Πόσο εἶναι τό βάρος τῆς θανάσιμης ἁμαρτίας Β' -Ἀπό τό πρόσωπο πού βλάπτει, Ἁγ. Νικοδήμου Ἁγιορειτου, Πνευματικά γυμνάσματα.Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

 Κήρυγμα.Πόσο εἶναι τό βάρος τῆς θανάσιμης ἁμαρτίας Β' -Ἀπό τό πρόσωπο πού βλάπτει, Ἁγ. Νικοδήμου Ἁγιορειτου, Πνευματικά γυμνάσματα, μελέτη 4η, Β' μέρος, 23-1-2023, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

F. Savvas the Athonite on friendship

 

Πόσο εἶναι τό βάρος τῆς θανάσιμης ἁμαρτίας Α' -Ἀπό τό πρόσωπο πού ζημιώνεται, Ἁγ. Νικοδήμου Ἁγιορειτου, Πνευματικά γυμνάσματα, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

 Κήρυγμα στόν ἑσπερινό.Πόσο εἶναι τό βάρος τῆς θανάσιμης ἁμαρτίας Α' -Ἀπό τό πρόσωπο πού ζημιώνεται, Ἁγ. Νικοδήμου Ἁγιορειτου, Πνευματικά γυμνάσματα, μελέτη 4η, Α' μέρος, 22-1-2023, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

Ἀθανάσιος Ἀλεξανδρείας ὁ Μέγας

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ (+ 373) ο Μέγας

(Πατρολογία τόμος Β. εκδ. Γρηγόρη Αθήνα 2012, σελ. 263-308)

ΓΕΝΙΚΑ

Ο Αθανάσιος Αλεξανδρείας υπήρξε η μεγαλύτερη φυσιογνωμία της αρχαίας Εκκλησίας. Σήκωσε το βάρος πολλαπλής και βαθιάς κρίσεως και θεμελίωσε θεολογικά και οριστικά την ορθόδοξη τριαδολογία. Μετέβαλε κυριολεκτικά την πορεία της θεολογίας, που είχε στρεβλωθεί με την Αλεξανδρινή σχολή, την ανασυνέδεσε με την θεολογία του Ιγνατίου, του Ειρηναίου, του Διονυσίου Αλεξανδρείας και του Θεογνώστου, και την έθεσε στην διακονία της Εκκλησίας και της σωτηρίας. Έσπασε το φράγμα των λεγόμενων θεολογικών σχολών. Φωτίστηκε κατ’ εξοχήν, ώστε αυτός κυρίως να κατανοήσει το μυστήριο της Τριάδας και αυτός να το εκφράσει. Και υπέστη τις περισσότερες διώξεις για την υπεράσπιση της αληθείας από τους αιρετικούς και τους Καίσαρες της εποχής. Για τέσσερες δεκαετίες και πλέον (328-373) απέβη το σύμβολο και η κεφαλή, προς την οποία με αγωνία είχαν στραμμένα τα βλέμματα οι πάντες, ορθόδοξοι και κακόδοξοι. Οι λίγοι ορθόδοξοι, όσο έβλεπαν τον ιερό αετό όρθιο στο θρόνο του ή ανυποχώρητο στις εξορίες του, ήταν βέβαιοι πως η Ορθοδοξία ζει και αναθαρρούσαν. Οι πολλοί κακόδοξοι, όσο έβλεπαν όρθιο τον ανυπότακτο άνδρα, ήξεραν ότι παρά τους διωγμούς η Ορθοδοξία επιζεί και γι’ αυτό θηριώνονταν.

Η ΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ

Ο Μέγας Αθανάσιος έζησε στην κρισιμότερη εποχή της αρχαίας Εκκλησίας, τότε που αυτή κινδύνευε, ανθρώπινα, να χάσει την ταυτότητα της. Η παιδεία του και η αυτοσυνειδητοποίηση του τοποθετούνται στις δύο πρώτες δεκαετίες του Δ' αιώνα. Από το 313 και δη με την μονοκρατορία (324) του Μ. Κωνσταντίνου, οι χριστιανοί έβγαιναν από τα γκέττο κι έκλειναν οριστικά τις κατακόμβες. Αποκτούσαν για πρώτη φορά κοινωνικό πρόσωπο και την αναγκαία ελευθερία για ευρύτατη μελέτη των προβλημάτων που δημιουργούσε η βίωση της αλήθειας. Παράλληλα όφειλαν να εργάζονται και να ζουν για δύο κυρίους, τον καίσαρα και τον Χριστό. Τα γεγονότα προκάλεσαν αρχικά στους χριστιανούς απέραντο ενθουσιασμό, που γρήγορα μεταβλήθηκε σε δραματικούς αγώνες για την γνησιότητα της διδασκαλίας και την φανέρωση της αλήθειας στα θέματα που ανέκυπταν. Η Εκκλησία γνώρισε τότε ολέθριο συγκλονισμό, δεδομένου μάλιστα ότι από τις τρεις τελευταίες δεκαετίες του Γ' αιώνα, δηλ. μετά το σπουδαίο έργο του Διονυσίου Αλεξανδρείας και την αξιόλογη σκέψη του Θεογνώστου, η θεολογία έχανε ολοένα και κάτι από την ρώμη της, από την εμμονή στην «ανακεφαλαίωση» του Ειρηναίου. Η κάμψη αυτή της θεολογίας, με την επήρεια των διωγμών, των κακοδοξιών, των μικρών θεολόγων και δη της ηθικιστικής φιλοσοφικής σκέψεως, οδηγούσε στην αποδυνάμωση της Παραδόσεως και την ηθικολογική θεώρηση της Εκκλησίας, όπως δείχνουν οι σπουδαιότεροι εκκλησιαστικοί συγγράφεις των ετών 300-320, δηλ. Μεθόδιος Ολύμπου και Ευσέβιος Καισαρείας στην Ανατολή, Αρνόβιος de Sicca και Λακτάντιος στην Δύση.

Η κατάσταση αυτή, τονισμένη ιδιαίτερα στο αδιαφιλονίκητο πνευματικό κέντρο της εποχής, δηλ. στον αλεξανδρινό χώρο, παρήγαγε μεταξύ άλλων τα εξής φαινόμενα:

α) Υποβάθμιση της απόλυτης σημασίας της ενανθρωπήσεως του Λόγου, αναζωπύρωση των συζητήσεων περί αρχής του κακού και υπερτονισμό της αξίας της φιλοσοφικής σκέψεως (αλεξανδρινή παράδοση, αλληγορική ερμηνεία). Στο φαινόμενο τούτο, που είχε βαθύτατα διαβρώσει την επιφανειακή θεολογία της εποχής και συνιστούσε τον πρωταρχικό και γενεσιουργό κίνδυνο στην Εκκλησία, απάντησε ο Αθανάσιος με τους δύο πρώτους Λόγους του «Κατά Ελλήνων» και «Περί ενανθρωπήσεως».

β) Επειδή επικρατούσε τέτοιο κλίμα, όταν ανέκυψε συζήτηση και αμφισβήτηση για το πώς της δημιουργίας, της προελεύσεως του Υιού του Θεού από τον Πατέρα και της σωτηρίας, επόμενο ήταν ο Άρειος και οι πολλοί οπαδοί του να λύνουν (περί το 318) τα προβλήματα, στηριζόμενοι στις κοσμολογικές και φιλοσοφικές (οντολογικές) αρχές, διατηρώντας όμως τα βιβλικά σχήματα. Έτσι ο Άρειος ούτε την σχέση Υιού και Πατέρα μπορούσε να καταλάβει ούτε την σωτηρία να εξασφαλίσει, εφόσον ο Υιός ήταν γι’ αυτόν κτίσμα, που σαν τέτοιο δεν μπορούσε να «συνάψη» τον άνθρωπο με τον Θεό. Λίγο αργότερα (μετά το 355) εμφανίστηκαν κακοδοξίες που στρέφονταν κατά της θεότητας του αγίου Πνεύματος και των δύο φύσεων του Χριστού. Και αυτές άμεσα κι έμμεσα συνδέονταν με τον Άρειο. Είναι φανερό πως έτσι έχανε η Εκκλησία το έρεισμά της, την δύναμή της, εκείνο για το οποίο υπήρχε, δηλ. την σωτηρία. Επομένως μεταστοιχειωνόταν σε ηθικολογικό σύστημα, άλλαζε ριζικά το είναι της. Στην φοβερή αυτή κρίση απάντησε ο Αθανάσιος με τους τρεις Λόγους του «Κατά Αρειανών», τους οποίους επεξεργάστηκε επανειλημμένα, και με πλήθος μεταγενέστερων έργων του.

Ἀπό τή ζωή τοῦ ἀββᾶ Μακαρίου τοῦ Αἰγυπτίου

Από το Γεροντικό

Ανέβαινε κάποτε ο αββάς Μακάριος από τη Σκήτη στην Τερενούθη και μπήκε σε έναν ειδωλολατρικό ναό να κοιμηθεί. Εκεί υπήρχαν παλιά λείψανα (μούμιες) ειδωλολατρών. Πήρε ένα από αυτά και το έβαλε κάτω από το κεφάλι του για μαξιλάρι.

Οι δαίμονες λοιπόν, βλέποντας το θάρρος του, τον φθόνησαν· και θέλοντας να τον τρομάξουν, φώναζαν ένα όνομα γυναικείο και έλεγαν: «Η τάδε, έλα μαζί μας στο λουτρό». Και τους απάντησε άλλος δαίμονας σαν από το λείψανο που ήταν κάτω από τον γέροντα: «Έχω επάνω μου έναν ξένο και δεν μπορώ να έρθω».

Ο γέροντας όμως δεν φοβήθηκε, αλλά με θάρρος άρχισε να χτυπά το λείψανο λέγοντας: «Σήκω, πήγαινε στο σκοτάδι, αν μπορείς». Όταν το άκουσαν αυτό οι δαίμονες, φώναξαν δυνατά: «Μας νίκησες» και έφυγαν καταντροπιασμένοι.

***

Έλεγαν για τον αββά Μακάριο τον Αιγύπτιο ότι καθώς ανέβαινε από τη Σκήτη φορτωμένος καλάθια, κουράστηκε και κάθισε. Έπειτα προσευχήθηκε λέγοντας: «Θεέ μου, εσύ ξέρεις ότι δεν αντέχω άλλο». Και αμέσως βρέθηκε στην όχθη του ποταμού (απ’ όπου δηλαδή θα έπαιρνε το πλοίο).

Καλή καί κακή Φώτιση. Τὸ νόημα τῆς εὐχῆς τῶν Θεοφανείων

Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης

Ὁμότιμος Καθηγητής Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ.

ΚΑΛΗ ΚΑΙ ΚΑΚΗ ΦΩΤΙΣΗ

Τὸ νόημα τῆς εὐχῆς τῶν Θεοφανείων

1. Χριστὸς ἐτέχθη, Χριστὸς ἐφάνη, Χριστὸς ἀνέστη.

Κάθε χρόνο κατὰ τὴν ἑορτὴ τῶν Θεοφανείων ἢ τῶν Φώτων συνηθίζουμε μετὰ τὴν Θεία Λειτουργία καὶ τὸν Μεγάλο Ἁγιασμὸ νὰ εὐχόμαστε ὁ ἕνας στὸν ἄλλο «Καλὴ Φώτιση», ἀκόμη καὶ ὅσοι ἀγνοοῦν τὸ νόημα τῆς εὐχῆς. Ποιὰ ὅμως εἶναι ἡ καλὴ φώτιση; Μήπως ὑπάρχει καὶ κακὴ φώτιση, ποὺ κρύβεται κάτω ἀπὸ τὴν εὐχὴ γιὰ καλὴ φώτιση, καὶ οὐσιαστικὰ πρόκειται γιὰ σκότιση; Μήπως τὸ ἴδιο δὲν συνέβη μὲ τὸν περίφημο εὐρωπαϊκὸ Διαφωτισμὸ ὁ ὁποῖος ἀποδείχθηκε εὐρωπαϊκὸς Διασκοτισμός;

Σὲ ἄλλες ὁμιλίες καὶ ἄρθρα μας ἐξηγήσαμε γιατὶ ὀνομάζουμε τὴν ἑορτὴ Θεοφάνεια καὶ γιατὶ θὰ ἦταν καλὸ ἀπὸ τὴν ἡμέρα τῆς ἑορτῆς (6 Ἰανουαρίου) μέχρι τὴν ἀπόδοσή της (14 Ἰανουαρίου), ἐπὶ ἐννέα ἡμέρες δηλαδή, τὴν ἑόρτια καὶ τὶς μεθέορτες, νὰ χρησιμοποιοῦμε ὡς χαιρετισμὸ καὶ ἀντιχαιρετισμὸ τὶς φράσεις «Χριστὸς ἐφάνη-Ἀληθῶς ἐφάνη», ἀντίστοιχες μὲ τοὺς ἄλλους χαιρετισμούς, τὸν παλαιὸ τοῦ Πάσχα «Χριστὸς ἀνέστη-Ἀληθῶς ἀνέστη» καὶ τὸν νεώτερο τῶν Χριστουγέννων «Χριστὸς ἐτέχθη-Ἀληθῶς ἐτέχθη»[1]. Ὅσο οἱ ἐχθροὶ τοῦ Χριστοῦ, οἱ Ἑβραῖοι καὶ οἱ Μουσουλμάνοι, ἀρνοῦνται ὅτι ὁ Χριστός, ὁ Μεσσίας, ἦλθε, καὶ οἱ μὲν πρῶτοι περιμένουν ἀκόμη νὰ ἔλθει ὁ Χριστός, ποὺ θὰ εἶναι ὁ Ἀντίχριστος, οἱ δὲ δεύτεροι τὸν ἀντικατέστησαν μὲ τὸν Μωάμεθ, τόσο περισσότερο ἐμεῖς πρέπει νὰ διακηρύσσουμε συχνότερα καὶ ἐντονώτερα ὅτι «εὑρήκαμεν τὸν Μεσσίαν», ὅπως θριαμβευτικὰ καὶ μὲ χαρὰ ἀνήγγειλε ὁ Ἀπόστολος Ἀνδρέας στὸν ἀδελφό του Ἀπόστολο Πέτρο[2], καὶ κατὰ τὶς τρεῖς μεγάλες ἑορτὲς τῶν Χριστουγέννων, τῶν Θεοφανείων καὶ τοῦ Πάσχα νὰ φωνάζουμε καυχώμενοι καὶ εὐχαριστημένοι Χριστὸς ἐτέχθη, Χριστὸς ἐφάνη, Χριστὸς ἀνέστη.

2. Γιατὶ ὀνομάσαμε «Θεοφάνεια» τὴν Βάπτιση τοῦ Χριστοῦ καὶ ὄχι τὴν Γέννηση;

Θὰ ὑπενθυμίσω γιατὶ ὀνομάζουμε Θεοφάνεια τὴν ἑορτὴ ποὺ βαπτίσθηκε ὁ Χριστὸς καὶ ὄχι τὴν ἑορτὴ ποὺ γεννήθηκε, ὅπως πειστικώτατα μᾶς ἐξήγησε ὁ Ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος. Ἀσφαλῶς θὰ μποροῦσαν καὶ τὰ Χριστούγεννα νὰ ὀνομάζονται Θεοφάνεια, ὅπως ὀνομάζονταν τοὺς πρώτους χριστιανικοὺς αἰῶνες, διότι ὄντως κατὰ τὴν Γέννηση τοῦ Χριστοῦ γιὰ πρώτη φορὰ καὶ μοναδικὴ φανερώθηκε ὁ Θεὸς ὡς ἄνθρωπος, κατὰ τὴν ἀληθῆ καὶ ἀναμφίβολη διατύπωση τοῦ μεγάλου δογματολόγου τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Ἰωάννη Δαμασκηνοῦ[3]. Τότε οἱ ἁπλοϊκοὶ ποιμένες, καὶ ὄχι οἱ ἀρχιερεῖς καὶ οἱ θεολόγοι, ἄκουσαν ἀπὸ τὸν Ἄγγελο τὸ χαρμόσυνο μήνυμα ὅτι «ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον Σωτήρ, ὃς ἐστι Χριστὸς Κύριος ἐν πόλει Δαβίδ»[4]. Ἐνωρίτερα ἡ πάνσεμνη Μαριάμ, ἡ Παναγία μας, κατὰ τὸν Εὐαγγελισμό, πληροφορήθηκε ξαφνιασμένη ἀπὸ τὸν ἀρχάγγελο Γαβριὴλ ὅτι θὰ συλλάβει κατὰ ὑπερφυσικὸ τρόπο, ἐκ Πνεύματος Ἁγίου, καὶ θὰ γεννήσει υἱὸν ποὺ θὰ τὸν ὀνομάσει Ἰησοῦν[5].

Ὁ θροῦς τῆς ψυχῆς μας μυστηριωδῶς ἐπηρεάζει τούς ἄλλους, Ἁγ. Πορφυρίου, Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

111. Ὁ θροῦς τῆς ψυχῆς μας μυστηριωδῶς ἐπηρεάζει τούς ἄλλους, Ἁγ. Πορφυρίου, 17-4-2019

«Θροῦς γογγυσμῶν οὐκ ἀποκρυβήσεται»[1]. Δηλαδή καί ὁ πλέον ἀσήμαντος ἀλλά καί ὁ πλέον ἀδύνατος θόρυβος τῆς ψυχῆς πού γογγύζει, αὐτός δέν μπορεῖ νά κρυφτεῖ. «Μέσα μας ὑπάρχει ἕνα μέρος τῆς ψυχῆς πού λέγεται «ἠθικολόγος». Αὐτός ὁ «ἠθικολόγος»», λέει ὁ Ἅγιος Πορφύριος, «ὅταν βλέπει κάποιον νά παρεκτρέπεται, ἐπαναστατεῖ, ἐνῶ πολλές φορές αὐτός πού κρίνει ἔχει κάνει τήν ἴδια παρεκτροπή». Κατακρίνει δηλαδή αὐτό τό μέρος τῆς ψυχῆς μας. Εἶναι ἕτοιμο νά καταδικάσει τόν ἄλλον, ἐνῶ ἡ ἴδια ἡ ψυχή, ὁ ἴδιος ἄνθρωπος εἶναι δυνατό νά ἔχει κάνει τό ἴδιο πράγμα. «Δέν τά βάζει, ὅμως, μέ τόν ἑαυτό του, ἀλλά μέ τόν ἄλλο. Κι αὐτό δέν τό θέλει ὁ Θεός. Λέει ὁ Χριστός εἰς τό Εὐαγγέλιο: «Ὁ οὖν διδάσκων ἕτερον σεαυτόν οὐ διδάσκεις; Ὁ κηρύσσων μή κλέπτειν, κλέπτεις;»[2]». Εἶναι ἀπό τήν πρός Ρωμαίους ἐπιστολή. «Μπορεῖ νά μήν κλέπτουμε, ὅμως φονεύουμε, κακίζουμε τόν ἄλλο κι ὄχι τόν ἑαυτό μας. Λέμε, παραδείγματος χάριν: «Ἔπρεπε νά κάνεις αὐτό, δέν τό ἔκανες, νά τί ἔπαθες!». Στήν πραγματικότητα, ἐπιθυμοῦμε νά πάθει ὁ ἄλλος κακό». Ὑπάρχει αὐτός ὁ θροῦς, ὁ θόρυβος ὁ κακός στήν ψυχή μας, ὅπως λέει στή Σοφία Σολομῶντος στό πρῶτο κεφάλαιο στόν δέκατο στίχο, καί αὐτός δέν μπορεῖ νά κρυφτεῖ. «Ὅταν σκεπτόμαστε τό κακό, τότε μπορεῖ πράγματι νά συμβεῖ. Κατά ἕναν μυστηριώδη καί ἀφανή τρόπο μειώνουμε στόν ἄλλον τήν δύναμη νά πάει στό ἀγαθό, τοῦ κάνομε κακό»[3], ὅταν τόν κατακρίνουμε, τόν καταλαλοῦμε, ὅταν τόν καταδικάζουμε, τόν κατηγοροῦμε.

«Μπορεῖ νά γίνομε αἰτία ν' ἀρρωστήσει, νά χάσει τή δουλειά του, τήν περιουσία του κ.λπ. Μ' αὐτό τόν τρόπο δέν κάνομε κακό μόνο στόν πλησίον μας, ἀλλά καί στόν ἑαυτό μας, γιατί ἀπομακρυνόμαστε ἀπό τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ. Καί τότε προσευχόμεθα καί δέν εἰσακουόμεθα. «Αἰτοῦμεν καί οὐ λαμβάνομεν»[4], ὅπως λέει ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος στήν ἐπιστολή του. «Γιατί; Τό σκεφτήκαμε ποτέ αὐτό; «Διότι κακῶς αἰτούμεθα»[5]», ἀπαντᾶ πάλι ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος. «Πρέπει νά βροῦμε τρόπο νά θεραπεύσουμε τήν τάση πού ὑπάρχει μέσα μας νά αἰσθανόμαστε καί νά σκεπτόμαστε μέ κακία γιά τόν ἄλλο.

«Ὑπουργοὶ τῆς Κυβερνήσεως ἀγκαλιάζουν τὸν ἐκμαυλισμὸ τῶν νέων γενεῶν»

Ἡ μὲν Διοικοῦσα Ἐκκλησία διὰ χειλέων Μητροπολίτου λέγει ὅτι ἡ ὁμοφυλοφιλία εἶναι δοσμένη ἀπὸ τὸν Θεόν, ἡ δὲ Πολιτεία εἰσάγει τὴν «σεξουαλικὴν διαπαιδαγώγησιν» εἰς τὰ σχολεῖα, διὰ νὰ ἐμποτίση τὰ παιδιὰ μὲ τὴν ἰδέαν ὅτι ὑπάρχουν πολλοὶ «σεξουαλικοὶ προσανατολισμοὶ» καὶ εἶναι ὅλοι ἀποδεκτοί! Αὐτοὶ μᾶς ποιμαίνουν… Αὐτοὶ ἐπιτρέπουν παιδιὰ νὰ γίνωνται θύματα… Διὰ τοῦτο καὶ οὐδέποτε κατεδίκασαν καὶ τὰς παιδοφθορίας τοῦ παπισμοῦ. Ὡς κατέστη γνωστὸν ἀπὸ τὴν ἱστοσελίδα «sportime.gr» τῆς 4ης Ἰανουαρίου 2023:

«Θὰ μποροῦσε νὰ διανοηθεῖ κανεὶς πρὶν κάμποσα... χρόνια, νὰ ὁρίζεται ὡς «δάσκαλος» καὶ «πρότυπο» παιδιῶν, ἕνας Πρωταγωνιστής πορνογραφικῶν ταινιῶν ἢ μία γυναίκα ποὺ ἐργάζεται σὲ κάποιο ἀνήθικο πόστο τῆς βιομηχανίας τοῦ σέξ; Ἀσφαλῶς καὶ ὄχι. Κάτι τέτοιο θὰ ἦταν ἀδύνατο νὰ τὸ φανταστεῖ ὅποιος ἄνθρωπος ἔχει σώας τὰς φρένας καὶ δὲν εἶναι πλήρως ἀποκτηνωμένος.

Κι ὅμως, ἡ ἐκστρατεία ἐκμαυλισμοῦ τῶν παιδιῶν ποὺ προωθεῖται ἀπὸ ΛΟΑΤΚΙ κοινότητες, ὁρίζει ὡς «πρότυπα», κάποια ἄτομα ποὺ ζοῦν, ἀναπνέουν καὶ μεταδίδουν τὴν ἠθικὴ ἐξαχρείωση. Καὶ αὐτὸν τὸν ἐκμαυλισμὸ ποὺ ἔχει ὡς στόχο νὰ ἀποδομήσει πλήρως στὶς νέες γενιὲς τὴν ἔννοια τοῦ βιολογικοῦ φύλου, τὸν ἀγκαλιάζουν ὑπουργοὶ τῆς κυβέρνησης, κόμματα τῆς Βουλῆς καὶ μεγάλο κομμάτι τοῦ δημοσιογραφικοῦ συρφετοῦ. Οἱ δὲ παιδοψυχολόγοι «λάμπουν» διὰ τῆς οἰκτρῆς ἀπουσίας τους, ὅπως ἀκριβῶς ὑπῆρξαν ἄφαντοι καὶ γιὰ τὶς καταστροφικὲς συνέπειες ποὺ εἶχαν τὰ ἀπολυταρχικὰ μέτρα ποὺ ἐφαρμόστηκαν στὰ σχολεῖα κατὰ τὴν περίοδο τῆς πανδημίας καὶ ἔστειλαν χιλιάδες παιδιὰ σὲ παιδοψυχιατρικὲς κλινικές.

Ἐδῶ μιλάμε γιά πνευματικό ἔγκλημα κολοσσιαίων διαστάσεων.

Εδώ μιλάμε για πνευματικό έγκλημα κολοσσιαίων διαστάσεων.

Λυκούργος Νάνης, ιατρός

Σε τι είδους πρωτείο αναφέρεται ο πάπας της Ανατολής;

Μήπως στο άκρως βλάσφημο, μη φεισθέν ουδέ και αυτού του ιερωτάτου Δόγματος της Αγίας Τριάδος, θεωρητικό κατασκεύασμα των Αμερικής Ελπιδοφόρου και Περγάμου Ιωάννου;

Ανεξαρτήτως των τυχόν εξουσιαστικών και κυριαρχικών βλέψεων του Ρωσικού Πατριαρχείου πάει πολύ κάποιοι κύκλοι και κάλαμοι να εστιάζουν επιλεκτικά τις επικρίσεις τους σε αυτές και να παραθεωρούν σκανδαλωδώς τον και θεωρητικά υποστηριζόμενο από τους ενοίκους του Βοσπόρου Φαναριώτικο ηγεμονισμό.

Δεν γνωρίζω εάν άλλη τοπική Εκκλησία , δι εκπροσώπων της, έφθασε στο ανήκουστο σημείο να "χρησιμοποιήσει" το Άγιο Τριαδικό Δόγμα προκειμένου να κατοχυρώσει παπικού τύπου πρωτείο.

Παλαιότερα, είδαμε να επιχειρείται από την Εκκλησία της Κύπρου, επί Μακαρίου του Γ, η ανατροπή εκ θεμελίων του Κανονικού Δικαίου, διά της επιχειρήσεως δικαιολογήσεως της συνασκήσεως πολιτικής και εκκλησιαστική εξουσίας, στο πρόσωπο του αποθανόντος αρχιεπισκόπου ,από την πλευρά της ανεκδιηγήτου και ληστρικής, λεγόμενης "Μείζονος Συνόδου" της Λευκωσίας.

ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΚΟΝ-ΟΡΘΡΟΣ-ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ 23-1-2023

ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΚΟΝ-ΟΡΘΡΟΣ-ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ 23-1-2023

https://youtu.be/CPdaM7FQd0M

Ὁ πατριάρχης Εἰρηναῖος γιά τό Ἅγιο Φῶς

Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΑΓΙΟ ΦΩΣ

«Δεν ξέρω τι λένε οι άλλοι ,δεν ξέρω αν τα είπαν η πως τα είπαν, εγώ εκείνο που ξέρω είναι αυτό που έζησα όσες φορές με αξίωσε ο Θεός να τελέσω την Ακολουθία του Αγίου Φωτός.

Εισερχόμουν στον Πανάγιο Τάφο, προσευχόμουν γονατιστός κρατώντας τις δέσμες των λαμπάδων που, όπως και το καντήλι, άναβαν μόνα τους, ποτέ δεν έψαξα το "πως" και το "γιατί", ζούσα το Γεγονός και το θαύμα της Αναστάσεως του Κυρίου με φόβο Θεού και δέος όπως όλοι οι παλιοί και σύγχρονοι γνήσιοι Αγιοταφίτες Πατέρες και κάθε πιστός Ορθόδοξος Χριστιανός.»

https://proskynitis.blogspot.com/2023/01/blog-post_98.html

23 Ἰανουαρίου. Κλήμεντος ἱερομάρτυρος ἐπισκόπου Ἀγκύρας (†312), Ἀγαθαγγἑλου μάρτυρος (†312), Διονυσίου ὁσίου τοῦ ἐν Ὀλύμπῳ (†1540). Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Ἡμέρας, Δευτ. ις΄ ἑβδ. ἐπιστ. (Γαλ. δ΄ 28 - ε΄ 10).

Γαλ. 4,28           ἡμεῖς δέ, ἀδελφοί, κατὰ Ἰσαὰκ ἐπαγγελίας τέκνα ἐσμέν.

Γαλ. 4,28                  Ημείς δε οι Χριστιανοί, αδελφοί, είμεθα τέκνα, που εγεννήθημεν σύμφωνα με τας υποσχέσστου Θεού προς τον Αβραάμ, όπως είχε γεννηθή τότε και ο Ισαάκ.