«Οἱ ἀνόητοι καί κενόδοξοι θεωροῦν ὀρθές τίς πορεῖες τῆς ζωῆς τους, ἐνῶ στήν πραγματικότητα εἶναι διεστραμμένες καί ὀλέθριες. Ὁ σοφός ὅμως ἄνθρωπος ἀκούει τίς συμβουλές τῶν ἄλλων καί δέχεται ὑποδείξεις». Παρ. ιβ΄: 15

«Τίποτε δέν ὁδηγεῖ τόσο πολύ στήν ἔπαρση καί δέν ἀποχωρίζει τόν ἄνθρωπο ἀπό τούς ἄλλους, ὅσο τό νά νομίζει ὅτι εἶναι αὐτάρκης καί δέν ἔχει ἀνάγκη ἀπό κανένα. Γι᾿ αὐτό καί ὁ Θεός μᾶς ἔφτιαξε ἔτσι, ὥστε νά ἔχουμε ὁ ἕνας ἀνάγκη ἀπό τόν ἄλλο. Κι ἄν ἀκόμη εἶσαι σοφός, θά ἔχεις τήν ἀνάγκη κάποιου ἄλλου. Διότι εἶναι δυνατόν πολλές φορές καί ὁ σοφός νά μήν ἔχει ἐπίγνωση τί εἶναι σωστό, και ἀντίθετα ὁ πιό ἀνόητος νά βρεῖ καί νά προτείνει κάτι ἀπό τά πρέποντα καί ὀρθά». 

Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου,
Εἰς τήν πρός Ρωμαίους, ὁμιλ. ΚΓ΄, ΕΠΕ 17, 488-490