Μνῆμες ἀπό τά Χριστούγεννα τῆς Κατοχῆς…
Του Ευαγγέλου Ζύμαρη συνταξιούχου Δασκάλου
Παραμονές Χριστουγέννων.Ήμουν τότε οκτώμισι χρόνων. Πήγαινα τρίτη δημοτικού, στο τρίτο δημοτικό σχολείο Βουνακιού. Οι μικρομπακάληδες του Φραγκομαχαλά είχαν παραλάβει να μοιράσουν δωρεάν με κουπόνια απορίας, σκουπόσπορο για να κάνουν οι ταλαίπωροι σκλάβοι καμιά μαύρη τηγανίτα, όσοι είχαν λάδι. Δεν θυμούμαι από ποιόν οργανισμό είχε δοθεί.
Κατ` άτομο έδιναν εκατό δράμια (σημερινά 320 γραμμάρια ) αλεύρι κόκκινο, γιατί το σιτάρι και το κριθάρι ήταν δυσεύρετα. Τα είχαν κατάσχει οι Γερμανοί ή τα κατείχαν μερικοί πλούσιοι μαυραγορίτες.
Θυμούμαι και το γράφω για πρώτη φορά, τον πατέρα μου τον συχωρεμένο που μου είπε: Δες να το λες και να το διηγείσαι. Αντί να δώσουν στους ανθρώπους λίγο τυρί ή κρέας μέρες που είναι δίνουν σκουπόσπορο που έτρωγαν τα ζώα…
Κάποια άλλα Χριστούγεννα της κατοχής πριν τις διακοπές (δεν θυμάμαι αν ήταν του 41 ή του 43) το συσσίτιο του σχολείου ήταν πιο πλούσιο.
Πέμπτη, 11 Δεκεμβρίου 2014
Ὁ ἄπιστος καί ὁ χωρικός..
Ἕνας πού καμώνονταν τόν πολύ σοφό συνάντησε κάποτε στό δρόμο του ἕναν ἁπλοϊκό χωρικό πού πήγαινε στήν ἐκκλησία.
-Γιά
ποῦ μέ τό καλό; τόν ρώτησε.
-Πάω
στήν ἐκκλησία, τοῦ ἀπάντησε ὁ χωρικός.
-Καί δέ μου λές, τοῦ λέει εἰρωνικά ὁ σοφός. Μήπως ξέρεις νά μοῦ πεῖς, ὁ Θεός σου εἶναι μεγάλος ἡ μικρός;
Τετάρτη, 10 Δεκεμβρίου 2014
Μιά ὑπέροχη Χριστιανική ἱστορία
Το
ακόλουθο κείμενο δημοσιεύτηκε την 21
Σεπτεμβρίου του 1957 στην εφημερίδα της
Άρτας “Ελεύθερος Λόγος” από
τον Αρτινό Ιατρό Κωνσταντίνο
Κοντογιάννη(1912-1979),
χειρούργο και γενικό διευθυντή του
Νοσοκομείου του Μονάχου την περίοδο
1954-1961.
Γεννήθηκα
και μεγάλωσα στην Άρτα, δίπλα σ’
ανθρώπους φτωχούς αλλά έντιμους, που
στερήθηκαν πολλά για να μου δώσουν μια
καλύτερη ζωή. Μεγαλώνοντας με ψωμί κι
αλάτι, κόπιασαν για να έχει το μοναχοπαίδι
τους μόρφωση και αξία στην κοινωνία. Ο
πατέρας μου δούλευε για το μεροκάματο
απ’ τα χαράματα ως το σούρουπο στον
κάμπο της Άρτας, και τον θυμάμαι να
γυρίζει στα σκοτάδια, τσακισμένος από
την κούραση αλλά πάντα με το χαμόγελο,
σαν να ήξερε ότι ο μόχθος ο δικός του
ήταν η δικιά μου η λευτεριά.
Πηγαίναμε
κάθε Κυριακή στην εκκλησία, εγώ αυτός
και η μάνα μου. Όταν
αυτή πέθανε, ο πατέρας μου συνέχισε να
με πηγαίνει και να ακούμε την λειτουργία
του παπα-Γιάννη, γιατί όπως μου έλεγε
πάντα “ο Θεός έχει κοντά του τη μάνα
σου, γιατί εμείς προσευχόμαστε κι
ανάβουμε ένα κεράκι για την ψυχή
της”. Πάντα
γελαστός, ακόμα και στα δύσκολα, μου
έδινε κουράγιο για να προχωρήσω και να
μορφωθώ.
Τετάρτη, 26 Νοεμβρίου 2014
Ὁ Χριστός καί ὁ Μίσα!
Στη συνέχεια δόθηκαν στα παιδιά υλικά για να φτιάξουν τη σπηλιά, τη φάτνη και όλα τα σχετικά.
Παρακολουθώντας ο καθηγητής τα χειροτεχνήματα των παιδιών, πρόσεξε κάτι πού του έκαμε εντύπωση σε εκείνο του Μίσα. Μέσα στη φάτνη τοποθέτησε δύο μωρά.
Δευτέρα, 24 Νοεμβρίου 2014
Ἡ μετάνοια τοῦ σιτοκλέφτη καί ἡ καλοσύνη τοῦ Ἁγίου Εὐθυμίου
Μια νύχτα, που ήταν πανσέληνος, ο Άγιος Ευθύμιος, μόλις
είχε τελειώσει τους μεσονυκτικούς του ύμνους στον Θεό και όπως συνήθιζε,
έκανε προσκυνηματικές επισκέψεις στους ναούς.
Ξαφνικά, βλέπει σ” έναν υπαίθριο χώρο, δύο ανθρώπους να κλέβουν σιτάρι από τις υπόγειες αποθήκες.
Ο ένας έβγαζε από κάτω το σιτάρι, ενώ ο άλλος έπαιρνε πάνω σακιά και τα πήγαινε… σε μια γωνιά, όπου δεν θα τα έβλεπε κανείς. Μόλις εκείνος ο σβέλτος σιτοκλέφτης πήρε είδηση τον Άγιο, το έβαλε στα πόδια, αφήνοντας τον σύντροφό του στον λάκκο.
Ξαφνικά, βλέπει σ” έναν υπαίθριο χώρο, δύο ανθρώπους να κλέβουν σιτάρι από τις υπόγειες αποθήκες.
Ο ένας έβγαζε από κάτω το σιτάρι, ενώ ο άλλος έπαιρνε πάνω σακιά και τα πήγαινε… σε μια γωνιά, όπου δεν θα τα έβλεπε κανείς. Μόλις εκείνος ο σβέλτος σιτοκλέφτης πήρε είδηση τον Άγιο, το έβαλε στα πόδια, αφήνοντας τον σύντροφό του στον λάκκο.
Δευτέρα, 17 Νοεμβρίου 2014
Συντριπτική διήγηση ἐξομολογήσεως 3
Η ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ ΜΙΧΑΗΛ
[Γ´]
Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Ὁ π. Ἀρσένιος»,
ἔκδ. Ἱ. Μ. Παρακλήτου Ὠρωποῦ, 1998, σελ. 112-123.
. Ὁ
π. Ἀρσένιος συνειδητοποιοῦσε ὅλο τὸ πνευματικὸ μεγαλεῖο τοῦ Μιχαὴλ καὶ
συνάμα συναισθανόταν τὴν δική του ἀναξιότητα. Μὲ θέρμη ζητοῦσε ἀπὸ τὸν
Θεὸ ἐνίσχυση, γιὰ ν’ ἀνακουφίσει τὸν μοναχὸ στὶς τελευταῖες του στιγμές.
. Ὅταν πιὰ ὁ Μιχαὴλ εἶχε παραδώσει στὸν π. Ἀρσένιο, καὶ μέσῳ ἐκείνου στὸν Θεό, ὅλα ὅσα τὸν βάραιναν, κοίταξε ἐρωτηματικὰ τὸν ἱερέα, ποὺ πῆρε τὸ φορτίο τῶν ἁμαρτιῶν του. Κι ἐκεῖνος, τρέμοντας, ψέλλισε τὴν συγχωρητικὴ εὐχή. Μόλις τελείωσε, μὴ μπορώντας νὰ συγκρατηθεῖ ἄλλο, ξέσπασε σὲ λυγμούς.
–Σᾶς
εὐχαριστῶ, εἶπε ὁ Μιχαήλ. Ἠρεμῆστε… Ἦρθε ἡ ὥρα ποὺ θέλησε ὁ Θεός… Νὰ
προσεύχεσθε γιὰ μένα, ὅσο θὰ ζεῖτε σ’ αὐτὴ τὴν γῆ. Ἔχετε ἀκόμα πολὺ
δρόμο μπροστά σας… Σᾶς παρακαλῶ, πάρτε τὸ κασκέτο μου. Ἐκεῖ μέσα, κάτω
ἀπ’ τὸν ἀριθμό, ὑπάρχει ἕνα σημείωμα γιὰ δύο ἀνθρώπους μὲ μεγάλη ψυχὴ
καὶ πίστη. Εἶναι γραμμένες καὶ οἱ διευθύνσεις τους. Ὅταν βρεῖτε τὴν
ἐλευθερία σας, νὰ τοὺς τὸ πάτε. Σᾶς χρειάζονται καὶ τοὺς χρειάζεστε…
Ράψτε πάλι τὸν ἀριθμὸ στὸ κασκέτο. Καὶ παρακαλέστε τὸν Κύριο γιὰ τὴν
ψυχὴ τοῦ μοναχοῦ Μιχαήλ…. Ὅταν πιὰ ὁ Μιχαὴλ εἶχε παραδώσει στὸν π. Ἀρσένιο, καὶ μέσῳ ἐκείνου στὸν Θεό, ὅλα ὅσα τὸν βάραιναν, κοίταξε ἐρωτηματικὰ τὸν ἱερέα, ποὺ πῆρε τὸ φορτίο τῶν ἁμαρτιῶν του. Κι ἐκεῖνος, τρέμοντας, ψέλλισε τὴν συγχωρητικὴ εὐχή. Μόλις τελείωσε, μὴ μπορώντας νὰ συγκρατηθεῖ ἄλλο, ξέσπασε σὲ λυγμούς.
Κυριακή, 16 Νοεμβρίου 2014
Συντριπτική διήγηση ἐξομολογήσεως 2
Η ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ ΜΙΧΑΗΛ
[Β´]
Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Ὁ π. Ἀρσένιος»,
ἔκδ. Ἱ. Μ. Παρακλήτου Ὠρωποῦ, 1998, σελ. 112-123.
Δεῖτε ἐδῶ :α μέρος
. Στὴν
ἐξομολόγησή του ὁ Μιχαὴλ δίκαζε ὁ ἴδιος τὸν ἑαυτό του καὶ τὸν δίκαζε
αὐστηρά, ἀνελέητα. Μερικὲς φορὲς ἔδινε τὴν ἐντύπωση ὅτι ἔβλεπε κάποιον
ἄλλον νὰ πεθαίνει, καὶ αὐτὸν ἀκριβῶς δίκαζε.
. Ὁ π. Ἀρσένιος, ἀπὸ τὸ ἄλλο μέρος, ἔβλεπε τὴν ἐπίγεια
ζωὴ τοῦ Μιχαὴλ σὰν ἕνα καράβι βαρυφορτωμένο μὲ ταλαιπωρίες καὶ θλίψεις,
παλιὲς καὶ πρόσφατες, ἕνα καράβι ποὺ ἔφευγε πιὰ γιὰ τὴν μακρινὴ χώρα τῆς
λησμοσύνης.. Τώρα δὲν τοῦ ἔμενε παρὰ νὰ πετάξει ἔξω ὅλα τ’ ἄχρηστα, ἢ μᾶλλον νὰ τ’ ἀποθέσει στὰ χέρια τοῦ ἱερέα, πού, μὲ τὴν θεόσδοτη ἐξουσία του, θὰ τοῦ προσέφερε τὴν ἄφεση.
. Στὶς λίγες στιγμὲς ζωῆς ποὺ τοῦ ἀπέμεναν, ὁ μοναχὸς Μιχαὴλ ἔπρεπε νὰ τὰ παραδώσει ὅλα στὸν π. Ἀρσένιο, νὰ ὁμολογήσει τὰ σφάλματά του ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, νὰ ἀναγνωρίσει τὶς ἁμαρτίες του, κι ἔτσι, μὲ καθαρὴ τὴν συνείδηση, νὰ σταθεῖ μπροστὰ στὸ κριτήριο τοῦ Κυρίου.
Σάββατο, 15 Νοεμβρίου 2014
Συντριπτική διήγηση ἐξομολογήσεως 1
Η ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ ΜΙΧΑΗΛ
Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Ὁ π. Ἀρσένιος», ἔκδ. Ἱ. Μ. Παρακλήτου Ὠρωποῦ, 1998, σελ. 112-123.
.
Ἡ ἐπιθεώρηση τελείωσε. Οἱ κρατούμενοι ὡδηγήθηκαν μὲ φωνὲς καὶ βία πίσω
στοὺς θαλάμους τους, ὁ καθένας μὲ τὸν ἀριθμό του, καὶ ἡ πόρτα
κλειδώθηκε. Πρὶν κοιμηθοῦν, μποροῦσαν νὰ κουβεντιάσουν γιὰ λίγο, ν’
ἀνταλλάξουν ἐντυπώσεις τους ἀπὸ τὸ στρατόπεδο, νὰ ποῦν τὰ νέα τῆς
ἡμέρας, νὰ νικήσουν κάποιον στὸ ντόμινο ἢ νὰ ξαπλώσουν στὶς σανίδες τῆς
κουκέτας τους ἢ ἁπλὰ ν’ ἀναπολήσουν τὰ περασμένα. Δυό ὧρες ἀργότερα
ἀκούγονταν ἀκόμα κάποιες σκόρπιες κουβέντες κι αὐτὲς ὅμως σιγὰ-σιγὰ
ὑποχωροῦσαν. Ἡ σιωπὴ κυριαρχοῦσε, καθὼς οἱ κρατούμενοι παραδίνονταν
στὸν ὕπνο.
.
Γιὰ πολλὴ ὥρα μετὰ τὸ κλείσιμο τῆς παράγκας ὁ π. Ἀρσένιος στεκόταν
πλάι στὸ κρεβάτι του καὶ προσευχόταν. Ὕστερα ξάπλωνε κι αὐτός,
συνεχίζοντας τὴν προσευχὴ ὥσπου ν᾽ ἀποκοιμηθεῖ.
.
Κάποια νύχτα, μιὰ ὥρα περίπου μετὰ τὰ μεσάνυχτα, ἔνιωσε κάποιον νὰ τὸν
σκουντάει. Πετάχτηκε πάνω καί ἄκουσε μία ταραγμένη φωνή νά τοῦ
ψιθυρίζει:
Σάββατο, 8 Νοεμβρίου 2014
Τήν εὐχή μου παιδί μου...
Στο φαρμακείο είμαι. Τεχνητά δάκρυα θέλω. Τα φυσικά μου τελείωσαν.
Έχει κόσμο και χαζεύω. Δίπλα μου ο κυρ Μανώλης, ο γείτονας. Συνταξιούχος
εμποροϋπάλληλος, 75άρης. Την τελευταία τριετία,η σύνταξή του έχει
κατρακυλήσει στα 634,80 ευρώ το μήνα. Έχει έναν γιό. Ανειδίκευτο.
Εργάτη. Άνεργο. Χωρισμένο. Μένουν μαζί πατέρας και γιός, για να
μοιράζονται τα έξοδα. Τα βασικά ε; Ενοίκιο για το δυάρι, θέρμανση,
λογαριασμούς, τη διατροφή για το εγγόνι, κάτι να φάνε. Και τα φάρμακα
του παππού…
Ο γέροντας στέκεται με μάτια χαμηλωμένα και σιγοψυθιρίζει με τη
Μαρία, τη φαρμακοποιό. Κάτι πιάνει το αυτί μου – ξέρω, δεν είναι σωστό
αυτό που κάνω. «Έχω χάσει 4 ραντεβού απο την απεργία στον ΕΟΠΥΥ,
παιδί μου. Έληξαν οι τρίμηνες για τα φάρμακα της καρδιάς, ξέμεινα. Πες
μου πόσο κάνουν, να δώ αν μπορώ να τα αγοράσω».
Πέμπτη, 6 Νοεμβρίου 2014
Μία διδακτική ἱστορία ἀπό τό Περιβόλι τῆς Παναγίας
Κάποτε είχε πάει ένας κοσμικός στην Σκήτη των Καυσοκαλυβίων στο Άγιο
όρος , για να γίνη Μοναχός. Οι Πατέρες όμως της Σκήτης δεν τον δέχονταν,
γιατί, εκτός που ήταν ράθυμος και αμελής, ήταν και πολύ σκανδαλοποιός
και δημιουργούσε συνέχεια θέματα. Επειδή εκείνος αναπαυόνταν στην Σκήτη,
παρακάλεσε τους Πατέρες να τον αφήσουν να μένη ως λαϊκός και να
εργάζεται καμιά φορά. Έτσι λοιπόν πέρασε την ζωή του με ραθυμία και
αμέσως μέχρι την ώρα του θανάτου του που έπεσε πιά στο κρεβάτι και
ψυχοραγούσε. Οι Πατέρες όμως του συμπαραστέκονταν και βρίσκονταν
συνέχεια κοντά του.Μια μέρα ο ετοιμοθάνατος είχε έρθει σε έκσταση και
έκανε νοήματα. Οι Πατέρες απορούσαν τι να συμβαίνη ! Όταν συνήλθε τους
διηγήθηκε το εξής φοβερό:
Σάββατο, 1 Νοεμβρίου 2014
Ὁ παπάς τοῦ '40
Ένας στρατιώτης θυμάται για την άγια μορφή και την θυσία του Στρατιωτικού Ιερέως Αρχιμανδρίτου Χρυσοστόμου Τσοκώνα:
Τετάρτη, 22 Οκτωβρίου 2014
Ἡ ‘‘Αἱμορραγοῦσα Φιλανθρωπία’’ (Μία ἱστορία μέ ἀφορμή ἕνα θάνατο)!
Εἶναι
25 Ἀπριλίου 1961 καί γίνεται τό ἐννεαήμερο
μνημόσυνο τοῦ Χρυσοστόμου Δασκαλάκη
Μητροπολίτη Μεσσηνίας (1945-1961). Κηρύττει
κατ’ αὐτό ὁ λόγιος ἀρχιμ. Ἰωήλ
Γιαννακόπουλος. Ἀνεβαίνει
στόν Ἄμβωνα καί μέ τόν ἱσχνό καί
βραδύγλωσσο καί «καικαιδίστικο» τρόπο
του λέει:
-Ποῦ
θά εἶναι τώρα ὁ Δεσπότης;
-Μπροστά
στόν Χριστό.
-Τί
θά πεῖ ὁ Χριστός μόλις τόν δεῖ;
-Καλῶς
τόν Χρυσόστομο. Τέλειωσε λοιπόν ἡ ἀρχική
φάση τῆς ζωῆς σου καί τώρα πρέπει νά
δοῦμε ἄν μπορεῖς νά μπεῖς (ὄχι ἐξ
αἰτίας μου ἀλλά ἀπό τήν κατάστασή σου)
στήν κυρίως Ζωή ἤ ἄν… ἁπλῶς θά
τυραννιέσαι!
Τετάρτη, 15 Οκτωβρίου 2014
Μιά διδακτική ἱστορία
Μια διδακτική ιστορία που αξίζει να πείτε στα παιδιά σας
Μια δασκάλα έχει αποφασίσει να παίξουν ένα παιχνίδι στην τάξη της.
Λέει λοιπόν στα παιδιά, να φέρει το κάθ’ ένα, μια πλαστική σακούλα, που θα περιέχει μέσα μερικές πατάτες. Σε κάθε πατάτα θα δώσει ένα όνομα από τα πρόσωπα που μισεί.
Λέει λοιπόν στα παιδιά, να φέρει το κάθ’ ένα, μια πλαστική σακούλα, που θα περιέχει μέσα μερικές πατάτες. Σε κάθε πατάτα θα δώσει ένα όνομα από τα πρόσωπα που μισεί.
Έτσι, ο αριθμός των πατατών που κάθε παιδί θα βάλει στη σακούλα του θα εξαρτηθεί από τον αριθμό των ανθρώπων που μισεί.
Την
άλλη μέρα κάθε παιδί, έφερε από μια σακούλα με πατάτες, με το όνομα των
ανθρώπων που μισούσαν, γραμμένο σε κάθε πατάτα. Κάποια παιδιά είχαν δύο
πατάτες μέσα στη σακούλα, άλλα τρεις, άλλα πέντε και άλλα περισσότερες.
Η δασκάλα λέει μετά στα παιδιά, να κουβαλούν μαζί τους την πλαστική
σακούλα με τις πατάτες, όπου και αν πηγαίνουν (ακόμη και στην τουαλέτα),
για μερικές μέρες........
Τρίτη, 7 Οκτωβρίου 2014
Τό πάθημα τοῦ καλοῦ οἰκογενειάρχη πού δέν συγχωροῦσε
Ένας ευσεβής οικογενειάρχης από την
Ανατολή, ο Γεώργιος, επισκέφθηκε τον αββά Σιλουανό, για να τον
συμβουλευτεί σχετικά με κάτι που τον απασχολούσε.
Τον τελευταίο καιρό είχε προβλήματα με
έναν γείτονά του, που του έκανε ζημιές στο κτήμα του. Για όλες τις
ταλαιπωρίες ο Γεώργιος έκανε υπομονή και τις ξεπερνούσε με την προσευχή
του στο Θεό.
Όσο περνούσαν όμως οι μέρες ο γείτονας
γινόταν όλο και χειρότερος. Η υπομονή του Γεωργίου στο τέλος εξαντλήθηκε
και πήρε την απόφαση να πάει το γείτονά του στα δικαστήρια.
Θέλησε να ρωτήσει γι’ αυτό τον αββά
Σιλουανό. Στην εξομολόγησή του ο Γεώργιος αποκάλυψε στο Γέροντα το
πρόβλημά του και την απόφασή του να πάει τον σκληρόκαρδο γείτονα στα
δικαστήρια.
Ο γέροντας, σιωπηλός και ατάραχος, του λέει:
Τετάρτη, 1 Οκτωβρίου 2014
Μή δέχεστε τά σκουπίδια κανενός! (Ἐξαιρετικό)
Η αλληγορία του απορριμματοφόρου
Μια μέρα βρισκόμουν σε ένα ταξί και
πήγαινα στο αεροδρόμιο. Το ταξί προχωρούσε στη δεξιά λωρίδα του δρόμου,
όταν ξαφνικά ένα μαύρο αυτοκίνητο πετάχτηκε από ένα χώρο στάθμευσης
ακριβώς μπροστά μας. Ο οδηγός του ταξί πάτησε το φρένο, γλίστρησε και
κατάφερε να μην χτυπήσει το άλλο αυτοκίνητο για λίγα μόλις εκατοστά!
Ο οδηγός του άλλου αυτοκινήτου
κούνησε το κεφάλι του και άρχισε να μας φωνάζει. Ο δικός μου οδηγός
απλώς του χαμογέλασε και τον χαιρέτισε. Ήταν πολύ φιλικός απέναντί του.
Έτσι τον ρώτησα: «Γιατί το έκανες αυτό; Αυτός ο τύπος παραλίγο να
καταστρέψει το αυτοκίνητό σου και να μας στείλει στο νοσοκομείο!». Τότε
εκείνος με δίδαξε κάτι που σήμερα πλέον ονομάζω «Η αλληγορία του
απορριμματοφόρου».
Παρασκευή, 26 Σεπτεμβρίου 2014
Ἑτοιμοθάνατος μοναχός παρά λίγο νά γίνει τροφή στόν νοητό δράκοντα.
Στον Ευεργετινό υπάρχει το
κατωτέρω περιστατικό, το οποίο και παραθέτουμε, για όσους θέλουν να
ωφεληθούν ψυχικά απ' αυτό και προετοιμασθούν για την άλλη ζωή.Ζούσε
κάποτε, διηγείται ο Άγιος Γρηγόριος ο Διάλογος, ένας νέος ονομαζόμενος Θεόδωρος.
Ήταν πολύ ακατάστατος και, χωρίς να έχει κλίση για την μοναχική ζωή, ακολούθησε τον αδελφό του που ασκείτο σε ένα κοινόβιο μοναστήρι.
Ήταν πολύ ακατάστατος και, χωρίς να έχει κλίση για την μοναχική ζωή, ακολούθησε τον αδελφό του που ασκείτο σε ένα κοινόβιο μοναστήρι.
Εάν κάποιος τον συμβούλευε τα σωτηριώδη λόγια, ήταν αδύνατο να
πειθαρχήσει και να τα εκτελέσει. Ούτε και δεχόταν ποτέ να γίνει
μοναχός.Συνέβη λοιπόν και αυτός να φθάσει στο τέλος της ζωής του, μετά
από μία θανατηφόρο ασθένεια που τον προσέβαλε. Κοντά του συγκεντρώθηκαν
όλοι οι αδελφοί του Μοναστηριού και παρακαλούσαν τον Θεό να τον
ευσπλαχνισθεί, στην ώρα αυτή της εξόδου της ψυχής του.
Ξαφνικά, ενώ οι αδελφοί προσηύχοντο, ο Θεόδωρος άρχισε να
φωνάζει δυνατά, διακόπτοντας τις προσευχές των μοναχών, και έλεγε:Τρίτη, 23 Σεπτεμβρίου 2014
Ὁ μοναχός πού δέχτηκε τό χαστούκι καί νίκησε τόν διάβολο!
Ὁ
ταπεινὸς ἄνθρωπος ὅπου καὶ ἂν σταθεῖ, ὅπου καὶ ἂν βρεθεῖ, σκορπάει μία
κατὰ κάποιο τρόπο μυστηριώδη χάρη καὶ γίνεται ἀγαπητὸς καὶ προσφιλής.
Τὴν
ταπείνωσιν οἱ δαίμονες τὴν τρέμουν, ὅπως ἀκριβῶς συνέβη καὶ μὲ ἕναν
ὑποτακτικόν: Ἕνας Χριστιανὸς εἶχε μία κόρη δαιμονισμένη καὶ τὴν ἐπῆγε σὲ
πολλοὺς γιατροὺς ἀλλὰ δὲν βρῆκε τὴν θεραπεία της. Αὐτὸς ὁ Χριστιανὸς
εἶχε ἕνα φίλο, πνευματικὸ ἄνθρωπο ὁ ὁποῖος εἶχε σχέση μὲ τοὺς μοναχούς,
καὶ λέγοντάς του τὸ παράπονο, τὸν πόνο του γιὰ τὸ κορίτσι του, τοῦ λέγει
ἐκείνος: «Τὸ παιδί σου θὰ βρεῖ θεραπεία μόνον ὅταν καλέσεις ἕνα
μοναχό, ὑποτακτικό, καὶ ἔλθει στὸ σπίτι σου καὶ κάνει μίαν εὐχούλα, θὰ
ἰδεῖς ἀμέσως τὸ παιδί σου θὰ γίνει καλά.
— Καὶ ποῦ θὰ τὸν βρῶ ἐγὼ αὐτὸν τὸν μοναχό;
— Καὶ ποῦ θὰ τὸν βρῶ ἐγὼ αὐτὸν τὸν μοναχό;
Σάββατο, 20 Σεπτεμβρίου 2014
Ὁ Ἀναρχικός καί ὁ «Ἀναρχικός» - πραγματικό περιστατικό.
Πανικόβλητος
ο Γρηγόρης ανοιγοκλείνει αλλοπρόσαλλα τις ντουλάπες ψάχνοντας ρούχα,
παπούτσια, κάλτσες, τα πάντα. Το μυαλό του δεν λειτουργεί. Κινήσεις
βιαστικές. Λόγια ασυνάρτητα. Σκέψεις μπερδεμένες. Σαν κεραυνός εν αιθρία
έπεσε η είδηση που έφερε το τηλεφώνημα στην αγνή νεανική καρδιά του.
Κάνει να φύγει. Μα η μητέρα τον στάματα: Που πας; Τι έγινε;
Ο Σωτήρης, ο συμμαθητής μου, χτύπησε σοβαρά σε αυτοκινητιστικό. Φεύγω, πάω νοσοκομείο.
- Θεέ μου, αναφώνησε η μητέρα και η καρδιά της σκίστηκε με μιας.
Ο
Γρηγόρης ήταν συμμαθητής με το Σωτήρη από το δημοτικό μέχρι και το
λύκειο. Πάνε όμως 2 χρόνια που οι δρόμοι τους χώρισαν, καθώς ακολούθησαν
διαφορετικές πορείες. Ο Γρηγόρης επέλεξε το δρόμο της γνώσης και της
επιστήμης, ενώ η ανάγκη έριξε από μικρό το Σωτήρη στη βιοπάλη. Ποτέ τους
δεν υπήρξαν «κολλητοί».
Απλοί φίλοι. Οι αντιπαραθέσεις τους σε ιδεολογικά, κοινωνικά και
πολιτισμικά θέματα ήταν αξιοσημείωτες.
Παρασκευή, 19 Σεπτεμβρίου 2014
Ἐάν κατακρίνεις ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ σέ ἐγκαταλείπει.
Ήταν
κάποιος Γέροντας που έτρωγε καθημερινά τρία παξιμάδια. Τον επισκέφθηκε
κάποιος αδελφός και όταν κάθησαν να φάνε, έβαλε και για τον αδελφό τρία
παξιμάδια. Είδε κατόπιν ο Γέροντας ότι ο αδελφός είχε ανάγκη να φάει
περισσότερο και τού ’φερε άλλα τρία. Αφού χόρτασαν και σηκώθηκαν,
κατέκρινε ο Γέροντας τον αδελφό και του είπε: «Δεν πρέπει, αδελφέ, να
υπηρετούμε τη σάρκα μας». Ο αδελφός έβαλε μετάνοια στον Γέροντα και
έφυγε.
Τρίτη, 16 Σεπτεμβρίου 2014
Ὁ καμηλιέρης καί ὁ περαστικός
Τελικά, συναντήθηκε με τον σοφό γέροντα, αφού χρειάστηκε να κάνει ένα μακρινό ταξίδι, διασχίζοντας ένα μεγάλο κομμάτι της ερήμου…
Ξαφνιάστηκε όμως όταν είδε ότι ο γέροντας ζούσε σε μία σκηνή, με μοναδικά έπιπλα ένα στρώμα πάνω στήν άμμο, ένα σοφρά, δύο σκαμνιά και πολλά βιβλία.
Γύρισε τότε προς τον σοφό γέροντα και γεμάτος απορία τον ρώτησε:
-Πού είναι τα έπιπλά σου;
Ο γέροντας κοίταξε τον καμηλιέρη και του απάντησε με μία ερώτηση:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου