Ἡ ἐν Χριστῷ πνευματική ζωή ὡς βασική προϋπόθεση ὑπέρβασης τῆς κρίσεως. Ἀρχιμ. π. Σαράντη Σαράντου

 

Ἡ ἐν Χριστῷ πνευματική ζωή ὡς βασική προϋπόθεση ὑπέρβασης τῆς κρίσεως

Τοῦ Ἀρχιμ. π. Σαράντη Σαράντου

Σεβαστοί Πατέρες,

Ἀγαπητοί ἀδελφοί,

Ἡ Ἑστία Πατερικῶν Μελετῶν φέρει βαρέως τήν ἐκμηδένιση τῆς δημοκρατίας στήν Ἑλλάδα ἀπό τούς ἴδιους τούς κυβερνῆτες τῆς πατρίδος μας, συμφωνούσης ἐσχάτως, ὡς μή ὤφειλε, καί τῆς ἀξιωματικῆς ἀντιπολιτεύσεως καθώς καί ἄλλων κοινοβουλευτικῶν παραγόντων.  

 Ἀπορῶ καί ἐξίσταμαι βροντοφωνάζει ὁ ἑλληνικός λαός γιά τήν κατάρ­γηση τῆς δημοκρατίας, τήν ἀπατηλή κατασκευή τῆς οἰκονομικῆς κρίσεως καί τήν ἐπιβολή της σέ ὅλα τά κοινωνικά στρώματα, ὡς καί τή μεθοδευόμενη ἐπικύρωση τῆς δανειακῆς σύμβασης ἀπό τήν πλειοψηφία τοῦ ἑλληνι­κοῦ κοινοβουλίου.  

 Πρῶτος ὑπέγραψε ὁ πρωθυπουργός τῆς χώρας καί ὁ ὑπουργός Οἰκονομικῶν σ’ ἕνα δικηγορικό γραφεῖο τοῦ Λονδίνου μέ τούς τυράννους δανειστές μας.  Ἀπό τότε ἡ πρώτη ἔγνοια τῶν κυβερνώντων μας εἶναι ὄχι τό συμφέρον τοῦ λαοῦ μας, ἀλλά μέ κάθε θυσία, πῶς θά εἴμαστε συνεπεῖς στίς δόσεις μας πρός τούς δανειστές.

Γιά νά εἴμαστε συνεπεῖς μειώνονται μισθοί καί συντάξεις, ἐπιβάλλονται ἀβάσταχτοι φόροι, περικόπτονται παροχές γιά τήν ὑγεία, τήν παιδεία, τήν ἄμυνα τῆς χώρας, ἀπολύονται ἐργαζόμενοι, σταδιακά παραλύει ὅλη ἡ δραστηριότητα σέ ὅλους τούς τομεῖς τῆς ζωῆς, ἐνῷ οἱ τηλεοπτικές ἐκπομπές εὐκαίρως ἀκαίρως τρομοκρατοῦν τούς ἀδελφούς μας γιά ἐπερχόμενα δεινά, δεινά πού κατασκευάζονται ἀπό τά γνωστά ἄγνωστα κέντρα τῆς νέας Τάξεως πραγμάτων.
Τά τηλεοπτικά κανάλια ἀναλαμβά­νουν νά μεταφέ­ρουν ἀπό τούς ἀρχιτέκτονες τῆς Νέας Ἐποχῆς τίς κατάλληλες πληροφορίες μέ τόν κατάλληλο τρόπο, γιά νά καταρ­ρακωθεῖ ἡ ψυχολογία τῶν ἤδη φοβισμένων τηλεθεατῶν καί νά ἐξασθενήσει ὁλοσχερῶς ἡ βούλησή τους, ἡ δημιουργικότητά τους καί οἱ ἀποφάσεις τους.

Μετά ταῦτα ἀκυρώνονται οἱ δημοκρατικοί θεσμοί καί οἱ νόμοι, ὁ κοινωνικός ἱστός γίνεται διάτρητος ἀπό τήν κατάρρευση τοῦ κοινωνικοῦ κράτους, πού μέ πολλούς ἀγῶνες, κόπους καί θυσίες εἶχε καταφέρει νά στήσει ὁ ἔντιμος ἑλληνικός λαός.

Ἀπορεῖ καί ἐξίσταται ὁ Ἕλληνας πολίτης κάθε φορά πού μαθαίνει ὅτι καί τά ἄλλα εὐρωπαϊκά κράτη ἔχουν χρέη, καί ὅμως δέν σφυροκοποῦνται, ὅπως ἀνελέητα σφυροκοπεῖται ἡ Ἑλλάδα.

Ἡ Εὐρωπαϊκή Ἕνωση δέν ἔχει πιά τίς δυνάμεις νά ἐφαρμόσει τούς θεσμούς πού μόνη της ἐδημιούργησε.  Θεσμοθέτησε νόμους, βάσει τῶν ὁποίων δεσμεύεται, νά βοηθήσει ἕνα κράτος μέλος της πού ὑποφέρει ἀπό κάποια κρίση, μά κυρίως ὅταν κινδυνεύει ἡ ἐθνική του κυριαρχία.  Σέ μᾶς ὄχι μόνο δέν δίνεται χείρα βοηθείας, ἀλλά καί παρα­δίδεται ἡ διακυβέρνηση τῆς χώρας στό Δ.Ν.Τ., στή μονομε­ρῆ λήψη ἀποφάσεων ἀπό τά συμβούλια τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης καί τελικά στούς Γερμανούς κηδεμόνες, οἱ ὁποῖοι ἀσφαλῶς  κόπτονται γιά τά συμφέροντα τῆς πατρίδος τους καί ὄχι γιά τά συμφέροντα τῆς χώρας μας. 

Οἱ περισσότεροι τῶν Ἑλλήνων πιστεύουν ὅτι τούς ἐνοχλεῖ ἡ Ὀρθοδοξία μας καί ὁ διαφορετικός ἐν γένει τρόπος ζωῆς μας ἐπηρεασμένος ἀπό τήν ἁγία Ὀρθοδοξία.  Ὁ θεοφώτιστος Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς, καθη­γητής τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Βελιγραδίου, πολυταλαντοῦχος, γνώστης ὅλων τῶν Εὐρω­παϊ­κῶν γλωσ­σῶν καί πολιτισμῶν, εἶχε διαγνώσει τή βαθειά διαφορά ἀνάμεσα στό φιλόθεο καί φιλάνθρωπο Ἑλληνορ­θόδοξο πολιτισμό μας καί στόν Εὐρωπαϊκό, πού ἀνέχθηκε στά σπλάγχνα του ἀκόμα καί τά στρατόπεδα συγκέντρωσης καί τά κρεματόρια.   

Χαρακτηριστικά τονίζει τήν ἀξία τῶν θεανθρωπίνων πολιτισμῶν τῶν ὀρθοδόξων ἐθνῶν κρατῶν, σέ σχέση μέ τά αὐστηρῶς οὑμανιστικά κράτη ἄνευ τῆς ἐν Χριστῷ πίστεως καί τῆς θείας Αὐτοῦ χάριτος.  Διαβάζουμε ἀπό τό βιβλίο του «Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καί Οἰκουμενι­σμός» στίς σελ. 184-185 τά ἑξῆς: 

«Εἰς τήν Δύσιν; Οὔτε γνωρίζουν τήν Ἐκκλησίαν, οὔτε γνωρίζουν τήν ὁδόν, οὔτε γνωρίζουν ἔξοδον ἀπο τά ἀδιέξοδα.  Ἐκεῖ ὅλα ἔχουν βυθισθῇ εἰς τήν ψυχοφθόρον εἰδωλολατρίαν καί φιλαυτίαν, φιληδονίαν καί σαρκολα­τρίαν.  Διά τοῦτο, Εὐρώπη ἴσον ἀναγέννησις τῆς εἰδωλο­λατρίας.  Ψευδόχριστοι καί ψευδοθεοί ἔχουν πλημμυρίσει τήν Εὐρώπην καί ἀπό ἐκεῖ ἐξάγονται εἰς ὅλας τάς ἀγοράς τῆς Οἰκουμένης, ἔχοντες ὡς κύριον ἔργον των νά φονεύσουν τόν Θεόν καί τήν ψυχήν εἰς τόν ἄνθρωπον· καί οὕτω νά στερήσουν ἀπό τόν κόσμον τήν μοναδικήν ἐλπίδα καί αὐτήν ταύτην τήν δυνατότητα τῆς ἀληθινῆς κοινωνίας.

Γράφοντες ταῦτα, δέν γράφομεν τήν ἱστορίαν τῆς Εὐρώπης, τῶν ἀρετῶν καί τῶν ἐλαττωμάτων της, οὔτε τήν ἱστορίαν τῶν ψευδοεκκλησιῶν τῆς Εὐρώπης.  Ἐκθέτομεν ἁπλῶς καί μόνον τήν ἐντελέχειαν τῆς ὀντολογίας των.  Προσπαθοῦμεν νά εἰσδύσωμεν εἰς τόν πυρῆνα τῆς εὐρωπαϊκῆς ὑψηλοφροσύνης, εἰς τά δαιμονικά ὑπόγειά της, ἀπ’ ὅπου πηγάζουν αἱ ἀκάθαρτοι πηγαί της, τά ὕδατα τῶν ὁποίων δηλητηριάζουν τήν οἰκουμένην.  Τοῦτο οὐδόλως εἶναι καταδίκη τῆς Εὐρώπης· εἶναι μόνον μία ἐκ βαθέων κραυγή καί ἐν προσευχῇ πρόκλησις εἰς τήν μοναδικήν ὁδόν τῆς σωτηρίας διά τῆς μετανοίας». 

Διαφορά πίστεως, διαφορά ζωῆς.  Μήπως γι'αυτό διωκόμαστε, ὑφιστάμεθα τά πάνδεινα καί πολυβολού­μαστε;

Εἰδικότερα ἡ πατρίδα μας γιά ἀρκετούς αἰῶνες ὑπῆρξε ὑπό­δειγμα ἔθνους ἀνθρωπιστικοῦ καί πολιτισμέ­νου, μέσα στό ὁποῖο οἱ πολῖτες ἀπελάμβαναν τούς καρπούς τῆς συνεργασίας τῆς ἁγίας Ἐκκλησίας μας, τῆς Νύμφης τοῦ Χριστοῦ, μέ τήν κρατική ἐξουσία.

Τώρα μέσα στήν κρίση διαταράσσεται αὐτή ἡ ἀγαστή συνεργασία Ἐκκλησίας καί Πολιτείας.  Τώρα πού μειώ­νεται ὁ λόγος τῆς Ἐκκλησίας, ἀποθρασύνεται ἡ συμπερι­φορά τῆς κοσμικῆς ἐξουσίας μέ ὅλες τίς ἀντιλαϊκές ἐπιπλο­κές πού ἤδη ἀναφέραμε.  Πρωτοφανής ἐχθρική συμπεριφο­ρά πρός τό λαό ἀπό αὐτούς πού ἔπρεπε νά εἶναι οἱ ὄντως προστάτες του.

Τό 1940 ὁ δικτάτορας Μεταξᾶς αὐτομάτως ἀπέβαλε τή δικτατορική του διοικητική  τακτική, ταυτίστηκε μέ τό ἡρωϊκό φρόνημα τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ κατά τοῦ «Ἄξονα», συνεργάσθηκε, συναγωνίσθηκε μετά τοῦ λαοῦ καί τό θαῦμα ἔγινε.  Οἱ Ἕλληνες πολέμησαν ἡρωϊκά καί ἀπό τότε ἔμεινε στήν ἱστορία αὐτῆς τῆς ἐποχῆς τό τοῦ Οὐίνστον Τσόρτσιλ, ὅτι «οἱ ἥρωες πολεμοῦν σάν Ἕλληνες».

Σήμερα οἱ «δημοκράτες» κυβερνῆτες μας ἑτοίμασαν πανδοχεῖο μόνιμης ἐξουσιαστικῆς φιλοξενίας στούς ἀπογόνους τῶν πρώην κατακτητῶν μας, πού θά ἁπλώσουν τά δίχτυα τῆς ἐξουσίας τους στά παιδιά μας, στά ἐγγόνια μας, στά δισέγγονά μας κ.ο.κ.  Οἱ ἀπόγονοί μας θά ἀναγκαστοῦν νά μείνουν στά ἀποκαΐδια καί στίς στάχτες τῆς ἐκποίησης, πιό σωστά τοῦ ξεπουλήματος τῶν πάντων στούς δυνάστες τῆς Νέας Ἐποχῆς.

Τίς τελευταῖες ἡμέρες μετά ἀπό κοινή συνέντευξη τύπου πού ἔδωσαν οἱ ὑφυπουργοί ἐσωτερικῶν κ. Κουκουλόπουλος καί διοικητικῆς μεταρρύθμισης καί ἠλε­κτρονικῆς διακυβέρνησης κ. Τζωρτζάκης ξαναπροκύπτει, ὅπως διαφαίνεται, ἡ Κάρτα τοῦ Πολίτη.  Μετά ἀπό τή μεγάλη οἰνονομική ἀφαίμαξη, τά χαράτσια, τήν ἐξαγγελία ἐπιβολῆς νέων φόρων τύπου Ε.Τ.Α.Κ. καί τήν κατ’ ἐντολή τοῦ κράτους αὐτόματη αὐθαίρετη ἀνάληψη γιά ἀκούσια πληρωμή τῶν χαρατσιῶν ἀπό τόν τραπεζικό μας λογα­ριασμό, πῶς μποροῦμε νά διανοηθοῦμε νά παραλά­βουμε τήν Κάρτα τοῦ Πολίτη; 

Τώρα πιά εἴμαστε ἀπόλυτα πεπεισμένοι, ὅτι ἡ λήψη καί ἡ χρήση της θά εἶναι γιά μᾶς ἡ φυλακή μας - ἠλε­κτρονική φυλακή – καί ἐντός αὐτῆς ἁλυσσοδεμένοι χειρο­πόδαρα ἀπό τή Νέα Τάξη ἤ διάλυση πραγμάτων, τῆς Νέας Ἐποχῆς, γιά νά ἐπακολουθήσει τό χάραγμα ἤ σφράγισμα ἀφοῦ αὐτός θά εἶναι ὁ ὕστατος σκοπός, νά τσιπάρουν τούς πάντας.

Βέβαια θά πρέπει νά εἴμαστε ἀκριβεῖς, εἰλικρινεῖς, ἀληθινοί.  Οἱ βαθιές ρίζες τῆς κρίσεως βρίσκονται μέσα μας, στίς ψυχές μας, στίς νοοτροπίες μας, στήν ἀλλοτριούμενη βούλησή μας, στή μή μετάνοιά μας.  Δώσαμε καί δίνουμε χῶρο στό κακό, στό διάβολο.  Ἀπό τό 1986 ἕως τό 2002 ἕξι ἑκατομμύρια ἐκτρώσεις βαρύνουν ἀναλογικά ὅλους μας, τίς καί τούς δράστες, τούς ἐπιστήμονες ἰατρούς πού πραγμα­το­ποιοῦν τό ἔγκλημα, τούς συνυπεύ­θυ­νους ἠθικά συγγενεῖς, καθώς καί ὅλους μας πού μέ ἔνοχη σιωπή ἀποδεχθήκαμε ἀκόμα καί νά νομιμοποιηθοῦν οἱ ἀμβλώσεις καί μάλιστα νά καλύπτονται τά ἔξοδά τους ἀπό τά ἀσφαλιστικά ταμεῖα.  

Δώσα­με καί ἐξακολουθοῦμε νά δίνουμε χῶρο στούς σοδομι­στές.  Τό ἄμε­τρο θράσος τῶν ὀργανωμένων ὁμοφυ­λοφίλων μᾶς ἀφή­νει ἐγκληματικά ἀδιάφορους μέ ἀπο­τέλεσμα νά ἐπηρεάζονται, νά διαφθείρονται οἱ νεώτεροι ἤ καί μεγαλύτεροι στήν ἡλικία, μέ τό σκεπτικό τῆς ἐπιλογῆς πολλαπλῶν ἐμπειριῶν.  Μόνο ἐμεῖς οἱ ταπεινοί καί ἀνάξιοι πνευματικοί γνωρίζουμε τήν ἐνδόμυχη βαθειά δυστυχία πού καταπλακώνει τούς ἀνθρώπους αὐτούς λόγῳ τῆς σοβα­ρότητος τοῦ ἁμαρτήματος.

Αὐτές τίς ἡμέρες ἡ Ἑλληνική Κυβέρνηση προέβη ἀδίστακτα στήν  κάλυψη τῶν σαδομαζοχιστῶν, παιδοφί­λων, ἐπιδειξιομανῶν, τζογαδόρων, κλεπτομανῶν και πυρο­μανῶν.  Ἀποῦσα ἐδῶ ἤ ἐπιβάλ­λουσα ὁδηγία ἡ Εὐρωπαϊκή Ἕνωση;

Ἐπίσης οἱ πρώιμες, καί ὄχι μόνο, προγαμιαῖες σεξουα­λικές σχέσεις, οἱ ἐξωσυζυγικές, οἱ ἐλεύθερες συμβιώσεις, ἐκ τοῦ θλιβεροῦ ἀποτελέσματος μᾶς ἐπιβεβαιώνουν τή μιζέρια, τό ἀνικανοποίητο καί τήν ἀποτυχία αὐτῶν τῶν ἐπιλογῶν, πού στή γλῶσσα τῆς ἐκκλη­σίας τίς ὀνομάζουμε θανάσιμες ἁμαρτίες.

Τέλος ὁ πρότερος εὐδαιμονιστικός καί καταναλωτικός τρόπος ζωῆς μέ τά εὔκολα δάνεια, μέ τή συσσώρευση καί σπατάλη πολλῶν ἀγαθῶν, μέ τήν ἐπιλογή ρούχων τῆς πιό ὀνομαστῆς μάρκας, ἰσχυρο­ποίησαν τίς ἀτομικές μας ἀπαιτήσεις καί μᾶς χώρισαν ἀντί νά μᾶς συνδέουν ἀπό τούς ἀδελφούς Μᾶς ἐγκλώβισαν στά τείχη τά ἀδιαπέραστα τῆς αὐτονομίας μας καί τῆς ἀσταθέστατης αὐτάρ­κειας.

Σεβαστοί Πατέρες καί ἀγαπητοί ἀδελφοί,

Ἐμεῖς ὡς Ἕλληνες καί ὡς χριστιανοί ἔχουμε μιά ὑπερένδοξη μακραίωνη ἱστορία ἀγώνων πνευματικῶν καί ἀγώνων ἐθνικῶν, ἀγώνων θεανθρωπίνων.  Ἐφόσον τό δεύ­τερο πρόσωπο τῆς Πανα­γίας Τριάδος, ὁ πρώην ἄσαρκος Λόγος, σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνω­σεν ἐν ἡμῖν, ἐφόσον ὁ παντέλειος Θεός, ἔγινε καί τέλειος, πραγμα­τι­κός ἄνθρωπος, καταξίωσε τήν ἀνθρώπινη φύση καί στό πρόσωπό Του συνεχριστοποίησε, θεανθρωποποίησε τόν πεσόντα ἄνθρω­πο.  Τοῦ μετέδωσε ὅλα τά χαρίσματά Του καί ἀπό εἰκόνα Του θέλησε καί μέ τό δικό του ἀγώνα ὁ ἄνθρωπος νά φθάσει στό καθ’ ὁμοίωσιν, νά γίνει καί αὐτός κατά χάριν θεός, νά γίνει μέ τή Χάρη Του τέλειος, καλύτερος καί ἀπό τήν ἀρχετυπική του δημιουργία, πα­ντέ­λειος ἄνθρωπος.  

Ἑπομένως προϋπόθεση γιά τήν αἰώνια ζωή εἶναι ἡ παροῦσα, πού κατά τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας ἔχει μοναδική πιά ἀξία καί ὄχι τήν ἀπαξία πού τῆς ἀπέδιδαν καί τῆς ἀποδίδουν διάφορες φιλοσοφίες καί οἱ ἀνατολικές θρησκεῖες.  Ἐμεῖς λοιπόν οἱ Ὀρθό­δοξοι δέν εἴμαστε μονο­φυσῖτες.  Ἐνδιαφερόμαστε καί γιά τήν παροῦσα ζωή, πού ἀποτελεῖ τό προοίμιο καί τήν προϋπόθεση τῆς αἰωνίας.

Οἱ ἅγιοι μάρτυρες ἐνδιαφέρονταν νά δώσουν τήν καλή ὁμολογία ἐδῶ ἐπί τῆς γῆς, πρῶτον γιά νά μήν ἐκλείψει ἡ θεανθρώ­πινη ποιότητα ἐπιγείου ζωῆς, ὅσο καί γιά νά σφυρηλατηθοῦν οἱ προϋποθέσεις εἰσόδου στήν αἰώνια ζωή τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρα­νῶν.  

 Ἡ θυσία τῶν ἁγίων μαρτύ­ρων προκαλοῦσε τήν ἐγρήγορση τοῦ πνεύματος καί ἐξα­σφάλιζε τήν ὑψίστη μακαριότητα πού ἄρχιζε ἀπό ἐδῶ καί συνεχιζόταν στήν αἰώνια ζωή.  Οἱ ἅγιοι μάρτυρες ἄντεχαν τά ποικίλα βασανιστήρια τῶν δικτατόρων αὐτοκρατόρων, ἐπειδή εἶχαν ἀποκτήσει βαθεῖα καρδία, ἐντός τῆς ὁποίας ἄνθιζε ὁ θεῖος ἔρωτας, πού ἡ ποιότητά του εἶχε ἀσύλληπτες προεκτάσεις αἰωνίου ζωῆς. 

Ἀνάλογες ἐν Χριστῷ πνευματικές ἐμπειρίες εἶχαν καί οἱ ἀγω­νιστές τοῦ ἔθνους μας. 

Ὁ Κωνσταντῆς Κανάρης ἄ­ναψε ἕνα κερί μπροστά στό εἰκόνισμα τῆς Παναγιᾶς καί χωρίς νά πεῖ κάτι, μονολόγησε μπροστά Της καί εἶπε στή Μεγαλόχαρη: Κωνσταντῆ, θά πεθάνεις!  Ἡ ὑπέρβαση τῆς ζωούλας του καί ἡ Χάρη τῆς Παναγιας Μητέρας τόν ὕψωσε στή νίκη.  

 Ἄλλος λιγότερο καί ἄλλος περισσό­τε­ρο διακρί­νονταν γιά τήν ἐσώτατη ἀκμαία ἐν Χριστῷ πνευματική ἐμπειρία, πού τούς ἔδινε ἀντοχές καί θάρρος καί νίκες ἐναντίον τῶν ἐπιβού­λων τῆς πατρίδος.  Πῶς κατάφερναν νά νικήσουν ἕνας ἤ λίγοι τούς πολλούς καί νά τούς παραλύσουν μέ τά εὐτελῆ ὑλικά πολεμικά ὅπλα; Ἡ ψυχική καί σωματική θεοσθένεια, θεοδύναμη τούς ἔδινε ἀκατά­βλητη ἀντίσταση, ὥστε νά ἐπιτυγχάνουν τήν προ­στασία τῆς πατρίδος.

Οἱ ἐθνικοί μας ἀγῶνες πάντοτε ἦταν ἀμυντικοί πρός ὑπερά­σπιση τοῦ χώρου τῆς πατρώας γῆς καί ἐντεῦθεν τοῦ πολιτισμοῦ, τῶν ἑστιῶν καί βωμῶν, τῶν ἱερῶν καί τῶν ὁσίων καί κατά κορυφήν τοῦ διαμορφωθέντος Ἑλληνοχρι­στιανικοῦ πολιτισμοῦ μας.  Οἱ Ἅγιοι Πατέρες μας πολύ ἀγαποῦσαν τήν πατρίδα τους, ἐνδιαφέρονταν καί εὔχονταν δι αὐτήν. 

Ὁ Μέγας Βασίλειος ἐπαινεῖ μέ ἐπιστολή του τόν Σωφρόνιο τόν Μάγιστρο, διότι εἶναι τόσον φιλότιμος, ὥστε «τήν Πατρίδα, στήν ὁποία μεγάλωσε καί ἀνετράφη, τήν τιμᾶ ἐξ ἴσου μέ τούς γονεῖς του» καί χαίρεται, διότι, στίς ἡμέρες πού εἶναι αὐτός ἄρχων «ἡ Πατρίδα μας πλούτισε, διότι ἄνδρας ἄξιος ἔχει ἀναλάβει τήν φροντίδα της».

Ὁ ἄγιος Γρηγόριος ὁ Ναζιανζηνός γράφων στό Σωφρόνιο τό Μάγιστρο, λέγει: «Εἶναι γνώρισμα τῶν εὐσεβῶν ἀνθρώπων νά τιμοῦν τή μητέρα τους. Ὅμως κάθε ἄνθρωπος ἔχει διαφορετική μητέρα. Κοινή μητέρα ὅλων εἶναι ἡ Πατρίδα» καί τόν ἐπαινεῖ διότι εἶναι ὁ κοινός προστάτης τῆς πατρίδος.

Ὁ Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος διακηρύττει ὅτι δέν ὑπάρχει τίποτε γλυκύτερο ἀπό τήν Πατρίδα.

Γιαυτό καί ἐμεῖς σήμερα στήν Ἑστία Πατερικῶν μελετῶν ἀντιδροῦμε στήν ἀμείλικτη πολεμική κατά τοῦ μακραίωνος πολιτισμοῦ μας, τοῦ πλούτου πού ἐμπεριέχει ἡ πατρίδα μας, φυσικοῦ, ὀρυκτοῦ, ὑλικοῦ καί πνευματικοῦ, θύραθεν καί χριστιανικοῦ.  Δέν διανοού­μαστε νά μένουμε ἀδρανεῖς θεατές τῆς γενικευμένης κατεδάφισης τῆς χώρας μας καί τῆς ἐκποίησής της σέ τιμή εὐκαιρίας στούς οἱουσ­δήποτε.  

Ἡ ἀποτεθησαυρισμένη ἐμπειρία τῶν ἁγίων Πατέρων, μαρτύρων καί ὁμολογητῶν τῆς πίστεως καί τῶν ἡρώων τῆς πατρίδος μας μᾶς ἔχει διδάξει καί μᾶς ἔχει πείσει ὅτι, ἐάν ἐμεῖς κάνουμε τόν ἀγώνα μας, κάνουμε τό ἐφικτό, ἡ θεία παντοδυναμία τῆς Παναγίας Τριάδος μπορεῖ νά ἐπιτελέσει τό ἀσύλληπτο, τό ὑπερβατικό, τό ἀνθρωπίνως ἀνέφικτο, τό θαῦμα τῆς σωτηρίας αὐτῆς τῆς πατρίδος, αὐτῆς τῆς γῆς πού τόσα πνευματικά φῶτα χάρισε στούς ξένους.

Οἱ λαοί τῆς Εὐρώπης, οἱ ἀδελφοί Εὐρωπαῖοι θά παραδει­γματισθοῦν, θά συγκινηθοῦν ἀπό τό ἔνθεο κατά τό δυνατόν παρά­δειγμα καί ὡς διά σπινθήρων φιλελευθερίας θά μπορέσουν καί αὐτοί νά διατηρήσουν ἀφ’ ἑνός τά καλά ἐπιτεύγματα τοῦ πολιτισμοῦ τους προτοῦ σαρωθοῦν ἀπό τή λαίλαπα τῆς Ν. Ἐποχῆς, ἀλλά καί νά ἀναπτύξουν ὅ,τι καλύτερο μποροῦν, ἀφυπνιζόμενοι ἀπό ὑγιῆ ἐπαναστατικά παραδείγματα.

Σεβαστοί Πατέρες καί ἀγαπητοί ἀδελφοί,

Ἡ παροῦσα ἡμερίδα εἶναι ἔκφραση πόνου γιά τήν πτώση μας.  Πῶς ἀφήσαμε τά πράγματα νά φθάσουν σ’ αὐτό τό ἀδιέξοδο πού τώρα βρισκόμαστε!  Πῶς τόσο καιρό κοιμώμαστε τόν ὕπνο τῆς ἔνοχης ἀδιαφορίας; Πῶς τώρα μετά ἀπό τό πρῶτο σόκ πού ὑπέστημεν δέν μποροῦμε νά ἀνακαλύψουμε τήν ἄκρη, τήν ἀρχή τοῦ κουβαριοῦ, πού μᾶς ἔχει ὅλους περικυκλώσει;

Οἱ γιατροί προτοῦ ἀποφασίσουν νά δώσουν στόν ἀσθενῆ τους κάποια θεραπεία, ἐνδιαφέρονται νά κάνουν τήν ὀρθή διάγνωση.  Τά ἴδια φάρμακα δέν συνιστῶνται πά­ντοτε σέ ὅλους τούς πάσχοντας ἀπό τήν ἴδια ἀσθένεια.  Δοκιμάζουν μέ διάφορα σχήματα θεραπευτικά, ἔχοντας καί ὁλόκληρη τήν εἰκόνα τοῦ ἀσθενοῦς, μέχρι νά καταλήξουν στό συγκεκριμένο σχῆμα, εἴτε πάλι ἐναλλάσσοντας θερα­πεία. Σέ κάποιες μάλιστα ἀσθένειες προτείνουν θεραπεία ἐφόδου μέ διπλῆ δόση φαρμάκου. 

Τώρα καί ἐμεῖς, κληρικοί καί λαϊκοί, χρειαζόμαστε θεραπεία ἐφόδου γιά νά ἀντιμετωπίσουμε τόν ὕψιστο κίνδυνο τῆς κρίσεως.  Γιαυτό καί ἀπό τήν ἀρχή τῆς κρίσεως συστήσαμε τήν πρωϊνή προσευχή μέ τό κομποσχοίνι, ταπεινῶς πιστεύοντας ὅτι ὅλοι μας ὡς διωκόμενος Ἑλλη­νικός λαός χρειαζόμαστε ἄνωθεν καί ἀθρόα τή βοήθεια τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ.   

Θεραπεία ἐφόδου συστήσαμε, παίρνοντας παράδειγμα ἀπό τούς ἁγίους μοναχούς καί τίς ἅγιες μονα­χές πού ζοῦν ἀφιερωμένοι στόν Κύριο, ἀλλά καί παραλ­λήλως ἀσκοῦν τήν ἐν Χριστῷ φιλαδελφία.  Φιλοξενία καί φιλαδελφία ἦταν πάντοτε τά πρῶτα διακονήματα τῶν μοναχῶν ὅλων τῶν Ἱερῶν Μονῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους.   

Ἕνα περι­ποιημένο ἁπλό κελάκι, μέ ἕνα κρεβάτι καί ἕνα πιάτο φαγητό ἤ καί περισσότερο εἶναι αὐτό τό αὐτονόητο γι’ αὐτούς.  Ἐνδεικτικά ἡ μονή Βατοπαιδίου τοῦ Ἁγίου Ὅρους καθημερινά παρασκευάζει ἐκτός ἀπό τίς μερίδες τῶν ἑκατόν εἴκοσι μοναχῶν της κατά μέσον ὅρο ἄλλες ἑκατό ἤ διακόσιες μερίδες γιά τούς ἐπισκέπτες τῆς Μονῆς, πρᾶγμα πού ἐμεῖς οἱ ἐν τῷ κόσμῳ δέν ἔχουμε συνηθίσει νά κάνουμε.  Σπανίως καί κατ’ ἐξαίρεση θέλουμε καί προ­σφέ­ρουμε. 

Οἱ μοναχοί θεσμικά καί μέσα στόν μοναχικό τους κανόνα, στό πρόγραμμά τους, ἔχουν ἐντάξει τή φιλοξενία τῶν ἐπισκεπτῶν, ἐπειδή τούς θεωροῦν ἐν Χριστῷ ἀδελφούς καί εἰκόνες Χριστοῦ γιαυτό καί τούς τιμοῦν ὅπως τίς ἅγιες Εἰκόνες.  Παραλλή­λως προσφέρεται καί ἡ ἐν Χριστῷ πνευ­ματική φιλοξενία, γιατί ἡ πλειονότητα τῶν ἐπισκεπτῶν ζητοῦν πνευματική ἐνίσχυση διά τῆς ἱερᾶς ἐξομολογήσεως καί συμβουλές γιά τή σωστή καλλιέργεια τῆς Νοερᾶς προσευχῆς πού πολύ ἀναπαύει τήν ἀθάνατη ψυχή μας. 

Τώρα ὁ π. Ἐφραίμ μετατέθηκε, προήχθη ἀπό τό κελλί τῆς Ἱερᾶς Μονῆς στό κελλί τῆς φυλακῆς τοῦ Κορυδαλλοῦ.  Ὁ π. Παΐσιος ἔλεγε ὅτι ὁ ἄδολος ἄνθρωπος, ὁ ἄνθρωπος τοῦ θεοῦ καί στήν κόλαση ἄν κατά λάθος πεταχθεῖ, μεταβάλλει καί τήν κόλαση σέ παράδεισο, γιατί τό ἔνδοθεν, λάμπον φῶς τοῦ Χριστοῦ καταυγάζει ὅλο τό γύρω περιβάλλον.

Ταπεινῶς φρονοῦμε ὅτι ἡ παροῦσα κατά­σταση ἀντιμετω­πί­ζεται μέ ἔκτακτα πνευματικά μέτρα, μέ ἐξέγερση πνευματική καί μέ ἀντίδραση λαϊκή καί προτείνουμε:

Ἀναλογιζόμενοι τό σοβαρό μερίδιο τῆς προσωπι­κῆς μας εὐθύνης καί τοῦ σκληροῦ πολέμου πού διεξάγεται ἀπό τούς δανειστές μας καί τούς δικούς μας κυβερνῆτες, αἰσθανόμαστε τόν ἔσχατο κίνδυνο πρωτοφανοῦς ἁλώσεως.   

Ἀντί νά μαραίνεται ὅλη ἡ ψυχολογία μας ἀπό ἐλλείμματα πίστεως, πρώτη μας, αὐτόματη πνευματική κίνηση νά εἶναι ἡ προσευχή.  Ἄν καταφέρουμε νά κυλήσει ἕνα δάκρυ μετα­νοίας ἀπό κάθε μάτι μας, θά ἀνακουφισθεῖ ἡ ψυχή μας.  Ἄν οὔτε ἕνα δάκρυ δέν διαθέτουμε προσευ­χόμενοι, εὐκολότε­ρος εἶναι ἕνας στεναγμός.   

Ἕνας τε­λωνικός στεναγμός μέ προσευχή αὐτομεμψίας ἔγινε δεκτός ἀπό τόν Κύριο, ὅπως φαίνεται ὁλοκάθαρα στήν παραβολή τοῦ Τελώνου καί Φαρισαίου.  Μετά ἀπ’ ὅλα τά παραπάνω προσπαθοῦμε νά κρατᾶμε τό λογισμό μας ἀταλάντευτο στόν Σωτήρα μας Ἰησοῦ Χριστό κάτω ἀπό τά ὄμματα καί τή θεία πρόνοια τοῦ Ὁποίου διαδραματίζονται ὅλα τά τῆς Κρίσεως.   

Ὁ Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς Ἐπίσκοπος Ἀχρίδος, θέτει ὅλους μας μπροστά στίς εὐθῦνες μας γιά τήν κρίση πού διερχόμαστε.  Ἕκαστος ἐξ ἡμῶν στή μέλλουσα Κρίση, ἐνώ­πιον τοῦ φιλανθρώπου καί ἀδεκάστου Κριτή θά δώσει λόγο γιά ὅσα πῆρε καί γιά ὅσα ἔδωσε ἤ ἔχασε κατά τή διάρκεια τῆς παρούσης κρίσεως.

Μιά ἀπόφαση γιά θεανθρωπινότερο τρόπον ζωῆς θά προστεθεῖ στίς προκλήσεις μας πρός τόν Ὕψιστο γιά νά ἐκδηλωθεῖ ἡ ἄμεση θεϊκή ἐπέμβαση καί οἱ πρῶτες βοήθειες.  Εἶναι πιά καιρός, μέ τήν εὐλογημένη εὐκαιρία τῆς κρίσεως, νά ἀνοίξουμε τά μάτια μας καί τίς καρδιές μας στούς «πλησίον» μας, νά τούς δώσουμε τό τό ἀδελφικό καί χριστιανικό χέρι καί ἡ ἐν Χριστῷ ἐν θεωρίᾳ ἀδελφική ἀγάπη, νά γίνει ἁπτή καί καρδιακή πράξη.   

Ἡ Ὀρθοδοξία μας νά γίνει ἐδῶ καί τώρα Ὀρθοπραξία.  Ἀδέλφός ὑπ’ ἀδελφοῦ βασταζόμενος ὡς πόλις ὀχυρά, λέγει ἡ Ἁγία Γραφή.  Στήν Ἑστία Πατερικῶν μελετῶν φτάνουν περιστα­τικά  ἀνθρώπων, πού χάνουν τό σπίτι τους μετά ἀπό πλει­στη­ριασμό τῆς τράπεζας καί ἀπόφαση κατάσχεσης.   

Δύο ἤ τρεῖς ἀπό ἐμᾶς πού ὁριακά μποροῦμε νά πληρώσουμε, ἀντί νά πληρώσουμε τά δικά μας χαράτσια, μποροῦμε νά προ­τεί­νουμε νά συνεννοηθοῦμε γιά τήν διακοπή τῆς κατάσχε­σης καί νά ἀποτρέψουμε τήν ἔξωση οἰκογένειας ἀπό τό σπίτι τους.   

Νά στείλουμε ὅλα τά παραστατικά  στόν Ὑπουργό οἰκονομικῶν καί στήν Ἐφορία ζητώντας ἐξαίρε­ση τοῦ χρέους τους.  Ἄν τούς ἔχει ἀπομείνει λίγη ἀνθρωπιά, μιά καί προέρχονται ἀπό δημοκρατικό κόμμα, μπορεῖ νά συγκινηθοῦν, νά προβληματισθοῦν καί νά κάνουν κάτι.  Ὅλα αὐτά τά παραστατικά μερι­κῶν περι­πτώσεων μποροῦ­με νά τά κοινοποιήσουμε στό Εὐρωκοι­νο­βούλιο, Μέρκελ, Ὀμπάμα κ.τ.λ. γιά νά ἔχουν δεῖγμα τῶν ἀντιδράσεων καί τῆς χριστιανικῆς Ἕλληνι­κῆς φιλαλληλίας.

Ὅσοι ἐκ τῶν ἀδελφῶν δέν ἔχουν ἐξομολογηθεῖ ποτέ τους, πρέπει νά προσέλθουν σ’ ἕνα πνευματικό, νά ἐξαγορευθοῦν ὅσα καταλαβαίνουν πώς βαραίνουν τήν ψυχή τους.  Ἐκ τοῦ ἀποτελέσματος, ἐκ τῆς προσωπικῆς τους ἐμπειρίας θά κατανοήσουν πόση εἶναι ἡ ἀγάπη τοῦ Κυρίου μας.  Μᾶς ἀνακουφίζει τήν ψυχή, μᾶς χαρίζει ἀντοχές καί δυνάμεις γιά νά ἀντιμετωπίζουμε τήν καθημε­ρινότητα καί πέρα αὐτῆς νά ἔχουμε ἀπέραντες ἐλπίδες αἰω­νίου ζωῆς.   

Μά τι σχέση ἔχει, θά μοῦ πεῖτε, ἡ κρίση, τά χαράτσια, ἡ ἀνέχεια, μέ τήν ἱερά ἐξομολό­γηση;  Ὅπως ἀχώριστα ἑνωμένη εἶναι ἡ ψυχή μας μέ τό σῶμα μας, ἔτσι ἑνωμένα εἶναι καί τά θέματα τά βιοτικά μέ τά πνευματικά.  Ἡ ἱερά ἐξομολόγηση φωτίζει τό νοῦ μας καί μᾶς βοηθάει νά παίρνουμε τίς καλύτερες ἀποφάσεις καί μέ τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ να΄ἔχουμε ἀνάπαυση στήν ψυχή μας.

Ἄς μή ξεχνᾶμε ὅτι ὅλα τά πετεινά τρέφονται χωρίς νά ἔχουν ἄγχος καί ἀγωνία.  Πρωί πρωΐ χαλᾶνε τόν κόσμο μέ τά τιτιβίσματά τους.  Εἶναι μέσα στήν ἀρχετυπική δημιουργία τους, μέσα στό DNA τους νά τραγουδοῦν δοξολογικά πρός τόν Ὕψιστο καί νά διαλαλοῦν μέ ὅλο τό εἶναι τους ὅτι δέ νοιάζονται γιά τίποτα ἀφοῦ ἔχουν τέτοιας ἀπέραντης μεγαλωσύνης καί φροντίδας δημιουργό Θεό. 

Καί ἐπιβεβαιώνει τήν ἀφρόντιδα κατάστασή τους καί ὁ ἴδιος ὁ Κύριος, ὅταν λέγει: «ἐμβλέψατε εἰς τά πετεινά τοῦ οὐρανοῦ, ὅτι οὐ σπείρουσιν οὐδέ θερίζουσιν οὐδέ συνάγουσιν εἰς ἀποθήκας καί ὁ πατήρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος τρέφει αὐτά·» (Ματθ. στ΄ 26).  Νά μιά εὐκαιρία πέρα ἀπό τίς δικές μας προσπάθειες πέρα ἀπό τή δική μας λογική, πέρα ἀπό τήν εὐλογημένη ἀγωνιστικότητα, νά ἀφήνουμε περιθώρια στίς ἐπιλογές τοῦ Θεοῦ γιά μᾶς.  Πόσο ἀσφαλῶς καλύτερος θά ἦταν ὅλος ὁ κόσμος μας, ἴσως νά ἤγγιζε σέ ὀμορφιά,  σέ ἀσφάλεια καί σέ ἀδελφικότητα τόν παράδεισο, ἄν διαθέταμε καί προσωπικά καί συνολικά αὐτή τήν ἐμπιστοσύνη στόν Πατέρα ἡμῶν τόν ἐν τοῖς οὐρα­νοῖς.  Μᾶς δίδεται μιά ἄλλη ἐξαιρετική εὐκαιρία παραχω­ρημένη καί ἐπιτρεπόμενη ἀπό τή θεία δικαιοσύνη καί τή ἐσταυρωμένη καί ἀναστημένη ἀγάπη Του νά μάθουμε ἑκόντες ἄκοντες νά Τοῦ μιλᾶμε, νά Τόν ἐμπιστευόμα­στε, νά συνεργαζό­μαστε ὅπως θέλει καί ὁ Ἴδιος, μαζί Του. 

Τό «Πάτερ ἡμῶν» πού εἶναι δική Του προσευχή γιά μᾶς πρός Αὐτόν καί ἡ συνοπτικότερη καί συντομότερη «Κύριε, Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησόν με» ὅπως καί ἄν λέγονται καί ὁπουδήποτε καί ἀπό ὁποιονδήποτε καί ἄν ψιθυρί­ζονται, φτάνουν στά ὦτα τῆς μεγαλωσύνης Του καί τῆς ἀπέραντης ὡς ὠκεανοῦ Ἀγάπης Του.   

Αὐτή ἡ εὐχή ἀλληλοπεριχω­ρού­μενη μέ τήν ἀγάπη Του μπορεῖ νά προκαλέσει, λύσεις, ἀπα­ντήσεις, διεξό­δους πού δέν μποροῦμε κἄν νά φαντασθοῦμε μέσα στήν ἄκρως στενάχωρη διαμορφούμενη καθημερινό­τητα.  Ἡ εὐχή καί ἡ ἀγάπη μποροῦν νά ἐξυγιάνουν καί νά καθαρίσουν τίς ὀργισμένες ψυχές μας καί νά φθάσουν στούς κυβερνῆτες μας ὡς κύματα θαυματουρ­γοῦ ἀγάπης.   

Ἄν μεταβληθεῖ τό φθονερό μῖσος σέ ἄμισον μῖσος κατά τόν ἅγιο Ἰωάννη τό Σιναΐτη μπορεῖ νά φθάσει μυστικῷ τό τρόπῳ καί μέ μυστικές κινήσεις στούς «μεγάλους» τῆς γῆς καί νά ἀνατραποῦν τά χειρότερα καί νά ὑποψιασθοῦν ὅτι ὄντως ὁ Μεσσίας ἦλθε καί δέν ὑπάρχει λόγος νά ἀναστα­τώνουμε ἅπασαν τήν Οἰκουμένην γιά νά ἐγκαταστήσουμε τό δικό μας «Μεσσία» τό δικό μας παγκόσμιο κυβερνήτη.

Τέλος κάθε Κυριακή ἤ καθημερινές ὅταν βρισκόμαστε στή θεία Λειτουργία ἐκ βαθέων νά προσευχόμαστε νά μᾶς ἐλεήσει ὁ Θεός.  Μαζί μέ τόν ἑαυτούλη μας νά βάζουμε στήν προσευχή μας, σάν νά εἶναι καί ἐκεῖνοι παρόντες, τούς γύρω μας, τούς δικούς μας ἀνθρώπους καί ὅσους μποροῦμε νά θυμηθοῦμε ἀπό αὐτούς πού ἔχουν ἀνάγκη καί μυστικῶς ζητοῦν τίς εὐχές μας, καθώς καί τούς τυράννους μας, γιά νά «μή στήσῃ Κύριος αὐτοῖς τήν ἀνομίαν ταύτην».  Νά τούς φωτίσει μέ τό φῶς Του τό ἀληθινόν νά ἀποκτήσουν τήν πανευδαίμονα ἐμπειρία τῆς αἰωνίου ζωῆς.

Κατεβάστε το γιὰ ἐκτύπωση σὲ μορφή pdf    2012-01-14 Η εν Χριστω πνευματική ζωή ως βασική προϋπόθεση υπέρβασης της κρίσεως

anavaseis.blogspot.com