ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗ ΠΕΜΠΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ (Εὐαγγέλιο: Μαρκ. ι' 32-45) ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ."Γιατί οἱ ἄνθρωποι προσπαθοῦν νά φαίνονται πιό σπουδαῖοι καί πιό καλοί ἀπό ὅτι πραγματικά εἶναι;"

Η ταπείνωση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού είναι ένα γεγονός τόσο αξιοθαύμαστο, όσο είναι τα θαύματα κι η Ανάστασή Του. Είναι το θαύμα των θαυμάτων. Φόρεσε το στενόχωρο ανθρώπινο σώμα σαν σκλάβος κι έγινε Δούλος των δούλων Του.

Γιατί οι άνθρωποι προσπαθούν να φαίνονται πιο σπουδαίοι και πιο καλοί από ότι πραγματικά είναι; Τα χόρτα του αγρού δεν το επιδιώκουν αυτό, ούτε τα ψάρια στο νερό ή τα πουλιά στον αέρα. Γιατί τότε οι άνθρωποι το θέλουν τόσο πολύ και το προσπαθούν; Επειδή έναν καιρό ήταν πραγματικά πιο σπουδαίοι και πιο καλοί απ’ ότι είναι σήμερα κι η σκιά της μνήμης αυτής τους πιέζει να υπερβάλουν σέ μεγαλοσύνη και καλοσύνη. Κινούνται πάνω σ' ένα νήμα πού πότε τεντώνουν και πότε χαλαρώνουν οι δαίμονες.

Απ’ όλα τα πράγματα πού έχουν να μάθουν οι άνθρωποι, η ταπείνωση είναι το πιο δύσκολο.

  Ο Κύριος Ιησούς επομένως διατύπωσε τη διδασκαλία Του για την ταπείνωση με τον καλλίτερο δυνατό τρόπο, τόσο με το λόγο όσο και με το έργο, με το παράδειγμά Του. Έτσι κανένας δέ θα μπορούσε ν’ αμφισβητήσει την ανυπολόγιστη κι αναπόδραστη σπουδαιότητα της ταπείνωσης στο έργο της σωτηρίας του ανθρώπου. Αυτός είναι ο λόγος πού εμφανίστηκε μ’ ένα θνητό ανθρώπινο σώμα, όπως εκείνο πού είχε ο Αδάμ μετά την τιμωρία του για την αμαρτία και την πτώση του.

  Ο αναμάρτητος Κύριος και Δημιουργός των φωτεινών και αστραπόμορφων χερουβίμ, ενδύθηκε τη βαριά και τραχιά στολή ενός καταδικασμένου αμαρτωλού. Δεν είναι από μόνο του αυτό ένα μέγιστο και σαφές μάθημα ταπείνωσης, πού πρέπει να μάθει κάθε αμαρτωλός; Ο Κύριος επανέλαβε το μάθημα αυτό με το να γεννηθεί σ’ ένα ποιμενικό σπήλαιο κι όχι σέ βασιλικό παλάτι- με το να κάνει συντροφιά με τούς φτωχούς και τούς περιφρονημένους αμαρτωλούς με το να πλύνει τα πόδια των μαθητών Του- με το να υποστεί θεληματικά τα πάθη και τελικά να σταυρωθεί- με το να πιει το πικρότερο ποτήρι των βασάνων ως την τελευταία σταγόνα.

Οι άνθρωποι βρήκαν πώς το μάθημα της ταπείνωσης είναι το δυσκολότερο πού θα μπορούσαν να μάθουν και να εγκολπωθούν. Ακόμα κι οι ίδιοι οι μαθητές του Χριστού, πού ζούσαν με τον πράο και ταπεινό Κύριο καθημερινά, αδυνατούσαν να κατανοήσουν την πραότητά Του και να μιμηθούν την ταπείνωσή Του. Ή αποκλειστική ενασχόληση τους με τον εαυτό τους και την κατάστασή τους, με τη δόξα και την αναμενόμενη ανταμοιβή τους, αποκαλύφτηκε ακόμα και στις πιο κρίσιμες στιγμές, όταν τέτοια πράγματα δεν έπρεπε ούτε καν να τα σκέφτονται. Οι αδυναμίες τους αυτές όμως φάνηκαν τέτοιες στιγμές με την πρόνοια του Θεού, ώστε οι επερχόμενες γενιές να δουν όλες αυτές τις ανεπάρκειες, καθώς και τις αμαρτωλές πτώσεις και τη μηδαμινότητα της ανθρώπινης φύσης. Έτσι, όταν για παράδειγμα ο Κύριος είπε τα σκληρά λόγια για τούς πλουσίους, πώς: «ευκολώτερον εστί κάμηλον διά τρυπήματος ραφίδος διελθείν η πλούσιον εις την βασιλείαν του Θεού εισελθείν», ο Πέτρος ρώτησε τον Κύριο για την ανταμοιβή πού περίμενε τον καθένα από τούς αποστόλους: «τι άρα εσται ημίν;» (Ματθ. ιθ'24,27).

Σέ άλλη περίπτωση πού ο Κύριος μιλούσε στους μαθητές Του για την προδοσία, το πάθος και το θάνατο του Υιού του Θεού, οι μαθητές πού τον ακολουθούσαν, διαφωνούσαν μεταξύ τους, ποιός θα ήταν ο μείζων ανάμεσά τους. Ο Κύριος πού γνώριζε τις σκέψεις τους και διάβαζε τις κρυφές διαφωνίες τους, πήρε σ’ αυτήν την περίπτωση ένα παιδί, το έβαλε στη μέση, το αγκάλιασε και τούς επιτίμησε για τη διαφωνία πού είχαν σχετικά με την πρωτοκαθεδρία, φέρνοντας σαν παράδειγμα την απλότητα και την αθωότητα του παιδιού (βλ. Μάρκ. θ'31-37).

 Αλλά και στο τελευταίο ταξίδι Του στην Ιερουσαλήμ, πού ο Κύριος τούς μιλούσε πιο καθαρά και με λεπτομέρειες για το πάθος Του και προείπε πώς ο Υιός του Ανθρώπου θα παραδοθεί στα χέρια των ανόμων, «και έμπαίξουσιν αυτώ και μαστιγώσουσιν αυτόν και εμπτύσουσιν αυτώ και αποκτενούσιν αυτόν, και τη τρίτη ημέρα αναστήσεται» (Μάρκ. ι'34), την ιερή και φοβερή αυτή στιγμή πού ο Κύριος της Δόξης προφήτευε την τελική ταπείνωσή Του, το φίδι της υπερηφάνειας σήκωσε για μια ακόμα φορά το κεφάλι του και οδήγησε δύο από τούς κορυφαίους μαθητές Του να διατυπώσουν μια φιλοφρονητική ερώτηση, πού έμοιαζε περισσότερο με εμπαιγμό στα μέγιστα και φοβερά πάθη του Κυρίου. Το σημερινό ευαγγέλιο μάς μιλάει για το τελευταίο αυτό γεγονός.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΙΡΟΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ ΠΕΤΡΟΣ ΜΠΟΤΣΗΣ

http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2014/04/32-45.html