Η ΟΜΟΝΟΙΑ Η ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ Η ΕΝΟΤΗΤΑ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΣΥΖΥΓΩΝ Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος προβάλει τήν ἑνότητα τῆς ψυχῆς μέ τό σῶμα ὡς πρότυπο ἑνότητας τοῦ ἄνδρα μέ τήν γυναῖκα. «Ὅπως εἶναι ἑνωμένη», λέει, «ἡ ψυχή μέ τό σῶμα, ἔτσι πρέπει νά εἶναι ἑνωμένος ὁ ἄνδρας μέ τήν γυναῖκα».
Οἱ Ἅγιοι Πατέρες μᾶς διδάσκουν ὅτι ἡ ψυχή δέν εἶναι μέσα στό σῶμα, ἀλλά μᾶλλον τό σῶμα εἶναι μέσα στήν ψυχή. Δηλαδή ἡ ψυχή περιβάλλει τό σῶμα, ἐνῶ συγχρόνως δίνει ζωή στό σῶμα. Εἶναι μέσα καί ἔξω ἀπό αὐτό, ἀδιάσπαστα ἑνωμένη μαζί του. Ἔτσι πρέπει νά εἶναι καί ἡ σχέση τοῦ ἄνδρα μέ τήν γυναῖκα.
Ψυχή καί σῶμα εἶναι ἑνωμένα ἀδιαίρετα καί ἀχώριστα καί χωρίς νά συγχέονται. Τό μόνο πού τά χωρίζει προσωρινά εἶναι ὁ θάνατος. Ὁ θάνατος εἶναι πού χωρίζει καί τόν ἄνδρα ἀπ' τήν γυναίκα.
Στό πλαίσιο μιᾶς τέτοιας ἑνότητας εἶναι ἀδιανόητη ἡ διάσταση καί ἡ διαμάχη μεταξύ τῶν συζύγων.
Ὅπως εἶναι ἀδιανόητο, ἀφύσικο, ἡ ψυχή νά πολεμάει τό σῶμα ἤ τό σῶμα τήν ψυχή. Ἀντίθετα, τό φυσικό εἶναι νά ὑπάρχει μία ἀγάπη μεταξύ τους (μεταξύ τοῦ σώματος καί τῆς ψυχῆς). Ἐξ αἰτίας αὐτῆς τῆς ἀγάπης, μᾶς λένε οἱ Ἅγιοι Πατέρες, πρίν τήν Δευτέρα Παρουσία, κατά τήν κοινή ἀνάσταση, ἡ κάθε ψυχή θά βρεῖ τό δικό της σῶμα, τό σῶμα μέ τό ὁποῖο ἔζησε ἐδῶ στήν γῆ. Μία τέτοια ἀδιάσπαστη ἀγάπη θά πρέπει νά ὑπάρχει ἀνάμεσα στούς συζύγους. Ποτέ δέν πρέπει νά ὑπάρχει διαμάχη καί ρήξη τῆς συζυγικῆς ἑνότητας.
Καί ὅμως γίνεται... καί εἶναι μία παρά πολύ φοβερή ἐκτροπή... Μοιάζει μέ τά λεγόμενα αὐτοάνοσα νοσήματα. Εἶναι τά νοσήματα κατά τά ὁποῖα ὁ ὀργανισμός ἐπιτίθεται ἐναντίον τοῦ ἑαυτοῦ του. Κάποια κύτταρα γίνονται φονικά γιά τά ἄλλα κύτταρα τοῦ ἰδίου σώματος.
Στό πνευματικό ἐπίπεδο, ὅταν ὁ ἄνθρωπος δέν λειτουργεῖ σωστά, κινεῖται τό σῶμα (ἡ σάρκα, τό φιλοσώματο πνεῦμα) κατά τῆς ψυχῆς (τοῦ πνεύματος τοῦ Θεοῦ). Συμβαίνει δηλαδή τότε αὐτό πού λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «ἡ σάρξ ἐπιθυμεῖ κατά τοῦ πνεύματος καί τό πνεῦμα κατά τῆς σαρκός».
Ὅταν κυριαρχήσει στόν ἄνθρωπο τό σωματικό, τό σαρκικό φρόνημα, τότε τό σῶμα ἐπιτίθεται στό πνεῦμα, στήν ψυχή. Ἀντίστοιχα, ὅταν ἡ ψυχή ὑποδουλωθεῖ στήν ἁμαρτία, τότε φθείρει καί τό σῶμα. Στήν κατάσταση τῆς ἁμαρτίας νοσοῦν ἀμφότερα, σῶμα καί ψυχή, καί ἐπιτίθενται τό ἕνα στό ἄλλο. Ὁ ἄνθρωπος ἔτσι αὐτοκαταστρέφεται.
Ἀντίστροφα, ὅταν ἡ ψυχή ὑποτάσσεται στόν Θεό, τότε εἶναι ὑγιής, δέν ἐπιτίθεται στό σῶμα. Τό σῶμα, τότε, χαλιναγωγεῖται μέ τήν Θεία Χάρη, πού ἐπισκιάζει τόν ὑπάκουο καί ταπεινό ἄνθρωπο, καί ὑποτάσσεται στήν ψυχή.
Ψυχή καί σῶμα ζοῦν ἁρμονικά καί τό ἕνα βοηθεῖ τό ἄλλο. Ὑπάρχει ἑνότητα καί ἁρμονία. Ὅταν ὑπάρχει πόλεμος ἀνάμεσα στή ψυχή καί τό σῶμα, ὁ ἄνθρωπος κινδυνεύει νά καταστραφεῖ.
Ὅταν ὑπάρχει διχογνωμία καί στασιασμός μεταξύ τῶν συζύγων, τότε οὐσιαστικά συμβαίνει ἐπίσης μία αὐτοκαταστροφή. Εἶναι σάν νά ἐπιτίθεται ὁ ἄνθρωπος κατά τοῦ ἑαυτοῦ του... Ἡ ψυχή κατά τοῦ σώματος ἤ καί τό ἀντίθετο... Τότε ὁ «καινούργιος ἄνθρωπος», πού ἔχει δημιουργηθεῖ ἀπό τόν Θεό κατά τό ἱερό μυστήριο τοῦ Γάμου, ὁ ὁποῖος λέγεται «ἀνδρόγυνο», αὐτοκαταστρέφεται.
Ὅπως θά πρέπει νά ὑπάρχει ἑνότητα, ἀλληλοβοήθεια, ἀλληλοϋποστήριξη μεταξύ τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος, τό ἴδιο θά πρέπει νά συμβαίνει καί μεταξύ τῶν συζύγων, τοῦ ἄνδρα καί τῆς γυναίκας.
«Οἱ ἄνδρες», μᾶς διδάσκει ὁ ἅγιος Ἀπόστολος Παῦλος, «ὀφείλουν ν' ἀγαποῦν τὶς γυναῖκες τους ὅπως ἀγαποῦν τό ἴδιο τους τὸ σῶμα. Ὅποιος ἀγαπάει τὴ γυναίκα του, ἀγαπάει τὸν ἑαυτό του. Κανεὶς ποτὲ δὲν μίσησε τὸ ἴδιο του τὸ σῶμα, ἀλλ' ἀντίθετα τὸ τρέφει καὶ τὸ φροντίζει· ἔτσι κάνει καὶ ὁ Κύριος γιὰ τὴν Ἐκκλησία, γιατί ὅλοι εἴμαστε μέλη τοῦ σώματός Του, ἀπὸ τὴ σάρκα Του καὶ τὰ ὀστά Του» (Ἐφ. 5:28-30).… Δέν νοεῖται νά ἐπιτίθεται ὁ ἄνδρας στήν γυναῖκα ἤ ἡ γυναῖκα στόν ἄνδρα. Ἀντίθετα, θά πρέπει ὁ ἕνας νά ἀγαπάει τόν ἄλλον, διότι ὁ «ἄλλος» εἶναι αὐτός ὁ ἴδιος.
«Ὅση, ἀγάπη ἔχεις στόν ἑαυτό σου» λέει ὁ ἱερός Χρυσόστομος ἀπευθυνόμενος στούς ἄνδρες, «τόση ἀγάπη θέλει ὁ Θεὸς νὰ ἔχεις καὶ στὴ γυναίκα σου. Δεν βλέπεις ὅτι καὶ στὸ σῶμα μας πολλὲς ἀτέλειες ἢ ἐλλείψεις ἔχουμε; Ὁ ἕνας ἔχει τὰ πόδια στραβά, ὁ ἄλλος τὰ χέρια παράλυτα, ὁ τρίτος κάποιο ἄλλο μέλος ἄρρωστο κ.ο.κ. Καί ὅμως, δὲν τὸ κακομεταχειρίζεται οὔτε τὸ κόβει· ἀπεναντίας μάλιστα, τὸ φροντίζει καὶ τὸ περιποιεῖται περισσότερο ἀπ’ ὅσο τὰ ὑγιῆ μέλη του, καὶ ὁ λόγος εἶναι εὐνόητος. Ὅσο ἀγαπᾶς, λοιπόν, τὸν ἑαυτό σου, τόσο ν' ἀγαπᾶς καὶ τὴ γυναίκα σου. Ὄχι μόνο γιατί ὁ ἄνδρας καὶ ἡ γυναίκα εχουν τὴν ἴδια φύση, ἀλλὰ καὶ γιὰ μίαν ἄλλη σπουδαιότερη αἰτία: Γιατί δεν εἶναι πιὰ δύο ξεχωριστὰ σώματα, ἀλλὰ ἕνα»[1].
Καί ὅμως δυστυχῶς βλέπουμε ὅτι, στήν πλειονότητα τῶν οἰκογενειῶν, δέν ὑπάρχει αὐτή ἡ ἐν Χριστῷ ἀγάπη καί ἡ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ἑνότητα... Ἔχουμε δέ φτάσει στό τραγικό σημεῖο νά θεωροῦμε τό φαινόμενο αὐτό τοῦ «τσακωμοῦ» φυσιολογικό.
-«Σκοτώνονται...πάλι σκοτώνονται», ἀκοῦμε συχνά νά λένε γιά συζύγους πού μαλώνουν... Καί τούς ἀκούει καί ἡ γειτονιά, πολλές φορές, καί βρίζονται καί χτυπιοῦνται· αὐτοί, πού θά ἔπρεπε νά εἰκονίζουν τήν Ἐκκλησία καί νά ζοῦν τήν ἐν Χριστῷ ἑνότητα καί εἰρήνη.
Μοῦ ἔλεγε κάποιος γιά τούς συγκατοίκους του, τοῦ πάνω ὀρόφου:«Κάθε βράδυ τούς ἀκούω πού χτυπιοῦνται..., ξύλο...».
Τί τραγικό! Ἡ οἰκογένεια, πού θά ἔπρεπε νά «εἶναι κατ’ οἶκον Ἐκκλησία»[2], σύμφωνα μέ τόν Ἅγιο Ἀπόστολο Παῦλο, καί «ἐκκλησία μικρὰ»[3], σύμφωνα μέ τόν φημισμένο ὁρισμό τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου, γίνεται «σπήλαιο ληστῶν»... Ὁ χῶρος καί ὁ τρόπος ζωῆς, στόν ὁποῖο θά ἔπρεπε νά ἐφαρμόζεται κατ’ ἐξοχήν ὁ λόγος τοῦ Κυρίου «Ἵνα πάντες ἕν ὦσιν»[4], γίνεται ἀρένα ἀγρίων θηρίων πού ἀντιμάχονται μέχρι θανάτου πολλές φορές... Πῶς ὅμως ἐπιτυγχάνεται αὐτή ἡ ἑνότητα μεταξύ τῶν συζύγων;
Σύν Θεῷ τό ἑπόμενο θέμα: Πῶς ἐπιτυγχάνεται ἡ ἑνότητα μεταξύ τῶν συζύγων
Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης
http:Hristospanagia3.blogspot.com
[1] Πηγή: Ἀποσπάσματα ἀπὸ τὸ κεφάλαιο «Ἡ χριστιανικὴ συζυγία» τοῦ βιβλίου «Θέματα ζωῆς». Κείμενα τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσόστομου. Ἡ ἐπεξεργασία καὶ μετάφραση τῶν κειμένων καθὼς καὶ ἡ ἔκδοση τῶν βιβλίων ἔχουν γίνει ἀπὸ τοὺς πατέρες τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Παρακλήτου Ὠρωποῦ, Τόμος Ἅ’, σέλ. 125-126, 128-130, 131-132, 137-138. http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=print&sid=1265
[2] Α΄ Κορ. 16,19 · Κολ, 4,15 · Φιλήμ. 1,2.
[3] Ε.Π.Ε. ἔργα Χρυσοστόμου, τόμ. 21, σ. 222.
[4] Ἰω. 17, 21.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου