«Ἐγώ εἰμι ἡ θύρα· δι᾿ ἐμοῦ ἐάν τις εἰσέλθῃ, σωθήσεται καί εἰσελεύσεται καί ἐξελεύσεται, καί νομήν εὑρήσει»[1]. Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ἡ θύρα τῆς σωτηρίας, εἶναι ἡ εἴσοδος ἀλλά εἶναι καί ἡ ὁδός, δηλαδή εἶναι καί ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο μποροῦμε, καί μόνο διά αὐτοῦ, νά σωθοῦμε. Ὁ Κύριος εἶναι ἡ ἀρχή κάθε καλοῦ, εἶναι ἡ εἴσοδος στήν οὐράνια χαρά καί μακαριότητα ἀλλά καί τό περιεχόμενό της. Ἡ δόξα Του θά εἶναι ἡ πηγή τῆς χαρᾶς ὅλων μας. Τά θεῖα χαρίσματα τά ὁποῖα εἶναι θεῖες ἐνέργειες, ἐνέργειες τοῦ Ἀκτίστου Τριαδικοῦ Θεοῦ, δίδονται στούς δεκτικούς αὐτῶν καί στούς ἀνθρώπους πού ζοῦν ἐν μετάνοια.
Καί ἕνας τέτοιος ἦταν καί ὁ Ἅγιος Πορφύριος, ὁ ὁποῖος μέ πολλή ταπείνωση περιγράφει κάποιες ἀπό τίς πνευματικές του ἐμπειρίες, ἀπό τά θεῖα χαρίσματα, ἀπό τά δῶρα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἕνα τέτοιο δῶρο ἔζησε κάποτε εἰς τήν νῆσο τῆς Ἀποκαλύψεως, εἰς τήν Πάτμο. Ἔζησε ἐκεῖ τό γεγονός τῆς θείας Ἀποκαλύψεως, ἐκεῖ στό σπήλαιο ὅπου ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος ἔγραψε τό βιβλίο αὐτό τῆς Ἁγίας Ἀποκαλύψεως.
«Πήγαμε κάποτε γιά προσκύνημα», λέει ὁ Ἅγιος Πορφύριος, «μαζί μέ τόν κύριο Γιῶργο καί τήν κυρία Καίτη στόν Ἅγιο Ἰωάννη τόν Θεολόγο στήν Πάτμο. Ἦταν πρωί. Τό γεγονός συνέβη τό 1964. Ἔνιωθα νά μέ πνίγει ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου». Αἰσθανότανε δηλαδή ὁ Ἅγιος Πορφύριος τήν Χάρη τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, πού ὑπῆρχε ἐκεῖ στό σπήλαιό του, ἐκεῖ πού εἶχε μείνει κάποια χρόνια καί μέ τήν φώτιση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶδε τήν Ἀποκάλυψη, ἄκουσε τήν φωνή τοῦ Θεοῦ καί κατέγραψε διά τοῦ μαθητοῦ του, τοῦ Ἁγίου Προχώρου, αὐτά πού εἶδε. «Εἶχε κόσμο τό σπήλαιο», λέει ὁ Ἅγιος Πορφύριος, «Εἶχε κόσμο τό σπήλαιο τῆς Ἀποκαλύψεως. Φοβήθηκα μήπως προδώσω τά αἰσθήματά μου. Ἄν ἄφηνα τόν ἑαυτό μου νά ἐκδηλωθεῖ, θά μέ περνοῦσαν γιά τρελό. Αὐτοσυγκρατήθηκα. Βγῆκα ἔξω ἀπ' τήν ἐκκλησία. Δέν εἶναι καλό νά βλέπουν οἱ ἄλλοι τά βιώματα τῆς μυστικῆς ἐπαφῆς μέ τόν Θεό. Γι' αὐτό τούς εἶπα κι ἐφύγαμε. Τό ἀπόγευμα τῆς ἴδιας ἡμέρας ἦταν ἡσυχία. Ἤμασταν οἱ τρεῖς μας. Δέν ὑπῆρχε ἄλλος στήν ἐκκλησία. Πρίν μποῦμε μέσα τούς προετοίμασα. Τούς λέω: - Ὅ,τι κι ἄν δεῖτε, δέν θά κουνηθεῖτε, οὔτε θά μιλήσετε. Μπήκαμε μέσα μέ εὐλάβεια, χωρίς θόρυβο, μέ σιωπή, ἁπλά, ταπεινά. Σταθήκαμε μπροστά στήν Θεία Ἀποκάλυψη. Γονατίσαμε καί οἱ τρεῖς, ἐγώ στή μέση. Πέσαμε πρηνεῖς. Λέγαμε τό «Κύριε Ἰησοῦ...» περίπου ἕνα τέταρτο. Ἐγώ αἰσθανόμουν ἄδειος. Καμιά συγκίνηση, τίποτα. Ἐρημιά. Κατάλαβε ὁ ἀντίθετος, ὁ διάβολος, καί θέλησε νά μ' ἐμποδίσει». Καί ὁ Ἅγιος Πορφύριος τό κατάλαβε κι αὐτός, ὅτι ὁ διάβολος δέν ἤθελε νά ζήσει τήν Θεία Χάρη πού ὑπῆρχε ἐκεῖ, καί τά θεῖα γεγονότα. «Αὐτά δέν γίνονται μέ πρόγραμμα, σκέφθηκα. Τήν ἔλεγα, τήν ἤθελα τήν εὐχή - ἤ μᾶλλον οὔτε τήν ἔλεγα, οὔτε τήν ἤθελα, διότι ὅταν τή λέεις, ὅταν τή θέλεις, καμιά φορά τό παίρνει εἴδηση ὁ ἀντίθετος. Εἶναι ἕνα πάρα πολύ λεπτό σημεῖο. Δέν μπορεῖς μόνος νά περιφρονήσεις τόν ἀντίθετο. Καί νά τόν περιφρονήσεις, πρέπει πάλι μέ τήν Θεία Χάρη, ἕνα ἀνεξήγητο πράγμα»[2], λέει ὁ Ὅσιος. Ὁ Ὅσιος δίδασκε ὅτι ἡ καλύτερη ἀντιμετώπιση τοῦ πονηροῦ εἶναι ἡ περιφρόνηση. Γιατί ὁ πονηρός εἶναι πάρα πολύ ἐγωιστής, ὁ μεγαλύτερος ἐγωιστής ὅλων, καί θίγεται ὅταν κανείς δέν ἀσχολεῖται μαζί του, ὅταν δέν προσέχει αὐτόν, ὅταν τόν περιφρονεῖ. Γι' αὐτό, ὅ,τι πειρασμό κι ἄν κάνει, θά πρέπει ὁ χριστιανός νά τόν περιφρονεῖ.
«Δῶστε», λέει ὁ Ἅγιος, «πολλή προσοχή. Δέν σφίχθηκα, δέν ἐπίεσα τήν κατάσταση. Δέν πρέπει σ' αὐτά τά πνευματικά νά πηγαίνομε μέ τή βία. Βγῆκα ἔξω. Περιεργάσθηκα τά λουλούδια, σάν νά ἤθελα ν' ἀδιαφορήσω γιά τό ὅτι δέν γινόταν τό ἄνοιγμα τῆς ψυχῆς μου. Κοίταξα λίγο τήν θάλασσα. Μπῆκα μέσα πάλι στό ἐκκλησάκι, ἔβαλα στό θυμιατό λίγα κάρβουνα, τά ἄναψα, ἔβαλα λίγο λιβάνι, θύμιασα καί τότε ἄνοιξε ἡ καρδιά μου. Τότε ἦλθε ἡ Θεία Χάρις. Στό πρόσωπό μου ἦλθε μία λάμψη, ἔγινα ἔνθεος, ὕψωσα τά χέρια καί ἄρχισα νά κλαίω. Συνεχῶς ἔτρεχαν δάκρυα τά μάτια μου. Σέ μιά στιγμή ἔπεσα κάτω. Ὅπως μοῦ εἶπαν οἱ συνοδοί μου, ἔμεινα κάτω εἴκοσι λεπτά»[3]. Βλέπουμε πῶς ὁ Ἅγιος εἵλκυσε τήν Θεία Χάρη μέ τό νά περιφρονήσει τόν πειρασμό καί στή συνέχεια μέ τό νά προετοιμάσει μιά προσευχητική ἀτμόσφαιρα, ἀνάβοντας τό θυμίαμα, τό λιβάνι, θυμιάζοντας καί ἔτσι, ὅπως λέει ὁ ἴδιος, ἄνοιξε ἡ καρδιά του καί ἔγινε ἔνθεος, δηλαδή γέμισε μέ τήν Θεία Χάρη.
«Αὐτό τό θαῦμα, πού μοῦ ἔγινε στήν Πάτμο», λέει ὁ Ἅγιος, «εἶναι ἕνα μεγάλο μυστήριο. Ἔχει μεγάλη ἔννοια. Εἶδα τό γεγονός τῆς Ἀποκαλύψεως. Εἶδα τόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Θεολόγο, τόν μαθητή του, τόν Πρόχορο, ἔζησα τό γεγονός τῆς Θείας Ἀποκαλύψεως, ὅπως ἀκριβῶς εἶχε συμβεῖ». Τό Πνεῦμα τό Ἅγιο δηλαδή τόν μετέφερε δύο χιλιάδες χρόνια πρίν καί εἶδε τά γεγονότα πού εἶχαν διαδραματιστεῖ στό θεῖο σπήλαιο τῆς Ἀποκαλύψεως. «Ἄκουσα τήν φωνή τοῦ Χριστοῦ», λέγει, «ἀπ' τήν σχισμή τοῦ βράχου». Ὑπάρχει πράγματι μιά σχισμή τριπλή, πού εἶναι εἰς τύπον τῆς Ἁγίας Τριάδος εἰς τήν ὀροφή τοῦ σπηλαίου. Καί σύμφωνα μέ τήν παράδοση, ἀπό ἐκεῖ ἄκουσε ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος τήν φωνή τοῦ Θεοῦ.
«Αὐτά», λέει ὁ Ἅγιος Πορφύριος, «νά μήν τά πεῖτε πουθενά. Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ... νά μέ ἐλεήσει ὁ Θεός. Γιατί σᾶς τά εἶπα; Πέστε μου... Σᾶς τά εἶπα γιά νά μάθετε νά ἐγκαταλείπετε τόν ἑαυτό σας ἁπαλά, χωρίς πίεση, στά χέρια τοῦ Θεοῦ». Δέν πρέπει ὁ ἄνθρωπος νά ἀγχώνεται, δέν πρέπει νά καταπιέζεται ἤ νά πιέζει τόν Θεό σάν νά θέλει νά τόν ἀναγκάσει νά τοῦ κάνει τό δικό του τό θέλημα καί χατίρι. Ἀφηνόμαστε ἁπαλά καί ἁπλά στήν Θεία Χάρη, στό θεῖο θέλημα, ἐγκαταλείπουμε τόν ἑαυτό μας χωρίς πίεση στά χέρια τοῦ Θεοῦ. «Τοτε Ἐκεῖνος θά ἔρχεται στίς ψυχές σας καί θά τίς χαριτώνει. Ἄν ὁ πονηρός σᾶς θέτει ἐμπόδια, νά τόν περιφρονεῖτε. Καταλάβατε; Ἔτσι ἔκανα κι ἐγώ. Ἀπασχολήθηκα μέ κάτι ἄλλο, ὅταν συνειδητοποίησα ὅτι κάτι παρεμβαίνει. Αὐτό ἔχει πολύ βάθος»[4]. Μήν ἀσχολεῖσαι δηλαδή μέ τήν παρέμβαση τοῦ πονηροῦ, ἀδιαφόρησε καί περιφρόνησε. Κι ἔτσι ὁ πονηρός φεύγει.
«Τά λέω αὐτά, λέει ὁ Ὅσιος Πορφύριος, ἀλλά δέν μοῦ 'ρχεται καί καλό πού τά λέω. Αἰσθάνομαι ὅτι δέν πρέπει νά τά λέω... Αὐτά εἶναι μυστήρια, δέν μπορῶ νά τά ἐξηγήσω. Τό μόνο πού λέω εἶναι νά γίνονται ὅλα ἁπλά, ταπεινά, ἁπαλά. Ὅταν τό θέλεις καί περιμένεις νά ἑνωθεῖς μέ τόν Θεό, ὅταν ἐκβιάζεις τόν Θεό, δέν ἔρχεται. Ἀλλά ἔρχεται «ἐν ἡμέρᾳ ἤ οὐ προσδοκᾶς καί ἐν ὥρᾳ ἤ οὐ γινώσκεις»[5]». Τήν ἡμέρα πού δέν περιμένεις, τήν ὥρα πού δέν γνωρίζεις, τότε θά ἔρθει ὁ Θεός, ξαφνικά. Ἐμεῖς θά πρέπει κάθες στιγμή νά εἴμαστε δεκτικοί τοῦ θείου ἐλέους καί τῆς θείας ἐπισκέψεως, παραμένοντας σέ ταπείνωση, σέ ἡσυχία καί προσευχή. «Εἶναι ἕνας ἁγιότατος τρόπος, ἀλλά δέν μπορεῖς νά τόν μάθεις ἀπ' ἔξω. Πρέπει νά μπεῖ μέσα στήν ψυχή σου μυστικά, ὥστε νά τόν ἐνστερνισθεῖς μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ»[6].
Ἄς παρακαλοῦμε τόν Ἅγιο Πορφύριο νά πρεσβεύει στόν Κύριο καί γιά μᾶς, ὥστε νά ἔχουμε ταπεινό φρόνημα, ἡσυχία καί ἁπλότητα κι ἔτσι νά ζοῦμε κι ἐμεῖς τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ καί θεῖες ἐμπειρίες ἀπό αὐτή τήν ζωή καί νά ἔχουμε τήν αἰώνια ζωή καί σωτηρία.
Τῷ δέ Θεῷ ἡμῶν δόξα πάντοτε νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης
[1] Ἰωάν. 10, 9.
[2] Βίος καί Λόγοι, Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, Β΄ ἔκδοση, Ἱ.Μ. Χρυσοπηγῆς, (στό ἑξῆς: Βίος καί Λόγοι, Ἁγίου Πορφυρίου).
[3] Βίος καί Λόγοι, Ἁγίου Πορφυρίου.
[4] Ὅ.π.
[5] Ματθ. 24, 50.
[6] Βίος καί Λόγοι, Ἁγίου Πορφυρίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου