Πῶς φωτίζεται ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου (Εὐεργετινός), 2ο μέρος, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

 Πῶς φωτίζεται ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου (Εὐεργετινός), 2ο μέρος, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου, 02-10-2010

Οἱ δαίμονες δέν γνωρίζουν τί σκεφτόμαστε (Εὐεργετινός), Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

Οἱ δαίμονες δέν γνωρίζουν τί σκεφτόμαστε (Εὐεργετινός), Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου, 18-09-2010

 

Πόλεμος τῶν παθῶν μέ ἀνδρεία (Ἀόρατος Πόλεμος), Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

Πόλεμος τῶν παθῶν μέ ἀνδρεία (Ἀόρατος Πόλεμος), Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου, 24-01-2008

 

Τό ξεκίνημα τῆς πνευματικῆς μάχης κάθε πρωί (Εὐεργετινός), Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

Τό ξεκίνημα τῆς πνευματικῆς μάχης κάθε πρωί (Εὐεργετινός), Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου, 08-11-2009

 

Ἡ συναναστροφή μέ τούς αἱρετικούς (Εὐεργετινός)

 Ἡ συναναστροφή μέ τούς αἱρετικούς (Εὐεργετινός) 04-09-2010

Ἡ βλασφημία καί ἡ ἀντιμετώπιση τῶν ὑβριστῶν, Αγίου Παϊσίου - Η Ευθύνη της Αγάπης καί τό Χρέος τῆς Ομολογίας, Ἀρχ. Σάββα Ἁγιορείτου

Ἡ βλασφημία καί ἡ ἀντιμετώπιση τῶν ὑβριστῶν, Αγίου Παϊσίου - Η Ευθύνη της Αγάπης καί τό Χρέος τῆς Ομολογίας, 30-6-2024, 

Ἀρχ. Σάββα Ἁγιορείτου

 Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης

Ὁ πόλεμος ἐναντίον τῆς ἀμέλειας (Ἀόρατος πόλεμος), Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

Ὁ πόλεμος ἐναντίον τῆς ἀμέλειας (Ἀόρατος πόλεμος), Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου, 21-02-2008

 

π. Ἀρσένιος Βλιαγκόφτης: «Εὐρωεκλογές: Ἡ Εὐρώπη εἶπε ὄχι στὸν πόλεμο»

Ἐκπομπὴ μὲ τὸν ὁσιολογιώτατο Μοναχὸ Ἀρσένιο Βλιαγκόφτη, μὲ θέμα: «Εὐρωεκλογές: Ἡ Εὐρώπη εἶπε ὄχι στὸν πόλεμο», Κυριακή 16 Ἰουνίου 2024.
http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2024/06/blog-post_63.html

«Δός μοι Κύριε μετάνοιαν ὁλόκληρον καί καρδίαν ἐπίπονον εἰς ἀναζήτησίν Σου», Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

 

Πῶς κατεβαίνει ὁ νοῦς στήν καρδιά; Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

 

Ἅγιοι νεομάρτυρες τῆς Σερβίας (Α)

15 Ιουνίου

Άγιοι νεομάρτυρες της Σερβίας (Α)

Пострадало монаштво и свештенство СПЦ у НДХ -ΕΔΩ

Επ’ ευκαιρία του εορτασμού της δεύτερης χριστιανικής χιλιετίας το έτος 2000, η Ιερά Σύνοδος της Σερβικής Ορθοδόξου Εκκλησίας αποφάσισε να μνημονεύονται την ημέρα αυτή [15 Ιουνίου] όλοι οι νεομάρτυρες της Σερβίας από την εποχή της τουρκοκρατίας έως τον 20ο αιώνα και ιδιαιτέρως τα θύματα του καθεστώτος των Κροατών Ουστάσι που υποστήριζε η ναζιστική Γερμανία. Κατά την περίοδο αυτή (1941-1945) περί τους 700.000 άνδρες, γυναίκες και παιδιά πέθαναν αφού υπέστησαν φρικαλεότητες «τέτοιες που ο κόσμος δεν είχε γνωρίσει από την εποχή του Νέρωνα», επειδή αρνήθηκαν να εγκαταλείψουν την Πίστη των πατέρων τους ασπαζόμενοι τον Ρωμαιοκαθολικισμό που ομολογούσαν οι Ουστάσι.

Ο μητροπολίτης ΔΟΣΙΘΕΟΣ του Ζάγκρεμπ χειροτονήθηκε επίσκοπος Νίσσης το 1913. Στις αρχές του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου φυλακίστηκε και δεν μπόρεσε να μεταβεί στην επισκοπή του παρά μόνο το 1918.

Όταν αποκαταστάθηκε η ειρήνη ορίστηκε αντιπρόεδρος του τοπικού επισκοπικού συμβουλίου και έλαβε μέρος στις συνομιλίες με το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Αφού πέρασε τρία χρόνια στην Τσεχοσλοβακία, ορίσθηκε επίσκοπος της νέας επισκοπής Ζάγκρεμπ το 1931. Διέλαμψε εκεί με πλήθος φιλανθρωπικών δραστηριοτήτων και με την δημιουργία ιερατικής σχολής, αφιερωμένης στην αγία Παρασκευή (Πέτκα). Ορίσθηκε επίσης επίτροπος των επισκοπών Γκόρνι-Κάρλοβατς και Μπάνια-Λούκα και βοηθούσε τον επίσκοπο Μύρωνα του Πατράτς. Όταν αρρώστησε βαριά ο πατριάρχης Βαρνάβας, ο Δοσίθεος ανέλαβε να τον αντικαταστήσει, ενώ μετά τον θάνατο του τελευταίου και μέχρι την εκλογή νέου πατριάρχη διοικούσε την αρχιεπισκοπή Βελιγραδίου-Κάρλοβτσι.

Τὸ ἀκόλουθο περιστατικό μας δείχνει πόσο σημαντικὴ εἶναι ἡ τέλεση μνημόσυνου στὴ θεία λειτουργία

Το άφθαρτο λείψανο του Αγ.Θεοδοσίου του Τσερνιγκωφ

Κατά την ανακομιδή των λειψάνων και την αγιοκατάταξη του αγ. Θεοδοσίου του Τσερνίγκωφ [ΕΔΩ](η οποία έλαβε μέρος στις 9/22 Σεπτεμβρίου 1896), ο φημισμένος Στάρετς Αλέξιος (+1917), ιερομόναχος του Ερημητηρίου του Γκολοσέεβ [ΕΔΩ] ο οποίος συμμετείχε στην ανακομιδή των λειψάνων, αποκαμωμένος καθώς καθόταν δίπλα στα λείψανα, λαγοκοιμήθηκε και είδε μπροστά του τον άγιο, ο οποίος του είπε:

--Σ’ ευχαριστώ που κοπιάζεις για μένα και σε παρακαλώ θερμά, όταν τελέσεις τη θεία λειτουργία, να μνημονεύσεις τους γονείς μου – και έδωσε τα ονόματά τους.

--Πώς μπορείς εσύ, ω Άγιε, να ζητάς τις δικές μου προσευχές, όταν εσύ ο ίδιος στέκεσαι στον ουράνιο Θρόνο και ικετεύεις το Θεό να δωρίσει στους ανθρώπους το έλεός Του»; ρώτησε ο ιερομόναχος.

--Ναι, αυτό είναι αλήθεια», απάντησε ο άγιος Θεοδόσιος, αλλά η προσφορά στη θεία λειτουργία έχει περισσότερη δύναμη από την προσευχή μου.

Ἡ Ἑλλάς «μάχεται» καί γιά τά δικαιώματα τῶν ὁμοφυλοφίλων στό Ἰράν καί τό Ἰράκ!

 

Ο ΚΑΤΗΦΟΡΟΣ δέν ἔχει τέλος. Λίγες ἡμέρες μετά τόν διχασμό πού δημιούργησε τό «pride» τῶν Ἀθηνῶν, ἡ ἑλληνική κοινωνία διχάζεται καί πάλι ἐξ αἰτίας σχολίων ὡς πρός τό ποιά εἶναι ἡ «ἀνδρική» συμπεριφορά. Ἄν τά πράγματα δέν ἦταν σοβαρά, θά μποροῦσε κανείς νά θεωρήσει ὅτι πρόκειται γιά ἐξαλλοσύνες ἁρμόζουσες σέ ἥσσονος ποιότητος θεάματα. Ὅμως ὑπάρχουν, ὅπως ἀποκαλύπτουμε σήμερα, καί ἄλλες πολύ σοβαρές πτυχές πού ἅπτονται τῆς διεθνοῦς θέσεως καί τῆς πολιτικῆς τῆς χώρας. Πράγματι, τά ζητήματα τῶν ΛΟΑΤΚΙ ἔχουν καταστεῖ κεντρικό ζήτημα ἐξωτερικῆς πολιτικῆς γιά τήν Ἑλλάδα.

Tοῦ Εὐθ. Π. Πέτρου

Συμφώνως πρός πληροφορίες τῆς «Ἑστίας», τό Ὑπουργεῖο Ἐξωτερικῶν ἔχει δώσει προφορικές καί γραπτές ὁδηγίες στίς διπλωματικές ἀρχές μας νά θέτουν ζητήματα δικαιωμάτων τῶν ὁμοφυλοφίλων καί σέ χῶρες τῆς Ἀνατολῆς σέ ὅλους... τούς διεθνεῖς ὀργανισμούς στούς ὁποίους ἡ χώρα μας ἐκπροσωπεῖται. Νά «μάχονται» δηλαδή ὑπέρ τῶν δικαιωμάτων τῶν ὁμοφυλοφίλων σέ χῶρες ὅπως τό Ἰράκ καί τό Ἰράν καί νά «στιγματίζουν τίς πολιτικές κρατῶν ἐγείροντας ζητήματα διώξεως καί καταπιέσεως.» Δηλαδή ὑπεράνω καί πέραν τῶν συμφερόντων τῆς χώρας καί τῶν συμμαχιῶν τίς ὁποῖες θά πρέπει νά σχηματίσουμε γιά τήν ὑποστήριξη τῆς πολιτικῆς μας ἀνά τόν κόσμο, θά τίθεται τό ἐάν τρίτες χῶρες ἀναγνωρίζουν ἤ ὄχι δικαιώματα (ἤ ἴσως θά ἦταν ἀκριβέστερο νά τά χαρακτηρίσουμε προνόμια) γιά τούς ΛΟΑΤΚΙ.

ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΙΠΠΩΝΟΣ +430

ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΙΠΠΩΝΟΣ +430.

Ο μέγιστος εκκλησιαστικός Πατέρας της Δύσεως.

ΓΕΝΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ. ΕισαγωγήΟ ιερός Αυγουστίνος υπήρξε ο μέγιστος και ο πολυγραφότερος των εκκλησιαστικών πατέρων και θεολόγων της Δύσεως και τεράστιας επιδράσεως συγγραφέας στον δυτικό χριστιανισμό. Πο­λυτάλαντος και μεγαλοφυής, κυριάρχησε στην μεσαιωνική σκέψη (θεολογία, φιλοσοφία, μεθοδολογία), κυρίως μέχρι την εποχή (ΙΒ'- ΙΓ' αί.), κατά την όποια ο Αριστοτελισμός υιοθετήθηκε - στην θέση του Πλάτωνα και του Νεοπλατωνισμού - ως το απόλυτο όργανο οικοδομήσεως και αποδείξεως της διδασκαλίας της Εκ­κλησίας. Βέβαια, μέσω κυρίως των Φραγκισκανών (Bonaventunκ.ά.) συνέχισε να επηρεάζει βαθιά την ρωμαιοκαθολική περισσότερο - άλλα και την προτεσταντική αργότερα - θεολογική σκέψη, ενώ κοινωνιολόγοι, πολιτειολόγοι και ιστορικοί της φιλοσοφίας ανατρέχουν πάντοτε στα κείμενα του. Η δυτική, γενικά, θεολογία είναι αδιανόητη χωρίς την συνεχή παρουσία του Αυγουστίνου, θετικά περισσότερο αλλά και αρνητικά. Στην χριστιανική Ανα­τολή για αιώνες ο Αυγουστίνος έμεινε σχεδόν άγνωστος και γι’ αυτό η επίδρασή του υπήρξε μηδαμινή έως μηδενική.

Από το 386 περίπου έως το τέλος της ζωής του (+ 430), με σκοπό: να απολογηθεί για την μεταστροφή του στην Εκ­κλησία και να πείσει τον εαυτό του και τους άλλους για την ορθό­τητα της αποφάσεως του αυτής· να καταπολεμήσει τους εθνικούς και τους Μανιχαίους, που αρχικά τον είχανε προσελκύσει· να ανα­τρέψει τους Δονατιστές και τους Πελαγιανούς, που νόθευαν την διδασκαλία της Εκκλησίας ή απειλούσανε την ενότητά της· να οικοδομήσει τους πιστούς, επιλύοντας πρακτικά προβλήματα ηθικής και πνευματικής ζωής· να αναλύσει και να υποστηρίξει την δογματική διδασκαλία· να εξηγήσει την σχέση της σώζουσας Εκ­κλησίας (civitasDei) και του κοσμικού κράτους (civitasterrena) στην ιστορία· και να ερμηνεύσει την άγ. Γραφή.

Τὰ περὶ τοῦ Θεοῦ ἐρωτήματα

Τὰ περὶ τοῦ Θεοῦ ἐρωτήματα

Γράφει ὁ κ. Ἀνδρέας Κεφαλληνιάδης, Δάσκαλος Γ΄ Ἀρσακείου – Τοσιτσείου Δημοτικοῦ Σχολείου Ἑκάλης

Πολλοὶ ἄνθρωποι ἰσχυριζόμενοι ὅτι θέλουν νὰ πιστέψουν, καταφεύγουν σὲ σαθρὰ εὐφυολογήματα ποὺ προδίδουν παχυλὴ ἄγνοια, ἂν ὄχι καὶ προκατάληψη. Ποῦ εἶναι ὁ Θεός; ἀναρωτιοῦνται. Δεῖξτε μας τὸ Θεό, γιὰ νὰ τὸν πιστέψουμε κι ἐμεῖς! Ὁ Θεὸς ὅμως δὲν νοεῖται ὡς ὑλικὴ οὐσία, ποὺ μπορεῖ νὰ δεῖ ὁ ἄνθρωπος μὲ τὰ μάτια τοῦ σώματος.

«Πνεῦμα ὁ Θεὸς» (Ἰωάν. δ΄ 24) διακήρυξε ὁ Ἰησοῦς συνομιλώντας μὲ τὴ Σαμαρείτιδα. Καὶ τὸ πνεῦμα εἶναι ἀόρατο. «Θεὸν οὐδεὶς ἑώρακε πώποτε», δηλ. τὸν Θεό, ὅπως εἶναι, ὡς Πνεῦμα δηλαδή, δὲν εἶδε ποτὲ κανένας (Ἰωάν. Α΄ 18). Ἔπειτα, ἂν ὁ ἄνθρωπος ἔβλεπε τὸ Θεό, δὲν θὰ χρειαζόταν τὴν πίστη, γιατί τότε θὰ εἶχε τὴ γνώση, δηλαδὴ τὴ βεβαιότητα. Ἀλλὰ σ’ αὐτὴ τὴν περίπτωση, ἡ ἐνάρετη ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου θὰ εἶχε μόνο σχετικὴ ἀξία, ἀφοῦ δὲν θὰ ἦταν ἀποτέλεσμα ἐλεύθερης ἐπιλογῆς, ἀλλὰ προϊὸν καταναγκασμοῦ. Μόνον ὅταν ὁ ἠθικὸς βίος στηρίζεται στὴν πίστη, ἀποκτᾶ ἀπόλυτη ἠθικὴ ἀξία. Μόνο ὅταν ἡ πίστη ἀποτελεῖ ἀποτέλεσμα τῆς ἐλεύθερης βούλησης τοῦ ἀνθρώπου ἀποτελεῖ ἀρετὴ γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Κύριος ἀπευθυνόμενος πρὸς τὸν Θωμᾶ μακάρισε ἐκείνους ποὺ ἐνῷ δὲν εἶδαν τὴ σωματικὴ παρουσία Του πάνω στὴ γῆ, θὰ πιστέψουν σ’ Αὐτὸν (Ἰωάν. κ΄ 29).

2 Ἰουλίου. † Κατάθεσις τῆς τιμίας ἐσθῆτος τῆς Θεοτόκου ἐν Βλαχέρναις (473). Ἁγιογραφικό ανάγνωσμα.

Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Τῆς Θεοτόκου, 21 Νοεμβρίου (Ἑβρ. θ΄ 1-7).

Εβρ. 9,1            Εἶχε μὲν οὖν καὶ ἡ πρώτη σκηνὴ δικαιώματα λατρείας τό τε Ἅγιον κοσμικόν·

Εβρ. 9,1                     Λοιπόν η πρώτη διαθήκη, που εσυμβολίζετο από την σκηνήν του μαρτυρίου, είχε λατρευτικάς διατάξεις, όπως επίσης και το επίγειον θυσιαστήριον.

Εβρ. 9,2            σκηνὴ γὰρ κατεσκευάσθη ἡ πρώτη, ἐν ᾗ ἥ τε λυχνία καὶ ἡ τράπεζα καὶ ἡ πρόθεσις τῶν ἄρτων, ἥτις λέγεται Ἅγια.

Εβρ. 9,2                    Διότι είχε κατασκευασθή το πρώτον τμήμα της σκηνής, όπου υπήρχε η επτάφωτος χρυσή λυχνία και η τράπεζα και οι άρτοι, τους οποίους απέθεταν επάνω εις αυτήν ως προσφοράν προς τον Θεόν. Και αυτό το πρώτον τμήμα της σκηνής, που εκλείετο προς την αυλήν με το πρώτον παραπέτασμα, ελέγετο Αγια.

Ἅγιος Μάρτυς Ἕκτωρ (Ἕκτορας).

Άγιος Μάρτυς Έκτωρ (Έκτορας).
20 Ιουνίου.

ΠΗΓΗ ΕΔΩ


Ο Άγιος Έκτωρ (Άγιος Έκτορας) είναι μάρτυρας των ρωμαϊκών χρόνων. Είναι από τους λησμονημένους Μάρτυρες και δεν αναφέρεται στα γνωστά Συναξάρια.

Θρηνῶ καὶ ὀδύρομαι...

 

Ἦχος πλ. δ´.

Θρηνῶ καὶ ὀδύρομαι, ὅταν ἐννοήσω τὸν θάνατον, καὶ ἴδω ἐν τοῖς τάφοις κειμένην τὴν κατ᾿ εἰκόνα Θεοῦ, πλασθεῖσαν ἡμῖν ὡραιότητα, ἄμορφον, ἄδοξον, μὴ ἔχουσαν εἶδος. Ὢ τοῦ θαύματος! Τί τὸ περὶ ἡμᾶς τοῦτο γέγονε μυστήριον; Πῶς παρεδόθημεν τῇ φθορᾷ, καὶ συνεζεύχθημεν τῷ θανάτῳ; Ὄντως Θεοῦ προστάξει, ὡς γέγραπται, τοῦ παρέχοντος τοῖς μεταστᾶσι τὴν ἀνάπαυσιν.

Ἡ βλασφημία Β'-Οι ύβρεις κατα της Εκκλησίας καί ἀντιμετώπιση, Αγίου Παϊσ...

Διάφορα ρητά (Ἀββᾶ Δωροθέου-Ἀσκητικά), Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

Διάφορα ρητά (Ἀββᾶ Δωροθέου-Ἀσκητικά), Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου, 25-02-2009

 

ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ-ΑΠΟΔΕΙΠΝΟ 1-6-2024

ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ-ΑΠΟΔΕΙΠΝΟ 1-6-2024

https://www.youtube.com/live/SQu9u-BMQZk?si=MnI766wmxCnMbo4A

ό σπουδαιότερο πρᾶγμα στόν πνευματικό ἀγῶνα... , Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

 

Δέν συμφέρει στόν ἄνθρωπο νά πολυεξετάζει τά ὑψηλά νοήματα τῆς Γραφῆς (Εὐεργετινός) Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

Δέν συμφέρει στόν ἄνθρωπο νά πολυεξετάζει τά ὑψηλά νοήματα τῆς Γραφῆς (Εὐεργετινός), 21-08-2010

 

Ἡ πνευματική προετοιμασία βοηθάει νά μή χάσουμε τήν εἰρήνη μας σέ ζημιογόνο/ἀντίχριστο περιβάλλον , Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

Ἡ πνευματική προετοιμασία βοηθάει νά μή χάσουμε τήν εἰρήνη μας σέ ζημιογόνο/ἀντίχριστο περιβάλλον , Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

 Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης 

http://hristospanagia3.blogspot.com

 

Ἡ Δύναμις τοῦ Ἑνός (+Μητροπολίτου Φλωρίνης Αὐγουστίνου Καντιώτου)

Η Δύναμις του Ενός

«Αρκεῖ εἷς ἄνθρωπος ζήλῳ πεπυρωμένος ὁλόκληρον διορθώσασθαι δῆμον» (Χρυσόστομος).

«Τί να κάμω; Ένας είμαι! Το ρεύμα του κακού είναι ισχυρόν, παρασύρει τα πάντα και τους πάντας. Τί εμπορεί να κάμη. Εδώ χρειάζονται συνεργεία ολόκληρα πρός ηθικήν κάθαρσιν της Κοινωνίας. Χελιδών μία έαρ ου ποιεί…». Αυτά ακούει τις σήμερον από τα στόματα χλιαρών χριστιανών που και μόρφωσιν έχουν και θέσεις κατέχουν και ικανότητες έχουν διά να δράσουν χριστιανικώς υπέρ της Κοινωνίας. Παγόβουνα αυτοί θρησκευτικής αδιαφορίας ζητούν να ρίψουν χιόνι και εις τας ψυχάς εκείνων είς τας οποίας καίει ένας μικρός σπινθήρ από το πυρ εκείνο της πίστεως και της δραστηριότητος που ήθελε ο Κύριος να πυρπολή ημέραν και νύκτα τας ψυχάς των οπαδών του.

«Τί νά κάμω; Ένας είμαι …..». Αλλ’ εντελῶς άλλη γνώμη είχε ένας Μεγάλος Πατήρ τής Εκκλησίας μας, ό αθάνατος Χρυσόστομος. O Ιερός αυτός Πατήρ επίστευε και εκήρυττε ότι και έν μέσω της μεγαλυτέρας θρησκευτικής αδιαφορίας μία ψυχή, εις την οποίαν κοχλάζει το πύρ της πίστεως εις τον Ιησούν, δύναται να αντισταθή είς τό ρεύμα του κακού, να αγωνισθή υπέρ της αληθείας, νά θραύση τούς σιδηρούς κλοιούς της κακίας, να ελκύση καί άλλας ψυχάς πρός τον ουρανόν, καί να στήση τήν σημαίαν τού θριάμβου του Χριστού καί είς αυτό ακόμη τό ισχυρότερον φρούριο τού Σατανά.

Ό μελετών τήν πρώτην είς τούς Ανδριάντας ομιλίαν τού ιερού τούτου διδασκάλου θά δακρύση καί θά καλύψη τό πρόσωπόν τού από εντροπήν, διότι τό πνεύμα εκείνο τό μαχητικόν που διέκρινε τήν αγίαν εκείνην ψυχήν, δέν υπάρχει σήμερον είς τούς περισσοτέρους χριστιανούς μας.

π. Εὐσέβιος Γιαννακάκης: "Στὴν Προσκομιδὴ κουβεντιάζω μὲ τὸν Ἅγιο Ἰωάννη τὸ Θεολόγο

Καθημερινά εργαζόνταν στη Μονή (Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου Αιγαλείας) τριάντα έως σαράντα άνθρωποι, οι οποίοι έπρεπε κάθε Σάββατο να πληρωθούν. Επιπλέον εκτός από το κόστος για τα υλικά οικοδομής, χρειαζόταν σημαντικό χρηματικό ποσό για την ασφάλιση των εργαζομένων. Το Μοναστήρι δεν είχε έσοδα ούτε κινητή ή ακίνητη περιουσία, εντούτοις οι εργασίες προχωρούσαν χωρίς να διακόπτονται. Κατά τη διάρκεια της ανοικοδομήσεως η Αδελφότητα έζησε κυριολεκτικά ένα θαύμα. Ο Σεβασμιώτατος έλεγε στους πιστούς: «άν θέλετε να δείτε σήμερα ένα θαύμα, δέστε πως κτίζεται αυτό το Μοναστήρι. Είναι ένα παρατεινόμενο θαύμα».

Κύριος συντελεστής του θαύματος αυτού ήταν ο π. Ευσέβιος, ο οποίος είχε εμπιστευτεί τη Μονή στην προστασία και τις πρεσβείες του Αγίου Ιωάννου. Είχε εκπληκτική αισιοδοξία και πίστη. Εκεί που οι αδελφές έβλεπαν σκοτάδι, εκείνος έβλεπε φως. Εκεί που έβλεπαν στενότητα και δυσκολία, εκείνος έβλεπε ευρυχωρία. Γνωρίζοντας το μέγεθος του έργου εκείνες δειλιούσαν, ο Γέροντας όμως βλέποντας με τα μάτια της καθαρής του ψυχής τη σκέπη και την πρόνοια του Θεού να τους κυκλώνει, τις στήριζε με λόγια προφητικά:

«Και πίστευα και πιστεύω ότι το Μοναστήρι θα προχωρήσει, διότι είναι η αγάπη του Θεού, είναι η αγάπη του Αγίου Ιωάννου. Είναι κοινή υπόθεση όλων των πιστών. Ο Άγιος Ιωάννης που τόσα χρόνια εθλίβετο για την εγκατάλειψη της Μονής, θα το κτίσει το Μοναστήρι του. Εκείνος προπορεύεται να το πιστεύουμε αυτό με πλήρη πεποίθηση. Αν εδώ στη γη ήταν ο Μαθητής της Αγάπης, εκεί κοντά στο Χριστό τι θα είναι; Θα έχει ιδιαιτέρα θέση. Σ’ εκείνον ανέθεσε από το Σταυρό την προστασία της Μητέρας Του…

Ἤρθησαν ὄντως τά «Ἀναθέματα» μεταξύ Ὀρθοδόξων καί Παπικῶν; Τοῦ κ. Νικολάου Μάννη, ἐκπαιδευτικοῦ

Ὡς γνωστὸν στὶς 7 Δεκεμβρίου 1965 συνέβη ἡ περίφημη «Ἄρση τῶν Ἀναθεμάτων» (ὅπως τὴν ἀποκαλοῦν) μεταξὺ Ὀρθοδόξων καὶ Παπικῶν. Τὴν ὑλοποίηση τῆς «ἄρσεως» αὐτῆς ἀνέλαβαν ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Ἀθηναγόρας καὶ ὁ Πάπας Ρώμης Παῦλος ὁ ΣΤ΄. Καὶ ὁ μὲν πρῶτος συνοδικῶς δήλωσε πὼς «τῆς καθ’ ἡμᾶς Μεγάλης Ἐκκλησίας γενόμενον ἀνάθεμα τοῦτο, ὑπάρχει ἀπὸ τοῦ νῦν καὶ παρὰ πᾶσι γινώσκηται ἠρμένον ἀπὸ τῆς μνήμης καὶ ἐκ τοῦ μέσου τῆς Ἐκκλησίας»[1], ὁ δὲ Πάπας συμφώνησε πὼς «θέλουμε νὰ ξεριζώσουμε τὴν ποινὴ τοῦ ἀναθέματος, ποὺ ἦταν τότε εὐρέως διαδεδομένη, ἀπὸ τὴν μνήμη τῆς Ἐκκλησίας καὶ νὰ τὴν ἀφαιρέσουμε ἐκ τοῦ μέσου της, ἐπιθυμώντας νὰ καλυφθεῖ καὶ νὰ ταφεῖ στὴ λήθη»[2].

Ἔκτοτε οἱ θιασῶτες τῆς «Ἑνώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν», οἱ ὁποῖοι στὸ παρελθὸν ὀνομάζονταν Ἑνωτικοὶ (Οὐνίτες), ἐνῷ σήμερα εἶναι γνωστοὶ ὡς «Οἰκουμενιστές», θεωροῦν καὶ πιστεύουν ὅτι ὄντως ἤρθησαν τὰ Ἀναθέματα μεταξὺ Ὀρθοδόξων καὶ Παπικῶν, καὶ πὼς ὁ δρόμος γιὰ τὴν «Ἕνωση» εἶναι ἀνοικτός.

Παράλληλα κάποιοι ἀφελεῖς (;) «Ζηλωτές», θεώρησαν ὅτι ἡ πράξη αὐτὴ τῆς λεγόμενης «Ἄρσης τῶν Ἀναθεμάτων» ἔχει ὄντως τέτοιο κῦρος, ὥστε νὰ σημαίνει οὐσιαστικὰ τὴν ἄρση τῆς ἀκοινωνησίας καὶ τὴν ἐπαναφορὰ στὴν πρὸ τοῦ 1054 κατάσταση[3]·

Τόσο ὅμως οἱ Οἰκουμενιστές, ὅσο καὶ οἱ Ζηλωτὲς πλανῶνται πλάνην οἰκτράν, γιὰ δύο λόγους.

Πρῶτον, διότι – ὅπως παρατηρεῖ ἕνας σπουδαῖ­ος θεολόγος τοῦ Κ΄ αἰῶνος – «τὸ ἀνάθεμα τῆς αἱρέσεως τοῦ Παπισμοῦ κατὰ τῆς Ὀρθοδοξίας λογίζεται ἀείποτε ἀληθείᾳ ἀνύπαρκτον», ἐνῷ «ἡ ἄρσις τοῦ ἀναθέματος τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας κατὰ τῆς αἱρέσεως τοῦ Παπισμοῦ εἶναι φύσει ἀδύνατος, καθ’ ὅτι οὐδέποτε ἡ αἵρεσις δύναται νὰ λογισθῆ ὡς μὴ οὖσα αἵρεσις, καὶ μὴ ἀναθεματιζομένη ὑπὸ τῆς Ὀρθοδοξίας»[4]. Μὲ αὐτὴν τὴν γνώμη συμφωνεῖ καὶ ὁ ἀείμνηστος καθηγητὴς Παναγιώτης Τρεμπέλας, ὅταν ἐπισημαίνει πὼς «τὸ ἀνάθεμα τοῦ 1054 τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀρθέν, δὲν ἤρθη»[5].

Δεύτερον, ἐπειδὴ μεταξὺ τῶν Ὀρθοδόξων καὶ τῶν Παπικῶν ἔχουν ἐκτοξευθεῖ καὶ ἄλλα ἀναθέματα, τὰ ὁποῖα οὐδέποτε ἔχουν ἀρθεῖ. Ἂς δοῦμε ἐνδεικτικὰ μερικὰ ἀπὸ αὐτά.

Ἐκ μέρους τῶν Ὀρθοδόξων:

α) Ἡ ἐν Κωνσταντινουπόλει Σύνοδος τοῦ 1484 ὑποβάλλει σὲ ἀναθεματισμὸ ὅσους δέχονται τὴν παπικὴ καινοτομία τοῦ Filioque: «Τοὺς δὲ ἄλλως περὶ τῆς ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος φρονοῦντας ἢ καὶ κηρύττοντας ἤ, ὡς φαμέν, ἀπεναντίας τῇ ἀληθείᾳ δοξάζοντας καὶ κενοφωνοῦντας ἀποστρεφόμεθα ὡς αἱρετικοὺς καὶ τῷ ἀναθέματι καθυπάγομεν»[6].

Τὰ ψυχοσάββατα: Ἡ ἰδιαίτερη μέριμνα τῆς Ἐκκλησίας γιὰ τοὺς κεκοιμημένους

Μέσα στήν ἰδιαίτερη μέριμνά της γιά τοὺς κεκοιμημένους ἡ ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας ἔχει καθορίσει ξεχωριστὴ ἡμέρα τῆς ἑβδομάδος γι’ αὐτούς.

Ὅπως ἡ Κυριακὴ εἶναι ἡ ἡμέρα τῆς ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου, ἕνα ἐβδομαδιαῖο Πάσχα, ἔτσι τὸ Σάββατο εἶναι ἡ ἡμέρα τῶν κεκοιμημένων, γιά νά τοὺς μνημονεύουμε καὶ νά ἔχουμε κοινωνία μαζὶ τους. Σὲ κάθε προσευχὴ καὶ ἰδιαίτερα στίς προσευχὲς τοῦ Σαββάτου ὁ πιστὸς μνημονεύει τοὺς οἰκείους, συγγενεῖς καὶ προσφιλεῖς, ἀκόμη καὶ τοὺς ἐχθροὺς του πού ἔφυγαν ἀπὸ τὸν κόσμο αὐτό, ἀλλὰ ζητᾶ καί τίς προσευχὲς τῆς Ἐκκλησίας γι’ αὐτούς.

Στό δίπτυχο, ποὺ φέρνουμε μαζί μέ τὸ πρόσφορο γιά τήν θεία Λειτουργία, ἀναγράφονται τὰ ὀνόματα τῶν ζώντων καὶ τῶν κεκοιμημένων, τὰ ὁποῖα μνημονεύονται.

Σὲ ἐτήσια βάση ἡ Ἐκκλησία ἔχει καθορίσει δύο Σάββατα, τὰ ὁποῖα ἀφιερώνει στούς κεκοιμημένους της. Εἶναι τὰ μεγάλα Ψυχοσάββατα· τὸ ἕνα πρὶν ἀπὸ... τὴν Κυριακὴ τῆς Ἀποκρέω καὶ τὸ ἄλλο πρὶν ἀπὸ τὴν Κυριακὴ τῆς Πεντηκοστῆς.

Μὲ τὸ δεύτερο Ψυχοσάββατο διατρανώνεται ἡ πίστη μας γιά τὴν καθολικότητα τῆς Ἐκκλησίας, τῆς ὁποίας τὴν ἵδρυση καὶ τὰ γενέθλια (ἐπὶ γῆς) γιορτάζουμε κατὰ τὴν Πεντηκοστή. Μέσα στήν μία Ἐκκλησία περιλαμβάνεται ἡ στρατευομένη ἐδῶ στήν γῆ καὶ ἡ θριαμβεύουσα στούς οὐρανούς.

Τὸ Ψυχοσάββατο πρὶν ἀπὸ τὴν Κυριακὴ τῆς Ἀπόκρεω ἔχει τὸ ἑξῆς νόημα: Ἡ ἑπομένη ἡμέρα εἶναι ἀφιερωμένη στήν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου, ἐκείνη τήν φοβερὴ ἡμέρᾳ κατὰ τὴν ὁποία ὅλοι θὰ σταθοῦμε μπροστὰ στόν θρόνο τοῦ μεγάλου Κριτή.

Κάλαμοι ὑπὸ ἀνέμων σαλευόμενοι

Κάλαμοι ὑπὸ ἀνέμων σαλευόμενοι

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Ἐντυπωσιάζει ἀρνητικὰ ἡ «ποιμαντικὴ» τακτικὴ μερικῶν μητροπολιτῶν, μὲ τὴν ὁποία ἀντιμετωπίζουν τὶς ἀντιχριστιανικὲς ἐνέργειες τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας. Ἔχουμε τελευταῖα τὶς περιπτώσεις τῆς πανδημίας καὶ τὸ θλιβερὸ γάμο τῶν ὁμοφυλόφιλων.

Οἱ ἀντιδράσεις τους στὴν ἀρχὴ ἦταν «δυναμικὲς» κατὰ τῶν μέτρων τῆς πανδημίας, ποὺ ἀφοροῦσαν τοὺς ἱεροὺς ναοὺς καὶ τὴν «προστασία» τῶν ἐκκλησιαζομένων. Μετὰ ἀτόνησαν οἱ ἀντιδράσεις καὶ τελικὰ ἔγιναν ἀποδεκτά. Μερικοὶ μάλιστα ἀρχιερεῖς ἦταν ὑποστηρικτὲς τῶν μέτρων καὶ τιμωροῦσαν τοὺς ἱερεῖς ποὺ τὰ ἀρνοῦνταν.

Κάτι παρόμοιο συνέβη καὶ μὲ τὸν ἐπαίσχυντο γάμο τῶν ὁμοφυλοφίλων. Στὴν ἀρχὴ τὸν καταδίκαζαν καὶ ἀρνοῦνταν κάθε σκέψη γιὰ τὴν ψήφιση τοῦ σχετικοῦ νόμου. Εἶχαν θεολογικὰ ἐπιχειρήματα, ἐπέκριναν τοὺς πολιτικοὺς ποὺ τὸν ὑπερασπίζονταν καὶ τοὺς ἀπειλοῦσαν μὲ ἀφορισμοὺς καὶ διακοπή κάθε ἐπικοινωνίας μαζί τους. Μετὰ τὴν ψήφιση τοῦ νόμου, τὴν παρρησία τους τὴ διαδέχθηκε ἡ δειλία καὶ τελικὰ ἀποκαστάθηκαν οἱ σχέσεις μὲ τοὺς ἐνόχους καὶ ὅλα βαίνουν καλῶς καὶ θεαρέστως, κατὰ τὴν ἀντίληψή τους!

Οἱ συγκεκριμένοι αὐτοὶ μητροπολίτες μοιάζουν μέ δέντρα ποὺ ἔχουν πυκνὸ φύλλωμα, ἀλλὰ τοὺς λείπουν οἱ καρποί. Λάμπουν μὲ τὰ χρυσοποίκιλτα ἄμφια, χωρὶς νὰ ἐπηρεάζουν τοὺς πιστούς, οἱ ὁποῖοι δὲν θέλουν ἠθοποιοὺς καὶ ὑποκριτές, ἀλλὰ σταθεροὺς καὶ ἄγρυπνους πνευματικοὺς ποιμένες, ποὺ θὰ προστατεύουν τὸ ποίμνιό τους, καταπολεμώντας τοὺς προβατόσχημους λύκους.

"Νὰ κλαῖτε γιὰ νὰ μὴν ξηρανθοῦν οἱ καρδιές σας!"

Εἶναι ἀφελής ὃποιος νομίζει ὃτι μπορεῖ νά ἀκολουθήσει τά ἲχνη τοῦ Χριστοῦ χωρίς δάκρυα….Ἀπολίθώθηκε ἡ καρδιά μας ἀπό τόν κτηνώδη ἐγωισμό της καί κάτι χειρότερο ἀκόμη, ἀπό τόν ὑπερήφανο σπασμό της…..

Τό πνευματικό πένθος εἶναι κατά τή φύση του διαφορετικό ἀπό τό ψυχικό.

Συνδέεται μέ τήν ἀδειάλειπτη μνήμη τοῦ Θεοῦ, στήν ὀδυνηρή θλίψη γιά τόν χωρισμό ἀπό Αὐτόν.. Τό πνευματικό πένθος καθαρίζει τόν ἂνθρωπο ἀπό τά θανατηφόρα πάθη, κι ἒτσι τόν ζωοποιεῖ ὃλον.

Μάρτυρες Χριστοῦ , ἄνθη ποὺ θάλλετε,και οὐδέποτε μαραίνεστε.

Μάρτυρες Χριστού , άνθη που θάλλετε,και ουδέποτε μαραίνεστε.

Μάρτυρες Χριστού , άνθη αειθαλή, ολοζώντανα μες στον χειμώνα,

αιματοβαμμένα, αναρριχώμενα ως τον ουρανό.

Μάρτυρες του Χριστού , αρώματα θυμιάματος,λυχνίες θεοφώτιστες, εσείς,

οι καλώς αθλήσαντες για το κάλλος του Χριστού

είστε διαπαντός με τον Χριστό στον Παράδεισο.

Ο κόσμος προσωρινά θα διαρκέσει και ύστερα θα πάψει να υπάρχει.

Σεις όμως θα είστε διαπαντός με τον Κύριο στον Παράδεισο, αιωνίως αγαλλόμενοι.

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Οχρίδας», (Φεβρουαρίου), σελ.151, Εκδ. Αθως,

https://proskynitis.blogspot.com/2024/06/blog-post_898.html

1 Ἰουλίου. † Κοσμᾶ καὶ Δαμιανοῦ τῶν ἀναργύρων τῶν ἐν Ῥώμῃ (†284). Ἁγιογραφικό ανάγνωσμα.

Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Τῶν ἁγίων, Νοεμβρίου 1ῃ (Α´ Κορ. ιβ´ 27 - ιγ´ 8).

Α Κορ. 12,27      Ὑμεῖς δέ ἐστε σῶμα Χριστοῦ καὶ μέλη ἐκ μέρους.

Α Κορ. 12,27            Σεις, λοιπόν, οι Χριστιανοί είσθε σώμα Χριστού και ο καθένας σας είναι επί μέρους μέλος, που κατέχει την ταιριαστήν θέσιν δι' αυτόν και δι' ολον το σώμα.

Α Κορ. 12,28      Καὶ οὓς μὲν ἔθετο ὁ Θεὸς ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ πρῶτον ἀποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους, ἔπειτα δυνάμεις, εἶτα χαρίσματα ἰαμάτων, ἀντιλήψεις, κυβερνήσεις, γένη γλωσσῶν.

Α Κορ. 12,28            Και άλλους μεν έθεσεν ο Θεός εις την Εκκλησίαν του πρώτον μεν αποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους· έπειτα άλλους τους έθεσε εις αναλόγους θέσεις και τους έδωσε την δύναμιν να κάνουν θαύματα, άλλους ώρισε να έχουν χαρίσματα εις θεραπείαν ασθενειών, εις άλλους έδωσε χαρίσματα φροντίδος και επιμελείας δια τους πτωχούς και πάσχοντας, χαρίσματα διοικητικά εις την Εκκλησίαν, χαρίσματα διαφόρων γλωσσών. (Ο καθένας κατά την ικανότητα του έχει λάβει από τον Θεόν το χάρισμά του και την θέσιν του).