Ἡ διαφορά τοῦ ὀλιγόπιστου ἀπό τόν πιστό, Ἐπ. Σταυρουπόλεως Νικηφόρου Θεοτόκη, Ἀρχιμ. Σάββας Ἁγιορείτης

Ἡ διαφορά τοῦ ὀλιγόπιστου ἀπό τόν πιστό, Ἐπ. Σταυρουπόλεως Νικηφόρου Θεοτόκη, Ἀρχιμ. Σάββας Ἁγιορείτης, Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 29-7-2018 , Κυριακή Θ΄ Ματθαίου, (κήρυγμα στή Θεία Λειτουργία), ζωντανή μετάδοση, Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης, http://hristospanagia3.blogspot.gr,ht... καί τό νέο ἱστολόγιο http://agiapsychanalysi.blogspot.gr Κατέβασμα ὁμιλιῶν ἀπό τό YouTube σέ mp3 http://hristospanagia3.blogspot.gr/20...

Ὁ Ἅγιος Παΐσιος ὡς θεῖο δῶρο στήν Ἐκκλησία καί στήν Οἰκουμένη

 Ιερομόναχος Αρτέμιος Γρηγοριάτης

Πάλιν και πολλάκις προ πάντων εμείς οι Ορθόδοξοι οφείλουμε να ευγνωμονούμε τον δωρεοδότη Τριαδικό Θεό μας για τις αναρίθμητες ευλογίες που καθημερινώς και αφειδώς μας χαρίζει. 

Είναι βέβαια τόσο μεγάλες και τόσες πολλές οι αφανείς και φανερές θείες δωρεές, όπου κανείς ανθρώπινος νους ή και αγγελικός δεν μπορεί ούτε να τις συλλάβη, ούτε να τις διηγηθή. Πάλιν και πολλάκις αρμόζει να Τον ευχαριστούμε κυρίως για τη μεγαλύτερη καιανώτερη απ’ όλες τις δωρεές Του, για τη ροπή και την εξοικείωσι προς Αυτόν, δηλαδή για τη θέωσι του ανθρώπου, το καθ’ ομοίωσιν. Πάλιν και πολλάκις χρειάζεται να προσευχόμαστε και να Τον δοξολογούμε αδιαλείπτως και για όλα, αν θέλουμε να ονομαζόμαστε ευγνώμονες δούλοι και αληθινοί χριστιανοί.

 

 

 

Αν έτσι έχουν τα πράγματα, ακόμη περισσότερο θα πρέπει να τον δοξάζουμε και για τα έμψυχα δώρα Του, για τους επιγείους Αγγέλους και τους ουρανίους ανθρώπους, δηλαδή για τους Αγίους της Εκκλησίας μας. Και τούτο διότι πρωτοπόροι αυτοί, με πρωτοστάτιδα και προστάτιδα την Κυρία Θεοτόκο, με έργα και με λόγια μας χειραγωγούνστο δρόμο προς τη θέωσι, στην οδό της Βασιλείας των Ουρανών. Έπαθαν και έμαθαν τα θεία, στην πράξι και στη θεωρία, έφθασαν από το κατ’ εικόνα στο καθ’ ομοίωσιν, από το κατά φύσιν στο υπέρ φύσιν, κι έτσι μας δίδαξαν και μας, άλλοτε με τον βίο τους, άλλοτε με τον λόγο τους, άλλοτε με τα θαύματά τους, κι άλλοτε με την εκκωφαντική σιωπή τους, το τέλειο πρότυπο του σωστού χριστιανού, του φωτισμένου και αγιασμένου.

 

Επίσης ο προνοητής και παντογνώστης Κύριος και Θεός μας φρόντισε να έχουμε Αγίους σε κάθε εποχή, για να μή παραπονιόμαστε ότι ακούσαμε τους βίους παλαιοτέρων Αγίων, χωρίς όμως την ζωντανή παρουσία τους ανάμεσά μας, οι οποίοι έζησαν πριν πολλά χρόνια ή πολλούς αιώνες, ενώ σήμερα δεν υπάρχουν Άγιοι. Πάντοτε λοιπόν υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν Άγιοι ως πρότυπα ζωής, για να έχουμε τα ζωντανά παραδείγματα ως φάρους τηλαυγείς στην πολυτάραχη ζωή μας. Να μας φωτίζουν, να μας παρηγορούν, να μας στηρίζουν και να μας εμψυχώνουν στον πνευματικό μας αγώνα. Και καθώς τονίζει ο άγιος Φιλόθεος ο Κόκκινος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, ό,τι ήσαν οιΠροφήτεςγιατουςπροΧριστούανθρώπους, είναι τώρα οι Θεόπτες Άγιοι για τους μετά Χριστόν ανθρώπους. Όπως οι Προφήτες στήριζαν και παρηγορούσαν τους παλαιούς πιστούς και τους ετοίμαζαν για την Πρώτη Παρουσία του Χριστού, έτσι και οι Θεόπτες στηρίζουν και παρηγορούν όλους εμάς, τους μετά Χριστόν πιστούς, προετοιμάζοντάς μας για τη Δευτέρα Παρουσία Του και τη μέλλουσα Βασιλεία.

 

Με αυτές τις προϋποθέσεις λοιπόν έχουμε και νεωτέρους Αγίους, τον άγιο Νεκτάριο, τον άγιο Νικόλαο Πλανά, τον άγιο Παναγή Μπασιά, τον άγιο Σιλουανό, τον άγιο Αρσένιο τον Καππαδόκη, τονάγιο Πορφύριο τον Καυσοκαλυβίτη, και άλλους πολλούς, μεταξύ των οποίων εξέχουσα θέσι έχει και ο εν λόγω Γέροντας και άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης. Τώρα λοιπόν κι εμείς, όπως οι άγιοι Απόστολοι περί του σαρκωθέντος Λόγου Κυρίου Ιησού, μπορούμε να καυχώμεθα εν Κυρίω λέγοντας για τους συγχρόνους αυτούς Αγίους μας: «Ο ακηκόαμεν, ο εωράκαμεν τοις οφθαλμοίς ημών, ο εθεασάμεθα και αί χείρες ημών εψηλάφησαν… και εωράκαμεν και μαρτυρούμεν και απαγγέλλομεν» (Α΄Ιωάν. α΄ 1-2).

 

Πολλά ωφέλιμα δημοσιεύτηκαν για τον βίο, τα θαύματα και τη διδασκαλία του αγίου Παϊσίου και οικοδόμησαν πολλούς ανθρώπους, πιστούς και ολιγοπίστους. Σπουδαιότερα κατά την κρίσι μας είναι ο κατά πλάτος οσιακός βίος του από τον μακαριστό παπα-Ισαάκ και τη συνοδεία του, καθώς και οι διδαχές του Γέροντος Παϊσίου από την Ιερά Μονή αγίου Ιωάννου του Θεολόγου Σουρωτής, όλα συγγραφέντα από πνευματικά τέκνα του αγίου Παϊσίου. Η έκδοσις των διδαχών του Γέροντος ακόμη συνεχίζει, υπολογίζεται δε σε 20 τόμους.

ΔΥΟ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ. Μνήμη τῆς Εὑρέσεως καί Ἀνακομιδής τοῦ Λειψάνου τοῦ ἁγίου Πρωτομάρτυρος καί Ἀρχιδιακόνου Στεφάνου . ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΤΗΣ ΑΧΡΙΔΟΣ.

Όταν οι άνομοι Ιουδαίοι φόνευσαν διά λιθοβολισμού τον άγιο Στέφανο, άφησαν το σκήνωμά του βορά στα σκυλιά. Διαφορετική, ωστόσο, ήταν η βουλή της Πρόνοιας του Θεού. Η σορός του Πρωτομάρτυρος παρέμεινε σε ανοιχτό χώρο, στους πρόποδες της πόλεως γιά μία νύχτα και δύο ημέρες. Τη δεύτερη νύχτα ήλθε ο Γαμαλιήλ, ο διδάσκαλος του Αποστόλου Παύλου και κρυφός μαθητής του Χριστού, πήρε το σκήνωμα και το μετέφερε στα Καφαργάμαλα, στο κτήμα του, όπου το έθαψε μέσα σ’ ένα σπήλαιο. Αργότερα ενταφίασε εκεί και τον φίλο του Νικόδημο, ο οποίος παρέδωσε τήν ψυχή του θρηνώντας πάνω απ’ τον τάφο του Στεφάνου, στο ’ίδιο εκείνο σπήλαιο. Ο Γαμαλιήλ έθαψε εκεί και τον ’Άβιβο, τον οποίο είχε βαπτίσει και τέλος ετάφη και ο ίδιος κατά τήν τελευταία επιθυμία του, στον σπηλαιώδη αυτόν τάφο.

Πολλοί αιώνες πέρασαν από τότε, μέχρι που κανένας πλέον δεν γνώριζε που ήταν θαμμένο το σκήνωμα του αγίου Στεφάνου. Ωσπου το έτος 415, επί, βασιλείας πατριάρχου Ιωάννου των Ιεροσολύμων, εμφανίστηκε ο Γαμαλιήλ τρεις φορές σε όνειρο στον Λουκιανό, ιερέα στα Καφαργάμαλα. O  Γαμαλιήλ του εξιστόρησε όλα όσα αφορούσαν τη δική του ταφή, του Στεφάνου και των άλλων, δείχνοντας και το ακριβές σημείο του ξεχασμένου εκείνου τάφου.

Το πάθημα του διακόνου

Το πάθημα του διακόνου

ΚΑΘΕ φορά πού ο άγιος Επιφάνιος, αρχιεπίσκοπος Κωνσταντίας της Κύπρου (4ος αι). πρόσφερε την αναίμακτη θυσία και έλεγε το «ποίησον τον μεν αρτον τούτον... », αν δεν έβλεπε κάποια οπτασία, δεν ολοκλήρωνε τη θεία λειτουργία. Τι είδους οπτασία ήταν άραγε αυτή;
Πιθανόν νά ήταν η κίνηση του ξύλινου περιστεριού, πού κρεμόταν πάνω από Την αγία τράπεζα στους ναούς της εποχής εκείνης. Ίσως πάλι νά ήταν κάποια άρρητη ενέργεια Τι εμφάνιση του Άγίου Πνεύματος Την ώρα του καθαγιασμού, πράγμα πού συνέβαινε και σε άλλους άξιους λειτουργούς.
Σε μία λειτουργία του ο άγιος Έπιφάνιος επανέλαβε τρεις φορές την ευχή του καθαγιασμού, αλλά δεν είδε την οπτασία. Κι ενώ παρακαλούσε με δάκρυα Το Θεό νά του φανερώσει την αιτία, έριξε μία μάτια στο διάκονο, που στεκόταν αριστερά του κρατώντας το ριπίδιο, και παρατήρησε πώς είχε στο μέτωπο λέπρα.
Κατάλαβε αμέσως πώς εκείνος ήταν η αιτία.
Πήρε λοιπόν από τα χέρια του το ριπίδιο και του είπε με πραότητα:

BEES and FLIES - Elder Paisios on Positive Thinking

 

"I know from experience that in this life people are divided in two categories. A third category does not exist; people either belong to one of the other. The first one resembles the fly. The main characteristic of the fly is that it is attracted by dirt. … 

The other category is like the bee whose main characteristic is to always look for something sweet and nice to sit on. When a bee is found in a room full of dirt and there is a small piece of sweet in a corner, it will ignore the dirt and will go to sit on top of the sweet. 

Now, if we ask the bee to show us where the garbage is, it will answer: "I don't know. I can only tell you where to find flowers, sweets, honey and sugar; it only knows the good things in life and is ignorant of all evil." This is the second category of people who have a positive way of thinking, and see only the good side of things.

2 Αὐγούστου. Μνήμη τῆς άνακομιδῆς τοῦ ἱεροῦ λειψάνου τοῡ πρωτομάρτυρος καί ἀποστόλου Στεφάνου. Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ - Τοῦ ἁγίου. Δευτ. γ΄ ἑβδ. Πράξ. (Πρξ. ς΄ 8 - ζ΄ 5, 47-60). 

Πραξ. 6,8           Στέφανος δὲ πλήρης πίστεως καὶ δυνάμεως ἐποίει τέρατα καὶ σημεῖα μεγάλα ἐν τῷ λαῷ.

Πραξ. 6,8                 Ο δε Στέφανος, γεμάτος πίστιν και δύναμιν Θεού, έκανε μεταξύ του λαού καταπληκτικά θαύματα και υπερφυσικά έργα, που μαρτυρούσαν την αλήθειαν της πίστεως.

Ὁμιλία γιά τή δίβουλη γνώμη τοῦ Πιλάτου. Ἅγιος Νικόλαος Ἀχρίδος.

Ομιλία για τη δίβουλη γνώμη του Πιλάτου

Εκ τούτου εξήτει ο Πιλάτος απολύσαι αυτόν... τότε ουν παρέδωκεν αυτόν αυτοίς ίνα σταυρωθη

(Ιωάν. 19,12.16)

Από που πηγάζει αύτη η αντίφαση που βλέπουμε στο πρόσωπο του Πιλάτου; Από που προέρχεται αύτη η αμφίρροπη βούληση σε έναν και τον ίδιο άνθρωπο;

Όταν ο Πιλάτος στεκόταν έκθαμβος μπροστά στο απαστράπτον πρόσωπο του Χριστού, επιθυμούσε με όλη την καρδιά του να απελευθερώσει τον Δίκαιο Άνθρωπο. Όταν, όμως, τον κυρίευσε ο σκοτασμός των Εβραίων, συσχηματίστηκε και συναίνεσε στα έργα του σκότους!

Αυτός είναι ο σπόρος της παραβολής, πού πέφτει ανάμεσα στα αγκάθια και συμπνίγεται απ’ αυτά. Όσο το πρόσωπο του Χριστού έλαμπε πάνω στον σπόρο, ο σπόρος ρίζωνε• μόλις, όμως, ο σπόρος στερήθηκε αυτό το φως, το σκότος των αγκαθιών τον έπνιξε. Μόλις ο Κύριος Ιησούς μίλησε από τη θέση ισχύος Του στον Πιλάτο για το Ουράνιο Βασίλειο, λέγοντας ουκ είχες εξουσία ουδεμία κατ' εμού, ει μη ην σοι δεδομένου άνωθεν (Ίωάν. 19,11), εκείνος τότε κυριεύθηκε άπ' τον φόβο του Θεού. Όταν, όμως, ο όχλος των Εβραίων άρχισε να κραυγάζει προς τον Πιλάτο: εάν τούτον απολύσης, ουκ ει φίλος του Καίσαρος (Ίωάν. 19,12), τότε ο Πιλάτος κυριεύθηκε άπ' τον φόβο του επίγειου βασιλιά. Ο φόβος του Πιλάτου για το σώμα του υπερνίκησε τον φόβο του για την ψυχή του, όπως συμβαίνει άκόμη και σήμερα μερικές φορές. 

Ο Πιλάτος ήταν φορέας κοσμικής γνώσεως και σοφίας. Ή κοσμικά σοφία δεν ενδυναμώνει τον άνθρωπο, απεναντίας του ενσπείρει τον φόβο!

Ἅγιος Ἰωάννης Μαξίμοβιτς, ἀπαντώντας στό ἐρώτημα, γιατί ὁ Τσάρος Νικόλαος Β΄ δυσφημίστηκε

  Επειδή ήταν ο Τσάρος, Τσάρος Χάριτι Θεού.

 Ήταν ο φορέας και η ενσάρκωση της Ορθόδοξης πεποίθησης ότι ο Τσάρος είναι ο δούλος του Θεού, ο Κεχρισμένος παρά Θεού, και ότι πρέπει να αποδώσει λόγο προς Αυτόν για τον Λαό που του ενεπιστεύθη σύμφωνα με την Θεία Πρόνοια για όλες τις πράξεις και ενέργειές του, όχι μόνο τις προσωπικές του αλλά ως Τσάρος ήταν ο φορέας της συνείδησης ότι η ανώτατη Εξουσία έπρεπε να είναι υποτεταγμένη στον Θεό, έπρεπε να λαμβάνει αγιασμό και δύναμη από Αυτόν για να ακολουθεί τις Θείες Εντολές.

Αὐτή ἡ φράση εἶναι θανατηφόρο πλῆγμα γιά τόν διάβολο!

 

«Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν!»

Είναι πολύ μεγάλη γι’ αυτόν που τη λέει σε κάθε κίνδυνο, προϋπόθεση ασφάλειας κι ευχαρίστησης.

Γιατί μόλις την απαγγείλει κανείς, αμέσως διασκορπίζεται το σύννεφο της λύπης.

Μην παύσεις να τη λες και να ασκείς και τους άλλους σ’ αυτό.

Έτσι και η φουρτούνα που μας βρήκε, κι αν ακόμη γίνει μεγαλύτερη, θα μεταβληθεί σε γαλήνη.

Έτσι κι όσοι δοκιμάζονται θα πάρουν μεγαλύτερη αμοιβή παράλληλα προς την απαλλαγή τους απ’ τα δεινά.

Ἡ χριστιανική πίστη μας ἀπαγορεύει νά εἴμαστε κατάσκοποι τῶν ἁμαρτιῶν τῶν ἄλλων

 Η χριστιανική πίστη μας απαγορεύει να είμαστε κατάσκοποι των αμαρτιών των άλλων και επιτάσσει να είμαστε αυστηροί και αμείλικτοι κριτές των δικών μας αμαρτιών.

2 Αυγούστου Συναξαριστής. Ἀνακομιδή Λειψάνου Πρωτομάρτυρα Στεφάνου, Εὕρεσις Λειψάνων Μαξίμου, Δάδα καί Κυντιλλιανού Μαρτύρων, Ἐγκαίνια Ναοῦ Ἁγίου Ἰωάννου Θεολόγου, Φωκᾶ, Ἀποβίωση Βασιλέα Ἰουστινιανού τοῦ Β’, Θεοδώρου Νεομάρτυρα, Βασιλείου Δία Χριστόν Σαλοῦ, Φωτεινῆς Ὁσίας Κυπρίας.

Ἀνακομιδὴ Τιμίων Λειψάνων Ἁγίου Πρωτομάρτυρα Στεφάνου

Τὸ γεγονὸς αὐτὸ συνέβη στὰ χρόνια ποὺ οἱ μεγάλοι διωγμοὶ τῶν πρώτων χριστιανῶν εἶχαν κοπάσει καὶ αὐτοκράτωρ ἦταν ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος.
Τότε, ὁ Ἅγιος Στέφανος φανερώθηκε τρεῖς φορὲς σὲ κάποιον εὐσεβῆ γέροντα ἱερέα, τὸ Λουκιανό, καὶ τοῦ ἀποκάλυψε τὸν τόπο, ὅπου ἦταν κρυμμένο τὸ λείψανό του.
Αὐτὸς ἀμέσως τὸ ἀνέφερε στὸν Πατριάρχη Ἱεροσολύμων Ἰωάννη, ποὺ μὲ τὴ σειρὰ του πῆγε στὸν ὑποδεικνυόμενο τόπο καὶ πράγματι βρῆκε τὸ Ἱερὸ λείψανο τοῦ Ἁγίου Στεφάνου. Κατὰ τὴν εὕρεση ἔγινε μεγάλος σεισμός, καὶ τὸ λείψανο τοῦ Ἁγίου πλημμύρισε εὐωδία τοὺς παρευρισκόμενους στὸν τόπο ἐκεῖνο.
Λέγεται ὅτι ἀπὸ τὸν οὐρανὸ ἀκούστηκαν ἀγγελικὲς φωνές, ποὺ ἔλεγαν «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῶ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία». Δηλαδή, δόξα ἂς εἶναι στὸ Θεό, στὰ ὕψιστα μέρη τοῦ οὐρανοῦ καὶ στὴν ταραγμένη ἀπὸ τὴν ἁμαρτία γῆ ἂς βασιλεύσει ἡ θεία εἰρήνη, διότι ὁ Θεὸς φανέρωσε τὴν εὐαρέσκειά Του στοὺς ἀνθρώπους, μὲ τὴν ἐνανθρώπιση τοῦ Υἱοῦ Του.
Φανέρωναν, ἔτσι, οἱ ἄγγελοι περίτρανα ὅτι ὁ πρωτομάρτυρας Στέφανος μαρτύρησε γιὰ τὴν ἀγάπη καὶ τὴ δόξα τοῦ Θεοῦ.