Οἱ φυσικοί νόμοι. Μέρος Β'. Κεφάλαιον Ε'. Μητροπολίτου Πειραιῶς Σεραφείμ

ΣΤ. Οἱ φυσικοί νόμοι

Ἡ ἄργιλλος, ἀντιθέτως, θερμαινομένη συστέλλεται, ἵνα ἐμποδίζηται ἡ προσέγγισις τῶν ὑποχθονίων ὑδάτων εἰς τό περίκεντρον τοῦ πλανήτου καί ἡ μεταβολή αὐτῶν εἰς ἀτμούς, λόγῳ τῆς ἐπικρατούσης ἐκεῖ μεγάλης θερμοκρασίας. 

Διά τοῦτο τό περίκεντρον τοῦ πλανήτου περιβάλλουν παχύτατα στρώματα ἀργίλλου. 
Ἄλλως μεγάλα τμήματα τῆς ἐπιφανείας τῆς Γῆς θά ἀνετινάσσοντο συχνάκις εἰς τό κενόν ὑπό τῶν ὑποχθονίων με­γάλων ποσοτήτων ἀτμῶν, οἵτινες θά ἐσχηματίζοντο ἐκ τῆς ἐξατμίσεως τῶν ὑπογείων ὑδάτων, ἐάν ταῦτα, διά τῆς διακρινούσης τό ὕδωρ διεισδυτικῆς καί διαβρωτικῆς ἰδιότητος, ἔφθανον μέχρι τοῦ κέντρου τοῦ πλανήτου.

Παραβίασιν ἐπίσης ἑτέρου φυσικοῦ νόμου, διακο­σμητικήν προφανῶς τῆς δημιουργίας, ἀποτελοῦν αἱ ἀνάδρομοι κινήσεις τριῶν ἐκ τῶν 11 δο­ρυφόρων τοῦ πλανήτου Διός, τῶν δορυφόρων τοῦ Οὐρανοῦ, ἑνός ἐκ τῶν 10 δορυφόρων τοῦ Κρόνου, ὡς καί τῶν δορυφόρων τοῦ Ποσειδῶνος, κινου­μένων κατ' ἀντίθετον φοράν πρός τήν κίνησιν τῶν ἐν λόγῳ πλανητῶν, ὡσαύτως δέ καί αἱ δυσεξήγητοι κινήσεις ὡρισμένων ἄλλων ἀπλανῶν ἀστέρων, περί τῶν ὁποίων θά ἀσχοληθῶμεν καί ἐν τοῖς ἑπομένοις. 

Προσμαρτυροῦν καί πᾶσαι αἱ παραβιάσεις καί κινήσεις αὗται τήν ἄπειρον δύναμιν σοφίαν καί πρόνοιαν τοῦ παντοδυνάμου καί πανσόφου Νομοθέτου τῶν φυ­σικῶν νόμων, προσέτι δέ καί τό ὅτι πάντες οἱ φυσικοὶ νόμοι εἶναι δυνάμεις θέσει καί ὄχι φύσει, διότι ἄλλως θά ἦτο ἀδύνατος ἡ παραβίασις αὐτῶν.

Ὅτι δέ πάντες οἱ φυσικοὶ νόμοι, οἱ διέποντες καί ἰθυνον­τες τάς κινήσεις κλπ. τῆς συμπαντικῆς ὕλης, εἶναι δυνάμεις θέσει καί ὄχι φύσει, δυνάμεις δηλαδή δοταί τῇ ὕλῃ ἔξωθεν καί ὄχι πηγαῖαι, ἐκ τῆς ὕλης δηλονότι προερχόμεναι, πανηγυρικῶς διακη­ρύσσεται ὄχι μόνον ἐκ τῶν ὡς ἀνωτέρω ἀμαχήτων ἐπιχειρημάτων, ἀλλά καί ἐκ τῆς ἐπιτευχθείσης ἐσχάτως διασπάσεως τοῦ ἀτομικοῦ πυρῆνος. Διότι ἂν αἱ δυνάμεις αἱ ἐκλυόμεναι ἐκ τῆς διασπάσεως τῶν ἀτόμων (καί τῶν ἀτομικῶν πυρήνων) ἦσαν πηγαῖαι, δυνάμεις δηλαδή φύσει, οὐδέποτε θά ἦτο δυνατόν νά διασπασθοῦν καί νά ἐκλυθοῦν. Εἶναι ἀδύνατον νά ἀφαιρεθῇ ἤ νά ἐλλατωθῇ ἤ ἔστω, ἀπό σῶμά τι δύναμις φύσει ἐν αὐτῷ ὑπάρχουσα, ἄρα δέ καί πηγαίως, ἀτρέπτως καί ἀναποσπάστως συνυφασμένη μετ' αὐτοῦ.

Ἀλλά ἐκ τῆς διασπάσεως τοῦ ἀτομικοῦ πυρῆνος δέν ἐβεβαιώθησαν μόνον αἱ ὡς ἀνωτέρω ἀλήθειαι. Διεκηρύχθη, προσέτι, ἅπαξ ἔτι, ἡ πανσοφία, ἡ παντοδυναμία καί ἡ ἀσύλληπτος ἐν πολλοῖς πρόνοια τοῦ ἀπείρου Δημιουργοῦ.

 Διότι ἀπεδείχθη πανηγυρικῶς, σὺν τοῖς ἄλλοις, ὅτι ὡρισμένη ἀπολύτως εἶναι ἡ ἑλκτική δύναμις, ἡ συνέχουσα καί συγκρα­τοῦσα πρός ἄλληλα τά σωματίδια τῶν πρωτονίων καί τῶν νετρο­νίων, τά σχηματίζοντα ἕκαστον ἀτομικόν πυρῆνα, ὅτι ὡρισμένος ἀπολύτως εἶναι, ὁ ἀριθμός τῶν πρωτονίων κλπ., ἐξ ὧν ἕκαστος τῶν ἀτομικῶν πυρήνων σχηματίζεται, καί ὡρισμένος, ὡσαύτως, ὁ ἀριθμός τῶν ἠλεκτρονίων, ἅτινα πλανητικῶς περιφέρονται περί αὐτόν. Ὅτι ὡρισμένη ἀπολύτως εἶναι ἐπίσης καί ἡ ἑλκτική δύναμις ἡ συγκρατοῦσα τά ἠλεκτρόνια ὡς πλανήτας πέριξ τῶν πυρήνων^[1].

Καί γνωσθείσης ἐπακριβῶς, ὡσαύτως, τῆς μάζης καί τῆς τα­χύτητος, ἥν ἀναπτύσσουν ἐν τῷ χώρῳ τά ἐλευθερούμενα μετά τήν διάσπασιν σωμάτια (πρωτόνια καί νετρόνια), τά σχηματίζοντα ἕκαστον πυρῆνα, ὅπως καί τά ἠλεκτρόνια τά περιφερόμενα πλανητικῶς περί αὐτόν, ὑπελογίσθη, ἐν πάσῃ ἀκριβείᾳ, ἡ ἐκ τῆς διασπάσεως ἑνός ἀτόμου, ὡς συνόλου (πυρῆνος καί ἠλεκτρονίων) ἐκλυομένη δύναμις - ἐνέργεια, τόσον ἡ κινητική, ὅσον καί ἡ φωτιστική, ἡ θερμική, ἀλλά καί ἡ ραδιενεργός (προερχομένη, ἡ τελευταία, ἐξ ὡρισμένων μόνον στοι­χείων, ὡς τό ῥᾴδιον, τό οὐράνιον κ.λπ.[2]), ἥτις, καί ὑφ' ὅλας αὐτῆς τάς μορφάς, εἶναι πολύμορφοι ἁπλαῖ ἰδιότητες τῶν ἐλευθερουμένων σω­ματίων, ἐκδηλούμεναι ὅταν κινοῦνται ταῦτα ἐν τῷ χώρῳ μέ τήν ταχύτητα τοῦ φωτός. 

Ἐκ παραλλήλου ἐγένετο γνωστόν ὡσαύτως, ὅτι καί τό βάρος τῆς μάζης ὅλων τῶν σωματίων τῶν ἀπαρτιζόντων ἕκαστον ἄτομον (πυρῆνα καί ἠλεκτρόνια ὁμοῦ) εἶναι ἐπίσης ἀπολύτως ὡρισμένον. Δι' ἁπλοῦ ὅθεν μαθηματικοῦ ὑπολογισμοῦ εὑρέθη εὐκόλως ἡ ποσότης τῶν ὁμοίων ἀτόμων- στοιχείων, ἥτις ἀπῃτεῖτο διά τήν ἔκλυσιν ὡρισμένης μεγάλης ποσότητος δυνάμεως, κινητικῆς, φωτισ­τικῆς, θερμικῆς κλπ, πρός πραγμάτωσιν ὡρισμένου ἔργου - σκοποῦ. 

Ἡ ἀτο­μική ἐνέργεια - δύναμις ἐτέθη τοιουτοτρόπως εἰς τήν διάθεσιν τῆς ἐπιστήμης. Ἡ ἀνακάλυψίς της καί ἡ εἰρηνική χρησιμοποίησίς της εἶναι ἀναντιρρήτως μία εἰσέτι διακήρυξις τῆς ἀπείρου σοφίας, οἰκονομίας καί προνοίας τοῦ Θεοῦ.

Αἰσθάνεται, κατόπιν τούτων, ὄχι ἁπλοῦν θαυμασμόν, ἀλλά πραγματικόν δέος ἡ «ἐν πνεύματι ἀληθείας» φιλοσοφοῦσα ψυχή, διαβλέπουσα, ὑπέρ πότε ἄλλοτε σήμερον, τήν ἄπειρον ταύτῃν δύναμιν, σοφίαν καί πρόνοιαν τοῦ Θεοῦ, τήν ἐκδηλουμένην καί εἰς τά ἐλάχιστα - τά ἔσχατα συστα­τικά τῆς ἐκπάγλου ταύτης δημιουργίας, ὅπως βεβαίως καί εἰς τά μέγιστα, ἤτοι εἰς τούς ἀστέρας, τά νεφελώματα καί τούς Γαλαξίας, τάς ὁμάδας καί τάς συστροφάς τῶν Γαλαξιῶν. 

Προ­βάλλει δέ περιφανής καί περίλαμπρος ἡ ἄπειρος αὐτή δύναμις, σοφία, ἀλλά καί πρόνοια τοῦ πανσόφου καί παντοδυνάμου Δημιουργοῦ διά τῶν θαυμασίων ἀληθῶς λεπτομερειῶν καί τῶν μαθηματικῶν ἀναλύσεων καί ἐξισώσεων, τῆς ἐπιστήμης πού διευρευνᾶ τό «πῶς» τῆς δημιουργίας.

Διότι, ἐβεβαιώθη ἀπολύτως πλέον ὑπό τῆς ἐπιστήμης, ὅτι ἐξ ἀλόγων καί ἐλαχιστωτάτων σωματίων μάζης θε­τικοῦ καί ἀρνητικοῦ ἠλεκτρισμοῦ, ὡς καί οὐδετέρων (μή ἐχόντων πρός ἄλληλα συνοχήν), σχηματίζεται καί ἀποτελεῖται ἡ συμπαντική ὕλη. 

Τά σωμάτια ταῦτα ἔχοντα ἕκαστον ὡρισμένην μᾶζαν καί ὡρισμένον βάρος, ἑνοῦνται εἰς ὡρισμένας ἀναλογίας θετικοῦ καί ἀρνητικοῦ ἠλεκτρισμοῦ, καί ὑπό τό κράτος ἀτέγκτων ἐννόμων δυνάμεων κινήσεως καί ἕλξεως σχηματίζουν τά 102 ἄτομα - στοιχεῖα, ἐξ ὧν τό σύνολον τῆς συμπαντικῆς ὕλης ἀποτελεῖται καί ὧν τό εἰδικόν βάρος εἶναι κατόπιν τούτου ἀπολύτως ἐπίσης ὡρισμένον. Τά ἄτομα - στοιχεῖα ταῦτα ἑνούμενα, ὑπό τό κρά­τος πάλιν εἰδικῶν νόμων θερμοκρασίας καί πιέσεως, σχηματίζουν, εἰς ὡρισμένας πυκνώσεις, τά μόρια τῶν στοιχείων ἔχοντα ὡσαύτως ἕκαστον εἰδικόν βάρος, διαιροῦνται δέ εἰς ὁμάδας καί ὑποομάδας, μέ ἰδίας ἑκάστη ὁμάς ἰδιότητας περιοδικῶς ἐκδηλουμένας, ὥστε ἡ ἕνωσις τῶν μετ' ἄλλων νά γίνεται μόνον καθ' ὡρισμένην ἀπαραβίαστον ἔννομον τάξιν, ἐνῶ τινα ἐξ αὐτῶν (ὡς τό ἥλιον, τό ἀργόν, τό κρυπτόν κ.ἄ.), οὐδόλως ἑνοῦνται μετ' ἄλλων καί διά τοῦτο ἀπεκλήθησαν εὐγενῆ ἤ μονοατομικά.

Ὁ ἠλεκτρισμός εἶναι ροή-ρεῦμα τῶν θεμελιωδῶν τούτων συστατικῶν σωματίων τῆς ὕλης, ρεόντων- κινουμένων τό ἕν μετά τό ἄλλο ἐννόμως πρός ὡρισμένην πάντοτε κατεύθυνσιν, ἀναλόγως τοῦ εἴδους τοῦ ἠλεκτρικοῦ φορτίου, καί μέ ὡρισμένην ταχύτητα, κυματοει­δοῦς, ἤτοι εἰς κύματα ὡρισμένου μήκους, βραχέα ἤ μακρά, ἀνάλογα μέ τήν μᾶζαν τῶν σωματίων, σταθερά πάντως, ὡρισμένα, ἀμετάβλητα (αὐτόθι, σελ. 35-78). Τό φῶς καί ἡ θερμότης, ὡς ἰδιότητες ἤ δυνάμεις ὡρισμένων στοιχείων τῆς ὕλης, εἶναι ὡσαύτως ἀποτελέσματα τῆς ἐλευθέρας ἐν τῷ χώρῳ κινήσεως τῶν αὐτῶν σωματίων, μέ ὡρισμένην ταχύτητα, πᾶσαι δέ αἱ ἀκτινοβολίαι ἔχουν ἑκάστη ὡρι­σμένην ἔντασιν, ὅπως καί οἱ βαθμοὶ τῆς θερμότητος, ἀλλά καί τοῦ «μαγνητισμοῦ», ὅστις ἐκδηλοῦται ἐπίσης μόνον δι' ὡρισμένων στοιχείων^[3].

Ἡ δομή ἑκάστου ἀτόμου (πυρῆνος καί ἠλεκτρονίων) εἶναι στα­θερά καί ὡρισμένη καί ὡρισμέναι ὡσαύτως καί αἱ εἰδικαί ἰδιότητες τῶν ἠλεκτρονίων καί τῶν ποζιτρονίων, τῶν πρωτονίων καί τῶν ἀντιπρωτονίων, τῶν νετρονίων καί τῶν ἀντινετρονίων, τῶν νετρίνων καί τῶν ἀντινετρίνων, ἵνα πραγματοποιοῦνται διά τῶν ἐκδηλώσεών των, καί ὑπό ὡρισμένας ἐννόμους πάντοτε συνθήκας, ὡρισμέναι ἑνώσεις, διασπά­σεις, μεταβολαὶ^[4], μεταστοιχειώσεις, πυκνώσεις κλπ. Ὡρισμένα ὡσαύτως εἶναι τά ραδιενεργά στοιχεῖα- περί τά 40, μέ ἰδιαι­τέρας ἕκαστον ἰδιότητας, καί εἰδικοὶ τέλος νόμοι ἰθύνουν τάς σχέσεις τῶν ἰσοτόπων στοιχείων, φυσικῶν τε καί τεχνητῶν, πρός τὲ τά ἐν τῇ φύσει ὑπάρχοντα 92 στοιχεῖα, ὅσον καί πρός ἄλληλα. Διά τῆς χρησιμοποιήσεως δέ ὑφ' ἡμῶν πασῶν τῶν ἐννόμων τούτων δυνάμεων ἐπετεύχθη καί ἡ τεχνητή μεταστοιχείωσις, ἡ τε­χνητή παρασκευή τῶν δέκα ὑπερου­ρανίων στοιχείων καί ὁ τε­χνητός σχηματισμός συνθέτων πυρήνων.

Καί ἐρωτᾶται καί πάλιν, μετά τάς τοιαύτας διαπιστώσεις τῆς ἐπιστήμης. Ὑπό τίνος ἐτάχθησαν αἱ ἔννομοι αὗται δυνάμεις, ἵνα ὑπό τό κράτος αὐτῶν καί ὑπό τήν ἄτεγκτον αὐτῶν ἐπιβολήν καί δεσποτείαν κινουμένη ἡ συμπαντική ὕλη, τρεπομένη, πυκνουμένη, μετασχηματιζομένη κλπ., καί διαφόρους, ἀλλ' ὡρισμένας πάντοτε μορφάς προσλαμβάνουσα, ἐμφανίζῃ τήν ὑπέροχον καί τόσον ἐναρμόνιον ποικιλίαν τῶν φαινομένων τοῦ Κόσμου τούτου, τόσον εἰς τά ἐλάχιστα ὅσον καί εἰς τά μέγιστα; 

Ποῖος ἔταξε τούς πρωταρχικούς νόμους τῆς κινήσεως καί τῆς ἕλξεως ἤ βαρύτητος τῆς συμ­παντικῆς ὕλης, ποῖος ἐχώρησε τριαδικῶς τά θεμελιώδη συστατικά της σωματίδια εἰς φορεῖς θετικοῦ καί ἀρνητικοῦ ἠλεκτρισμοῦ, ὡς καί εἰς οὐδέτερα, καί ποῖος διήρεσε τά σωματίδια μέ εἰδικήν καί ὡρισμέ­νην δι' ἕκαστον μᾶζαν; 

Ποῖος ἔταξεν ἀκολούθως καί τούς νεωτέρους φυσικούς νόμους - τούς χημικούς, βιολογικούς κλπ. - τούς δεσπόζοντας καί ἐπί τῶν πρωταρχικῶν καί παγκρατῶν τοιούτων, τῆς κινήσεως καί τῆς ἕλξεως, καί ποῖος τέλος ἐνηρμόνισε πάσας τάς ἐννόμους ταύτας δυνάμεις, οὐ μόνον διά νά πραγματοποιῆται ἡ ἀσύλληπτος ἐν πολλοῖς τάξις καί ἁρμονία ἐν τῇ ὑλικῇ ταύτῃ δημιουργίᾳ (καί ἐξυπηρετῆται ἡ ἀνάπτυξις καί ἡ διαιώνισις ἐπί τοῦ πλανήτου τούτου τοῦ φαινομένου τῆς ζωῆς), ἀλλά καί ἵνα τάς χρησιμοποιῇ καί ὁ λογικός ἄνθρωπος (ὅπως, ἐνστικτωδῶς, καί τινα ἄλλα ἔμψυχα ὄντα) διά τήν ἐξυπηρέτησιν τῶν ἀναγκῶν αὐτῶν; Ὦ ὕψος καί βάθος δυνάμεως καί σοφίας Θεοῦ!!! Καί ὅμως τήν ἄπειρον ταύτην δύναμιν, σοφίαν καί πρόνοιαν τοῦ πανσόφου καί παντοδυνάμου Δημιουργοῦ ἀπέδωκαν οἱ ὑλισταί εἰς τά ἄβουλα, ἄλογα, ἀσυνείδητα, ἄψυχα σωματίδια τοῦ ἠλεκτρισμοῦ τά σχηματίζοντα ἐν τῷ συνόλῳ τήν συμπαντικήν ὕλην, καί μή ἔχοντα πρός ἄλληλα μήτε συνοχήν !!!

---

^[1]  Προβλ. Samuel Glasstone, μνημ. ἔργ. σελ. 392-496.

[2]   Προβλ. αὐτόθι, σελ. 81 -106 καί 141-162

^[3] Ὅτι πᾶσαι αἱ ἰδιότητες τῆς ἀνοργάνου ὕλης (ἀκτινοβολίαι, θερμότης, μαγνητισμός κ.ἄ.) εἶναι, ἰδιότητες «θέσει» καί ὄχι «φύσει», ἰδιότητες δηλ. ὄχι «πηγαῖοι», ἀλλά δοταί τῇ ὕλη ἔξωθεν, ἀποδεικνύεται καί ἐκ τοῦ ὅτι τά διάφορα ἀκτινοβολοῦντα σώματα, ὑπό ὡρισμένας ἐπιδράσεις, χάνουν ἐν μέρει, ἤ ἐν ὅλῳ τήν ἀκτινοβολίαν αὐτῶν, ἡ θερμότης τῶν σωμάτων ὑποβαθμίζεται ἤ καί ἐκλείπει τελείως· μαγνῆται ἐπί μακρόν ἀνεπηρέαστοι ἀφηνόμενοι χάνουν μέρος τῆς μαγνητικῆς των δυνάμεως· τεμάχιον χρυσοῦ, 22 π. καρατίων, ὑποβαθμίζεται μετά πάροδον ὡρισμένου χρόνου κατά τινα καράτια κ.ο.κ.

^[4] Τήν ἕνωσιν ζεύγους ποζιτρονίου καί ἠλεκτρονίου καί τήν συνεπεία ταύτης μετατροπήν ἀμφοτέρων εἰς ἀκτῖνα καί δή ἀκτίνα γ΄ ἀπεκάλεσαν τίνες ἐξαΰλωσιν!!! Ἀλλ' ὅτι οὐδόλως πρόκειται περί ἐξαϋλώσεως, ἤτοι ἀφανισμοῦ τῆς ὕλης, ἀλλά μόνον περί ἁπλῆς μεταβολῆς ἤ μετατροπῆς τῶν σωματιδίων τού­των, μόλις, μετά τά προεκτεθέντα, παρίσταται ἀνάγκη νά εἴπωμεν. Διότι ἐν τῇ ἀκτῖνι εἰς ἥν μετατρέπονται τά σωματίδια ταῦτα, ὑφίσταται τό βάρος τῆς μάζης των καί αὐτή αὕτη ἡ μᾶζα των, ὅπως συνυπάρχει εἰς πᾶσαν ἀκτινοβολίαν ἡ μᾶζα ὅλων τῶν προκα­λούντων ταύτην σωματίων, ἅτινα ἀπό τῆς καταστάσεως τῆς ἀκτινοβολίας μετατρέπον­ται πάλιν εἰς σωματίδια μή φωτεινά, μόλις προσπέσουν εἰς μή φωτεινόν τι σῶμα ἤ ὑποστοῦν τήν ἐπίδρασιν ὡρισμένων παραγόντων ἐξωτερικῶν. Πρβλ. Samuel Glasstone, μνημ. ἔργ. σελ. 106-109.

  http://anavaseis.blogspot.gr/2012/10/blog-post_286.html?utm_source=BP_recent