π. Ἀρσένιος Βλιαγκόφτης: «Ἡ κ. Μητσοτάκη μὲ ἱερατικὸ σταυρὸ στὴν Μητρόπολη Ἀθηνῶν»

 

Ἐκπομπὴ μὲ τὸν ὁσιολογιώτατο Μοναχὸ Ἀρσένιο Βλιαγκόφτη, μὲ θέμα: «Ἡ κ. Μητσοτάκη μὲ ἱερατικὸ σταυρὸ στὴν Μητρόπολη Ἀθηνῶν», Κυριακή 05 Mαΐου 2024.


http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2024/05/blog-post_12.html

71 Ψαλμός , στίχος 5,«Καὶ συμπαραμενεῖ τῷ ἡλίῳ», Τά Δαιμονικά Ἐμπόδια στήν Προσευχή,(Ἁγίου Παϊσίου), Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

71 Ψαλμός , στίχος 5,«Καὶ συμπαραμενεῖ τῷ ἡλίῳ», Τά Δαιμονικά Ἐμπόδια στήν Προσευχή,(Ἁγίου Παϊσίου), Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης, Ὁμιλία  τοῦ π. Σάββα  στίς 11-9-2017 (Κήρυγμα) 

Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης 

http://hristospanagia3.blogspot.com

 

Ψαλμός , στίχος 8, «Καὶ κατακυριεύσει ἀπὸ θαλάσσης »,Ἡ Νοερά Προσευχή,(ἉγίουΠαϊσίου),Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης,

 Ψαλμός , στίχος 8, «Καὶ κατακυριεύσει ἀπὸ θαλάσσης »,Ἡ Νοερά Προσευχή,(ἉγίουΠαϊσίου),Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης,Ὁμιλία  τοῦ π. Σάββα  στίς 13-9-2017 (Κήρυγμα) 

Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης

 http://hristospanagia3.blogspot.com

 

ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ-ΑΠΟΔΕΙΠΝΟ 18-5-3024

ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ-ΑΠΟΔΕΙΠΝΟ 18-5-3024 

https://www.youtube.com/live/hyqiG-znFEw?si=Wsf_Dk5Ouzst7Fog 

Κυριακή τῶν Μυροφόρων. Ἑρμηνεία τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς ἀπό τόν Ἱερό Χρυσόστομο

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ[:Μάρκ.15,43-16,8]

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ

[υπομνηματισμός των χωρίων: Ματθ.27,57-66 και Ματθ.28,1-10]

«Ὀψίας δὲ γενομένης ἦλθεν ἄνθρωπος πλούσιος ἀπὸ Ἀριμαθαίας, τοὔνομα Ἰωσήφ, ὃς καὶ αὐτὸς ἐμαθήτευσε τῷ Ἰησοῦ· οὗτος προσελθὼν τῷ Πιλάτῳ ᾐτήσατο τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ. Τότε ὁ Πιλᾶτος ἐκέλευσεν ἀποδοθῆναι τὸ σῶμα. Καὶ λαβὼν τὸ σῶμα ὁ Ἰωσὴφ ἐνετύλιξεν αὐτὸ σινδόνι καθαρᾷ, καὶ ἔθηκεν αὐτὸ ἐν τῷ καινῷ αὐτοῦ μνημείῳ ὃ ἐλατόμησεν ἐν τῇ πέτρᾳ, καὶ προσκυλίσας λίθον μέγαν τῇ θύρᾳ τοῦ μνημείου ἀπῆλθεν(: Όταν προχώρησε το δειλινό, ήλθε κάποιος άνθρωπος πλούσιος που καταγόταν από την Αριμαθαία και ονομαζόταν Ιωσήφ, που κι αυτός υπήρξε μαθητής του Ιησού. Αυτός πήγε στον Πιλάτο και του ζήτησε το σώμα του Ιησού. Τότε ο Πιλάτος διέταξε να του δοθεί το σώμα. Κι αφού ο Ιωσήφ πήρε το σώμα, το τύλιξε σε καθαρό και αμεταχείριστο σεντόνι και το έβαλε στο δικό του καινούριο μνημείο, το οποίο είχε σκαλίσει στον βράχο. Κι αφού κύλισε ένα μεγάλο λίθο στη θύρα του μνημείου, την έκλεισε με τον λίθο αυτόν κι έφυγε)»[Ματθ. 27, 57-60].

Αυτός είναι ο Ιωσήφ, ο οποίος προηγουμένως κρυβόταν. Τώρα όμως, μετά τον θάνατο του Χριστού, έδειξε μεγάλη τόλμη. Διότι ούτε ασήμαντος ήταν, ούτε από εκείνους που μένουν απαρατήρητοι, αλλά ένας από τα μέλη του Συνεδρίου[πρβλ. Λουκ.23,51: «Καὶ ἰδοὺ ἀνὴρ ὀνόματι Ἰωσήφ, βουλευτὴς ὑπάρχων καὶ ἀνὴρ ἀγαθὸς καὶ δίκαιος·οὗτος οὐκ ἦν συγκατατεθειμένος τῇ βουλῇ καὶ τῇ πράξει αὐτῶν- ἀπὸ Ἀριμαθαίας πόλεως τῶν Ἰουδαίων, ὃς προσεδέχετο καὶ αὐτὸς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ(:Και ιδού, παρουσιάζεται τότε ένας άνθρωπος που λεγόταν Ιωσήφ και ήταν βουλευτής, δηλαδή μέλος του ιουδαϊκού συνεδρίου,άνθρωπος καλοκάγαθος και ενάρετος. Αυτός δεν είχε συμφωνήσει με την απόφαση που πήραν τα μέλη του συνεδρίου εναντίον του Ιησού, ούτε με τα μέτρα και τις πράξεις που έκαναν για να εξασφαλίσουν την επικύρωση και την εκτέλεση της αποφάσεως. Αυτός ο άνθρωπος λοιπόν ήταν από την πόλη των Ιουδαίων Αριμαθαία. Είχε πιστέψει στο κήρυγμα του Ιησού για τη βασιλεία του Θεού και περίμενε κι αυτός μαζί με τόσους άλλους μαθητές τη βασιλεία αυτή)»], και πολύ επιφανής.

Από αυτό μάλιστα φαίνεται καθαρά η ανδρεία του. Διότι ουσιαστικά καταδίκασε σε θάνατο τον εαυτό του, τη στιγμή που διακήρυξε την απέχθειά του προς όλους, με την έκφραση-ομολογία της συμπάθειάς του προς τον Ιησού, και τόλμησε να ζητήσει το σώμα Του, και δεν απομακρύνθηκε παρά μόνο αφού πέτυχε αυτό που ήθελε. Την αγάπη μάλιστα και την ανδρεία του την δείχνει όχι μόνο με το ότι παρέλαβε το σώμα του Χριστού και το έθαψε με πολυτέλεια, αλλά και με το ότι Τον έθαψε στο δικό του καινούριο μνημείο. Και αυτό δεν έγινε έτσι στην τύχη, αλλά για να μην υπάρξει ούτε η παραμικρή υποψία ότι αναστήθηκε άλλος αντί άλλου.

BYZANTIO: Πῶς ἀντιδροῦσαν οἱ ἅγιοι στὶς αὐθαιρεσίες τῶν αὐτοκρατόρων

BYZANTIO: Πώς αντιδρούσαν οι άγιοι στις αυθαιρεσίες των αυτοκρατόρων

[Μετά τους διωγμούς, η Εκκλησία, για να διατηρήσει την ζωοποιό δύναμη του δόγματος, χρειάστηκε να δώσει αγώνες και μάλιστα, σε ορισμένες περιπτώσεις, αιματηρούς. Ποιος φανταζόταν ότι θα έφτανε μέρα που θα εκδηλωνόταν ευθεία επίθεση στο «άρρεν και θήλυ εποίησεν αυτούς ο Θεός»; Ο απ. Παύλος και ο «εθνικός» Πλάτων συμφωνούσαν απολύτως: ο δεύτερος μιλούσε «κατά φύσιν» και «παρά φύσιν» σχέσεις και ο απόστολος για «φυσικήν χρήσιν» και «παρά φύσιν». Ώσπου ο Διαφωτισμός αναγόρευσε τον άνθρωπο Θεό, στον οποίο επιτρέπονται τα πάντα… Τα κείμενα αντλήθηκαν από τον ΝΕΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ του Ιερού Κοινοβίου Ευαγγελισμού της Θεοτόκου-Ορμύλια Χαλκιδικής.]

Mνήμη του οσίου πατρός ημών ΙΩΑΝΝΟΥ του Ψυχαΐτου (+7 Μαΐου)

Εγκαταβίωσε στη μονή της Υπεραγίας Θεοτόκου στη συνοικία Ψύχα, όπου διαδέχθηκε τον αδελφό του στην ηγουμενία. Διέλαμψε, όμως, πρωτίστως, στην υπεράσπιση των σεπτών εικόνων κατά του χρόνους του Λέοντος Ε΄ του Αρμενίου (813-820). Οδηγήθηκε αρχικά ενώπιον του εικονομάχου πατριάρχη Θεόδωρου του Κασσιτερά, εν συνεχεία παραπέμφθηκε στο δικαστήριο του Επάρχου της πρωτεύουσας και υπέστη μαστίγωση και άγρια κακομεταχείριση, για να εξοριστεί κατόπιν στην Χερσώνα, όπου παρέμεινε για πέντε περίπου χρόνια, τηρώντας αυστηρή άσκηση…Έγινε για τους κατοίκους της περιοχής αληθινός φωστήρας, όχι μόνο με την ορθόδοξη διδασκαλία του αλλά και με τη δύναμη των θαυμάτων του. Μετά τη δολοφονία του Λέοντος από τον Μιχαήλ τον Τραυλό (820), ο Ιωάννης επέστρεψε στην Πόλη.

Μνήμη του οσίου πατρός ημών ΓΕΡΜΑΝΟΥ, αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως (+12 Μαΐου)

Χειροτονήθηκε μητροπολίτης το 705 και ανέλαβε αγώνα κατά των παραφυάδων του μονοθελητισμού, γεγονός που οδήγησε στην εξορία του από τον αυτοκράτορα Φιλιππικό (711-713). Επέστρεψε στην έδρα του και εξελέγη αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, στις 11 Αυγούστου 715, προς μεγάλη χαρά του ορθόδοξου λαού… ¨Όταν ο επόμενος αυτοκράτορας Λέων Γ’ δήλωσε ότι θα απέσυρε από τη δημόσια λατρεία τις ιερές εικόνες, ο πατριάρχης τον έλεγξε. Ο άγιος δήλωσε έτοιμος να πεθάνει για την εικόνα του Χριστού και παρεκάλεσε τον βασιλέα να πάψει να αναστατώνει την Εκκλησία. Τότε ο αυτοκράτορας εράπισε τον άγιο και τον έδιωξε. Κατόπιν, κάλεσε τον επικεφαλής της Πατριαρχικής Σχολής, ο οποίος του επιβεβαίωσε τον αρχαίο και παραδοσιακό χαρακτήρα της τιμής των εικόνων. Τότε ο αυτοκράτορας έστειλε στρατεύματα στη Σχολή τα οποία έκαψαν και έρριξαν στη θάλασσα χιλιάδες τόμους της βιβλιοθήκης της.

Ὁ δαιμονικὸς χαρακτῆρας τοῦ σύγχρονου «δικαιωματισμοῦ»

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 13η Μαΐου 2024

Ο ΔΑΙΜΟΝΙΚΟΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΤΟΥ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ «ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΙΣΜΟΥ»

Όπως έχουμε και άλλοτε επισημάνει, πολύς λόγος γίνεται σήμερα για τα λεγόμενα «ανθρώπινα δικαιώματα». Ουδέποτε στο ιστορικό παρελθόν υπήρξε παρόμοια «έκρηξη» διεκδίκησης «ανθρωπίνων δικαιωμάτων». Άτομα, ομάδες, οργανώσεις, κυβερνήσεις και διεθνείς οργανισμοί έχουν επιδοθεί σε μια απίστευτη και πρωτόγνωρη «κούρσα» για την υπεράσπιση των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων».

Διεθνή φόρα αναδεικνύουν την υπεράσπισή τους ως μείζον ζήτημα και συντάσσουν «Διακηρύξεις», οι οποίες ανάγονται σε διεθνείς συμβάσεις και επιβάλλονται στις κυβερνήσεις του κόσμου, ως υποχρεωτικά εφαρμοστέες. Η πρώτη σχετική διακήρυξη είναι η «Διακήρυξη των δικαιωμάτων του ανθρώπου και του πολίτη», που έγινε από τους επαναστάτες της Γαλλικής Επανάστασης στις 26 Αυγούστου του 1789. Στις μέρες μας είναι γνωστή η «Διακήρυξη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του Ελσίνκι», ενώ στην πατρίδα μας θεσπίσθηκε η «Γενική Γραμματεία Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων» του Υπουργείου Δικαιοσύνης. Το τραγικό της υποθέσεως είναι ότι ενώ όλοι μιλούν για «δικαιώματα», κανείς δεν μιλάει για καθήκοντα και υποχρεώσεις. Κανείς δεν διανοείται, ότι όπου υπάρχουν δικαιώματα, εκεί υπάρχουν και ανάλογα καθήκοντα και υποχρεώσεις, πράγμα το οποίο δείχνει τον ολέθριο εγκλωβισμό του συγχρόνου ανθρώπου στον ατομισμό του και τον εγωϊσμό του. Μέσα στην ατμόσφαιρα του «δικαιωματισμού» δικαιώματα δεν έχει ο «άλλος». Δικαιώματα έχω μόνον «εγώ». Πρόκειται για μια σχιζοφρενική κατάσταση που σίγουρα οδηγεί στη διάλυση της κοινωνίας.

Κυριακή τῶν Μυροφόρων. Ὁ Ἱερός Χρυσόστομος γιά τήν ἐκλογή τῶν ἑπτά διακόνων.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ[:Πράξ.6,1-7]

Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΛΟΓΗ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΔΙΑΚΟΝΩΝ

[υπομνηματισμός των χωρίων Πράξ.6,1-7]

«Ἐν δὲ ταῖς ἡμέραις ταύταις πληθυνόντων τῶν μαθητῶν ἐγένετο γογγυσμὸς τῶν ῾Ελληνιστῶν πρὸς τοὺς ῾Εβραίους, ὅτι παρεθεωροῦντο ἐν τῇ διακονίᾳ τῇ καθημερινῇ αἱ χῆραι αὐτῶν(:Τις ημέρες αυτές, ενώ αυξανόταν ο αριθμός των πιστών, οι Εβραίοι Χριστιανοί που ήταν από ξένα μέρη και γι’ αυτό μιλούσαν την ελληνική γλώσσα, άρχισαν να γογγύζουν εναντίον των ντόπιων Εβραίων Χριστιανών, που μιλούσαν την αραμαϊκή γλώσσα. Τα παράπονα αυτά προέκυψαν, διότι οι χήρες των ελληνόφωνων Ιουδαίων Χριστιανών που δεν ήταν ντόπιοι, παραμελούνταν στην καθημερινή περίθαλψη και υπηρεσία της διανομής τροφών και ελεημοσυνών)»[Πράξ.6,1].

«Ἐν δὲ ταῖς ἡμέραις ταύταις(:Κατά τις ημέρες αυτές)»[Πράξ.6,1].Ποιες ημέρες εννοεί; Όταν συνέβαιναν αυτά, όταν μαστιγώνονταν, όταν απειλούνταν, όταν αυξανόταν ο αριθμός των μαθητών, τότε «άρχισαν να γογγύζουν». Ίσως μάλιστα να συνέβηκε αυτό από το πλήθος, διότι δεν είναι δυνατό στο πλήθος να υπάρχει ακρίβεια και τελειότητα. Δεν εννοεί οπωσδήποτε τις ημέρες εκείνες, αλλά συνηθίζει η Γραφή, και τα μέλλοντα να συμβούν να τα αναφέρει σαν να συνέβησαν, και γι' αυτό μίλησε έτσι. «῾Ελληνιστές» νομίζω ότι ονομάζει εκείνους που ομιλούν την ελληνική γλώσσα· διότι αυτοί μιλούσαν ελληνικά, αν και ήταν εβραίοι. Να και άλλη δοκιμασία· πόσο μάλλον και εσύ, αν θέλεις να εξετάσεις, θα διαπιστώσεις ότι από την αρχή οι πόλεμοι γίνονται και από μέσα και από έξω.

«Ἐγένετο(:Άρχισαν), λέει, «γογγυσμὸς τῶν ῾Ελληνιστῶν πρὸς τοὺς ῾Εβραίους, ὅτι παρεθεωροῦντο ἐν τῇ διακονίᾳ τῇ καθημερινῇ αἱ χῆραι αὐτῶν(:οι Εβραίοι Χριστιανοί που ήταν από ξένα μέρη και γι’ αυτό μιλούσαν την ελληνική γλώσσα, να γογγύζουν εναντίον των ντόπιων Εβραίων Χριστιανών, που μιλούσαν την αραμαϊκή γλώσσα. Τα παράπονα αυτά προέκυψαν, διότι οι χήρες των ελληνόφωνων Ιουδαίων Χριστιανών που δεν ήταν ντόπιοι, παραμελούνταν στην καθημερινή περίθαλψη και υπηρεσία της διανομής τροφών και ελεημοσυνών)». Άρα η καθημερινή ήταν η φροντίδα για τις χήρες. Και πρόσεχε ότι και αυτός την ονομάζει διακονία, και όχι αμέσως ελεημοσύνη, εξυψώνοντας ταυτόχρονα και εκείνους που προσέφεραν και εκείνους που λάμβαναν. Αυτή η διάκριση σε βάρος εκείνων των χηρών δεν ήταν αποτέλεσμα κακίας, αλλά ίσως αμέλειας του πλήθους. Γι’ αυτό ανέφερε και αυτό (διότι δεν ήταν μικρό κακό), για να διορθωθεί σύντομα. Βλέπεις πως τα κακά και απ’ αρχής δεν προέρχονταν μόνο από έξω, αλλά και από μέσα; Εσύ όμως μην παρατηρήσεις αυτό μόνο, ότι διορθώθηκε, αλλά ότι ήταν μεγάλο κακό.

Κυριακή τῶν Μυροφόρων.«Ταφή ἤ καύσις τῶν νεκρῶν» π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ[:Μάρκ.15,43-16,8]

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου

με θέμα:

«ΤΑΦΗ Η΄ ΚΑΥΣΙΣ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ;»

[εκφωνήθηκε στην Ιερά Μονή Κομνηνείου Λαρίσης στις 28-4-1996]

(Β334)

Προς τιμήν όλων εκείνων των προσώπων, ανδρών και γυναικών, που συνετέλεσαν στην φροντίδα του νεκρού σώματος του Χριστού, είναι αφιερωμένη τούτη η Κυριακή, αγαπητοί μου. Και ονομάζεται Κυριακή των Μυροφόρων. Όπως της Μαρίας της Μαγδαληνής, της Μαρίας του Ιωσή, της Μαρίας του Ιακώβου και άλλων γυναικών, αλλά και ανδρών, όπως ο Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας, και μάλιστα ευσχήμων βουλευτής και ο Νικόδημος, ένας πλούσιος άνθρωπος, που είχε εν καιρώ νυκτός επισκεφθεί τον Κύριον και τον ερώτησε πώς μπορεί να αναγεννηθεί ο άνθρωπος. Αυτοί που απεκαθήλωσαν το σώμα του Ιησού και το ενεταφίασαν.

Μάλιστα δια τον Ιωσήφ, μας πληροφορεί ο Μάρκος ο Ευαγγελιστής ότι: «Τολμήσας εἰσῆλθε πρὸς Πιλᾶτον καὶ ᾐτήσατο τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ». Προσέξτε. Ήτο βουλευτής. Και ήτο εὐσχήμων. Ήταν σπουδαίος, σοβαρός άνθρωπος. Το να ζητήσεις δε εσύ, ο βουλευτής, το σώμα ενός καταδίκου από τον Ρωμαίον διοικητή ήταν πράγματι θέμα τόλμης. Γι'αυτό λέγει εδώ ο Μάρκος: «Τολμήσας εἰσῆλθε πρὸς Πιλᾶτον καὶ ᾐτήσατο», «και εζήτησε το σώμα του Ιησού». Και αφού εκείνος του το παρεχώρησε, λέγει στη συνέχεια: «Καὶ ἀγοράσας σινδόνα καὶ καθελὼν αὐτὸν (:αγόρασε καινούριο σεντόνι, Τον αποκαθήλωσε, τον ξεκάρφωσε από τον Σταυρόν) ἐνείλησε τῇ σινδόνι (:τον τύλιξε με το σεντόνι) καὶ κατέθηκεν αὐτὸν ἐν τῷ μνημείῳ (:τον έβαλε… προσέξτε ενάρθρως: ἐν τῷ μνημείῳ· ήταν δικό του), ὃ ἦν λελατομημένον ἐκ πέτρας, καὶ προσεκύλισε λίθον ἐπὶ τὴν θύραν τοῦ μνημείου». Ήταν οικογενειακός τάφος, στον οποίον όμως, όπως μας λέγει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, κανείς ποτέ δεν είχε εκεί ενταφιαστεί. Ήταν καινούριος τάφος.

Η πράξις αυτή των δύο αντρών, όπως και των Μυροφόρων γυναικών, θεωρείται πράξις τιμής και σεβασμού προς το νεκρό σώμα του Ιησού, αλλά και προς πάντα άλλον νεκρόν άνθρωπον.

Στις μέρες μας όμως ανακινείται το θέμα και θα το έχετε ασφαλώς ακούσει, το θέμα αν πρέπει να υπάρχει η ταφή ή η καύσις των νεκρών. Θα το έχετε σίγουρα ακούσει. Δεν είναι δε η πρώτη φορά που το θέμα αυτό ανακινείται. Αλλά και αυτές τις μέρες πάλι ανακινείται. Ωστόσο η Ιστορία και το παρελθόν θα μας βοηθήσουν, με την ευκαιρία της ευαγγελικής περικοπής, να απαντήσομε.

Ὅσιος Θεόδωρος ὁ ἐν Κυθήροις ἀσκήσας

ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ Ο ΕΝ ΚΥΘΗΡΟΙΣ ΑΣΚΗΣΑΣ

Τῇ ΙΒ´ τοῦ μηνὸς Μαΐου. Ὁ ὅσιος πατὴρ ἡμῶν Θεόδωρος ὁ ἐν Κυθήροις, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται [919-948].

Εὐλόγησον Πάτερ.

Θεόδωρος, ὁ ἐν Ὁσίοις Πατὴρ ἡμῶν, ἤκμασε ἐπὶ Ῥωμανοῦ βασιλέως, πατρίδα ἔχων τὴν ἐν Πελοποννήσω Κορώνην, γονεῖς δὲ ἐπισήμους καὶ θεοσεβεῖς. Ἡ μήτηρ αὐτοῦ, στείρα οὖσα, πρότερον, ἐγέννησεν αὐτὸν διὰ τῆς πρὸς τὸν Θεὸν θερμῆς παρακλήσεως, διὰ τοῦτο καὶ Θεόδωρον αὐτὸν ὠνόμασεν. Ἀνατρέφετο λοιπὸν ὁ ὅσιος πατὴρ ἡμῶν Θεόδωρος παιδαγωγούμενος ἐν παιδείᾳ καὶ νουθεσίᾳ Κυρίου καὶ διδαχθεὶς τὰ ἱερὰ γράμματα, παρεδόθη ὑπὸ τῶν γονέων του εἰς τὸν τότε ἐπίσκοπο Κορώνης, ὅστις καὶ δεχθεὶς αὐτὸν κατέταξεν εἰς τὸν ἱερὸν κλῆρον, χειροτονήσας αὐτὸν ἀναγνώστην.

Μετ᾿ οὐ πολὺ ἀπέθανον οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἐπειδὴ δὲ ὁ ὅσιος δὲν εἶχεν ἀρκετὴν ἡλικίαν, παρέδωσαν αὐτὸν εἰς τὸν ἐν Ναυπλίῳ πρωθιερέα, φίλον τῶν γονέων τοῦ Ἁγίου, ὅστις καὶ ἀνέτρεφον αὐτὸν ὡς γνήσιον τέκνον. Ὅταν δὲ ἦλθεν εἰς ἡλικίαν, τῇ παρακινήσει τοῦ ἱερέως ἦλθεν ὁ ὅσιος εἰς γάμου κοινωνίαν καὶ ἐγένετο πατὴρ δύο τέκνων. Ὅμως ἂν καὶ συνέζη μετὰ τῆς συζύγου του θεοφιλῶς καὶ θεαρέστως καὶ ἔχων τὸν θεῖον φόβον εἰς τὴν καρδίαν του ἀνεξάλειπτον, οὐδόλως ἠμποδίζετο εἰς τὴν πρόοδον τῆς ἀρετῆς, ἀλλά, λησμονῶν τὰ ὄπισθεν, ἐξετείνετο μᾶλλον, κατὰ τὸν θεῖον Παῦλον εἰς τὰ ἔμπροσθεν.

Ὅθεν βιασθεὶς ὑπὸ τοῦ τότε ἐπισκόπου Ἀργείων Θεοδώρου μαθόντος τὰς ἀρετὰς καὶ τὴν πρὸς τὰ θείαν εὐλάβειαν αὐτοῦ, χειροτονεῖται διάκονος. Τότε αὐξήσας τὸν πρὸς τὸν Θεὸν πόθον καὶ ἔχων πάντοτε κατὰ νοῦν τὸν θάνατον καὶ τὴν ὥραν τῆς Κρίσεως, ἀναχωρήσας ἐκ τῆς Πελοποννήσου μετέβη εἰς τὴν Ῥώμην, χάριν προσκυνήσεως τῶν ἐκεῖ εὑρισκομένων ἁγίων ναῶν τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καὶ τῶν ἱερῶν λειψάνων τῶν Ἁγίων Μαρτύρων καὶ Ὁσίων. Ἐκεῖ διατρίψας ἐπὶ τετραετίαν καὶ πολλὺς τῶν ἐκεῖσε Ἁγίων Πατέρων συναναστραφεὶς, ἐπέστρεψεν εἰς Πελοπόννησον καὶ παρέμεινεν εἰς Μονεμβασίαν, κρυπτόμενος καὶ καιροφυλακτῶν ὅπως ἀναχωρήσει εἰς τὴν νῆσον τῶν Κυθήρων ἥτις τότε ἔρημος διὰ τὸν φόβον καὶ τὰς ἐπιδρομὰς τῶν Ἀγαρηνῶν, οἱ ὁποῖοι ἐξουσίαζαν τότε τὴν Κρήτην.

Κυριακή τοῦ Θωμά - Τὰ τρία ὅπλα τῶν ἀποστόλων (+Μητροπολίτου Φλωρίνης Αὐγουστίνου Καντιώτου)

 

Κυριακὴ τοῦ Θωμᾶ (Πράξ. 5,12-20)

Τὰ τρία ὅπλα τῶν ἀποστόλων

(Ομιλία του †Επισκόπου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου)

«Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις διὰ τῶν χειρῶν τῶν ἀποστόλων ἐγίνετο σημεῖα καὶ τέρατα ἐν τῷ λαῷ πολλά» (Πράξ. 5,12)

Σήμερα, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἡ δευτέρα Κυριακὴ τοῦ Πάσχα ἢ τοῦ Ἀντίπασχα. Θὰ πῶ λίγες λέξεις ἐξ ἀφορμῆς τοῦ ἀποστόλου, ἐπὶ τοῦ ῥητοῦ ποὺ εἶπα στὴν ἀρχὴ τῆς ὁμιλίας, καὶ παρακαλῶ νὰ προσέξετε.

18 Μαΐου. «Ἀπόδοσις τῆς ἑορτῆς τοῦ Θωμᾶ». Πέτρου, Διονυσίου, Ἀνδρέου, Παύλου, Χριστίνης, Ἡρακλείου, Παυλίνου καὶ Βενεδίμου τῶν μαρτύρων (γ΄ αἰ.). Ἁγιογραφικό ανάγνωσμα.

Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Ἡμέρας, Σαββάτου β´ ἑβδ. Πράξεων (Πρξ. ε΄ 21-32).

Πραξ. 5,21         ἀκούσαντες δὲ εἰσῆλθον ὑπὸ τὸν ὄρθρον εἰς τὸ ἱερὸν καὶ ἐδίδασκον. παραγενόμενος δὲ ὁ ἀρχιερεὺς καὶ οἱ σὺν αὐτῷ συνεκάλεσαν τὸ συνέδριον καὶ πᾶσαν τὴν γερουσίαν τῶν υἱῶν Ἰσραήλ, καὶ ἀπέστειλαν εἰς τὸ δεσμωτήριον ἀχθῆναι αὐτούς.

Πραξ. 5,21                Ηκουσαν οι Απόστολοι αυτά, εισήλθαν, ενώ ακόμη ήτο όρθρος, στον ιερόν τόπον και εδίδασκον. Ηλθε δε κατά την πρωΐαν ο αρχιερεύς και όσοι ήσαν μαζή του στον τόπον των συνεδριάσεων, εκάλεσαν το συνέδριον και όλην την γερουσίαν των Ισραηλιτών και έστειλαν ανθρώπους εις την φυλακήν, δια να φέρουν προ του συνεδρίου τους Αποστόλους.