Ἕνα βράδυ βλέπει στὸ ὄνειρό της ὅτι συναντήθηκε μὲ τὸν Γέροντα Πορφύριο κι ὅτι τοῦ μίλησε γι’ αὐτὸ τὸ πρόβλημά της. Ξυπνώντας τὸ πρωὶ τοῦ τηλεφώνησε, γιὰ νὰ τὸν ρωτήσει πότε θὰ μποροῦσε νὰ πάει νὰ τὸν δεῖ. Καί, κατάπληκτη, τὸν ἄκουσε νὰ τῆς λέει: “Μὰ ἀφοῦ μοῦ τὰ εἶπες ψές. Πάλι νὰ μοῦ ξαναπεῖς τὰ ἴδια;”.
Ἔκλαιε ἀπελπισμένη ὅλο τὸ βράδυ
Μία ἄλλη κυρία ἀντιμετώπιζε κάποτε ἕνα σοβαρὸ πρόβλημα, γιὰ τὸ ὁποῖο συνεχῶς καὶ γιὰ καιρὸ μιλοῦσε μὲ τὸν Γέροντα Πορφύριο. Ἐκεῖνος πάντοτε τὴν καθησύχαζε καὶ τὴν διαβεβαίωνε ὅτι, τελικά, τὸ πρόβλημά της θὰ εἶχε αἴσια λύση – αὐτή, ποὺ ἐπιθυμοῦσε ἡ ἴδια – ἐνῶ τὰ γεγονότα ἔδειχναν, ἀκριβῶς τὸ ἀντίθετο.
Ἡ κυρία αὐτὴ ἔβλεπε ὅτι ὅσο περνοῦσε ὁ καιρός, τὰ πράγματα χειροτέρευαν, ἀντὶ νὰ βελτιώνονται. Καὶ ἕνα βράδυ, ὅταν πλέον πληροφορήθηκε ὅτι τὶς ἑπόμενες ἡμέρες θὰ συνέβαινε αὐτὸ ἀκριβῶς ποὺ φοβόταν, ἐνῶ ὁ Γέρων Πορφύριος δὲν σταματοῦσε νὰ τὴ διαβεβαιώνει ὅτι δὲν θὰ συνέβαινε, ἔνιωσε τόση δυστυχία καὶ τόση ἀπελπισία, ποὺ πέρασε ὅλο τὸ βράδυ κλαίγοντας καὶ φωνάζοντας: “Παππού, παππού. Γιατί παππού; Ἐσὺ δὲ μοῦ ἔλεγες ὅτι ὅλα θὰ πήγαιναν καλά; Καὶ τώρα, παππού, ἐγὼ τί κάνω;”. Αὐτὰ ἔλεγε κι ἔκλαιγε ὅλο τὸ βράδυ.
Μόλις ξημέρωσε, κτυπᾶ τὸ τηλέφωνο τοῦ σπιτιοῦ της καί, κατάπληκτη, ἀκούει τὴ φωνὴ τοῦ Γέροντος Πορφυρίου: “Ἔλα, παιδί μου, τί κάνεις ἔτσι; Ὅλο τὸ βράδυ μοῦ φώναζες καὶ δὲ μ’ ἀφησες νὰ ἡσυχάσω. Γιατί κάνεις ἔτσι; Ἀφοῦ σοῦ εἶπα ὅτι ὅλα θὰ πᾶνε καλά”.
Ἐμβρόντητη ἡ κυρία… Πῶς γνώριζε ὁ Γέροντας Πορφύριος ὅτι ὅλο τὸ βράδυ τὸν φώναζε; Καὶ πῶς συνέχιζε νὰ ἐπιμένει ὅτι ὅλα θὰ πᾶνε καλά;
Ὁ Θεὸς τὸν εἶχε, φυσικά, βοηθήσει καὶ σ’ αὐτὴ τὴν περίπτωση νὰ προΐδει σωστά. Τὰ προβλήματα τῆς γυναίκας λύθηκαν μέσα σὲ λίγες ἡμέρες καὶ ὅλα ἔγιναν ὅπως τὰ εἶχε προείπει ὁ Γέροντας Πορφύριος.
(Ἀνθολόγιο Συμβουλῶν Γέροντος Πορφυρίου, σελ. 353-354)
http://www.porphyrios.net/?p=1631
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου