«Αυτά που δεν σας είπαν για τις μεταμοσχεύσεις».(Μια ξεκάθαρη Εκκλησιαστική απάντηση και θέση στην πρόκληση των Μεταμοσχεύσεων). (Μέρος Ε'). Πρωτοσυγκέλλου Δαμασκηνού Πνευματικού Ι. Μονής Τροοδιτίσσης

 

ΤΕΛΙΚΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Από όσα είδαμε στην εξέταση της παρούσας μελέτης, θα επικεντρωθούμε σε δύο Τελικά Συμπεράσματα, τα οποία θεωρούμε βασικά και αντιπροσωπευτικά των υπολοίπων Γενικών συμπερασμάτων:

    I. ΦΟΝΟΙ ΕΚ ΠΡΟΜΕΛΕΤΗΣ:

     1.  Υπάρχουν σήμερα δύο ειδών δότες οργάνων[1]:

           (i)  Οι “Non-heart-beating donors” (NHBD), δηλαδή δωρητές οργάνων των οποίων η καρδία σταμάτησε να κτυπά (οι λεγόμενοι “πτωματικοί δότες”)  και

          (ii)  Οι “Ηeart-beating donοrs” (HBD), δηλαδή δωρητές οργάνων των οποίων η καρδία εξακολουθεί να κτυπά (οι λεγόμενοι “εγκεφαλικά νεκροί”).

2.  Οι πρώτοι είναι νεκροί δότες (dead donors) και οι δεύτεροι είναι ζωντανοί δότες (living donors). Οι περιπτώσεις των “πτωματικών δοτών” είναι χειρότερες και από τις κατά τα άλλα χείριστες περιπτώσεις των “εγκεφαλικά νεκρών” δοτών.

3.  Στην δεύτερη περίπτωση (HBD), ο “Εγκεφαλικά νεκρός” (ΕΝ) είναι βιολογικά ζωντανός ασθενής, τον οποίο νομικά αποκαλούν εγκεφαλικά νεκρό, και έτσι, χωρίς καμιά ποινική δίωξη, του αφαιρούν τα όργανά του, με άμεσο αποτέλεσμα την ενεργητική πρόκληση του θανάτου του.

N Δηλαδή, προηγείται η αφαίρεση των οργάνων και, κατά ακολουθίαν, έπεται ο ενεργητικά προκαλούμενος θάνατος. (Ζωντανό του αφαιρούν τα όργανα!!!)

4.  Στην πρώτη περίπτωση (NHBD), το τι γίνεται σήμερα στην πράξη[2], οι “πτωματικοί δότες” είναι ( μάλλον, ήσαν) βιολογικά ζωντανοί ασθενείς (όχι όμως ΕΝ), τους οποίους αφού οδηγήσουν στο χειρουργείο, παρουσία και της μεταμοσχευτικής ομάδας, διακόπτουν την μηχανική υποστήριξη, αναμένοντας να εκπνεύσουν μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Και, αφού περάσουν 2-5 λεπτά (επισήμως 10 λεπτά) -μετά που θα σταματήσει η καρδία και η κυκλοφορία του αίματος- ο ασθενής εξαγγέλλεται νεκρός και τότε η μεταμοσχευτική ομάδα εφαρμόζει καρδιοαναπνευστική υποστήριξη και προχωρεί στην αφαίρεση των οργάνων.

N Σ’ αυτή την περίπτωση, προηγείται ο ενεργητικός θάνατος και έπεται η αφαίρεση των οργάνων του θύματος. (Του προκαλούν ασφυξία και του αφαιρούν τα όργανα!!!)

5.  Και οι δυό πιο πάνω περιπτώσεις αγωνίζονται μεταξύ τους ποιά είναι χειρότερη από την άλλη! Ποιός μπορεί να διακρίνει την μία ως λιγότερο ανήθικη από την άλλη; Και οι δύο Κατηγορίες θεωρούνται και είναι προγραμματισμένες (controlled), τάχα από τους θεράποντες ιατρούς και όχι από την μεταμοσχευτική ομάδα. Πιο ξεκάθαρα, και στις δύο περιπτώσεις ο θάνατος των δοτών είναι προγραμματισμένος, με άλλα λόγια μιλούμε για προγραμματισμένες ανθρωποκτονίες, δηλ. φόνο εκ προμελέτης αμφοτέρων!!!

6.  Η Εκκλησία, δεν μπορεί να μείνει απαθής μπροστά σ’ αυτά τα εγκλήματα. Γι’ αυτό και εμείς, ως Εκκλησία καταδικάζουμε όσα καταδικάσαμε στο παρόν σύγγραμμα και δηλώνουμε ό,τι ευθύς εξ αρχής δηλώσαμε, σχετικά με τίς δόσεις ανθρωπίνων οργάνων, ότι δηλαδή:  ΟΥΤΕ ΔΙΝΟΥΜΕ ΟΥΤΕ ΠΑΙΡΝΟΥΜΕ.

      ΙΙ.  ΕΜΠΟΔΙΖΟΥΜΕ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ:

       1.  Στην όλη προβληματική των μεταμοσχεύσεων, οι οποίες μεταμοχεύσεις συνοψίζονται στις πιο πάνω δύο περιπτώσεις δοτών, παρατηρούμε ότι η ανάκτηση των ζωτικών οργάνων (καρδία, πνεύμονες, συκώτι, πάγκρεας, νεφροί) επιχειρείται από δότες οι οποίοι αξιολογούνται ως μη έχοντες ελπίδα βιώσιμης ανάκαμψης ή κατ’ άλλους πως δεν έχουν συγκεκριμένες προδιαγραφές ποιότητος ζωής....

Η περίπτωση του δίκαιου Ιώβ:

2.  Ο Ιώβ (της Παλαιάς Διαθήκης) βρισκόταν στην κοπρία για επτά ολόκληρα χρόνια. Ο διάβολος ασφαλώς θα του αφαιρούσε και την ζωή, αν είχε την άδεια, αλλ’ ο Θεός δεν του το επέτρεψε. Του είπε χαρακτηριστικά (ο Θεός): “Ιδού παραδίδωμί σοι αυτόν, μόνον την ψυχήν αυτού διαφύλαξον.” Ο Θεός δέχτηκε να ζήσει ο Ιώβ όλα αυτά τα χρόνια πάνω στην κοπρία, και όχι να αποθάνει, για δύο λόγους: Πρώτον, για να φανεί η αρετή του, η υπομονή του, η καρτερία του, η πίστη του και η αγάπη του προς τον Θεό. Και δεύτερον, έπρεπε ο Ιώβ να διδαχτεί -μέσα από αυτή την μεγάλη δοκιμασία- την ουτιδανότητά του ως άνθρωπος (γιατί, πριν την πληγή, ο Ιώβ ήταν πάρα πολύ πλούσιος σε υλικά αγαθά και είχε 7 υιούς και 3 θυγατέρες).

3.  Για 7 χρόνια, λοιπόν, ο Ιώβ ήταν εγκαταλειμμένος από τον υπόλοιπο κόσμο[3] (τον είχαν ρίξει έξω της πόλεως πάνω στην κοπρία), άτεκνος πλέον (είχε χάσει σε μια μέρα και τα δέκα του παιδιά) και βαριά άρρωστος. «Και έπαισε τον Ιώβ (ο διάβολος) έλκει πονηρώ από ποδών έως κεφαλής. και έλαβεν όστρακον, ίνα τον ιχώρα ξύη, και εκάθητο επί της κοπρίας έξω της πόλεως».

4. Όλο αυτό το διάστημα της δοκιμασίας του, ο Ιώβ είχε ζήσει εμπειρικά και είχε βιώσει την ανθρώπινη ουτιδανότητα σε όλο της το βάθος και το ύψος. Ημέρα και νύκτα καθόταν πάνω στην κοπριά, και έτσι απομονωμένος, μη έχοντας από πουθενά βοήθεια και ελπίδα, στρεφόταν μέσα του.....και από κει στον Θεό! Με άλλα λόγια, ενεργούσε μέσα του, μέσα στα βάθη της καρδιάς του, αυτό που στην νηπτική θεολογία ονομάζουμε νοερά εργασία του νου[4]. Τί το μετά ταύτα; Αξιώθηκε με αυτό, να γίνει ‘συνόμιλος τω Θεώ’ και να αποκτήσει την ‘γνώση των όντων’, μέσα σε μια βαθιά ταπείνωση και πνευματικότητα.

5.  Τα είπαμε όλα αυτά, για να παραλληλίσουμε την κατάσταση στην οποία περιήλθε ο Ιώβ, με αυτήν του λεγόμενου ‘εγκεφαλικά νεκρού’. Ο Ιώβ για επτά τόσα χρόνια πάνω στην κοπρία ανέπτυξε μεγάλες και υψηλές πνευματικές καταστάσεις. Το ίδιο και ο (ΕΝ) πάνω στον αναπνευστήρα μπορεί και έχει την δυνατότητα, να αναπτύξει τις ίδιες πνευματικές καταστάσεις. Όπως ο Ιώβ, το ίδιο και ο ‘εγκεφαλικά νεκρός’, μπορεί, στην κατάσταση που βρίσκεται (πιο εύκολα κι από μας τους ‘υγιείς’) να στραφεί μέσα του.....και από κει να αναχθεί στον Θεό. Να αξιωθεί κι αυτός να γίνει ‘συνόμιλος τω Θεώ’, μέσα σε μια βαθιά ταπείνωση, μετάνοια και πνευματικότητα.

     Ακούω τώρα, την δικαιολογημένη απορία: Πολύ καλά τα λέτε....Όμως αναφέρεστε στον κατά τα άλλα δίκαιο Ιώβ, καθώς και σε ένα (ΕΝ), οι οποίοι πριν το ‘ατύχημά’ τους ήσαν καθ’ όλα δίκαιοι και ενάρετοι, οπόταν θα μπορούσαν και μετά (το ‘ατύχημα’) να ασκούσαν αυτή την βαθιά, όπως είπετε, πνευματικότητα. Τί γίνεται όμως στην περίπτωση ενός εγκληματία, ενός βαριά αμαρτωλού ανθρώπου; Ποιαν νοεράν εργασία θα μπορούσε να ασκήσει ένας τέτοιος άνθρωπος, στην κατάσταση του ‘εγκεφαλικού θανάτου’....;

5.1 Η περίπτωση του ‘ευγνώμονος ληστού’:

Απαντούμε στην απορία με τα εξής: Γνωρίζουμε από τους Ευαγγελιστές, ότι εκατέρωθεν του Σταυρού του Κυρίου, ήσαν στημένοι δύο άλλοι σταυροί: Ο ένας εξ ευωνύμων και ο άλλος εκ δεξιών του Χριστού (αυτός του ‘ευγνώμονος’ ληστού). “Τότε σταυρούνται συν αυτώ δύο λησταί, εις εκ δεξιών και εις εξ ευωνύμων. Οι δε παραπορευόμενοι εβλασφήμουν αυτόν κινούντες τας κεφαλάς αυτών και λέγοντες....ομοίως δε και οι αρχιερείς εμπαίζοντες μετά των γραμματέων και πρεσβυτέρων και Φαρισαίων έλεγον· άλλους έσωσεν, εαυτόν ου δύναται σώσαι.....το δ’ αυτό και οι λησταί οι συσταυρωθέντες αυτώ ωνείδιζον αυτόν”. Όπως βλέπουμε εκ της περιγραφής του κειμένου, στην αρχή της σταύρωσής τους και οι δύο ληστές ωνείδιζαν(=χλεύαζαν)  τον Χριστό.

     Έρχομαι τώρα και λέγω: Αν αυτά συνέβαιναν στην δική μας εποχή, πολλοί ‘λογικοκρατούμενοι’, γεμάτοι ‘αγάπη’, που εμπνέονται από τις μεταμοσχεύσεις, θα εξέφραζαν την άποψη λέγοντες: Μετά από κάποιες ώρες οι σταυρωθέντες θα εκπνεύσουν. Ήδη η κατάστασή τους πάνω στον σταυρό είναι ελεεινή, αλλά και πάρα πολύ επώδυνος. Ας τους αφαιρέσουμε τα όργανά τους, για να τα δώσουμε σε άλλους που τα έχουν ανάγκη. Έτσι κάνουμε δύο καλά: Και τους μεν σταυρωθέντας  ελευθερώνουμε από τον πόνο και την μεγάλη οδύνη (και για να χρησιμοποιήσω αυτούσια τα λόγια του α.Μ.: “ούτως ή άλλως δεν έχουν προοπτική ζωής”), αλλά και την ζωή των άλλων (των ληπτών) παρατείνουμε. Και φυσικά, αν γινόταν αυτό, και οι δύο ληστές θα επέθαιναν αμετανόητοι, με αποτέλεσμα να κολαστούν.

     Ευτυχώς όμως, που τότε δεν υπήρχαν αυτά. Γιατί, όπως γνωρίζουμε από την συνέχεια του Ευαγγελίου, ο εκ δεξιών ληστής μετά από τρεις ώρες μετενόησε! Μέσα στην ελεεινή κατάσταση που βρισκόταν, όταν είδε ότι “από έκτης ώρας σκότος εγένετο επί πάσαν την γην έως ώρας ενάτης”· όταν είδε τον Χριστό να δείχνει τόσην ανεξικακία προς τους σταυρωτές του, όταν έλεγε προς τον Πατέρα Του, “πάτερ, άφες αυτοίς· ου γαρ οίδασι τι ποιούσι”, τότε κάτι άλλαξε μέσα του, σε σημείο που αλλοιώθηκε ολόκληρος. Τότε μετενόησε πραγματικά, λέγοντας προς τον άλλο ληστή τα εξής αξιομνημόνευτα λόγια: “ουδέ φοβή συ τον Θεόν, ότι εν τω αυτώ κρίματι ει; και ημείς μεν δικαίως· άξια γαρ ων επράξαμεν απολαμβάνομεν· ούτος δε ουδέν άτοπον έπραξε. και έλεγε τω Ιησού· μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου. και είπεν αυτώ ο Ιησούς· αμήν λέγω σοι, σήμερον μετ’ εμού έση εν τω παραδείσω”.

     Θέλω να πω, αν ήταν στην σημερινή λογικοκρατούμενη και αδίσταχτη εποχή των μεταμοσχεύσεων, σίγουρα δεν θα είχαμε σήμερα τον ευγνώμονα ληστή, αλλά και ο ίδιος θα βρισκόταν τώρα εκτός παραδείσου! Τι έχουν να μας πουν γι’ αυτό οι υπέρμαχοι των μεταμοσχεύσεων;

6.  Πολλοί άνθρωποι, έχοντας άγνοια επί της δογματικής της ανθρωπολογίας και σωτηριολογίας, θέλουν να πιστεύουν στην μετά θάνατο μετάνοια του ανθρώπου. Αντιλαμβάνονται ότι μετά θάνατον ο άνθρωπος ‘προσγειώνεται’, βλέπει την αλήθεια και έτσι, βρισκόμενος μακρυά από την απάτη και την ματαιότητα του κόσμου, μπορεί εύκολα να μετανοήσει. Είπα, έχοντας άγνοια επί της δογματικής ανθρωπολογίας και σωτηριολογίας, γιατί δεν γνωρίζουν ότι ‘μετά θάνατον ουκ έστι μετάνοια’. Όχι γιατί δεν την δέχεται ο Θεός (αν μπορούσε να υπάρξει θα την δεχόταν), αλλά γιατί ο άνθρωπος οντολογικά δεν είναι σε θέση, δεν μπορεί να μετανοήσει, γιατί του λείπει το σώμα. Μετά θάνατον, η εμπαθής του κατάσταση ‘παγιώνεται’ και επί μάλλον (ακόμα πιο πολύ) σκληρύνεται.

7.  Ο πανάγαθος Θεός, λοιπόν, εν τη απείρω και ανεκφράστω αγάπη Του, βρήκε μια μέση λύση, μια χρυσή, αν θέλετε, λύση στο θέμα αυτό: Κι αυτό είναι η κατάσταση του λεγόμενου “εγκεφαλικού θανάτου”. Κατά παρόμοιο τρόπο και εδώ, ο άνθρωπος ‘προσγειώνεται’, βλέπει την αλήθεια και  μακρυά από την ‘απάτη του κόσμου’ και την ‘αλαζονεία του βίου’, μακρυά από το ‘σαρκικό φρόνημα’ και τις ‘σαρκικές επιθυμίες’ μετανοεί. Και είναι ο ίδιος δεκτικός μετανοίας, γιατί είναι ακόμα στην ζωή και η ψυχή του είναι ακόμα συζευγμένη με το σώμα του· και έτσι είναι ολοκληρωμένος άνθρωπος, ψυχή και σώμα. Θα το θεωρούσα πολύ απίθανο, ένας άνθρωπος, σ’ αυτή την κατά τα άλλα αθλία και ελεεινή κατάσταστασή του, να μην μετανοεί.

8.  Παράλληλα, σ’ αυτή την κατάσταση τού ‘εγκεφαλικού θανάτου’, μπορεί ο νους να επιδίδεται στην νοερά του εργασία, όπως την περιγράψαμε στην παράγραφο 8(δ) των Γενικών Συμπερασμάτων, και που επαναλαμβάνουμε και εδώ γιατί είναι πολύ σημαντική: «Όταν ο νους (λόγος και λογισμοί) επιστρέφει στον εαυτόν του, που εδράζεται στην καρδία, τότε λέμε ότι επιστρέφει ο άνθρωπος στο ‘κατά φύσιν’· όπως δηλ. επλάστηκε κατ’ αρχάς, πριν την πτώση. Εκεί στην ουσία του νου, ο ενδιάθετος λόγος-νους προσεύχεται, μιλά με τον Θεό, ενώ ο λογισμός-νους ‘αφουγκράζεται’, ‘παρακολουθεί’, ‘ακούει’ τα λόγια της προσευχής. Έτσι, βρίσκει κανείς τον νου του τρισσό, παραμένοντας συνάμα ενιαίος. Και είναι ο ίδιος μόνος του, ο φύλακας (λογισμός-νους) και ο φυλασσόμενος (ουσία-νους) και ο προσευχόμενος κατά την φύλαξη (λόγος-νους). Η αχρηστία του εγκεφάλου σε τίποτε δεν εμποδίζει την ψυχή στην νοερά αυτή εργασία. Αντίθετα, το γεγονός ότι δεν λειτουργεί ο εγκέφαλος, βοηθά τα μέγιστα στην επιστροφή των ενεργειών του νου (λόγος και λογισμοί) στην καρδία· εκεί όπου εδράζεται και ενεργεί την δύναμή της η πνευματική καρδία, που ονομάζεται ουσία και δύναμη του νού. Η καρδία είναι ο ηγεμόνας της όλης υπάρξεως του ανθρώπου, κατά τον άγιο Μακάριο τον μέγα· εκεί είναι και το ταμείο όλων των λογισμών. Και αφού ενωθούν, όπως εξηγήσαμε, τα τρία, νους-λόγος-λογισμοί, που είναι ένας νους, τότε ενώνεται ο άνθρωπος με την θεαρχική Τριαδική Μονάδα. Από αυτή την σκοπιά, ο (ΕΝ) δέχεται μια προνομιακή μεταχείριση του Θεού. Του δίνεται μια ειδική, μια ανεπανάληπτη, μια χρυσή γι’ αυτόν ευκαιρία για να ασκήσει την νοεράν αυτήν εργασία της η ψυχή· κάτι που υπό άλλες συνθήκες (όταν ήταν δηλ. υγιής σωματικά ο άνθρωπος), οι εξωτερικοί περισπασμοί και οι μέριμνες να μην τον άφηναν να την ασκήσει».

Συμπληρωματικά, επαναλαμβάνουμε αυτό που ειπώθηκε στην παράγραφο 8(γ): Oτι, «άλλο είναι εγκεφαλική-σωματική λειτουργία και άλλο νοητική-ψυχική λειτουργία. Η μείωση ή και παντελής στέρηση του πρώτου δεν συνεπάγεται μείωση ή στέρηση του δευτέρου. Η αληθινή προσευχή απαιτεί κυρίως αμεριμνία για κάθε πράγμα, είτε παράλογο είτε εύλογο και γενικά απροσπάθεια  σε ο,τιδήποτε. Κι αυτό μέσα από την ανάθεση των προβλημάτων μας στην προσευχή και δια της προσευχής στον Θεό. Γι’ αυτό και στην περίπτωση του “εγκεφαλικού θανάτου”, η ψυχή μπορεί να αναπτύξει υψηλότερες, ευγενέστερες και πιο γνήσιες πνευματικές λειτουργίες».

9.  Με τα όσα αναφέραμε πιο πάνω, καταλήγουμε ότι: μέσα σ’ αυτή την αληθινή κατάσταση και πραγματικότητα που βρίσκεται ο “εγκεφαλικά νεκρός”, του δίνεται η μοναδική και ανεπανάληπτη ευκαιρία να βιώσει προς το τέλος της ζωής του την αληθινή μετάνοια και νοερά εργασία· μπορούμε περίτρανα να πούμε ότι ο ίδιος βρίσκεται σε μια πάρα πολύ προνομιακή θέση. Πλεονεκτεί, ως ηλεημένος και ευνοημένος από τον Θεό, να ζήσει τον ‘υπόλοιπο χρόνο της ζωής του, όντως, εν ειρήνη και μετανοία’ και έτσι να φύγει, όποτε το θελήσει ο Θεός, για την αιωνιότητα.... Πολλοί εχέφρονες πνευματικά θα ζήλευαν μια τέτοια κατάσταση που ο Θεός δωρίζει στον (ΕΝ), μέσα από την άβυσσο της σοφίας, της σωστικής προνοίας και ανεκφράστου αγάπης Του. Ποιός έχει το δικαίωμα ή ποιός τολμά να του την αφαιρέσει, εμποδίζοντας το έργο της σωτηρίας ενός συνανθρώπου του, ‘υπέρ ού Χριστός απέθανε’;

10.  Τέλος, θέλουμε να διατυπώσουμε μια τελευταία αλήθεια: Το όλο θέμα που εξετάζουμε εδώ, ναι μεν αφορά και την ιατρική, όμως στην περίπτωση αυτή έχουμε επέμβαση (‘trespass’) της ιατρικής σε ένα χώρο που ανήκει καθαρά στην Εκκλησία και την Θεολογία της. Κι αυτός είναι ο χώρος της ζωής και του θανάτου. Η ιατρική κινείται, πρέπει να κινείται, μεταξύ αυτών των δύο ορίων[5]. Όταν η ιατρική κινείται στους οριακούς χώρους, τόσο αυτού της αρχής της ζωής με την γενετική, όσο και αυτού του τέλους της με την μεταμοσχευτική[6], θα πρέπει οι ασκούντες το επάγγελμα της ιατρικής να κινούνται με βάση όχι μόνο το Νομικό Δίκαιο, αλλά και το Εκκλησιαστικό Δίκαιο. Καταλήγουμε, λοιπόν, διατυπώνοντες την άποψη ότι: Η ΙΑΤΡΙΚΗ περιμένει από την ΕΚΚΛΗΣΙΑ την ΘΕΣΗ της και την ΑΠΑΝΤΗΣΗ της στα θέματα αυτά και όχι η Εκκλησία την Ιατρική. Αυτήν την αλήθεια πρέπει να την αντιληφθούν και κατανοήσουν, τόσο ο ιατρικός κόσμος, όσο και οι ημέτεροι. (βλ. ΕΝΣΤΑΣΕΙΣ 4, 29, 45 και 73, καθώς και ΓΕΝΙΚΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ αρ. 6.3)

11. Το λοιπόν, και πάλιν εμείς ως Εκκλησία, καλούμε τους πιστούς μας, ‘το μικρόν ποίμνιον’, όπως “αναζωσάμενοι τας οσφύας της διανοίας υμών, νήφοντες, τελείως ελπίσατε επί την φερομένην υμίν χάριν εν αποκαλύψει Ιησού Χριστού, ως τέκνα υπακοής μη συσχηματιζόμενοι ταις πρότερον εν τη αγνοία υμών επιθυμίαις, αλλά κατά τον καλέσαντα υμάς άγιον και αυτοί άγιοι εν πάση αναστροφή γενήθητε, διότι γέγραπται· άγιοι γίνεσθε, ότι εγώ άγιός ειμι”. Δεν λησμονούμε το του αποστόλου Παύλου, “ει και ο έξω ημών άνθρωπος διαφθείρεται, αλλ’ ο έσωθεν ανακαινούται ημέρα και ημέρα”. Γι’ αυτό και όλοι μαζί ας διακηρύξουμε και πάλιν περίτρανα προς τους έξω το απλό, άμα και ταπεινό ρήμα του αγίου Γέροντος (αναφερόμενος στις δόσεις ανθρωπίνων οργάνων), ότι δηλαδή: ΟΥΤΕ ΔΙΝΟΥΜΕ ΟΥΤΕ ΠΑΙΡΝΟΥΜΕ.

       12.  Ο,τιδήποτε έξω απο την θέση αυτή, αποτελεί αυθάδεια απέναντι στην απόλυτη κυριότητα του Θεού επί της ζωής και του θανάτου και προδίδει μέγαν εγωϊσμό και αυταπάτη. Προδίδει έλλειψη πνευματικότητας και Χριστιανικού ήθους, που στην προσπάθειά μας να καθησυχάσουμε την ταραγμένη και ανήσυχη συνείδησή μας, βαυκαλιζόμαστε με απατηλές υποσχέσεις περί παραδείσου και μελλούσης ανταποδόσεως, δίνοντας τάχα τα όργανά μας ή τα όργανα των συγγενών μας, προσφορά προς τους άλλους. Μακάρι να καταφέρουμε να σώσουμε την αθλία ψυχή και το σώμα μας κι ας μην γυρεύουμε να γίνουμε εμείς ‘σωτήρες’ των άλλων.... Να μάθουμε να δίνουμε από αυτά που μας ανήκουν και όχι από αυτά που δεν μας ανήκουν. Γιατί, τόσο το σώμα μας, όσο και η ψυχή μας και η ζωή μας, δεν μας ανήκουν. Ανήκουν στον Θεό, ο οποίος μας τα έδωσε για να τα δουλέψουμε και να τα σώσουμε. Αμήν.

ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ

Ακούω τώρα την δικαιολογημένη απορία των πιστών μας: “Πάτερ, όλα αυτά που γράφετε, είναι η θέση της Εκκλησίας;”

Σας απαντώ: Αν εννοείτε την Εκκλησία με την στενή της έννοια, δηλαδή αν έχει εκδοθεί επίσημα πανορθόδοξη απόφαση και θέση για τα θέματα αυτά, η απάντηση είναι όχι. Άλλωστε, ποιός είμ’εγώ που θα ισχυριστώ ότι αντιπροσωπεύω την Εκκλησία; Αν όμως εννοείτε την Εκκλησία με την πλατειά της έννοια, δηλ. την Θεολογία της, την Δογματική της, το Ήθος της, την Ηθική της, και γενικά την Διδασκαλία της, απαντούμε ρητά και απερίφραστα: ΝΑΙ, ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ!

“Αύτη εστιν, αδελφοί μου ηγαπημένοι, η πίστις των Αποστόλων, αύτη η πίστις των Πατέρων, αύτη η πίστις των Ορθοδόξων....”

“Οι Προφήται ως είδον, οι Απόστολοι ως εδίδαξαν, η Εκκλησία ως παρέλαβεν, οι Διδάσκαλοι ως εδογμάτισαν, η Οικουμένη ως συμπεφρόνηκεν, η χάρις ως έλαμψεν, Η ΑΛΗΘΕΙΑ ως αποδέδεικται, το ψεύδος ως απελήλαται, η σοφία ως επαρρησιάσατο, ο Χριστός ως εβράβευσεν· ούτω φρονούμεν, ούτω λαλούμεν, ούτω κηρύσσομεν....”

Δεν περιμένουμε, βέβαια, ο λόγος μας να εισακουσθεί από όλους. Την ίδια αντιμετώπιση και στάση συνάντησε και ο Χριστός από τους Ιουδαίους, γι’ αυτό και τους έλεγε: “αλλ’ υμείς ου πιστεύετε· ου γαρ εστε εκ των προβάτων των εμών”. Εμείς απευθυνόμαστε στο ‛μικρόν ποίμνιον’ και επαναλαμβάνουμε μαζί με τον Κύριο: “Μη φοβού τo μικρόν ποίμνιον· ότι ευδόκησεν ο πατήρ υμών δούναι υμίν την βασιλείαν”. Και πάλιν, λέγει στην Αποκάλυψη: “μέτρησον τoν ναόν τού Θεού και το θυσιαστήριον και τους προσκυνούντας εν αυτώ· και την αυλήν την έξωθεν του ναού εκβαλε έξω και μη αυτήν μετρήσης, ότι εδόθη τοις έθνεσι”. Δηλαδή, αυτοί που θα γραφούν στο ‛βιβλίον της ζωής’ δεν είναι όσοι απλώς έρχονται στην Εκκλησία και, κατά τα άλλα, ενεργούν και ζούν όχι κατά το θέλημα του Θεού. Οι πρώτοι, είναι οι ίδιοι ναός του Θεού και κατοικητήρια της Αγίας Τριάδος, γι’ αυτό και έχουν άμεση σχέση με το θυσιαστήριον. Οι δεύτεροι όμως, αν και φαίνονται ότι είναι της Εκκλησίας άνθρωποι, εν τούτοις είναι στην “αυλή”, γι’ αυτό και δεν είναι καταγραμμένοι στο ‛βιβλίον της ζωής’ (“μην τους μετρήσεις”, του είπε), δεν ανήκουν στο ‛μικρόν ποίμνιον’, αλλ’ εδόθησαν στα έθνη (δηλ. τους δαίμονες και τα όργανά τους) για να καταπατηθούν και κατασπαραχθούν. Γι’ αυτό και εμείς δεν αναμένουμε να εισακουστούμε από αυτούς. Εξάλλου και ο Κύριος ενημέρωσε καταλλήλως τους μαθητές του στο θέμα αυτό: “ει εκ του κόσμου ήτε, ο κόσμος αν το ίδιον εφίλει· ότι δε εκ του κόσμου ουκ εστέ, αλλ’ εγώ εξελεξάμην υμάς εκ του κόσμου, διά τούτο μισεί υμάς ο κόσμος.” Και πάλιν: “Ο ακούων υμών εμού ακούει, και ο αθετών υμάς εμέ αθετεί· ο δε εμέ αθετών αθετεί τον αποστείλαντά με.”

Ακούω τώρα μερικούς πιστούς να δειλιούν και να διερωτούνται: “Πάτερ, φοβούμαστε την κατακραυγή του κόσμου και του περίγυρού μας, αν εμείς -σε αντίθεση με τους πολλούς- λέγοντας και εφαρμόζοντας διαφορετικά από αυτούς, ταχθούμε φανερά εναντίον γενικά των μεταμοσχεύσεων. Όλοι σχεδόν παγκοσμίως μιλούν για τις μεταμοσχεύσεις και τις δόσεις οργάνων, ωσάν να πρόκειται για την πιο μεγάλη ανθρωπιστική, ουμανιστική και αλτρουιστική πράξη. Πώς λοιπόν εμείς μπορούμε να πούμε και να πράξουμε διαφορετικά;”

Απαντούμε στους πιστούς(;) αυτούς και λέγουμε, ότι για έναν σωστό Χριστιανό δεν υπάρχουν διλήμματα. Ο ευαγγελιστής Ιωάννης μάς προτρέπει: “Μή αγαπάτε τον κόσμον (δηλ. το κοσμικό φρόνημα) μηδέ τα εν τω κόσμω (δηλ. τα φαινόμενα ‘καλά’ του και τις κοσμικές του συνήθειες)”. Δεν μας ενδιαφέρει τι φρονούν και τι κάνουν οι πολλοί, οι άνθρωποι του κόσμου, και ιδιαίτερα στο θέμα των μεταμοσχεύσεων και τις δόσεις οργάνων· είτε αυτοί είναι άθεοι είτε αλλόδοξοι είτε ετερόδοξοι είτε ‛Χριστιανοί Ορθόδοξοι’(κατά την ταυτότητα). Προκειμένου να λυπήσουμε τον Θεό ή τους ανθρώπους, θα προκρίνουμε το δεύτερο. “Πειθαρχείν δει Θεώ μάλλον ή ανθρώποις”. Μας λέγει και ο Κύριος: “Πας ουν όστις ομολογήσει εν εμοί[7] έμπροσθεν των ανθρώπων, ομολογήσω καγώ εν αυτώ έμπροσθεν του πατρός μου του εν ουρανοίς· όστις δ' αν αρνήσηταί με έμπροσθεν των ανθρώπων, αρνήσομαι αυτόν καγώ έμπροσθεν του πατρός μου του εν ουρανοίς. Μη νομίσητε ότι ήλθον βαλείν ειρήνην επί την γην· ουκ ήλθον βαλείν ειρήνην, αλλά μάχαιραν.” Κι ας μιλούν μερικοί Εκκλησιαστικοί για προβληματισμούς και διλήμματα επί των μεταμοσχεύσεων. Όμως, εν προκειμένω, ας αφήσουμε τον μεγάλο άγιο της Εκκλησίας μας, τον άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη, να μάς ομιλήσει επί του θέματος, και με αυτό να κλείσουμε τον λόγο:

ΑΠΑΝΤΑ Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΠΙΣΤΟ

     «Την καταισχύνη που υπέφερεν ο Κύριος, βαστάζοντας τον Σταυρό Του δημόσια, την υπέφερε για να σου δώσει παράδειγμα, να τον μιμείσαι και εσύ. Δηλαδή για να μην ντρέπεσαι αν τυχόν οι άνθρωποι σε κατηγορούν και σε σχολιάζουν, επειδή τηρείς τις εντολές του Χριστού και διατηρείς ακέραια και ανελλιπή όχι μόνο τα δόγματα της πίστεως, αλλά και τις παραδόσεις της Εκκλησίας και των Αγίων Πατέρων. Γιατί τα δόγματα και οι παραδόσεις της Εκκλησίας μας το ένα συγκρατεί το άλλο και πάλι το ένα γκρεμίζει το άλλο, όπως, αν βγάλει κανείς από κάποια οικοδομή τις μικρές πέτρες, μετακινεί ή και γκρεμίζει και τις μεγάλες πέτρες.

     Για να μην ντρέπεσαι αν σε κατηγορούν που δεν ακολουθείς τους πολλούς, αλλά τους λίγους και καλούς. Που δεν είσαι αντίθετος στην αλήθεια, αλλά την διαφυλάττεις και την υπερασπίζεσαι, φυλάγοντας αυτό που έχει γραφτεί, “μη φέρνεις αντίλογο στην αλήθεια”. Και πάλι, “για την αλήθεια να αγωνίζεσαι μέχρι θανάτου και ο Κύριος ο Θεός θα πολεμά για σένα.”

     Για να μην ντρέπεσαι, αν τυχόν σε κατηγορούν οι άνθρωποι και σε δυσφημούν, γιατί δεν μοιάζεις με αυτούς, ούτε θέλεις να επικοινωνείς με τις κακίες και τις παραβάσεις που διαπράττουν, γιατί τους ελέγχεις ή με το έργο και το παράδειγμα της καλής σου ζωής ή με τον λόγο και την μαρτυρία της Αγίας Γραφής και των θεοφόρων Πατέρων.

     Και για να μιλήσω σύντομα, επειδή θέλεις να είσαι αληθινός χριστιανός και ζητάς την σωτηρία της ψυχής σου.

     Αυτοί οι ονειδισμοί των ανθρώπων και οι κατηγορίες που δέχεσαι για την αλήθεια και για την αρετή, είναι ο σταυρός του Ιησού, τον οποίον πρέπει να βαστάζεις και εσύ δημόσια μπροστά σε όλον τον κόσμο, χωρίς καμμία αντίρρηση και ντροπή, όπως τον βάσταξε και αυτός, καταφρονώντας κάθε αισχύνη και περιφρόνηση των ανθρώπων.

     Με τέτοιες κατηγορίες γίνεσαι κι εσύ συγκοινωνός των παθημάτων και της καταισχύνης του Ιησού. Αν, λοιπόν, γίνεσαι συγκοινωνός στα πάθη και τις ατιμίες, είναι φανερό, ότι όταν έλθει ο καιρός, θα γίνεις συγκοινωνός και της χαράς και της δόξας Του.

     Βαστάζεις τον σταυρό του Χριστού και υπομένεις τις περιφρονήσεις των ανθρώπων, επειδή λές την αλήθεια, επειδή διαφυλάττεις τις παραδόσεις και επειδή εκτελείς το θέλημα και τις εντολές του Θεού (γράφε, μέχρι θανάτου) και όχι το θέλημα και τις εντολές των ανθρώπων.

     Αν, όμως, κρύβεις την αλήθεια και παραβαίνεις τις εντολές του Θεού, και κρατάς τις κακές συνήθειες, για να αρέσεις στον κόσμο, για να σε επαινούν οι άνθρωποι και για να μην ντρέπεσαι από αυτούς, ουαί και αλλοίμονό σου! Διότι έριξες κάτω στη γη από τους ώμους σου τον σταυρό του Χριστού και τον καταπάτησες. Δεν είσαι πλέον αληθινός χριστιανός και μαθητής και μιμητής του Ιησού Χριστού, του αληθινού σου διδασκάλου, αλλά μαθητής του κόσμου και του διαβόλου. Όπως εσύ ντρέπεσαι τώρα να βαστάζεις τον σταυρό και την περιφρόνηση του Χριστού και να ακολουθείς το δικό του παράδειγμα, για να αρέσεις στους ανθρώπους, έτσι και ο Χριστός τότε, κατά την ημέρα της κρίσεως, θα ντραπεί να σε ονομάσει δικό του και να σε κάνει συγκοινωνό της δόξας του και της βασιλείας του. Βλέπεις σε ποιό σημείο φθάνει όποιος ζητεί να αρέσει στους ανθρώπους; Βλέπεις πώς χάνει και την χριστιανική πίστη και την βασιλεία του Θεού και καταδικάζεται στην κόλαση; Γι’  αυτό καλά είπε ο Κύριος: “πώς μπορείτε εσείς να πιστέψετε, αφού δέχεσθε τιμές ο ένας από τον άλλον και δεν ζητάτε την τιμή που προέρχεται από τον μόνο Θεό;”

     Αχ!, αδελφέ,άραγε και συ πόσες φορές για τις αντιρρήσεις αυτές και για την ντροπή του κόσμου έκρυψες την αλήθεια και παρέβηκες τις εντολές του Θεού; Γι’ αυτό πρέπει να ντραπείς πολύ και αποφάσισε μαζί με τον Χριστό να βαστάσεις δημόσια μπροστά σε όλο τον κόσμο τον σταυρό και την περιφρόνηση (από αυτούς) του χριστιανικού νόμου και στο εξής να ντρέπεσαι όχι που ακολουθείς τον Χριστό, αλλά που δεν τον ακολουθείς και που ενεργείς αντίθετα στα παραδείγματα της ζωής Του. Και επειδή ο κόσμος είναι εχθρός του Χριστού και εχθρός δικός σου, παρακάλεσε τον Κύριο να σου δώσει δύναμη να περιφρονήσεις όλες τις συναναστροφές του κόσμου, όλες τις κρίσεις του κόσμου, όλες τις περιφρονήσεις του κόσμου......»

Και συμπληρώνουμε κι εμείς (μαζί με τον άγιο Νικόδημο): Επειδή δεν έχουμε καμιά διάθεση για περαιτέρω συζητήσεις, να τους λέμε δηλ. και να μας λέγουν και να μήν τελειώνουμε, εμείς ήδη καταθέσαμε την μαρτυρία μας. “Ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω”. Και κατά τον θείο Παύλο: “Ει δε τις δοκεί φιλόνεικος είναι, ημείς τοιαύτην συνήθειαν ουκ έχομεν, ουδέ αι εκκλησίαι του Θεού.” Και πάλιν: “Του λοιπού κόπους μοι μηδείς παρεχέτω· εγώ γαρ τα στίγματα του Κυρίου Ιησού εν τω σώματί μου βαστάζω”.

Μαζί λοιπόν με τον άγιο Νικόδημο κλείνουμε και τον λόγο μας. Ας προσευχόμαστε στο εξής καθημερινά -όπως προσεύχεται και η Εκκλησία μας- για όλο τον κόσμο (όπως γνωρίσει την αλήθεια του Χριστού εν Πνεύματι Αγίω), ιδιαίτερα δε για τους πιστούς, όπως έχομε “Χριστιανά τα τέλη της ζωής ημών, ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά και καλήν απολογίαν την επί του φοβερού βήματος του Χριστού”. Αμήν.

---

[1] για περισσότερα, βλ. ΓΕΝΙΚΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ αρ. 7.3

[2] για περισσότερα, βλ. ΓΕΝΙΚΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ αρ. 7.3, “The Modified Maastricht classification of non-heart-beating donors (1995)”.

[3] ακόμα και αυτή η γυναίκα του και οι φίλοι του, δεν του είχαν συμπαρασταθεί.

[4] βλ. πιο κάτω παρ.8

[5] Φυσικά, τόσο σ’ αυτά τα όρια (ζωή και θάνατος), όσο και στο μεταξύ τους διάστημα η Εκκλησία έχει να προτάξει τον λόγον της. Περαιτέρω, η Εκκλησία κινείται και πριν του πρώτου ορίου, που λέγεται αρχή της ζωής, ακόμα και πριν της κοσμογονίας, αναγόμενη μέχρις Αυτού του Ανάρχου και Αϊδίου Τριαδικού Θεού· όπως επίσης επεκτείνεται και πέραν του δευτέρου ορίου, του θανάτου, μέχρι τους αιώνες των αιώνων.....

[6] προκαλώντας δηλαδή τον θάνατο στους δότες -είτε αφαιρώντας τα όργανά τους (‘εγκεφαλικά νεκροί’ δότες) είτε αφαιρώντας την τεχνητή υποστήριξη της ζωής (προγραμματισμένοι ‘πτωματικοί δότες’)

[7] δηλαδή, όχι μόνο με τα λόγια αλλά και με την ζωή του, ώστε να είναι σύμφωνη με την ζωή μου και την διδασκαλία μου· να είναι μέσα μου κι εγώ μέσα του.

(Τέλος Μέρους Ε')

Για ολόκληρο το αρχείο για κατέβασμα σε μορφή pdf και εκτύπωση πατήστε   ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΑΣ ΕΙΠΑΝ ΓΙΑ ΤΙΣ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΙΣ

Ως διαχείριση των "Αναβάσεων"  ευχαριστούμε θερμά τον Πρωτοσύγκελλο π. Δαμασκηνό για την εμπιστοσύνη και την άδεια δημοσιεύσεως του συγγράμματός του.
Τα επόμενα μέρη θα ολοκληρωθούν σε 3 καθημερινές δημοσιεύσεις, και σε κάθε μία από αυτές θα υπάρχει και ολόκληρο το σύγγραμμα σε μορφή pdf για κατέβασμα και εύκολη εκτύπωση.