Γέροντος Παϊσίου: 1)Λογισμοί 2)«Προσευχή νά βγοῦν Μακκαβαῖοι».

1)Λογισμοί του αγιασμένου ανθρώπου και λογισμοί του πονηρού ανθρώπου (Γέροντας Παϊσιος)

Ο Γέροντας Παϊσιος μιλάει σε επισκέπτες του.

- Γέροντα, αυτός πού έχει αγιότητα καταλαβαίνει ποιος είναι πονηρός;
- Ναί,  τόν  πονηρό  τον  καταλαβαίνει, όπως  καταλαβαίνει  καί  τήν  αγιότητα  ενός  Αγίου.
Βλέπει  το  κακό,  άλλα  συγχρόνως  βλέπει  καί  τόν  εσωτερικό  άνθρωπο  καί  διακρίνει  ότι  το κακό είναι τοϋ πειρασμού καί έρχεται άπ’ εξω. Μέ τά μάτια της ψυχής του βλέπει τά δικά του σφάλματα μεγάλα, ενώ τών άλλων μικρά. Τά βλέπει στ’ αλήθεια μικρά, όχι ψεύτικα. Μπορεί νά βλέπη  ότι  είναι  εγκλήματα,  αλλά  δικαιολογεί  μέ  τήν  καλή  έννοια  τις  πονηριές  του  κακού ανθρώπου δεν τόν περιφρονεί, δέν τόν θεωρεί κατώτερο του. Μπορεί μάλιστα νά τόν θεωρή
καί καλύτερο  άπό  τόν  εαυτό  του  καί  νά  τόν  ανέχεται  εν  γνώσει  του  για  πολλούς  λόγους.
Βλέπει λ.χ. τήν κακότητα ενός εγκληματία, αλλά σκέφτεται ότι εκείνος έφθασε στο σημείο να κάνη εγκλήματα, γιατί δέν βοηθήθηκε, και ότι θά μπορούσε και ό ίδιος να ήταν στην θέση του, άν δέν τον βοηθούσε ό Θεός. Έτσι δέχεται πολλή Χάρη. Αντίθετα, ό πονηρός άνθρωπος, ενώ βλέπει τήν  αγιότητα  τού  άλλου,  δέν  γνωρίζει  τους  καλούς  λογισμούς  πού  έχει,  όπως ούτε  ό διάβολος τους γνωρίζει.

Όποιος  κάνει  λεπτή  εργασία,  δικαιολογεί  τόν  άλλον  και  οχι  τόν  εαυτό  του.  Και  όσο προχωρεί πνευματικά, τόσο ελευθερώνεται και τόσο αγαπά τόν Θεό και τους ανθρώπους.
Τότε  δέν  μπορεί  νά  καταλάβη  τί  θά  πή  κακία,  γιατί  όλο καλούς  λογισμούς  έχει  γιά  τους άλλους και όλο αγνά σκέφτεται και τά βλέπει όλα πνευματικά, άγια. Ωφελείται ακόμη και άπό τις πτώσεις των συνανθρώπων του, τις όποιες χρησιμοποιεί γιά γερό φρένο στον εαυτό του, γιά νά προσέχη νά μήν εκτροχιασθή. Αντίθετα, ένας πού δέν έχει εξαγνισθή, σκέφτεται πονηρά και βλέπει όλα τά πράγματα πονηρά. Ακόμη και τά καλά τά μολύνει μέ τήν πονηρία του.  Δέν  ωφελείται  ούτε  και  άπό  τις  αρετές  τών  άλλων,  γιατί  είναι  σκοτισμένος  άπό  τήν μαυρίλα τοϋ άνθρωποκτόνου, οπότε  και  αυτές τις ερμηνεύει μέ το πονηρό του λεξικό. Πάντα
είναι στενοχωρημένος  και  πάντα  στενοχωρεί  τους  συνανθρώπους  του  μέ  τήν  πνευματική του  αυτή  μαυρίλα.  Άν  θέλη  νά  έλευθερωθή,  πρέπει  νά  καταλάβη  ότι έχει  ανάγκη  άπό εξαγνισμό, γιά νά έρθη και ή διαύγεια ή πνευματική, ή κάθαρση τού νου και της καρδιάς.
- Και όταν, Γέροντα, ο ίδιος άνθρωπος γίνεται πότε πονηρός και πότε καλός;
- Τότε δέχεται ανάλογες επιδράσεις και αλλοιώσεις. Ό άνθρωπος είναι τρεπτός. Οι πονηροί λογισμοί  άλλοτε  είναι  τοϋ  πειρασμού  και  άλλοτε  ό  ίδιος  ό  άνθρωπος  σκέφτεται  πονηρά.
Πολλές φορές δηλαδή ό πειρασμός δημιουργεί καταστάσεις, γιά νά φέρνουν οί άνθρωποι κακούς  λογισμούς.  Έναν  αρχιμανδρίτη,  όταν  ήρθε  γιά  πρώτη  φορά  στο  Καλύβι,  δεν πρόλαβα νά τον δώ. Την δεύτερη φορά πού ήρθε, δεν μπορούσα νά τον δώ, επειδή ήμουν βαριά άρρωστος, και του είπα νά ερθη μιά άλλη φορά, γιά νά συζητήσουμε. Τότε εκείνος μπήκε σέ λογισμούς ότι δέν τον θέλω, ότι έχω κάτι μαζί του, και πήγε κάτω στο μοναστήρι και έκανε παράπονα. Αυτό όλο ήταν τού πειρασμού.
Πηγή: Γέρων Παΐσιος

2)Γέροντας Παϊσιος: «Προσευχή νά βγοῦν Μακκαβαῖοι».

Χειμώνα καιρό ήρθαν μια μέρα στο Καλύβι ογδόντα άτομα, από φοιτητές μέχρι σκηνοθέτες. Έκλαιγαν και ρωτούσαν αν μπορούν να σπουδάσουν Θεολογία! Είναι εξωφρενική η κατάσταση στον κόσμο! Όλοι ζητούν κάτι, χωρίς να ξέρουν οι περισσότεροι τί ζητούν. Άλλοι με μπουζούκια ψάχνουν την αλήθεια! Άλλοι με εξωφρενική μουσική ζητούν τον Χριστό!
- Γέροντα, αλήθεια, τί αναζήτηση έχει ο κόσμος! Τόσοι άνθρωποι να έρχωνται και να στέκωνται όρθιοι και να περιμένουν ώρες!
- Μέσα στα σημεία των καιρών είναι και αυτό∙ να ζητάη ο κόσμος βοήθεια από εμένα τον ταλαίπωρο. Δεν βλέπω κάτι το καλό στον εαυτό μου και απορώ τί βρίσκουν οι άνθρωποι και τρέχουν σε μένα. Κολοκύθι με φλούδα καρπουζιού είμαι. Στις μέρες μας το κολοκύθι το τρώνε για καρπούζι, γιατί έχει φλούδα καρπουζιού. Ξεκινούν από την άκρη του κόσμου και δεν είναι σίγουροι∙ θα με βρουν, δεν θα με βρουν. Και τον εαυτό μου τον σιχαίνομαι μα και τον κόσμο τον πονάω. Πού έχουμε φθάσει! Πού κατήντησε ο κόσμος! Ο Προφήτης Ηλίας αναφέρει ότι θα ‘ρθη καιρός που οι άνθρωποι θα βρουν έναν που θα έχη ιμάτιο και θα του πουν: «Έλα να σε κάνουμε βασιλιά!». Ο Θεός να μας λυπηθή!
Όταν διαβάζω τον 28ο Ψαλμό που είναι «Γι’ αυτούς που κινδυνεύουν στην θάλασσα», λέω: «Θεέ μου, και η στεριά, ο κόσμος όλος, έγινε χειρότερη θάλασσα, γιατί πνίγει τον κόσμο πνευματικά». Και όταν έρχεται κόσμος απογοητευμένος ,τους διαβάζω τον 93ο και τον 36ο Ψαλμό. «Θεός εκδικήσεων Κύριος∙ Θεός εκδικήσεων επαρρησιάσατο. Υψώθητι ο κρίνων την γην, απόδος ανταπόδοσιν τοις υπερηφάνοις… Τον λαόν σου , Κύριε, εταπείνωσαν και την κληρονομίαν σου εκάκωσαν … Και εγένετό μοι Κύριος εις καταφυγήν και ο Θεός μου εις βοηθόν ελπίδος μου…» Δίνουν μεγάλη παρηγοριά! Με μια ματιά στον Ουρανό θα άλλαζαν τα πράγματα. Αλλά βλέπεις, δεν σκέφτονται τον Θεό σήμερα οι άνθρωποι. Γι’ αυτό δεν βρίσκεις ανταπόκριση∙ δεν μπορείς να συννενοηθής.
Συνέχεια παρακαλώ τον Θεό να παρουσιάση σωστούς ανθρώπους, Χριστιανούς, για να βοηθούν τον κόσμο, και τους σωστούς να τους κρατήση χρόνια. Να κάνουμε προσευχή να φωτίση ο Θεός να βγουν άλλοι, νέοι άνθρωποι, αγνοί, να βγουν Μακκαβαίοι, γιατί οι τωρινοί καταστρέφουν τον κόσμο. Οι νεώτεροι μπορεί να έχουν απειρία, αλλά δεν έχουν ψευτιά, πονηριά. Να παρακαλούμε να φωτίζη ο Θεός ανθρώπους όχι μόνο στην Εκκλησία, αλλά και αυτούς που κυβερνούν, να έχουν φόβο Θεού, για να μπορέσουν κάτι να πουν. Λίγο, μια φωτισμένη κουβέντα αν πουν ,τακ, αλλάζουν μια κατάσταση. Αν πουν μια ανοησία, μπορεί ολόκληρο το κράτος να το τσαλακώσουν. Μια καλή απόφαση είναι ευεργεσία για τον κόσμο. Μια άσχημη απόφαση είναι καταστροφή. Δεν είναι μόνον η υλική δυστυχία, που πεινούν, που δυστυχούν οι άνθρωποι∙ η πνευματική δυστυχία είναι πιο μεγάλη. Η προσευχή πολύ θα βοηθήση να τους φωτίση λιγάκι ο Χριστός. Παίρνει το κατσαβιδάκι ο Χριστός, λίγο ένα στρίψιμο, μια βόλτα πίσω… εντάξει∙ όλα τακτοποιούνται! Σιγά-σιγά, όταν ο Θεός φωτίζη μερικούς ανθρώπους, τότε το κακό εξευτελίζεται μόνο του. Γιατί το κακό μόνο του καταστρέφεται, δεν το καταστρέφει ο Θεός. Τελικά τα πράγματα θα έρθουν στη θέση τους. Βλέπω ότι πολλοί που έχουν μια θέση καταλαβαίνουν, πονούν και αγωνίζονται, και ιδιαίτερα το χαίρομαι!
Από το βιβλίο «Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο», Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου Λόγοι Α΄, Ιερόν Ησυχαστήριον “Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος”, Σουρωτή Θεσσαλονίκης
 http://vatopaidi.wordpress.com/2010/06/16