Οἱ βαθμίδες τῆς μοναχικῆς πολιτείας
Ἱερομονάχου Γέροντα Ἀρσενίου Μπόκα (+1910-1989)
Μέρος Δ'
Κάποιος Χριστιανός πού τόν ἐγνώριζε τότε καί πολύ τόν ἀγάπησε ἔγραψε τά ἐξῆς γιά τό πρόσωπό του: «Τό ἔτος 1959 ὁ π. Ἀρσένιος Μπόκα μεταφέρθηκε μέ κρατική ἐντολή δίπλα στό Βουκουρέστι, γιά νά ἁγιογραφήση τήν ἐκκλησία τοῦ χωριοῦ Ντραγκανέσκου.
Στό χωριό αὐτό ἔμεινε ὁ Πατήρ 10 χρόνια, ὅπως καί στίς Μονές Σίμπαντα καί Πρισλόπ, ὅπου ἔμεινε ἀπό 10 χρόνια. Κατέβαιναν οἱ γυναῖκες ἀπό τά ὀρεινά τους σπίτια καί τοῦ ἔφερναν φαγητό. Οἱ ἄνδρες ἄφηναν τίς δουλειές τους καί ἤρχοντο νά τόν βοηθήσουν στήν ἁγιογράφησι καί ἀνακαίνισι τῆς ἐκκλησίας...
Ὁ Πατήρ εὑρίσκετο σέ συνεχῆ ἐπιτήρησι ἀπό τήν ἐθνική ἀσφάλεια. Ἀκόμη, κι ἄν τόν ἔβλεπαν νά μᾶς κάνη κάποιο νεῦμα μέ τήν ματιά του, ἐμεῖς ἐξέραμε ὅτι ἐκεῖνο τό βράδυ δέν θά ἦτο δυνατόν νά συναντηθοῦμε μαζί του μυστικά. Στό διαμέρισμα, πού τόν εἶχαν καί ἔμενε, σέ ἕνα οἰκοδομικό τετράγωνο τοῦ Βουκουρεστίου, ἐπηγαίναμε ἐκεῖ, ὁσάκις ἦτο δυνατόν.
Καί ἐκεῖνος μᾶς ἐδίδασκε πῶς νά προσευχώμεθα, μᾶς ἔδινε αὐστηρές ἐντολές νά μήν ἀφήνουμε τίς νηστεῖες τῆς Ἐκκλησίας μας, νά μή ξεχνᾶμε τά ἐκκλησιαστικά μας καθήκοντα καί ἔλεγε στόν καθένα μας τί ἔπρεπε νά κάνη...»
Ἤρχοντο ἐπίσης πολλοί φοιτητές τῆς θεολογικῆς σχολῆς, καί τόν ἐρωτοῦσαν:
-Πάτερ, ὁ κόσμος εἶναι πολύ ἀδύνατος στήν πίστι καί, ἐάν ἐμεῖς γίνουμε ἱερεῖς, θά μᾶς ζητοῦν ἐπιχειρήματα γιά τήν ὕπαρξι τοῦ Θεοῦ. Πῶς ἐμεῖς ἠμποροῦμε νά τούς δίνουμε καλές καί σαφεῖς ἀποδείξεις;
Καί ὁ Πατήρ τούς ἀπαντοῦσε:
Οἱ καλλίτερες ἀποδείξεις γιά τήν ὕπαρξι τοῦ Θεοῦ πρέπει νά εἶναι οἱ ζωές μας, ἔτσι ὅπως τό ἀπεδείκνυαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες καί μᾶς λέγει καί ὁ Ἀπόστολος Πέτρος: «Ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγώ ἅγιός εἰμι» (Α΄Πέτρ.1,16) καί «ὅτι ἐγώ εἰμι Κύριος ὁ ἀναγαγών ὑμᾶς ἐκ γῆς Αἰγύπτου εἶναι ὑμῶν Θεός, καί ἔσεσθε ἅγιοι, ὅτι ἅγιος εἰμι ἐγώ Κύριος» (Λευϊτ.11,45).
Ὁ π. Ἀρσένιος ἐγνώριζε, μόνο ἀπό τήν ἐξωτερική τους μορφή, τήν ἐσωτερική κατάστασι τῶν ἀνθρώπων καί ποιοί σώζονται. Σ᾿ αὐτούς πού προσεύχονται ἀδιάκοπα καί ἔχουν νοῦ Χριστοῦ, ζωγραφιζόταν στήν μορφή τους ἡ μορφή τοῦ Χριστοῦ καί ὁ Πατήρ ἔβλεπε τόν Χριστό στά μάτια αὐτῶν τῶν πιστῶν Χριστιανῶν.
Μετά τό ἔτος 1948 ἀπό τό Σίμπαντα ντέ Σιούς ἀνεχώρησε γιά τό μοναστήρι Πρισλόπ κατ᾿ ἐντολήν τοῦ μητροπολίτου Μπάνατ κ. Νικολάου Μπάλαν. Τό μοναστήρι αὐτό εἶναι κτίσμα τοῦ ὁσίου Νικοδήμου ἀπό τήν Μονή Τισμάνα, ὁ ὁποῖος ἐχρημάτισε καί Πρωτεπιστάτης τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ὄντας τότε μοναχός στήν Μονή Χιλιανδαρίου.
Στό μοναστήρι Πρισλόπ ἔμεινε ὁ π. Ἀρσένιος μέχρι τό 1959. Κατόπιν μέ τό διάταγμα περί ὑποχρεωτικῆς ἐξώσεως ὅλων τῶν μοναχῶν ἀπό τά μοναστήρια τους, συνελήφθη, καταδιώχθηκε, φυλακίσθηκε καί κατόπιν μεταφέρθηκε νά ἐργασθῆ στά οἰκοδομικά ἔργα γιά τήν κατασκευή καναλιοῦ στόν Δούναβι ποταμό. Μετά τόν διωγμό αὐτόν πού κράτησε περί τά τρία περίπου χρόνια, ὁ π. Ἀρσένιος ἀπελευθερώθηκε καί μέ ἐντολή τοῦ μητροπολίτου Νικολάου ἦλθε στό πρῶτο μοναστήρι του, τό Σίμπαντα ντε Σιούς. Μετ᾿ ὀλίγον ὁ Πατήρ παρεκάλεσε τόν Μητροπολίτη νά τόν ἀφήση νά ἐπιστρέψη στό Πρισλόπ, πρᾶγμα πού ἔγινε.
Ἐκεῖ ὁ π. Ἀρσένιος ἦτο ἐφημέριος καί Πνευματικός στίς μοναχές. Τό ἀθεϊστικό καθεστώς, πού παρακολουθοῦσε τά πάντα, ἀνησύχησε γιά τίς δραστηριότητές του καί τόν διέταξε νά κλεισθῆ στό σπίτι του. Ἐπειδή ὅμως δέν εἶχε σπίτι, ἀνεχώρησε γιά τό Βουκουρέστι καί ἐργάσθηκε στό ἐργαστήριο ἁγιογραφίας τοῦ Πατριαρχείου σάν ἁγιογράφος.
Στό Βουκουρέστι ἔμεινε μέχρι τό 1989, ἔτος τῆς ὁσίας κοιμήσεώς του. Τρία χρόνια πρίν ἀπό τήν ὁσία κοίμησί του ὁ π. Ἀρσένιος εἶπε, ὅτι ἀπομένουν ἀκόμη τρία Πασχάλια καί πράγματι, μετά ἀπό τρία χρόνια ἐκοιμήθη. Ἐπροφήτευσε τήν πτῶσι τοῦ κομμουνιστικοῦ καθεστῶτος, τήν ἐξέγερσι τοῦ ρουμανικοῦ λαοῦ ἐναντίον τῶν ἀθέων καί ἕνα μῆνα πρίν τήν ἐξέγερσι, ἐκοιμήθη.
Δηλαδή ἡ ἐπανάστασις ἔγινε τέλη Δεκεμβρίου τοῦ 1989 καί αὐτός ἐκοιμήθη στίς 29 Νοεμβρίου τοῦ ἰδίου ἔτους σέ ἡλικία 79 ἐτῶν στήν μονή Σινάϊα. Ἐτάφη στήν μονή Πρισλόπ στίς 4 Δεκεμβρίου. Καί μετά τήν ὁσία κοίμησί του ἔμεινε στίς ψυχές καί στίς μνῆμες τῶν Χριστιανῶν, οἱ ὁποῖοι μέχρι τώρα τόν μνημονεύουν καθημερινά σ᾿ ὅλες τίς ἱερές Λειτουργίες.
Δέν εἶχε ποτέ τήν πρόθεσι νά μονοπωλῆ τήν ποιμαντική διακονία του γιά τήν ἀλήθεια τῆς χριστιανικῆς πίστεως, ἀλλά ἀντιθέτως, χαιρόταν νά ἀκούη ὅτι ὁ ἕνας ἤ ὁ ἄλλος ἀπό τούς λειτουργούς τῆς Ἐκκλησίας διεκρίνοντο στήν διαποίμανσι τῶν ψυχῶν καί ζοῦσαν μέ πολύ ζῆλο τήν ἱερωσύνη τους.
Στό ἀνδρικό μοναστήρι Σίμπαντα καί κατόπιν στό γυναικεῖο Πρισλόπ, πολλές φορές ἐρωτοῦσε τά πλήθη τῶν Πιστῶν πού ἤρχοντο:
-Ἀπό ποῦ εἶσθε;
Ἐκεῖνοι τοῦ ἀπαντοῦσαν καί ἐκεῖνος πάλι:
-Γιατί ἤλθατε ἐδῶ; Πηγαίνετε στόν π. Ν. ἤ στόν π. Μ. Εἶναι καλοί κληρικοί καί μάλιστα καλλίτεροι ἀπό μένα.
Πόσο μεγάλη ἦτο ἡ ταπείνωσις καί ἡ μετριοφροσύνη του!
Ἐτάφη μέ τήν συμμετοχή χιλιάδων λαοῦ καί δεκάδων Κληρικῶν στό μοναστήρι τῶν Καλογραιῶν του. Ἕνα θαυμαστό καί συνεχές σημεῖο πού συμβαίνει στόν τάφο του, ὁδηγεῖ χιλιάδες Χριστιανούς ἐκεῖ γιά νά προσευχηθοῦν καί νά λάβουν τήν θεραπεία καί τή λύσι στά προβλήματά τους. Ποιό εἶναι αὐτό τό σημεῖο;
Ἐνῶ τόν χειμῶνα ἡ παγωνιά ἐκεῖ φθάνει στούς 20 βαθμούς ὑπό τό μηδέν, τά λουλούδια πού ἔχουν φυτρώσει στόν τάφο του οὐδέποτε μαραίνονται ἤ καίγονται ἀπό τήν παγωνιά! Χειμῶνα-καλοκαίρι ὁ τάφος του εἶναι πάντα ἀνθισμένος καί μυρωμένος ἀπό τά πολύχρωμα λουλούδια. Συνδιασμένες καί οἱ μυρωμένες προσευχές τῶν Πιστῶν συγκινοῦν τόν Πολυεύ¬σπλαγχνο Θεό μας, ὁ Ὁποῖος ἐδόξασε τόν δοῦλο Του ἱερομόναχο Ἀρσένιο γιά νά γίνη καί μετά θάνατον ὁ τάφος του κολυμβήθρα τοῦ Σιλωάμ, ὄχι μέ ἕνα θεραπευμένο κατ᾿ ἔτος, ἀλλά κατά δεκάδες...
Ὁ π. Ἀρσένιος ἦτο ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ. Ἦτο καί θά παραμείνη ἕνα φῶς στόν οὐρανό τῆς ὀρθοδόξου ρουμανικῆς Ἐκκλησίας. Ἐγοήτευε τά πλήθη τῶν Πιστῶν, ὅλων τῶν ἡλικιῶν καί τῶν κοινωνικῶν τάξεων. Ἰδιαίτερα τόν ἀγάπησε ἡ σπουδάζουσα νεολαία, ἡ ὁποία ἐπιθυμοῦσε νά γευθῆ τά πνευματικά του βιώματα καί ἐνεργήματα τῆς θείας Χάριτος γιά τήν διατήρησι τῆς ἀνθρωπίνης ἀξιοπρέπειας καί γιά τόν ἀγῶνα ἐναντίον κάθε ἐμποδίου πού τούς ἔκλεινε τήν ὁδό γιά τήν βίωσι τῆς Ἀληθείας.
Πολλές διδαχές καί ἔργα θαυμαστά, πού ἔκαμε ὁ Πατήρ μέ τήν θεία Χάρι, ἀποκαλύπτονται καί θά ἀποκαλυφθοῦν στόν καιρό τους. Ἐμεῖς ἠμποροῦμε νά βεβαιώσουμε ὅτι ὁ Πατήρ ἦτο προορατικός καί θαυμα¬τουργός ἅγιος τῶν ἡμερῶν μας, ὅτι βασανίσθηκε πολύ στίς φυλακές καί, ὅταν ἐξῆλθε, ἐργάσθηκε σάν ποιμήν ἀληθινός ὑπέρ σωτηρίας τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ. Ἐδημιούργησε μεγάλο πνευματικό δεσμό μέ τά πλήθη τῶν Πιστῶν, οἱ ὁποῖοι δέν τόν ἐγκατέλειψαν καθόλου, διότι μέ τά ὑπερφυσικά δῶρα πού τοῦ εἶχε χαρίσει ὁ Θεός, ἐνίσχυε τούς Χριστιανούς στήν πίστι καί τούς ἐφώτιζε τήν ψυχή μέ τίς θεόσοφες συμβουλές του.
Ὁ μακαριστός π. Δημήτριος Στανιλοάε μέ τόν ὁποῖον πολύ στενά συνδεόταν, ἔλεγε γι᾿ αὐτόν ὅτι: «ὁ π. Ἀρσένιος εἶναι ἕνα μοναδικό φαινόμενο στήν ἱστορία τοῦ ὀρθοδόξου ρουμανικοῦ μονα-χισμοῦ».
Ἔγραψε ἕνα θαυμάσιο βιβλίο, στό ὁποῖο περιέχει τίς γνώσεις καί ἐμπειρίες του. Τό ἐπωνόμασε: «Ἡ ὁδός τῆς Βασιλείας». Τό ἔγραψε στήν ἡλικία τῶν 39 ἐτῶν.
Ὅσο ζοῦσε δέν ἐδημοσίευσε οὔτε αὐτό, οὔτε κανένα ἄλλο βιβλίο του. Τώρα ὅμως δημοσιεύθηκαν καί θά εἶναι εὐχῆς ἔργο νά μεταφρασθῆ καί στήν γλῶσσα μας τό μνημειῶδες αὐτό ἔργο του «Ἡ ὁδός τῆς Βασιλείας». Ἀκόμη δέν δεχόταν νά φωτογραφηθῆ· γι᾿ αὐτό κι ἔχουμε λίγες φωτογραφίες του, κυρίως ἀπό τήν νεανική του ἡλικία.
Πολλά θαυμάσια ἐπετέλεσε, τά ὁποῖα συγκεντρώνονται, γρά-φονται καί δημοσιεύονται. Καί χορούς ἀγγέλων ἤκουσε καί μέ τόν νοῦ του στούς οὐρανούς ἀνέβηκε καί τά οὐράνια σκηνώματα ἐθεώρησε. Ἐνῶ τήν στιγμή τοῦ θανάτου του εἶπε: «Τώρα γνωρίζω ποῦ πηγαίνω...». Καί ἔτσι παρέδωσε τό πνεῦμα του στά χέρια τοῦ Ἀρχιποίμενος Χριστοῦ, τόν Ὁποῖον ἀγάπησε ἀπό τήν παιδική του ἡλικία.
Ὁ Καλός Θεός, γνωρίζουμε, ὅτι τόν κατέταξε μεταξύ τῶν Ἁγίων Του. Εἴθε νά τόν δοξάση καί ἐπί τῆς γῆς μέ τήν ἐπίσημη ἀνακήρυξί του σέ ἅγιο τοῦ εἰκοστοῦ αἰῶνος τῆς Ὀρθοδόξου Ρουμανικῆς Ἐκκλησίας.
Μέ τίς ἅγιες προσευχές τοῦ ἐκλεκτοῦ Σου δούλου π. Ἀρσενίου, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησον καί ἐμᾶς τούς ἁμαρτωλούς. Ἀμήν.
Ἱεροδιάκονος Δομέτιος
Ἱερά Μονή Σίμπαντα ντε Σιούς
11ῃ Ἰουνίου 1990
Μετάφρασις ἐπιμέλεια
ὑπό ἀδελφῶν Ἱερᾶς Μονῆς
Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὅρους
2003
Ἐπιμέλεια κειμένου και πηγή στο Διαδίκτυο Ἀναβάσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου