Ἡ Ρωμανία-Ρωμηοσύνη

1. 

   ΤΑ ΑΣΚΗΤΙΚΑ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ

   Β΄ Η ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΚΑΙ Η ΚΟΣΜΙΚΗ ΕΝΟΡΙΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

   Η ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ- ΤΟ «ΒΥΖΑΝΤΙΟ»⁶⁹.

Ἡ Ρωμανία-Ρωμηοσύνη

«Μέ τήν Νέα Ρώμη (τήν Κωνσταντινούπολη) καί τήν ἀνανέωση τῆς Αὐτοκρατορίας (330μ.Χ. κ. ἑξῆς), συντελεῖται καί ἡ ὑπέρβαση τῆς πτωτικῆς κατατμήσεως τοῦ κόσμου, λόγῳ τῆς ἁμαρτίας, σέ «ἔθνη». Ἡ ὑπέρβαση αὐτή γίνεται μέ τήν ὑπερεθνική ἕνωση ὅλων τῶν λαῶν, μέσα στήν Ὀρθοδοξία, σέ ἕνα οἰκουμενικό «ἔθνος», τό «ἔθνος τό ἅγιον» (Α' Πετρ. 2, 9), στό θεονόμο καί ἀδελφοποιημένο «Γένος τῶν Ρωμαίων», τῶν ὀρθοδόξων πολιτῶν τῆς Αὐτοκρατορίας, μέ ὑπερφυλετικό χαρακτῆρα (πρβλ. Γαλ. 3, 28 - Κολ. 3, 11).

Ἡ ἀπέραντη Ρωμαίϊκη Αὐτοκρατορία μετασχηματίζεται σέ μία πολυεθνική Ὀρθόδοξη Αὐτοκρατορία, τήν Ρωμανία-Ρωμηοσύνη, πού σκοπό ἔχει, νά φέρει τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ στήν γῆ. Τό οἰκουμενικό αὐτό ἔθνος διαμορφώνεται, μέ τήν πάροδο τοῦ χρόνου, σε μία χριστιανική κοινοπολιτεία, στήν ὁποία ἡ Ὀρθοδοξία συνιστοῦσε τήν ἰθαγένεια ὅλων τῶν πολιτῶν»⁷⁰.

Οἱ ὀρθόδοξες Ἐνορίες καθώς καί τά Μοναστήρια συνεχίζουν νά λειτουργοῦν ὡς ἐργαστήρια θεώσεως τῶν πιστῶν, ὅπως καί κατά τούς τρεῖς πρώτους αἰῶνες τοῦ Χριστιανισμοῦ. Τώρα ὅμως ἡ Ὀρθοδοξία διαμορφώνει καί τόν χαρακτῆρα τῆς Αὐτοκρατορίας, ἡ ὁποία ἔχει ὡς κέντρο τόν Θεό καί τό Ἱερό Εὐαγγέλιο. Οἱ πολῖτες της εἶναι ἄνθρωποι πού ἀγαποῦν πρό πάντων τόν Θεό καί τό νόμο Του γι' αὐτό καί μεγαλουργοῦν πνευματικά, ἑλκύοντας καί πλῆθος ἄλλων λαῶν στήν Ὀρθοδοξία.

Ὅταν ἡ ὀρθόδοξη πίστη ἀλλοιώθηκε, λόγῳ τῆς ἐκκοσμικευμένης ζωῆς τῶν ὀρθοδόξων, μέ κορυφαία ὀδυνηρή κατάληξη τήν συμφωνία -συλλειτουργία μέ Παπικούς στά 1452, τότε ἐπῆλθε καί ἡ πτώση τῆς ὀρθόδοξης Αὐτοκρατορίας τῆς Ρωμανίας(1453). Ἡ Ρωμηοσύνη ὅμως ἐπέζησε ὡς «κράτος ἐν κράτει» μέσα στήν Ὀθωμανική Αὐτοκρατορία μέ τήν ἐθναρχία καί ἡγέτη της τόν Ὀρθόδοξη Πατριάρχη.

Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο:«Τά ἀσκητικά τῆς Ἐνορίας» (Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτου) πού ἤδη κυκλοφορεῖ.

69 Βάζουμε τή λέξη «Βυζάντιο» σέ εἰσαγωγικά διότι δέν ἀποδίδει τήν ἱστορική πραγματικότητα. «Ὁ ὅρος «Βυζάντιο» εἶναι νεολογισμός. Τὸν χρησιμοποίησε γιὰ πρώτη φορὰ ὁ Ἱερώνυμος Wolf (1516-80) στὰ 1562». Οἱ πολίτες τῆς Ρωμανίας «Μόνο Ρωμαίους ὀνόμαζαν τοὺς ἑαυτούς τους, ἡ Αὐτοκρατορία τοὺς ἦταν «Ρωμαϊκὴ» καὶ ἡ πρωτεύουσά τους ἡ Νέα Ρώμη…» [Ἰωάννης Καραγιαννόπουλος, Τό βυζαντινό Κράτος, , Τέταρτη ἔκδοση – Ἐκδόσεις Βάνιας Θεσσαλονίκη, σελ 51 ] στό ἔργο τοῦ Θ. Δρίτσα: Ἡ παραχάραξη τῆς ἱστορίας. Οἱ Ἕλληνες τοῦ ’21 ἦταν οἱ συνεχιστές τῆς Ρωμηοσύνης. Τό λεγόμενο «βυζαντινό Κράτος» ποτέ δέν ὑπῆρξε, http://www.romanity.oodegr.com/21-politismikh_synexeia.html.

Εἶναι τό γνωστό ψέμμα τῶν Φράγκων ἱστορικῶν, οἱ ὁποῖοι αὐθαίρετα τόν 16^ο αἰῶνα ἀποκάλεσαν «βυζαντινούς» τούς κατοίκους τῆς ἀνατολικῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας γιά νά ἀποκόψουν  τούς ὀρθόδοξους ἕλληνες- Ρωμηούς τῆς Δύσης ἀπό τό κέντρο τῆς Ρωμηοσύνης, τήν Κωνσταντινούπολη καί τούς ἐν Χριστῷ ἀδελφούς τους τοῦ ἀνατολικοῦ Ρωμαϊκοῦ (καί ὀρθοδοξοποιημένου πλέον) κράτους. Ἀπώτερος σκοπός τους ἦταν νά ἐμφανισθοῦν αὐτοί (οἱ Φράγκοι δηλ.) ὡς συνεχιστές τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας καί τοῦ αὐθεντικοῦ χριστιανισμοῦ, ἐνῶ οἱ «Βυζαντινοί» (πού τούς ἀποκαλοῦσαν ἐπίσης Γραικούς δηλ. σχισματικούς-αἱρετικούς),  ὡς κατακτητές- ἐπιδρομεῖς πού ἔπρεπε νά καταπολεμηθοῦν-ἐκδιωχθοῦν. Βλ. καί Θ. Δρίτσα, Ἡ παραχάραξη τῆς ἱστορίας, http://www.romanity.oodegr.com.

70 Πρωτοπρ. Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ, πρώην Κοσμήτορος τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, Ἡ Αὐτοκρατορία τῆς Νέας Ρώμης καί οἱ πολίτες της,  Ἐκκλησιαστικόν Περιοδικόν Σύγγραμμα  Νέα Σιών,Ἔκδοσις Ἱεροῦ κοινοῦ τοῦ Παναγίου Τάφου, http://www. impantokratoros. gr/3CD2F57D. el. Aspx, http: //www. impantokratoros. gr/42AA8A66. el. Aspx, http: //www. impantokratoros. gr/8AABE5F5. el. aspx