Ὑπῆρξαν πράγματι μασόνοι οἱ κληρικοὶ οἱ ἀναφερόμενοι κατὰ καιροὺς ὡς τοιοῦτοι εἰς τὰ τεκτονικὰ ἔντυπα; Γ’

ΔΙΑΤΙ ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΕΧΟΥΝ ΔΙΑΤΑΧΘΗ

ΣΧΕΤΙΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΑΙ ΑΝΑΚΡΙΣΕΙΣ;

Ὑπῆρξαν πράγματι μασόνοι οἱ κληρικοὶ οἱ ἀναφερόμενοι

κατὰ καιροὺς ὡς τοιοῦτοι εἰς τὰ τεκτονικὰ ἔντυπα

Γ’

    Πόσοι τελικῶς εἶναι κατὰ καιροὺς κληρικοί µας, οἱ ἀναφερόµενοι ἀπὸ τοὺς τέκτονες ὡς «ἀδελφοί» των, δηλαδὴ µασόνοι; Εἰλικρινῶς ἔχουµε χάσει τὸν ἀριθµό. ∆ιότι εἶναι ἀρκετοί, ὡς δὲν ἔπρεπε. Εἶναι δὲ τὰ βαρύτερα ἐκ τῶν ὀνοµάτων τῶν κατὰ καιροὺς ἀνωτάτων ἱεραρχῶν µας, χώρια οἱ ἄλλοι, κατὰ πὼς µᾶς τὰ λένε οἱ τέκτονες. Τί συµβαίνει λοιπόν; Λέγουν τὴν ἀλήθεια ἢ ψεύδονται οἱ µασόνοι; Τὴν πραγµατικότητα ἐνδεχοµένως νὰ ἀπεκάλυπταν οἱ σχετικὲς κανονικὲς ἐκκλησιαστικὲς ἀνακρίσεις…

 Ἂν ποτὲ διετάσσοντο! Νὰ µπεῖ ἔτσι κάθε κατεργάρης στὸν πάγκο του. ∆ιότι οἱ ἁπλὲς διαψεύσεις, τὶς ὁποῖες κατὰ καιροὺς διατυπώνουν οἱ «ἐγκαλούµενοι» κληρικοί µας διαψεύδονται συνήθως παρὰ τῶν µασόνων, χωρὶς ἡ ἀλήθεια νὰ φανερώνεται… Γιὰ νὰ καίγονται ἔτσι µαζὶ µὲ τὰ «ξερά», δυστυχῶς, καὶ αὐτὰ τὰ «χλωρά». Καὶ αὐτὸ εἶναι ἄδικο γιὰ τὸ µέγιστο µέρος τῶν ἀξίων ἱεραρχῶν µας. ∆ιαχρονικῶς.

Ἦταν λοιπὸν µασόνος καὶ ὁ ἀπὸ Νικαίας Οἰκουµενικὸς Πατριάρχης Βασίλειος ὁ Γ΄ (1925-1929);

 Ἔτσι ἀναφέρεται εἰς πολλὰ τεκτονικὰ ἔντυπα, µεταξὺ τῶν ὁποίων: 1) Τεκτ.περιοδικὸ «Πυθαγόρας», Μηνιαῖον Ὄργανον τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἐλευθ. Τεκτονισµοῦ, 1929, τεῦχος 12, σελ. 486-487, 2) «Ἐγκυκλοπαίδεια τῆς Ἐλευθέρας Τεκτονικῆς», σελ 187, 3) τεῦ χος 60, σελ 255-262 κλπ. ∆ιαβάζουµε ἐκεῖ τὰ ἑξῆς, τὰ ὁποῖα ἐκπλήσσουν πικρότατα κάθε ἀναγνώστη τῶν γραµµῶν αὐτῶν. Ὁ τίτλος τοῦ δηµοσιεύµατος εἶναι:

Εἰς µνήµην τοῦ Οἰκ. Πατρ. Κων/λεως Παναγιωτάτου κὺρ Βασιλείου

Τὸ πλήρωµα τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας ἐθρήνησε τὴν ἀπώλειαν ὑπέροχου ποιµενάρχου καὶ µετ’ αὐτοῦ συνεθρήνησε τὸ τάγµα τῶν Ἑλλήνων Ἐλευθέρων Τεκτόνων [µασόνων], διότι ἐξέλιπεν τοιοῦτος πολύτιµος κρίκος τῆς τεκτονικῆς ἁλύσεως, οἷος ὑπῆρξεν ὁ τέως Οἰκουµενικὸς Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Παναγιώτατος κὺρ Βασίλειος, µεταστὰς εἰς τὴν αἰωνίαν Ἀνατολὴν [ἀπεβίωσε καὶ ὅδευσε πρὸς τὸ φῶς] κατὰ τὸν παρελθόντα µῆνα Ὀκτώβριον [τοῦ ἔτους 1929]. Εἰς µνήµην δὲ ἀΐδιον τούτου ἀντὶ παντὸς ἄλλου νεκρολογικοῦ ἄρθρου παραθέτοµεν κατωτέρω αἶνον µετὰ ποιητικῆς ἐξάρσεως γραφὲν ὑπὸ τοῦ ἀδελφοῦ [µασόνου] Μπράνια. «Ὁ ἐκλιπὼν πατριάρχης Βασίλειος δὲν ἦτο ἁπλῶς θεωρία. ∆ὲν ἦτο ράσον, µίτρα, πατερίτσα, χρυσοποίκιλτα ἄµφια. Τὸ βάθος καὶ ἡ οὐσία τῶν βαρυτάτων αὐτῶν συµβόλων, ἐνυπῆρχαν εἰς τὴν καρδίαν του. Ἀκτινοβολοῦσε τὴν θείαν χάριν. Κατεῖχε τὰς δύο ὑπερόχους δυνάµεις, διὰ τῶν ὁποίων ὁ ἱδρυτὴς τῆς χριστιανικῆς θρησκείας ἐξεθεµελίωσε τὰ βαθυθέµελα βάθρα τῶν εἰδώλων κι ἔγινε ἀρχηγός, ὁδηγητής, ἀνατροπεὺς συνειδήσεων: Τὴν ἀγάπην καὶ τὴν ὑποµονήν. Τὴν ἀγάπην καθ’ ὅλην της τὴν εὐρύτητα, µέσα εἰς τὴν ὁποίαν ἐξαφανίζεται καὶ λησµονεῖται ἡ ἀτοµικότητα. Τὴν ὑποµονήν, ποὺ ἔχει ὡς ὁδηγὸν τὴν ἀνοχὴν καὶ κρίνει καὶ σιωπᾶ καὶ συγχωρεῖ. Ποιµένων κατὰ τὸ πλεῖστον εἰς τὸν ὑπόδουλον Ἑλληνισµόν, κατόρθωσε νὰ γίνει φάρος παρηγορίας, ἐλπίδων, πίστεως, ἀσφάλειας µέσα στὸ µαῦρο περιβάλλον ἀλλοθρήσκων, ἐχθρῶν τοῦ Χριστοῦ καὶ ἐχθρῶν τῆς Ἑλλάδος: Καὶ οἱ µεγαλοστοµίες τοῦ χαρισµατικοῦ χρονογράφου, µασόνου Στάµου Μπράνια, συνεχίζονται ὡς ἑξῆς:  ∆ὲν ὕψωνε µόνο δεητικὰ τὴν δεξιάν, διὰ νὰ ἐπικαλεσθεῖ τὴν ἐξ οὐρανοῦ εὐλογίαν ὑπὲρ τῶν πιστῶν, ἀλλὰ συχνότατα ἔσφιγγε τὸν γρόνθον, διὰ ν’ ἀµυνθεῖ ἀποτελεσµατικῶς κατὰ πάσης πιέσεως, ἀδικίας, αὐθαιρεσίας καὶ συχνότατα ἐναπέθετε τὴν παλάµην ἐπὶ τοῦ πόνου καὶ τὸν ἐπράϋνε, ἐπὶ τῆς στερήσεως καὶ τὴν ἐµετρίαζε, ἐπὶ τῆς ἀποθαρρύνσεως καὶ τὴν µετέβαλλε σὲ θάρρος, ἐπὶ τῆς ἀπελπισίας καὶ τὴν µετεµόρφωνε σὲ γαληνὴν ἐλπίδα, ἐπὶ τῆς ἀµφιβολίας καὶ τὴν ἔκαµνε πεποίθησιν καὶ τὴν ἀνησυχίαν εἰς γαλήνην. Κατεῖχε τὸ γράµµα τοῦ Νόµου. ∆ὲν µετέβαλε τὸ γράµµα τοῦ νόµου µὲ πίσσαν, µὲ τὴν ὁποίαν ἐβούλωσε τοὺς ὀφθαλµούς του. Ἀλλ’ εἰς φακὸν ἐρεύνης. Ἦτο ἐλεύθερος ἄνθρωπος…

 ∆ὲν ἦτο τυφλός, διὰ νὰ πιστεύει καὶ νὰ µὴ ἐρευνᾶ: Καὶ ἰδοὺ τώρα ἡ «µελίρρυτη» ἀποκάλυψη, φεῦ! :

 Καὶ ὅταν εἰς τὸ ἄκρον τοῦ µακρινοῦ δρόµου, τὸν ὁποῖον διέτρεχε µὲ βῆµα σεµνὸν καὶ προσεκτικόν, διέκρινε νὰ τοῦ νεύη καλεστικὰ ἡ βαρυτάτη καὶ ὑψηλοτάτη ποιµαντορικὴ ράβδος [ὀλίγον πρὶν γίνει Πατριάρχης!], ἔσπευσε νὰ γίνει πιστὸς τῆς Βασιλικῆς Τέχνης: Ἐµυήθη εἰς τὰ Τεκτονικὰ Μυστήρια. Ἔγινε Μασόνος: Τὸ ὕψιστον ἀξίωµα τοῦ Οἰκουµενικοῦ Πατριάρχου τὸν βρῆκε καθ’ ὅλα ἕτοιµον. ∆ὲν ἐκαλεῖτο διὰ νὰ ἱερουργεῖ ἁπλῶς εἰς τὰς µεγάλας τελετάς, ν’ ἀναγινώσκει τὸ Εὐαγγέλιον, νὰ δέεται καὶ νὰ περιµένει τὴν ἐξ οὐρανοῦ ἐνίσχυσιν καὶ ἀνύψωσιν τῶν πιστῶν του. Ἐκαλεῖτο νὰ κυβερνήσει, νὰ καθοδηγήσει, νὰ συγκρατήσει τὴν ἑνότητα τοῦ ποιµνίου του…

 Ἀπὸ τὴ Μασονία, λοιπόν, θὰ ἀντλοῦσε «δυνάµεις»; …

 Ἔργον ποὺ δὲν ἐπιτυγχάνεται µὲ δεήσεις, µὲ ψαλµῳδίες καὶ µὲ τὸ θυµιατήριον [!]. Ἀπαιτοῦνται µέσα, τρόποι καὶ δύναµις, προσόντα ψυχικά, ἠθικὰ καὶ διανοητικά, τὰ ὁποῖα προσφέρει ἀφθόνως εἰς τοὺς µύστας της ἡ Βασιλικὴ Τέχνη [ἡ Μασονία!]. Χρειάζονται ἄνθρωποι ὁπλισµένοι µὲ εὐψυχίαν, µὲ ἀνοχήν, µὲ ὑποµονήν, ἕτοιµοι διὰ τὴν θυσίαν, κατακλυσµένοι ἀπὸ ἀγάπην, φέροντες ἐµπηγµένον τὸ ἕνα σκέλος τοῦ διαβήτου [µασονικοῦ συµβόλου] εἰς τὴν καρδίαν καὶ τὸ ἄλλο εἰς τὴν σκέψιν.

Ὁ Οἰκουµενικὸς Πατριάρχης Βασίλειος. Εἶχε ὅλα τὰ προσόντα τοῦ Ἐλευθέρου Ἀνθρώπου.

Ἦτο Μασόνος-Χριστιανός, ἐµπνευσµένος καὶ δρῶν µὲ τὸ πνεῦµα καὶ ὄχι µὲ τὸ γράµµα τῆς διδασκαλίας τοῦ Θείου Νόµου. ∆ιὰ τὸν λόγον αὐτόν, ὅταν τὸ Φυσικὸν Ἀναπόφευκτον τὸν ἀνήρπασε, διὰ νὰ τὸν φέρει εἰς τὴν Αἰωνιότητα, τὸ ποίµνιον τῶν πιστῶν συνεταράχθη [;] καὶ θρηνεῖ τὴν ἀπώλειαν τοῦ ταγοῦ, τοῦ ἐθνικοῦ ποιµενάρχου, τοῦ εὐψύχου πρωτουργοῦ, τῆς καταπληκτικῆς ἐξαιρέσεως τοῦ κανόνος, ποὺ ἐθέσπισε δι’ ἑαυτὸ τὸ σύγχρονον ράσον»!

Φρικτὸ κείµενο…

 Φρικτό, πράγµατι εἶναι τὸ κείµενο ποὺ µόλις τώρα διαβάσαµε, δυσσεβές, δυσσεβέστατο, πασπαλισµένο βέβαια µὲ λογοτεχνικοὺς µαργαρῖτες καὶ µεγαλόστοµες ρητορεῖες… Σηµειώνουµε δὲ ὅτι τὸ κείµενο αὐτὸ δηµοσιεύθηκε ἀµέσως µετὰ τὴν ἐκδηµία τοῦ Πατριάρχη ἐκείνου, λαβὸν µεγάλη δηµοσιότητα, στὴν ἡµερήσια ἐφηµερίδα «Καθηµερινὴ» τῆς 6/10/1929. Παρ’ ὅλον τοῦτο καὶ πάλι ἐκκλησιαστικὲς ἀνακρίσεις ∆ΕΝ διετάχθησαν! Φρέσκα ἦταν τότε τὰ γεγονότα. Εὐτυχῶς ἡ Ἐκκλησία ὁµίλησε κατὰ τῆς Μασονίας µὲ φωνὴ ἰσχυρή, λίγο ἀργότερα, εἰς τὰ 1933, συνταράξασα τότε τοὺς ἐφησυχάζοντες ἐπὶ τῶν «δαφνῶν» τους ἰσχυροὺς τέκτονες…

 Ὁ Τεκτονισµὸς βέβαια δὲν «διαλύθηκε», ὅπως ζητοῦσε ἐπίµονα ὁ µακαρίτης ὁ Νικόλαος Ψαρουδάκης, ἀργότερα. Τὸ ζήτηµα δὲν εἶναι, τώρα πιά, τί πιστεύουν περὶ τοῦ ἑνὸς καὶ τοῦ ἄλλου ζητήµατος οἱ µασόνοι, ὄχι. Ἐκεῖνο ποὺ ἐνδιαφέρει, ὡς τὸ µίνιµουµ - πλέον - ζητούµενο παρὰ τῶν χριστιανῶν εἶναι, «ἔξω οἱ περὶ Συγκρητιστικοῦ Οἰκουµενισµοῦ ἐπιδιώξεις τοῦ ∆ιεθνοῦς Τεκτονισµοῦ ἀπὸ τὴν ἐφαρµοζόµενη περὶ τοῦ θέµατος αὐτοῦ «πολιτικὴ» τῆς εὐρύτερης Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας µας»!

Τοὺς δικούς µας λοιπὸν νὰ «νουθετήσουµε». Τὸ µέγιστο δὲ τώρα ποὺ θὰ ζητοῦσαν οἱ χριστιανοί, θὰ ἦταν: «Ἔξω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία οἱ τυχὸν µασόνοι σηµερινοὶ κληρικοὶ» (ἰδίως αὐτοί), ἀποδεικνυοµένου τούτου διὰ κανονικῶν ἐκκλησιαστικῶν ἀνακρίσεων…

Ἀλλὰ πῶς νὰ γίνουν αὐτά, ὅταν ὑπάρχουν ἰσχυρισµοὶ πὼς ἀκόµη καὶ Πατριάρχες ἔχουν εἰσέλθει κατὰ καιροὺς στὶς Στοὲς τῶν Μασόνων! Ποιὸς νὰ διατάξει λοιπὸν «ἀνακρίσεις», ἂν ἔτσι ἔχουν τὰ πράγµατα;

Ἡ οἰκουµενιστικὴ «προοδευτικότητα» τοῦ Βασιλείου…

Εἶναι περίεργο, ἀλλὰ ὄχι καὶ ἀνεξήγητο, ὅτι οἱ ὡς µασόνοι φερόµενοι ἱεράρχες µας ἔχουν καὶ «προοδευτικὲς» οἰκουµενιστικὲς τάσεις. Νὰ δοῦµε κάτι γιὰ τὸν Πατριάρχη Βασίλειο, ἔτσι ὅπως ἀγαλλοµένῳ στόµατι, µᾶς τὸ διηγεῖται - τὸ γράφει - τεκτονικὸς κάλαµος («Τεκτονικὸν ∆ελτίον», 1964, τεῦχος 60, σελ 259): «: Ἐπὶ πλέον ὑπῆρξε [ὁ Πατριάρχης Βασίλειος] καὶ θαρραλέος µεταρρυθµιστὴς ἱεράρχης, ἐπιδιώξας πάντοτε ἐξυγιαντικὲς καὶ συγχρονιστικὲς µεταρρυθµίσεις, σ’ ὅλες τὶς περιπτώσεις. Πάντοτε ἐλάµβανε προοδευτικὴν κατ’ ἀρχὴν θέση, σ’ ὅλα τὰ ζητήµατα, τοῦ ἐφηµεριακοῦ κλήρου, τοῦ γάµου τῶν κληρικῶν, τῆς ἀλλαγῆς τοῦ ἡµερολογίου, ἀκόµη καὶ στὸ σοβαρότατο θέµα τῆς ἀδελφικῆς συµβιώσεως καὶ ἑνώσεως τῶν ἐκκλησιῶν κτλ…»!

Ὁ Μελέτιος Μεταξάκης ἔγινε πρῶτα Μασόνος καὶ µετὰ Πατριάρχης;

Εἶναι πολὺ περίεργα αὐτὰ ποὺ ἔχουν γίνει πολλὲς φορές, ὅπως ἰσχυρίζονται οἱ µασόνοι. Τί, δηλαδή; Ὅτι µερικοὶ Πατριάρχες, πρὶν ἀναβοῦν στοὺς πατριαρχικοὺς θρόνους ἔγιναν µασόνοι! Ἕνας ἀπ’ αὐτοὺς εἶναι καὶ ὁ γνωστὸς Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν (1918-1920) καὶ µετέπειτα Οἰκουµενικὸς Πατριάρχης (1921- 1923) Μελέτιος Μεταξάκης.

Ἰδοὺ ὀλίγα περὶ αὐτοῦ, ὅπως τὰ διαβάζουµε εἰς τὸ τεκτονικὸ περιοδικὸ «Πυθαγόρας-Γνώµων» τοῦ ἔτους 1935, τεῦχος 7-8, σελ 216: «Τὴν 27ην τοῦ µηνὸς Ἰουλίου ἐνεστῶτος ἔτους [1935] µετέστη εἰς τὴν αἰώνιαν Ἀνατολὴν [ἀπεβίωσε ὁδεύοντας πρὸς τὸ «φῶς»] ὁ ἀδελφὸς Μελέτιος Μεταξάκης, πατριάρχης Ἀλεξάνδρειας. Ὁ Μεταστάς ἀδελφὸς ἡµῶν Μεταξάκης ἐγεννήθη τὸ 1871 εἰς τὸ χωρίον Παρσὰ τοῦ Λασιθίου Κρήτης. ∆εκαοκταετὴς µετέβη εἰς Παλαιστίνην, ἔνθα ἀπεπεράτωσε τὰς ἱερατικὰς σπουδάς του καταστὰς µέλος τῆς Ἁγιοταφικῆς Ἀδελφότητος καὶ διορισθεὶς ὑπὸ τοῦ πατριάρχου Ἱερουσαλήµ ∆αµιανοῦ ὑπογραµµατεὺς τῶν Πατριαρχείων καὶ µετὰ διετίαν προαχθεὶς εἰς ἀρχιγραµµατέα. Τὸ 1907 ἀπεστάλη ὡς ἀντιπρόσωπος τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύµων εἰς Κύπρον, ὅπου µετὰ τρία ἔτη ἐξελέγη Μητροπολίτης Κιτίου.

Ἀπὸ τοῦ 1918 µέχρι τοῦ 1920 διηύθυνε τὴν Ἐκκλησίαν τῆς ἐλευθέρας Ἑλλάδος ἐκλεγεὶς Μητροπολίτης Ἀθηνῶν. Τὸ 1921 εὑρισκόµενος εἰς Ἀµερικήν, ἐξελέγη Οἰκουµενικὸς Πατριάρχης καὶ τὴν 24 Ἰανουαρίου 1922 ἐγκαθίστατο εἰς τὸν θρόνον τῆς Κωνσταντινουπόλεως ὡς Μελέτιος ∆΄. Τὸν Σεπτέµβριον τοῦ 1923 παραιτηθεὶς τοῦ θρόνου ἀπεσύρθη πρὸς ἐφησυχασµὸν εἰς Κηφισιὰν τῶν Ἀθηνῶν, ἐκεῖ δὲ διατριβῶν ἐξελέγη Πατριάρχης Ἀλεξάνδρειας. Ὁ ἀποδηµήσας ἀείµνηστος ἀδελφὸς ἡµῶν Μεταξάκης εἶδε τὸ τεκτονικὸν φῶς [ἔγινε µασόνος] ἐν τῇ Σεβασµίᾳ Στοᾷ «Ἁρµονία» τῆς Κωνσταντινουπόλεως τὴν 15η Μαρτίου 1910 ὅτε ἦτο Μητροπολίτης Κιτίου:». Ὅλα τὰ σχόλια - τὰ κατάλληλα σχόλια - εἰς τοὺς νοήµονες ἀναγνῶστες µας…

 Κάτι περισσότερο γιὰ τὸν Μελέτιο Μεταξάκη…

 Περισσότερα (καὶ γενικότερα) περὶ τῆς προσωπικότητος τοῦ Μεταξάκη ἀναζήτησε στὴν ἐργασία τοῦ ∆. Βουτεράκη, συγγραφέα-δηµοσιογράφου, ποὺ ἔχει τὸν τίτλο «Ἡ Ὑποφιότης τοῦ Μελετίου Μεταξάκη», Ἀλεξάνδρεια, Ἀπρίλιος 1920, σσ. 40. Περισσότερα γιὰ τὶς οἰκουµενιστικὲς ἐνέργειες τοῦ Μελετίου Μεταξάκη ἀναζήτησε στὸ ὑπ᾽ αὐτοῦ ἐκδιδόµενο ἑβδοµαδιαῖο περιοδικὸ «ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ» στὴν Ἀθήνα, τῶν ἐτῶν 1918-1919.

Ἰδοὺ τώρα ὀλίγα γιὰ τὴν ἐκλογή του ὡς Μητροπολίτου Ἀθηνῶν. ∆ιαβάζουµε σχετικῶς: «Ἡ Ἐκλογὴ καὶ Ἐνθρόνισις τοῦ Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Ἀθηνῶν Κυρίου Μελετίου. Τὴ 4η Φεβρουαρίου [1918] ὁ Παν. Μητροπολίτης Κιτίου κύριος Μελέτιος ἔλαβε ἐν Κύπρῳ τηλεγραφικὴν πρόσκλησιν τῆς Α.Ε. [Αὐτοῦ Ἐξοχότητος] Προέδρου τῆς Κυβερνήσεως κ. Ἐλευθερίου Βενιζέλου ἐκφράζοντος ζωηρὰν ἐπιθυµίαν, ὅπως ἡ Α.Π. [Αὐτοῦ Πανιερότης] ὅσον τάχιστον ἔλθη εἰς Ἀθήνας, ἵνα παράσχη τὴν συνδροµὴν αὐτοῦ εἰς ἐπίλυσιν ἐκκλησιαστικῶν τινῶν ζητηµάτων.

Ὁ Μητροπολίτης Κιτίου ὑπακούων εἰς τὴν πρόσκλησιν ἀνεχώρει τῇ 7ῃ Φεβρουαρίου ἐκ Λάρνακος (…). Οὕτως ἐν τῇ τακτικῇ συνοδικῇ συνεδρίᾳ τῆς 28 Φεβρουαρίου [1918] προύτεινε τρεῖς κατὰ νόµον ὑποψηφίους διὰ τὸν Μητροπολιτικὸν θρόνον Ἀθηνῶν, τὸν Ἅγιον Κιτίου [Μελέτιο Μεταξάκη], τὸν ἀρχιµανδρίτην ∆ιευθυντὴν τῆς Ριζαρείου καὶ καθηγητὴν τοῦ Πανεπιστηµίου κ. Χρυσόστοµον [Παπαδόπουλον] καὶ τὸν ἐν Μόσχᾳ ἀντιπρόσωπον τοῦ Ἁγίου Ὄρους κ. Ἰάκωβον Βατοπαιδινόν. Μετὰ τὴν πρότασιν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου ὁ ἐπὶ τῶν Ἐκκλησιαστικῶν Ὑπουργὸς κ. ∆. ∆ίγκας ἐπισκεψάµενος τὴν Αὐτοῦ Πανιερότητα [Μελέτιο Μεταξάκη] ἀνήγγειλε Αὐτῇ ἐπισήµως, ὅτι ὑπεβλήθη εἰς τὸν Βασιλέα [τότε Ἀλέξανδρον] διάταγµα διορισµοῦ Αὐτῆς εἰς τὸν Μητροπολιτικὸν Θρόνον Ἀθηνῶν:» (πηγή: περιοδικὸ «Ἐκκλησιαστικὸς Κῆρυξ», ἐκδίδοται κατὰ Σάββατον προνοίᾳ τοῦ Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Ἀθηνῶν κυρίου ΜΕΛΕΤΙΟΥ, ἔτος Η΄, ἐν Ἀθήναις τῆς 17 Μαρτίου 1918, ἀριθµ. 143, σελ. 80-81).

Ἡµέτερον σχόλιον – ὡς ἐν παρόδῳ…

 Ἐδῶ εἴχαµε – ὡς χώρα τῶν Ὀρθοδόξων! - τὸ πρωτοφανὲς «προνόµιο», ἕνας (ἔξοχος κατὰ τὰ ἄλλα) µασόνος (Πυθαγόρας 1977, τεῦχος 58, σελ. 47 καὶ πλειστάκις ἀλλοῦ) πολιτικός, ὁ τότε πρωθυπουργὸς Ἐλ. Βενιζέλος, νὰ καλεῖ τὸν ἐπίσης µασόνο Μητροπολίτη Κιτίου Μελέτιο Μεταξάκη ν’ ἀναλάβει τὸ πηδάλιο τῆς Ὀρθόδοξης Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας! Στὸ σηµεῖο αὐτό, ἕνας ἐκ τῶν παρακαθηµένων µας στὸ Παγκόσµιο Συµβούλιο τῶν «Ἐκκλησιῶν», αἱρετικός, βέβαια, ὁµότιµος, ὡστόσο καὶ ἰσότιµος πρὸς ἡµᾶς, θὰ µποροῦσε, ἐνδεχοµένως, νὰ παρατηρήσει στὸν δικό µας ἐκεῖ Ὀρθόδοξο ἀντιπρόσωπο…

 - Φαίνεται, ἀδελφέ, ὅτι στὴν περίπτωσή σας αὐτή, τὸ Ἅγιον Πνεῦµα “ἀκολουθοῦσε” ὄπισθεν τοῦ Πρωθυπουργικοῦ τηλεγραφήµατος διορισµοῦ … Ἐδῶ ποὺ τὰ λέµε, ὅµως, τί νὰ ἔκανε τότε ὁ πολὺς Ἐλευθέριος Βενιζέλος, ἀφοῦ εἶχε προηγηθεῖ τὸ δι’ ἰσχυρᾶς λιθοβολῆς Ἀνάθεµα κατ’ αὐτοῦ ὑφ’ ὁλοκλήρου τῆς Ἱερᾶς µας Συνόδου!

Ἰδοὺ τὸ σπανιότατο ντοκουµέντο τῆς περιγραφῆς τῆς θλιβερῆς κατὰ τοῦ Βενιζέλου συνοδικῆς πράξεως λιθοβολισµοῦ: «Τὸ ἀπόγευµα τῆς αὐτῆς ἡµέρας [12.12.1916] ἐξεκίνησαν πρὸς τὸ Πεδίον τοῦ Ἄρεως πάντες οἱ κατηγορούµενοι [οἱ κατηγορούµενοι Ἀρχιερεῖς ΜΕΤΑ τὸ ἐν λίθοις “ἀνάθεµα” ποὺ ἐποίησαν κατὰ τοῦ Βενιζέλου], πάντες σχεδὸν οἱ παρεπιδηµοῦντες ἐν Ἀθήναις Ἀρχιερεῖς, ὁ κλῆρος τῶν Ἀθηνῶν, µηδὲ Ἡγουµένων καὶ µοναχῶν ἀπολειφθέντων, ἐκεῖ δὲ µεταβὰς ὁ Μητροπολίτης Ἀθηνῶν [Θεόκλητος Μηνόπουλος] διὰ τῆς ἁµάξης του, ὡς πιστοῦται καὶ ἐκ τῆς ἀνακριτικῆς ἐκθέσεως περὶ αὐτοψίας τῆς σχετικῆς κινηµατογραφικῆς ταινίας, καὶ περιστοιχούµενος ὑπὸ τῶν Συνοδικῶν καὶ Ἀρχιερέων, φέρων ἐγκόλπιον καὶ ἐπανωκαλύµµαυχον, ἄτροµος καὶ ἀκτινοβολῶν ἐκ χαρᾶς προυχώρησεν ἐν µέσῳ τοῦ πλήθους πρὸς τὸν ἐσκαµµένον χῶρον, καί, ἀπαγγέλλων λόγους τινάς, ἔρριψε λίθον, µεθ’ ὅ ἐπηκολούθησεν γενικὸς λιθοβολισµός:» (πηγή: Ἀνώτατον Ἐκκλησιαστικὸν ∆ικαστήριον, ΑΠΟΦΑΣΙΣ καταδίκης τῶν Μελῶν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου [Ἀριθ. 26, 1917] τῆς Ξ∆΄ Περιόδου, ΑΘΗΝΑΙ 1917, σελ. 15 [σύνολο σελίδων 30]).

Φαίνεται, λοιπόν, ὅτι γιὰ τὰ στραβὰ καὶ τ’ ἀνάποδα στὴ Χώρα µας δὲν φταῖνε µόνο κάποιοι κατὰ καιροὺς πολιτικοί, ἀλλὰ πταίουν καὶ ἄλλοι, ἐγγὺς ἡµῶν…

(Στὸ ἑπόµενο φύλλο, ἄλλα παρόµοια.)

Μοναχὸς Ἀβέρκιος

Από τον ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΤΥΠΟ  12 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2016

 Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον       www.egolpion.com

29   ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ  2016

Read more: http://www.egolpion.com/B65B2724.el.aspx#ixzz47lQawrP7