«…καὶ οὐκ ὀφθήσῃ ἐνώπιόν μου κενός.» (Μην έρθεις μπροστά μου κενός) Ἱερομ. Σάββα Ἁγιορείτου

«…καὶ οὐκ ὀφθήσῃ ἐνώπιόν μου κενός.» (Μην έρθεις μπροστά μου κενός) Έξοδος 23:15 & Έξοδος 34:20, Ἱερομ. Σάββα Ἁγιορείτου 

Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης 

http://hristospanagia3.blogspot.com

 

Ἡ μελέτη Πατερικῶν βιβλίων καί Θείων Γραφῶν βοηθάει στήν εἰσαγωγή στήν προσευχή, Ἱερομ. Σάββα Ἁγιορείτου

Ἡ μελέτη Πατερικῶν βιβλίων καί Θείων Γραφῶν βοηθάει στήν εἰσαγωγή στήν προσευχή, Ἱερομ. Σάββα Ἁγιορείτου Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης http://hristospanagia3.blogspot.com

 

Γέροντας Εὐθύμιος Βιγλολαυριώτης - Ἕνας ἀπό τούς τελευταίους, Ἱερομ. Σάββα Ἁγιορείτου

 

Ἅγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως: Ὁ Διευθυντὴς τῆς Ριζαρείου Ἐκκλησιαστικῆς Σχολῆς, ὁ Παιδαγωγός, ὁ Θεολόγος

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Ἡ Ριζάρειος Ἐκκλησιαστική Σχολή, ἡ ἱδρυθεῖσα ὑπό τῶν ἀοιδίμων εὐεργετῶν ἀδελφῶν Μάνθου καί Γεωργίου Ριζάρη μέ σκοπό – διατυπωμένο εἰς τό 72 ἄρθρο τῆς διαθήκης τοῦ Γεωργίου Ριζάρη – νά χορηγῇ εἰς Ἕλληνας «ἔχοντας τάς ἀπαιτουμένας προπαιδευτικάς γνώσεις τά αὐτά διδακτικά μέσα, ὥστε νά εἶναι εἰς θέσιν νά ἐνδυθοῦν τό τῆς ἱερωσύνης σχῆμα μετά τήν ἀποπεράτωσιν τῆς πενταετοῦς ἐν αὐτῇ σπουδῆς», ἑορτάζει διττή ἑορτή: Τήν συμπλήρωσι ἑκατόν πενήντα ἐτῶν (1844 – 1994) ἀπό τῆς ἱδρύσεώς της καί ἑκατόν ἐτῶν (1894 – 1994) ἀπό τῆς ἀναλήψεως τῆς διευθύνσεως αὐτῆς ὑπό τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως.

Ἡ ἱερά αὐτή Σχολή διά τήν προσφοράν της εἰς τήν Ἐκκλησία καί τόν Ἑλληνισμό – τόν ἐλεύθερο καί τόν ὑπόδουλο – ἐχαρακτηρίσθη ὡς «τό ἄριστον καί ὠφελιμώτατον πάντων τῶν ἐν Ἑλλάδι ἐκπαιδευτηρίων, ὅπερ πολυειδώς καὶ πολυτρόπως, ἀμέσως τε καί ἐμμέσως εὐηργέτησε καί εὐεργετεῖ τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν καί τό Ἑλληνικόν Ἔθνος»[1]. Ἀνεγνωρίσθη καί ἐτιμήθη ὑπό τῆς Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν διά χρυσοῦ μεταλλίου εἰς πανηγυρική συνεδρία τῆς 29-12-1966 ὡς «ἑστία ἀληθοῦς Χριστιανικῆς καί κλασσικῆς παιδείας, ἐκ τῶν κόλπων τῆς ὁποίας προῆλθον καί ἀνεδείχθησαν ἐξαίρετοι κληρικοί καί ἱεράρχαι, ὡς ἐπίσης καὶ ἐπιφανεῖς ἐπιστήμονες εἰς ὅλους τούς τομεῖς τῆς ἐπιστήμης, τῆς ἀκτινοβολίας τῆς Σχολῆς ταύτης ἐπεκταθείσης καί πέρα τῶν ὁρίων τοῦ ἑλληνικοῦ βασιλείου»[2]. Πρό πάντων δέ σεμνύνεται διά τόν ἔφορον αὐτῆς, τόν Ἅγιον Νεκτάριον Πενταπόλεως, ὁ ὁποῖος τήν ἐλάμπρυνε ἐπί δέκα τέσσαρα ἔτη (1894-1908) ὡς ἄριστος καί ἱεροπρεπής Διευθυντής, ὡς ἔξοχος Παιδαγωγός, ὡς κορυφαῖος Θεολόγος καί Συγγραφεύς πολλῶν καί περισπουδάστων συγγραμμάτων, ὡς Ὅσιος.

Γιά νά μήν σταναχωρηθεῖ ὁ γέροντάς μου-Ἡ μοναχή Ἀντωνία καί ὁ ἀρχάγγελος Μιχαήλ

Αυτές οι δύο καλογριές, Λουκία και Αντωνία, πού έφεραν ονόματα Άγιων, προς τιμήν των οποίων υπήρχαν παρεκκλήσια στην μονή του Ευαγγελισμού, ήτανε το ευλογημένο ζευγάρι, πού αροτριούσε τα μπαΐρια του μοναστηριού- τα δυο ευλογημένα ζώα, πού θέρμαιναν με την ζεστή τους αναπνοή το Βρέφος το τεχθέν τα δύο ζώα, πού ανάμεσα τους γνώριζες τον Χριστό Θεό. Εύρισκαν εκπλήρωση τού Προφήτου τα λόγια: «Εν μέσω δύο ζώων γνωσθήση».

Πώς να μη θυμάσαι την Αντωνία, πού αυγή-αυγή σκόλη-καθημερινή με τις γαλότσες στα πόδια και τα ράκη της έτρεχε να περιποιηθεί τα ζώα; Αγαπούσε τόσο πολύ το διακόνημά της, πού πασιχαρής έφθανε στον στάβλο.Έτρεχε σαν μικρή κοπελούδα. Δεν φαίνεται πώς πάταγε στην γη’ έχω την εντύπωση πώς πέταγε. Ολοπρόθυμα εκτελούσε την ταπεινή της διακονία, αγόγγυστα, χωρίς κοντανάσες και φυσήματα δύστηνα και λογισμούς: «Οι άλλες στο γραφείο, στο ραφείο, στην εκκλησία- εγώ στα ζώα». Και αυτό όχι μόνον κάποιες φορές, άλλ’ όλες τις μέρες της αφιέρωσής της. Και τα ευλογημένα ζώα ενστικτωδώς καταλάβαιναν την αγάπη και την φροντίδα της γι’ αυτά και πανηγύριζαν στην ταπεινή της παρουσία. Πάντα σιγοψιθύριζα στην θέα της: «Να ο Κουκουζέλης με τα τραγιά στον Άθωνα’ κι εκείνα, την ώρα πού έψαλλε στις ρεματιές και τους λόγγους, άφηναν την βοσκή και εκστατικά τον άκουγαν». Τραυλή και ισχνόφωνη όπως ήταν, θύμιζε τον Μωυσή, πού έβοσκε τα πρόβατα του πεθερού του Αιθήρ. Τα εύρισκε η Αντωνία με τα ζουλάπια.

Γιατί δὲν ἔχουν ἔγκυρα μυστήρια οἱ αἱρέσεις;

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 10η Νοεμβρίου 2025

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΕΓΚΥΡΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΟΙ ΑΙΡΕΣΕΙΣ;

Ζούμε σε εποχή πρωτοφανούς πνευματικής σύγχυσης, την οποία καλλιεργεί το περιρρέουν συγκρητιστικό πνεύμα του Οικουμενισμού, ο οποίος εμφανίστηκε στις αρχές του περασμένου αιώνα και έχει ως στόχο και έργο την πνευματική – θρησκευτική (και όχι μόνο) ενοποίηση της ανθρωπότητας. Για να πετύχει το στόχο του επιχειρεί να αμβλύνει τις επιμέρους θρησκευτικές πίστεις, να τις καταστήσει μη «αποκλειστικές», ώστε να γίνουν αποδεκτές από τις άλλες. Θυμίζουμε την κοινή απόφαση του «Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών» του Τορόντο: «Καμιά Εκκλησία δεν μπορεί να διεκδικήσει για τον εαυτό της θέση ανωτερότητας ή εκκλησιαστικής αποκλειστικότητας απαιτώντας της επιστροφή των άλλων σ’ αυτήν»[1]. Θυμίζουμε επίσης την θέση Επισκόπου και καθηγητή: «Η περί αποκλειστικότητας της Εκκλησίας διδασκαλία δεν αποτελεί δογματική διδασκαλία της Ορθοδόξου Εκκλησίας»[2]!

Όσον αφορά στον κατακερματισμένο Χριστιανισμό, προσπαθεί να απομειώσει τις βασικές αρχές των επί μέρους «εκκλησιών» και ομολογιών, για να πετύχει την «σύγκληση». Το αυτό επιχειρεί και για την Ορθόδοξη Εκκλησία μας, την αληθινή και μοναδική Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Χριστού, να υποβαθμίσει την πίστη της ότι μόνο σε Αυτή συντελείται η σωτηρία. Να πείσει ότι σωτηρία συντελείται και στις «άλλες εκκλησίες» και ομολογίες.

Ιθύνοντες του οικουμενιστικού συγκρητισμού, εντός και εκτός της Εκκλησίας, ισχυρίζονται ότι καμιά «εκκλησία» δεν έχει το δικαίωμα να μονοπωλεί την αποκλειστικότητα της Μιας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, διότι αυτή την θεωρούν ως «αόρατη» και πως όλες οι «εκκλησίες» αποτελούν τους «κλάδους» της. Πρόκειται για τις σύγχρονες εκκλησιολογικές πλάνες περί «αοράτου εκκλησίας» και «θεωρίας των κλάδων». Επί πλέον έχουν διατυπωθεί και οι έτερες κακόδοξες θεωρίες (και δυστυχώς και από ορθοδόξους), την «βαπτισματική θεολογία» και την «ευχαριστιακή θεολογία». Σύμφωνα με αυτές όσοι χριστιανοί βαπτίστηκαν στην οποιαδήποτε «εκκλησία» θεωρούνται μέλη της «αοράτου εκκλησίας» και σε όποια «εκκλησία» τελείται η Θεία Ευχαριστία, αυτή ανήκει στην «αόρατη εκκλησία»!

Ἡ βιωματικὴ μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς

Η ΒΙΩΜΑΤΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΓΡΑΦΗΣ

Αρχιμ. Κυρίλλου Κωστοπούλου, Ιεροκήρυκος Ι. Μ. Πατρών - Δρος Θεολογίας

Η μελέτη είναι ένα σημαντικό στοιχείο στην πορεία του ανθρώπου για την αναζήτηση της αληθείας.

Προς αυτόν τον σκοπό από τους πρώτους χριστιανικούς χρόνους οι πιστοί καλούνταν να μελετούν τον Νόμο του Θεού, την Παλαιά Διαθήκη. Ο προφητάναξ Δαυίδ αναφωνούσε: «Ως ηγάπησα τον νόμον σου, κύριε· όλην την ημέραν μελέτη μου εστιν» (Ψαλμ. 118, 97).

Προστέθηκε κατόπιν η Καινή Διαθήκη, μέσα στην οποία ευρίσκεται η αποκεκαλυμμένη πλέον Αλήθεια, άνευ των τύπων και προτυπώσεων της Παλαιάς Διαθήκης, εφ᾽ όσον ο Ίδιος ο Κύριός μας απεκάλυψε για τον Εαυτό Του ότι «εγώ ειμί η αλήθεια» (Ιωάν. 14, 6).

Η μελέτη είναι η φωνή του Θεού προς τον άνθρωπο, όπως η προσευχή είναι η φωνή του ανθρώπου προς τον Θεό. Ο ιερός Χρυσόστομος μας λέγει: «Η δε των Γραφών ανάγνωσις, Θεού ομιλία εστίν» (PG 50, 90). Εκείνος που αγαπά την μελέτη της Αγίας Γραφής, κατά τον Κλήμεντα Αλεξανδρείας, γίνεται «θεοδίδακτος» (Πρβλ. Στρωματείς, Βιβλ. 1, 20, 98, κ. αλ.).

Αυτή, όμως, η μελέτη της Αγίας Γραφής πρέπει να ευρίσκεται μακριά από δύο στοιχεία, τα οποία εμποδίζουν την ορθή κατανόησή της. Το πρώτο είναι η σχολαστική λογική ανάλυση του περιεχομένου της και το δεύτερο ο συναισθηματικός ρεμβασμός.

Αὐτά...παθαίνει ὅποιος δὲν δίνει ἐλεημοσύνη!(Γέροντας Ἐπιφάνιος)

Κάποτε συζητώντας μ΄ ἕνα πνευματικοπαίδι του τό προέτρεπε νά μήν παραλείπη νά δίνη τή δεκάτη του στούς φτωχούς. Αὐτός ἀντέτεινε ὅτι χτίζει καινούργιο σπίτι καί ἔχει πολλά ἔξοδα καί ὑπολογίζει καί τήν παραμικρή δαπάνη. Ὁ Γέροντας του τόνισε ὅτι ὁ Θεός θά τόν οἰκονομήση ἀπό ἀλλοῦ, ἐκεῖνος ὅμως ἦταν άμετάπειστος.

Πρόγραμμα προσκυνητῶν Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης

Εὐλογεῖτε, 

Σὺν Θεῶ Ἱερὰ Πανήγυρις Ἁγίου Πορφυρίου εἰς τὸν Ἱερὸ Ναὸ τοῦ Ἡσυχαστηρίου Λεπτοκαρυὰς Γιαννιτσῶν 

Πρόγραμμα Ἀγρυπνίας: 

01.Δεκεμβρίου ἡμέρα Δευτέρα 20.00 Ἀπόδειπνο, Μέγας Ἑσπερινὸς μετ' ἀρτοκλασίας. Μεσονυκτικό, Ὄρθρος, Θεία Λειτουργία. 

28 Νοεμβρίου. Στεφάνου ὁσίου τοῦ νέου ὁμολογητοῦ (†767), Εἰρηνάρχου μάρτυρος (†303). Τῶν ἐν Τιβεριουπόλει πεντεκαίδεκα μαρτύρων (πολιούχων Κιλκίς). Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Ἡμέρας, Παρασκευῆς κε΄ ἑβδ. ἐπιστολῶν (Β΄ Θεσ. γ´ 6-18).

Β Θεσ. 3,6         Παραγγέλλομεν δὲ ὑμῖν, ἀδελφοί, ἐν ὀνόματι τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, στέλλεσθαι ὑμᾶς ἀπὸ παντὸς ἀδελφοῦ ἀτάκτως περιπατοῦντος καὶ μὴ κατὰ τὴν παράδοσιν ἣν παρέλαβον παρ᾿ ἡμῶν.

Β Θεσ. 3,6                 Παραγγέλλομεν δε εις σας, αδελφοί, εν τω ονόματι του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, να κρατήτε τον εαυτόν σας εις απόστασιν από κάθε αδελφόν, ο οποίος συμπεριφέρεται άτακτα και δεν πορεύεται σύμφωνα με την παράδοσιν, την οποίαν και αυτοί που ατακτούν έχουν παραλάβει από ημάς.