Είναι η στοργική μητέρα μας , η βασίλισσα του πόνου, αυτή η οποία συντρέχει ανά πάσαν στιγμή στα αιτήματα των πιστών και ο κάθε πιστός λαμβάνει το δώρημα «προς το συμφέρον της αιτήσεως», όπως λέει ο υμνογράφος στον παρακλητικό κανόνα.
Η Παναγία μας είναι καρπός θερμοτάτης και με πίστη προσευχής των δύο προχωρημένων στην ηλικία γονέων της, Ιωακείμ και Άννας. Έφεραν βαρέως την ατεκνία οι δύο αυτοί άγιοι και παρακαλούσαν με θέρμη πολλή τον Θεό , νύχτα και μέρα, να τους δώσει ένα παιδί, το οποίο να Του το αφιερώσουν. Και πράγματι , αφού γεννήθηκε η Παναγία μας, τριετή την οδήγησαν οι γονείς και την έφεραν στον Ναό.
Εκεί, φωτιζόμενος από το πανάγιο πνεύμα ο αρχιερέας , ο Ζαχαρίας, υποδέχεται την Παναγία μας και την οδηγεί αμέσως «στα άγια των αγίων», όχι δηλαδή απλώς μέσα στο Ναό, αλλά, όπως θα λέγαμε σήμερα, στο ιερό. Διότι ήταν η «ηγιασμένη», η Κεχαριτωμένη.
Εκεί έμενε επί δώδεκα έτη προσευχόμενη, μελετώντας και προετοιμάζοντας την ψυχή της για το μεγάλο, το κοσμοσωτήριο γεγονός της θείας ενσαρκώσεως.
Ένα παράδειγμα απαράμιλλο για κάθε πιστό και για μας τους ίδιους, ότι αν θέλουμε να επιτύχουμε κάτι ανώτερο ,δεν έχουμε παρά μετά πίστεως να προσευχόμαστε. Η μετά πίστεως προσευχή είναι θαυματουργική. Και ό,τι δεν χωράει το μυαλό μας και σ’ ό,τι δεν βρίσκει λύση η σκέψη μας , βρίσκει λύση ο Θεός, όταν εμπιστευτούμε τα προβλήματά μας, όταν εμπιστευτούμε τον εαυτό μας σ’ Αυτόν τότε πλέον δεν έχουμε τίποτε να φοβηθούμε και για τίποτε να στενοχωρηθούμε και «πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα». Είναι η φράση της θείας Λειτουργίας , που αν την κατανοήσουμε και προσφέρουμε τον εαυτό μας εκατό τοις εκατό στον Θεό, τότε θα έχουμε μεγάλα για την ψυχή μας οφέλη ανά πάσαν στιγμήν και θα κληρονομήσουμε την αιώνια ζωή.
Τίποτε μεγάλο δεν έχει γίνει σ’ αυτό τον κόσμο χωρίς Θεό, χωρίς να εμπιστευτεί ο άνθρωπος τον εαυτό του στον Χριστό και χωρίς να απαρνηθεί τον εαυτό του. Όλα χρειάζεται να τα προσφέρουμε στον Θεό, για να μας δώσει την χάρη Του, την ευλογία Του, την σωτηρία της ψυχής.
Βλέπετε πέρασαν αιώνες πολλοί για να έρθει η Παναγία μας. Ποια προετοιμασία θα έπρεπε να είχε κάνει η Παναγία μας, ώστε να γίνει δοχείο του ίδιου του Θεού; Να το σκεφτεί κανείς λίγο πιο βαθειά, πώς «ο αχώρητος εν γαστρί», πώς ο «εν κόλποις του πατρός εν αγκάλαις της μητρός», πώς ο άπειρος Θεός περιορίζεται να γίνεται και άνθρωπος; Είναι να σταματάει το μυαλό του ανθρώπου. Γιατί; Αυτά είναι θαυμάσια πράγματα, είναι «υπέρ νουν» ανώτερα από κάθε ανθρωπίνη σκέψη κι όμως είναι γεγονότα.
Η Παναγία μας είχε την σχετική αναμαρτησία. Τελείως αναμάρτητος σε υπερτέλειο βαθμό είναι ο ίδιος ο τριαδικός Θεός. Η Παναγία μας σαν άνθρωπος έφερε το προπατορικό αμάρτημα. Όμως με την επιφοίτηση του αγίου Πνεύματος έσβησε το προπατορικό αμάρτημα κι εκείνη την στιγμή, που ήρθε ο αρχάγγελος Γαβριήλ και της είπε , «χαίρε Κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σου, το γαρ εν σοι εκ πνεύματος αγίου εστί», έγινε η Παναγία ,μας τελείως αναμάρτητη για να δεχτεί μέσα της τον τελείως αναμάρτητο Θεό.
Διότι, για να κάνουμε μία μικρή παρένθεση εδώ, η πρώτη στην οποία επεφοίτησε το άγιο Πνεύμα είναι η Παναγία μας, δεν είναι οι απόστολοι. Εκ των υστέρων, όταν αναλήφθηκε ο Κύριός μας ήρθε το άγιο Πνεύμα στους αποστόλους. Η πρώτη επιφοίτηση έγινε με τον ερχομό του αρχάγγελου Γαβριήλ και τον χαιρετισμό προς την Θεοτόκο.
«Και ο Λόγος σαρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν». Η Παναγία μας , λοιπόν, είναι το θείο σκήνωμα του παναγίου Θεού. Θα πρέπει να στεκόμαστε πάντοτε, όχι μόνο με αγάπη και ευγνωμοσύνη γιατί πάντοτε μας συμπαραστέκεται, αλλά και με απέραντο θαυμασμό. Είναι η «αγία αγίων μείζων»! Στέκεται πιο πάνω απ’ όλους τους αγίους, είναι ο γνήσιος αντιπρόσωπος του ανθρώπου κοντά στον Θεό, είναι η πρεσβεύτρια όλων μας.
Όπως η Εύα στον Παράδεισο δέχτηκε την υποβολή του διαβόλου και δι’ αυτής εισήλθε η αμαρτία στον κόσμο ,έτσι και η Παναγία μας δέχεται το Πανάγιο πνεύμα και την πρόταση που της κάνει ο Θεός να γίνει Θεού μητέρα και δια του Υιού και Λόγου του Θεού, δια της σταυρικής Του θυσίας εξαλείφεται η αμαρτία. Η πρώτη Εύα έφερε την αμαρτία και η δεύτερη Εύα εξαλείφει την αμαρτία. Η Παναγία μας είναι η δεύτερη Εύα, η αναγεννημένη από το πανάγιο Πνεύμα.
Θα πρέπει, λοιπόν, να στεκόμεθα με δέος και με θαυμασμό απέραντο απέναντι στην Παναγία μας, να την παρακαλούμε διότι είναι η υψηλωτέρα των ουρανών , είναι πιο πάνω από τα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ, τα εξαπτέρυγα, τα πολυόμματα, τα πτερωτά, πάνω από τους αγγέλους και τους ανθρώπους και στέκεται εκεί δίπλα στον θρόνο του Θεού και παρακαλεί πάντοτε για τον κάθε πιστό, για τον κάθε άνθρωπο.
Η παράκληση, λοιπόν, στην Παναγία μας πρέπει να είναι συνεχής , όχι μόνο όταν ψάλλουμε τον παρακλητικό κανόνα μέσα στην εκκλησία, αλλά και κάθε στιγμή, είτε για χαρμόσυνα γεγονότα της ζωής μας, είτε για δυσάρεστα και δύσκολα και άλυτα προβλήματα, θα πρέπει να απευθυνόμεθα πάντοτε με εμπιστοσύνη στην Παναγία μας, διότι «πολύ ισχύει δέησις δικαίου ενεργουμένη». Και η Παναγία μας είναι δίκαια, είναι άγια , είναι η μητέρα του Θεού.
Όχι η Χριστοτόκος, αλλά η Θεοτόκος. Όχι ανθρωποτόκος, αλλά Θεοτόκος. Αυτής της δεήσεως δέχεται ο Κύριός μας και εκπληρώνει όλα τα αιτήματα, αρκεί να είναι «προς το συμφέρον της αιτήσεως».
Την Παναγία μας , λοιπόν, να έχουμε πάντοτε «κατά νουν» και να την παρακαλούμε και να δεόμεθα, ώστε να είναι πάντοτε αυτή η οποία θα μας συντροφεύει και θα μας καθοδηγεί σ’ αυτή τη ζωή, για να φθάσουμε στην αιωνιότητα, όταν ο Κύριός μας θελήσει και κόψει το νήμα αυτής της ζωής.
Από το βιβλίο: «Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
+Πρωτοπρεσβύτερος π. Θωμάς Παπαδόπουλος
Ομιλίες στους Χαιρετισμούς-στις Παρακλήσεις και στους βασικούς σταθμούς της επί γης ζωής της Υπεραγίας Θεοτόκου»
Τόμος 5ος
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1996
http://eisdoxantheou-gk.blogspot.gr/2011/11/blog-post_21.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου