Ὀφείλουμε νά καλλιεργοῦμε μαρτυρικό φρόνημα - νά μή προδώσουμε τήν πίστη μας, Ἀρχ. Σάββα Ἁγιορείτου

 

Περί τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

 Περί τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου, 14-09-2008

Πῶς ὁ Κύριος μᾶς θεραπεύει τήν κενοδοξία μέ τήν γέννησή Του, Πνευματικά Γυμνάσματα, Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

Πῶς ὁ Κύριος μᾶς θεραπεύει τήν κενοδοξία μέ τήν γέννησή Του, Πνευματικά Γυμνάσματα, 18-12-2011

 

Οἱ ἐμφανίσεις τοῦ Χριστοῦ μετά τήν Ἀνάσταση, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

Οἱ ἐμφανίσεις τοῦ Χριστοῦ μετά τήν Ἀνάσταση, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου, 24-04-2010

 

Περί μαμμωνά καί πλεονεξίας (Ἁγ. Ἰωάννου Χρυσοστόμου), Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

Περί μαμμωνά καί πλεονεξίας (Ἁγ. Ἰωάννου Χρυσοστόμου), Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου, 03-07-2011

 

Τό κριτήριό μας γιά ὅλα νά εἶναι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

 

Ἡ ὠφέλεια ἀπό τήν πνευματική μελέτη τῶν βίων τῶν Ἁγίων, Ἁγ. Ἰουστίνου Πόποβιτς, Ἀρχ. Σάββα Ἁγιορείτη

Ἡ ὠφέλεια ἀπό τήν πνευματική μελέτη τῶν βίων τῶν Ἁγίων, Ἁγ. Ἰουστίνου Πόποβιτς, Ἀρχ. Σάββα 26-6-2011

 

Λόγος εἰς τήν ἁγία Πεντηκοστή (Ἁγ. Ἰωάννου Χρυσοστόμου), Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

Λόγος εἰς τήν ἁγία Πεντηκοστή (Ἁγ. Ἰωάννου Χρυσοστόμου), Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου, 12-06-2011

 

Ἐγκωμιαστικός λόγος εἰς τούς Ἁγιορεῖτες Πατέρες (Ἁγ. Νικοδήμου Ἁγιορείτου), Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

Ἐγκωμιαστικός λόγος εἰς τούς Ἁγιορεῖτες Πατέρες (Ἁγ. Νικοδήμου Ἁγιορείτου), Ἀρχιμ. Σάββα, 26-06-2011

 

Στήν παραβολή τοῦ ἀσώτου (Πνευματικά Γυμνάσματα Ἁγίου Νικοδήμου), Ἀρχ. Σάββα Ἁγιορείτου

Στήν παραβολή τοῦ ἀσώτου (Πνευματικά Γυμνάσματα Ἁγίου Νικοδήμου), Ἀρχ. Σάββα Ἁγιορείτου, 31-01-2010

 

Ἡ ὑπερευαισθησία-ἀμαρτοφοβία στόν πνευματικό ἀγῶνα, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

 

Κυριακή Θ Ματθαίου:«Ἓκαστος βλεπέτω πῶς ἐποικοδομεῖ», π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ[: Α΄Κορ.3,9-17]

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου

με θέμα:

«Ἓκαστος βλεπέτω πῶς ἐποικοδομεῖ»

[εκφωνήθηκε στην Ιερά Μονή Κομνηνείου Λαρίσης στις 1-8-1999]

[Β403]

Ο Παύλος, αγαπητοί μου, παρομοιάζει τους πιστούς της Εκκλησίας της Κορίνθου με δύο εικόνες. Τους αποκαλεί -η πρώτη εικόνα- «Θεοῦ γεώργιον». Δηλαδή Θεού χωράφι. Και ακόμη: «Θεοῦ οἰκοδομή». Γεωργοί, λοιπόν, και οικοδόμοι είναι οι εργάτες του Ευαγγελίου, όπως εν προκειμένω ο Παύλος και ο Απολλώς. Αυτοί επιμελούνται τον αγρόν του Θεού ή την οικοδομήν του Θεού. Αυτοί κτίζουν δηλαδή την πνευματική ζωή των πιστών. Στην συνέχεια, και ο κάθε πιστός φροντίζει τον αγρό της ψυχής του και τον καλλιεργεί· αλλά και ακόμη φροντίζει να οικοδομεί την πνευματική του ύπαρξη.

Πριν, όμως, προχωρήσουμε, παρατηρούμε ότι ο Παύλος στην εικόνα της οικοδομής καθορίζει το θεμέλιον της οικοδομής. Αυτό, όπως θα δούμε λίγο πιο κάτω, είναι θεμελιώδους σημασίας. Γράφει ο Παύλος στην αποστολική περικοπή που ακούσαμε σήμερα: «Κατὰ τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ τὴν δοθεῖσάν μοι ὡς σοφὸς ἀρχιτέκτων θεμέλιον τέθεικα». «Έβαλα», λέγει, «θεμέλιον». Αλλά το θεμέλιον είναι δεδομένο. Δεν το φτιάχνει ο Παύλος το θεμέλιον αυτό. Απλώς το παίρνει και το τοποθετεί. Δηλαδή; Τι σημαίνει αυτό; Λέγει εδώ: «Θεμέλιον ἄλλον οὐδεὶς δύναται θεῖναι παρὰ τὸν κείμενον, ὅς ἐστιν Ἰησοῦς Χριστός». «Κανείς άλλος δεν μπορεί να θέσει θεμέλιον παρά από Εκείνον τον οποίον ήδη έχει τεθεί. Κι αυτός ο θεμέλιος είναι ο Ιησούς Χριστός».

Έτσι μπορεί να τεθεί, θα λέγαμε, οιοσδήποτε θεμέλιος, την ύπαρξη του κάθε ανθρώπου; Διότι όταν λέγει «κανείς άλλος θεμέλιος δεν μπορεί να τεθεί» γεννάται το ερώτημα, είναι δυνατόν να τεθεί οιοσδήποτε άλλος θεμέλιος; Και ποιοι μπορεί να είναι αυτοί οι θεμέλιοι; Ασφαλώς ναι, αγαπητοί μου. Υπάρχουν πάρα πολλοί θεμέλιοι λίθοι της οικοδομής του κάθε ανθρώπου. Τα θεμέλια κάθε ανθρώπου τίθενται κατά την αγωγή του. Μέσα στο σπίτι, στο σχολειό και στην κοινωνία ή την εποχή που ζει. Έτσι παίρνει το θεμέλιο της υπάρξεώς του. Δημιουργείται, λοιπόν, κτίζεται, ο κάθε άνθρωπος σύμφωνα με την εποχή του, σας είπα, την αγωγή του, σας είπα κ.λπ. Έτσι έχομε τον ιδεαλιστήν άνθρωπον, έχομε τον υλιστήν άνθρωπον, εκείνος ο οποίος οικοδομείται με υλιστικές αντιλήψεις ή ο άλλος που οικοδομείται με ιδεαλιστικές αντιλήψεις . Ακόμα είναι ο οικονομικός άνθρωπος. Κάθε εποχή διαμορφώνει τον άνθρωπον. Είναι ο τεχνικός άνθρωπος, ή ο τεχνολογικός, αν το θέλετε, είναι ο επιστημονικός άνθρωπος, είναι ακόμη ο ανθρωπιστής, είναι ο ιππότης, σε παλιότερες εποχές. Βλέπετε ότι εδώ έχομε σε κάθε εποχή ένα ιδεώδες αγωγής. Και σύμφωνα με αυτό το ιδεώδες της αγωγής, δημιουργείται ο κάθε άνθρωπος.

Τί ἀπαντοῦμε σὲ ἕναν αἱρετικὸ ὅταν μᾶς ρωτάει «Ποὺ τὸ λέει αὐτὸ ἡ Γραφή;»

Πρωτ. Στέφανος Στεφόπουλος

Τι απαντούμε σε έναν αιρετικό όταν μας ρωτάει «Που το λέει αυτό η Γραφή;»

Το ερώτημα είναι σύνηθες και με αυτό έχουν έρθουν αντιμέτωποι όσοι αδελφοί μας διεξάγουν αντιαιρετικό αγώνα. Ένα συχνό ερώτημα από προτεστάντες (έχει γίνει σλόγκαν πλέον) το οποίο αναφέρεται σε αμφισβήτηση των Ιερών Μυστηρίων της Εκκλησίας μας. Επειδή λοιπόν πολλοί μας ρωτούν, απαντάμε συνοπτικά.

Η Αγία Γραφή δεν έπεσε από τον ουρανό στα κεφάλια των ανθρώπων!

Δεν είναι ένα βιβλίο που έστειλε ο Θεός τυπωμένο στους ανθρώπους.

Η Αγία Γραφή διαμορφώθηκε και δημιουργήθηκε από την Εκκλησία του Χριστού. Και μάλιστα για 300 ολόκληρα χρόνια ΔΕΝ υπήρχε!

Η Εκκλησία χρειάσθηκε σχεδόν 300 χρόνια για να αναγνωρίσει πλήρως ποια Βιβλία ανήκουν στην Καινή Διαθήκη. Τις δύο πρώτες γενεές μετά από τον θάνατο του Αποστόλου Ιωάννη, η Εκκλησία ακόμα δεν είχε συμφωνήσει ευρύτερα για την κανονικότητα των Βιβλίων Πράξεις, Προς Εβραίους, Ιακώβου, Πέτρου Α’ και Β’, Ιωάννου Α, Β, Γ, Ιούδα, και Αποκάλυψη – δηλαδή 10 από τα 27 Βιβλία! Επίσης, κάποιες εκκλησίες πίστευαν πως το Α’ Κλήμεντος ήταν Γραφικό, καθώς και η «Διδαχή» και το «Ποιμήν» του Ερμά. Και όμως, τότε, τους επόμενους δύο αιώνες, η Εκκλησία μελετούσε, προσευχόταν, και συζητούσε για όλα αυτά τα βιβλία. Έφθασε το τέλος του 4ου αιώνα, και η Εκκλησία τελικά συμφώνησε επί του Κανόνα της Καινής Διαθήκης που γνωρίζουμε σήμερα.

Με άλλα λόγια, η πρώτη Εκκλησία αύξανε, άκμαζε και δίδασκε επί 300 χρόνια, πριν καν ο οποιοσδήποτε και οπουδήποτε να κατέχει ένα πλήρες αντίτυπο της «Καινής Διαθήκης» όπως την αναγνωρίζουμε σήμερα.

Η Αγία Γραφή λοιπόν είναι η Ιερά Παράδοση της αρχαίας Εκκλησίας, την οποία ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ οι προτεστάντες.

Τό «Πάσχα τοῦ Καλοκαιριοῦ» καί ὁ συνεορτασμός τοῦ Πάσχα

Τὸ ἐρχόμενον Πάσχα θὰ ἐπιδιωχθῆ ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον δὲν ἐπετεύχθη τὸ 1923!

ΤΟ «ΠΑΣΧΑ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ» ΚΑΙ Ο ΣΥΝΕΟΡΤΑΣΜΟΣ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ

Πῶς θὰ συνεορτάσουν Πατριάρχης – Πάπας τὸ ἕνα «Πάσχα» ἄνευ τοῦ ἑτέρου;…

Θὰ πανηγυρίσουν διὰ τὴν σχετικοποίησιν τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου, τὴν ὁποίαν κατώρθωσαν οἱ παπικοὶ μὲ τὸ δόγμα τῆς «Assumptio» τῆς Θεοτόκου;

Γράφει ὁ κ. Παῦλος Τρακάδας, θεολόγος

Δικαίως αἱ ἐξαγγελίαι τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου περὶ ἀπὸ κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα μετὰ τοῦ Πάπα ἔχουν προκαλέσει ἀνησυχίαν καὶ ἀντιδράσεις εἰς τοὺς πιστούς. Ἤδη ἔχουν γραφῆ πολλὰ καὶ θὰ γραφοῦν ἀκόμη περισσότερα περὶ ἐν γένει τοῦ ἀδυνάτου συνεορτασμοῦ μετὰ αἱρετικῶν, ὅπως καὶ κατὰ τῆς ἀλλαγῆς τοῦ Πασχαλίου, ἡ ὁποία ὄχι ἁπλῶς φημολογεῖ­ται, ἀλλὰ ὑποστηρίζεται ἀπὸ τὸ κλῖμα τοῦ Πατριαρχείου Κων/λεως ὡς πρακτικὴ διευκόλυνσις διὰ τοὺς ἐν παποπροτεσταντικὰς χώρας διαμένοντας Ὀρθοδόξους καὶ ἔνδειξις ἑνότητος ὅλων τῶν χριστιανῶν ἔναντι τῶν ἀλλοθρήσκων ἁπανταχοῦ τῆς γῆς. Μία ἰδιαζόντως σημαντικὴ πτυχὴ τοῦ ζητήματος, ἡ ὁποία δὲν ἔχει ἀναδειχθῆ ἀρκούντως, εἶναι ὁ συνδυασμὸς τῶν δύο, δηλ. αἱρέσεως καὶ πασχαλίου, καὶ κατάλληλος ἀφορμὴ ἡ «ἑορτὴ τῶν ἑορτῶν» τοῦ Θέρους, ἡ Κοίμησις τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου.

Ὁ ἑορτολογικὸς κύκλος καὶ τὸ ἡμερολόγιον

Πολλοὶ ἔχουν ἀκούσει ἢ ἔχουν διαβάσει ὅτι τὸ ἡμερολογιακὸν ζήτημα ἐκκίνησεν, ὅταν τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον τὸ 1902 ἤλλαξε τὴν ἀπ’ αἰώνων στάσιν αὐτοῦ καὶ ἐζήτει ἀπὸ τὰς Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας νὰ πληροφορηθῆ τί φρονοῦν περὶ ἀλλαγῆς τοῦ ἡμερολογίου, καταλῆ­γον μετὰ ἀπὸ τὰς ἀρνητικὰς ἀπαντήσεις εἰς τὴν ἐγκύκλιον τοῦ 1904, ὅπου ἀπερρίφθη κάθε μεταβολή. Εἰς ὀλίγους ὅμως εἶναι γνωστὸν ὅτι ἀπὸ τὸ 1894 ὁ παπικὸς κληρικὸς Tondini de Quarenghi ἐπίεζεν εἰς τὴν Κων/πόλιν διὰ τὸ συγκεκριμένον ζήτημα, μεταξὺ ἄλλων δημοσιεύων μελέτην τὸ 1905 μὲ τίτλον «Ὀνομασίαι ἐκφράζουσαι ἀμέσως τὴν θεία μητρότητα τῆς Μαρίας ἐν τῷ Θεοτοκαρίῳ τοῦ Πατριαρχείου Κων/λεως», εἰς τὴν ὁποίαν προβάλλει τὴν σπουδαιότητα τοῦ ἡμερολογιακοῦ ζητήματος διὰ τὴν «ἕνωσιν» Ὀρθοδοξίας καὶ παπισμοῦ. Ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος τιμᾶται δεόντως εἰς Ἀνατολὴν καὶ Δύσιν καὶ μία τοιαύτη μελέτη ἀμέσως θὰ προσήλκυε τὸ ἐνδιαφέρον ὅλων.

Ἡ Κοίμησις τῆς Θεοτόκου - Ἁγ. Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής

Η Κοίμησις της Θεοτόκου

Αγ. Μάξιμος ο Ομολογητής

Τώρα με την Χάριν της θα ομιλήσωμε περί της εξόδου και της Μεταστάσεως αυτής από τον παρόντα κόσμον εις την αιώνιον Βασιλείαν του Υιού της. Είναι όντως φαιδρά και χαρμόσυνος για την ακοήν των φιλοθέων η τοιαύτη διήγησις.

Ὅταν, λοιπόν, ὁ Χριστός, ὁ Θεός μας, εὐδόκησε νὰ μεταθέση τὴν παναγίαν καὶ πανάμωμον μητέρα του ἀπὸ τὸν κόσμον αὐτὸν εἰς τὴν Βασιλείαν του, προκειμένου νὰ λάβη τὸν ἄφθαρτον στέφανον τῶν ὑπερφυῶν ἀγώνων καὶ ἀρετῶν της, νὰ τὴν τοποθετήση θεομητροπρεπῶς «ἐκ δεξιῶν του, περιβεβλημένην μὲ πορφύραν καὶ πεποικιλμένην ἐν ἱματισμῷ διαχρύσῳ» (Ψαλμ. μδ΄, 12) καὶ νὰ τὴν ἀνακηρύξη Βασίλισσαν πάντων τῶν κτισμάτων, ὁδηγῶν αὐτὴν εἰς τὸ ἐσώτερον τοῦ καταπετάσματος καὶ ἐγκαθιστῶν εἰς τὰ ἐπουράνια Ἅγια τῶν Ἁγίων, τῆς ἐγνωστοποίησε ἐκ τῶν προτέρων τὴν ἔνδοξον αὐτῆς μετάστασιν.

Ἀπέστειλε πάλιν εἰς αὐτὴν τὸν ἀρχάγγελον Γαβριὴλ γιὰ νὰ τῆς ἀναγγείλη τὴν ἔνδοξον ἐκδημίαν της, καθὼς ἄλλοτε τὴν θαυμαστὴν αὐτῆς σύλληψιν.

Τὴν ἐπεσκέφθη λοιπὸν ὁ ἀρχάγγελος καὶ τῆς ἐπέδωσε ἕνα κλάδον φοίνικος, σύμβολον τῆς νίκης, τὸ ὁποῖον εἶχε ἄλλοτε χρησιμοποιήσει ὁ λαὸς ὑποδεχόμενος εἰς τὴν Ἱερουσαλὴμ τὸν Υἱόν της, τὸν νικητὴν τοῦ θανάτου καὶ ἐξολοθρευτὴν τοῦ Ἅδου.

Ὁμοίως καὶ τώρα ὁ Γαβριὴλ δίδει αὐτὸν τὸν κλάδον εἰς τὴν Παρθένον, ὡς σύμβολον τῆς νίκης κατὰ πάντων τῶν δεινῶν καὶ τῆς καταλύσεως τοῦ θανάτου, λέγοντας· «Ὁ Κύριος καὶ Υἱός σου σὲ προσκαλεῖ: Ἔφθασε ἡ ὥρα νὰ ἔλθης πλησίον μου, ὦ καλὴ μῆτερ μου ( Ἆσμ. ἀσμ. β΄, 10 καὶ 13).

Γιὰ τοῦτο μὲ ἀπέστειλε πάλι νὰ σοῦ ἀνακοινώσω, ὦ «εὐλογημένη ἐν γυναιξί», ὅτι σήμερα θὰ εὐφράνης, ὦ Κεχαριτωμένη, τὶς οὐράνιες στρατιὲς μὲ τὴν ἄνοδόν σου καὶ θὰ λαμπρύνης περισσότερον τὶς ψυχὲς τῶν ἁγίων, καθὼς ἔπλησες εὐφροσύνης τοὺς εὑρισκομένους εἰς τὴν γῆν. Ἀγάλλου καὶ σὺ μαζί τους καθὼς ἄλλοτε τὸ εἶχες φανερώσει, διότι ἀπὸ τώρα θὰ σὲ μακαρίζουν εἰς τοὺς αἰῶνας ὅλα τὰ λογικὰ κτίσματα, «πᾶσαι αἱ γενεαί». «Χαῖρε, κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετὰ σοῦ».

Οἱ προσευχὲς καὶ οἱ ἱκεσίες σου ἀνέβησαν εἰς τὸν οὐρανόν, πρὸς τὸν Υἱόν σου, ὅθεν κατὰ τὸ αἴτημά σου σὲ προστάζει νὰ ἀφήσης τὸν κόσμον αὐτὸν καὶ νὰ ἀνέλθης εἰς τὰ οὐράνια σκηνώματα γιὰ νὰ εἶσαι αἰωνίως μαζί του, εἰς τὴν ἀληθινὴν καὶ αἰωνίαν ζωήν.

Καθὼς ἤκουσε ἡ ἁγία Θεοτόκος τοὺς λόγους τούτους ἐπλήσθη χαρᾶς καὶ ἔδωσε εἰς τὸν ἄγγελον τὴν ἰδίαν, ὅπως καὶ παλαιά, ἀπόκρισιν: «Ἰδοὺ ἡ δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι -καὶ τώρα- κατὰ τὸ ρῆμα σου⋅καὶ ἀπῆλθεν ἀπ’ αὐτῆς ὁ ἄγγελος» (Λουκ. α΄, 38).

Τότε ἡ ὑπερευλογημένη καὶ ἔνδοξος Θεοτόκος Μαρία ἠγέρθη καὶ ἀγαλλομένη ἐπορεύθη εἰς τὸ ὄρος τῶν Ἐλαιῶν γιὰ νὰ ἀπευθύνη πρὸς τὸν Κύριον ἐν ἡσυχίᾳ τὶς εὐχαριστίες καὶ τὰ αἰτήματά της γι’ αὐτὴν τὴν ἰδίαν καὶ γιὰ τὸν κόσμον ὅλον.

Ὅταν ἀνέβη εἰς τὸ ὄρος, ὕψωσε τὰ χέρια καὶ προσέφερε τὴν λογικὴν λατρείαν εἰς τὸν Υἱόν της, τὶς δεήσεις καὶ τὶς εὐχαριστίες της. Συνέβη τότε ἕνα μέγα θαῦμα, τὸ ὁποῖον γνωρίζουν ἐκεῖνοι ποὺ ἠξιώθησαν τῆς τοιαύτης ἐμπειρίας καὶ δι’ αὐτῶν ἔφθασε ἕως ἐμᾶς.

Περί τῆς τυραννίας τῶν μειοψηφιῶν

Περί τῆς τυραννίας τῶν μειοψηφιῶν

Νεκτάριος Δαπέργολας

Γιά τήν περίφημη δημοκρατική συνείδηση αὐτουνοῦ πού παριστάνει τόν πρωθυπουργό τῆς ἑλληνέζικης ἀνθυπομπανανίας δέν χρειάζεται φυσικά νά ποῦμε πολλά, καθώς τά ἔργα τῆς τελευταίας 5ετίας τά λένε ὅλα. Ἐπειδή ὅμως καί οἱ λέξεις δέν στεροῦνται σημασίας, νά μήν ξεχάσουμε καί τόν καινοφανῆ ὅρο «τυραννία τῆς πλειοψηφίας» πού φοριέται πολύ ἐσχάτως ἀπό τούς κάθε λογῆς κολαούζους της νεοταξίτικης ἀθλιότητας καί πού χρησιμοποίησε πρόσφατα καί ὁ λεγάμενος, γιά νά «δικαιολογήσει» τήν νομοθέτηση τοῦ διαβόητου «γάμου» καί τήν γενικότερη στήριξη καί προώθηση (καί δή μέ τούς γνωστούς ἀκραίους φασιστικούς τρόπους) ὅλης τῆς woke ἀτζέντας. Μέ τό δῆθεν ἐπιχείρημα νά εἶναι ὅτι σέ θέματα ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων δέν ἀκοῦμε τήν πλειοψηφία καί ἄς διαφωνεῖ, καθώς στίς περιπτώσεις αὐτές ἡ πλειοψηφική της θέση εἶναι τυραννική.

Ἀσφαλῶς ὅμως πρόκειται γιά μία ἀκόμη χυδαία καί θρασύτατη διαστροφή - καί ἀντιστροφή - τῆς πραγματικότητας. Καί τοῦτο, ἐπειδή κατ’ ἀρχάς ἀκόμη καί ἄν δεχθοῦμε ὅτι ὅλος αὐτός ὁ μαζικός καί καθεστωτικά ἐπιβαλλόμενος δαιμονισμός τῶν τελευταίων χρόνων ἀποτελεῖ ἀνθρώπινο δικαίωμα, πρόκειται γιά «δικαίωμα» πού ὁδηγεῖ στήν κατάρρευση/ἀποσύνθεση τῆς κοινωνίας καί την πλήρη ἀποδόμηση βασικῶν ἀρχῶν καί ἀξιῶν τοῦ ἀνθρώπινου πολιτισμοῦ (καί συνεπῶς δέν μπορεῖ νά προβάλλεται πραγματικά ὡς τέτοιο). Ἐπίσης, ἐπειδή πρόκειται γιά «δικαίωμα» πού προωθεῖται ἐπιλεκτικά καί αὐταρχικά, τήν ὥρα πού συνειδητά ὑπονομεύεται καί διώκεται κάθε ἄλλος τρόπος ζωῆς πλήν αὐτοῦ πού προωθεῖ τό νεοεποχίτικο σύστημα (ἐνῷ πατάσσεται ἀκόμη καί τό ἁπλό δικαίωμα στόν ἀντίλογο καί τήν διαφωνία).

"Ἐξίσταντο Ἀγγέλων αἱ Δυνάμεις, ἐν τῇ Σιὼν σκοπούμεναι τόν οἰκεῖον Δεσπότην γυναικείαν ψυχήν χειριζόμενον"

Στη γνωστή εικόνα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου ο Χριστός εμφανίζεται επιβλητικός στο κέντρο της εικόνας να κρατά στα χέρια του την ψυχή της Παναγίας Μητέρας Του με τη μορφή σπαργανωμένου βρέφους.

Την ίδια αυτή "απεικόνιση" με λόγια θα συναντήσουμε σε ένα τροπάριο του Όρθρου της Κοιμήσεως, το οποίο αρχίζει με τη φράση:

"Ἐξίσταντο Ἀγγέλων αἱ Δυνάμεις, ἐν τῇ Σιὼν σκοπούμεναι τὸν οἰκεῖον Δεσπότην γυναικείαν ψυχὴν χειριζόμενον"

Ὁ πολιτικός γάμος εἶναι ὕβρις τοῦ Θεοῦ, δέν εἶναι γάμος...

❈ Ὁ πολιτικός γάμος εἶναι ὕβρις τοῦ Θεοῦ, δέν εἶναι γάμος, εἶναι ἐπίσημη πορνεία μέ τή βούλα τῆς πολιτείας. Καί ἕνας πού κάνει πολιτικό γάμο, δέν μπορεῖ νά βαπτίσει, ἀλλά καί ἕνας πού τελεῖ αὐτή τήν τελετή (δήμαρχος) πολύ περισσότερο δέν μπορεῖ νά βαπτίσει.

 

➤Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτου(Ὁμιλία 29 – 4 – 2015)

23 Αὐγούστου. Ἀπόδοσις τῆς ἑορτῆς τῆς κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου (Παναγίας τῆς Προυσιωτίσσης). Λούπου μάρτυρος (δ΄ αἰ.), Εἰρηναίου ἐπισκόπου Λουγδούνων (†202). Ἁγιογραφικό ανάγνωσμα.

Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Τῆς ἑορτῆς (Φιλιπ. β΄ 5-11).

Φιλιπ. 2,5           τοῦτο γὰρ φρονείσθω ἐν ὑμῖν ὃ καὶ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ,

Φιλιπ. 2,5                 Διότι πρέπει στούτον να μιμηθήτε τον Κυριον· να καλλιεργήσετε δηλαδή το φρόνημα της ταπεινοφροσύνης απέναντι των άλλων και της αγάπης προς τους άλλους, το οποίον υπήρχε και στον Ιησούν Χριστόν.

Φιλιπ. 2,6           ὃς ἐν μορφῇ Θεοῦ ὑπάρχων οὐχ ἁρπαγμὸν ἡγήσατο τὸ εἶναι ἴσα Θεῷ,

Φιλιπ. 2,6                 Ο Χριστός δηλαδή καίτοι είχε την αυτήν ουσίαν και τα αυτά άπειρα ιδιώματα με τον Θεόν και ως ζωντανή, αυτουσία και απαράλλακτος εικών του Θεού υπήρχε εν μορφή Θεού, δεν εθεώρησε, ότι έχει εξ αρπαγής το να είναι ίσος με τον Θεόν. (Δι' αυτό δε και δεν εφοβήθη να αποθέση κατά συγκατάβασιν και οικονομίαν δι' ημάς την δόξαν της θεότητός του),