Ὅσο συχνότερα λέει ὁ Χριστιανός τήν προσευχή, «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱέ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με τό ἁμαρτωλόν», τόσο περισσότερο λαμβάνει τήν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, εἰρήνη στήν ψυχή του, φωτισμό στό νοῦ του καί δύναμη ν’ ἀντιμετωπίσει τόν ἀγῶνα τῆς ζωῆς.
Αὐτήν τήν προσευχή δέν μπορεῖ νά τήν πεῖ κανείς, ἄν δέν ἔχει τήν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διότι λέγει ὁ λόγος τοῦ Θοεῦ ὅτι «οὐδείς δύναται εἰπεῖν Κύριον Ἰησοῦ, εἰ μή ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ»· δηλαδή, κανείς ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά πεί τόν Ἱησοῦν, τόν Χριστόν, Κύριον Θεόν, παρά μόνον ἐάν ἔχει τήν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Γι’ αὐτό, λοιπόν, κάθε φορά πού ἕνας Χριστιανός, λέγει τόν Χριστόν Κύριον Θεόν, αὐτό τό λέγει ἐπειδή ἔχει τήν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Ἐμεῖς ἀπό ποῦ ἔχουμε τήν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος; Τήν ἔχουμε ἀπό τό Ἅγιον Βάπτισμα. Διότι τότε που βαπτισθήκαμε ἐλάβαμε τήν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὅλοι οἱ Χριστιανοί εἶναι πνευματοφόροι, ἀλλά τήν χάρη μποροῦμε νά τήν ἔχουμε μέσα μας θαμμένη κι ἀνενέργητη ἤ ζωντανή να μᾶς ἀγιάζει καί νά μᾶς χαριτώνει.
Ἕνας ἄνθρωπος πού δέν προσεύχεται, πού δέν ζεῖ στήν Ἐκκλησία, που δέν ἐξομολογεῖται, πού δέν κοινωνεῖ, πού δέν κάνει τίς ἀντολές τοῦ Θεοῦ, καί εἶναι βαπτισμένος, ἔχει τήν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μέσα του, ἀλλ’ ἀνενέργητη, δέν λειτουργεῖ ἥ χάρις. Μόλις αὐτός ἀρχίσει νά προσεύχεται, νά ἐξομολογεῖται, νά κοινωνεῖ, νά κάνει τά ἔργα τοῦ Θεοῦ, τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, ἀρχίζει ἡ χάρις νά ἐνεργεῖ, καί ὁ ἄνθρωπος φωτίζεται, ἁγιάζεται, καθαρίζεται καί σώζεται.