ΠΑΤΗΡ ΛΕΩΝΙΔΑΣ
Ἀντί προλόγου
Πατήρ Λεωνίδας : Ὁ καλός ποιμήν
Μέ σεβασμό, κλείνοντας τό γόνυ τῆς καρδιᾶς στόν ἀείμνηστο π. Λεωνίδα Ἐπίσκοπο Θεσσαλονίκης, «καθένας μας εἶπε καί στοχάσθηκε καί ἔγραψε ὅ,τι μποροῦσε καί ὅσο μποροῦσε γιά νά ἐκφράσει τιμή κι’ εὐγνωμοσύνη στόν μεγάλο εὐεργέτη, στόν ἀκάματο διάκονο τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ Ἔθνους, στόν στοργικό πατέρα.
Καταχωρίζομε ἀποσπάσματα ἀπό ἄρθρο τῆς Ἐφημερίδας «ὁ ἑλληνικός Βορρᾶς» μέ τόν τίτλο «ὁ καλός ποιμήν», ὅπου ὁ Ν. Μέρτζος σκιαγραφεῖ ἀπό τήν δική του σκοπιά τό μεγαλεῖο τῆς προσφορᾶς τοῦ π. Λεωνίδα σέ ὅλους τούς τομεῖς τῆς Ἐκκλησιαστικῆς καί Ἐθνικῆς μας ζωῆς.
«Ἕνας μεγάλος ἄνθρωπος ἔφυγε γιά πάντα ἀπό κοντά μας. Ἀληθινά μεγάλος καί πραγματικά ἄνθρωπος, ὁ πάτερ Λεωνίδας. Καί ἐπειδή ἦταν μεγάλος, θέλησε νά φύγει ἀθόρυβα. Ἀδύνατον. Ὁ λαός σέ ἀπειράριθμο πλῆθος τόν ξεπροβόδισε ἔνδακρυς, ὅπως ἀποχωρίζεται τόν δικό του, τόν πιο ἀκριβό ἄνθρωπο. Καί ἦταν πραγματικά ὁ δικός μας ἄνθρωπος-πατέρας καί ἀδελφός.
Εἶδα ἐργάτες, ἀγρότες καί φοιτητές, ἀπροσποίητους ἄνδρες νά κλαῖνε μέ λυγμούς πάνω στό σεπτό σκήνωμά του. Δέν χωροῦσε ἡ μικρή Ἐκκλησία πού εἶχε κτίσει μέ τά χέρια του. Τόν χώρεσε ἡ καρδιά μας, πού αὐτός εἶχε ἡμερέψει καί εἶχε γλυκάνει μέ τόν λόγο του, μέ τήν πράξη του καί πρό παντός, μέ τό παράδειγμά του.
Ὁ πάτερ Λεωνίδας ἔζησε πενήντα χρόνια ἀνάμεσά μας, μᾶς ἀγάπησε καί τόν ἀγαπήσαμε, μᾶς ἐμπιστεύθηκε καί τόν ἐμπιστευθήκαμε - ἦταν ὁ πνευματικός τῆς Θεσσαλονίκης. Κράτησε τήν ψυχή μας στά χέρια του ὡς σήμερα καί γιά πάντα.
Ἤσουν μεγάλος γιατρός τῶν ψυχῶν Γέροντα καί γι’ αὐτό τά πέτυχες ὅλα. Διότι πρῶτος ἐσύ, ὅπως ὁ καλός Ποιμήν, ἔθετες τήν ψυχή σου ὑπέρ τῶν προβάτων δίχως νά μᾶς ἀφήσεις ποτέ νά νιώσουμε πρόβατα, καί πρό πάντων ἀπολωλότα. Γινόσουν ἕνα μέ τόν κάθε ἄνθρωπο, ἐπειδή ἀκριβῶς ἤσουν ὁ Ἄνθρωπος.
Ἕνα μονάχα δέν μπόρεσες ποτέ νά πετύχεις : νά γεράσεις. Στά ὀγδόντα σου παρέμεινες ἕνας λευκός ἔφηβος. Ἀκτήμων, ἐλεύθερος, γελαστός καί σοφός σάν μιά μέλισσα ἐπάνω σ’ ἕνα ἀγριολούλουδο. Δέν ἄφησες ποτέ τή ζωή νά σέ δαμάσει, ἀλλά οὔτε ἐπιχείρησες νά τήν δαμάσεις ποτέ. Ἁπλῶς τήν ἀγάπησες στήν μυχιαιτάτην οὐσία της - στήν πενία καί στήν ἁπλότητα, στήν ὀμορφιά καί στόν πόνο της. Αἰώνιος ἀναχωρητής τούτου τοῦ κόσμου μέσα σέ τοῦτον τόν κόσμο. Σέ χαίρονταν καί τόν χαιρόσουν καί ἦταν ἡ παρουσία σου, γέροντα, μιά Πασχαλιά. Φῶς, μήνυμα, χαρά. Ὅ, τι εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία.Στίς θύελλες τῶν καιρῶν-καί ἄν δέν γνώρισε θύελλες τοῦτος ὁ τόπος- ὁ πάτερ Λεωνίδας στάθηκε κάτι περισσότερο ἀπό ὄρθιος. Στάθηκε γαλήνιος. Εἶχε μιάν ἀπροσμάχητη, ἀκατάλυτη πίστη στόν Θεό, πού πήγαζε ἀπό ὅλο τό εἶναι του καί ἀκτινοβολοῦσε. Τόν κοίταζες σ’ ἐκεῖνα τά μάτια του καί γαλήνευες. Κάτι παραπάνω: ἔβλεπες νά σοῦ χαμογελάει ἡ ζωή.
-Ἀγαπῶ τά παιδιά, τά πουλιά καί τά λουλούδια- ἔλεγε. Τούτη ἡ φράση ἁπλῆ σάν τήν ἀνασεμιά, ἀποτελοῦσε ἤδη ἕνα ὁλοκληρωμένο κήρυγμα. Κάθε κίνησή του ἦταν ἕνα κήρυγμα. Ἀκόμη καί ἡ σιωπή του. Πῶς ὅμως νά χωρέσει ἕνας τέτοιος ἄνθρωπος σέ μιά γραφή; Χωράει μονάχα μέσ’ στήν καρδιά μας, στήν καρδιά τοῦ Λαοῦ. 
Ἔμεινε κάτι σάν ἕνα τραγούδι καί σάν μιά σιγηλή προσευχή, σάν ἕνα ἀναμμένο ἁγιοκέρι καί σάν μιά Κυριακάτικη Ἐκκλησιά ἀνοιχτή –γεμάτη μοσχοβολιά. Ἦταν ἕνας παπᾶς καί μᾶς ἔκανε χαρούμενους. Ἀλλά, νά … πῶς νά τό ποῦμε! Συγχώρεσέ μας γέροντα, μά τώρα πού ἔφυγες ἔμεινε μέσα μας μιά θλίψη. Μιά βαθειά, γλυκύτατη, θἄλεγα θλίψη, σάν ἀνοιξιάτικη καταχνιά καί σάν ἴσκιος πού πέφτει ἀπό τίς κόγχες τοῦ ἱεροῦ κάτω ἀπό λοξή, πολύχρωμη ἡλιαχτίδα.Λές νἆσαι ἐκεῖ; Μέσα στήν ἡλιαχτίδα;
Ν.Ι. Μέρτζος
Βορεινά ὑστερόγραφα
Βιογραφικά στοιχεῖα
Ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Λεωνίδας (κατά κόσμον Παρασκευόπουλος) εποίμανε τη Μητρόπολη Θεσσαλονίκης κατά την περίοδο 1968 - 1974.
Γεννήθηκε στο χωριό Μανάρι Αρκαδίας το 1904. Μέλος πολυμελούς οικογένειας (ήταν το πέμπτο από τα εννιά παιδιά της οικογένειας του), πραγματοποίησε τις εγκύκλιες σπουδές του στη γενέτειρά του και στην Τρίπολη. Δάσκαλός του ήταν ο Νικόλαος Παπαχριστόπουλος που ήταν πολύ ευλαβής άνθρωπος και έκανε και τον ψάλτη στην εκκλησία. Μόλις τέλειωσε το δημοτικό σχολείο που το έβγαλε με άριστα, γράφτηκε στο γυμνάσιο Τριπόλεως. Δύο εκπαιδευτικοί του σχολείου ο γυμνασιάρχης του Νικόλαος Μοραΐτης και ο θεολόγος δάσκαλός του Ιωάννης Παρασκευόπουλος, που είχε απλή συνωνυμία μαζί του, τον βοήθησαν πολύ. Το 1924 εισήλθε στη Θεολογική Σχολή Αθηνών, από την οποία έλαβε πτυχίο το 1928 ως Αριστούχος. Υπήρξε από νωρίς στέλεχος της «Αδελφότητας Ζωή» και αρχικά εστάλη στη Χίο όπου χειροτονήθηκε κληρικός και υπηρέτησε για τέσσερα χρόνια (1931 - 1935). Το 1935 ο ηγέτης της «Ζωής» Σεραφείμ Παπακώστας τον αποστέλλει στη Θεσσαλονίκη ως υπεύθυνο της Οργάνωσης, όπου και ανέπτυξε πλούσιο έργο. Το 1940 επιστρατεύτηκε και τοποθετήθηκε ως λοχαγός στο 16ο Σύνταγμα Πεζικού. Οι ομιλίες του, η εξομολόγηση, η προσωπική επικοινωνία με τους μαχόμενους άνδρες και οι θείες Λειτουργίες φτέρωναν την ψυχή των μαχητών. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής, παράλληλα με το ποιμαντικό έργο του (κήρυγμα, ομιλίες, κατηχητικά σχολεία), ξεκινά συσσίτιο για τα παιδιά (2 Φεβρουαρίου 1942). Από εφτά μαθητές έφτασαν σε εφτά χιλιάδες μαθητές, φοιτητές και εργαζόμενους, αγόρια και κορίτσια. 1953. Ο π. Λεωνίδας αρχίζει μια νέα ποιμαντική μέθοδο: τις ραδιοφωνικές του ομιλίες από το σταθμό της Υ.ΕΝ.Ε.Δ. κάθε Κυριακή απόγευμα με τον τίτλο "Σας ομιλεί ο πανοσιολογιώτατος αρχιμανδρίτης π. Λεωνίδας Παρασκευόπουλος". Το 1968, μετά την εκθρόνιση από την αριστίνδην Σύνοδο του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου, του Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Παντελεήμονος Α΄, ο Λεωνίδας, αν και ήδη συνταξιούχος ιεροκήρυκας, εκλέγεται Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης. Παρέμεινε στο θρόνο έως το 1974 και κατά τη διάρκεια της ποιμαντορίας του ενισχύθηκαν σημαντικά οι κάθε είδους εκκλησιαστικές οργανώσεις στην πόλη. Εξέπεσε του θρόνου βάσει της 3ης και 7ης Συντακτικής πράξης του 1974. Έκτοτε αποσύρθηκε στο Πανόραμα Θεσσαλονίκης. 1976. Οραματίζεται και πραγματοποιεί την ίδρυση Σχολείου (αρχικά Νηπιαγωγείου, στη συνέχεια Δημοτικού και Γυμνασίου με τη συμπαράσταση του Συλλόγου "Ο Απόστολος Παύλος" Θεσσαλονίκης. Πιστεύει ότι "οι νέοι είναι η υλοποιημένη ελπίδα κάθε ψυχής. Στους νέους παραδίνουν οι μεγαλύτεροι τη λαμπάδα της ζωής, τη σκυτάλη του πνεύματος. Και αυτή η σκυτάλη πρέπει να δίνεαι σε χέρια καθαρά, δυνατά, ρωμαλέα. Και η λαμπάδα πρέπει να είναι πάντοτε αναμμένη και άσβεστη". Εκοιμήθη στις 27 Απριλίου 1984 και τάφηκε στο προαύλιο του Ιερού Ναού του Αγίου Βασιλείου των Εκπαιδευτηρίων "Ο Απόστολος Παύλος". 
Στοιχεία για τη ζωή και τη δράση του βρίσκουμε και σε δύο εκδόσεις του Συλλόγου Γονέων, Κηδεμόνων και Φίλων των Λεωνιδείων Εκπαιδευτηρίων: - Αγαπώ τα παιδιά, τα πουλιά και τα λουλούδια, Θεσσαλονίκη 2006 (μικρή επιφυλλίδα που εκδόθηκε στο πλαίσιο οργάνωσης εκδήλωσης τιμής προς το πρόσωπο του μακαριστού Μητροπολίτου) - Ο π. Λεωνίδας της Θεσσαλονίκης, Οραματιστής της διαπαιδαγώγησης των νέων, Θεσσαλονίκη 2006 (ψηφιακός δίσκος με πρωτογενές υλικό).
el.wikipedia.org
Κοινωνικός ἐρημίτης - ἐργάτης τοῦ Εὐαγγελίου
Ὁ π. Λεωνίδας, ὁ κοινωνικός ἐρημίτης στόν ἥσυχο ἐκεῖνο τόπο, ὅπου ἔμενε, εἶχε μιά ἀπίθανη ἱκανότητα νά προσεγγίζει μέ ἀπίστευτη διεισδυτικότητα στήν οὐσία τῶν πραγμάτων. Ἔπιανε τό σφυγμό τῆς ἐποχῆς του. Ἡ ὀξύνοιά του καταπληκτική. Οἱ ὀρίζοντες τῆς σκέψης ἀνοιχτοί, εὐρύτατοι, μέ διαστάσεις ψυχολογικοῦ βάθους καί χρονικῆς ταχύρρυθμης ἐπέκτασης. Οἱ προοπτικές του εὔστοχες, μακρινές, καί μαζί ζυμωμένες μέ τίς προσωπικές του ἐμπειρίες καί μέ τίς γεύσεις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Ἦταν φορές πού δύσκολα παρακολουθοῦσες τήν σκέψη του. Τά ψηλά πετάγματά του δέν εἶχες τή δύναμη νά φτερουγίσεις καί νά τά φθάσεις.
Ὡστόσο ἦταν πρό πάντων ὁ ἄνθρωπος τῆς γνήσιας, τῆς ἁπλῆς Εὐαγγελικῆς ἀγάπης. Πιό πολύ ἀγαποῦσε καί συμπονοῦσε «τόν κάλαμον τόν συνετριμμένον». Ἔλεγε «ἄν βρῆς μία εἰκόνα τοῦ Κυρίου στό δρόμο σου τσαλακωμένη, τσαλαπατημένη λασπωμένη, τί θά κάνεις; Θά τήν πετάξεις; Ὄχι βέβαια, θά τήν πάρεις μέ εὐλάβεια, θά τήν συναρμολογήσεις, θά τήν καθαρίσεις – δέν παύει νά εἶναι εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ - θά τήν ἀσπασθεῖς μέ εὐλάβεια καί σεβασμό. Ἔτσι καί ὁ ἄνθρωπος ὁ πληγωμένος ἀπό τήν ἁμαρτία, εἶναι εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Δέν ἔχεις παρά νά τόν βοηθήσεις νά βρεῖ τήν πρωτινή του μορφή. Μήπως ὅμως -συνέχιζε- ὁ φαρισαϊσμός μᾶς ξήρανε τήν ἰκμάδα τῆς ἀγάπης καί τοῦ σεβασμοῦ στήν ἀνθρώπινη προσωπικότητα;»
Ὁ πατήρ Λεωνίδας ἦταν ὁ ρακοσυλλέκτης τῶν ταλαιπωρημένων ψυχῶν. Ἡ χριστιανική ζωή -πίστευε- δέν εἶναι ἠθικολογία, εἶναι μετοχή στήν «ἐν πνεύματι» ζωογόνο ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ.
«Ὁ Κύριος μιλάει γιά τήν δυνατότητα πού μᾶς ἔχει δοθεῖ νά διακρίνουμε τήν παρουσία Του στό πρόσωπο τῶν ἀδελφῶν μας. Μᾶς δίδεται ἔτσι ἡ εὐχέρεια νά ὑλοποιήσουμε τήν ἀγάπη μας στόν Θεό δίνοντάς την πρόθυμα μέ ἀφοσίωση στά πονεμένα πλάσματα αὐτά τοῦ Θεοῦ».
Ἡ διδαχή του αὐτή τοποθετεῖ τήν ὕπαρξή μας κοντά στόν Θεό καί φέρνει τόν Κύριό μας πολύ κοντά μας στήν ὕπαρξή μας. (Ἀπό ὁμιλία του στόν Ἅγιο Βασίλειο).
«Κριτήριο γιά τήν αἰωνιότητα ἡ ἀγάπη».
Ἦταν τό σύνθημά του καί τό βίωμά του: «Ὅταν συναντοῦμε τόν ἄνθρωπο, πονεμένο, ἄρρωστο, φυλακισμένο, ἀπηλπισμένο, πού κινδυνεύει σέ πέλαγος δυστυχίας, πιστεύουμε ὅτι εἶναι σταυροφόρος. Σηκώνει σταυρό, ὅπως ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός. Ἄν τόν συμπαρασταθεῖς, μοιράζεσαι μαζί του τόν πόνο κάνοντας ἐλαφρότερο τόν ἀνήφορο τοῦ πόνου. Αὐτές τίς πράξεις ὁ Ἰησοῦς τίς ὑπολογίζει σάν νά γίνονται στόν ἑαυτό Του. “Ἐφ’ ὅσον ἐποιήσατε ἑνί τούτων τῶν ἐλαχίστων ἐμοί ἐποιήσατε” (ἀπό σημειώσεις του). Ἐλαφρώνοντας τόν πόνο τοῦ συνανθρώπου, γίνεσαι Σίμων ὁ Κυρηναῖος. Παραστέκεσαι στόν μεγάλο σταυροφόρο».
Στά τέλη τοῦ 1974 εἶχε ὑποχρεωθεῖ νά ἀποτραβηχθεῖ στό ἐρημητήριό του, ὁ φλογερός ὁ στοργικός, μέ τήν πολύμορφη δραστηριότητά του Ἱεράρχης. Εἶχε ἀποχαιρετήσει σεμνά μέ ὅλη του τήν ἀγάπη τό ποίμνιό του στόν Ναό τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, μοίρασε τίς εὐλογίες του. Ἀναρρίθμητα τά πλήθη πού βρέθηκαν στήν τελευταία Θεία Λειτουργία, τήν ἱστορική. Τί συνωστισμός, πόσα δάκρυα, πόσος πόνος βαθύς, σιωπηλός.
Ἦταν φορές πού δύσκολα παρακολουθοῦσες τήν σκέψη του. Τά ψηλά πετάγματά του δέν εἶχες τή δύναμη νά φτερουγίσεις καί νά τά φθάσεις.
Ὡστόσο ἦταν πρό πάντων ὁ ἄνθρωπος τῆς γνήσιας, τῆς ἁπλῆς Εὐαγγελικῆς ἀγάπης. Πιό πολύ ἀγαποῦσε καί συμπονοῦσε «τόν κάλαμον τόν συνετριμμένον». Ἔλεγε «ἄν βρῆς μία εἰκόνα τοῦ Κυρίου στό δρόμο σου τσαλακωμένη, τσαλαπατημένη λασπωμένη, τί θά κάνεις; Θά τήν πετάξεις; Ὄχι βέβαια, θά τήν πάρεις μέ εὐλάβεια, θά τήν συναρμολογήσεις, θά τήν καθαρίσεις – δέν παύει νά εἶναι εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ - θά τήν ἀσπασθεῖς μέ εὐλάβεια καί σεβασμό. Ἔτσι καί ὁ ἄνθρωπος ὁ πληγωμένος ἀπό τήν ἁμαρτία, εἶναι εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Δέν ἔχεις παρά νά τόν βοηθήσεις νά βρεῖ τήν πρωτινή του μορφή. Μήπως ὅμως -συνέχιζε- ὁ φαρισαϊσμός μᾶς ξήρανε τήν ἰκμάδα τῆς ἀγάπης καί τοῦ σεβασμοῦ στήν ἀνθρώπινη προσωπικότητα;»
Ὁ πατήρ Λεωνίδας ἦταν ὁ ρακοσυλλέκτης τῶν ταλαιπωρημένων ψυχῶν. Ἡ χριστιανική ζωή -πίστευε- δέν εἶναι ἠθικολογία, εἶναι μετοχή στήν «ἐν πνεύματι» ζωογόνο ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ.
«Ὁ Κύριος μιλάει γιά τήν δυνατότητα πού μᾶς ἔχει δοθεῖ νά διακρίνουμε τήν παρουσία Του στό πρόσωπο τῶν ἀδελφῶν μας. Μᾶς δίδεται ἔτσι ἡ εὐχέρεια νά ὑλοποιήσουμε τήν ἀγάπη μας στόν Θεό δίνοντάς την πρόθυμα μέ ἀφοσίωση στά πονεμένα πλάσματα αὐτά τοῦ Θεοῦ».
Ἡ διδαχή του αὐτή τοποθετεῖ τήν ὕπαρξή μας κοντά στόν Θεό καί φέρνει τόν Κύριό μας πολύ κοντά μας στήν ὕπαρξή μας. (Ἀπό ὁμιλία του στόν Ἅγιο Βασίλειο).
«Κριτήριο γιά τήν αἰωνιότητα ἡ ἀγάπη».
Ἦταν τό σύνθημά του καί τό βίωμά του: «Ὅταν συναντοῦμε τόν ἄνθρωπο, πονεμένο, ἄρρωστο, φυλακισμένο, ἀπηλπισμένο, πού κινδυνεύει σέ πέλαγος δυστυχίας, πιστεύουμε ὅτι εἶναι σταυροφόρος. Σηκώνει σταυρό, ὅπως ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός. Ἄν τόν συμπαρασταθεῖς, μοιράζεσαι μαζί του τόν πόνο κάνοντας ἐλαφρότερο τόν ἀνήφορο τοῦ πόνου. Αὐτές τίς πράξεις ὁ Ἰησοῦς τίς ὑπολογίζει σάν νά γίνονται στόν ἑαυτό Του. “Ἐφ’ ὅσον ἐποιήσατε ἑνί τούτων τῶν ἐλαχίστων ἐμοί ἐποιήσατε” (ἀπό σημειώσεις του). Ἐλαφρώνοντας τόν πόνο τοῦ συνανθρώπου, γίνεσαι Σίμων ὁ Κυρηναῖος. Παραστέκεσαι στόν μεγάλο σταυροφόρο».
Στά τέλη τοῦ 1974 εἶχε ὑποχρεωθεῖ νά ἀποτραβηχθεῖ στό ἐρημητήριό του, ὁ φλογερός ὁ στοργικός, μέ τήν πολύμορφη δραστηριότητά του Ἱεράρχης. Εἶχε ἀποχαιρετήσει σεμνά μέ ὅλη του τήν ἀγάπη τό ποίμνιό του στόν Ναό τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, μοίρασε τίς εὐλογίες του. Ἀναρρίθμητα τά πλήθη πού βρέθηκαν στήν τελευταία Θεία Λειτουργία, τήν ἱστορική. Τί συνωστισμός, πόσα δάκρυα, πόσος πόνος βαθύς, σιωπηλός.
Ὁ χωρισμός ἀπό τό ἀγαπημένο του ποίμνιο τοῦ στοίχισε ἀλλά δέν κλονίσθηκε. «Μέ πρότυπον τόν Κύριον Ἰησοῦ, τόν ἀναμάρτητον καί τά παθήματά Του, μέ ὑπόδειγμα τά μεγάλα πνευματικά ἀναστήματα τους Πατέρες τῆς Ὀρθοδοξίας, καθώς καί τούς ἀγωνιστές τῶν ἰδανικῶν τοῦ Γένους μέ τίς κακοπάθειές τους, ἐνδυναμούμενος ἐν Κυρίῳ, ἔμεινα εἰρηνικός καί πιστός εἰς τήν προσταγήν τοῦ Χρέους μέχρι τέλους. (Λόγια γραμμένα μέ τό χέρι του στή διαθήκη πού μᾶς ἄφησε).
Ἡ ψυχή του ἔμεινε ἐλεύθερη μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ. Τώρα σαλπάρει, γενναῖος θαλασσοπόρος στό ἀνοιχτό πέλαγος τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Ἔχει ὑψωμένη τή σημαία τῶν ἰδανικῶν. «ΧΡΙΣΤΟΣ – ΕΛΛΑΔΑ».
«Κύριε τῶν δυνάμεων μεθ’ ἡμῶν γενοῦ…» ψάλλει καί ζεῖ τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Στέκει ἀκλόνητος, στητός, γενναῖος μέσα στά κύματα πού τόν πλευροκοποῦσαν, ἀτενιζοντας τόν παντοδύναμο Θεό. «Πάντα ἰσχύω ἐν τῷ δυναμούντι με Χριστῷ».
Ἀναπολεῖ τά μαῦρα χρόνια τῆς Κατοχῆς. Τά παιδιά πού πεινοῦν καί ὑποσιτίζονται –μιλᾶμε γιά τήν ἐποχή τοῦ ’41 - ’44. Ὁ πατήρ Λεωνίδας, νεαρός τότε ἀρχιμανδρίτης ὀργανώνει τά συσσίτια στή Θεσσαλονίκη, ἕνα καταπληκτικό γιά τήν ἱστορία τῆς Θεσσαλονίκης ἔργο. Τόλμημα θαυμαστό στούς κρίσιμους, σκοτεινούς καιρούς. Ἑπτά χιλιάδες παιδιά σώθηκαν ἀπό τήν πείνα καί τόν ὑποσιτισμό.
Ἀνάλογος καί ὁ ἀπολογισμός παιδιῶν ἀπό τά δοκιμαζόμενα τῆς Μακεδονίας χωριά βρῆκαν καταφύγιο στήν παιδόπολη Ἁγίας Τριάδας Θεσσαλονίκης ὥσπου νά κοπάσει ἡ φοβερή λαίλαπα τοῦ Συμμοριτοπολέμου γιά νά ἐπιστρέψουν ἀσφαλῆ στήν οἰκογένειά τους. Καί ἐδῶ παρών ὁ πατήρ Λεωνίδας πού τά ἐμψύχωνε μέ τό λόγο του καί τά θέρμαινε μέ τή στοργή του.
Τότε, στά χρόνια τῆς Κατοχῆς καί τοῦ ἐμφύλιου πολέμου. Τώρα μιά ἄλλη πείνα σημαδεύτει τά ἑλληνόπουλα κι’ ἄς εἴμαστε στά χρόνια τῆς εὐημερίας καί τῆς εἰρήνης. Πνευματική εἶναι σωστό νά τή χαρακτηρίσουμε. Τότε τά συσσίτια γιά τό ψωμί, τώρα τό σχολεῖο γιά τήν πνευματική τροφοδοσία.
Ὁ πατήρ Λεωνίδας ὀραματίζεται τήν ἵδρυση Σχολείου. Ἡ ἀγάπη, ἡ παντοδύναμη νίκησε καί πάλι. Ὁ Θεός ἄκουσε τίς προσευχές του. Ἱδρύονται τά Ἐκπαιδευτήρια «Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ» μέ γραμμή τήν Ἑλληνοχριστιανική ἀγωγή.
Ὁ Θεός ἔχει δεχθεῖ τό αἵτημα τοῦ πατέρα Λεωνίδα. Νηπιαγωγεῖο καί ἔπειτα Δημοτικό, Γυμνάσιο, Λύκειο. Οἱ γονεῖς μέ ἐνθουσιασμό τό ἀποδέχονται. Ψυχή καί νοῦς κι’ ἐδῶ ὁ ἀκούραστος ἡγέτης, ὁ πατέρας Λεωνίδας. Μαγνητίζει τίς ψυχές τῶν παιδιῶν γιά νά τά φέρει κοντά στόν Χριστό. Εὐλογία Θεοῦ.
Ἐπίλογος ἀναστάσιμος
Ὁ πατήρ Λεωνίδας γράφει τόν ἐπίλογο τῆς ζωῆς του. «Δεῦτε λάβετε φῶς ἐκ τοῦ Ἀνεσπέρου Φωτός». Ὁ πατήρ Λεωνίδας στητός ἐμπρός στήν Ὡραία Πύλη, συγκινημένος ὑψώνει τήν ἀναμμένη λαμπάδα γιά νά μοιράσει τό Φῶς στό ποίμνιό του. Στή συνέχεια, ἄν καί βαθειά λαβωμένος ἀπό τόν πόνο τῆς καρδιᾶς, ψάλλει «Χριστός Ἀνέστη», τέλος μετά τή Θεία Λειτουργία ἀποχωρεῖ στό ἑρημητήριό του καί ἀπό ἐκεῖ στό Νοσοκομεῖο μέχρι τήν Παρασκευή τῆς Διακαινησίμου. Οἱ τελευταῖες ἡμέρες, ἥρεμα μέ προσευχή, μέ νουθεσίες καί εὐχές σέ ὅσους τόν περιβάλλουν καί ὅλους ὅσοι ἀγωνιοῦν γιά τόν χωρισμό –καί ἦταν πλῆθος κόσμου πού νοερά κύκλωνε τό κρεββάτι τοῦ πόνου του. 
Ὥρα 9:30 μ.μ., γιορτή τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς ἐκοιμήθη ὁ πατέρας Λεωνίδας γιά νά παραδώσει τό πνεῦμα του στά χέρια τοῦ Ζῶντος Θεοῦ. Πόσο πλούσιος, κατάφορτος γυρίζει στήν αἰώνια πατρίδα, πιστός στόν Κύριό του! Πόσο γαλήνιος, εἰρηνικός!
Σέ πρόσφατες σημειώσεις του ἔγραφε: «Γιά τόν καθένα μας τί ὡραῖο κάλεσμα, ὁ χτῦπος πού θά σημάνει τό τέρμα τῆς ἐδῶ ζωῆς μας»!
Ὥρα 9:30 μ.μ., γιορτή τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς ἐκοιμήθη ὁ πατέρας Λεωνίδας γιά νά παραδώσει τό πνεῦμα του στά χέρια τοῦ Ζῶντος Θεοῦ. Πόσο πλούσιος, κατάφορτος γυρίζει στήν αἰώνια πατρίδα, πιστός στόν Κύριό του! Πόσο γαλήνιος, εἰρηνικός!
Σέ πρόσφατες σημειώσεις του ἔγραφε: «Γιά τόν καθένα μας τί ὡραῖο κάλεσμα, ὁ χτῦπος πού θά σημάνει τό τέρμα τῆς ἐδῶ ζωῆς μας»!
ΕΝΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ
΄Οταν ηταν Μητροπολίτης θεσσαλονίκης ο π.Λεωνιδας Παρασκευόπουλος ειχε επισκεφθει ενα σανατοριο για φυματικους…Καθως τους κοινωνουσε όλους ,κάποιος άρρωστος έκανε αιμόπτυση στο αγιο δισκοπότηρο…Συνεχισε κανονικα την κοινωνια και στο τελος όταν επρεπε να κανει καταλυση(να πιει δλδ το περίσσευμα)όπως γινεται πάντα, κάποιος διάκονος τον σταματησε λεγοντας του:
“Γέροντα μη το πιείτε, εκανε αιμοπτυση μεσα ο αρρωστος, θα κολλήσετε φυματιωση…”
-”΄Οσο σίγουρο είναι οτι θα πεθανω μια μερα, άλλο τοσο σιγουρο ειναι οτι δε θα πεθανω απο φυματιωση” απαντησε ο γεροντας…
και οντως δεν επαθε τιποτε…http://pandemicflugr.wordpress.com/2009/07/17/swine_flu_and_communion/
1 σχόλιο:
Συγχαρητήρια γι΄αυτήν την ανάρτηση. Κάποιοι άνθρωποι πρόσφεραν τη ζωή τους κυριολεκτικά και δυστυχώς έχουν ξεχαστεί.Ας μην είμαστε επιλήσμονες αλλά ευγνώμονες. Μπράβο!
Δημοσίευση σχολίου