Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ ἀγαπώμενη ἄπειρα ἀπό τόν Χριστό. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ, ἀπό ἀγάπη γεμάτη, παρουσία τοῦ Χριστοῦ στήν γῆ, ἀλλά καί στόν οὐρανό[1]. Ὁ Χριστός φανερώνεται στήν μεταξύ μας ἀγάπη[2] , στήν μεταξύ μας ἑνότητα καί «στήν ἀγάπη Του, τήν Ἐκκλησία»[3], δίδασκε ὁ π. Πορφύριος. Ὅποιος εἶναι ἀληθινά μέλος Της, αὐτός εἶναι μέσα στήν «ἀγάπη Του». Αὐτή ἡ τόσο τρυφερή ἔκφραση τοῦ Γέροντα ἐκφράζει τό βίωμά του: Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Ἡ ἀνθρωπότητα (ἡ ὁποία εἶχε χωριστεῖ, ἐξ αἰτίας τῆς παρακοῆς, ἀπό τήν πρώτη Ἐκκλησία τῆς Ἁγίας Τριάδος) εἶναι ἡ πόρνη (ἀφοῦ δέν φύλαξε τήν πίστη της στόν Νυμφίο Της Χριστό), τήν ὁποίαν ἠράσθη ὁ Θεός καί θυσιάστηκε γι’ αὐτήν, μέ σκοπό νά τήν ξαναεντάξει στήν Ἐκκλησία Του.
Τήν φύτεψε μέσα Του, γιά νά μήν μπορεῖ πλέον νά τήν ἐπιβουλευθεῖ κανείς. Εἶναι αὐτή γιά τήν ὁποία, Ἐκεῖνος κατεβαίνει, ἀφοῦ αὐτή, τραυματισμένη καί βρώμικη, ἀδύναμη καί ἐξαθλιωμένη, δέν μπορεῖ ν’ ἀνεβεῖ σ’ Αὐτόν. Εἶναι ἡ πόρνη (ἀφοῦ δέν παρέμεινε πιστή στήν ἕνωσή της μέ τήν Ἁγία Τριάδα), τήν ὁποία ὁ Κύριος ἀγάπησε, ὄχι γιά νά τήν ἐπιβουλευθεῖ, ἀλλά γιά νά τήν τιμήσει, νά τήν καθαρίσει, νά τήν ἁγιάσει καί νά τήν κάνει νύμφη Του[4].
Ἡ Ἐκκλησία εἶναι Μία καί μοναδική. Κεφαλή Της εἶναι ὁ Ἕνας καί μοναδικός Χριστός. Σῶμα Του, ἕνα καί μοναδικό, ἡ Ἐκκλησία. Ἡ Ἐκκλησία καί ὁ Χριστός εἶναι ἕνα. Δέν εἶναι δυνατόν νά ὑπάρχουν πολλές «Ἐκκλησίες», ἐφόσον δέν εἶναι δυνατόν ὁ Χριστός νά ἔχει πολλά σώματα. Ἐπίσης δέν εἶναι δυνατόν νά διαιρεθεῖ ἡ Ἐκκλησία, ἀφοῦ εἶναι τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, πού «μελίζεται ἀλλά δέν διαιρεῖται»[5]. Σύμφωνα μέ τόν Γέροντα, ἀληθινή θρησκεία (καί ἑπομένως ἀληθινή Ἐκκλησία) εἶναι μόνο μία: ἡ Ὀρθόδοξη Χριστιανική θρησκεία. Τόνιζε: «Μία θρησκεία μόνον εἶναι: ἡ ὀρθόδοξος χριστιανική θρησκεία. Καί τό πνεῦμα αὐτό τό ὀρθόδοξο εἶναι τό ἀληθές. Τά ἄλλα πνεύματα», διευκρίνιζε ἐμφαντικά, «εἶναι πνεύματα πλάνης καί οἱ διδασκαλίες εἶναι μπερδεμένες»[6]. Μόνον τό ὀρθόδοξο πνεῦμα εἶναι τό ἀληθές. Κάθε ἄλλο πνεῦμα, ἀκόμα καί ἄν λέγεται πνεῦμα χριστιανικό, εἶναι πνεῦμα πλάνης, ἄρα αἱρετικό.
Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἁγία καί ἄμωμος, διότι ἔχει κεφαλή τόν ἀναμάρτητο Θεάνθρωπο Ἰησοῦ[7] καί «ψυχή» πού ζωοποιεῖ τά πάντα, τό Ἅγιο Πνεῦμα[8]. Ἔργο Της εἶναι ὁ διαρκής ἐξαγιασμός τῶν πιστῶν. «Ὁ σκοπός εἶναι», ἔλεγε ὁ Γέροντας, «νά ζεῖτε, νά μελετᾶτε, νά προσεύχεσθε, νά προχωρᾶτε στήν ἀγάπη, στήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, στήν ἀγάπη τῆς Ἐκκλησίας»[9]. Ὁ Κύριος Ἰησοῦς, ὡς κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας, ἁγιάζει καί τά ὑπόλοιπα μέλη τοῦ σώματός Του. Τά μέλη αὐτά ἀποκτοῦν δυνατότητα βίωσης τῆς ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ζωῆς (αὐτό θα πεῖ κάνουμε πνευματική ζωή), ἐξ αἰτίας τῆς διαρκοῦς ἁγιαστικῆς δράσης τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Τό Ἅγιο Πνεῦμα ἐξαγιάζει τούς πιστούς, μέσα ἀπό τά Ἱερά Μυστήρια. Ἡ Θεία Εὐχαριστία, τό Βάπτισμα, τό Χρίσμα, ἡ Ἐξομολόγηση, τό Εὐχέλαιο, ἡ Ἱερωσύνη, ὁ Γάμος, τό μυστήριο ἐπί τῶν κεκοιμημένων, ὁ Μοναχισμός, εἶναι θεοδίδακτοι καί θεοσύστατοι τρόποι, μέ τούς ὁποίους συντελεῖται ὁ ἁγιασμός καί ἡ ἀνάδυση τῆς καινούργιας ζωῆς στόν ἄνθρωπο. «Δεύτερο βάπτισμα εἶναι ἡ ἐξομολόγηση», δίδασκε ὁ π. Πορφύριος, «μέ τήν ὁποία γίνεται ἡ κάθαρση ἀπό τά πάθη, ἡ ἀπονέκρωση. Ἔτσι ἔρχεται ἡ Θεία Χάρις μέσῳ τῶν μυστηρίων»[10].
Γιά νά ἔχουν, βέβαια, ὅλη αὐτήν τήν ἐξαγιαστική δράση τά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, ἀπαιτεῖται πνευματικός ἀγώνας ἀπό ὅσους μετέχουν σ’ αὐτά. Ἀπαιτεῖται νίκη κατά τῶν προσωπικῶν τους παθῶν καί συμμόρφωση μέ τό θεῖο θέλημα. «Πρέπει πάσῃ θυσίᾳ νά γίνομε καλοί»[11], τόνιζε ὁ Γέροντας. Ὡστόσο καί στή περίπτωση πού κάποια «μέλη» τῆς Ἐκκλησίας ἐμμένουν στήν ἁμαρτωλότητα καί ἀμετανοησία τους, Ἐκείνη δέν παύει νά διατηρεῖται ἁγία, ἀφοῦ ἁγία παραμένει πάντοτε ἡ κεφαλή της, ὁ Χριστός, ἐνῶ τό Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι Ἐκεῖνο πού Τήν ἐμψυχώνει. Τά μέλη Της, δηλαδή οἱ ἐν μετανοίᾳ ἀγωνιζόμενοι πιστοί, που προσεύχονται ἀδιάλειπτα, και ζοῦν ἀσκητική καί μυστηριακή ζωή, παραμένουν ἑνωμένα μέ τήν ἁγία κεφαλή στό σῶμα Του, ἀποτελώντας ἕνα σῶμα καί ἕνα πνεῦμα τόσο μεταξύ τους ὅσο καί μέ τόν Κύριο Ἰησοῦ[12].
Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης
http://HristosPanagia3.blogspot.com
Ἀπόσπασμα ἀπό τήν μελέτη: Τό μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας κατά τόν Γέροντα Πορφύριο τόν Ἁγιορείτη (Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτου).
[1] Βίος καί Λόγοι, Ζ΄,σελ. 195.
[2] Ὅ.π. σελ. 196.
[3] Ὅ.π. σελ. 196.
[4] Πρβλ. Ἁγ. Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, TLG, Work #142 52.405.29 to Work #142 52.406.33., Ἀπόσπασμα ὁμιλίας ὅτε τῆς ἔξω εὑρεθείς Εὐτρόπιος ἀπεσπάσθη(Πρὸς Εὐτρόπιον β΄).
[5] Πρβλ. Ἁγ. Ἰω. Χρυσοστόμου, Θεία Λειτουργία: «Μελίζεται καί διαμερίζεται ὁ Ἀμνός τοῦ Θεοῦ, ὁ μελιζόμενος καί μή διαιρούμενος, ὁ πάντοτε ἐσθιόμενος καί μηδέποτε δαπανώμενος».
[6] Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, Τό πνεῦμα τό ὀρθόδοξον εἶναι τό ἀληθές, ἔκδ. Ἱεροῦ Γυναικείου Ἡσυχαστηρίου «Ἡ Μεταμόρφωσις τοῦ Σωτῆρος», Κ.Π. 3. Ἀπομαγνητοφωνημένη συνομιλία τοῦ γέροντος Πορφυρίου μέ φίλους τῶν ἀνατολικῶν θρησκειῶν πού ἔγινε τό 1989. Πρβλ. καί Βίος καί Λόγοι, Ζ΄,σελ. 206 ὅπου ὁ Γέροντας λέγει τά ἑξῆς: «Ἡ θρησκεία μας εἶναι ἡ θρησκεία τῶν θρησκειῶν, ἡ ἐξ ἀποκαλύψεως, ἡ πραγματική, ἡ ἀληθινή θρησκεία. Οἱ ἄλλες θρησκεῖες εἶναι ἀνθρώπινες, κούφιες. Δέ γνωρίζουν τό μεγαλεῖο τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Δέ γνωρίζουν ὅτι ὁ σκοπός μας, ὁ προορισμός μας, εἶναι νά γίνουμε θεοί κατά Χάριν, νά ὁμοιωθοῦμε μέ τόν Θεό τόν Τριαδικό, νά γίνουμε ἕνα μ΄ Ἐκεῖνον καί μεταξύ μας. Αὐτά οἱ ἄλλες θρησκεῖες δέν τά γνωρίζουν».
[7] Βίος καί Λόγοι, Ζ΄, σελ.195.
[8] Ἐκκλησιολογία Ἀποστόλου Παύλου, σελ. 153.
[9] Βίος καί Λόγοι, Ζ΄,σελ. 290.
[10] Ὅ .π. σελ. 285-6.
[11] Ὅ.π. σελ. 324.
[12] Ὅ.π. σελ.196 ὅπου γράφεται:«Εἴμαστε ὅλοι ἕνα καί ὁ Χριστός κεφαλή».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου