ΓΕΡΩΝ ΔΑΜΙΑΝΟΣ Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΤΗΣ ΥΠΟΜΟΝΗΣ Α

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ Ι.Μ. ΔΟΧΕΙΑΡΙΟΥ ΑΓ. ΌΡΟΥΣ, ΑΡΧΙΜ. ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΖΟΥΜΗ ΤΟΥ ΠΑΡΙΟΥ.

Αρχίζω από τον οικονόμο τον παπά-Δαμιανό, τον τρίτο τη ταξει.

Την Τριπολιτσα είχε πατρίδα. Τελείωσε κάποια εμπορική σχολή, πήγε στρατιώτης και έφυγε για την χώρα της ευδαιμονίας την Αμερική. Εκεί τ' αδέλφια του διατηρούσαν φαγάδικο, απ' όπου περνούσαν πολλοί Έλληνες και κυρίως οι πρόσφυγες. Ο Πόντος και η Μικρά Ασία δεν είχαν λησμονηθεί. Έκαναν πάντα λόγο για τις εκκλησιές, τις παραδόσεις τους, τους παπάδες, τα μοναστήρια και τις γιορτές τους.

-Σήμερα η μάνα μας δεν μας έδινε λάδι. Η λαλά μας τίποτε δεν έτρωγε.

-Από σήμερα αρχίζει ο «Ντυνάμεως». Στην πατρίδα τα ανδρόγυνα ξεχώριζαν, για να προσεύχονται περισσότερο.

Τα δε βιβλία για Αγίους κυκλοφορούσαν στο μαγαζί όπως οι τράπουλες.

-Το διάβασες αυτό; Είναι πολύ ωραίο. Μαθήτευσε δεν θα χάσης.

Ή «Αμαρτωλών Σωτηρία» είχε τα πρωτεία και έδινε κι έπαιρνε καρδιές στην Αμερική, ενώ στον ελληνικό χώρο είχε εξαφανιστεί, σαν βαρύ καλογερικό βιβλίο, μαζί με τόσα άλλα που έθρεψαν το δούλο Γένος. Πού να το συστήσουμε; Θα μας κατηγορούσαν πως καλογέρους θέλουμε να κάνουμε τα παιδιά τους -άπαγε της βλασφημίας! Καλοί οι καλόγεροι στα μοναστήρια, αλλά μακριά από την χριστιανική κίνηση κι αγαπημένοι.

Ο νεαρός Κωστόπουλος δεχότανε τις κουβέντες αυτές όπως τα γατάκια τον ήλιο, για να ανοίξουν τα μάτια τους. Αλλά εκεί που δονήθηκαν τα εντός του ήταν η εμπεριστατωμένη μελέτη της «Αμαρτωλών Σωτηρίας». Έναν μήνα την μελετούσε την νύχτα στο δωμάτιο του. Στην κυριολεξία την καταβρόχθισε.

-Αδέλφια, σας ευχαριστώ που με προσκαλέσατε να εισέλθω εις τούς κόπους σας, αλλά εγώ θα επιστρέψω στην Ελλάδα να γίνω καλόγερος.

Και μόνον η λέξη καλόγερος έσπαζε κόκαλα την εποχή εκείνην, όπως και σήμερα και πάντα.

-Ωρέ, πού θα πας; Η Αμερική είναι ασφάλεια, είναι φτωχομάνα. Ξέχασες που φυτεύαμε στην πατρίδα καλαμπόκι με το σουβλί και φύτρωνε ρίγανη; Εδώ είναι η απόλαυση της ζωής. Στην Ελλάδα τυραγνίες και βάσανα. Και ό Τούρκος καιροφυλακτεί απέναντι να μας καταπιεί.

-Όχι, όχι - θα επιστρέψω.

-Αυτά διάβαζες τόσες νύχτες;

Ο μεγάλος αδελφός ήρθε σε ρήξη με τούς πελάτες που έρχονταν, βαστάζοντας υπομάσχαλα τα καλογερικά βιβλία. Άρπαξε την «Αμαρτωλών Σωτηρία» και την πέταξε στον δρόμο.

-Φάγατε τον αδελφός μου. Τον παρασύρατε στα μοναστήρια.

Ο γέρο-Σμυρνιός συνοφρυωνόταν σ' αυτά τα λόγια.

-Σ' αυτόν τον δρόμο, παλικάρι μου, δεν μπορεί να παρασύρει κανείς άλλος δεν υπάρχει αποπλάνηση, αλλά πρόσκληση θεϊκή. Μην υβρίζεις την θεϊκή κλίση, μην γίνεσαι θεομάχος. Είμαστε πολύ μικροί να τα βάλουμε με τον Θεό.

Μαλάκωσε ο σκληρός αδελφός και την επομένη έδωσε τα εισιτήρια στο "ξεμυαλισμένο" παλικάρι για την Ελλάδα.

Σ' έναν μήνα κατέβηκε από το βαπόρι στον Πειραιά. Βλέπει δύο ρασοφόρους, που ό καλογερικός σκούφος τους πρόδιδε πως δεν ήταν εκεί του κόσμου.

-Πατέρες, πατέρες, σταθείτε.

Είχε και κάποιες αποσκευές αμερικάνικες, που του φόρτωσαν οι γνωστοί για τους συγγενείς, και του έκαναν δύσκολη την μετακίνηση.

-Έρχομαι από την Αμερική. Με παίρνετε μαζί σας στο μοναστήρι;

-Ακολούθησε.

Το πρώτο που παρατήρησα, διηγείτο αργότερα ο παπά-Δαμιανός, ήταν πως όλοι οι άνθρωποι περιεργάζονταν πρόσωπα και καταστήματα. Οι Γέροντες πήγαιναν σφαίρα. Δεν τους προλάβαινα στον βηματισμό -ακολουθούσα τρέχοντας. Και από τότε μέχρι σήμερα αισθάνομαι πως τρέχω για να προλάβω τον μοναχισμό. Κάποια στιγμή με ρώτησαν:

-Καλόπαιδο, από που είσαι;

-Από Τρίπολη.

-Κι εμείς Τριπολιτσιώτες είμαστε και μονάζουμε στην Λογγοβάρδα της Πάρου.

-Όπου πηγαίνετε, μαζί σας έρχομαι.

Μ' ένα βραδυκίνητο καράβι ξημερώσαμε στην Πάρο. Την πρώτη μετάνοια έβαλα στην Καταπολιανή κι έπειτα στην Ζωοδόχο Πηγή. Η δοκιμασία σκληρή. Ποτέ δεν έψαξα ανάπαυση πάντα με βήμα γρήγορο ακολουθούσα τους Γέροντες.

Ανέλαβε οικονόμος και ταμίας από τον ηγούμενο Ιερόθεο. Έμεινε στην θέση αυτήν και επί ηγουμενίας Φιλοθέου Ζερβάκου. Θέση πού την κράτησε μέχρι τον θάνατο του. Στην ερώτηση μου "Τι κανείς άγιε ηγούμενε;" μου απάντησε: "Σώπα, σώπα· εγώ ηγούμενος;"

Υπήρξε πράος και ειρηνικός και ειρηνοποιός. Ποτέ δεν μίλησε άσχημα σε άνθρωπο και για άνθρωπο, παρ' όλο που το διακόνημά του έδινε λαβές για οξύτητες. Αυτόν το πέτυχε, όπως μου ομολογούσε, πάντα με την προσευχή και την υπομονή. Περπατούσε στα καλντερίμια της Μονής και ανεβοκατέβαινε τις σκάλες, λέγοντας συνεχώς «Υπομονή, υπομονή».

-Γιατί, παπά-Δαμιανέ, το λες συνεχώς;

-Για να μην το ξεχάσω. Η κατάσταση της υπομονής με σώζει από πολλά πράγματα. Αργώ να κρίνω και ν' αποφασίζω κι έτσι δεν αδικώ τον αδελφός μου.

Ήταν η μάνα του μοναστηρίου. Όποιον «δάγκωνε» η παρατήρηση, η επίπληξη, στον παπά-Δαμιανό κατέφευγε.

-Μην στενοχωριέσαι. Θα πιούμε και καφέ έχουμε και λουκούμι. Υπομονή πολλή θέλει η καλογερική.

Γλύκαινε την καρδιά του υποτακτικού μόνον με το αόρατο χάδι τής αγάπης, χωρίς να επιρρίπτει ευθύνες σε κανέναν.

-Όλοι καλοί. Ο Χριστός μαζί μας. Την θύρα του Παραδείσου όλοι χτυπούμε, και κανέναν δεν αποστρέφεται ο Θεός. Ή σιωπή καταισχύνει τον διάβολο.

Αν κάποιος περίεργος πρόβαλλε στο κελί του με τα συνηθισμένα:

-Τα 'μαθες τα νέα, παπά-Δαμιανέ;

-Τί; Κανένα καλό, κανένα καλό;

-Όχι· άσχημα χαμπάρια.

-Πήγαινε, πήγαινε...

Όχι· καμία κατάκριση δεν δεχότανε. Όλοι καλοί και ωραίοι.

Στην εξομολόγηση δεν άκουγε ευχαρίστως τα συζυγικά «μου 'πε και του 'πα».

-Ασφάλεια' τα αυτά - έλα να σου διαβάσω την ευχή. Αυτά συμβαίνουν δεν είναι άξια σχολιασμού. Η υπομονή, ή ρίζα όλων των καλών, όταν υπάρχει, δεν δημιουργούνται προβλήματα. Η υπομονή, ευλογημένη, γεφυρώνει και τα πιο μεγάλα χάσματα. Δεν ακούς: την Παναγία την είπαν γέφυρα, γιατί με την υπομονή Της κατεργάσθηκε την ταπείνωση, την κορωνίδα όλων των αρετών. Έχουμε και αγία Υπομονή· σ' αυτήν να προσεύχεσαι, να λαμβάνεις δύναμη.

Ο Χριστός είπε: «Την υπομονή την χρειαζόμαστε μέχρι το τέλος».

Ο άνδρας σου, κουρασμένος από την δουλειά, θα πει και παραπανίσιες κουβέντες. Είναι ανάγκη να απαντήσεις;

Η υπομονή των Αγίων κράτησε τον κόσμο και η υπομονή τής γυναίκας το σπίτι.

ΣΠΙΘΑ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΙΟΥΝΙΟΣ 2011

ΒΙΒΛΙΟΓ. «ΜΟΡΦΕΣ ΠΟΥ ΓΝΩΡΙΣΑ ΝΑ ΑΣΚΟΥΝΤΑΙ ΣΤΟ ΣΚΑΜΜΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ»
http://apantaortodoxias.blogspot.com/2011/07/blog-post_2442.html