«Μεταπατερικών έργα και ημέραι». Το κείμενο της ομιλίας του Ιωάννη Μαρκά στην Ημερίδα «Πατερική Θεολογία καί μεταπατερική αίρεση» Β΄ Μέρος (Τελευταίο)

ΜΕΤΑΠΑΤΕΡΙΚΩΝ  ΕΡΓΑ  ΚΑΙ  ΗΜΕΡΑΙ 

ΕΙΣΑΓΩΓΗ - ΣΥΝΟΠΤΙΚΗ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ

Μέρος Β΄ (τελευταίο)

Ιωάννου  Ν.  Μαρκά 

 Δ) Το «μεταπατερικό» συνέδριο, η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι

    

 Κάπως έτσι φτάσαμε στο τετραήμερο 3-6 Ιουνίου 2010, και το περίφημο συνέδριο «Νεο-πατερική σύνθεση ή μετα-πατερική θεολογία: Το αίτημα της θεολογίας της συνάφειας στην Ορθοδοξία». 

Ένα συνέδριο που χρηματοδοτήθηκε από το «ορθόδοξο» τμήμα του Fordham University της Νέας Υόρκης, ενός ιησουίτικου-παπικού ιδρύματος, το οποίο βρίσκεται πίσω από την διοργάνωση των περισσότερων σχεδόν διαχριστιανικών και οικουμενιστικών συμποσίων ανά την υφήλιο, καθώς και το γερμανικό πανεπίστημιο του Munster. 

Για το συνέδριο αυτό έχουν γραφτεί πάρα πολλά, έχουν γίνει αρκετές αξιόπιστες αναλύσεις και γι’ αυτό δεν προτιθέμεθα να προσθέσουμε ακόμη μία. Εκτιμούμε πως μία απόλυτα εξειδικευμένη ανάλυση μπορεί να βρεί κανείς στο καταπληκτικό «Υπόμνημα» του Μητροπολίτου Γλυφάδας π. Παύλου κατά της «μεταπατερικής - συναφειακής θεολογίας» προς την Ιερά Σύνοδο [1] . 

Εμείς απλώς εδώ να προσθέσουμε ότι το εν λόγω συνέδριο, ουσιαστικά συμπύκνωσε τη θεματολογία όλων των προηγουμένων «ακαδημαϊκών» περιόδων, με μόνη διαφορά πως επίσημα «ο επίμαχος όρος τέθηκε ως ένα ανοιχτό ερώτημα προς συζήτηση και διερεύνηση…». 

Το –ουσιαστικά- καταφατικό ερώτημα («προς μία μεταπατερική θεολογία»;), που επέλεξε για τίτλο της εισηγησής του ο διευθυντής της «Ακαδημίας», κ. Παντελής Καλαϊτζίδης, μαζί με τη διαπίστωση του πως καθίσταται «επείγον το αίτημα της νέας σάρκωσης του λόγου και της συναφειακής ανάγνωσης των Πατέρων, θέτοντας ταυτόχρονα το ερώτημα της δυνατότητας ύπαρξης μιας μετα-πατερικής ορθόδοξης θεολογίας» [2] , απαντά στην υποκριτική απορία των «μεταπατερικών» θεολόγων, που έξι μήνες αργότερα θέλησαν «να βγουν κι από πάνω», λέγοντας πως στο συνέδριο αυτό «δεν θίχθηκε κανένα εκκλησιαστικό δόγμα ή Σύμβολο της Πίστεως…».  

Δεν έχουν τη στοιχειώδη λεβεντιά και αξιοπρέπεια να υποστηρίξουν ευθαρσώς τα αιρετικά τους πιστεύω, που συνίστανται στην προτεσταντικής προελεύσεως μείωση και ακύρωση της Πατερικής Παραδόσεως.

Ε) Από το «μεταπατερικό», στο «εθνομηδενιστικό» ύφος

   

 Το πολυπολιτισμικό πνεύμα της «Ακαδημίας Θεολογικών Σπουδών» όμως, εκτός από «μεταπατερικό» είναι και άκρως «εθνομηδενιστικό».  Σε ένα θεολογικό ίδρυμα που η λέξη «αίρεση» μοιάζει να είναι απαγορευμένη παντελώς, υπάρχει μία περίπτωση που η λέξη αυτή χρησιμοποιείται αφειδώς. 

Κι αυτή η περίπτωση ισχύει όταν οι εκσυγχρονιστές «μεταπατερικοί», έχουν ευκαίρως-ακαίρως τη δυνατότητα να κατακεραυνώσουν οτιδήποτε «πατριωτικό» τους χαλάει την πολυπολιτισμική και νεοταξική συνταγή τους. 

Έτσι θυμούνται να κάνουν λόγο για «αίρεση του εθνοφυλετισμού», και ταυτόχρονα να επιτίθενται σε ιεράρχες που διέπονται από έντονο πατριωτικό φρόνημα ή και σε εξέχοντα στελέχη της κοινωνίας, όταν αυτά εκφράζουν την αγωνία τους σχετικά με την εθνική αποδόμηση, ξεχνώντας στην περίπτωση αυτή –σύμφωνα με την «μεταπατερική» εισήγηση του κ. Καλαϊτζίδη- να ομιλήσουν για «ανοχή των αιρετικών ...στη σημερινή πολιτισμική συνθήκη». 

Αντιθέτως, οι ευρω-θεολόγοι της «ΑΘΣ», ως πιστά στρατιωτάκια ενός υπερθρησκευτικού, αλλά και υπερεθνικού σχεδίου, συντάσσονται ακόμη και με εθνοπροδοτικά σχέδια τύπου Ανάν για την Κύπρο [3] , παρέα με την εθνομηδενιστική ομάδα των Μπίστηδων και Κουναλάκηδων αυτής της χώρας, ή αποτελούν μέλη ανθελληνικών ΜΚΟ, όπως το διαβόητο για το γενιτσαρισμό του «ελληνικό παρατηρητήριο για τη συμφωνία του Ελσίνκι», του γνωστού ομοφυλόφιλου –κατά δημόσια δήλωσή του- και υψηλόβαθμου στελέχους του ΠΑΣΟΚ, Γρηγόρη Βαλλιανάτου, στο οποίο υπηρέτησε επί έτη ο μακαρίτης καθηγητής της Θεολογικής Σχολής των Αθηνών, και εκ των μεγάλων δασκάλων των «μεταπατερικών» θεολόγων, Σάββας Αγουρίδης [4] .   

ΦΟΝΤΑΜΕΝΤΑΛΙΣΤΙΚΗ Η ΔΡΑΣΙΣ ΤΩΝ «ΜΕΤΑΠΑΤΕΡΙΚΩΝ» -                  

 ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΤΟΥ «ΑΚΑΔΗΜΑΪΚΟΥ ΦΟΝΤΑΜΕΝΤΑΛΙΣΜΟΥ»

   

 Όπως είναι φυσικό η ταύτιση των Ορθοδόξων εκσυγχρονιστών θεολόγων με το πνεύμα της «μεταπατερικής» Δύσης προκάλεσε και συνεχίζει να προκαλεί ποικίλες αντιδράσεις πανορθοδόξως. 

Η απάντηση των «μεταπατερικών» σε αυτές τις αντιδράσεις κάνει λόγο για «πατερικό φονταμενταλισμό» και «εκκλησιαστική θριαμβολογία» εις βάρος του «άλλου». 

Ελλείψει, δηλαδή, σοβαρών επιστημονικών επιχειρημάτων, οι της «Ακαδημίας» προσπαθούν μέσα από συνθήματα κενά περιεχομένου ή νεοταξικά τσιτάτα, να «τρομοκρατήσουν» όσους τολμούν να αρθρώσουν παραδοσιακό λόγο, και για αυτό τον λόγο, όπως θα δούμε αμέσως μετά, δεν διστάζουν να εκτοξεύουν χαρακτηρισμούς και ύβρεις σε πρόσωπα που τους φέρνουν σε δύσκολη θέση. 

Έτσι μετατρέπονται οι ίδιοι σε αυτό που κατηγορούν στους άλλους, δηλαδή σε φονταμενταλιστές «ακαδημαϊκού» τύπου, και επομένως μπορούμε να πούμε ότι απέναντι στον ανύπαρκτο «πατερικό φονταμενταλισμό», αντιπαρατάσσουν και εκδηλώνουν έναν γνήσιο «ακαδημαϊκό φονταμενταλισμό», που στην πραγματικότητα είναι ένας «αντι-πατερικός φονταμενταλισμός».

Πως εκδηλώνεται ο ακαδημαϊκός-αντιπατερικός φονταμενταλισμός:

α) με ακατάσχετο υβρεολόγιο και βαρύτατους χαρακτηρισμούς. Για τους «πολιτισμένους» θεολόγους της «ΑΘΣ» οι αντιδρώντες, είναι άνθρωποι: συμπλεγματικοί (=κομπλεξικοί), φανατικοί, ανεγκέφαλοι, ρατσιστές, αντισημίτες, οπισθοδρομικοί, φοβικοί, παραδοσιόπληκτοι, εθνικιστές, συντηρητικοί, ανώριμοι, μυθομανείς.

β) με συκοφαντίες και χτυπήματα «κάτω από τη ζώνη», ήτοι μεθόδους εξευτελισμού της προσωπικότητας όσων αντιδρούν [5] .

γ) με αποκλεισμούς από τα ΜΜΕ, μερικά εκ των οποίων χρηματοδοτούν τα συνέδρια της «ΑΘΣ», όπως συμβαίνει με την εφημερίδα «Θεσσαλία» στο Βόλο.

δ)  με ποινικοποίηση των αντιαιρετικών αγώνων και των φυσικών προσώπων που θα έχουν το σθένος να εγκαλούν τους αιρετικούς, τόσο τους «εντός» -αυτούς που ως λυκοποιμένες αποδομούν την ορθόδοξη θεολογία και τα δόγματα- όσο και τους  «εκτός» -αυτούς που ανήκουν σε άλλα «δόγματα» και θρησκεύματα. Με ένα νομοθετικό έκτρωμα τύπου «hate speech» (=ρητορική του μίσους), που ισχύει στις ΗΠΑ, και που θα στοχοποιεί όσους θα καταγγέλλουν τους αιρετικούς, τον διεθνή Σιωνισμό, ακόμα και τους ομοφυλόφιλους. Η «ΑΘΣ» εργάζεται μεθοδικά και προς αυτή την κατεύθυνση.

   

 Αυτός είναι εν ολίγοις ο ολοκληρωτικός τρόπος διαχείρισης των «συμπλεγματικών» αντιδρώντων από τους φωστήρες καθηγητές της «Ακαδημίας». Μόνο που πραγματικοί συμπλεγματικοί, δεν είναι όσοι εμμένουν να μη μεταθέτουν τα όρια της Πίστεως που παρέλαβαν από τους Πατέρες, αλλά οι έμμισθοι δεφένσορες της «Ακαδημίας Θεολογικών Σπουδών», με την αγωνιώδη προσπάθεια που καταβάλλουν να θέσουν σώνει και καλά την Ορθόδοξη θεολογία στις ράγες της νεωτερικότητας του διαφωτισμού, ή –ακόμη χειρότερα- της μετανεωτερικότητας του καθολικού μηδενισμού και της αμφισβήτησης των πάντων. 

Αυτοί οι στυγνοί επαγγελματίες θεολόγοι του καιρού μας είναι που, σύμφωνα με τον μακαριστό π. Ιωάννη Ρωμανίδη, εμφανίζουν ως προς την προσέγγισή τους με τη θεολογία των Ρωμαίων Πατέρων, «συμπλέγματα κατωτερότητας». 

Η θέσις αυτή είναι αξιοπρόσεκτη και καθόλα τεκμηριωμένη, ακριβώς επειδή η θεολογική μέθοδος των Πατέρων βασίζεται επί της Ορθοδόξου πνευματικότητας, και είναι αδύνατον ο έχων συμπλέγματα κατωτερότητας και πνευματικώς δουλοπρεπής σε κάθε τι ξένο προς τον ελληνοχριστιανικό πολιτισμό να καταλάβει την Πατερική θεολογία και πνευματικότητα [6]  .

   Επιπλέον, καλό θα ήταν να αντιληφθούν ορισμένοι ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν αναζητεί την ενότητα, με την έννοια του «ίνα ώσι έν» που διαστρεβλώνουν οι «μεταπατερικοί» θεολόγοι, απλούστατα διότι η ίδια κατέχει το όλον της αλήθειας και δεν ψάχνει να βρει δεξιά και αριστερά «μέρος της αλήθειας». 

Το πρόβλημα το έχουν οι λεγόμενες «δυτικές εκκλησίες», οι οποίες αποκόπηκαν οικειοθελώς από αυτή την ενότητα που διατηρεί η Ορθοδοξία, ως αυθεντικός φορέας της αποκεκαλυμμένης αλήθειας. Το να θεωρείται η στάση αυτή από κάποιους «γενίτσαρους» θεολόγους της Ορθοδοξίας, ως «φονταμενταλισμός» ή «εσωστρέφεια», είναι τουλάχιστον αστείο και κωμικό. 

Η Ορθοδοξία δεν υπηρέτησε και δεν υπηρετεί κανενός είδους «φονταμενταλισμό», αλλά φυσικά δεν υπηρετεί ούτε και τον θρησκευτικό πλουραλισμό, που οδηγεί στον Οικουμενισμό και στο Συγκρητισμό. 

Αρνείται να αποδεχθεί τη «θεωρία των κλάδων», της «περιεκτικότητος», των «δύο πνευμόνων», τη «βαπτισματική» ή τη «μεταπατερική θεολογία». Η στάση της είναι καθόλα έντιμη, αφού εδώ και 2000 χρόνια με συνέπεια και ακρίβεια υπηρετεί την αλήθεια και μόνο αυτή, χωρίς να τη σχετικοποιεί ή να τη νοθεύει. 

Τα δυτικοχριστιανικά κριτήρια ενότητας, τα απορρίπτει ολοκληρωτικά, διότι αυτά ακριβώς είναι στη βάση τους ιμπεριαλιστικά και άκρως φονταμενταλιστικά, αφού θεμελιώνονται με δόλιες μεθόδους που θυμίζουν ξεκάθαρα πρακτικές του τεκτονισμού.  

Η σύγχρονη κατατετμημένη ομολογιακή μορφή του χριστιανισμού δε θα πρέπει να έχει ως λύση της την πανομολογιακή συμφωνία, ούτε την ομολογιακή ομοτιμία, ούτε ακόμη την πανομολογιακή συγκόλληση ή παράθεση [7] , αλλά την επιστροφή των πεπλανημένων στην Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία.

ΝΕΑ ΠΑΝΑΙΡΕΣΗ Η «ΠΑΤΡΟΜΑΧΙΑ»

    

Το ενθαρυντικό πάντως στην όλη ιστορία είναι αναμφισβήτητα το γεγονός πως πολλοί εξ όσων αντέδρασαν για την αντιπαραδοσιακή δράση της «Ακαδημίας» ήσαν Επίσκοποι της Ελλαδικής Εκκλησίας, οι οποίοι σχεδόν άμεσα δημοσίευσαν κείμενα μνημειώδη, με άριστη πατερική επιχειρηματολογία, πράγμα λίαν παρήγορο στην εποχή αυτή της καθολικής αποστασίας που διάγουμε. 

Κατά την ταπεινή μας όμως άποψη, η πλέον τεκμηριωμένη θέση απέναντι στο ζήτημα της «μεταπατερικής θεολογίας» και των επισήμων εκφραστών της, προήλθε από τον διακεκριμένο ομότιμο καθηγητή του «Τμήματος Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας» του ΑΠΘ, πρωτοπρεσβύτερο Θεόδωρο Ζήση, ο  οποίος και κατέδειξε ότι με τα συνεχή αντιπατερικά προγράμματα που εκτελούν οι της «Ακαδημίας», καθιερώνονται στη συνείδηση της Εκκλησίας ως «πατρομάχοι». Μάχονται δηλαδή ευθέως και μετωπικά τους Αγίους Πατέρες και μας θυμίζουν τους «εικονομάχους» του Βυζαντίου ^[8] .

  

 Η θέση του π. Θεοδώρου δεν μπορεί με τίποτα να θεωρηθεί ως υπερβολική και αντιεπιστημονική, κι αυτό διότι στο συνέδριο αυτό πράγματι εξοβελίστηκαν οι Πατέρες της Εκκλησίας και τη θέση τους πήραν βιβλικοί θεολόγοι του προτεσταντικού κυρίως χώρου, ή ακόμα και αγνωστικιστές φιλόσοφοι. 

Τα ονόματα που κυριάρχησαν στις εισηγήσεις δεν ήταν του Γρηγορίου του Θεολόγου, του Ιωάννου του Δαμασκηνού ή του Γρηγορίου του Παλαμά, αλλά του Μπερντιάγεφ, του Γιούνγκ, του Μπάρτ, του Φλόμπερτ και του Γκάρτνερ! 

Η εμφύτευση επομένως και επισήμως της «μεταπατερικής θεολογίας» συνιστά μία σοβαρή εκτροπή από την Παράδοση της Αγίας Ορθοδοξίας. Αποτελεί έλλειψη γνώσης και βίωσης της αλήθειας, απόκλιση από την πρωτογενή θεολογία και κατά συνέπεια μία δαιμονική κατάσταση σύμφωνα με τη διδασκαλία των Αγίων Πατέρων. Οι οποίοι μας τονίζουν ρητώς και κατηγορηματικώς ότι η εκάστοτε αίρεση «ούκ έστι των αποστόλων, αλλά των δαιμόνων και του πατρός αυτών του διαβόλου ΄ και μάλλον άγονος και άλογος και διανοίας εστίν ούκ ορθής, ως η των ημιόνων» ^[9] .   

Με το ίδιο πνεύμα αυτού του χωρίου οι Πατέρες των Οικουμενικών Συνόδων χαρακτηρίζουν τους αιρετικούς ως πνευματικώς φρενοβλαβείς [10] .

  

 Εδώ, μέσα από αυτό το θεολογικό-ιδεολογικό υπόβαθρο της παναιρέσεως του Οικουμενισμού, επισημοποιείται με έντονο τρόπο η αυτονόμηση και απομάκρυση από την αλήθεια, όπως μας αποκαλύφθηκε από τον ίδιο τον Θεό Λόγο. Το τίμημα όμως μιας τέτοιας αυτονομήσεως είναι πολύ σοβαρό. Χωρίς τον άνωθεν φωτισμό, ο θεολόγος της νεωτερικότητας, βλέπει πολύ θαμπά τον κόσμο των όντων, ουσιαστικά φαντάζεται, δεν βλέπει και έτσι ασθενει το οπτικό και αξιολογικό του αισθητήριο, με συνέπεια να πλάθει (νέα) είδωλα και να θεωρεί ως αρετές τις κακίες [11] . 

Και επειδή στις εισηγήσεις των «μεταπατερικών», συχνά δίνεται η αίσθηση πως το Άγιο Πνεύμα «θα εκδιπλώσει νέες πτυχές της αποκαλυμμένης Αλήθειας ως προκοπή και πλουτισμό στην πίστη», και προβάλλεται ιδιαιτέρως η εσφαλμένη άποψη του Ιερού Αυγουστίνου πως «σε βάθος χρόνου προσεγγίζουμε πιο αντικειμενικά την αλήθεια», ίσως είναι πρέπον να τονιστεί προς αποκατάσταση τούτων των θεολογικών ανακριβειών ότι ουδέποτε οι Πατέρες δέχθηκαν τη θέση του Ιερού Αυγουστίνου και των μετέπειτα ακολουθούντων αυτών Λατίνων –και τώρα «μεταπατερικών» Ορθοδόξων, ότι η Εκκλησία κατανοεί καλύτερα και βαθύτερα την πίστη και τα δόγματα με την πάροδο του χρόνου. Κάθε περίπτωση δοξασμού μέσω των αιώνων είναι μετοχή «εις πάσαν την αλήθειαν» της Πεντηκοστής, η οποία ούτε αύξηση, ούτε βαθυτέρα κατανόηση επιδέχεται [12] . 

ΕΠΙΛΟΓΟΣ – ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ Η ΑΦΥΠΝΙΣΗ ΤΗΣ ΠΑΤΕΡΙΚΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΣ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ

  

 Λίγο πρίν το κλείσιμο, θα θέλαμε να σημειώσουμε πως αυτό που μας κάνει αντίθετους στην «ΑΘΣ» δεν είναι αυτή καθ’ αυτή η ύπαρξή της, αλλά ο διαστρεβλωτικός ρόλος που αυτή αναλαμβάνει στα θεολογικά πράγματα. 

Η θεολογία στη γνήσια μορφή της, δεν μπορεί να είναι μια συζήτηση των γραφείων ή των σαλονιών, συνοδευόμενη από τα συμπαραμαρτούντα αυτών των χώρων, αλλά αντιθέτως οφείλει να είναι εμπειρική-βιωματική-χαρισματική. Η γνήσια θεολογία αποτελεί κτιστή έκφραση της εμπειρίας του ακτίστου Θεού και των μυστηρίων του, του ακτίστου φωτός, του χώρου και του τρόπου της παρουσίας του Θεού.   

Η αλήθεια στην Εκκλησία δεν είναι αφηρημένη έννοια ή η ιδέα του γνήσιου. Η αλήθεια είναι κατεξοχήν υποστατική πραγματικότητα, είναι δηλ. πρόσωπο. Είναι ο Χριστός, όπως ο ίδιος μας το διαβεβαίωσε: «εγώ ειμί ...η Αλήθεια» [13] [14] . 

Επιπροσθέτως, η χαρισματική θεολογία, ως αγιοπνευματική εμπειρία της Εκκλησίας, δεν είναι για τον καθένα και πολύ περισσότερο δεν είναι για όσους διακατέχονται από την ακαθαρσία των παθών. Ο θεοδίδακτος τρόπος του απλανώς θεολογείν κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά δεν είναι αποτέλεσμα «ανόδου της διανοίας» και ομιλίας για τον Θεό διανοητικώς, αλλά αποτέλεσμα της «προς Θεόν ομιλίας» [15] . Δυστυχώς όμως η πρακτική της «Ακαδημίας του Βόλου» κινείται εντελώς προς την αντίθετη κατεύθυνση και έτσι στη θέση που καταλάμβανε κάποτε η γνήσια αγάπη για την αλήθεια, σήμερα επικάθεται η «εξύψωση» της «φτωχής περιέργειας».

   

 Το πιο ανησυχητικό όμως σημείο από όλα, δείχνει να είναι η παντελής άγνοια, ουσιαστικά η πλήρης αδιαφορία των Ορθοδόξων πιστών μπροστά σ’ αυτή την αντιπαραδοσιακή και αντιπατερική λαίλαπα που έχει ενσκήψει στον θεολογικό χώρο. 

Οι διάφορες καινοτομίες που εισάγονται σιγά-σιγά στον εκκλησιαστικό χώρο, ως αποτέλεσμα αυτής της μακροχρόνιας θεολογικής διαστροφής, όχι μόνο δε γίνονται εγκαίρως αντιληπτές (π.χ. η κατάργηση των αναθεμάτων που διαβάζονταν την Κυριακή της Ορθοδοξίας), αλλά και, όταν γίνονται, δεν μας ενοχλούν εξαιτίας της έντονης εκκοσμικεύσεως του πληρώματος της Εκκλησίας.  

Έτσι, επιτρέψτε μου να παρατηρήσω, ότι ουσιαστικά είχαμε καταστεί ως Χριστιανοί, προ πολλού «μεταπατερικοί», με αποτέλεσμα σήμερα να έρχονται οι συγκεκριμένοι θεολόγοι  για να μας εκφράσουν. Κάποτε, τα πρωτοχριστιανικά έτη, οι Χριστιανοί γεμάτοι ένθεο ζήλο, αγρυπνούσαν και προσεύχονταν αδιαλείπτως, όντες έτοιμοι για όλα. 

Η θαυμάσια ιστορία που περιγράφει ο ευαγγελιστής Λουκάς στις Πράξεις των Αποστόλων, με τον Πέτρο στη φυλακή κοιμώμενο ησύχως «μεταξύ δύο στρατιωτών δεδεμένος αλύσεσι δυσί...» [16] , αλλά τους Χριστιανούς των Ιεροσολύμων να προσεύχονται όλη τη νύχτα «υπέρ αυτού», το αποδεικνύει περίτρανα. 

Στη σημερινή εποχή δυστυχώς, οι περισσότεροι των Χριστιανών κοιμούνται ησύχως, γιατί έπαυσε να ακούγεται στους ναούς ένα αφυπνιστικό, ζωντανό, προφητικό, αποστολικό, πατερικό κήρυγμα. Η σημερινή ημερίδα είναι βέβαιο πως κινείται στην γραμμή των Αγίων Προφητών, Αποστόλων και Πατέρων, γι’ αυτό και ευχαριστούμε τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Πειραιώς γι’ αυτήν την θεοφιλή πρωτοβουλία και ευχόμαστε ο Θεός να τον διαφυλάττει «σώον, έντιμον, υγιά, μακροημερεύοντα και ορθοτομούντα τον λόγον της αληθείας»...

Σας ευχαριστώ

---

[1] http://www.impantokratoros.gr/2BE58A08.el.aspx

[2] http://www.amen.gr/index.php?mod=news&op=article&aid=2570

[3] Κείμενο υπογραφών υπέρ του «ΝΑΙ» στο σχέδιο Ανάν, «να ξεπεραστούν τραύματα και αμοιβαίες δαιμονοποιήσεις», 7 Απριλίου 2004: http://olympia.gr/2011/02/17/%CE%BA%CF%8D%CF%81%CE%B9%CE%B5-%CF%80%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%AD%CE%BF%CF%85-%CE%BE%CE%B5%CF%87%CE%AC%CF%83%CE%B1%CF%84%CE%B5-%CE%BA%CE%AC%CF%84%CE%B9/

[4] http://www.greekhelsinki.gr/bhr/greek/profile.html

[5] Μόλις το περασμένο καλοκαίρι, ο ομιλών, επειδή «τόλμησε» να αναιρέσει με αυστηρώς θεολογικά επιχειρήματα, κείμενο του γνωστού Αρχιμανδρίτου της ΙΜΔ, π. Αθανασίου Κολλά, που εξυμνούσε και «καθαγίαζε» τη δράση της ΑΘΣ, γνώρισε για τα καλά τούτη την απαράδεκτη τακτική. Η απάντηση που δόθηκε από πλευράς π. Αθανασίου Κολλά, μέσω ραδιοφωνικής εκπομπής που επιμελείται ο ίδιος, δεν ήταν επιστημονική, επί τη βάσει των θεολογικών επιχειρημάτων που του ετέθησαν, αλλά προσωπική με βαρείς χαρακτηρισμούς προς το πρόσωπο του ομιλούντος. Ήταν δέ τέτοιο το μένος και η μανία που επιδείχθη, που η συγκεκριμένη εκπομπή παιζόταν επί ένα μήνα διαρκώς σε επανάληψη. Η αναφορά στο συγκεκριμένο παράδειγμα γίνεται για να δειχθεί, η εξουθένωση που επιχειρείται σε όσους αντιδρούν ή σκοπεύουν να το πράξουν.

[6] πρωτ. Ιωάννου Σ. Ρωμανίδου, «Δογματική και Συμβολική Θεολογία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας», Τόμος Α΄, σελ. 83

[7] Κωνσταντίνου Κωτσιόπουλου, «Ορθοδοξία και Φονταμενταλισμός», Νέα Σιών , Τομ. 90 (2006), σελ. 136

[8] Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο π. Θεόδωρος, «αυτή η πατρομαχία είναι χειρότερη και από την εικονομαχία διότι τα ίδια τα ζώντα όργανα της Χάριτος του Θεού, τους Αγίους Πατέρες, τους βγάζεις από τη μέση. Χειρότεροι από τους εικονομάχους είναι αυτοί οι πατρομάχοι.... Και πλήττουν την Ορθόδοξη Θεολογία, διότι η Ορθόδοξη Θεολογία δεν είναι μόνο αποστολική, είναι και πατερική. ‘‘Των Αποστόλων το κήρυγμα και των Πατέρων τα δόγματα’’ η Εκκλησία φυλάττει. Η αποστολική περίοδος συνεχίζεται με τους Πατέρας. Επομένως είναι ξεθεμελίωμα της Ορθοδοξίας, αν θέσουμε στην άκρη τους Πατέρες» .

http://thriskeftika.blogspot.com/2010/12/blog-post_2310.html

[9] Βίος και Πολιτεία Μ. Αντωνίου 82, PG26, 960B

[10] Επομένως η δομούμενη αυτή θεολογία οικοδομεί μία νέα παναίρεση , την «πατρομαχία», αφού για πρώτη φορά επιχειρείται όχι απλώς η αποψίλωση ή η διαστρέβλωση κάποιου Αγίου Πατρός της Εκκλησίας, αλλά κυριολεκτικά η ισοπέδωση του συνόλου των Αγίων Πατέρων και των διδασκαλιών τους. Η «μεταπατερική θεολογία» αποτελεί ουσιαστικά ένα πισωγύρισμα, όσο κι αν ηχεί παράδοξο, στην προ Χριστού εποχή! Και τούτο διότι η μετά Χριστόν εποχή είναι μία κατεξοχήν εποχή όπου κυριάρχησαν οι Πατέρες. Οι Χριστιανοί, τουλάχιστον ότι αφορά την καθ’ ημάς Ανατολή, ουδέποτε διανοήθηκαν κατά τους πρώτους αυτούς 20 αιώνες, να ξεθεμελιώσουν την πατερική Παράδοση στο σύνολό της.

[11] πρωτ. Θεοδώρου Ζήση, Επόμενοι τοις Θείοις Πατράσι, σελ. 28

[12] πρωτ. Ιωάννου Σ. Ρωμανίδου, «Δογματική και Συμβολική Θεολογία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας», Τόμος Α΄, σελ. 27

[13] Ιω. ιδ΄ 6

[14] Δημητρίου Τσελεγγίδη, Ορθόδοξη θεολογία και ζωή-Μελέτες Συστηματικής Θεολογίας, Μέρος Δ΄, σελ. 162

[15] Δημητρίου Τσελεγγίδη, Ορθόδοξη θεολογία και ζωή-Μελέτες Συστηματικής Θεολογίας, Μέρος Δ΄, σελ. 233

[16] Πραξ. ιβ΄ 6

________________________________________

Μέρος Β΄τελευταίο . Πατήστε για το Α΄

Κατεβάστε ολόκληρο το αρχείο σε μορφή pdf για εκτύπωση πατώντας  ΕΡΓΑ ΚΑΙ ΗΜΕΡΕΣ ΤΩΝ ΜΕΤΑΠΑΤΕΡΙΚΩΝ ΙΩΑΝ. ΜΑΡΚΑ

Για τις υπόλοιπες ομιλίες της Ημερίδας πατήστε  Ημερίδα "Πατερική Θεολογία και μεταπατερική αίρεση

anavaseis.blogspot.com