Θά ποῦμε μιά ὡραία ἱστορία γιά τόν Σταυρό τοῦ Χριστοῦ μας.
- Ξέρετε, ἄν ὑπῆρχε ὁ Σταυρός πρίν ἔρθει ὁ Χριστός; Τί λέτε, ὑπῆρχε;
- Ὑπῆρχε.
- Ὑπῆρχε σάν σύμβολο. Στήν Παλαιά Διαθήκη, δηλαδή ὅταν ζοῦσαν οἱ Προφῆτες, ὅταν ζοῦσε ὁ Ἀβραάμ, ὁ Ἰσαάκ, ὁ Ἰακώβ, ὅταν ζοῦσε ὁ Μωϋσῆς, φανερώθηκε καί ὁ Σταυρός πολλές φορές. Νά σᾶς πῶ μία περίπτωση. Ὅταν ὁ Θεός εἶπε στόν Μωϋσῆ νά πᾶς στήν Αἴγυπτο νά δεῖς τόν λαό Μου. Ὁ λαός τοῦ Θεοῦ ἤτανε… Ποιός ἤτανε ὁ λαός τοῦ Θεοῦ; Τό Ἰσραήλ; Οἱ Ἑβραῖοι. Νά δεῖς τόν λαό Μου πού ταλαιπωρεῖται καί νά τόν βγάλεις ἀπό ἐκεῖ, νά τόν λυτρώσεις, νά τόν ἐλευθερώσεις. Γιατί οἱ Αἰγύπτιοι τούς ἔχουνε σκλάβους καί τούς βάζουν νά χτίζουν πόλεις καί τούς βασανίζουν πάρα πολύ. Ὁ Μωϋσῆς στήν ἀρχή λίγο δυσκολεύτηκε ἀλλά τοῦ εἶπε ὁ Θεός, θά πᾶς καί θά πάρεις βοηθό σου καί τόν ἀδελφό σου, τόν Ἀαρών. Πῆγε λοιπόν, (Ἐκεῖ) ἔγιναν κάποια ἐπεισόδια μέ τόν Φαραώ, ὁ ὁποῖος δέν ἤθελε νά τούς ἀφήσει νά φύγουν. Ἔκανε ὁ Θεός δέκα θαύματα, δέκα φοβερές πληγές. Τρόμαξαν οἱ Αἰγύπτιοι, ἰδίως μέ τήν τελευταία πληγή πού τούς ἔδωσε ὁ Θεός.
- Θυμᾶστε ποιά ἦταν ἡ τελευταία πληγή ἀπό τίς δέκα; Ποιά ἦταν;
Τά πρωτότοκα τά παιδιά τῶν Αἰγυπτίων, ὅλα πέθαναν. Καί τό παιδί τοῦ Φαραώ. Ὁπότε λέει ὁ Φαραώ, φύγετε! Μετά ὅμως, ὅταν φύγανε, πάλι μετάνιωσε καί τούς κυνήγησε. Πῆρε τόν στρατό μέ τά ἅρματα. Ὁ ἑβραϊκός λαός εἶχε προχωρήσει, εἶχε φτάσει μπροστά στήν θάλασσα. Ὑπάρχει μιά μεγάλη θάλασσα ἐκεῖ στήν Αἴγυπτο πού λέγεται Ἐρυθρά, κόκκινη δηλαδή.
Δέν εἶναι κόκκινη, ἀλλά φαίνεται σάν κόκκινη μερικές φορές ἤ ἀπό τόν βυθό ἤ ἔτσι ἀπό τίς ἀνταύγειες τῶν βουνῶν. Ἔτσι βρέθηκε τώρα ὁ Μωϋσῆς, μέ ὅλο τόν λαό, νά ἔχει μπροστά του τήν θάλασσα καί πίσω του τό ἰππικό μέ τά ἅρματα πού ἔρχονταν οἱ Αἰγύπτιοι νά τούς πιάσουν καί νά τούς σφάξουν ἤ νά τούς πᾶνε πάλι πίσω. Δέν ἤξερε τί νά κάνει. Πῆγε λοιπόν κάπου παράμερα καί συγκεντρώθηκε πάρα πολύ.Ἔβαλε, λέει ἡ Ἁγία Γραφή, τό κεφάλι του ἀνάμεσα στά γόνατά του. Ἔκανε, αὐτό πού κάνουνε οἱ ἡσυχαστές, νοερά προσευχή, πολύ δυνατή μέσα του, χωρίς νά ἀκούγεται τίποτα ἐξωτερικά. Μέ τήν πολύ δυνατή φωνή τῆς ψυχῆς του. Μιλοῦσε στόν Θεό δυνατά: Τί θά κάνω; Καί ὁ Θεός, πού τόν ἄκουσε, τοῦ λέει: «Τί βοᾶς» (Ἐξοδ. 14,15), τί φωνάζεις, τί θέλεις; Καί λέει: Κύριε, τί θά κάνουμε; Οἱ Αἰγύπτιοι πίσω μας, μπροστά ἡ θάλασσα, δεξιά ἀριστερά βουνά, ποῦ θά πᾶμε; Καί ξέρετε πόσοι ἦταν; Δέν ἦταν λίγοι. Πόσος ἦταν ὁ Ἰσραηλιτικός λαός; Ἦταν κοντά δύο ἑκατομμύρια, δηλαδή ἡ Θεσσαλονίκη δυό φορές. Καί ὁ Θεός τοῦ λέει, θά πᾶς θά χτυπήσεις τήν θάλασσα μέ τό ραβδί σου, ἡ θάλασσα θά ἀνοίξει καί θά περάσετε. Ὁπότε ἔκανε ἔτσι ὁ Μωϋσῆς.
Πῆγε λοιπόν, χτύπησε τήν θάλασσα. Ἄνοιξε ἡ θάλασσα καί ὅλος ὁ λαός πέρασε. Θαῦμα μεγάλο! Γιατί πῶς;! Ἔτσι ξαφνικά σταματάει ἡ θάλασσα καί ἀνοίγει; Καί νά ξεραθεῖ ὁ βυθός;… Ὁ βυθός θά ἤτανε λάσπη… καί νά περάσουνε ὅλοι χωρίς νά βραχοῦνε… Καθόλου δέν βράχηκαν.
Ἀπό πίσω ἔφτασαν καί οἱ Αἰγύπτιοι μέ τά ἅρματα. Ἄ, λένε, ὡραῖα(!), νά περάσουμε κι ἐμεῖς, νά τούς προλάβουμε στήν ἀπέναντι ὄχθη, νά τούς πιάσουμε νά τούς πᾶμε πίσω. Μόλις φτάσανε περίπου στή μέση, πάλι μέ ἐντολή τοῦ Θεοῦ, ὁ Μωϋσῆς πού ἦταν στήν ἄλλη μεριά, ἀφοῦ πέρασε καί ὁ τελευταῖος ἑβραῖος, τοῦ λέει χτύπα ἀλλά δέν θά χτυπήσεις τώρα ἔτσι κάθετα, θά χτυπήσεις ὁριζόντια. Ὁπότε χτυπάει πάλι καί ἡ θάλασσα ἔκλεισε. Καί ὅλοι, πού ἦταν ἐκεῖ μέσα στόν διάδρομο, σ’ αὐτόν τόν δρόμο πού εἶχε φτιάξει ὁ Θεός, πνιγήκανε! Καί οἱ Αἰγύπτιοι καί τά ἅρματά τους καί τά ἄλογά τους καί μάλιστα κάποιοι κάνανε ἀνασκαφές καί τά βρήκανε αὐτά. Βρήκανε ἅρματα, χρυσά, τέτοια πού εἶχαν οἱ Αἰγύπτιοι, πού ἔμειναν στόν βυθό τῆς θάλασσας.
Αὐτό τό χτύπημα, πού ἔκανε ὁ Μωϋσῆς, γίνεται Σταυρός. Ἔκανε ἔτσι (κάθετα) καί ἡ θάλασσα ἄνοιξε, μετά ἔκανε ὁριζόντια καί ἔκλεισε. Βλέπετε;! Λέει ἕνα τροπάριο τῆς Ἐκκλησίας: «σταυροτύπως ὁ Μωϋσῆς χτύπησε τήν θάλασσα καί ἄνοιξε». Μέ τό σημεῖο τοῦ σταυροῦ, δηλαδή, ἡ θάλασσα ἄνοιξε καί ἔκλεισε. Ἡ μία ἱστορία εἶναι αὐτή.
Θά σᾶς πῶ κι ἄλλη ἱστορία, νά δεῖτε πῶς φαίνεται ὁ Σταυρός στήν Παλαιά Διαθήκη. Οἱ Ἑβραῖοι, ἀφοῦ πέρασαν τήν θάλασσα ἔτσι μέ τό σημεῖο τοῦ σταυροῦ, μετά πῆραν ἐντολή ἀπό τόν Θεό νά φτιάξουν τό στρατόπεδό τους. δέν θά ἔμενε ὅπου ἤθελε ὁ καθένας. Ἦταν χωρισμένοι σέ ὁμάδες καί τούς εἶπε ὁ Θεός ποῦ θά πάει ἡ κάθε ὁμάδα καί σέ ποιόν ἀκριβῶς τόπο. Ἔτσι, ὅπως τούς εἶπε ὁ Θεός νά καθήσουν, νά μείνουν, νά φτιάξουν τίς σκηνές τους, ἅμα εἴχαμε ἕνα ἀεροπλάνο καί τούς βλέπαμε ἀπό πάνω, ξέρετε τί θά βλέπαμε; Ἔτσι ὅπως τούς εἶπε ὁ Θεός νά καθήσουν, θά βλέπαμε ἕναν τεράστιο σταυρό. Δηλαδή ἤτανε ἔτσι στήν ἔρημο πού στρατοπεδεύσαν, πού ἔφτιαχναν ἕναν μεγάλο σταυρό. Γιά σκεφτεῖτε, ἄς ποῦμε, ἡ Θεσσαλονίκη, ἄν μπορούσαμε νά δοῦμε τό σχῆμα της ἀπό πάνω νά εἶναι ἕνας σταυρός. Ἔτσι ἦταν τό στρατόπεδο τῶν Ἰουδαίων καί ἔτσι προχωροῦσαν μέσα στήν ἔρημο. Θά πεῖτε: Γιατί; Μά, γιατί ἀκριβῶς ὅλο αὐτό τό ἤθελε ὁ Θεός καί ἤθελε νά δώσει (τό) μήνυμα στούς ἀνθρώπους ὅτι μέ τόν σταυρό θά πορευτοῦμε καί θά πᾶμε στήν γῆ τῆς Ἐπαγγελίας.
- Ποιά ἦταν ἡ γῆ τῆς Ἐπαγγελίας, ἡ γῆ τῆς ὑποσχέσεως;
Γιά μᾶς ἡ γῆ τῆς Ἐπαγγελίας ποιά εἶναι; Ὁ Παράδεισος, ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Καί πᾶμε ἐκεῖ μέ τήν βοήθεια τοῦ σταυροῦ.
Τρίτο (γεγονός). Κάποτε πού προχωροῦσαν μέσα στήν ἔρημο, τούς ἐπιτέθηκαν κάποιοι φοβεροί ἐχθροί, πού τούς ἔλεγαν Ἀμαληκίτες. Αὐτοί ἦταν ἄγριοι ἄνθρωποι πού μένανε στήν ἔρημο καί μόλις εἶδαν τόν πολύ κόσμο, λένε, εὐκαιρία νά κάνουμε πλιάτσικο. Νά τούς ἁρπάξουμε τά λεφτά τους, τά φαγητά τους, τά χρυσαφικά τους, τά ζῶα τους… καί τούς ἐπιτέθηκαν. Ὁ Μωϋσῆς τί ἔπρεπε νά κάνει; Ἔπρεπε νά κάνει ἀντίσταση, νά κάνει πόλεμο. Ἦταν ὅμως γέρος, ὁπότε δέν μποροῦσε νά πάρει ἅρματα. Ἀλλά ἔκανε πόλεμο μέ τήν προσευχή. Σήκωσε τά χέρια του ψηλά στόν οὐρανό καί προσευχόταν. Ὅσο ἦταν ἔτσι τά χέρια του ψηλά, οἱ Ἑβραῖοι νικοῦσαν τούς Ἀμαληκίτες, τούς ἔδιωχναν. Ἀλλά ἤτανε γέρος… δέν μποροῦσε. Πόση ὥρα νά κρατήσεις ἔτσι τά χέρια σου; Ἐδῶ κι ἐμεῖς νέοι εἴμαστε… πόσο μπορεῖς νά τό κρατήσεις; Μισή ὥρα; Μία ὥρα; Κι αὐτός ὁ καημένος κουράστηκε, ὁπότε, ὤπ, ἔπεσαν τά χέρια του. Μόλις ἔπεσαν τά χέρια του, ἄρχισαν νά νικᾶνε οἱ Ἀμαληκίτες καί νά διώχνουν τούς Ἑβραίους νά πᾶνε πάλι πίσω. Ὁπότε, ἄντε πάλι σήκωσε λίγο τά χέρια του ὁ Μωϋσῆς, ἄρχισαν νά νικᾶνε οἱ Ἑβραῖοι. Μετά, ὅμως, κουράστηκε… Ὁπότε, τί νά κάνει; Λέει στόν ἀδελφό του, τόν Ἀαρών, ἔλα ἀπό τή μιά μεριά ἐσύ καί ἀπό τήν ἄλλη μεριά ὁ Ὤρ, ἕνας συμπαραστάτης του, νά κρατᾶτε τά χέρια μου νά μήν κατεβαίνουν. Ὁπότε στάθηκαν ὁ ἕνας ἀπό τή μιά πλευρά ὁ ἄλλος ἀπό τήν ἄλλη, κρατοῦσαν ψηλά τά χέρια τοῦ προφήτου Μωϋσῆ καί νίκησαν τελειωτικά τούς Ἀμαληκίτες.
- Τί σᾶς θυμίζει αὐτό τό σχῆμα;
- Σταυρό!
- Πάλι σταυρός! Τό σχῆμα τοῦ σταυροῦ νίκησε τούς Ἀμαληκίτες.
Βλέπετε πῶς ὑπάρχει ὁ Σταυρός στήν Παλαιά Διαθήκη;
Νά σᾶς πῶ κι ἄλλη ἱστορία, πού τήν ἀκούσαμε σήμερα στό κήρυγμα; Ὅπως περπατοῦσαν στήν ἔρημο οἱ Ἰουδαῖοι βγῆκαν φαρμακερά φίδια πού τούς τσιμποῦσαν καί πέθαιναν. Ὁπότε ἦταν ὅλοι καταστενοχωρημένοι. Λέγανε, τί θά γίνει; Πῆγε λοιπόν πάλι ὁ Μωϋσῆς στόν Θεό, προσευχήθηκε καί τοῦ λέει ὁ Θεός, θά πάρεις ἕνα κοντάρι καί θά φτιάξεις ἕνα χάλκινο φίδι. Ξέρετε τί εἶναι ὁ χαλκός. Ἕνα μέταλλο. Θά πάρεις χαλκό καί θά τό φτιάξεις νά εἶναι σάν φίδι. Θά τό βάλεις πάνω σ’ αὐτόν τόν στύλο καί θά τό ὑψώσεις αὐτό τό χάλκινο φίδι στήν μέση τοῦ στρατοπέδου. Θυμᾶστε; Εἴπαμε τό στρατόπεδο εἶχε σχῆμα σταυροῦ. Στήν μέση τοῦ στρατοπέδου θά βάλεις τόν στύλο μέ τό χάλκινο φίδι. Ὅποιος τσιμπιέται ἀπό τό φαρμακερό φίδι, ἄν πηγαίνει καί βλέπει μέ πίστη στό χάλκινο φίδι, δέν θά πεθαίνει. Παρόλο πού εἴπαμε τά φίδια ἦταν δηλητηριώδη.
- Πέστε μου ἔνα δηλητηριῶδες φίδι.
- Κόμπρα.
Καί ἡ ὀχιά πού εἶναι τό πιό συνηθισμένο. Ἕνα τέτοιο εἶδος ἦταν κι αὐτό τῆς ἐρήμου πού τούς τσιμποῦσε. Ἄν ὅμως λέει, πηγαίνει μέ πίστη καί βλέπει (πήγαινε κάποιος μέ πίστη καί ἔβλεπε) τό χάλκινο φίδι, δέν θά πεθαίνει. Ἔτσι οἱ καημένοι οἱ Ἑβραῖοι πηγαίνανε καί βλέποντας αὐτό τό φίδι δέν πέθαιναν. Ὁπότε πῆραν θάρρος καί νίκησαν ἔτσι κι αὐτόν τόν πειρασμό.
- Τό χάλκινο φίδι πού ὑψώθηκε στή μέση τοῦ στρατοπέδου τί συμβολίζει;
Τό εἶπε ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός. Συμβολίζει τόν Σταυρό καί τόν Σταυρωμένο Χριστό. Λέει τό Εὐαγγέλιο: «ὅπως ὁ Μωϋσῆς ὕψωσε τό χάλκινο φίδι, ἔτσι πρέπει νά ὑψωθεῖ καί ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου» (Ἰω. 3,14).
- Ποιός εἶναι ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου;
Ὁ Χριστός. Ἔτσι λέει τόν ἑαυτό Του. Δέν λέει ‘ἐγώ’ ἀπό ταπείνωση. Λέει ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου. Δηλαδή θέλει νά πεῖ, ὅτι Ἐγώ εἶμαι ἄνθρωπος. Ὁ Χριστός μας δέν εἶναι μόνο Θεός, προσέξτε! Ὁ Χριστός μας εἶναι καί ἄνθρωπος, γι’ αὐτό καί ὀνομάζει τόν ἑαυτό Του Υἱό τοῦ ἀνθρώπου. Γιά νά μᾶς δώσει νά καταλάβουμε ὅτι εἶναι πραγματικός ἄνθρωπος καί ὅτι κι ἐμεῖς μποροῦμε νά τοῦ μοιάσουμε. Γιατί κι ἐμεῖς σάν ἄνθρωποι, βλέπουμε Αὐτόν πού εἶναι τέλειος ἄνθρωπος καί προσπαθοῦμε κι ἐμεῖς νά ζήσουμε, ὅπως ἔζησε ὁ Χριστός. Μήν σκεφτόμαστε ὅτι εἶναι μόνο Θεός, εἶναι καί ἄνθρωπος. Καί σάν ἄνθρωπος κι αὐτός κουραζόταν, πεινοῦσε, ἵδρωνε, ἔπρεπε νά κοιμᾶται, νά ξεκουράζεται. Ὅλα τά ἀνθρώπινα τά εἶχε. Ἕνα δέν εἶχε μόνο.
- Τί δέν εἶχε ἀπό τά ἀνθρώπινα;
Πού δέν εἶναι ἀνθρώπινο, φυσιολογικό. Τήν ἁμαρτία. Δέν εἶχε ἁμαρτία ὁ Χριστός μας ποτέ. Πού κι ἐμᾶς ἡ ἁμαρτία δέν εἶναι φυσικό μας. Μπῆκε ἀπό τόν διάβολο, ἀπό ἔξω. Λοιπόν, τούς λέγει, ὅπως ὑψώθηκε τό χάλκινο φίδι, ἔτσι πρέπει νά ὑψωθεῖ καί ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου, ἔτσι ὥστε κάθε ἕνας πού πιστεύει στόν Χριστό, νά μήν χάνεται ἀλλά νά ἔχει ζωή αἰώνιο. Ὅπως οἱ Ἑβραῖοι πού τούς δάγκωναν τά φίδια, ὅταν βλέπανε στό χάλκινο φίδι, χανόντουσαν; Τί εἴπαμε; Ὄχι. Ἔτσι, λέει ὁ Χριστός, ὅποιος βλέπει σέ Μένα πού θά ὐψωθῶ, θά σταυρωθῶ δηλαδή -ὁ Χριστός μας ἀνέβηκε πάνω στόν Σταυρό καί ὑψώθηκε- Μέ βλέπει μέ πίστη, δέν θά χαθεῖ, ἀλλά θά ἔχει αἰώνια ζωή.
Βλέπουμε λοιπόν ἐδῶ τόν σταυρό; Ποῦ τόν βλέπουμε; Ποιό εἶναι τώρα σύμβολο τοῦ σταυροῦ; Τό καταλάβατε; Στήν ἱστορία πού εἴπαμε. Τό χάλκινο φίδι. Τό ἴδιο τό φίδι εἶναι ὁ Χριστός, συμβολίζει τόν Χριστό. Καί ὑψωμένο τό χάλκινο φίδι πάνω στόν στύλο εἶναι ὁ Χριστός ὑψωμένος πάνω στόν Σταυρό. Νά, βλέπουμε ἐκεῖ τόν Ἐσταυρωμένο. Βλέπετε; Στό κέντρο τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι ὁ Σταυρός. Ὅλα αὐτά λοιπόν παιδιά κάτι μᾶς λένε. Τί μᾶς λένε;
- Εἶναι καί ἕνα δίδαγμα ὅτι τά φίδια εἶναι οἱ ἁμαρτίες καί τό χάλκινο φίδι εἶναι ὁ σταυρός. Ἐμεῖς, ἄν πειραχτοῦμε ἀπό τίς ἁμαρτίες, νά βλέπουμε τόν Χριστό καί νά…
Νά γλιτώσουμε τήν ἀπελπισία, νά γλιτώσουμε τήν ἀπόγνωση, νά γλιτώσουμε αὐτό τό δηλητήριο πού μᾶς ρίχνει ὁ διάβολος ὅταν κάνουμε μιά ἁμαρτία. Ξέρετε τί μᾶς ρίχνει; Μᾶς λέει «πώ, πώ, ἔκανες αὐτή τήν ἁμαρτία… δέν ὑπάρχει γιά σένα διόρθωση, δέν ὑπάρχει σωτηρία… εἶσαι χαμένος, εἶσαι γιά τήν κόλαση… παράτα τα ὅλα, δέν ἔχει ἔννοια νά πηγαίνεις νά ἐξομολογεῖσαι, νά πηγαίνεις στήν Ἐκκλησία, εἶσαι ἀδιόρθωτος… ζῆσε ὅπως ζοῦνε ὅλοι οἱ ἄνθρωποι..». Αὐτά ὅλα μᾶς τά βάζει ὁ διάβολος ἀφοῦ πρῶτα μᾶς τσιμπήσει. Ὅπως τό φίδι τό δηλητηριῶδες μᾶς τσιμπάει καί βάζει δηλητήριο.
- Κι ἅμα μείνει τό δηλητήριο μέσα στόν ἄνθρωπο, τί παθαίνει ὁ ἄνθρωπος;
- Πεθαίνει.
Πεθαίνει. Ὁπότε τί κάνουμε, ὅταν μᾶς τσιμπήσει ἕνα φίδι; Ξέρετε τί κάνουμε; Πηγαίνουμε στόν γιατρό καί κάνουμε μιά ἔνεση μ’ ἕνα φάρμακο πού τό λένε ἀντίδοτο. Αὐτό τό ἀντίδοτο, αὐτή ἡ οὐσία μπαίνει μέσα στόν ὀργανισμό καί ἐξουδετερώνει τό δηλητήριο. Ἑνώνεται μέ τό δηλητήριο καί τό ἐξουδετερώνει καί δέν μπορεῖ πλέον νά μᾶς κάνει κακό τό δηλητήριο.
- Τό ἀντίδοτο τώρα στόν διάβολο, ποιό εἶναι; Πού μᾶς βάζει μέσα μας τό δηλητήριο. Εἶναι ὁ Χριστός σταυρωμένος. Ὅταν βλέπουμε τόν Χριστό σταυρωμένο, τί καταλαβαίνουμε; Ὅτι ὁ Χριστός μᾶς ἀγαπάει τόσο τόσο τόσο πολύ πού ἔφτασε στό σημεῖο τί νά κάνει ἀπό τήν πολύ του ἀγάπη; Νά πεθάνει.
- Ξέρετε κανέναν ἄλλο νά ἔχει πεθάνει γιά μᾶς;
- Οἱ παπποῦδες μας.
- Πέθαναν γιά μᾶς; Ἐγώ νομίζω δέν πέθαναν γιά μᾶς. Νά σοῦ πῶ ποιοί πέθαναν; Δηλαδή πέθαναν γιά τόν Χριστό καί γιά μᾶς. Αὐτοί πού δώσανε τή ζωή τους γιά τόν Χριστό, οἱ μάρτυρες. Αὐτοί πέθαναν , γιατί μιμήθηκαν τόν Χριστό. Καί ὅλοι οἱ Ἅγιοι. Καί αὐτοί τώρα μᾶς βοηθᾶνε. Ἀλλά κυρίως καί προπάντων, παιδιά, πέθανε ὁ Χριστός. Κανένας ἄλλος δέν ἔχει πεθάνει γιά μᾶς πραγματικά καί ὁλοκληρωτικά. Ὅταν λοιπόν βλέπουμε τόν Χριστό μας πάνω στόν Σταυρό, τί θυμόμαστε; Τήν μεγάλη Του ἀγάπη. Καί λέμε «καλά ἐγώ ἔκανα μιά ἁμαρτία, ἀλλά ὁ Χριστός γιά κοίταξε πάνω στόν Σταυρό πού ἔχει πεθάνει γιά μένα καί μοῦ λέει, μετανόησε καί Ἐγώ θά σέ συγχωρέσω». Εἶμαι ἀνόητος νά ἀκούσω τόν διάβολο πού μοῦ λέει: δέν σέ συγχωράει ὁ Χριστός, παράτα τα ὅλα καί πήγαινε νά ζήσεις κοσμική ζωή; Ὄχι, δέν εἶμαι ἀνόητος. Ἐγώ θά πάω στόν Χριστό πού εἶναι πάνω στόν Σταυρό καί ἄς μέ δάγκασε τό νοητό φίδι, πού εἶναι ὁ διάβολος. Ὅπως πήγαιναν οἱ Ἑβραῖοι στό χάλκινο φίδι δαγκωμένοι καί ἔπαιρναν θεραπεία. Ἔτσι καί ἐγώ, ἔκανα λάθος, ἔκανα ἁμαρτία, δέν θά ἀπελπιστῶ, δέν θά πῶ τελειώσανε ὅλα, θά πεθάνω… Ὄχι. Ὑπάρχει ὁ σταυρωμένος Χριστός. Θά πάω ἐκεῖ καί θά πῶ «συγχώρεσέ με Θεέ μου».
- Μᾶς συγχωρεῖ ὁ Θεός; Ἄν κάνουμε καμιά πολύ μεγάλη ἁμαρτία μᾶς συγχωράει; Τί λέτε; Ἅμα τήν κάνουμε πολλές φορές αὐτή τήν ἁμαρτία, μᾶς συγχωράει; Ἅμα τήν κάνουμε ἕνα ἑκατομμύριο φορές τήν ἡμέρα καί ἕνα ἑκατομμύριο φορές πᾶμε στόν Σταυρό τοῦ Χριστοῦ, θά μᾶς συγχωρέσει;
- Πάντα μᾶς συγχωράει. Πότε δέν μᾶς συγχωράει; Ὑπάρχει μιά περίπτωση;
- Ὅταν βλασφημοῦμε τό ὄνομά Του.
- Τό Ἅγιο Πνεῦμα. Δηλαδή πότε; Τί σημαίνει νά βλασφημοῦμε τό Ἅγιο Πνεῦμα;
- Νά λέμε κάποιες λέξεις οἱ ὁποῖες…
- Δέν εἶναι αὐτό. Ξέρεις ποιό εἶναι; Νά μήν πᾶμε νά ζητήσουμε συγγνώμη. Αὐτό εἶναι ἡ βλασφημία, εἶναι ἡ ἀμετανοησία. Κατάλαβες; Νά μήν πᾶμε νά ποῦμε «Θέε μου συγχώρεσέ με». Τότε φυσικά δέν σέ συγχωρεῖ, ἀφοῦ δέν τό ζητᾶς. Ἀλλά, ὅποιος τό ζητάει, παιδιά, παίρνει συγχώρηση. Ὅλοι παίρνουν συγχώρηση. Ὅλοι, ὅλοι… Δέν ὑπάρχει περίπτωση νά πεῖς «Θεέ μου, ἀμάρτησα, ἥμαρτον» καί νά σοῦ πεῖ ὁ Θεός δέν σέ συγχωράω. Ἀλλά ξέρετε τί γίνεται; Μερικές φορές κάνουμε μιά πονηριά. Ξέρετε τί λέμε; Θά πάω, ἀλλά ὄχι ἀκόμα. Θά κάνω πρῶτα μερικές ἀκόμα ἁμαρτίες καί μετά θά πάω. Αὐτό τί λέτε, εἶναι σωστό; Ἀφοῦ ἔπεσα μιά φορά, νά πέσω ἀκόμα μερικές φορές καί μετά νά πάω. Εἶναι σωστό; Δέν εἶναι σωστό. Εἶναι πονηρία. Εἶναι σάν νά θέλουμε νά ἐκμεταλλευτοῦμε τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Τότε τί λέτε θά συγχωρεθοῦμε; Δέν συγχωρούμαστε. Παιδιά ξέρετε, δέν θά μπορέσουμε νά πᾶμε. Μᾶς προλαβαίνει ὁ θάνατος γιατί πᾶμε μέ πονηριά καί ὁ Θεός παραχωρεῖ μετά νά πεθάνουμε ξαφνικά. Γίνεται αὐτό πολλές φορές ξέρετε.
Νά σᾶς πῶ μιά ἱστορία; Ἦταν ἕνα νέο παιδί πού ἔκανε μία πολύ βαριά ἁμαρτία. Ἔκανε πολλές ἁμαρτίες δηλαδή ἀλλά μιά ἦταν πολύ βαριά, ἀπό αὐτές πού λέμε σαρκικές ἁμαρτίες. Τόν πιάσανε οἱ φίλοι του, οἱ γονεῖς του, τοῦ λένε τί εἶναι αὐτά πού κάνεις, θά πᾶς στήν κόλαση… νά πᾶς νά ἐξομολογηθεῖς, νά κάνεις μιά καλή γενική ἐξομολόγηση. Τόν πίεσαν ἀπό δῶ ἀπό ἐκεῖ…ἄντε λέει νά πάω. Πῆρε ἕνα χαρτί καί ἔγραφε: ἔκανα αὐτή τήν ἁμαρτία, ἔκλεψα, βλαστήμησα, εἶπα ψέματα, δέν ἔκανα ὑπακοή στούς γονεῖς μου, θύμωσα, ἔκανα πονηριές, ἔκανα ἀσωτίες, μεθοῦσα… ὅλες τίς ἁμαρτίες τίς εἶχε κάνει. Τίς ἔγραψε λοιπόν σέ ἔνα χαρτί, τό ἔβαλε στήν τσέπη του καί ἄρχισε νά πηγαίνει στόν ἐξομολόγο. Στόν δρόμο ὅμως, ὅπως περπατοῦσε, πέρασε ἀπό ἕνα κακό σπίτι. Ἐκεῖ μέσα ζοῦσαν κακοί ἄνθρωποι καί λέει, ἄς πάω νά βρῶ τούς φίλους μου, νά κάνω μιά φορά ἀκόμα τήν ἁμαρτία. Ἀφοῦ θά πάω νά ἐξομολογηθῶ, θά φύγει κι αὐτή ἡ ἁμαρτία πού θά κάνω. Μόλις πῆγε μέσα σ’ αὐτό τό κακό σπίτι γιά νά κάνει τήν ἁμαρτία, μπαίνει καί ἕνας ἄλλος ἀπό τούς κακούς, τόν εἶδε, θύμωσε, τόν πιάνει καί τόν σκοτώνει! Καί δέν μπόρεσε νά πάει νά ἐξομολογηθεῖ. Ἔρχονται μερικοί λοιπόν νά τόν πάρουν νά τόν θάψουν. Κοιτάζουν τίς τσέπες του καί βρίσκουν τό χαρτί. Εἶχε γραμμένες τίς ἁμαρτίες του ἀλλά δέν μπόρεσε νά πάει νά ἐξομολογηθεῖ!
- Γιατί λέτε; Τί ἔπαθε αὐτός;
- Σκοτώθηκε.
- Ναί, γιατί σκοτώθηκε; Γιατί ἄφησε ὁ Θεός νά σκοτωθεῖ; Πῆγε στόν Θεό μέ εἰλικρίνεια ἤ μέ πονηριά;
- Μέ πονηριά.
Μέ πονηριά, δέν εἶχε μετανοήσει πραγματικά. Ψέματα ἔκανε πώς μετανοοῦσε. Ἔλεγε θά κοροϊδέψω καί τόν Θεό… Γιατί, ἄν εἶχε μετανοήσει πραγματικά, θά τήν ἔκανε τόσο εὔκολα ξανά τήν ἁμαρτία; Δέν θά τήν ἔκανε, θά τήν εἶχε μισήσει.
- Ἀλλά ὁ Θεός εἶναι καί μέσα στόν νοῦ μας. Ὅ,τι σκεφτόμαστε ἐμεῖς, τά ξέρει.
Ὅλα τά ξέρει! Ἤξερε λοιπόν καί τήν πρόθεση αὐτοῦ τοῦ παιδιοῦ καί τήν καρδιά του, ὅλα τά ἤξερε. Δέν μποροῦμε νά Τόν ξεγελάσουμε τόν Θεό. Γι’ αὐτό παιδιά προσοχή! Μήν πᾶμε μέ πονηρία. Μή λέμε: ἔκανα τήν ἁμαρτία, νά τήν κάνω μερικές φορές καί ὅταν πάω στόν παπα-Σάββα θά τήν πῶ καί ἐντάξει. Δέν εἶναι αὐτό μετάνοια.
- Μετάνοια τί σημαίνει;
Ἔπεσα; Σηκώνομαι καί δέν ξαναπέφτω. Ὄχι, σηκώνομαι καί θά ξαναπέσω… καί πάλι θά ἐξομολογηθῶ καί πάλι θά σηκωθῶ καί πάλι θά πέσω… Δέν εἶναι αὐτό μετάνοια, αὐτό εἶναι πονηρία. Προσοχή λοιπόν, γιατί αὐτοί πού πᾶνε ἔτσι μέ πονηρία, νά τό θυμάστε αὐτό παιδιά, πεθαίνουν ξαφνικά. Εἴδατε πού λέει ὁ παππούλης μιά εὐχή «νά μᾶς φυλάει ὁ Θεός ἀπό αἰφνίδιο θάνατο»; Ἀπό ξαφνικό θάνατο; Δέν εἶναι καλό πράγμα ὁ ξαφνικός θάνατος. Γιατί δέν εἶναι καλό; Γιατί δέν προλαβαίνεις νά πεῖς ἕνα Κύριε ἐλέησον. Ἔστω ἐκεῖ πού εἶσαι νά πεῖς ἕνα ἥμαρτον. Πᾶς, ἄς ποῦμε, μέ τό αὐτοκίνητο, πέφτει ὁ ἄλλος πάνω καί σέ σκότωσε κατευθείαν. Δέν εἶναι καλό πράγμα αὐτό. Γι’ αὐτό λέμε, Θεέ μου, φύλαξέ μας νά μήν ἔχουμε αἰφνίδιο θάνατο, γιά νά προετοιμαστοῦμε. Ἀλλά πάντα πρέπει νά εἴμαστε ἕτοιμοι. Νά μήν πηγαίνουμε μέ πονηρία ἀλλά νά πηγαίνουμε μέ καθαρή καρδιά στόν Θεό. Νά λέμε «Θεέ μου, συγχώρεσέ με, νά μήν ξανακάνω αὐτά τά λάθη. Ἔχω ἀποφασίσει καλύτερα νά πεθάνω παρά νά ξανακάνω τό ἴδιο λάθος». Αὐτό εἶναι μετάνοια.Ὁπότε παιδιά προσοχή! Νά μετανοοῦμε, νά ἔχουμε ἐμπιστοσύνη στήν εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ, ποτέ νά μήν ἀπελπιζόμαστε, ὅσο κακό δρόμο κι ἄν πάρουμε καί κακές πράξεις κι ἄν κάνουμε, ἀλλά καί ποτέ νά μήν καταφρονοῦμε τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί τήν εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ, καί νά λέμε ὁ Θεός εἶναι φιλάνθρωπος καί τά συγχωράει ὅλα…. Τά συγχωράει ὅλα ἐφόσον μετανοοῦμε, ἐφόσον σταματᾶμε νά τά κάνουμε. Ὄχι ἐνῶ συνεχίζουμε νά τά κάνουμε. Αὐτό δέν εἶναι μετάνοια. Ὅπως λένε μερικοί, δυστυχῶς ὑπάρχουν καί πνευματικοί πού τά λένε αὐτά, μεγάλο λάθος αὐτό, αὐτοί πᾶνε μαζί μέ τά πνευματικοπαίδια τους στήν κόλαση. Πού λένε σταμάτα λίγο τήν ἁμαρτία, ἔλα νά κοινωνήσεις καί μετά ξανασυνέχισε τήν ἁμαρτία. Αὐτό δέν εἶναι μετάνοια, αὐτό εἶναι ἐμπαιγμός τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεός νά μᾶς φυλάει!
...
- Πρίν πού εἴπατε γιά τό χάλκινο φίδι, πῶς σχηματίζει τόν σταυρό;
Ἡ ὕψωση τοῦ χάλκινου φιδιοῦ ἐπάνω σ’ αὐτό τόν στύλο, ὅλο αὐτό εἶναι ἡ ὕψωση τοῦ Χριστοῦ μας πάνω στόν Σταυρό. Καταλάβατε; Στό σαρκικό φρόνημα. Νά νικηθεῖ αὐτή ἡ (ροπή) στήν ἀνάπαυση τήν σωματική, πού, ἄς τό ποῦμε ἔτσι, κυβερνάει τούς πιό πολλούς ἀνθρώπους. Καί αὐτό εἶναι ἕνας Σταυρός. Εἶναι ἕνας πόνος δηλαδή, εἶναι ἕνα κάρφωμα τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου, τοῦ σαρκικοῦ ἀνθρώπου, εἶναι μία νέκρωση τῶν παθῶν. Σταυρός σημαίνει νέκρωση, σημαίνει θάνατος. Καλούμαστε κι ἐμεῖς νά σταυρώσουμε τό σαρκικό φρόνημα καί ὅλο αὐτό γίνεται μέ τήν κακοπάθεια καί μέ τήν ταπείνωση. Ἕνας Σταυρός λοιπόν εἶναι αὐτός, οἱ σωματικές κακοπάθειες πού κάνουμε μέσα στήν Ἐκκλησία γιά χάρη τοῦ Χριστοῦ. Καί μαζί μ΄ αὐτό εἶναι συνυφασμένη καί ἡ ταπείνωση. Χωρίς τίς σαρκικές κακοπάθειες δέν μπορεῖς νά ἔχεις πραγματική ταπείνωση. Ἕνας ἄνθρωπος πού καλοτρώει, καλοκοιμᾶται, ἔχει ἕνα ὕψηλό φρόνημα. Ἔχει μιά μεγάλη σωματική εὐρωστία, δύναμη καί αὐτό τοῦ δίνει μιά ὑψηλή ἰδέα στήν ψυχή, ἕνα ὑψηλό φρόνημα, μιά ὑπερηφάνεια. Ἕνας πάλι πού καλοντύνεται, ἔχει ὡραῖο αὐτοκίνητο, σπίτι κ.λ.π., ἔχει πάλι ὑπερηφάνεια. Ἐπηρεάζεται ἡ ψυχή ἀπό τό σῶμα καί ἀπό τά γύρω ἀπό τό σῶμα. Ἕνας ἄλλος λοιπόν Σταυρός εἶναι αὐτός, ὁ Σταυρός τῆς φτώχειας. Ὁ Χριστός μας θέλει νά εἴμαστε φτωχοί, δέν θέλει νά γίνουμε πλούσιοι καί νά ἐπιδιώκουμε νά γίνουμε πλούσιοι. Γι’ αὐτό στό κατά Λουκᾶν Εὐαγγέλιο λέει «μακάριοι οἱ πτωχοί» (Λουκ. 6,20). Ὄχι τῷ πνεύματι. Αὐτό τό λέει στό κατά Ματθαῖον. Στό κατά Λουκᾶν λέει μακάριοι οἱ πτωχοί. Ὄχι ὅτι ὅλοι οἱ πτωχοί θά πᾶνε στόν Παράδεισο. Ἀλλά, οἱ πτωχοί πού ζοῦνε μέ ὑπομονή καί σύμφωνα μέ τίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ. Γιατί τονίζει «οἱ πτωχοί»; Γιατί οἱ πλούσιοι, λέει ὁ Χριστός , πολύ δύσκολα θά πᾶνε στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ἔχετε δεῖ τά σκοινιά πού δένουν τά καράβια, τά παλαμάρια –αὐτή εἶναι ἡ κάμηλος- τά πολύ χοντρά σκοινιά πού δένουν ἕνα καράβι. Πιό εὔκολα λέει περνάει ἔνα τέτοιο καραβόσκοινο ἀπό τό τρύπημα μιᾶς βελόνας παρά ὁ πλούσιος στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτό μακαρίζονται οἱ πτωχοί. Ἀλλά αὐτό εἶναι Σταυρός, γιατί εἶναι ἀνάποδο ἀπό αὐτό πού κυριαρχεῖ στόν κόσμο. Στόν κόσμο ὅλοι θέλουν νά γίνουν πλούσιοι καί θεωροῦν εὐτυχία τόν πλοῦτο. Ὁ Χριστός σοῦ λέει, ὄχι, εὐτυχία εἶναι ἡ φτώχεια, ὅταν εἶναι μαζί μέ τόν Χριστό βέβαια. Ὅταν δέν εἶναι μέ τόν Χριστό εἶναι βάσανο. Διπλό βάσανο: καί στερεῖσαι καί θέλεις νά γίνεις πλούσιος, ὁπότε αἰσθάνεσαι τήν στέρηση πολύ πολύ περισσότερο. Γι’ αὐτό καί ὁ Χριστός μας, ὅταν μᾶς καλοῦσε νά πᾶμε κοντά Του, ἔλεγε: «ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ» (Ματθ. 16,24). Καί Σταυρός εἶναι αὐτές οἱ ἀκούσιες καί οἱ ἑκούσιες κακοπάθειες γιά χάρη τοῦ Χριστοῦ. Ἑκούσιες κακοπάθειες εἴπαμε εἶναι οἱ νηστεῖες καί ὅλα αὐτά πού κάνουν στήν Ἐκκλησία, ἡ ἄσκηση μέ ἕναν λόγο, ἡ ταπείνωση, ἡ φτώχεια.. καί οἱ ἀκούσιες εἶναι ὅ,τι θά σοῦ δώσει ὁ Θεός, μιά ἀρρώστια, μιά καταστροφή γενικότερη πού ἐπηρεάζει καί ἐσένα, ὅλα αὐτά πού δέν τά ἔχεις ἐσύ ἐπιδιώξει ἀλλά ἔρχονται ἀπ’ ἔξω. Κι αὐτό εἶναι μέσα στήν ἔννοια τοῦ Σταυροῦ. Αὐτά, λοιπόν, ὅταν τά ἐγκολπωθεῖ ὁ χριστιανός προοδεύει κατά Θεόν, καθαρίζεται, ταπεινώνεται καί γεμίζει μέ τήν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἄν δέν τά κάνεις αὐτά, δέν ἔχεις τήν ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἄρα δέν μπορεῖς νά κάνεις τίποτα. Γιατί εἶπε ὁ Χριστός: χωρίς Ἐμένα, καί ἐννοοῦσε χωρίς τήν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, δέν μπορεῖτε νά κάνετε τίποτε, ἐννοοῦσε (δηλαδή) πνευματικά καλό, δέν μπορεῖτε νά σωθεῖτε.
Ἄρα ἡ ἔννοια τοῦ Σταυροῦ παιδιά εἶναι αὐτό: ἡ ἑκούσια καί ἡ ἀκούσια κακοπάθεια γιά χάρη τοῦ Χριστοῦ. Ὅποιος δέν σηκώνει αὐτή τήν κακοπάθεια, αὐτό τόν Σταυρό, δέν εἶναι ὀρθόδοξος, προσέξτε! Σήμερα ἔχει περάσει τό πνεῦμα τῆς καλοπέρασης καί στούς χριστιανούς. Καί σοῦ λέει: Δέν γίνεται νά περάσουμε καλά καί σ’ αὐτή καί στήν ἄλλη ζωή; Δέν γίνεται. Ἐδῶ, ἄν θέλεις νά εἶσαι χριστιανός, θά ἔχεις θλίψεις. Τό εἶπε ὁ Κύριος «εἶναι ἀδύνατο χωρίς θλίψεις νά περάσεις στήν Βασιλεία» (Πράξ. 14,22). Καί οἱ θλίψεις, σᾶς εἶπα, εἶναι καί ἐκούσιες καί ἀκούσιες καί πρέπει καί τίς μέν καί τίς δέ νά τίς ἀναδεχθεῖς, νά τίς φορτωθεῖς, νά τίς δεχτεῖς δηλαδή στή ζωή σου, νά τίς ἐγκολπωθεῖς. Νά σᾶς πῶ ἔνα παράδειγμα. Ἄν θέλεις νά ζήσεις χριστιανικά, θά πρέπει νά ξεκοπεῖς ἀπό τό περιβάλλον, νά ἀπομονωθεῖς. Δέν θά βρεῖς ἄνθρωπο νά κάνεις παρέα. Σᾶς τό ὑπογράφω… ἰδίως στή σημερινή ἐποχή. Ἄν θέλεις νά ζεῖς κατά Θεόν, ἔτσι; Ἄν θέλεις νά ζεῖς κοσμικά, θά βρεῖς πολλούς, πού πορνεύουν, πού ἔχουν σχέση καί τό λένε καί μέ καμάρι μάλιστα, πού θέλουν νά γίνουν πλούσιοι, μέ τήν χλιδάτη τήν ἐμφάνιση καί τήν ἀνάλογη ζωή, ὅλα αὐτά πού εἴπαμε. Οἱ ὁποῖοι ὅμως εἶναι πλεονέκτες, εἶναι ὑπερήφανοι, εἶναι πόρνοι κ.λ.π.
- Τί λέει ἡ Ἁγία Γραφή γιά αὐτούς; Ἐπιτρέπεται νά τούς κάνουμε παρέα;
Δέν ἐπιτρέπεται. Λέει «μή συναναμίγνυσθαι πόρνοις» (Α΄Κορ. 5,9). Εἶναι ἐντολή αὐτό. Δέν μπορεῖς δηλαδή νά κάνεις παρέα, ὄχι νά ψωνίζεις –δέν ρωτᾶς τόν μπακάλη… ἐσύ πᾶς παίρνεις αὐτό πού θέλεις καί φεύγεις- ἀλλά δέν μπορεῖς νά τόν βάλεις στό τραπέζι σου, νά φᾶς μαζί του, νά πιάσεις φιλία μαζί του.
- Μά τόν ξέρω ἀπό τό νηπιαγωγεῖο, εἶναι φίλος μου.
- Καί ἐπειδή ἦταν φίλος σου;
- Μά εἴμαστε κολλητοί, παρέα εἴμαστε, θά στενοχωρηθοῦν, ἄν ἐγώ ξεκόψω.
- Νά στενοχωρεθοῦνε. Ἐφόσον αὐτοί τώρα πορνεύουν, συζοῦνε, δέν μπορεῖς νά κάνεις παρέα μαζί τους. Ἄν θέλεις μπορεῖς, ἀλλά μετά δέν θά εἶσαι χριστιανός ὀρθόδοξος. Γιατί εἶναι ἐντολή τοῦ Θεοῦ, δέν μπορεῖς νά συναναμίγνυσαι, νά ἀνακατεύεσαι δηλαδή, νά κάνεις σχέσεις κοινωνικές, φιλικές, κουμπαριές κ.λ.π. ὅλα τά γνωστά τοῦ κόσμου μέ τέτοιους ἀνθρώπους.
Γιά σκεφτεῖτε τώρα πόσοι μένουν, ἄν τούς ἀποκλείσεις ὅλους αὐτούς πού μπορεῖς νά κάνεις παρέα. Δέν μένει κανένας! Θά πεῖς: Πάτερ, δηλαδή ὁ Χριστός μᾶς λέει νά ἀπομονωθοῦμε; Ναί! Ἀπό κάποιους καί ἀπό κάποια πράγματα θά ἀπομονωθοῦμε. Θά πρέπει νά κάνεις ἀποκλεισμό κάποιων ἀνθρώπων, πραγμάτων καί δραστηριοτήτων. «Δέν θά πάω ἐκεῖ. Δέν μπορῶ νά πάω. Δέν μπορῶ νά κάνω παρέα μέ αὐτόν». Καταλάβατε; Αὐτό εἶναι ἕνας Σταυρός. Ἀλλά αὐτός ὁ Σταυρός εἶναι πού σέ κάνει ὀρθόδοξο καί σέ βάζει στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Αὐτός εἶναι ὁ Σταυρός τοῦ χριστιανοῦ. Ἄν θέλουμε νά ζήσουμε ὀρθόδοξα, χριστιανικά, θά πρέπει ἀπό κάποιους καί ἀπό κάποια νά ἀπομονωθοῦμε, ἀλλιῶς δέν ζοῦμε σωστά, ζοῦμε ἐκκοσμικευμένα, ζοῦμε τόν ἀστικό χριστιανισμό. Ἔχετε ἀκούσει τήν ἔκφραση: Ἀστοχριστιανός; Χριστιανός τοῦ ἄστεως, δηλαδή τῆς πόλης, τοῦ κόσμου, χριστιανισμός ἐκκοσμικευμένος ἴσον -νά τό ποῦμε μέ μιά λέξη- διαβολεμένος. Δέν εἶναι χριστιανισμός αὐτός. Τέτοιο χριστιανισμό ἔχει καί ὁ διάβολος. «Περνᾶμε καλά καί ἐδῶ καί ἐκεῖ». Ἐκεῖ δέν θά περάσεις καλά ὅμως… μετά θάνατον. Κι ἐδῶ ὅμως δέν περνᾶς καλά, γιατί ὁ διάβολος αὐτούς πού τοῦ ὑποτάσσονται, τούς περιποιεῖται ἀναλόγως, τούς κάνει μαύρη τή ζωή ὡς μαῦρος πού εἶναι. Κι ἐδῶ εἶσαι βασανισμένος κι ἐκεῖ θά εἶσαι ἀκόμα πιό βασανισμένος.
Ὁπότε, παιδιά, αὐτή εἶναι ἡ ἔννοια τοῦ Σταυροῦ καί θά πρέπει νά ἀγωνιστοῦμε νά ζήσουμε Σταυρικά. Βλέπετε ὁ Χριστός μας εἶναι ξεκάθαρος, δέν μᾶς κοροϊδεύει. Δέν μᾶς λέει «παιδάκια μου ἐλᾶτε κοντά μου καί θά καλοπεράσετε..». Πῶς λέει ὁ ψευτο-Μωάμεθ; Πιλάφια, γυναῖκες, κ.λ.π. Δέν θά ἔχετε τέτοια πράγματα, λέει. Σᾶς καλῶ σέ θλίψεις, σᾶς καλῶ σέ αὐταπάρνηση, σέ Σταυρό. Πρέπει νά σταυρωθεῖτε, νά σταυρώσετε τόν παλαιό ἄνθρωπο «σύν τοῖς παθήμασι καί ταῖς ἐπιθυμίαις» (Γαλ. 5,24), λέει ὁ Ἀπόστολος. Μαζί μέ τά πάθη καί τίς ἐπιθυμίες. Πρέπει νά σταυρωθοῦν ὅλα αὐτά, νά νεκρωθοῦν οἱ κακές ἐπιθυμίες καί τά πάθη. Ἀλλιῶς κοροϊδευόμαστε. Καί τόν ἑαυτό μας κοροϊδεύουμε καί νομίζουμε ὅτι κοροϊδεύουμε καί τόν Θεό. Δέν μποροῦμε νά κοροϊδέψουμε τόν Θεό βέβαια. Ἐμεῖς ἁπλῶς στερούμαστε τήν Χάρη καί τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ.
Ἄρα παιδιά, τώρα πού εἶστε στό ξεκίνημα τῆς ζωῆς σας καί νομίζω θέλετε νά ζήσετε ὀρθόδοξα, νά βάλετε τόν Σταυρό στή ζωή σας. Κάποτε εἶχα πάει προσκύνημα στόν Ἅγιο Νεκτάριο καί στά προσωπικά ἀντικείμενα τοῦ Ἁγίου εἶχαν καί ἕνα τετράδιο πού ἔγραφε μέσα ὁ Ἅγιος καί κοίταξα νά δῶ τί εἶχε γράψει. Ὅλο τό τετράδιο εἶχε σταυρούς! Σέ διάφορα σχήματα. Ὁ Ἅγιος εἶχε φτιάξει σταυρούς, σταυρούς, σταυρούς, ὡραιότατους, μέ τόν στυλό, σέ διάφορα σχήματα. Ἀγαποῦσε τόν Σταυρό. Παιδιά, νά ἀγαπήσουμε τόν Σταυρό. Ὁ Σταυρός μᾶς βγάζει στήν Ἀνάσταση. Νά μή λυπόμαστε τό σῶμα, νά ἀγαπήσουμε τήν κακοπάθεια. Νά ἀγαπήσουμε τήν νηστεία, τίς μετάνοιες. Ἔτσι ταπεινώνεται τό σῶμα, ταπεινώνεται ἡ σάρκα, τό σαρκικό φρόνημα, ταπεινώνεται ἡ ψυχή καί ἔρχεται ἡ Χάρις.
- Σήμερα οἱ ἄνθρωποι τί κάνουνε;
Τρῶνε καλά, κοιμοῦνται καλά καί μετά πᾶνε στά γυμναστήρια γιά νά πέσουν οἱ δεῖκτες. Νά πέσει ἡ χοληστερίνη, τά τριγλυκερίδια, νά μήν πάθουν σάκχαρα καί ἐμφράγματα. Ἀνοησία! Ἔλεγε ὁ Ἅγιος Πορφύριος: Θέλεις νά κάνεις ἄσκηση; Κάνε μετάνοιες. Γιά κάνε 1000 μετάνοιες νά δεῖς! Οὔτε γυμναστήριο χρειάζεται, οὔτε τίποτα… καί οἱ δεῖκτες ὅλοι εἶναι τέλειοι, ὅταν κάνεις νηστεία. Ἄν κάνεις μία γενική ἐξέταση αἵματος μετά ἀπό μία καλή νηστεία καί τέτοια ἄσκηση, νά δεῖτε ὅλα εἶναι τέλεια! Ἀλλά βλέπετε πῶς μᾶς βάζει ὁ διάβολος νά ζοῦμε μιά σχιζοφρένεια.
Νά ἀγαπήσουμε τόν Σταυρό. Νά ἀγαπήσουμε τό Μαρτύριο, ἔλεγε ἕνας ἄλλος Ἅγιος. Νά ἀγαπήσουμε τόν κόπο γιά τόν Χριστό. Νά πεθάνουμε ὡς πρός τό φρόνημα τοῦ κόσμου καί νά ζήσουμε γιά χάρη τοῦ Χριστοῦ. Νά εἴμαστε ἕτοιμοι νά πεθάνουμε γιά τόν Χριστό, ἀκόμα καί τήν ζωή μας νά δώσουμε, αὐτό σημαίνει νά σηκώσουμε τόν Σταυρό μας. Νά εἶσαι ἕτοιμος νά σταυρωθεῖς γιά τόν Χριστό. Ἐδῶ σήμερα δέν τολμᾶμε νά κάνουμε κάτι πού θά μᾶς ἐκθέσει στούς ἄλλους ὡς χριστιανούς, τόν σταυρό μας ἄς ποῦμε ἔξω ἀπό μιά Ἐκκλησία. Γιατί, λέει, θά μοῦ ποῦνε λόγια… Ἔ, καί τί ἔγινε; Ὁ ἄλλος εἶναι διεστραμμένος, ὁμοφυλόφιλος καί βγαίνει μέ τά ταμπλό (πανό) καί δέν ντρέπεται. Ὁ ἄλλος εἶναι αἱρετικός, Ἰεχωβάς καί μέ τό πού θά κάτσει δίπλα σου ἀρχίζει καί σοῦ λέει τίς ἀνοησίες τους κι ἐσύ πού ἔχεις τήν ἀλήθεια, ντρέπεσαι; Δέν εἶναι ἀνοησία; Δέν εἶναι δειλία; Τί εἶναι αὐτό;
Ἐρ. : …………………
Ἀπ. : Οἱ εὐαγγελικῶς ὄντες τί λέγανε; Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέει: «ἔχοντες διατροφάς καί σκεπάσματα, τούτοις ἀρκεσθησόμεθα» (Α΄Τιμ. 6,8). Νά τό πῶ καί στά νέα ἑλληνικά; Γιατί, δυστυχῶς, δέν ξέρετε ἀρχαῖα. Ἄν ἔχουμε, καί ἀφοῦ ἔχουμε, νά φᾶμε καί νά σκεπαστοῦμε, εἶναι ἀρκετό. Αὐτό εἶναι τό μέτρο. Τό περισσότερο, λέει ὁ Μέγας Βασίλειος, εἶναι τῶν φτωχῶν, τό διπλό, τό τριπλό, τό πενταπλό πού ἔχεις καί σήπεται μέσα στά μπαοῦλα καί στίς ντουλάπες. Εἶναι τῶν φτωχῶν, πρέπει νά τό δώσεις. Τό στερεῖς ἀπό κάποιον ἄλλον. Ἤ τό χρυσάφι πού θάβεις στά χρηματοκιβώτια καί δέν ξέρω ποῦ ἀλλοῦ…
Αὐτό εἶναι τό μέτρο. Τό μέτρο εἶναι ὁ Χριστός. Πῶς ζοῦσε ὁ Χριστός; Πόσα ἀκίνητα εἶχε ὁ Χριστός; Νά ποῦμε ἕνα ἀκίνητο εἶναι ἀρκετό; Κανένα ἀκίνητο δέν εἶχε! Κανένα ἀκίνητο. Οὔτε κινητά εἶχε… οὔτε ζῶο εἶχε. Καί τό ζῶο (τό γαϊδουράκι) γιά νά μπεῖ μέσα στά Ἱεροσόλυμα, δανεικό τό πῆρε. Τίποτα δέν εἶχε. Καί πῶς ζοῦσε; Μέ ἐλεημοσύνες ζοῦσε. Εἶχε κανένα μηνιάτικο μισθό, ΙΚΑ, σύνταξη, ἀσφάλεια ζωῆς..; Τίποτα! Ἦταν κάποιες εὐλαβεῖς γυναῖκες, οἱ ὁποῖες ἀπό μόνες τους, εἶχαν εὐεργετηθεῖ, εἶχαν θεραπευτεῖ ἀπό τόν Χριστό καί μέ τίς εἰσφορές τους συντηροῦσαν καί τόν Κύριο καί τούς Ἀποστόλους. Καί εἶχε καί ἕναν ταμία πού τά ἔκλεβε. Τόν Ἰούδα. Ὁ Ἰούδας εἶχε τό ταμεῖο καί ἐκλεβε. Καί πάλι δέν τόν ἔβγαλε, νά τοῦ πεῖ «φύγε, πέντε δεκάρες ἔχουμε καί τίς παίρνεις κι αὐτές..». Ὄχι, τόν ἄφησε. Γιά νά μήν ἔχει πρόφαση ὁ Ἰούδας ὅτι ξέρεις μοῦ πῆρες τό ταμεῖο, ἄν μοῦ τό ἄφηνες ἐγώ θά τό ξεπερνοῦσα τό πάθος μου. Τόν ἄφησε… Αὐτό εἶναι τό μέτρο τῆς φτώχειας, ὁ Κύριος.
Ἐρ. : Ὅταν λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος καί «οἱ ἔχοντες ὡς μή κατέχοντες»..;
Ἀπ. : «Καί οἱ ἔχοντες γυναῖκας ὡς μή ἔχοντες» (Α΄Κορ. 7,29). Τό λέει καί γιά τή συζυγία, σάν νά μήν τίς ἔχεις. Καί ὅ,τι ἔχεις εἶναι σάν νά μήν τό ἔχεις. Κι ἄν ἔχεις κάτι μέ τήν εὐλογία τοῦ Πνευματικοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας καί αὐτό νά εἶναι σάν νά μήν τό ἔχεις, δηλαδή ἄν σοῦ τό πάρουν, νά μήν στενοχωρεθεῖς. Ἐφόσον εἶσαι ἀδύναμος καί δέν μπορεῖς νά κάνεις τό πλῆρες… Δέν μποροῦν ὅλοι νά ἔχουν πλήρη ἀκτημοσύνη. Τό κάνουν λίγοι αὐτό, οἱ μοναχοί. Οἱ μοναχοί κάνουν τήν πλήρη ἀκτημοσύνη, αὐτό πού ἔκανε καί ὁ Χριστός. Γι’ αὐτό θυμᾶστε, ὁ πλούσιος νέος πού πῆγε στόν Χριστό καί τοῦ λέει «τί νά κάνω, γιά νά μπῶ στήν Βασιλεία» καί τοῦ λέει «τήρησε τίς ἐντολές». Ἔ, τοῦ λέει «Κύριε τίς ἔχω τηρήσει». Δέν ἔλεγε ψέματα, τίς εἶχε τηρήσει. Ἦταν καλός, πολύ καλός νέος. Τοῦ λέει τότε ὁ Χριστός τό πιό πάνω σκαλοπάτι. Ἐντάξει, τοῦ λέει, δέν σέ ἀμφισβητῶ. Θέλεις νά γίνεις τέλειος; Πούλησέ τα ὅλα, γίνε τελείως ἀκτήμων καί ἔλα νά μέ ἀκολουθήσεις, νά γίνεις δέκατος τρίτος Ἀπόστολος. Δέν μπόρεσε! Ἔβαλε τό κεφάλι κάτω καί ἔφυγε, λέει, λυπημένος. Εἶχε κτήματα πολλά… Βλέπετε, πῶς τά κτήματα, τά ἀκίνητα, κ.λ.π. δένουν τήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου. Δέν εἶναι εὔκολο νά ἀπαγγιστρωθεῖς ἀπό αὐτά, ἀπό τήν ἐμπιστοσύνη σ’ αὐτά. Γι’ αὐτό καί ὁ Χριστός δέν ζητάει ἀπό ὅλους τήν ἀπόλυτη ἀκτημοσύνη, ἀλλά ἀπό ὅλους ζητάει -προσέξτε- τήν ἐλευθερία τοῦ φρονήματος ὡς πρός τά ὑλικά πράγματα. Νά εἶσαι ἐλεύθερος. Κι ἄν τά χάσεις νά μή στενοχωρεθεῖς. Νά μήν ἔχεις τήν πεποίθησή σου σ’ αὐτά. Ἡ πεποίθησή σου νά εἶναι στόν Χριστό εἴτε ἔχεις εἴτε δέν ἔχεις. Κι ἐσύ πού ἔχεις, νά εἶναι σάν νά μήν ἔχεις.
Μέ αὐτή τήν ἔννοια τό λέει. Ἄν δέν μποροῦμε, λοιπόν, τήν πλήρη ἀκτημοσύνη, τουλάχιστον νά ἔχουμε αὐτή τήν τροπική ἀκτημοσύνη, μέσα μας δηλαδή, τήν ἀπελευθέρωση τοῦ φρονήματος, τήν μή προσκόλληση στήν ὕλη καί στά κτήματα. Βλέπετε πόσοι ἄνθρωποι δέν μιλιοῦνται; Ἀδέλφια καί δέν μιλιοῦνται. Γιατί; Γιατί, λέει, μοῦ πῆρε ἕνα μέτρο ἀπό τό κτῆμα μου. Τοῦ τό καταπάτησε δηλαδή, τό σύρμα ἀπό ἐδῶ τό ἔβαλε ἐδῶ… λάθος θά πεῖς. Ἐντάξει. Καί ἐπειδή τό ἔκανε αὐτό, ἔχει νά τοῦ μιλήσει τριάντα χρόνια. Καταλαβαίνετε; Χωρίζεσαι δηλαδή ἀπό τόν ἀδελφό σου γιά ἕνα μέτρο γῆς, τό ὁποῖο κι αὐτό, ὅταν πεθάνεις, θά τό ἀφήσεις καί θά τό πάρει ὁ ἑπόμενος. Πού θά τσακωθεῖ μέ τούς ἑπόμενους… Αὐτή εἶναι ἡ ἀνοησία μας καί χωριζόμαστε, χωρίζουν οἱ καρδιές μας. Γιατί; Γιατί ὑπάρχει τό κοσμικό φρόνημα, ἡ προσκόλληση στόν πλοῦτο καί κάτι ἄλλο ὑπάρχει. «Νά μήν μᾶς πιάσουν κότσο (κοροϊδέψουν), νά μή μᾶς ποῦνε ὅτι δέν ξέρουμε νά μιλήσουμε, ὅτι εἴμαστε χαζοί, ὅτι μᾶς παίρνουν τά πράγματά μας… θά τόν πᾶμε στό δικαστήριο». Ἐπιτρέπεται νά τόν πᾶς στό δικαστήριο; Ὄχι, λέει ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ. Βλέπετε πῶς ἀπό τήν μιά ἁμαρτία πᾶμε στήν ἄλλη καί στήν ἄλλη… Τό ξέρετε ὅτι οἱ χριστιανοί δέν πρέπει νά πηγαίνουν στά δικαστήρια; Δέν πρέπει.
Ἄν θέλουμε νά εἴμαστε χριστιανοί λοιπόν παιδιά, πρέπει νά ζήσουμε σταυρικά γιά νά γυρίσουμε στό θέμα μας. Αὐτό σημαίνει πάρα πολλά πράγματα. Θά σέ ποῦνε χαζό, θά σέ ποῦνε ἀνόητο, θά σέ ποῦνε κολλημένο, θά σέ ποῦνε φανατικό, θά σέ ποῦνε ὀπισθοδρομικό, σκοταδιστή, μουτζαχεντίν, ταλιμπάν, δέν ξέρω τί ἄλλο θά σέ ποῦνε… ὁτιδήποτε. Θά τά ἀκούσεις ὅλα. Δαιμονισμένο θά σέ ποῦνε. Θά σέ ποῦνε ἀντικοινωνικό, θά σέ ποῦνε ἀντίχριστο, θά σέ ποῦνε ἄνθρωπο πού δέν ἀγάπη! Αὐτό εἶναι τό πιό ἐκλεπτυσμένο... δέν εἶσαι ἄνθρωπος τῆς ἀγάπης κ.λ.π. Αὐτό εἶναι ἕνας Σταυρός, ἀλλά ἄν θέλεις νά εἶσαι μέ τόν Χριστό, ἔτσι πρέπει νά εἶσαι. Καί τί εἶπε ὀ Κύριος; «Μακάριοί ἐστε ὅταν ὀνειδίσωσιν ὑμᾶς καί διώξωσι καί εἴπωσι πᾶν πονηρόν ῥῆμα καθ᾿ ὑμῶν» (Ματθ. 5,11). Εἶστε μακάριοι ὅταν ἀκούσετε αὐτά, τίς βρισιές. Μέ ὁτιδήποτε κακό σᾶς ποῦνε, γίνεστε μακάριοι. Βλέπετε παιδιά; Καί πάλι: «οὐαί ὅταν καλῶς ὑμᾶς εἴπωσι πάντες οἱ ἄνθρωποι» (Λουκ. 6,26). Ἀλλοίμονό σας, ἐάν σᾶς ποῦνε καλά λόγια ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, τότε δέν εἶστε καλοί. Γιατί ἄν μᾶς ποῦνε ὅλοι καλά λόγια δέν εἴμαστε καλοί; Μπορεῖτε νά τό ἐξηγήσετε; Γιατί τό λέει αὐτό ὁ Χριστός; Γιατί εἴμαστε ὑποκριτές. Γιά νά σοῦ λένε καλά λόγια καί οἱ καλοί καί οἱ κακοί σημαίνει ὅτι φορᾶς προσωπεῖα, μάσκες. Μέ τούς καλούς εἶσαι καλός. Μέ τούς κακούς γίνεσαι ὅμοιός τους, ἄρα καλός γι’ αὐτούς. Φαρισαῖος… Καί εἶσαι μέ ὅλους καλός. Ξέρετε ποιός εἶναι τέτοιος σήμερα; Ὁ πολιτικός. Ναί, οἱ πολιτικοί σήμερα εἶναι οἱ σύγχρονοι Φαρισαῖοι πού εἶναι καλοί μέ ὅλους. Ὄχι δέν τούς βρίζουμε. Εἶναι ἡ ἀλήθεια, ἁπλῶς ἀλλάζουνε προσωπεῖα. Ἔχετε δεῖ πῶς πᾶνε στίς χριστιανικές γιορτές; Τά Χριστούγεννα, τό Πάσχα… Κάθονται μπροστά-μπροστά, κάνουν καί μεγάλο σταυρό… Τούς βλέπουν ὅλοι. Ἐγώ εἶμαι χριστιανός, ψηφίστε με στίς ἑπόμενες ἐκλογές… Μετά πού θά βγεῖ ἀπό τόν ναό ξέρετε ποῦ θά πάει; Στόν μασονικό ναό. Θά ἀνάψει κι ἐκεῖ τό κερί του. Αὐτός εἶναι ὁ Φαρισαῖος. Καί θά τοῦ ποῦνε: «μεγάλε ἀδελφέ τοῦ τάγματος τῆς Μεγάλης Στοᾶς τῆς Ἑλλάδος, δόξα σέ σένα, προωθεῖσαι γιά πρωθυπουργός». Καταλάβατε; Αὐτός εἶναι ὁ ἄνθρωπος σήμερα. Δηλαδή ἀπάνθρωπος. Δέν ἔχει πρόσωπο καί φοράει προσωπεῖα. Αὐτό τό στυλ τοῦ ἀνθρώπου περνάει σήμερα. Καί λένε «εἶδες τά καταφέρνει μέ ὅλους!». Παιδιά, αὐτόν τόν ἄνθρωπο ὁ Θεός τόν κάνει ἐμετό, τόν βδελύσσεται ὁ Θεός. Εἶναι ὁ χλιαρός, ὁ ὑποκριτής. Ἀλλοίμονο, ἄν γίνεις τέτοιος! Αὐτός θά ἀκούσει καλά λόγια ἀπό ὅλους. Ἀλλά τί λέει ὁ Χριστός; Οὐαί, ἀλλοίμονο σ’ αὐτόν πού ἀκούει καλά λόγια ἀπό ὅλους. Γι’ αὐτό, ἄν θέλουμε νά εἴμαστε χριστιανοί, κάποιοι νά ξέρετε θά μᾶς βρίζουνε συνεχῶς. Καί τότε εἴμαστε πραγματικοί χριστιανοί, ὅταν ἀκοῦμε κακά λόγια. Ἄν δέν ἀκοῦς κακά λόγια καί δέν ἔχεις διωγμό, κάτι δέν πάει καλά μέ τόν χριστιανισμό σου. Δέν εἶσαι χριστιανός.
Ἐρ. : …………………..
Ἀπ. : Ὅταν ὑπάρχει ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ, τά κύματα δέν εἶναι κύματα, δηλαδή δέν εἶναι πρόβλημα γιά τόν χριστιανό. Περπατάει πάνω στά κύματα. Ὄχι ὅτι δέν ὑπάρχουν κύματα. Θά ὑπάρχουν, ἀλλά , ὅπως ὁ Ἀπόστολος Πέτρος, θά περπατάει πάνω. Πότε εἶναι προβληματικά τά κύματα; Ὅταν δέν βλέπουμε στόν Χριστό, ἀλλά στά κύματα. Βλέπουμε δηλαδή στά προβλήματα καί ὄχι σ’ Αὐτόν πού λύνει τά προβλήματα πού εἶναι ὁ Χριστός. Δέν ἔχουμε πίστη.
Γι’ αὐτό λέει ὀ Κύριος: «θά ἔχετε θλίψεις, ἀλλά θά σᾶς δώσω καί τήν δύναμη νά ὑπομείνετε, τόν τρόπο τοῦ ὑπενεγκεῖν, νά ὑπομείνετε τίς θλίψεις» (Α΄Κορ. 10,13). Ὁπότε δέν ἔχουμε νά φοβηθοῦμε τίποτα. Μή μᾶς πιάσει καμιά κατάθλιψη τώρα μέ αὐτά πού σᾶς εἶπα, ὅτι θά μᾶς καταδιώξουνε, θά μᾶς βρίσουνε… Σίγουρα θά γίνει αὐτό, ἄν θέλουμε νά εἴμαστε τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά, λέει, θά σᾶς δώσω καί τόν τρόπο νά τό ὑπομείνετε καί μέσα σ’ αὐτά νά ἔχετε χαρά. Ὅπως εἶχαν οἱ μάρτυρες. Τούς ἔκοβαν, τούς τηγάνιζαν, τούς βάζανε ἀλάτι στίς πληγές, γιά νά πονᾶνε περισσότερο… πέθαιναν σιγά-σιγά. Κι αὐτοί ζοῦσαν μέσα στήν ἀγαλλίαση, στήν χαρά, σάν νά πάσχει –λέγανε τά συναξάρια- ἄλλο σῶμα. Σάν νά μήν λειτουργούσανε πάνω τους τά βασανιστικά ὄργανα. Πῶς εἶναι ἕνας πού τοῦ ἔχεις κάνει ἀναισθησία καί τόν κόβει ὁ γιατρός καί δέν αἰσθάνεται τίποτα; Κάπως ἔτσι ἦταν καί οἱ μάρτυρες ἀλλά χωρίς ἀναισθησία, γιατί ἦταν ὁ νοῦς τους στόν Χριστό καί ὁ Χριστός τούς ἔδινε τήν δύναμη νά τά ὑπομείνουν ὅλα αὐτά μέ χαρά.
Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου