Καλλιέργεια τῆς Εὐγνωμοσύνης πρός τόν Θεό γιά τίς ἄπειρες εὐεργεσίες Του

   ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

 ΚΑΙ ΠΩΣ ΘΑ ΤΗ ΖΗΣΟΥΜΕ

ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ:

ΠΩΣ ΘΑ ΕΧΟΥΜΕ ΓΝΗΣΙΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΤΟΥ

 ΘΕΟΥ ΣΤΗΝ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ: 

ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ 

Ε)Καλλιέργεια τῆς Εὐγνωμοσύνης πρός τόν Θεό γιά τίς ἄπειρες εὐεργεσίες Του,

• τίς γενικές (σωτήριος οἱκονομία, δημιουργία καί συντήρηση τοῦ κόσμου) καί
• τίς προσωπικές (ἔνταξη στήν ἐκκλησία, σωτηρία, προσωπικά θαύματα κ.λ.π.)

Ἡ συνειδητο­ποίηση τῶν ὕψιστων εὐεργεσιῶν τοῦ Θεοῦ (δημιουργία, Θεία πρόνοια καί ἀνακαίνιση τοῦ κόσμου διά τῆς Θείας Οἰκονομίας) μᾶς κάνει νά αἰσθανό­μαστε εὐγνωμοσύνη. Ἡ δέ εὐγνωμοσύνη μᾶς παρακινεῖ στήν ἀέναη δοξολογία, στήν ἀδιάλειπτη εὐχαριστία τοῦ Θεοῦ μέ τήν Θεία Λειτουρ­γία. Ὅταν ὁ Σαμαρείτης λεπρός θεραπεύτηκε καί αἰσθάνθηκε εὐγνωμοσύνη πρός τόν Κύριο γύρισε πίσω καί Τόν προσκύνησε. Τά αἴτια πού ὁδήγησαν τόν πρώην λεπρό στήν πίστη, τή δοξολογία καί τήν προσκύνηση τοῦ Χριστοῦ, ἦταν ἡ εὐεργεσία πού δέχτηκε καί ἡ εὐγνωμοσύνη πού αἰσθάνθηκε. Ἄν δέν ὑπῆρχε ἡ εὐεργεσία, ἀλλά καί ἡ ἀναγνώρισή της, πού γέννησε τήν εὐγνωμοσύνη, δέν θά ὑπῆρχαν οἱ ἐκδηλώσεις αὐτές.

Ἡ Θεία Λατρεία λοιπόν προϋποθέτει δύο πράγματα· τήν εὐεργεσία καί τήν εὐγνωμο­σύνη. Ἄν λείπουν αὐτά, δέν ὑπάρχει λατρεία. Καί ἄν γίνονται λατρευτικές ἐκδηλώ­σεις χωρίς εὐγνωμοσύνη γιά τίς εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ, δέν τελεῖται ἀληθινή Λατρεία. Ποιές ὅμως εἶναι οἱ εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ, πού ἡ ἀναγνώρισή τους γεννᾶ τήν εὐγνω­μοσύνη καί ὁδηγεῖ στή λατρεία;

Οἱ εὐεργεσίες αὐτές μποροῦν νά συνοψιστοῦν στή

1. δημιουργία, 2. τήν πρόνοια καί 3. τήν ἀνακαίνιση τοῦ κόσμου.

Ὁ Θεός εἶναι ὁ δημιουργός καί προνοητής τοῦ κόσμου καί τοῦ ἀνθρώπου. Κι ἐνῶ ὁ ἄνθρωπος παρήκουσε καί ἐγκατέλειψε το Θεό, ἐκεῖνος, «πλούσιος ὦν ἐν ἐλέει, διά τήν πολλήν ἀγάπην αὐτοῦ ἥν ἠγάπησεν ἡμᾶς, καί ὄντας ἡμᾶς νεκρούς τοῖς παραπτώμασι συνεζωοποίησε τῷ Χριστῷ... καί συνήγειρε καί συνεκάθισεν ἐν τοῖς ἐπουρανίοις ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ». Εἶναι πολύ ὠφέλιμο νά θυμόμαστε ἀδιάλειπτα τίς εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ, γιά νά Τόν λατρεύουμε μέ μεγαλύτερη θέρμη.

Ὁ Κύριος ἔγινε καί εἶναι τό πᾶν γιά μᾶς: «Ἐγώ πατέρας, ἐγώ ἀδελφός, ἐγώ σπίτι, ἐγώ τροφή, ἐγώ ἱμάτιο, ἐγώ ρίζα, ἐγώ θεμέλιο, ὅ,τι θέλεις ἐγώ· τίποτε νά μή σοῦ λείψει· Ἐγώ καί θά ὑπηρετήσω· γιατί ἦλθα γιά νά διακονήσω, ὄχι νά διακονηθῶ· Ἐγώ καί φίλος καί μέλος καί κεφαλή καί ἀδελφός καί ἀδελφή καί μητέρα, ὅλα ἐγώ· μόνο νά εἶσαι δικός μου. Ἐγώ φτωχός γιά σένα· καί ἀλήτης γιά σένα· σέ σταυρό γιά σένα· σέ τάφο γιά σένα· πάνω γιά σένα παρακαλῶ τόν Πατέρα, κάτω γιά σένα ἦλθα πρεσβευ­τής ἀπό τόν Πατέρα. Εἶσαι τά πάντα γιά μένα, καί ἀδελφός καί συγκληρονόμος καί φίλος καί μέλος. Τί πιό πολύ θέλεις;»¹ Εἶναι τό πᾶν γιά μᾶς ἀλλά καί μεῖς τό πᾶν γι' Αὐτόν. Πῶς νά μήν Τόν εὐχαριστοῦμε; Ἄλλωστε ἡ λατρεία μας ,ἡ δοξολογία καί ἡ εὐχαριστία μας εἶναι τό μόνο πού μποροῦμε νά ἀντιπροσφέρουμε στόν Κύριο πού εἶναι τό πᾶν γιά μᾶς. «Γιά ὅλα αὐτά Σ' εὐχαριστοῦμε καί τόν Μονογενῆ Σου Υἱό καί τό Ἅγιό Σου Πνεῦμα, γιά ὅλα ὅσα γνωρίζουμε καί γιά ὅλα ὅσα δέ γνωρίζουμε, τίς φανερές καί τίς ἀφανεῖς εὐεργεσίες...» λέμε στή Θ. Λειτουργία.

«Λοιπόν παιδί μου», Λέγει καί ὁ ὅσιος Μᾶρκος ὁ Ἀσκητής, τήν ἀρχή τῆς ὠφέλειας σου κατά Θεό, ὀφείλεις νά κάνεις ἀπό αὐτό τό σημεῖο, δηλαδή πρέπει νά ἔχεις στό νοῦ σου ἀλησμόνητα καί πάντοτε νά θυμᾶσαι μέ ἀδιάκοπη μελέτη ὅλες τίς εὐεργεσίες καί τίς φροντίδες, σύμφωνα μέ τήν πρόνοιά Του, οἱ ὁποῖες ἔγιναν σέ σένα γιά τή σωτηρία τῆς ψυχῆς σου. Νά μή σκεπάζει τό νοῦ σου ἡ λησμονιά πού ἔρχεται ἀπό τήν κακία, ἤ ἐξαιτίας τῆς ραθυμίας νά ξεχνᾶς τίς πολλές καί μεγάλες εὐεργεσίες, κι ἔτσι νά περνάει ἀνώφελα καί ἀχάριστα ὁ ὑπόλοιπος χρόνος τῆς ζωῆς σου. Γιατί οἱ τέτοιου εἴδους ἀδιάκοπες μνῆμες, κεντᾶνε τήν καρδιά, ὅπως ἀκριβῶς κάποιο μυτερό καρφί, καί τήν κινοῦν πάντοτε πρός δοξολογία, πρός ταπείνωση, πρός εὐχαριστία μέ συντριμμένη ψυχή, πρός κάθε προσπάθεια ἀγαθή καί ἀνταπόδωση μέ τρόπους καί μέ ἤθη χρηστά καί μέ κάθε ἀρετή κατά τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Οἱ ἐνθυμήσεις αὐτές κάνουν τήν ψυχή νά μελετάει πάντοτε μέ γνώμη εὐσυνείδητη τόν προφητικό λόγο: Τί νά ἀνταποδώσω στόν Κύριο γιά ὅλα ὅσα μέ ἔχει εὐεργετήσει; (Ψαλμ., 115,3)»². Ὁ πανάγαθος Θεός «τὸν κόσμον ... οὕτως ἠγάπησε, ὥστε τὸν Υἱόν Του τὸν μονογενῆ δοῦναι», «ὄχι γιατί δέ μποροῦσε νά μᾶς λυτρώσει μέ ἄλλο τρόπο ἀλλά γιά νά μᾶς δείξει τήν ἀγάπη Του, πού ξεπερνᾶ κάθε τι. Καί μᾶς τράβηξε κοντά Του μέ τό θάνατο τοῦ μονογενοῦς Υἱοῦ. Καί ἄν εἶχε κάτι ἄλλο τιμιώτερο ἀπό τόν Υἱό Του, θά τό ἔδινε καί αὐτό γιά μᾶς, γιά νά εὑρεθεῖ τό ἀνθρώπινο γένος κοντά Του»³. Ὁ ἱερός Χρυσόστομος παρατηρεῖ:

«Τίποτε δέν μᾶς ὠφελεῖ τόσο, ὅσο τό νά θυμόμαστε τίς εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ, τίς κοινές, καί τίς ἰδιαίτερες».⁴ Αὐξάνεται ἔτσι ἡ ἀγάπη μας⁵ πρός τόν Κύριο⁶. Ἡ Λειτουργία τῆς Εὐχαριστίας μας ἀποκτᾶ τότε μιά ἀληθινή πνοή καί ζωντάνια.

Προδημοσίευση στό διαδίκτυο Γ΄ἔκδοσης (ἐπηυξημένης) τοῦ βιβλίου: (Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτου)-Τί εἶναι ἡ Θεία Λειτουργία καί πῶς θά τή ζήσουμε

Σχῆμα μικρό ,Σελίδες: 162, Τιμή:5€, Παραγγελίες στό τηλέφωνο 6944577885 ἤ στό e- mail: hristospanagia@yahoo.gr  

1 Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου, TLG, Work #152 58.700.33-44.

2 Ὁσίου Μάρκου τοῦ Ἀσκητοῦ, Φιλοκαλία, τόμ., Α, σελ. 128, 6-129,10.

3 Ἀββᾶς Ἰσαάκ, Ἀσκητικά, ἐπιμέλεια ἱερομονάχου Νικηφόρου Θεοτόκη, ἐκδόσεις Ρηγοπουλου, Θεσσαλονίκη 1977, (στό ἑξῆς: Ἀββᾶ Ἰσαάκ, Ἀσκητικά) σελ. 307 .

4 Ἁγ. Ἰωάν. Χρυσοστόμου: Πρός Τίτον Α, ΕΠΕ 24, 16.

5 Ἡ ἀγάπη πρός τόν Θεό εἶναι ἡ πρώτη ἐντολή, ἡ ὁποία (ἐντολή τῆς ἀγάπης) ἐμπεριέχει (ἔχει μέσα της) ὅλες τίς ἐντολές.

6 Ἁγ. Ἰωάν. Χρυσοστόμου: Πρός Κολοσσαεῖς, Β ΕΠΕ 22, 114-116.