Κυριακή Πεντηκοστῆς 1981

Τά χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, πίστις, πραότης, ἐγκράτεια, φόβος Θεοῦ, ὑπομονή, ταπείνωσις, ἀνεξικακία, ζῆλος, ἀγαθωσύνη, αὐταπάρνησις, θεῖος ἔρωτας. Νά τά μελετᾶμε συνέχεια αὐτά καί νά ἐξετάζουμε τόν ἑαυτό μας, ἄν τά ἔχουμε. Νά διακρίνουμε, τί εἶναι τοῦ Θεοῦ καί τί τοῦ διαβόλου· καί ἐκεῖνα πού εἶναι τοῦ διαβόλου νά τά ἀποφεύγουμε καί νά τά ἀποβάλλουμε. Ὁ φθόνος, ἡ κατάκρισις, τό μῖσος, ἡ μνησικακία εἶναι ἀπ᾿ τόν διάβολο καί πρέπει νά τά διώχνουμε. Ὁ μοναχός θά κριθῆ ἀπ᾿ τίς λεπτομέρειες. Γι᾿ αὐτό καί τό παραμικρό νά τό ψηλαφοῦμε καί νά τό ἐξετάζουμε. Ὁ Θεός θέλει νά εἴμαστε Ἄγγελοι, νά ζοῦμε σάν Πολυόμματα καί νά ἔχουμε ταπείνωσι καί συντριβή.

Τό Ἅγιον Πνεῦμα εἶναι σάν τήν αὔρα, σάν τήν πάχνη, πού ὅπου πέφτει δροσίζει. Μερικές φορές ἔρχεται σάν φλόγα καί λές ἀπό ποῦ ἔρχεται αὐτή ἡ φωτιά; Ἤ σάν ἀεράκι καί κοιτᾶς γύρω σου νά δῆς ἀπό ποῦ ἔρχεται, ἀλλά δέν βλέπεις τίποτε. Γιατί αὐτή ἡ φλόγα πού φλογίζει τά σπλάγχνα σου, τήν καρδιά σου, καί κάνει τόν νοῦ σου φωτεινό, δέν καίει, ἀλλά δροσίζει. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος προσέχη στήν ὑπακοή καί στήν ταπείνωσι, ὁ Χριστός δωρεάν τοῦ χαρίζει τήν Χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀλλά θέλει νά Τόν ἀγαπήσουμε πολύ, ὄχι ψεύτικα. Ὅπως ἀγαποῦμε πολύ ἕνα πρόσωπο καί τό προσέχουμε καί τό στολίζουμε καί προσπαθοῦμε νά τό φυλάξουμε, ἔτσι πρέπει καί τόν Χριστό νά Τόν ἀγαποῦμε. Ὁ Χριστός δέν θέλει πολλά πράγματα ἀπό μᾶς. Τόν νοῦ μας μόνο θέλει νά μή τόν ἀφήνουμε νά ἀσχολῆται μέ μεμψιμοιρίες, μέ πράγματα τοῦ κόσμου, ἀλλά νά ἀδολεσχῆ σέ θεωρία ὅλην τήν ἡμέρα.

Ἄλλοτε νά εἴμαστε γονατισμένες στά πόδια τοῦ Χριστοῦ καί νά τά ἀγκαλιάζουμε. Σάν τήν Μαρία τήν Μαγδαληνή πού ἀπ᾿ τόν πολύ σεβασμό, ὅπως παριστάνεται στίς ἁγιογραφίες, κάλυπτε μέ τά ροῦχα τά χέρια της, γιά νά ἀγκαλιάση τά πόδια Του. Ἀπό ᾿ κεῖ νά πηγαίνουμε τήν ψυχή μας στόν Παράδεισο, στούς τόπους τῶν Ἁγίων. Καί ὅταν οἱ πειρασμοί μᾶς περικυκλώνουν, νά κρεμώμαστε στόν τράχηλο τοῦ Γέροντα, γιά νά μᾶς περάση ἀπό τίς παγίδες τοῦ διαβόλου, ὥστε νά μή πάθουμε τίποτε. Ὅταν ἔτσι περνοῦμε ὅλη μέρα, τότε θά νομίζουμε ὅτι καί ἐδῶ Παράδεισος εἶναι. Καί ἔρχεται καί γίνεται ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου σάν βελοῦδο ἄσπρο. Τίποτε δέν τήν ἐπηρεάζει. Τά ἐλαττώματα τῶν ἄλλων δέν τῆς φαίνονται τίποτε. Μόνο αἰσθάνεται ὅτι αὐτή εἶναι χειρότερη ἀπό ὅλους καί δέν θέλει νά ἀκούη νά τῆς λένε καλά λόγια, ἀλλά νά τήν μαλώνουν, νά τήν ἐξευτελίζουν. Καί ἄν δῆ κάποια ἄλλη ψυχή πεσμένη, κλαίει γι᾿ αὐτήν καί προσεύχεται ἀπ᾿ τήν πολλή ἀγάπη ποῦ αἰσθάνεται.

Ἡ εὐσπλαγχνία τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀτελείωτη σάν τό πέλαγος, σάν τόν οὐρανό. Ὁ Θεός δέν λέει γιατί ἁμάρτησες, ἀλλά γιατί δέν σηκώνεσαι. Ὅλα μᾶς τά συγχωρεῖ, ἀρκεῖ νά μετανοοῦμε, μόλις καταλαβαίνουμε ὅτι κάναμε ἕνα σφάλμα. Ἄνθρωποι δέν εἴμαστε; Πέφτουμε . Ὅμως σηκωνώμαστε. Ὁ Χριστός πολύ μᾶς ἀγάπησε. Ποιός; Αὐτός πού δημιούργησε ὅλο τόν κόσμο. Μᾶς διάλεξε μέσα ἀπό τόν κόσμο καί μᾶς ἔκανε νύμφες Του. Οἱ νύμφες τοῦ Χριστοῦ πρέπει νά εἶναι ἀκέραιες, νά ἔχουν ὑπακοή καί ταπείνωσι. Ὁ ἐπίγειος νυμφίος θέλει νά ἔχη ἡ νύμφη του παπούτσια, φορέματα, θέλει τά δικά του. Ὁ οὐράνιος Νυμφίος θέλει ὑπακοή, ταπείνωσι, σεβασμό, ἐγκράτεια, ὄχι ἀργολογία καί ἀντιλογία. Θέλει ἀκρίβεια καί ἰδιαίτερα στό θέμα τῆς ὐπακοῆς. Ἡ ὑπακοή θά φέρη τήν εἰρήνη, τή γαλήνη τῆς ψυχῆς, τήν καλωσύνη, τήν πραότητα, τό μεγαλεῖο τοῦ Θεοῦ. Μέ τήν ὑπακοή θά δῆ τόν Θεό. Ὁ μοναχός πού ἔχει ὑπακοή, δέν αἰσθάνεται καμμία δέσμευσι, εἶναι σάν τό ἐλεύθερο πουλάκι. Αἰσθάνεται ξένοιαστος, ὅπως τά πουλάκια, τά ἀηδονάκια, τά χελιδονάκια πού κελαηδοῦν καί ὑμνολογοῦν τόν Θεό. Ὅταν τηρῆ κανείς τό θέμα τῆς ὑπακοῆς καί τῆς ἀναπαύσεως τοῦ Προεστῶτος Γέροντα ἤ Γερόντισσας ἀναπαύει τόν Θεό, διότι ἡ ὑπακοή γίνεται γιά Ἐκεῖνον. Πρέπει νά γίνουμε πραγματικές νύμφες Του καί νά Τόν ἀγαποῦμε. Εἴπαμε καί ἄλλοτε ὁ Χριστός ζηλεύει, εἶναι ζηλωτής καί θέλει ἐξ ὁλοκλήρου νά Τοῦ προσφέρουμε τήν ἀγάπη μας. Ὅταν θἆναι ἀληθινή ἡ ἀγάπη μας, θά εἴμαστε ἐν τάξει καί στό καθῆκον καί στήν ἐκκλησία καί στό ἐργόχειρο, παντοῦ.

Τέλος καί τῷ Θεῷ δόξα!

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»
Ἀπό τό βιβλίο: "Λόγια καρδιᾶς"

Ἱ. Μ. Παναγίας Ὁδηγήτριας Πορταριᾶς Βόλου.