Πρωτ. Ι.ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ: Ἡ Πανθρησκεία ὄργανο τῆς Νέας Τάξεως πραγμάτων - ἀπειλή στὸ χῶρο τῆς Ὀρθοδοξίας [2]

Πρωτ. ΙΩΑΝΝΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

ΘΕΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΚΑΘΟΛΙΚΟΤΗΤΑ

Ή ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΚΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΤΗΤΑ

Κριτικὲς τοποθετήσεις στὸ βιβλίο

«Παγκοσμιότητα καὶ Ὀρθοδοξία»

τοῦ Ἀρχιεπ. Ἀλβανίας κ. Ἀναστασίου

Οἰκουμενισμὸς καὶ θρησκεῖες. «...Τί σημαίνει κατὰ βάθος ὁ ἐπάρατος Οἰκουμενισμός; ... Ὑπὸ τὸν ἐπάρατον Οἰκουμενισμὸν δὲν κρύπτεται ἁπλῶς μία αἵρεσις. Κρύπτεται αὐτὴ αὔτη ἡ ἄρνησις τοῦ ἀποκαλυπτικοῦ χαρακτῆρος τῆς Χριστιανικῆς Πίστεως. Κατὰ τοῦτο ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι χείρων πάσης αἱρέσεως. Ἡ αἵρεσις τοῦ Ἀρείου... καθὼς καὶ πᾶσαι αἳ ἄλλαι αἱρέσεις, ὠχριῶσιν ἐνώπιόν του τέρατος τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Διότι πᾶσαι αἳ Χριστιανικαὶ αἱρέσεις, καὶ αἳ πλέον βλάσφημοι, οὐδὲ διενοοῦντο καν νὰ ἀμφισβητήσωσι τὴν μοναδικότητα καὶ ἀποκλειστικότητα τοῦ Χριστιανισμοῦ ὡς ἀληθείας ἐξ ἀποκαλύψεως. Δία πάσας τὰς αἱρέσεις ὁ Χριστιανισμὸς ἦτο τὸ μονοπώλιον τῆς ἀληθείας καὶ τῆς σωτηρίας. Ἐνῶ διὰ τὸν Οἰκουμενισμὸν πασαι αἳ Θρησκεῖαι ἔχουσι στοιχεῖα ἀληθείας καὶ στοιχεῖα πλάνης, ὁ δὲ Χριστιανισμὸς δὲν ἀποτελεῖ εἰμὴ μίαν Θρησκείαν μεταξὺ τῶν λοιπῶν, ἴσως τὴν εὐγενεστέραν, ἀλλὰ πάντως ὄχι τὴν μοναδικῶς ἀληθινήν...Ἀπὸ Χριστοῦ ἕως σήμερον πολλαὶ καὶ ποικίλαι αἱρέσεις ἀνεφάνησαν. Ποία ὅμως Χριστιανικὴ αἵρεσις, ποῖος αἱρετικὸς ἰσχυρίσθη ποτὲ ὅτι “ὄλαι αἳ Θρησκεῖαι ὑπηρετοῦν τὸν Θεὸν καὶ τὸν ἀνθρωπον”; Ὀρθόδοξοι καὶ αἱρετικοὶ ἐπίστευσαν καὶ διεκήρυξαν ὅτι μία μόνη Θ ρ η σ κ ε ί α “ὑπηρετεῖ  τὸν Θεὸν καὶ τὸν ἀνθρωπον”, ἡ ἀληθὴς θρησκεία, ἡ Θρησκεία τοῦ Χριστοῦ, αἳ δὲ λοιπαὶ πᾶσαι ὑπηρετούσι οὐχὶ τὸν Θεὸν καὶ τὸν ἄνθρωπον, ἀλλὰ τὸν Διάβολον, ἒφ' ὅσον προσφέρουσι τὴν πλάνην καὶ τὸ ψεῦδος καὶ κρατούσι τὸν ἄνθρωπον μακράν του φωτὸς καὶ τῆς σωζούσης ἀληθείας». (Ἀρχιμ. Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου, Ἄρθρα, Μελέται - Ἐπιστολαί, Ἐπιμέλεια Ι.Κ.Γ., Ἐν Ἀθήναις 1981 σ. 163-164).

Γενικὰ

Ἡ Πανθρησκεία ὄργανο τῆς Νέας Τάξεως πραγμάτων 

ἀπειλῆ στὸ χῶρο τῆς Ὀρθοδοξίας.

   Ἡ Σιδηρᾶ Ν. Τάξη Πραγμάτων μὲ ἀπαίτηση παγκόσμιας κυριαρχίας (ἤδη ἀκούγονται φωνὲς γιὰ τὴν ἀνάγκη μίας παγκόσμιας κυβέρνησης) ἐκτὸς ἀπὸ τὸ χρῆμα, τὰ ὄπλα, τὴν πληροφορία, τὴν ἀσφάλεια καὶ τὰ Μ.Μ.Ε. ἔχει ἀνάγκη καὶ τὴν ἰδεολογικὴ καὶ πρὸ πάντων τὴ θρησκευτικὴ κάλυψη τῆς Ν. Ἐποχῆς. Τὴν κάλυψη αὐτὴ παρέχει ἡ Ν. Ἐποχὴ μὲ τὶς ἀποκρυφιστικὲς δοξασίες ποὺ διαχέει παντοῦ, μὲ τὸ κήρυγμα ἀναμονῆς ἑνὸς Νέου Μεσσία, ἑνὸς «ἀβατάρ», ποὺ θὰ δώσει καινούργια, παγκόσμια γνώση καὶ εὐτυχία, ποὺ θὰ καταργήσει κάθε ἀποκλειστικότητα πίστεως, κάθε μισαλλοδοξία στὴ Ν. Ἐποχὴ τοῦ Ὑδροχόου1. Τελικὸς στόχος φαίνεται νὰ εἶναι ἡ ἕνωση ὅλων τῶν Θρησκειῶν, ἡ Πανθρησκεία.

Ἡ Πανθρησκεία ἔχει ἕνα ἰδεολογικὸ ἐργαλεῖο, τὸν Οἰκουμενισμό, ὁ ὁποῖος ξεκίνησε σὰν διαχριστιανικός2 καὶ κατήντησε διαθρησκειακός, ἔχει ἕνα στρατηγεῖο, τὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν στὴ Γενεύη κι ἕνα ἀρχηγό, ἕνα πλανητικὸ ἀρχηγὸ ὅλων τῶν θρησκειῶν, τὸν Πάπα. Τρεῖς φορὲς τὰ τελευταία χρόνια στὴν Ἀσσίζη ὑπὸ τὴν ἡγεσία τοῦ συμπροσευχήθηκαν ἐκπρόσωποι ὅλων τῶν θρησκειῶν, ἐνῶ ἐπανειλημμένα ὁ Πάπας προσεύχεται μὲ τοὺς Ἑβραίους στὶς συναγωγὲς καὶ μὲ τοὺς μουσουλμάνους στὰ τζαμιά.

   Αὐτὴ εἶναι συνοπτικὰ ἡ πορεία, βιαστικὴ ὅπως φαίνεται, πρὸς τὴν πανθρησκεία3. Στὰ πλαίσια τῆς στρατηγικῆς γιὰ τὴν προώθηση τῆς πανθρησκείας ἐπιστρατεύονται ἢ καὶ χρησιμοποιοῦνται ποικίλα πρόσωπα ποὺ κατέχουν ὑψηλὲς θέσεις ἀκόμα καὶ στὸ χῶρο τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἔτσι ὁ προκάτοχος τοῦ σημερινοῦ Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας, Παρθένιος ἰσχυριζόταν δημόσια ὅτι καὶ ὁ Μωάμεθ εἶναι ἕνας προφήτης τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ ὁ Ἐλβετίας Δαμασκηνὸς ἐκτὸς ἀπὸ τὶς συνεχῶς ὀργανούμενες διαθρησκειακὲς συναντήσεις καὶ τὴ δήλωσή του ὅτι «κατὰ βάθος μία Ἐκκλησία ἢ ἕνα τέμενος ἀποβλέπουν στὴν ἴδια πνευματικὴ καταξίωση τοῦ ἀνθρώπου»4, ἐξέδωσε μέσα σὲ εἰδικὴ θήκη τὰ «Ἱερὰ κείμενα», δήλ. τὴν Καινὴ Διαθήκη, τὴν Παλαιὰ Διαθήκη καὶ τό... Κοράνι!

   Ἀπὸ δῶ καὶ κάτω ἀρχίζουν τὰ δύσκολα. Ἐπειδὴ ὁ λόγος ποὺ ἀκολουθεῖ εἶναι περὶ τῆς ἀληθείας καλοῦνται οἱ ἀναγνῶστες μὲ φρόνημα ἀνδρῶο καὶ ἡγεμονικὸ νὰ μείνουν ἀμετακίνητοι καὶ ἑδραῖοι στὴν ἀλήθεια, στὴ μοναδικότητα καὶ ἀποκλειστικότητα τοῦ προσώπου τοῦ γλυκύτατου μᾶς Ἰησοῦ Χριστοῦ, νὰ μὴ παραπλανηθοῦν καὶ ἀπατηθοῦν ἀπὸ πρόσωπα ποὺ ἐκθέτουν πλάνες καταστροφικὲς γιὰ τὴ σωτηρία μας. Συναισθηματικὲς ἐξαρτήσεις, ἐντέχνως καλλιεργούμενες, πρὸς ἐπίσημα πρόσωπα μὲ τὴν προβολὴ ἑνὸς θελκτικοῦ image τοὺς δὲν πρέπει νὰ ἀγγίζουν τὴν καρδιὰ τῶν ὀρθοδόξων. «Ἀλλὰ καὶ ἐὰν ἠμεῖς ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμὶν παρ' ὁ εὐηγγελισάμεθα ὑμίν, ἀνάθεμα ἔστω» (Γάλ.1,8) μᾶς διδάσκει ὁ θεῖος Ἀπόστολος. Καὶ τί εἶναι λαμπρότερο καὶ ὀμορφότερο ἀπὸ ἕναν ἄγγελο!

   Ὅσα θὰ λεχθοῦν εἶναι μία κριτικὴ στὶς θρησκευτικὲς ἰδέες καὶ ἀπόψεις ποὺ διατυπώνονται στὸ βιβλίο τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀλβανίας κ. Ἀναστασίου Γιαννουλάτου «Παγκοσμιότητα καὶ Ὀρθοδοξία» (Ἐκδόσεις Ἀκρίτα 2000). Ἡ κριτική μας δὲν ἔχει χαρακτήρα προσωπικῆς ἐπιθέσεως ἂν καὶ πολλοὶ ἀντὶ νὰ τοποθετηθοῦν καὶ νὰ ἀπαντήσουν στὶς ἐκφερόμενες ὑπὸ διαφόρων θέσεις κι ἀντιθέσεις ἀρέσκονται νὰ φορτίζουν συναισθηματικὰ τὴν «πολιτισμένη» ἀτμόσφαιρα τῆς διακινήσεως ἰδεῶν καὶ ἀπόψεων κατηγορώντας τοὺς ἀσκοῦντας κριτικὴ γιὰ ἔλλειψη εὐγένειας καὶ «τάκτ», γιὰ μισαλλοδοξία καὶ φανατισμό, γιὰ ἄδικες προσωπικὲς ἐπιθέσεις. Βέβαια εἶναι ἀδύνατον κάνοντας κριτικὴ νὰ μὴν ἀναφερθοῦμε μὲ ἀκρίβεια στὶς ὑπογεγραμμένες ἐπώνυμες ἀπόψεις τοῦ πολυδιαφημισμένου αὐτοῦ βιβλίου.

   Ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Τιράνων καὶ πάσης Ἀλβανίας κ. Ἀναστάσιος, καθηγητὴς θρησκειολογίας περιλαμβάνει στὸ βιβλίο τοῦ ὁμιλίες ποὺ ἔκαμε σὲ διάφορους ἀκαδημαϊκοὺς χώρους, διεθνῆ διαθρησκειακὰ καὶ θρησκευτικοπολιτικὰ Fora. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ αὐξάνει καὶ τὴν εὐθύνη τοῦ ἔναντι ὅλων τῶν ἀποδεκτῶν τῶν μηνυμάτων του, γιατί ὅλοι οἱ χριστιανοὶ τῶν διαφόρων Ὁμολογιῶν καὶ οἱ ἐκπρόσωποι τῶν διαφόρων θρησκειῶν γνωρίζοντας τὸν ὡς ἕνα φημισμένο ἡγέτη μίας τοπικῆς Ἐκκλησίας τὸν θεωροῦν καὶ αὐθεντικὸ ἐκφραστὴ τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως. Γι' αὐτὸ κρίνουμε ἀπαραίτητο νὰ ἐξετάσουμε τὶς βασικὲς θέσεις τοῦ βιβλίου, ἐπειδὴ φρονοῦμε ὅτι πολλὲς ἀπ' αὐτὲς παρεκκλίνουν τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καὶ Θεολογίας καὶ ἀποτελοῦν πρόσκομμα στὴ σωτηρία καὶ σκάνδαλο στὴν ἐν Χριστῷ τρίβο τῶν ἀδελφῶν μας καὶ τῶν πνευματικῶν μας τέκνων. Ἐξ ἄλλου ὅ,τι γράφει ἕνας ποιμὴν τῆς Ἐκκλησίας δὲν εἶναι ἰδιωτική του ὑπόθεση, ἀλλὰ ἀπόθεση ὁλοκλήρου της Ἐκκλησίας. Ἔτσι γιὰ παράδειγμα ἀκόμη καὶ οἱ Ἐπιστολὲς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου πρὸς τὸν Τιμόθεον καὶ πρὸς τὸν Τίτο, οἱ Πράξεις τῶν Ἀποστόλων ποὺ γράφονται γιὰ τὸν "κράτιστο Θεόφιλο", ἡ Γ' Ἐπιστολὴ Ἰωάννου πρὸς Γάϊον εἶναι κτῆμα ὅλης της Ἐκκλησίας. Τὸ ἴδιο καὶ οἱ Ἐπιστολὲς καὶ οἱ πραγματεῖες τῶν Ἁγίων Πατέρων. Ἀποτελοῦν θησαυρὸ γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας ἐπειδὴ ὑπομνηματίζουν τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ πλουτίζουν τὴ θεολογία μας. Γι' αὐτὸ γίνονται ἀποδεκτὲς μὲ εὐγνωμοσύνη ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας. Καὶ ἀντιθέτως κείμενα αἱρετικῶν καὶ κείμενα ποὺ δὲν συνδέονται μὲ τὴν ὀρθόδοξη θεολογία κρίνονται, κατακρίνονται καὶ ἀποβάλλονται ἀπὸ τὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας.

---

1. Περὶ «Νέας Ἐποχῆς» βλ. π. Ἀντωνίου Ἀλεβιζοπούλου, Ἀποκρυφισμός, Γκουρουϊσμός, «Νέα Ἐποχή», ἔκδοσις Ι. Μητροπόλεως Νικοπόλεως καὶ τὸ εἰδικὸ τετρασέλιδο «Ἡ ἀλήθεια γιὰ τὴ λεγομένη Νέα Ἐποχή», Ἔκδοση τοῦ περιοδικοῦ «Παρακαταθήκη» (μοναχὸς Ἀρσένιος Βλιαγκόφτης).

2. Περὶ Οἰκουμενισμοῦ βλ. (Γιὰ τὴν ἱστορία τοῦ) Β. Σταυρίδου-Εὐαγγελίας Βαρελὰ Ἱστορία τῆς Οἰκουμενικῆς κινήσεως. Πατριαρχικὸ Ἵδρυμα Μελετῶν, Θεσσαλονίκη 1996. Ἐπίσης γιὰ μία ὀρθόδοξη τοποθέτηση βλ. Ἀρχιμ. Ἰουστίνου Πόποβιτς, Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ Οἰκουμενισμός, ἔκδοσις «Ὀρθόδοξη Κυψέλη» καὶ τὸ «Ὑπόμνημα περὶ Οἰκουμενισμοῦ Πρὸς τὸν Μακαριώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κ. Χριστόδουλον», Ἔκδοσις Περιοδικοῦ «Παρακαταθήκη» 1999.

3. Μόνο μέσα σὲ Δεκέμβριο 2001-Μάρτιο 2002 μὲ πρωτοβουλία ἢ συμμετοχὴ Ὀρθοδόξων πραγματοποιήθηκαν τέσσερεις διαθρησκειακὲς συναντήσεις: Στὶς Βρυξέλλες μὲ πρωτοβουλία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, στὸ Ἰρᾶν μὲ ἐπίσκεψη τοῦ Οἰκουμενικοῦ πατριάρχου στὴν Τεχεράνη, καὶ στὴν Ἀσσίζη μὲ πρωτοβουλία τοῦ Πάπα καὶ συμμετοχὴ δύο Ὀρθοδόξων πατριαρχῶν καὶ ἐκπροσώπων ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν πλὴν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καὶ στὴν Κύπρο μὲ πρωτοβουλία τῆς Μονῆς Κύκκου.

4. Ὑπόμνημα περὶ Οἰκουμενισμοῦ σελ. 12 -13.

 Αντιαιρετικόν Ἐγκόλπιον    www.egolpion.com

5  ΙΟΥΛΙΟΥ  2012

http://www.egolpion.com/genika_pagosmiotita.el.aspx