Περί Μεγάλου Κωνσταντίνου καί Παπικῶν, ὁμιλία Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου, Κωνσταντινούπολη .Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

Περί Μεγάλου Κωνσταντίνου καί Παπικῶν, ὁμιλία Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου, Κωνσταντινούπολη 27-12-2008

 

Οἱ κακοδοξίες τοῦ Παπισμοῦ, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου,Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

 

Ἡ ἀγάπη τοῦ ἀνθρώπου στόν Θεό & ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ στόν ἄνθρωπο, Ἁγ. Πορφυρίου - Ἁγ. Σιλουανοῦ .Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

Ἡ ἀγάπη τοῦ ἀνθρώπου στόν Θεό & ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ στόν ἄνθρωπο, Ἁγ. Πορφυρίου - Ἁγ. Σιλουανοῦ 24-9-09

 

Περί τῶν τριῶν ἀξιωμάτων τοῦ Κυρίου μας, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

 

Πῶς μπορεῖ νά λειτουργήσει σωστά μιά ὀρθόδοξη χριστιανική κοινότητα; Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

 

Τί σημαίνει νά ἀφηνόμαστε στό θέλημα τοῦ Θεοῦ; Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

 

Τί θέλει ὁ Θεός ἀπό ἐμᾶς; , Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

 

Στὴν Κοίμηση τῆς Θεοτόκου

Ἀρχιμ. Αὐγουστῖνος Μύρου

ΣΤΗΝ ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

(Φιλιπ. 2,5-11)

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας ἑορτάζει μ᾿ ἕναν ἰδιαίτερο τρόπο τὶς ἐκκλησιατικές της ἑορτές. Μὲ ὅσα τελοῦνται, ἀναγινώσκονται, ψάλλονται σ᾿ αὐτὲς ἐκφράζεται τὸ Ὀρθόδοξο πνεῦμα, γίνεται ἐμβάθυνση σὲ πτυχὲς τῆς Ὀρθόδοξης πνευματικότητας καὶ ἐπιτυγχάνεται ἡ καλύτερη γνωριμία μὲ τοὺς ἑορταζομένους ἁγίους.

Ἀπαραίτητο μέρος τοῦ ὀρθοδόξου ἑορτασμοῦ εἶναι ἡ τέλεση τοῦ Μυστηρίου τῆς Εὐχαριστίας, δηλαδὴ τῆς Θείας Λειτουργίας. Βασικὰ δὲ στοιχεῖα τῆς Θείας Λειτουργίας εἶναι τὰ δύο ἀναγνώσματα, ἤτοι τὸ ἀποστολικὸ καὶ τὸ εὐαγγελικό, τὰ ὁποῖα μᾶς μεταφέρουν τὴν ζωντανὴ ἐμπειρία ποὺ εἶχαν οἱ θεωμένοι ἀπόστολοι γιὰ τὸν Θεὸ καὶ σχετίζονται μὲ τὰ θέματα καὶ τὰ πρόσωπα τῆς ἑορτῆς.

Στὴν ἑορτὴ τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου τὸ Ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα εἶναι ἕνα μικρὸ ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν πρὸς Φιλιππησίους ἐπιστολὴ τοῦ ἀποστόλου Παύλου. Ὁ κύριος στόχος τοῦ ἀποστόλου σ᾿ αὐτὴν τὴν ἐπιστολὴ εἶναι νὰ καταπολεμήση τὸ πάθος τοῦ ἐγωϊσμοῦ καὶ τῆς διχόνοιας στοὺς χριστιανοὺς τῶν Φιλίππων. Ἢ ἀντίθετα, νὰ στερεώση τοὺς χριστιανοὺς τῆς πρώτης μακεδονικῆς Ἐκκλησίας στὴν ταπείνωση καὶ στὴν ἑνότητα. Αὐτὸ τὸ στερέωμα γίνεται μὲ τὴν καλλιέργεια τοῦ γνησίου ἐκλησιαστικοῦ φρονήματος.

Τί σημαίνει φρόνημα; Σταθερὴ καὶ ἀμετακίνητη προσήλωση σὲ κάποια πίστη, σὲ κάποιον τρόπο σκέψεως καὶ ζωῆς. Καὶ ἐδῶ συγκεκριμένα στὸν τρόπο σκέψεως καὶ ζωῆς ποὺ ἀποκαλύπτει ὁ Θεὸς καὶ κηρύττει ἡ Ἐκκλησία γιὰ τὴν ταπείνωση καὶ τὴν ἑνότητα. Καὶ γιὰ νὰ μὴν μένη ὁ ἀπόστολος στὴ θεωρία, γιὰ νὰ δείξη στὴν πράξη ποιὸ εἶναι αὐτὸ τὸ φρόνημα, ἀναφέρεται στὸ παράδειγμα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. «Τοῦτο γὰρ φρονείσθω ἐν ὑμῖν, ὃ καὶ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ».

Ὁ Ὀσιος Παρθένιος τῆς Χίου προλέγει τὸν μεγάλο σεισμό...

Ο Οσιος Παρθένιος ήταν ο ιδρυτής και κτίτορας της Ιεράς Μονής του Αγ. Μάρκου. Είχε λάβει πολλά θεία χαρίσματα και ήταν το πνευματικό στήριγμα των κατοίκων του νησιού

Το 1881, στις 22 Μαρτίου, σημειώθηκε στη Χίο ο πιο πολύνεκρος σεισμός των τελευταίων 200 ετών στον ελλαδικό χώρο: 3.550 νεκροί. Τον σεισμό είχε προαναγγείλει με ακρίβεια που θα ζήλευαν πολλοί σεισμολόγοι ένας εγνωσμένης αγιότητας προορατικός Γέροντας, ο ιδρυτής και κτήτορας της Μονής του Αγίου Μάρκου στην κεντρική Χίο, ο Οσιος Παρθένιος.

Η αγιότητά του είχε γίνει αποδεκτή στη συνείδηση του λαού της Χίου ακόμα και όσο ήταν σ’ αυτή τη ζωή, καθώς τα θαυμαστά σημεία που την πρόδιδαν δεν περιορίζονταν στην πρόρρησή του για τον σεισμό.

Ο Όσιος Γέροντας είχε λάβει πολλά χαρίσματα από τον Θεό και ήταν το πνευματικό στήριγμα του νησιού, όπως είχε προείπει γι’ αυτόν, πριν ακόμα από την γέννησή του, ο Άγιος Μακάριος ο Νοταράς.

Όπως αναφέρει ο βιογράφος του Αρχιμανδρίτης Ιωακείμ, κάποια μέρα οι μοναχοί του Αγίου Μάρκου είδαν τον Γέροντά τους να ατενίζει εκστατικός τον ουρανό. Κατάλαβαν ότι κάτι έβλεπε. Όταν συνήλθε από την έκσταση, δακρύβρεκτος τους διηγήθηκε ότι είχε δει ένα μαύρο σύννεφο να σκεπάζει την πόλη της Χίου και τα νότια χωριά. Κατάλαβε πως κάποιο μεγάλο κακό θα συνέβαινε.

Οἱ ἀποτυχημένοι προφῆτες τοῦ Ἀχαὰβ καὶ οἱ ψευδοπροφῆτες των πεντηκοστιανών

Αρχιμ. ΔΑΝΙΗΛ ΓΟΥΒΑΛΗ (+)

ΑΝΑΒΑΙΝΕ ΕΙΣ ΡΑΜΩΘ ΓΑΛΑΑΔ

(Γ’ Βασιλ. 22, 138 – Β’ Παραλ. 18, 134)

Οι αποτυχημένοι προφήτες του Αχαάβ και οι ψευδοπροφήτες των πεντηκοστιανών

Η περιοχή της Γραφής που θα περιδιαβούμε τώρα, θα μας δείξει ότι το κίβδηλο πολλές φορές μάχεται σκληρά το γνήσιο.

Το αγαθό Πνεύμα στέλνει κάπου έναν δούλο του να εξαγγείλει σωτήριες αλήθειες αλλά και το πονηρό πνεύμα εμφανίζει κάποιον δικό του πράκτορα. Δεν είναι ασυνήθιστο, να κινδυνεύη το έργο ενός προφήτου από την δράσι κάποιου ψευδοπροφήτου. Υπάρχουν περιπτώσεις που ενέργειες και εκδηλώσεις ενός αγίου συναντώνται όμοια και σε κάποιον ψευτοάγιο.

Βρισκόμαστε γύρω στο 850 π. Χ. και το βόρειο βασίλειο το κυβερνά ο άθλιος Αχαάβ. Δεν λείπουν οι πολεμικές συγκρούσεις με τους γείτονες Σύρους. Έτσι σε κάποια μάχη η Συρία κατέλαβε την Ραμώθ, σημαντική πόλη καλοωχυρωμένη, πρωτεύουσα της φυλής Γαδ, που βρισκόταν πέρα από τον Ιορδάνη στην χώρα Γαλαάδ. Μία πόλις που ο Μωυσής την κατέστησε καταφύγιο αυτών που έκαναν ακούσιο φόνο – πόλις φυγαδευτηρίου (Δευτ. 4, 43), και ο Σολομών έδρα ενός των δώδεκα σιταρχών νομαρχών (Γ Βασ. 4, 13). Η λέξις Ραμώθ ερμηνεύεται υψώματα και δηλώνει φυσικά ορεινή περιοχή.

Ο Αχαάβ το έφερε βαρειά, που έχασε μια τόσο σπουδαία πόλι. Αργότερα σε κάτι διαπραγματεύσεις ο Βεναδάδ, βασιλεύς της Συρίας, υποσχέθηκε να την επιστρέψη, αλλά κάτι τέτοιο δεν πραγματοποιήθηκε. Έτσι ωρίμασε στο κεφάλι του η σκέψις να την ανακαταλάβη με πόλεμο.

Εκμεταλλεύθηκε και μια επίσκεψι του συμπεθέρου του βασιλέως του Ιούδα Ιωσαφάτ (η κόρη του πρώτου Γοθολία παντρεύθηκε τον γυιό του δεύτερου Ιωράμ) στον οποίο παρέσχε πλουσιώτατη φιλοξενία, και απέσπασε υπόσχεσι βοηθείας. Θα τον ακολουθούσε με αρκετό στρατό. Για τον ευσεβή Ιωσαφάτ η συμπαράταξις με τον ολέθριο Αχαάβ αποτελεί το μόνο μελανό σημείο της ζωής του, και η πολεμική αυτή επιχείρησις μαζί του, τη μοναδική στρατιωτική του αποτυχία, όπως θα ιδούμε.

Ο βασιλεύς του Ιούδα, προσηλωμένος στην πατροπαράδοτη θρησκεία, δεν εννοούσε ν’ αναλάβη εκστρατεία χωρίς να πάρη την γνώμη του Θεού, που μεταβιβαζόταν, άλλοτε μέσω των Ιερέων και άλλοτε μέσω των προφητών. Ιερείς όμως στην Σαμάρεια, καθώς και σ΄ όλο το βόρειο βασίλειο δεν υπήρχαν. Ήδη από τα χρόνια του αθλίου Ιεροβοάμ αναγκάσθηκαν να συγκεντρωθούν στην Ιουδαία και στην Ιερουσαλήμ.

Δεν έλειπαν όμως οι προφήτες. Και απ’ αυτούς θα επληροφορείτο το θείο θέλημα, όσον αφορά την συγκεκριμένη περίπτωσι.

Πρότεινε στον Αχαάβ:

– Ζήτησον τον Κύριον. Επερωτήσατε τον Κύριον. Εκείνος έδωσε εντολές και δεν άργησαν να συγκεντρωθούν γύρω του τετρακόσιοι προφήτες! Μάλιστα τετρακόσιοι!

– Να κάνω εκστρατεία εναντίον της Ραμώθ Γαλαάδ ή όχι;

– Να κάνης. Ανάβαινε εις Ραμώθ Γαλαάδ! Ανάβαινε! Και ο Κύριος θα σού την παραδώση.

Τετρακόσιοι άνδρες, φωνές ισχυρές, ύφος παθιασμένο και εκστατικό, κινήσεις χεριών και πάνω απ’ όλα το ανάβαινε εις Ραμώθ Γαλαάδ! Ανάβαινε και θα νικήσης! Ανάβαινε και ο Θεός θα σε βοηθήση!. Χάλαγε ο κόσμος από τα ανάβαινε.

Στα μάτια του Ιωσαφάτ όλος αυτός ο όχλος με τις κραυγές το δεν χτύπαγε καλά. Κάτι νοθευμένο υπήρχε. Δεν έδειχναν για αληθινοί προφήτες. Δεν έβλεπε συμπεριφορά αντάξια προφητών.

Καλβίνος καὶ Καλβινισμὸς στὴν Ἑλλάδα (18ος-19ος αἱ.)

π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνού

Καλβίνος και Καλβινισμός στην Ελλάδα (18ος-19ος αι.)

Από τη θεολογική απόκρουση (Βικέντιος Δαμοδός) στη μισσιοναριστική διείσδυση

Α. Εισαγωγικά

Οι Θεολόγοι της Διαμαρτυρήσεως (Protestantismus), στην αντιπάθεια και πολεμική τους απέναντι στη Ρώμη και τον Παπισμό, προσπάθησαν να προσεγγίσουν την Ορθοδοξία, προσεταιριζόμενοι στον αγώνα τους την Ορθόδοξη Ανατολή. Μετά από κάποιες μεμονωμένες και περιστασιακές επαφές, αποφασιστικά βήματα στην προσέγγιση Προ­τεσταντισμού και Ορθοδοξίας πραγματοποιήθηκαν μεταξύ των ετών 1570 και 1581, επί του μεγάλου Οικουμενικού Πατριάρχου Ιερεμίου Β’ του Τρανού (1536-1595), με την διεξαχθείσα επίσημη θεολογική αλληλογραφία σε τόνο φιλικό αλλά και κριτικό, μεταξύ Ορθοδόξων και Λουθηρανών. Ανταλλάχθηκαν συνολικά τρεις Επιστολές εκατέρωθεν, σπουδαίες θεολογικές πραγματείες, που ανέδειξαν μάλλον τις υπάρχουσες διαφορές παρά τις αναζητούμενες, κυρίως εκ μέρους της λουθηρανικής πλευράς, ταυτίσεις. Η μόνη αδιαμφισβήτητη σύμπτωση, όπως απέδειξαν οι πρώτες αυτές επαφές, ήταν η κοινή αντίθεση έναντι της Ρώμης. Ο διάλογος όμως αυτός αναθέρμανε την ορθόδοξη συλλογική συνείδηση, αποκαλύπτοντας την αντοχή και τον δυναμισμό της, ενώ μάλιστα συνεχιζόταν η διπλή Ξενοκρατία στον Ελλαδικό χώρο, Οθωμανική και Δυτική (Ενετική).

Τον Διάλογο αυτό, που υπό καλούς οιωνούς είχε αρχίσει, «ανέκοψεν» η επί Πατριάρχου Κυρίλλου Λουκάρεως (1620-1638) από­πειρα του Καλβινικού κυρίως Προτεσταντισμού να αλώσει, εκκλησιαστικά και πολιτικά, την Ορθόδοξη Ανατολή με αποτέλεσμα την πανορθόδοξη αντιπροτεσταντική κίνηση κατά τον 17ο αιώνα. Όταν η πρώτη και καλά οργανωμένη εισβολή του δευτέρου μεγάλου κλάδου του Προτεσταντισμού, δηλαδή του Καλβινισμού, στην Ελληνορθόδοξη Ανατολή, μέσω του Κυρίλλου και της έντεχνης εμπλοκής του στα πολιτικά και θεολογικά σχέδια του Καλβινισμού, για να ακολουθήσει η έντονη κριτική αντιμετώπιση του Καλβινισμού, και γενικώτερα του Προτεσταντισμού, με αφορμή την καλβινίζουσα Ομολογία, την οποία η καλβινική πλευρά απέδωσε για λόγους ευνόητους στον μαρτυρικό Πατριάρχη.

Έτσι, εμφανίστηκαν σπουδαία θεολογικά κείμενα, κυρίως συν­οδικές αποφάσεις, τον 17ο αι., που απέδειξαν την πλήρη αδυναμία σύμπτωσης Ορθοδοξίας και Προτεσταντισμού, και ιδιαίτερα του Καλβινισμού, διότι είναι άλλο και άλλο. Και οι δύο αυτές περιπτώσεις θεμελίωσαν σημαντικές, αλλά και ορθότατες προϋποθέσεις για κάθε μεταγενέστερη διαλογική συνάντηση της Ορθοδοξίας με τη Διαμαρτύρηση, ιδιαίτερα δε με τον Καλβινισμό η τις καλβινίζουσες Ομολογίες του Προτεσταντισμού.

Κουφοί καί τυφλοί μπροστά στό δαιμονικό ξεσάλωμα…

Κουφοί καί τυφλοί μπροστά στό δαιμονικό ξεσάλωμα…

Νεκτάριος Δαπέργολας

«Καί εἶπεν ὁ Ἰησοῦς: Διὰ τοῦτο ἐν παραβολαῖς αὐτοῖς λαλῶ, ἵνα βλέποντες μὴ βλέπωσι καὶ ἀκούοντες μὴ ἀκούωσι μηδὲ συνῶσι, μήποτε ἐπιστρέψωσι· καὶ τότε πληρωθήσεται αὐτοῖς ἡ προφητεία Ἡσαΐου ἡ λέγουσα· ἀκοῇ ἀκούσετε καὶ οὐ μὴ συνῆτε, καὶ βλέποντες βλέψετε καὶ οὐ μὴ ἴδητε· ἐπαχύνθη γὰρ ἡ καρδία τοῦ λαοῦ τούτου, καὶ τοῖς ὠσὶ βαρέως ἤκουσαν, καὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτῶν ἐκάμμυσαν, μήποτε ἴδωσι τοῖς ὀφθαλμοῖς καὶ τοῖς ὠσὶν ἀκούσωσι καὶ τῇ καρδίᾳ συνῶσι καὶ ἐπιστρέψωσι, καὶ ἰάσομαι αὐτούς» (Ματθ. ιγ΄ 13-15).

Ἡ τύφλωση καί ἡ πώρωση τοῦ λαοῦ μας, ἀκριβῶς σάν αὐτήν πού τόσο χαρακτηριστικά περιγράφει στό παραπάνω ἐδάφιο ὁ Χριστός, εἶναι τελικά, νομίζω, τό πιό σοκαριστικό ἀπό ὅλα. Πολύ πιό σοκαριστικό πάντως ἀπό τήν προχτεσινή σατανιστική κορύφωση τοῦ «ὀλυμπιακοῦ» ἀπόπατου, γιά τήν ὁποία ἐξάλλου ἤμασταν γενικά προετοιμασμένοι. Ἀκόμη καί αὐτή ἡ τόσο κραυγαλέα καί ἀπροκάλυπτη ἀναφορά στήν Ἑλλάδα δέν μᾶς αἰφνιδίασε πλήρως, δεδομένου ὅτι ἐμεῖς γνωρίζουμε καλά ποιός εἶναι ὁ βασικός ἐχθρός, ὡς ἁγιοτόκος τόπος τῆς Ὀρθοδοξίας, πού καίει τόν Διάβολο καί τά ὄργανά του καί πρέπει νά βρωμίσει, νά παταχθεῖ καί νά διαλυθεῖ ὁλοκληρωτικά, γιά νά προχωρήσουν τά παγκόσμια ζοφερά τους σχέδια (ὅσο καί ἄν ἦταν ἀναμφίβολα σοκαριστική ἡ τόσο ἀπροκάλυπτη προβολή ὅλων αὐτῶν, ἐν μέσῳ ἑνός τέτοιου ἀποτρόπαιου σατανιστικοῦ ξεσαλώματος).

Τό ἀκόμη πιό σοκαριστικό ὅμως ἦταν, ὅπως προαναφέρθηκε, ἄλλο. Ἦταν ἡ φρίκη πού νιώθεις, διαβάζοντας τήν συντριπτική πλειονότητα τῶν σχολίων μετά τό πέρας της προχτεσινῆς διαβολοτελετής. Καί δέν μιλάω βεβαίως μόνο γιά ὅσους αἰσθάνθηκαν ὑπερήφανοι γιά τήν προβολή τῆς Ἑλλάδας (ναί, ὑπάρχει - καί μάλιστα σέ μαζικό βαθμό - καί αὐτή ἡ βαθιά ἐφιαλτική κατάπτωση τῶν ὁλοκληρωτικά ἐξηλιθιωμένων γραικύλων), οὔτε γιά ὅσους ἔχαψαν τίς ἱστορίες γιά κλινικά κρετίνους, πού μᾶς ἀπήγγειλαν τά πετσωμένα βοθροκάναλα περί τοῦ δῆθεν ρόλου πού ἀναγνωρίστηκε στήν χώρα μας γιά τήν...ἀναγέννηση τοῦ πλανήτη.

22 Αὐγούστου. Ἀγαθονίκου μάρτυρος καὶ τῶν σὺν αὐτῷ (δ΄ αἰ.). Ἁγιογραφικό ανάγνωσμα.

Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Ἡμέρας, Πέμπτης θ΄ ἑβδ. ἐπιστολῶν (Α´ Κορ. ιδ΄ 6-19).

Α Κορ. 14,6        νυνὶ δέ, ἀδελφοί, ἐὰν ἔλθω πρὸς ὑμᾶς γλώσσαις λαλῶν, τί ὑμᾶς ὠφελήσω, ἐὰν μὴ ὑμῖν λαλήσω ἢ ἐν ἀποκαλύψει ἢ ἐν γνώσει ἢ ἐν προφητείᾳ ἢ ἐν διδαχῇ;

Α Κορ. 14,6              Τωρα όμως αδελφοί, ας υποθέσωμεν ότι έρχομαι προς σας ομιλών ξένας γλώσσας. Τι έχω να σας ωφελήσω, εάν δεν σας ομιλήσω η με αποκάλυψιν Θεού η με γνώσιν που θα γίνη κτήμα σας η με προφητείαν η με διδασκαλίαν οικοδομητικήν;

Α Κορ. 14,7        ὅμως τὰ ἄψυχα φωνὴν διδόντα, εἴτε αὐλὸς εἴτε κιθάρα, ἐὰν διαστολὴν τοῖς φθόγγοις μὴ διδῷ, πῶς γνωσθήσεται τὸ αὐλούμενον ἢ τὸ κιθαριζόμενον;

Α Κορ. 14,7               Ομως τα μουσικά όργανα, που είναι βέβαια άψυχα, όταν βγάζουν ήχον, είτε αυλός είναι είτε κιθάρα, εάν δεν ξεχωρίσουν και εναρμονίσουν τους μουσικούς φθόγγους, πως θα γίνη γνωστόν και κατανοητόν αυτό που παίζει ο αυλός η η κιθάρα;

Οἱ λογισμοί , κατά 99%, δέν εἶναι δικοί μας, εἶναι τοῦ Διαβόλου...

❈ Ὁ Διάβολος μᾶς μιλάει, μέ τή σκέψη, μέ λογισμούς, μέ φωνές, ἀλλά καί μέσω ἄλλων ἀνθρώπων πολλές φορές. Χρησιμοποιεῖ καί κάνει ὄργανά του ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι μᾶς λένε διάφορα γιά νά μᾶς ἐρεθίσουν, γιά νά μᾶς θυμώσουν, γιά νά μᾶς πικράνουν, γιά νά μᾶς πληγώσουν κ.λπ.

Λέει ὁ Ἅγιος Ἀντώνιος: «Ἐγώ δέ ὡσεί κωφός οὐκ ἤκουον», νά γίνουμε δηλ. τυφλοί καί κουφοί γιά τόν Διάβολο καί γιά τούς λογισμούς, οἱ ὁποῖοι κατά 99%, νά ξέρετε, δέν εἶναι δικοί μας, εἶναι τοῦ Διαβόλου.

Παναγία Ὁδηγήτρια,τέλη 16ου αἰῶνα

Παναγία Οδηγήτρια,τέλη 16ου αιώνα (1574-1582), 79x111εκ.

Μιχαήλ Δαμασκηνός

"Ψαλμός Μδ΄, 11-12"