός ζητούσε από τους ανθρώπους αρετές και όχι δικαίωση και δικαιώματα. Χίλια δίκια και να είχαν οι κοσμικοί, ο παπα-Δαμιανός δεν έψαχνε το δίκιο.

-Άφηνέ τα αυτά -έλεγε- και δούλεψε την υπομονή. Αυτή θεραπεύει τα δίκια. Τα άλλα πυρακτώνουν μίση, μνησικακίες. Και μην δίνεις εργόχειρο στον πειρασμό.Τα δικαιώματα χωρίζουν τους ανθρώπους.

Στον μωσαϊκό Νόμο το δίκιο πήγαν να εφαρμόσουν, την ισότητα του νόμου, και δεν τα κατάφερε ό άνθρωπος, γι' αυτό ήρθε ό Χριστός και θέσπισε την αγάπη και το συχώριο. Εύρα τα με τον σύνδουλό σου, χωρίς να ψάχνεις καντάρια και ζυγαριές, γιατί πάντα από το δικό σου τάσι θα ρίχνεις λιγότερα βάρη. Πάρε το βάρος επάνω σου, «εγώ φταίω», και καταργούνται όλα τα ζύγια.

«Ανθρώπους ο Θεός κρατήσει ζύγια, κανένας δεν θα σωθεί», όπως λέγει ό άββάς Βαρσανούφιος.

Είχε την ευθύνη των δοσιμάτων. Οι ελεημοσύνες του Μοναστηριού περνούσαν όλες από τα χέρια του. Αυτή η μέρα ήταν η πιο χαρούμενη της εβδομάδος. Τα χέρια του είχανε θεϊκό άνοιγμα στους φτωχούς. Έβαζε μεταλλικά νομίσματα μέσα στα όσπρια και χαριεντιζόμενος έλεγε:

-Όταν θα τα καθαρίζουν οι γιαγιάδες θα χαίρονται. Γελούσε μόνος του. Νομίζω πως πιο πολύ χαιρότανε εκείνος από εκείνους που θα τα έβρισκαν.

Σαν λειτουργός, και στο μοναστήρι και στο κόσμο, είχε πάντα μάτια σφαλισμένα. Σαν να ήταν ο κόσμος της Λειτουργίας όλος δικό του και ήθελε να χαίρεται και να τον απολαμβάνει. Σαν τον πότη πού, όταν έχει το ποτήρι στο στόμα του, κλείνει τα μάτια του να το απολαύσει. Το κλείσιμο των ματιών στον κόσμο το είχαν όλοι οι Λογγοβαρδίτες, αλλ' ό παπα-Δαμιανός υπερέβαλλε. Γνώριζε καλά το γνωμικό «Δια των θυρίδων ανεβαίνει θάνατος στην ψυχή».

Δεν είχε ούτε ιδιαίτερα καλή φωνή ούτε γνώσεις μουσικής , αλλά, όταν έψαλλε και σταύρωνε τα χεράκια του, γινότανε αληθινή εκτενής ικεσία. Η απλή του Λειτουργία ήταν επιθυμητή και αγαπητή σ' όλους. Οι από καρδίας εκφωνήσεις του εύφραιναν Θεό και ανθρώπους. Τα άμφιά του ήταν πάντα απλά, τα ευτελέστερα των υφασμάτων. Από αυτά εμείς φτιάχναμε στα σπίτια μας καλύμματα για τους νησιώτικους καναπέδες. Και όμως καμάρωνε σαν τα παιδιά, όταν φορούσαν καινούργια παπούτσια. Άκουγες τις γριές να λένε:

-Σήμερα ο παπα-Δαμιανός ήτανε μες στην χαρά του με την παπλωματού που φορούσε.

Στο πρόσωπο του παπα- Δαμιανού εννόησα τί σημαίνει να έχουν οι πιστοί ευλάβεια στον παπά και όχι προσωπολατρία. Άλλωστε πότε τον έβλεπαν, για να τον λατρεύσουν; Το καλό του όνομα τούς άγιαζε και τούς ευλογούσε, όπου και να βρίσκονταν.

Ήταν προσγειωμένος στην πραγματικότητα της ζωής. Το Μοναστήρι μαζί με την λατρεία είχε και την διακονία. Δεν ήθελε να τραβούν σε μάκρος οι ακολουθίες εις βάρος των διακονητών αδελφών. Άκουγες να λέγει:

-Καλά είναι. Έχουμε και δουλειές... Έχουμε να μαγειρεύσουμε, να βαϊλέψουμε τα ζώα. Νηστικά μέσα στην μάνδρα περιμένουν το δικό μας έλεος.

Καθόλου δεν δεχότανε τα Μοναστήρια να λειτουργούν από τους κόπους και τις προσφορές των φτωχών ανθρώπων.

-Εμείς μόνοι μας πρέπει να εύποριζόμεθα την ζωοτροφία μας. Οι λαϊκοί έχουν πολλές υποχρεώσεις. Μη ζητάτε τίποτα, ούτε ευθέως ούτε συνεσκιασμένα. Αν καυχώνται για τα πολλά που έχουν, ας τα χαίρονται με την φαμίλια τους. Αν έχει περίσσια, ας τα κάνει ότι θέλει. Αν μάθει να ελεεί, ακόμη καλύτερα.

Σαν Οικονόμος, τον κάθε μοναχό τον καθιστούσε υπεύθυνο στο διακόνημά του να αποδώσει το οφειλόμενο. Και τον πιο δύστροπο τον έβαζε σε δουλειά, με τον δικό του τρόπο, πού άρχιζε χωρατά και τελείωνε επιτακτικά.Ήταν άνθρωπος της άκρας οικονομίας. Το σιτηρέσιο που παρέλαβε προ εξήντα χρόνια αυτό κράτησε. Ήθελε παντού να γίνεται οικονομία. Δεν ανεχότανε να χάνεται τίποτα από τα πράγματα της Μονής.

-Την σπατάλη δεν την ευλόγησε ό Θεός.

Μέχρι τα βαθειά του γεράματα με το νερό πού έπλυνε τα πόδια του σφουγγάριζε γονατιστός την κεντρική πέτρινη σκάλα του Μοναστηριού, για να μην πάει το νερό χαμένο.

Ακόμη είναι αξιοσημείωτο το γεγονός πως ο παπα-Δαμιανός έζησε στο νησί της Πάρου περισσότερο από εξήντα πέντε χρόνια και μόνου δύο φορές εξήλθε της νήσου. Αυτό ήτανε στο πλησιέστερο νησί της Νάξου, για να φτιάξει τα δόντια του. Ουδέποτε εκδήλωσε επιθυμία ούτε στην πατρίδα του να υπάγει, ούτε τους συγγενείς του στην Αθήνα να επισκεφτεί.

Οι αρετές αυτές σπανίζουν στους σημερινούς μοναχούς, οι όποιοι, κάτω από το παράπονο «άνθρωπος είμαι κι εγώ», στοιχούνε το άγιο γραφικό «Εννόησα εξόδω Ισραήλ εξήντα Αιγύπτου εκ λαού βαρβάρου». Θεωρούν το Μοναστήρι φυλακή και ζητούν συνεχώς εξόδους ανά τον κόσμο.

Όποιος έμενε κοντά του κάτι έπαιρνε πάντα από τον όμορφο, ανεπιτήδευτο τρόπο του. Ο παπάς αυτός, παρά τα πολλά του χρόνια, είχε θαυμάσια έκφραση. Ή θέα τού προσώπου του ήταν απόλαυση πνευματική. Πάντα καθόμουν απέναντι του, για να θεωρώ την δόξα της αγιοσύνης του στο πανάρχαιο πρόσωπο του. Έναν χρόνο προτού να πεθάνει τον ρώτησα:

-Πώς πέρασες, παπά μου, στην ζωή σου;

-Πολύ καλά.

-Και τώρα;

-Καλύτερα.

-Από 'δώ κ' εμπρός;

-Ακόμα πιο καλά.

-Ο παράδεισος;

-Όλος δικός μας.Ούτε γωνιά, ούτε πίσω από την πόρτα. Όλος δικός μας.

Με τόση βεβαιότητα το ομολόγησε, που με κατέλαβε δέος.

Στην εκταφή του τα οστά του ήτανε κεχριμπαρένια και άφηναν αίσθηση οσίου ανδρός.

Οι ευχές του από τον παράδεισο να είναι μαζί μας και με το Μοναστήρι του, στο οποίο διακόνησε από την νεότητά του μέχρι το τέλος του.

Αμήν.

ΣΠΙΘΑ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΙΟΥΛΙΟΣ 2011

ΒΙΒΛΙΟΓ. «ΜΟΡΦΕΣ ΠΟΥ ΓΝΩΡΙΣΑ ΝΑ ΑΣΚΟΥΝΤΑΙ ΣΤΟ ΣΚΑΜΜΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ»
http://apantaortodoxias.blogspot.com/2011/07/blog-post_8426.html