Ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος

“ΔΙΑ ΤΟΥΣ ΜΟΝΑΧΟΥΣ”

 Ἀρχιμ. Σεραφείμ Δημόπουλος μέρος β΄

Τέσσαρα πρόσωπα τῆς Καινῆς Διαθήκης προφητεύουν εἰς τήν Παλαιά Διαθήκη. Τό πρόσωπο τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τοῦ Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου καί τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Ἡ Θεοτόκος Μαρία εἶναι τό μυστικό πρόσωπο μέσα εἰς τό ὁποῖο ζεῖ καί ἀναπτύσεται ἡ ἐσωτερική ζωή τοῦ πιστοῦ. Ὁλόκληρη ἡ Γραφή ὁμιλεῖ δι᾿ αὐτή. Εἰς τήν Γένεσι εἶναι ἐκείνη, ἡ μακρινή ἀπόγονος τῆς Εὔας, ἀπό τήν ὁποία θά γεννηθῆ ἐκεῖνος πού θά συντρίψη τό κεφάλι τοῦ ὄφεως-διαβόλου.

Ἡ κλίμακα πού εἶδε ὁ Ἰακώβ εἰς τόν ὕπνο του, διά τῆς Κλίμακος κατέβηκε ὁ Θεός, καί δι᾿ αὐτῆς ἀνέβηκε ὁ ἄνθρωπος εἰς τούς οὐρανούς.

Εἰς τό ἆσμα ἀσμάτων εἶναι τό κρῖνον ἐν μέσῳ τῶν ἀκανθῶν, καί εἰς τόν Ἡσαία ἡ παρθένος πού θά γεννήση γυιό τοῦ ὁποίου τό ὄνομα εἶναι Θεός ἰσχυρός, ἄρχων εἰρήνης, ἐξουσιαστής τοῦ μέλλοντος αἰῶνος.

Ὁ Δαυίδ τήν βλέπει ἔνδοξο βασίλισσα ἱσταμένη ἐκ δεξιῶν τοῦ Θεοῦ, παρακαλοῦσα, προσευχομένη, ἱκετεύουσα, πρεσβεύουσα ὑπέρ τοῦ ἀνθρωπίνου γένους «παρέστη ἡ βασίλισσα ἐκ δεξιῶν σου ἐν ἰματισμῷ διαχρύσῳ περιβεβλημένη, πεποικιλμένη».

Ὁ Ἀββακούμ τήν βλέπει κατάσκιον δάσος ἀπό τό ὁποῖον θά κατέβη ὁ Ἅγιος Θεός. «Ὁ Θεός ἀπό Θαιμάν ἥξει καί ὁ Ἅγιος (ὁ Κύριος), ἐξ ὄρους κατασκίου δασέος». Τίς τιμές καί τίς λιτανεῖες πού γίνονται σήμερα εἰς τάς θαυματουργούς εἰκόνας τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου προβλέπει ὁ Δαβίδ. «Τό πρόσωπόν σου λιτανεύσουσι οἱ πλούσιοι τοῦ λαοῦ σου». Καί ὁ Ἰεζεκιήλ μᾶς δίδει τήν πιό σαφῆ εἰκόνα τῆς Πανάγνου Μητέρας τοῦ Θεοῦ. «Μέ ἥρπασε τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, καί μέ ἔφερε εἰς τόν ναόν τοῦ Θεοῦ κατά τήν ὁδόν τοῦ Αἰλάμ καί μοῦ ἔδειξε μία πύλη πρός ἀνατολάς κεκλεισμένη καί μοῦ εἶπεν.

Τήν βλέπεις αὐτή τήν πύλη; Αὕτη θά μείνη κεκλησμένη εἰς αἰῶνας αἰώνων. Ἄνθρωπος δέν θά εἰσέλθη δι᾿ αὐτῆς, εἰ μή εἷς ὁ ἡγούμενος, ὁ ὁποῖος θά καθίση ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ νά φάγη ἄρτον, καί ἔπειτα θά παραμείνη κλειστή εἰς αἰῶνας αἰώνων».

Καί ἡ προφητεία αὐτή κατά γράμμα ἐξεπληρώθη. Ὅταν ὁ Κύριος διά τελευταία φορά εἰσῆλθε εἰς τά Ἱεροσόλυμα διά ν᾿ ἀποθάνη τόν ὑπέρ ἡμῶν θάνατον, εἰσῆλθε εἰς τόν ναόν διά τῆς πύλης αὐτῆς, ἡ ὁποία αὐτομάτως ἄνοιξε, εἰσῆλθε ὁ Κύριος, καί ἔπειτα ἔκλεισε αὐτομάτως, καί δέν ἄνοιξε ποτέ.

Ὅταν ἐπί Ρωμαίου στρατηγοῦ Τίτου κατεκάη ὁ ναός τοῦ Σολομῶντος, αὐτό τό ἀραβούργημα τῆς τέχνης, καί τό ἀριστούργημα τῆς ἀρχιτεκτονικῆς, ἔγινε στάχτη καί σκόνη, κατεκάη καί ἡ πύλη αὐτή, ἀλλά δέν ἄνοιξε. Ἔμεινε ἔτσι, κατακλειδωμένη. Αὐτή ἡ πύλη τί ἄλλο συμβολίζει παρά τήν Μητέρα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, διά τῶν ἁγίων σπλάγχνων τῆς ὁποίας, ἕνας καί μόνον διῆλθε ὁ Κύριος μας Ἰησοῦς Χριστός;

Οἱ πατέρες τήν ὕμνησαν μέ τά ποιητικώτερα, λυρικώτερα λόγια. Τήν εἶπαν ροδοστεφανωμένη αὐγή τοῦ Παραδείσου, εὐγενική φωληά τοῦ οὐράνιου ἀετοῦ, κάτοπτρον τῶν μυστηρίων τοῦ Θεοῦ, κρυστάλλινη νύμφη τοῦ Παρακλήτου, αἰτία παντός καλοῦ, ὑψηλοτέρα οὐρανῶν, καθαρωτέρα λαμπηδόνων ἡλιακῶν, τιμιωτέρα τῶν ἀγγελικῶν ταγμάτων.«Ἰλιγγιᾶ δέ νοῦς καί ὑπερκόσμιος ὑμνεῖν σε Θεοτόκε» ψάλλει ἡ ἐκκλησία μας. Διατί ἀναφέρομαι εἰς τό πρόσωπον τῆς Θεοτόκου; Διότι ὑπάρχει μία μυστική σχέσι τοῦ μοναχοῦ μέ Αὐτήν. Ἡ Μητέρα τοῦ Θεοῦ εἶναι παρθένος. Καί ὁ μοναχός ὑπόσχεται εἰς τόν Θεόν παρθενίαν. Αὐτή τήν ἁγνότητα τοῦ μοναχοῦ τήν ἐγγυᾶται, τήν διασφαλίζει τήν διαφυλλάτει ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος. Τήν εἶπαν Μητέρα τῶν μοναχῶν, κουροτρόφον παρθένων, καί πύρινον ξῖφος τό ὁποῖον διώκει τούς δαίμονας. Διότι τίποτε δέν φοβᾶται, δέν τρέμει ὁ διάβολος ὅσον αὐτό τό ὄνομα. Γι᾿ αὐτό καί οἱ Χριστιανοί πάντοτε πρέπει νά προσεύχωνται σ᾿ αὐτήν. Τό ὄνομα της νά εἶναι γραμμένο στή γλῶσσα κάθε Χριστιανοῦ.

Στούς πρώτους αἰῶνες οἱ χριστιανοί ἔλεγαν ἑκατοντάδες φορές τήν ἡμέρα τήν προσευχή:

Θεοτόκε Παρθένε Χαῖρε Κεχαριτωμένη Μαρία

ὁ Κύριος μετά σοῦ

Εὐλογημένη σύ ἐν γυναιξί

καί εὐλογημένος ὁ καρπός τῆς κοιλίας σου

ὅτι σωτῆρα ἔτεκες, τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Καί τήν ἁπλή προσευχή Ὑπεραγία Θεοτόκε σῶσον ἡμᾶς.

Αὐτήν τήν προσευχή νά τήν λές πάντοτε. Ὅταν περπατᾶς, ὅταν δουλεύεις, ὅταν ὁμιλεῖς, ὅταν σιωπᾶς, ὅταν εἶσαι μόνος, ὅταν εἶσαι μέ ἄλλους. Τήν ἡμέρα καί τήν νύχτα. Ὅταν κατακλίνεσαι νά κοιμηθῆς, λέγε αὐτήν τήν προσευχή.

«Ὑπεραγία Θεοτόκε σῶσον ἡμᾶς», καί θά εὕρης προστασία ἀκαταμάχητη ἀπό τό ἅγιον αὐτό πρόσωπο.

Γνώριζε ὅτι. Δέν ὑπάρχει ψυχή πού νά ἐμπιστεύθηκε τή σωτηρία της εἰς τήν Μητέρα τοῦ Θεοῦ, καί νά χάθηκε. Ὅπωσδήποτε σώζεται. Ἄς καλλιεργοῦμε λοιπόν εὐλάβεια στήν Μητέρα μας. Ἄς ἐμπιστευόμαστε σ᾿ αὐτήν.

Ἄς τήν ἐπικαλούμαστε σέ κάθε περίστασι, ὅταν ἀσθενοῦμε, θά τήν ἔχουμε ἰατρό, ὅταν δυστυχοῦμε θά τήν ἔχωμε παρηγοριά.

Ὅταν μᾶς ἐπιτίθεται ὁ δαίμων τῆς σαρκικῆς ἐπιθυμίας, αὐτή μέ τό ξῖφος της θά τόν ἀπομακρύνη.

Ὅταν εἶσαι σέ ἀδιέξοδο, αὐτή θά ἐξομαλύνη τίς δύσκολες καταστάσεις.

Ὅταν εἶσαι ἄστεγος, θά σοῦ γίνη σκέπη.

Ὅταν πεινᾶς τροφή, καί ὅταν λυπᾶσαι χαρά.

«Ἡ Χαρά τῶν πάντων Χαρά».

Συνεχίζεται.....

Τέλος καί τῷ Βασιλεῖ τῶν αἰώνων

ἀφθάρτῳ ἀοράτῳ μόνῳ σοφῷ Θεῷ

τιμή καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ἀμήν.

Λάρισα 2001