Σκέφτηκα σήμερα, παιδιά, μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ καί τήν εὐχή τοῦ Γέροντα, νά συνεχίσουμε αὐτά τά θέματα πού κάνουμε γιά τήν οἰκογένεια, γιά τήν οἰκογενειακή ζωή καί γιά τήν προετοιμασία γιά τήν οἰκογένεια. Βέβαια θά πεῖς, ὅτι μέσα στίς προδιαγραφές τοῦ ἀνθρώπου εἶναι καί ἡ παρθενική ζωή, ἡ μοναχική ζωή. Μπορεῖ ὅλοι νά μήν κάνουν οἰκογένεια. Καί πρέπει νά τό ποῦμε κι αὐτό, ὅτι ἡ ζωή πού ἔκανε ὁ Χριστός μας εἶναι ἡ παρθενική ζωή, καί εἶναι, κάτι πού λέει καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, κάτι πού θέλω νά τό κάνετε ὅλοι σας. Δηλαδή λέει, «θέλω νά εἶστε ὅπως εἶμαι καί ἐγώ∙ ἀλλά πάλι δέν σᾶς βάζω θηλιά στόν λαιμό»[1], καί ὅποιος δέν μπορεῖ καί ἔχει ἔντονο πρόβλημα σαρκικό, νά παντρεύεται. Γιατί δέν εἶναι σωστό νά ζεῖ κανείς μέ πορνεία καί μέ μοιχεία καί μέ τέτοια ἐλευθερία ἄς ποῦμε στίς σαρκικές σχέσεις. Κι αὐτό εἶναι πού καταστρέφει τήν ψυχή. Δέν εἶναι μέσα στίς προδιαγραφές τοῦ ἀνθρώπου δηλαδή. Γι’ αὐτό καί ἔχουμε τόσους πικρούς καρπούς στήν ἐποχή μας, μέ καταθλίψεις καί μέ κατεστραμμένες ψυχές, γιατί δέν τηροῦμε αὐτές τίς προδιαγραφές.
Λέγαμε τήν προηγούμενη φορά πού εἴχαμε ἀσχοληθεῖ μέ αὐτό τό θέμα, ὅτι ὁ Θεός ἔχει ὁρίσει μία ἱεραρχία μέσα στήν οἰκογένεια. Δέν ἔχει ὁρίσει πολυαρχία (πάρα πολλοί ἀρχηγοί δηλαδή), οὔτε νά ὑπάρχει ἰσότητα, ὅπως καλλιεργεῖται αὐτή ἡ ἄποψη ἄς ποῦμε, ὅτι πρέπει νά ὑπάρχει ἰσότητα τοῦ ἄνδρα μέ τήν γυναίκα. Ὁ σωστός ὅρος εἶναι ἰσοτιμία. Ἄλλο ἰσοτιμία καί ἄλλο ἰσότητα. Ἰσότητα δέν μπορεῖ νά ὑπάρχει γιατί εἶναι διαφορετικά ὄντα, διαφορετικές οἱ προδιαγραφές τοῦ ἑνός καί διαφορετικές τοῦ ἄλλου. Καί διαφορετικές λειτουργίες ἔχει δώσει, ἔχει προορίσει ὁ Θεός στόν ἄνδρα καί διαφορετικές στήν γυναίκα. Ἐκεῖνο πού εἶναι τό σωστό εἶναι νά λέμε ὅτι πρέπει νά ὑπάρχει ἰσοτιμία καί ὁμοτιμία. Ἴδια τιμή δηλαδή ἀποδίδεται στόν ἄνδρα καί στήν γυναίκα. Καί οὔτε εἶναι κατώτερη ἡ γυναίκα ἀπό τόν ἄνδρα οὔτε τίποτα ἀπό αὐτά, πού συκοφαντικά τά λένε γιά τόν Χριστιανισμό. Τό ἀντίθετο ἰσχύει, ὅτι ὁ Χριστιανισμός ἐξίσωσε τήν γυναίκα καί τήν ἔκανε ὁμότιμη μέ τόν ἄνδρα. Ἀλλά δυστυχῶς, οἱ νέοι αὐτοί φονεῖς θά ἔλεγα τῆς οἰκογένειας, πού δολοφονοῦν τήν οἰκογένεια, τήν ἔχουν καταστρέψει, ἰδίως τήν γυναίκα τήν ἔχουν ἐξαθλιώσει, καί τήν ἔχουνε -πῶς νά ποῦμε;- τήν ἔχουνε ρεζιλέψει κατά κάποιο τρόπο.. Καί μάλιστα πρόσφατα ἔβλεπα μιά ἐκπομπή, (ἔβλεπα ὄχι στήν τηλεόραση, κάτι σάν πρόγραμμα ἤτανε), πού ἔλεγε ὑπάρχει ἕνα σίριαλ πού λέει «ἡ οἰκογένεια βλάπτει»! Καί μόνο ἀπό τόν τίτλο δηλαδή καταλαβαίνει κανείς πόσο διεστραμμένα πράγματα περνάει σήμερα ἡ τηλεόραση στούς ἀνθρώπους. Γιατί ἡ οἰκογένεια, ἔλεγε ὁ π. Παΐσιος, εἶναι ἀξία∙ ἡ μοναδική ἀξία θά λέγαμε μετά τόν Θεό πού πρέπει νά φυλάξει ἡ κοινωνία. Ἀλλιῶς, ὁ οἰκογενειακός ἱστός διαρρηγνύεται. Ἅμα καταστραφεῖ ἡ οἰκογένεια, παύει νά ὑπάρχει σωστή κοινωνία μετά. Καί παύει νά ὑπάρχει αὐτό τό θερμοκήπιο πού βγάζει ἁγίους, πού θά βγάλει ἀνθρώπους τοῦ Θεοῦ. Καί καταλαβαίνουμε γιατί στοχεύουνε αὐτοί οἱ Νεοταξίτες, αὐτοί ὅλοι πού θέλουνε τούς ἀνθρώπους νά εἶναι πρόβατα, νά εἶναι ἄβουλα ὄντα, νά εἶναι μάζα, γιατί στοχεύουνε στήν οἰκογένεια νά τήν καταστρέψουνε. Γιατί ἡ οἰκογένεια, ὅταν λειτουργεῖ σωστά, κατά Θεόν δηλαδή, παράγει πρόσωπα. Δέν παράγει πρόβατα. Παράγει ἀνεξάρτητες προσωπικότητες, τίς ὁποῖες δέν τίς θέλουνε. Αὐτοί θέλουνε ὄντα ὑποτακτικά καί δουλικά ἄς ποῦμε, νά ὑποτάσσονται στά προστάγματά τους.
Ὑπάρχει λοιπόν ἀπό τόν Θεό αὐτή ἡ ἱεραρχία. Καί σάν πρώτη ἀρχή ὁ Θεός ἔχει βάλει τόν ἄνδρα. Αὐτό δέν σημαίνει ὅτι ἡ γυναίκα εἶναι κατώτερη. Ἀλλά ἐπειδή ἄν εἶχε δύο ἀρχές, θά ὑπῆρχε πάντοτε ταραχή μέσα στήν οἰκογένεια, ὁ Θεός ὅρισε ἔτσι, ὡς πρώτη ἀρχή τόν ἄνδρα καί ὡς δεύτερη ἀρχή πάλι τήν γυναίκα. Λέει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος ὅτι γιά νά ἐξασφαλιστεῖ ἡ εἰρηνική συμβίωση, εἶναι ἀπαραίτητη αὐτή ἡ ἱεραρχημένη δομή μέσα στήν οἰκογένεια. Ὅπως ἱεραρχημένη δομή ὑπάρχει καί μέσα στήν Ἐκκλησία. Ὑπάρχει ἱεραρχία. Ὑπάρχει ὁ πατριάρχης, ὁ ἐπίσκοπος, ὑπάρχει ὁ πρεσβύτερος, ὑπάρχει ὁ διάκονος, ὑπάρχουνε οἱ κατώτεροι κληρικοί, οἱ ψάλτες, ὑπάρχουνε καί οἱ λαϊκοί. Ὑπάρχει μιά ἱεραρχική δομή. Καί κορυφή ὅλων βεβαίως εἶναι ὁ Χριστός, ἡ κορυφή τῆς Ἐκκλησίας, ἡ κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας. Καί ὅλοι οἱ ἄλλοι εἴμαστε τό σῶμα. Καί ἄν πᾶτε σέ ἕνα μοναστήρι, θά δεῖτε πάλι, ὑπάρχει ἡ λεγόμενη τάξη. «Καί ἀκόμα κι ἄν εἶσαι καί παπάς», λέει τό γνωμικό ἄς ποῦμε, «μέ τή σειρά θά πᾶς»! Δηλαδή δέν σημαίνει, ἐπειδή εἶσαι παπάς, θά πᾶς μπροστά ἀπό ἕναν καλόγερο. Ἄν ὁ καλόγερος ἄς ποῦμε ἔχει ἔρθει πρίν ἀπό σένα στό μοναστήρι, εἶναι πιό ἀρχαῖος, θά πάει μπροστά σου, θά προσκυνήσει πρῶτος τίς εἰκόνες, θά πάρει πρῶτος εὐχή ἀπό τόν Γέροντα καί μετά θά πᾶς ἐσύ. Ὑπάρχει μία τάξη, μία ἱεραρχία. Ἀκριβῶς αὐτό ἐξασφαλίζει τήν εἰρήνη, τήν εἰρηνική συνύπαρξη.
Καί συγκεκριμένα, στά πλαίσια τῆς οἰκογένειας, ὁ ἄνδρας κατέχει τήν θέση τοῦ βασιλιά, ἐνῶ ἡ γυναίκα ἔχει τή θέση τοῦ ὑπάρχου, ἤ τοῦ στρατηγοῦ θά λέγαμε σήμερα. Καί ὁ π. Παΐσιος ἔλεγε γι’ αὐτό τό θέμα, γιά τόν σεβασμό πού πρέπει νά ὑπάρχει ἀνάμεσα στούς συζύγους. «Ὁ Θεός τά ρύθμισε ὅλα μέ σοφία. Μέ ἄλλα χαρίσματα προίκισε τόν ἄνδρα, μέ ἄλλα τήν γυναίκα. Ἔδωσε στόν ἄνδρα ἀνδρισμό, γιά νά τά βγάζει πέρα στίς δύσκολες ὑποθέσεις καί γιά νά ὑποτάσσεται σέ αὐτόν ἡ γυναίκα. Γιατί, ἄν ἔδινε καί στήν γυναίκα τόν ἴδιο ἀνδρισμό, δέν θά μποροῦσε νά σταθεῖ ἡ οἰκογένεια. «Ὁ ἀνήρ», λέει ἡ Γραφή, «ἐστί κεφαλή τῆς γυναικός»[2]. Δηλαδή κανόνισε ὁ Θεός, ὥστε ὁ ἄνδρας νά ἀφεντεύει στήν γυναίκα. Νά ἀφεντεύει ἡ γυναίκα στόν ἄνδρα εἶναι ὕβρις στόν Θεό». Δέν τό θέλει αὐτό ὁ Θεός. «Ὁ Θεός ἔπλασε πρῶτα τόν Ἀδάμ καί ὁ Ἀδάμ εἶπε γιά τήν γυναίκα: «Τοῦτο νῦν ὀστοῦν ἐκ τῶν ὀστέων μου καί σάρξ ἐκ τῆς σαρκός μου»[3]. Ἡ γυναίκα, λέει τό Εὐαγγέλιο, πρέπει νά φοβᾶται τόν ἄνδρα, δηλαδή νά τόν σέβεται, καί ὁ ἄνδρας νά ἀγαπάει τήν γυναίκα»[4]». Πάνω σ’ αὐτό θά ποῦμε κάτι μετά, τί σημαίνει νά φοβᾶται τόν ἄνδρα, (περισσότερο) μέ βάση αὐτό πού λέει ὁ Γέροντας, νά τόν σέβεται. Ἀλλά τί σημαίνει νά τόν σέβεται; Καί ὁ ἄνδρας καλεῖται νά ἀγαπάει τήν γυναίκα. Μέσα στήν ἀγάπη εἶναι καί ὁ σεβασμός. Δέν σημαίνει ὅτι, ἐπειδή ἡ γυναίκα ὀφείλει ὑπακοή, ὁ ἄνδρας θά τῆς φέρεται ὡς ὑπερέχων καί δέν θά τήν σέβεται. «Μέσα στόν σεβασμό εἶναι ἡ ἀγάπη. Αὐτό τό ὁποῖο ἀγαπῶ, τό σέβομαι. Καί αὐτό πού σέβομαι, τό ἀγαπῶ. Δηλαδή δέν εἶναι ἄλλο τό ἕνα καί ἄλλο τό ἄλλο. Ἕνα πράγμα εἶναι καί τά δύο»[5]. Αὐτά τά ἔλεγε ὁ Γέροντας Παΐσιος.
Γιά νά δοῦμε πῶς ὁ Ἱερός Χρυσόστομος ἑρμηνεύει τήν λέξη «ἵνα φοβῆται τόν ἄνδρα». Ἡ γυνή νά φοβῆται τόν ἄνδρα. Τί σημαίνει φόβος τῆς γυναίκας στόν ἄνδρα; Σημαίνει, λέει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος, τό νά μήν ἀντιλέγει, νά μή λέει ἀντίθετα ἀπό αὐτά πού λέει ὁ ἄνδρας. Τό νά μήν ἐπαναστατεῖ, νά μήν εἶναι ἀντάρτισσα ἀπέναντι στόν ἄνδρα καί νά μήν ἀγαπάει τά πρωτεῖα. Αὐτό σημαίνει νά φοβεῖται τόν ἄνδρα. Νά μή θέλει νά τοῦ πάρει τήν θέση. Ὁ Θεός ἔχει ἔτσι ὁρίσει, τήν πρώτη θέση στόν ἄνδρα.
Τά παιδιά τώρα. Ἔχουνε κι αὐτά μιά θέση στήν οἰκογένεια. Ἔχουνε τήν τρίτη θέση. Ἀλλά καί μεταξύ τῶν παιδιῶν ὑπάρχει καί πρέπει νά ὑπάρχει μιά ἱεράρχηση, ὥστε νά ὑπάρχει πάλι εἰρήνη. Ἐξαρτᾶται ἡ ἱεράρχηση ἀπό τήν ἡλικία καί ἀπό τήν φύση τῶν παιδιῶν. Ἡ ἱεράρχηση αὐτή θά συνεπάγεται ὑποχρεώσεις καί ὄχι δικαιώματα γιά ἄσκηση ἐξουσίας στά παιδιά. Θά μάθουν καί τά παιδιά δηλαδή, τά μεγαλύτερα νά ὑπηρετοῦν τά μικρότερα. Ὄχι, ἐπειδή εἶμαι μεγαλύτερος, πρέπει νά μέ ὑπακοῦτε καί νά τυραννᾶνε τά μεγαλύτερα παιδιά τά μικρότερα, ὅπως δυστυχῶς συμβαίνει κι αὐτό. Ἔτσι, οἱ μεγαλύτεροι στήν ἡλικία ὀφείλουν νά βοηθοῦν καί νά ἐπιτηροῦν τούς μικρότερους. Τά μεγαλύτερα παιδιά μποροῦν καί πρέπει νά γίνουν συνεργοί στό ἔργο τῆς χριστιανικῆς ἀγωγῆς πού ἀσκεῖ ὁ πατέρας. Ὅπως λέει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος, ὁ πατέρας εἶναι ὑπεύθυνος γιά τήν χριστιανική ἀγωγή καί τήν σωτηρία, καί τῆς συζύγου καί τῶν παιδιῶν. Ἀλλά ἔχει καί σάν βοηθούς τά μεγαλύτερα παιδιά. Ἄν δεῖτε στόν βίο τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, λέει, ἐκείνη πού ἔπαιξε καταλυτικό ρόλο ἤτανε ἡ μεγάλη του ἀδελφή. Ἄν δέν εἴχαμε τήν Ἁγία Μακρίνα, τήν μεγάλη του ἀδελφή, ἴσως δέν θά εἴχαμε καί Μεγάλο Βασίλειο σήμερα! Γιατί ἤτανε πολύ σπουδαῖος ἐπιστήμονας ὁ Μέγας Βασίλειος καί εἶχε ξεκινήσει μιά καριέρα κοσμική ὡς ρήτορας. Τότε ἤτανε στήν κορυφή αὐτό τό ἐπάγγελμα. Τό κάνανε οἱ πιό ἔξυπνοι καί ἐπιφανεῖς ἐπιστήμονες. Ἡ Ἁγία Μακρίνα τόν ἔστρεψε πρός τήν Ἐκκλησία. Τόν ἔβαλε στόν δρόμο τῆς ἀφιερώσεως πρός τόν Θεό. Ἔπαιξε καταλυτικό ρόλο στήν ἀγωγή του.
Τά μεγαλύτερα παιδιά μποροῦν καί πρέπει νά γίνουν συνεργοί στήν ἀγωγή. Ὅταν ὁ πατέρας σου, λέει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος, κατακρίνει τόν ἀδελφό σου, τόν μαλώνει γιά κάτι τόν ἀδελφό σου, νά ὀργιστεῖς κι ἐσύ! Δηλαδή κι ἐσύ νά ὑποστηρίξεις τόν πατέρα σου, εἴτε γιατί ἐνδιαφέρεσαι γιά τόν ἀδελφό σου εἴτε γιατί ἀγανακτεῖς μαζί μέ τόν πατέρα σου. Διότι ἄν δεῖ ὁ ἀδελφός σου, ὁ ὁποῖος ἔσφαλλε, ὅτι κατακρίθηκε ἀπό τόν πατέρα σου, κολακεύτηκε ὅμως ἀπό σένα, γίνεται νωθρός. Δέν τόν βοηθᾶς ἔτσι, ὅταν πάρεις τό μέρος του, ἐφόσον ἔχει κάνει λάθος, ἔ; Τόν μαλώνει ὁ πατέρας; Πρέπει κι ἐσύ νά συνεργήσεις. Νά πεῖς, ἔχει δίκιο ὁ μπαμπάς∙ γιατί τό ἔκανες αὐτό;
Δικαιολογώντας μάλιστα τήν κολακευτική στάση τοῦ ἀδελφοῦ ὡς πολύ χειρότερη ἀπό τό ὁποιοδήποτε σφάλμα τοῦ φταίχτη ἀδελφοῦ, παρατηρεῖ τά ἑξῆς: Αὐτός πού ἐμποδίζει τό τραῦμα νά θεραπευτεῖ, ἀξίζει μέχρι καί τιμωρία ἀπό ἐκεῖνον πού τήν προκαλεῖ. Δηλαδή, ἄν ἐσύ πάρεις τή θέση τοῦ ἀδελφοῦ σου καί πάρεις τό μέρος τοῦ ἀδελφοῦ σου καί πεῖς, γιατί μπαμπά τόν μαλώνεις;.. ἄστο, μικρό εἶναι, ξέρω ’γώ.. τό κολακεύσεις, τότε λέει, εἶσαι χειρότερος ἀπό αὐτόν πού προκάλεσε, πού ἔκανε τόν ἀδελφό σου ν’ ἁμαρτήσει. Γιατί πάει ὁ πατέρας νά θεραπεύσει τό τραῦμα καί ἐσύ τόν ἐμποδίζεις. Τό νά πληγώσεις κάποιον δέν ἔχει τήν ἴδια ἠθική βαρύτητα μέ τήν ἐνέργειά σου πού ἀποβλέπει νά ἐμποδίσεις τήν πληγή νά θεραπευτεῖ. Γιατί τό δεύτερο φέρνει σίγουρο θάνατο, ἐνῶ τό πρῶτο ὄχι. Ὁπωσδήποτε τό νά πληγώσεις εἶναι ἐλαφρότερο ἀπό τό νά ἐμποδίσεις κάποιον πού πάει νά θεραπεύσει ἕναν πληγωμένο. Εἶναι πολύ χειρότερο αὐτό. Ξέρεις ὅτι εἶναι ἕνας πληγωμένος κι ἐσύ τόν ἐμποδίζεις. Αὐτό κάνει ἕνας πού κολακεύει τόν ἀδελφό του, ἐνῶ ὁ πατέρας του πάει νά τόν διορθώσει.
Ἕνα πολύ σημαντικό γιά νά λειτουργήσει σωστά ἡ οἰκογένεια καί νά γίνει σωστή ἀγωγή στά παιδιά εἶναι ἡ προσευχή πού θά κάνουν οἱ γονεῖς. Ἔλεγε ὁ π. Πορφύριος: αὐτά πού θέλετε νά πεῖτε στά παιδιά σας, θά τά λέτε μέ τήν προσευχή σας στόν Θεό. Τά παιδιά δέν ἀκοῦνε μόνο μέ τά αὐτιά. Μόνο ὅταν ἔρχεται ἡ Θεία Χάρις πού τά φωτίζει, τότε ἀκοῦνε αὐτά πού θέλουμε νά τούς ποῦμε. Ὅταν θέλετε νά πεῖτε κάτι στά παιδιά σας, πέστε το στήν Παναγία κι αὐτή θά ἐνεργήσει.
Ἔλεγε καί ὁ π. Παΐσιος: «Μέ μιά ματιά στόν Οὐρανό θά ἄλλαζαν τά πράγματα»[6]. Ὅταν ἡ νοικοκυρά λέει τήν εὐχή, κάνοντας τίς δουλειές τοῦ σπιτιοῦ, ὅλα ἁγιάζονται. Καί τό φαγητό της, κι αὐτοί πού τρῶνε τό φαγητό της. Ὅταν συνοδεύουν οἱ γονεῖς τίς πράξεις πού κάνουν γιά τά παιδιά μέ προσευχή, ἁγιάζονται τά παιδιά. Καί ἡ μητέρα ἀντί γιά φαγητό, δίνει καί ἁγιασμό μαζί! Ὅταν, ἀντίθετα, γίνεται τό φαγητό μέ θυμό, μέ νεῦρα, μέ πικρία γιατί ὁ ἄντρας δέν τήν βοηθάει ξέρω ’γώ κ.λ.π. Ἤ ἀντίθετα ὁ ἄνδρας ἔχει πίκρα μέ τήν σύζυγο καί αὐτή ἡ πίκρα περνάει καί στά παιδιά. δηλητηριάζεται ὅλη ἡ ἀτμόσφαιρα τῆς οἰκογένειας. Πρέπει οἱ γονεῖς νά ἐπιμένουν στήν προσευχή καί νά μήν ἀποκάμνουν. Μοῦ ἔλεγε πάλι ὁ π. Παΐσιος: «Ὅταν τά μικρά παιδάκια περνοῦν μέ τούς γονεῖς τους ἔξω ἀπό κάποια βιτρίνα καί θέλουν κάτι πού τούς ἀρέσει, τότε κρατοῦν τήν μητέρα τους ἀπό τό φουστάνι καί τήν τραβᾶνε καί κλαῖνε καί κτυπιοῦνται μέχρι νά τήν ἐξαναγκάσουν νά τούς τό ἀγοράσει.
Ἔτσι καί ἐμεῖς μέ ἐπιμονή καί ὑπομονή παραμένουμε στήν προσευχή μέχρι νά μᾶς ἀκούσει ὁ Θεός. Ἔτσι καί ἐσεῖς, κατά τό Εὐαγγέλιο, πού λέει νά ἐπιμένετε στήν προσευχή καί νά μήν ἀποκάμνετε[7], πρέπει νά προσεύχεσθε συνεχῶς καί ἀσταμάτητα μέχρι νά κερδίσετε αὐτό πού θέλετε, ἐνῶ ταυτοχρόνως μαθαίνετε νά προσεύχεσθε καί νά ἐπικοινωνεῖτε μέ τόν Θεό». Βλέπετε τί καλό κάνει ἄς ποῦμε ἡ ἐπιμονή στήν προσευχή; «Ἀπό τήν ἐπίμονη προσευχή ἔχουμε ὀφέλη, γιατί μᾶς παραχωρεῖ ὁ Θεός αὐτό πού ζητοῦμε, ἐνῶ ταυτοχρόνως μαθαίνουμε νά προσευχόμαστε. Γι' αὐτό ἄς μήν ἀπελπιζόμαστε, ὅταν ὁ Θεός ἀργεῖ νά μᾶς εἰσακούσει. Πολλά καλά πηγάζουν ἀπό αὐτή τήν ἀργοπορία»[8]. Ἐμεῖς θέλουμε ἀμέσως νά μᾶς ἀπαντήσει ὁ Θεός καί νά μᾶς λύσει τό πρόβλημα. Δέν μᾶς συμφέρει.
«Ἡ προσευχή πρέπει νά γίνεται μέ τήν καρδιά μας. Ρωτήσαμε τόν Γέροντα Παΐσιο, γιατί δέν μποροῦμε νά αὐτοσυγκεντρωθοῦμε στήν προσευχή, ἀλλά μόλις ἀρχίσουμε νά προσευχόμαστε εἰσέρχονται στόν νοῦ μας πολλά ἄλλα καί μᾶς παρασύρουν νά σκεπτόμαστε μᾶλλον αὐτά, παρά τά λόγια πού ἀπευθύνουμε πρός τόν Κύριο.
Σ' αὐτό, μᾶς ἔλεγε ὁ Γέρων ὅτι, «Ὁ νοῦς εἶναι ὅπως τό μικρό παιδί. Τό παιδί ὅταν πάει κάπου νά παίξει καί τοῦ ἀρέσει, τότε ἐπιμένει νά πηγαίνει συνέχεια στό ἴδιο μέρος. Ἔτσι κι ἐμεῖς, ὅταν καταπιανόμαστε μέ πολλά ἄλλα θέματα καί μέ μέριμνες βιοτικές, εἶναι φυσικό ὅτι ὁ νοῦς ἐκεῖ συνεχῶς ἀρέσκεται νά τρέχει»»[9]. Ἄν ὅμως ὁ νοῦς γλυκαθεῖ ἀπό τήν προσευχή, ἀπό τήν Χάρη τοῦ θεοῦ, μετά θέλει νά τρέχει στήν προσευχή. Θέλει νά προσεύχεται συνέχεια!
«Ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ», ἔλεγε ὁ γέρων Παΐσιος πάλι, «μαθαίνει νά ἐξαρτᾶ τόν ἑαυτό του ἀπό τήν Θεία Πρόνοια»[10]. Γιατί σήμερα, ἄς ποῦμε, οἱ ἄνθρωποι εἶναι γεμάτοι ἄγχος, γιατί ἀγωνιοῦν τώρα μέ τήν κρίση, τό τί θά γίνει κ.λ.π.; Διότι δέν ἔχουμε μάθει νά ἐξαρτοῦμε τόν ἑαυτό μας ἀπό τόν Θεό. Τόν ἐξαρτᾶμε ἀπό ἄλλα πράγματα, ἔτσι; Ἀπό τούς οἰκονομικούς δεῖκτες, ἀπό τό τί θά ποῦνε οἱ πολιτικοί, ἄν θά κάνουμε συμφωνία ἤ δέν θά κάνουμε, μέ τό Διεθνές -πῶς τό λένε αὐτό;- Νομισματικό Ταμεῖο, ἄν θά ἐξοπλιστοῦμε γιά τούς Τούρκους, ἄν θά ἔχουμε δουλειά ἤ δέν θά ἔχουμε.. ὅλα αὐτά. Ἐνῶ ἄν μάθουμε αὐτό τό ἁπλό πού λέει ὁ Χριστός μας, ὅτι «ἄνευ ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν»[11], νά τό μάθουμε δηλαδή νά τό ζήσουμε ὅτι εἴμαστε ἀνεπαρκεῖς, ὅτι χωρίς τόν Θεό δέν μποροῦμε νά κάνουμε τίποτα, μετά αὐθόρμητα θά βγεῖ ἡ προσευχή. Καί θά πᾶς ἐκεῖ πού πιστεύεις ὅτι θά βοηθηθεῖς. Μόνο στόν Θεό. Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησέ μας, ἐλέησέ μας, τακτοποίησέ τα Ἐσύ ὅλα!
Ἔτσι, ἄν μάθουμε νά ἐξαρτώμαστε ἀπό τήν Θεία Πρόνοια, τότε θά γλιτώναμε καί ἀπό τό ἄγχος καί ἀπό ὅλα αὐτά τά δύσκολα πού ζοῦμε. «Ἡ Θεία Πρόνοια κάνει ὅπως ἡ μητέρα, ἡ ὁποία δέν εἶναι δυνατόν νά παραγνωρίσει ὅτι ἔχει ἕνα μικρό βρέφος μέσα στήν κούνια, τό ὁποῖο καί ἐξαρτᾶ τόν ἑαυτό του τελείως ἀπό αὐτήν∙ καί ἄν καμιά φορά ἀργήσει νά τό ἐπισκεφθεῖ καί νά καταπιασθεῖ μαζί του, αὐτό ἀρχίζει νά κλαίει γοερά καί συνταρακτικά, μέχρι νά τῆς σπάσει τ' αὐτιά, καί νά τήν ἐξαναγκάσει νά τρέξει πρός αὐτό. Ἔτσι πρέπει νά γίνουμε κι ἐμεῖς μέ τόν Θεό καί πατέρα μας»[12], σάν τό μωρό στήν κούνια. Δέν ξέρω, δέν μπορῶ νά κάνω τίποτα! Θεέ μου, βοήθησέ με.
«Ὅσο κι ἄν μᾶς φαίνεται ἄσχετο, στήν πραγματικότητα ἡ καρδιά ξεκουράζει τόν κουρασμένο νοῦ, μόλις αὐτός τήν ἐντοπίσει ποῦ εἶναι καί κτυπᾶ καί ὅταν ἐκεῖ λέγει τίς προσευχές, τότε καί ἡ ἐργασία τῆς προσευχῆς δέν θεωρεῖται ἔργο κοπιῶδες ἀλλά εὐχάριστο∙ γιατί ἡ καρδιά εἶναι ἡ οἰκία τοῦ νοῦ καί ὁ τόπος τῆς ἀναπαύσεώς του»[13]. Ὅταν κάνεις σωστή προσευχή, βαθαίνει ἡ προσευχή, γίνεται ἀπό τό βάθος τῆς ὕπαρξής σου, ἀπό τήν καρδιά σου. Κι αὐτή ἡ προσευχή δέν κουράζει. Ἀντίθετα, ξεκουράζει καί τό φορτωμένο μυαλό μας ἀπό ἕνα σωρό πράγματα. Πάει ἐκεῖ μέσα καί καθαρίζεται καί ἠρεμεῖ ὁ ἄνθρωπος. Γιατί ἡ φυσιολογική θέση τοῦ νοῦ μας εἶναι στήν καρδιά μας. Ἡ ἀρρώστια ἡ βασική πού ἔχουμε οἱ ἄνθρωποι εἶναι ὅτι ὁ νοῦς εἶναι ἔξω ἀπό τήν καρδιά καί περιφέρεται στά κτίσματα. Πάει ἀπό δῶ, πάει ἀπό κεῖ, ἀσχολεῖται μέ τό ἕνα, ἀσχολεῖται μέ τό ἄλλο.. εἶναι ἕνας ἀλήτης. Καί αὐτή ἡ ἀλητεία εἶναι πού κουράζει τόν ἄνθρωπο. Ὅπως ἕνας ἄνθρωπος πού γυρνάει ὅλη μέρα στούς δρόμους, μόλις πάει στό σπίτι του ξεκουράζεται. Ἔτσι καί ὁ νοῦς, ὅταν μπεῖ στό σπίτι του, πού εἶναι ἡ καρδιά, τότε ξεκουράζεται.
«Μποροῦμε νά προσέξουμε ἐξ ἀρχῆς ὅτι ὁ νοῦς μπορεῖ νά κινεῖται μέσα στήν καρδιά κι αὐτή νά τόν αἰσθάνεται. Καί ἡ ψυχή μέσα στήν καρδιά ὡς κέντρο αὐτῆς μόλις προσέξει τήν ἐπιστροφή τοῦ νοῦ, ἀμέσως εἰρηνεύει καί χαίρεται ὅπως μιά γυναῖκα παντρεμένη πού κάποτε βλέπει τόν σύζυγο της νά ξενογυρνάει, νά ἐπιστρέφει καί νά κατοικεῖ στό οἰκογενειακό του σπίτι»[14]. Ἔτσι εἶναι δηλαδή ἡ χαρά τῆς ψυχῆς, ὅταν δεῖ τόν νοῦ νά γυρίζει μέσα στήν καρδιά, μέσα στό σπίτι.
«Ὁ νοῦς εἶναι ὁ ἄνδρας, ἡ ψυχή ἡ γυναίκα. Ὁ σωστός νοῦς μοιάζει μέ τόν καλό σύζυγο καί οἰκογενειάρχη. Μένει στήν καρδιά καί κοιτάζει τήν ψυχή του καί τήν φροντίζει καί εἶναι οἱ δύο ἀνδρόγυνο ἀγαπημένο. Εἶναι καί οἱ δύο σάρκα μία, καί προσεύχονται μαζί, νοῦς καί ψυχή. Καί, «ὅπου ὑπάρχουν δύο συνηγμένοι στό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, τότε ὅ,τι ζητήσουν ἀπό τόν Χριστό, πού εἶναι μαζί τους, τό ἀποκτοῦν»[15]»[16]. Ἔτσι εἶπε ὁ Χριστός μας, ὅπου εἶναι δύο ἤ τρεῖς συγκεντρωμένοι στό ὄνομά Μου, ἐκεῖ εἶμαι καί Ἐγώ ἀνάμεσά σας. Καί ὅ,τι συμφωνήσετε, ἄν δύο συμφωνήσουν καί ζητήσουν τό ἴδιο πράγμα, θά τούς τό κάνω. Θά τούς τήν κάνω τήν Χάρη. Καί οἱ Πατέρες τό παίρνουν αὐτό γιά τήν νοερά προσευχή. Ὅταν ἡ ψυχή ἑνωθεῖ μέ τόν νοῦ, ὅταν ὁ νοῦς βρεῖ τήν καρδιά, μπεῖ μέσα στήν καρδιά, τότε τά δύο αὐτά γίνονται ἕνα καί ὅ,τι καί νά ζητήσει πιά ὁ ἄνθρωπος, ὅταν τό ζητάει μέ τήν καρδιά του, ὁ Θεός τοῦ τό κάνει. Γιατί τότε ζητάει τά σωστά πράγματα.
«Αὐτά τά μέτρα, γράφουν οἱ πατέρες καί συμβουλεύουν καί οἱ σύγχρονοι Ἁγιορεῖτες καλλιεργητές τῆς νοερᾶς προσευχῆς, πρέπει νά φθάσουμε οἱ χριστιανοί γιά νά γίνουμε σάρκα μία καί ἕνα μέ τόν Κύριο»[17]. Γιατί ἀκριβῶς ἐκεῖ στήν καρδιά ὑπάρχει ὁ Κύριος, ὑπάρχει ὁ Χριστός. Ἀπό τή στιγμή πού βαφτιστήκαμε, ἐκεῖ μέσα εἶναι ὁ τόπος τοῦ Θεοῦ, πού κατοικεῖ ὁ Θεός. Γι’ αὐτό ὁ νοῦς μας πρέπει νά εἶναι ἐκεῖ, γιατί ἐκεῖ συναντάει τόν Θεό. Ἡ συνάντηση μέ τόν Θεό γίνεται μέσα στήν καρδιά. Ὅσο ὁ ἄνθρωπος εἶναι στά κτίσματα, περιφέρεται ὁ νοῦς του δηλαδή στά βιοτικά, στίς δουλειές, στά ὑλικά πράγματα, στά χρήματα, στίς ὑποθέσεις πού ἔχει, ἔχει χάσει τόν Θεό. Εἶναι αὐτό πού λέμε μετεωρισμός. Μετεωρίζεται. Καί εἶναι ἐντολή τοῦ Θεοῦ νά μήν μετεωριζόμαστε, νά ἔχουμε τόν νοῦ στήν καρδιά, ὥστε ἐκεῖ νά εἴμαστε σέ κοινωνία μέ τόν Θεό. Καί ἄν θέλετε, αὐτός εἶναι καί ὁ νορμάλ ἄνθρωπος, ὁ φυσιολογικός ἄνθρωπος. Ἐνῶ ὁ ἄλλος ἄνθρωπος, ἕνας σύγχρονος θεολόγος τόν ὀνόμαζε «ψυχοπαθῆ», ὀνομάζεται ψυχοπαθής. Ἔχει ψυχοπάθεια μέ τήν ἔννοια ὅχι τήν ἰατρική, ἀλλά τήν πατερική. Δηλαδή ἡ ψυχή του δέν λειτουργεῖ σωστά, ἐπειδή ὁ νοῦς, πού εἶναι τό μάτι τῆς ψυχῆς, εἶναι ἡ μεγαλύτερη καί σπουδαιότερη δύναμη πού ἔχει ἡ ψυχή, εἶναι ἐκτός τῆς καρδιᾶς, ἐκτός τοῦ ἀνθρώπου. Περιφέρεται ἐδῶ καί κεῖ, ἀντί νά εἶναι μέσα στόν ἄνθρωπο καί ἐκεῖ νά εἶναι σέ συνομιλία μέ τόν Θεό, νά προσεύχεται δηλαδή. Γι’ αὐτό ἡ ἀποκατάσταση τῆς ὑγείας εἶναι ἡ ἀποκατάσταση τῆς ἀδιάλειπτης προσευχῆς, τῆς νοερᾶς προσευχῆς πού λέμε μέσα στήν καρδιά. Τότε ὁ ἄνθρωπος εἶναι ὑγιής ψυχικά-πνευματικά. Παύει νά εἶναι ψυχοπαθής δηλαδή.
Οἱ γονεῖς τώρα, γιά νά λειτουργεῖ σωστά ἡ οἰκογένεια, θά πρέπει νά ἔχουν κάποιο πρότυπο. Ποιόν νά μιμηθοῦνε, ὥστε νά ἐνεργήσουν κι αὐτοί ἀνάλογα καί νά πράξουν ἀνάλογα; Τό πρότυπο θά πρέπει νά εἶναι οἱ ἅγιοι, οἱ ὁποῖοι εἶναι, θά λέγαμε, ἡ ἐνσάρκωση τοῦ Χριστοῦ σέ κάθε ἐποχή. Κάθε ἐποχή ἔχει ἁγίους. Καί σήμερα ἔχουμε ἁγίους. Γιατί σοῦ λένε, ποῦ;.. αὐτά γίνανε πρίν τόσα χρόνια.. Ἀκριβῶς ὑπάρχουν καί σήμερα ἅγιοι καί καλεῖσαι νά μιμηθεῖς τούς σημερινούς ἁγίους. Πάντα ἡ Ἐκκλησία μας ἔχει ἁγίους. Καί στήν ἐποχή μας ἔχουμε πολλούς, τόν π. Παΐσιο, τόν π. Πορφύριο, τόν Ἅγιο Νεκτάριο.. μᾶς ἔδωσε πολλούς Ἁγίους στήν ἐποχή μας ἡ Ἐκκλησία καί δέν εἴμαστε δικαιολογημένοι νά ποῦμε ὅτι δέν μποροῦμε σήμερα ν’ ἁγιάσουμε, δέν μποροῦμε σήμερα νά ζήσουμε χριστιανικά. Γιατί μπόρεσαν αὐτοί! Καί ὁ Θεός θά τούς βάλει μπροστά μας, θά μᾶς πεῖ δέν σᾶς λέω θεωρίες, ὀρίστε, αὐτός γιατί τό μπόρεσε;.. Πῶς τό μπόρεσε νά τηρήσει τίς ἐντολές;.. Καί δέν ἤτανε μόνο αὐτοί ἄς ποῦμε πού ἤτανε ἀσκητές, ἀλλά ἔχουμε καί ἐγγάμους ἁγίους σπουδαίους, σύγχρονους ἁγίους, οἱ ὁποῖοι ζήσανε μέσα στόν κόσμο. Ἄς ποῦμε ὁ Ἅγιος Νικόλαος Πλανᾶς ἔζησε μέσα στήν Ἀθήνα. Ὁ π. Πορφύριος ἐπίσης. Λίγο στήν ἀρχή ἔζησε στό Ἅγιο Ὄρος. Τά περισσότερα χρόνια τά ἔζησε, στό κέντρο μάλιστα πού εἶναι τό πιό κακόφημο, στήν Ὁμόνοια. Καί μετά πάλι ἤτανε στόν Ὠρωπό κ.λ.π. δηλαδή μέσα στόν κόσμο, δέν ἦταν στό Ἅγιο Ὄρος.
Ἔλεγε ὁ π. Παΐσιος, «Στήν πνευματική ζωή δέν θά βάλει κανείς γιά πρότυπο τούς κοσμικούς ἀλλά τούς Ἁγίους. Καλά εἶναι νά παίρνει κάθε ἀρετή καί νά βρίσκει τόν Ἅγιο πού τήν εἶχε, νά μελετᾶ τόν βίο του, καί τότε θά βλέπει ὅτι δέν ἔχει κάνει τίποτε καί θά προχωρεῖ μέ ταπείνωση. Ὅταν προσπαθῶ νά μιμηθῶ τούς προχωρημένους, ἡ συνείδηση λεπτύνεται. Ὅταν ὅμως βλέπω τούς πίσω, δικαιολογῶ τόν ἑαυτό μου καί λέω ὅτι δέν εἶναι σπουδαῖα τά σφάλματά μου ἐν συγκρίσει μέ τά δικά τους»[18]. Δέν πρέπει νά βλέπεις τούς πίσω, αὐτούς πού εἶναι χαμηλά πνευματικά, κι ἄς λένε ὅτι εἶναι ἄνθρωποι τῆς Ἐκκλησίας. Τό παθαίνουν αὐτό καί λένε, νά.. καί ὁ τάδε πού εἶναι ἄνθρωπος τῆς Ἐκκλησίας κάνει αὐτό. Μά, αὐτόν θά πάρεις σάν πρότυπο; Ὄχι, θά πάρεις τούς Ἁγίους σάν πρότυπο, ὁπότε καί ἡ συνείδηση θά λεπτυνθεῖ.
Ἔλεγε καί γιά τήν ἐγκράτεια στήν ἔγγαμη ζωή. ««Ὁ Θεός ἐποίησε τά πάντα καλά λίαν»[19]. Ὁ ἄνδρας νιώθει μιά φυσική ἕλξη πρός τήν γυναίκα καί ἡ γυναίκα πρός τόν ἄνδρα. Ἄν δέν ὑπῆρχε αὐτή ἡ ἕλξη, ποτέ δέν θά ξεκινοῦσε κανείς νά κάνει οἰκογένεια. Θά συλλογιζόταν τίς δυσκολίες πού θά εἶχε ἀργότερα μέ τήν ἀνατροφή τῶν παιδιῶν κ.λ.π. καί δέν θά ἀποφάσιζε νά ξεκινήσει.
Μετά τήν πτώση τῶν Πρωτοπλάστων τό σαρκικό φρόνημα σέ μερικούς ἀνθρώπους μπορεῖ νά ὑπάρχει πέντε τοῖς ἑκατό, σέ ἄλλους δέκα, τριάντα κ.λ.π. Ἀλλά σήμερα ποῦ νά βρεθοῦν ἄνθρωποι νά ἔχουν πέντε τοῖς ἑκατό σαρκικό φρόνημα, νά ἔχουν δηλαδή ἁγνό φρόνημα! Πάντως σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους ἔχει δοθεῖ ἀπό τόν Θεό ἡ δυνατότητα νά φθάσουν στήν ἀπάθεια, ἄν ἀγωνισθοῦν μέ φιλότιμο»[20]. Δέν ἐμποδίζει ὁ Θεός κανέναν.
«Δέν δικαιολογοῦνται οἱ ἔγγαμοι, ἐπειδή ἀκολούθησαν τόν ἔγγαμο βίο, νά ξεχνοῦν ὅτι ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι μόνο σάρκα, ἀλλά εἶναι καί πνεῦμα, καί νά ἀφήνουν τόν ἑαυτό τους ἀχαλίνωτο», χωρίς χαλινάρι, χωρίς περιορισμούς δηλαδή. «Πρέπει νά ἀγωνίζονται νά ὑποτάξουν τήν σάρκα στό πνεῦμα. Ἄν προσπαθοῦν νά ζοῦν πνευματικά, μέ τήν καθοδήγηση τοῦ Πνευματικοῦ τους, θά ἀρχίσουν νά γεύονται σιγά-σιγά καί ἀνώτερες χαρές, πνευματικές, οὐράνιες, καί δέν θά ἀναζητοῦν τίς σαρκικές. Ἔχουν ὑποχρέωση νά ἀγωνίζονται νά ἐγκρατεύονται, γιά νά μήν μεταδώσουν τό σαρκικό πάθος στά παιδιά τους.
Ἕνα παιδάκι, πού οἱ γονεῖς του ἔχουν πολύ σαρκικό φρόνημα, ἔχει ἀπό μικρό τέτοιες τάσεις, γιατί παίρνει τό σαρκικό φρόνημα ἀπό αὐτούς. Στήν ἀρχή αὐτό εἶναι ἁπαλό, ὅπως ὅλα τά κληρονομικά πάθη - σάν τήν τσουκνίδα πού, μόλις φυτρώνει, εἶναι ἁπαλή καί μπορεῖς νά τήν πιάσεις, ἐνῶ, ὅταν μεγαλώσει, τσιμπάει- καί μπορεῖ νά θεραπευθεῖ ἀπό ἕναν καλό Πνευματικό πού ἔχει διάκριση. Ἄν ὅμως δέν τό κόψει στήν μικρή ἡλικία, θά χρειασθεῖ πολύ νά ἀγωνισθεῖ, ὅταν μεγαλώσει, γιά νά τό κόψει»[21]. Βλέπετε πόσο μεγάλο ρόλο παίζει ὅταν οἱ γονεῖς ἀγωνίζονται πνευματικά. Βοηθιοῦνται καί τά παιδιά, καί τό ἀντίστροφο. Ἡ Παναγία μας εἶναι ἀκριβῶς παν-ἁγία διότι οἱ γονεῖς της ἦταν πανάγιοι, καί ὁ Ἅγιος Ἰωακείμ καί ἡ Ἁγία Ἄννα εἴχανε ἀπάθεια. Καί μετέδωσαν αὐτό καί στό παιδί τους, στήν Παναγία.
Ἔλεγε γιά τό θέμα τῆς τεκνογονίας. «Πολλές φορές ἀνδρόγυνα μοῦ ἐκφράζουν τήν ἀνησυχία τους γιά τό θέμα τῆς τεκνοποιίας καί ζητοῦν τήν γνώμη μου. Ἄλλα σκέφτονται νά κάνουν ἕνα-δυό παιδιά καί ἄλλα θέλουν νά ἀποκτήσουν πολλά παιδιά. Αὐτό ὅμως πού τούς συμφέρει εἶναι νά ἀφήνουν τό θέμα τῆς τεκνοποιίας στόν Θεό. Νά ἐμπιστεύονται τήν ζωή τους στήν Θεία Πρόνοια καί νά μή βάζουν δικά τους προγράμματα»[22]. Δυστυχῶς καλλιεργεῖται αὐτό, ὁ οἰκογενειακός προγραμματισμός. Καί εἶναι κι αὐτό, ξέρετε, μέσα στά σχέδια τῆς Νέας Ἐποχῆς, ἡ ὁποία στοχεύει στό νά μειωθεῖ ὁ πληθυσμός τῆς γῆς. Εἶναι στόχος τους αὐτός. Καί σέ κάποιες πλάκες, στήν Ἀμερική τό ἔχουνε γράψει ὅτι θέλουν νά τόν κατεβάσουν στά 500 ἑκατομμύρια τά πρόσωπα πού ὑπάρχουν στή γῆ καί μεθοδεύουν διάφορους τρόπους. Ἕνας τρόπος ἤτανε αὐτή ἡ γρίπη, ἡ ψευτογρίπη πού διέδωσαν μέσα ἀπό τά ἐμβόλια νά φονεύσουν τούς ἀνθρώπους. Ἕνας ἄλλος τρόπος εἶναι αὐτός ὁ οἰκογενειακός προγραμματισμός πού συνέχεια τόν διαδίδουν, τόν λανσάρουν, τόν διαφημίζουν. Καί φτάσανε στήν Κίνα, ἄς ποῦμε, νά βάζουν στήν φυλακή τούς ἀνθρώπους ἄν κάνουν περισσότερα ἀπό ἕνα παιδί! Γιατί τάχατες οἱ ἄνθρωποι μολύνουν τή γῆ καί θά τήν καταστρέψουν μέ τό πολύ διοξείδιο τοῦ ἄνθρακος πού παράγουν! Γελοῖα πράγματα! Κι ὅμως τά περνᾶνε, καί δυστυχῶς ὑπάρχουν ἄνθρωποι πού τά πιστεύουν αὐτά. Ἐνῶ οὔτε ἐπιστημονικά πιστεύω ὅτι εἶναι. Εἶναι ψέματα καί ἐπιστημονικά ὅτι καταστρέφεται ἡ γῆ καί ὑπερθερμαίνεται ὁ πλανήτης καί ὅλα αὐτά. Ἀλλά εἶναι καί ἀντίθετο μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ κι αὐτό εἶναι τό σπουδαιότερο. Ὁ Γέροντας τό λέει πολύ σωστά, νά ἀφήνεις αὐτό τό θέμα στόν Θεό. Μήν κάνεις δικά σου προγράμματα. Πολλοί πού κάνανε δικά τους προγράμματα, μετά δέν μποροῦσαν νά κάνουν παιδί. Θέλανε καί δέν μποροῦσαν.
«Νά ἐμπιστεύονται τήν ζωή τους στήν Θεία Πρόνοια» οἱ γονεῖς «καί νά μή βάζουν δικά τους προγράμματα. Πρέπει νά πιστεύουν ὅτι ό Θεός, πού φροντίζει γιά τά πετεινά τοῦ οὐρανοῦ, πολύ περισσότερο θά φροντίσει γιά τά δικά τους παιδιά.
Μερικοί προσπαθοῦν πρῶτα νά τακτοποιήσουν ὅλα τά ἄλλα καί ὕστερα νά σκεφθοῦν γιά παιδιά. Δέν λαμβάνουν ὑπ' ὄψιν τους καθόλου τόν Θεό. Ἄλλοι πάλι λένε: «σήμερα εἶναι δύσκολη ἡ ζωή· ἕνα παιδί φθάνει, γιατί καί αὐτό μέ δυσκολία τό μεγαλώνεις», καί δέν κάνουν ἄλλα παιδιά. Δέν καταλαβαίνουν πόσο ἁμαρτάνουν μ' αὐτήν τήν τοποθέτηση, γιατί δέν ἀφήνονται μέ ἐμπιστοσύνη στόν Θεό. Ὁ Θεός ἔχει σπλάγχνα. Μόλις δεῖ ὅτι δέν μποροῦν νά ἀνταποκριθοῦν, δέν Τοῦ εἶναι δύσκολο νά μήν τούς δώσει ἄλλα παιδιά»[23]. Θά τό ἐμποδίσει ὁ Θεός. Ἄν δεῖ ὅτι ἐσύ δέν μπορεῖς, δέν θά σοῦ δώσει ἄλλα παιδιά. Ἐδῶ σοῦ λέει «ἔχω μετρήσει καί τίς τρίχες!»[24], πού σημαίνει γιά πράγματα τελείως γιά μᾶς ἀσήμαντα, ὁ Θεός νοιάζεται! Πόσο μᾶλλον δέν θά νοιαστεῖ γιά τό ἄν θά πρέπει νά κάνεις ἄλλο παιδί ἤ ὄχι, ἄν θά σοῦ δώσει ἄλλο παιδί ἤ ὄχι, νά φέρεις μιά ἀκόμα ὕπαρξη στόν κόσμο. Γι’ αὐτό δέν πρέπει νά κάνουμε δικά μας προγράμματα. Εἶναι ἀπιστία αὐτό τό πράγμα.
«Ξεκινοῦν πολλοί νά παντρευτοῦν, χωρίς νά σκεφθοῦν ὅτι πρέπει νά ἔχουν καί ὡς σκοπό νά κάνουν παιδιά καί νά τά ἀναθρέψουν χριστιανικά. Δέν θέλουν πολλά παιδιά, γιά νά μήν ἔχουν σκοτοῦρες, καί ἔχουν στά διαμερίσματα σκυλιά, γατιά.... Στήν Αὐστραλία εἶδα νά ἔχουν γηροκομεῖο γιά σκύλους, γιά γάτες..., ἀκόμη καί νεκροταφεῖο γιά τά ζῶα!». Εἶχε πάει ὁ Γέροντας στήν Αὐστραλία. «Οἱ ἄνθρωποι, ἔτσι ὅπως πᾶνε, θά μεγαλώνουν ποντίκια καί θά τά κάνουν κονσέρβες, γιά νά ταΐζουν τά γατιά, θά μεγαλώνουν λαγούς καί κουνέλια καί θά τά κάνουν κονσέρβες, γιά νά ταΐζουν τα σκυλιά, καί ἄλλοι ἄνθρωποι θά πεθαίνουν ἀπό τήν πείνα! Καί βλέπεις, ἅμα σκοτώσει κανείς ἕνα σκυλί, μπορεῖ νά πλήρωσει περισσότερα ἀπ' ὅσα ἄν σκότωνε ἕναν ἄνθρωπο! Ἐξαρτᾶται φυσικά καί ἀπό τό τίνος θά εἶναι το σκυλί... Ποῦ φθάσαμε!... Ό ἄνθρωπος στήν ἐποχή μας ἀξίζει λιγότερο καί ἀπό ἕνα σκυλί!»[25]. Πόσα παιδιά σκοτώνονται κάθε μέρα μέ τίς ἐκτρώσεις καί κανένας δέν μιλάει!
Μοῦ κάνει ἐντύπωση μέ τούς τρεῖς αὐτούς πού κάηκαν στήν Μαρφίν (Marfin) καί κανείς δέν εἶπε ὅτι ἦταν τέσσερις! Δέν ἦταν τρεῖς, τέσσερις ἤτανε. Τέσσερις.. ἡ μιά γυναίκα ἦταν ἔγκυος! Τέσσερις κάηκαν καί ὅλοι λένε γιά τρεῖς! Λάθος αὐτό τό πράγμα. Πού σημαίνει ὅτι δέν τό θεωρεῖς παιδί! Παιδί εἶναι, ψυχή ἔχει κι αὐτό. Ἀλλά ἔχει τόσο φτηνύνει ἡ ζωή τοῦ ἀνθρώπου, αὐτό πού λέει ὁ Γέροντας, πού οὔτε σάν σκυλί δέν τό ὑπολογίζουν! Καί πᾶμε γι’ αὐτούς καί βάζουμε λουλούδια -δέν λέω ὅτι κάνουμε κακά, καλά κάνουμε καί βάζουμε λουλούδια-, γιά τά παιδάκια πού σκοτώνουν κάθε μέρα στά νοσοκομεῖα, ποιός βάζει ἕνα λουλούδι; Κανένας δέν βάζει.. Πού μπορεῖ νά βγαίνουνε καί ζωντανά -φοβερό δηλαδή!- μέ τίς ἐκτρώσεις.
«Γιά πολλούς πού ζοῦν κοσμικά ἡ οἰκογένεια σήμερα δέν ἔχει νόημα. Γι' αὐτό ἤ δέν παντρεύονται ἤ παντρεύονται καί δέν κάνουν παιδιά ἤ σκοτώνουν τά παιδιά μέ τίς ἐκτρώσεις, καί ἔτσι μόνοι τους ἐξαφανίζουν τό σόι τους». Βλέπετε πῶς.. παραχώρηση Θεοῦ εἶναι κι αὐτό, βέβαια. «Δηλαδή μόνοι τους καταστρέφονται· δέν τούς καταστρέφει ὁ Θεός. Ἐνῶ οἱ πιστοί, πού τηροῦν τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, δέχονται τήν Θεία Χάρη, γιατί ὁ Θεός εἶναι ὑποχρεωμένος κατά κάποιον τρόπο νά τούς βοηθάει στά δύσκολα χρόνια πού ζοῦμε»[26]. Καί βλέπει κανείς ἔμπρακτα, ὁλοφάνερα, τήν εὐλογία πού ἔχουν αὐτοί οἱ ἄνθρωποι. Ἔχω συναντήσει τέτοιους ἀνθρώπους. Καί σοῦ λέει, πόσα;.. Ἐννιά παιδιά! Καί λάμπει ἀπό χαρά ὁ ἄνθρωπος, καί ἔχει μιά εἰρήνη, μιά ἁγιότητα, καί τόν βλέπεις καί χαίρεσαι! Καί βλέπεις πόσο τόν εὐλογεῖ ὁ Θεός! Καί εἶναι ἄλλοι μέ ἕνα παιδί, μέ κανένα παιδί, καί εἶναι.. στήν κόλαση ζοῦν.
«Καί βλέπουμε Χριστιανούς οἰκογενειάρχες, μέ ὅσα παιδάκια τούς δίνει ό Θεός, νά τά μεγαλώνουν μέ φόβο Θεοῦ. Καί ὅλα τά παιδιά νά εἶναι ἰσορροπημένα -βέβαια-, χαρούμενα, εὐλογία Θεοῦ, καί νά προκόβουν. Ἐκεῖ πού λέμε: «τί θά γίνει ό κόσμος;», βλέπουμε τώρα νά προχωράει, μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ, μιά γενιά καλή. Ὁ διάβολος καταστρέφει, ἀλλά καί ὁ Καλός Θεός ἐργάζεται καί δέν θά ἀφήσει νά ἐξαφανισθεῖ τό γένος μας»[27]. Βλέπετε πῶς τά οἰκονομεῖ ὁ Θεός καί ἀπό τό πικρό, βγάζει γλυκό. Γιατί ὅλοι πού σκοτώνουνε τά παιδιά τους, ἤδη ἔχουνε σκοτώσει τήν ψυχή τους, γιά νά φτάσουνε νά κάνουνε φόνο ἔτσι τόσο προφανή. Ὁπότε, κατά κάποιο τρόπο, ὠφελεῖται ἡ κοινωνία ἀπό αὐτό τό πράγμα, μέ ὅλο αὐτό τό κακό, γιατί προχωρᾶνε οἱ καλοί ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι δέν σκοτώνουν τά παιδιά τους καί βγάζουν καλά παιδιά. Καί ἡ κοινωνία ἄς ποῦμε ἀναμορφώνεται καί συνεχίζει νά λειτουργεῖ μέ τά σωστά πρόσωπα. Ἐμεῖς εὐχόμαστε ὅλοι βέβαια νά ζοῦνε καί τά παιδιά τους νά μήν τά σκοτώνουνε, ἀλλά, ὅπως ἔλεγε ὁ γερο-Παΐσιος πάλι, ὁ διάβολος σήμερα ὀργώνει τή γῆ, καί οἱ ἄνθρωποι μέ τίς ἁμαρτίες τους παράγουν πολλή κοπριά καί τά χωράφια εἶναι ὀργωμένα καί κοπρισμένα, εἶναι μαῦρα καί εἶναι ἕτοιμα γιά σπορά. Καί μέσα ἀπό ὅλη αὐτή τήν θολούρα, αὐτή ὅλη τήν βρωμιά, αὐτή τήν ἀπελπισία, θά βγεῖ μιά μετάνοια, μία μεταστροφή, κάτι καλό. Καί τό εὐχόμαστε αὐτό. Καί ὁ Ἅγιος Παΐσιος τό ἔλεγε, ὅτι θά ἔρθει καιρός πού δέν θά βρίσκεις ἄπιστο ἄνθρωπο!
Ἔλεγε γιά τίς πολύτεκνες οἰκογένειες. «Σέ μιά μεγάλη οἰκογένεια δίνονται πολλές εὐκαιρίες στά παιδιά νά ἀναπτυχθοῦν κανονικά, ἐφόσον οἱ γονεῖς τούς δίνουν σωστή ἀγωγή. Τό ἕνα παιδί βοηθάει τό ἄλλο. Ἡ μεγαλύτερη κόρη βοηθάει τήν μητέρα, τό δεύτερο παιδί φροντίζει τό μικρότερο κ.λ.π. Ὑπάρχει αὐτό τό δόσιμο καί ζοῦν μέσα σέ μιά ἀτμόσφαιρα θυσίας καί ἀγάπης. Ὁ μικρός τόν μεγάλο καί τόν ἀγαπᾶ καί τόν σέβεται. Αὐτό φυσιολογικά καλλιεργεῖται σέ μιά πολύτεκνη οἰκογένεια»[28]. Μαθαίνει δηλαδή ὁ ἄνθρωπος νά δίνει, ν’ ἀγαπάει καί μάλιστα ἀνιδιοτελῶς. Ὅπως ὁ πατέρας καί ἡ μητέρα προσφέρονται, δέν θά ἔλεγα τελείως ἀνιδιοτελῶς, ἀλλά σχεδόν ἀνιδιοτελῶς. Στό πίσω μέρος τοῦ μυαλοῦ τους ἴσως ἔχουν ὅτι κι ἐγώ στά γεράματά μου κάτι θά δῶ ἀπό τά παιδιά μου.. γι’ αὐτό λέω ὄχι τελείως ἀνιδιοτελῶς. Ἄν εἶναι σωστοί καί τέλειοι κατά Θεόν, δέν τό σκέφτοναι αὐτό καί σοῦ λέει, «δέν θέλω τίποτα ἀπό τά παιδιά μου, μόνο νά εἶναι κοντά στόν Θεό». Ἀλλά μέσα σ’ αὐτό τό πνεῦμα τῆς ἀνιδιοτέλειας, μαθαίνουν μετά νά κινοῦνται καί τά παιδιά, ὑπηρετώντας τό ἕνα τό ἄλλο χωρίς νά ἔχουν κάποιο ἄμεσο κέρδος. Γι’ αὐτό λέει ἐδῶ ὁ Γέροντας, ὅτι μέσα σέ μιά πολύτεκνη οἰκογένεια μαθαίνουν καί τά παιδιά ν’ ἀγαπᾶνε, νά δίνουν. Καί ἀκριβῶς αὐτό εἶναι πού προάγει τήν ὑγεία στόν ἄνθρωπο. Τό ν’ ἀγαπήσεις εἶναι ὑγεία. Τό νά κλειστεῖς στόν ἑαυτό σου ἐγωιστικά καί νά σκέφτεσαι μόνο τί θά παίξω, τί θά δῶ, τί θά φάω, ὅπως μαθαίνουμε τά παιδιά σήμερα.. ἕνα παιδί, λέει, καί δέν βγαίνω.. καί ὅλα τοῦ τά δίνει καί πάλι δέν εἶναι εὐχαριστημένο τό παιδί! Γιατί δέν εἶναι εὐχαριστημένο; Γιατί ἀκριβῶς τό παιδί ἔχει ἀπό μέσα του τήν ἐπιθυμία ν’ ἀγαπήσει. Καί τότε ὁλοκληρώνεται ὁ ἄνθρωπος, ὅταν ἀγαπήσει, καί ἀγαπήσει ἀνιδιοτελῶς πρῶτα τόν Θεό καί μετά τόν πλησίον. Ὅταν λοιπόν ἐσύ τό κλείνεις στόν ἑαυτό του συνέχεια μέ τό νά τοῦ δίνεις τά πάντα, χωρίς νά τό μαθαίνεις νά δίνει κάτι στόν ἄλλον, τό σκοτώνεις οὐσιαστικά.
«Γι' αὐτό, ὅταν στήν οἰκογένεια εἶναι μόνο ἕνα ἤ δύο παιδιά, οἱ γονεῖς χρειάζεται πολύ νά προσέξουν πῶς θά τά μεγαλώσουν. Συνήθως κοιτάζουν νά μήν τούς λείψει τίποτε, ὁπότε τά παιδιά τά ἔχουν ὅλα δικά τους καί ἀχρηστεύονται τελείως. Πάρε μιά κοπέλα μοναχοκόρη πού τά ἔχει ὅλα. Ἔχει την ὑπηρέτρια, πού θά τῆς φέρει τό φαγητό στήν ὥρα του, πού θά τῆς νοικοκυρέψει τό δωμάτιο της κ.λ.π. Ἡ ὑπηρέτρια πληρώνεται, ἀλλά καλλιεργεῖται κιόλας, γιατί δίνεται, προσφέρει, ἐνῶ αὐτή», ἡ κόρη δηλαδή, «ἄν δέν κάνει καμιά θυσία, μένει κούτσουρο, ἀκαλλιέργητη». Ὁ Γέροντας τόνιζε πολύ τήν θυσία. Ἡ ἀγάπη εἶναι θυσία, προάγει τόν ἄνθρωπο, τόν καλλιεργεῖ. «Ἐγώ συνιστῶ στούς νέους νά πάρουν σύζυγο ἀπό πολύτεκνη οἰκογένεια, γιατί τά παιδιά πού μεγαλώνουν μέ οἰκονομική δυσκολία συνηθίζουν στήν θυσία, ἐπειδή σκέφτονται πῶς νά βοηθήσουν τούς γονεῖς. Αὐτό σπάνια τό συναντᾶς στά καλομαθημένα παιδιά»[29], πού δέν ἔχουν μάθει νά θυσιάζουν κάτι δικό τους.
«Ἀλλά καί οἱ πολύτεκνοι γονεῖς ἔχουν πλούσια καρδιά. Θυμᾶμαι στήν Κατοχή ἦταν στήν γειτονιά μας ἕνα παιδάκι ὀρφανό, πού εἶχε μείνει τελείως μόνο του. Ἕνας πολύτεκνος οἰκογενειάρχης, μέ δέκα παιδιά, τό λυπήθηκε, τό πῆρε στό σπίτι του καί τό μεγάλωσε καί αὐτό μαζί μέ τά δικά του παιδιά. Καί ξέρετε ἔπειτα τί εὐλογίες εἶχε ἀπό τόν Θεό! Θά τόν ἄφηνε ὁ Θεός ἀβοήθητο μέ τέτοιο φιλότιμο πού εἶχε;
Ἕνας πολύτεκνος μπορεῖ στίς ἀρχές νά ἀντιμετώπισει δυσκολίες, ἀλλά ό Θεός δέν θά τόν ἀφήσει. Νά σᾶς πῶ καί γιά μιά ἄλλη περίπτωση: Ἕνας πολύτεκνος, πού εἶχε ἕξι παιδιά, μοῦ εἶπε μιά φορά νά κάνω προσευχή νά φωτίζει ὁ Θεός τούς νοικοκυραίους νά μήν τόν βγάζουν ἀπό τό σπίτι». Τί γίνεται; «Δυστυχῶς, πολλοί ἰδιοκτῆτες, ἐνῶ νοικιάζουν τό σπίτι τους σέ οἰκογένειες μέ δύο ἀνθρώπους καί πέντε σκύλους ἤ γατιά, πού τό μουρνταρεύουν, δέν θέλουν οἰκογένειες μέ πολλά παιδιά, γιά νά μήν τούς χαλάσουν δῆθεν τό σπίτι τους. Αὐτός λοιπόν ὁ οἰκογενειάρχης εἶχε κουραστεῖ ὁ καημένος νά τόν διώχνει ὁ ἕνας ἰδιοκτήτης, νά μήν τοῦ νοικιάζει τό σπίτι του ὁ ἄλλος καί νά μεταφέρει τά παιδάκια του καί τά πράγματά του ἀπό σπίτι σέ σπίτι μέ πολλή ἀγωνία. Ἐργαζόταν σκληρά, οἰκονομοῦσε τά ἀπαραίτητα γιά τήν οἰκογένειά του καί δέν ἔκανε παζάρια γιά τό ἐνοίκιο, ἀρκεῖ νά τόν ἄφηναν οἱ ἰδιοκτῆτες νά μείνει λίγα χρόνια, γιά νά μήν ταλαιπωροῦνται μέ τίς μετακομίσεις.
Ὅταν τά ἄκουσα αὐτά, τόν πόνεσα καί τοῦ εἶπα: «Μή στεναχωριέσαι. Ὁ Θεός ἔχει στόν λογαριασμό Του καί τά δικά σου παιδιά. Αὐτός εἶναι ὁ Δημιουργός πού δίνει στά παιδιά τό κυριότερο, τήν ψυχή, ἐνῶ ἐσύ μέ τήν σύζυγο, σάν συνδημιουργοί, δίνετε τό σῶμα»[30]. Βλέπετε τί ὡραῖα; Πολύ ἁπλά, Αὐτό εἶναι, οἱ γονεῖς δίνουνε τό σῶμα, ὁ Θεός δίνει τήν ψυχή στόν ἄνθρωπο.
«Ἑπομένως ὁ Θεός ἐνδιαφέρεται πιό πολύ ἀπό σᾶς γιά τά παιδιά σας». Δέν πέρασαν δυό-τρεῖς μῆνες, ἔρχεται χαρούμενος καί μοῦ λέει: «Δόξα τῷ Θεῷ, ὁ Θεός μοῦ οἰκονόμησε καί σπίτι, καί μοῦ περισσεύουν καί ἀρκετά χρήματα». Τόν ρώτησα τί συνέβη καί μοῦ διηγήθηκε τό ἑξῆς περιστατικό: «Πηγαίνοντας γιά τό χωριό μου, κάθισα λίγο στό πρακτορεῖο, μέχρι νά ἔρθει ἡ ὥρα νά φύγει τό λεωφορεῖο. Μέ πλησιάζει λοιπόν ἕνας λαχειοπώλης καί μοῦ λέει νά πάρω λαχεῖα. Ἐγώ, ἐπειδή εἶχα τήν ἀρχή ὡς Χριστιανός νά μήν παίρνω λαχεῖα, τοῦ εἶπα ὅτι δέν ἤθελα. Ὅταν ὅμως εἶδα τόν λαχειοπώλη νά φεύγει, σκέφτηκα μήπως εἶχε μεγάλη ἀνάγκη, γιά αὐτό τόν φώναξα πάλι καί ἔβγαλα χρήματα νά τοῦ πληρώσω ἕνα λαχεῖο, χωρίς νά τό πάρω». Τόν πόνεσε! «Μά ὁ λαχειοπώλης ἦταν φιλότιμος καί δέν τό δέχθηκε αὐτό. Πάλι στενοχωρήθηκα καί, ἐπειδή ἤθελα νά τόν βοηθήσω, τοῦ εἶπα: «Δῶσε μου ἕνα λαχεῖο. Ἴσως μοῦ χρειασθεῖ». Καί ἀγόρασα ἕνα λαχεῖο μέ σκοπό νά χαρεῖ ὁ ἄλλος καί ἐγώ νά στενοχωρηθῶ καί λίγο πού παρέβηκα τό τυπικό μου». Βλέπετε θυσία; «Ἐκεῖνο λοιπόν τό λαχεῖο κέρδισε ἕνα μεγάλο ποσό∙ ἀγόρασα καί σπίτι, μοῦ περίσσεψαν καί χρήματα, γιά νά μεγαλώσω τά παιδιά μου. Ἔμαθα καί πού ἔμενε ὁ λαχειοπώλης καί πῆγα ἀθόρυβα καί τοῦ ἄφησα στήν θυρίδα του ἕναν φάκελο μέ ἀρκετά χρήματα, ἐπειδή ἤξερα πώς δέν θά τά δεχόταν, ἐάν τοῦ τά ἔδινα στά χέρια»». Αὐτό τό λέει ὁ Ἅγιος Παΐσιος τώρα: «Εἶναι φοβερό πώς ἐνεργεῖ στούς φιλότιμους ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ!»[31].
Νά μήν ποῦμε περισσότερα, νομίζω. Μέχρι ἐδῶ, κάποια βασικά πράγματα γιά τό πῶς πρέπει νά λειτουργεῖ σωστά ἡ οἰκογένεια. Ἄν θέλετε κάτι νά συζητήσουμε πάνω σ’ αὐτά.
ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ
Ἐρ. : ……………………...
Ἀπ. : Ναί, ὁ Γέροντας τό ἔλεγε αὐτό γιά τίς δουλειές. Τόν ρώτησαν ποιός πρέπει νά κάνει τίς δουλειές τοῦ σπιτιοῦ καί εἶπε, «ὅποιος προλάβει». Νά ὑπηρετήσεις τόν ἄλλον. Δηλαδή νά ἔχεις τό πνεῦμα τῆς θυσίας καί ὄχι τῆς ζούλας πού λένε.. τῆς λούφας, νά τά φορτώσουμε στόν ἄλλον.
Ἄν ὑπάρχει διαφωνία, θά πρέπει νά μεταξύ τους νά τό συζητήσουνε, μέ ταπείνωση καί μέ διάθεση ὑπακοῆς, ὁ ἕνας νά εἶναι ἕτοιμος νά θυσιαστεῖ γιά τόν ἄλλον. Κι ἄν πάλι δέν τά βροῦνε, πρέπει νά πᾶνε στόν πνευματικό. Νά ἔχουν κοινό πνευματικό, αὐτό εἶναι πολύ βασικό. Οἱ γονεῖς καί τά παιδιά στόν ἴδιο πνευματικό. Αὐτό βοηθάει πάρα πολύ.
Ἐρ. : ……………………...
Ἀπ. : Δέν θέλει νά κάνει παιδί, ἐννοεῖς;
Ἐρ. : ……………………...
Ἀπ. : Ναί, πρέπει νά κάνει ὑπακοή. Δέν εἶναι σωστό νά ἀποστερεῖς. Γιατί ἡ μόνη ἀποδεκτή μέθοδος ἀντισύλληψης -ἄν θέλετε- εἶναι ἡ ἀποχή. Δέν ὑπάρχει ἄλλη μέθοδος σωστή γιά τήν Ἐκκλησία, γιά τόν Θεό. Ἄν δέν θέλουν καί οἱ δυό νά κάνουν παιδί, θά πρέπει νά ἀπέχουν, νά μήν ἔχουν σχέσεις. Ὅλα τά ἄλλα δέν εἶναι σωστά, αὐτά πού διαδίδει ὁ κόσμος, ἔτσι;
Ἀπό κεῖ καί μετά, ἄν ἡ γυναίκα ἔχει -πῶς νά ποῦμε;- πειρασμό, ὁ ἄνδρας πρέπει νά ὑπακούσει. Ἐκτός ἄν εἶναι περίοδος πού δέν ἐπιτρέπεται ἀπό τήν Ἐκκλησία. Τίς Σαρακοστές ἀπέχουμε γιατί τό λέει ἡ Ἐκκλησία, εἶναι μέρες νηστείας. Ἐκεῖ βοηθάει καί ὁ πνευματικός. Ἄν ὑπάρχει πνεῦμα ὑπακοῆς στόν πνευματικό, τακτοποιοῦνται αὐτά εὔκολα.
Ἐρ. : Αὐτά πού διαβάσατε ἀπό ποιό εἶναι τοῦ Γέροντα Παΐσιου;
Ἀπ. : Πρέπει νά εἶναι ἀπό τήν Οἰκογενειακή ζωή, τόν Δ΄ Τόμο.
Μακάρι νά τά ἔχουμε ὑπόψη μας καί νά τά λέμε καί σέ ἄλλους, παιδιά, γιατί δυστυχῶς πολλές πλάνες ὑπάρχουν στόν κόσμο, γι’ αὐτό δυσλειτουργοῦμε καί δέν διορθώνεται τίποτα. Ἄν διορθωθεῖ ἡ οἰκογένεια, ὅλα θά διορθωθοῦν. Ἄν λειτουργήσει σωστά ἡ οἰκογένεια, λειτουργεῖ σωστά καί ἡ κοινωνία. Καί ὁ π. Πορφύριος πολύ πρόσεχε τά ζευγάρια, τίς οἰκογένειες δηλαδή. Καί τό τόνιζε πολύ, νά δίνετε σωστή ἀγωγή στά παιδιά, ἀλλιῶς οἱ γονεῖς εἶναι ἐγκληματίες καί ἑτοιμάζουν καί καινούριους ἐγκληματίες καί τούς προωθοῦν στήν κοινωνία. Τά παιδιά πού βγάζουν δηλαδή.
Ἐρ. : Σέ μιά οἰκογένεια πού δέν ζεῖ ὁ πατέρας, τά παιδιά ὑπακοῦνε στήν μητέρα;
Ἀπ. : Τά παιδιά πάντα καλοῦνται νά ὑπακοῦνε στούς γονεῖς. Βέβαια μέχρι μιά ὁρισμένη ἡλικία, θά ἔλεγα, καί πάντα μέσα στό πνεῦμα τῆς ὑπακοῆς στόν Θεό. Ὄχι ἐπειδή τό εἶπε ἡ μητέρα, καί δέν τό λέει ὁ Θεός, θά τό κάνω. Ἅμα δέν τό λέει ὁ Θεός, λέει τό ἀντίθετο ὁ Θεός δηλαδή, θά κάνω αὐτό πού λέει ὁ Θεός καί ὄχι αὐτό πού λέει ἡ μητέρα. Γιατί δυστυχῶς καί οἱ γονεῖς πολλές φορές λένε ἀντίθετα πράγματα ἀπό αὐτά πού λέει ὁ Θεός. Ἐκεῖ δέν πρέπει νά κάνουνε ὑπακοή τά παιδιά.
Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης
[1] Α΄Κορ. 7, 35.
[2] Α΄Κορ. 11, 3.
[3] Γέν. 2, 23.
[4] Ἐφεσ. 5, 33.
[5] Οἰκογενειακή ζωή, Ἁγίου Παϊσίου Ἁγιορείτου, Λόγοι Δ’, Ἱερό Ἡσυχαστήριο Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος, 2002, (στό ἑξῆς: Οἰκογενειακή ζωή, Ἁγίου Παϊσίου Ἁγιορείτου).
[6] Μέ πόνο καί ἀγάπη γιά τόν σύγχρονο ἄνθρωπο, Ἁγίου Παϊσίου Ἀγιορείτου, Λόγοι Α΄, Ἱ. Ἡ. "Εὐαγγελιστής Ἰωάννης ὁ Θεολόγος", Σουρωτή Θεσ/νίκης 1998, (στό ἑξῆς: Μέ πόνο καί ἀγάπη γιά τόν σύγχρονο ἄνθρωπο, Ἁγίου Παϊσίου Ἀγιορείτου).
[7] Πρβλ. Λουκ. 18, 1.
[9] Πνευματική Ἀφύπνιση, Ἁγίου Παϊσίου Ἁγιορείτου, Λόγοι Β΄, Ἱερόν Ἡσυχαστήριον Εὐαγγελιστής Ἰωάννης ὁ Θεολόγος, Σουρωτή Θεσ/κης (στό ἑξῆς: Πνευματική Ἀφύπνιση, Ἁγίου Παϊσίου Ἁγιορείτου).
[10] Πνευματική Ἀφύπνιση, Ἁγίου Παϊσίου Ἁγιορείτου.
[11] Ἰωάν. 15, 5.
[13] Ὅ.π.
[14] Ὅ.π.
[15] Ματθ. 18, 20.
[17] Ὅ.π.
[18] Μέ πόνο καί ἀγάπη γιά τόν σύγχρονο ἄνθρωπο, Ἁγίου Παϊσίου Ἀγιορείτου.
[19] Γέν. 1, 31.
[20] Οἰκογενειακή ζωή, Ἁγίου Παϊσίου Ἁγιορείτου, Λόγοι Δ’, Ἱερό Ἡσυχαστήριο Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος, 2002, (στό ἑξῆς: Οἰκογενειακή ζωή, Ἁγίου Παϊσίου Ἁγιορείτου).
[21] Οἰκογενειακή ζωή, Ἁγίου Παϊσίου Ἁγιορείτου.
[22] Ὅ.π.
[23] Ὅ.π.
[24] Ματθ. 10, 30.
[25] Οἰκογενειακή ζωή, Ἁγίου Παϊσίου Ἁγιορείτου.
[26] Ὅ.π.
[27] Ὅ.π.
[28] Ὅ.π.
[29] Ὅ.π.
[30] Ὅ.π.
[31] Ὅ.π.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου