ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΥ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ.
ΠΑΤΗΡ ΙΑΚΩΒΟΣ ΒΑΛΟΔΗΜΟΣ.
ΈΝΑΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΆΓΙΟΣ. 1870-1960
Το όνομα του, πού είχε ώς κοσμικός, ήτο Ευάγγελος
Βαλοδήμος. Άλλ’ αυτό ξεχάστηκε τελείως κατόπιν. Ήταν γνωστός εις όλους, μόνον
ώς «Πάτερ Ιάκωβος», με το όνομα δηλ. πού πήρε, όταν έγινε κληρικός.
Πρόλογος π. Χαραλάμπους
Σέ αυτόν τον πλανήτη, πού βρεθήκαμε σκαρφαλωμένοι,
δεν είμαστε τυχαία. ’Έχομε κάποιο σκοπό, κάποιο προορισμό. Καί μάλιστα μεγάλο
προορισμό: Να γίνωμε Άγιοι. Αυτός είναι ό σκοπός όλων μας: «Γίνεσθε άγιοι, ότι
εγώ άγιός ειμί», μάς λέγει ό Δημιουργός μας.
Καί εις μεν τά παλαιότερα χρόνια πολλοί άνθρωποι -μα
πάρα πολλοί- αγωνίστηκαν στην ζωή τους καί το επέτυχαν. Αγίασαν! Επέτυχαν τήν αγιότητα.
Είναι πλήθος πολύ, εκατομμύρια. Είναι «Νέφος» ολόκληρο, καθώς λέγει ό Απόστ.
Παύλος. Κάθε εποχή καί κάθε τόπος έχει να μάς παρουσιάσει πολλούς Αγίους
γνωστούς καί αγνώστους. Μόνον οι γνωστοί μάρτυρες άγιοι των τριών πρώτων αιώνων
ανέρχονται εις ένδεκα εκατομμύρια.
Ή δική μας εποχή φαίνεται στείρα από αγίους. ’Ίσως,
διότι εμέθυσε ό κόσμος σήμερα από τις ανακαλύψεις του καί δεν βλέπει τον Θεό
του: «Έπαχύνθη, έπλατύνθη, έλιπάνθη καί εγκατέλειπε Κύριον τον Θεόν αυτού».
Ίσως καί διότι τούς υπάρχοντας άγιους ό κόσμος δεν τούς γνωρίζει. Όταν ο
προφήτης Ηλίας παρεπονείτο ότι έμεινε μόνος «καί εγώ μονώτατος ύπολέλειμμαι», ό
Θεός τού απήντησε ότι υπήρχαν 7 χιλιάδες, πού δεν έκλιναν γόνυ εις τον Βάαλ. Οι
άγιοι δεν κάμνουν θόρυβο. Δεν πασχίζουν να προβληθούν, να γραφή το όνομά τους στην
εφημερίδα. Οι άγιοι είναι ταπεινοί. Αποφεύγουν τήν διαφήμιση σαν τον πειρασμό.
’Ίσως να φαίνεται στείρα από άγιους η εποχή μας, καί διότι δεν βλέπουν οι
άνθρωποι θαύματα. Νομίζουν, ότι άγιος είναι μόνον εκείνος, πού κάμνει θαύματα. Ενώ
στον άγιο η αγία ζωή είναι το παν.
Εν τούτοις ό πατήρ Ιάκωβος, πού έζησε στις ήμερες
μας καί τον οποοίον μάς αξίωσε ό Θεός να τον δούμε, να τον ακούσαμε, να τον συμβουλεύουμε
καί να συμφάγωμε, μαζί με τήν αγιασμένη του ζωή έχει να μάς παρουσιάσει καί το θαύμα.
Πολλά θαύματα έχει στη ζωή του, καθώς θα δούμε. Ό αγιασμένος αυτός Ιερομόναχος
τά τελευταία χρόνια ζούσε στα Ζαγοροχώρια τής Ηπείρου. Εκεί, κοντά στο
Μονοδένδρι, στο Μοναστηράκι του Προφ. Ήλιού, πού είναι στην κορυφή του βουνού,
είχε αράξει, σαν εις άλλο Αραράτ, φεύγοντας τήν αμαρτία, πού έχει κατακλύσει τον
σημερινό κόσμο. Δυστυχώς όμως είναι άγνωστος στον πολύν κόσμο.
Τώρα, οπότε ό κόσμος είναι κατασκανδαλισμένος καί
απογοητευμένος από τά σκάνδαλα μερικών κληρικών, θα ήθελα να είχα τά μέσα (ραδιόφωνο,
εφημερίδες, τηλεόραση, θεάματα), για να παρουσιάσω στα μάτια όλου του κόσμου
αυτόν τον σύγχρονό μας άγιο καί θαυματουργό. Πόση ωφέλεια θα ερχόταν; Επειδή
όμως δεν μπορώ να κάμω εκείνο το μεγάλο, κάμνω αυτό το μικρό, πού μπορώ: Γράφω το
βιβλιαράκι αυτό. Καί σύ άναγνώστα, διάδωσε το, όσο μπορείς ευρύτερα, για να
ωφεληθούν καί άλλοι, καί να έχεις τήν ευχή του.
Ό π. Ιάκωβος γεννήθηκε το 1870 στην αλύτρωτη καί
πονεμένη Β. Ήπειρο, στο χωριό Βοδίνο του Αργυροκάστρου .
Οι γονείς του (ο πατέρας του λεγόταν Φώτιος) είχαν
τήν πατροπαράδοτη ευσέβεια, καί τήν συνηθισμένη στα μέρη εκείνα καί στα χρόνια
εκείνα τής τουρκοκρατίας φτώχεια. Αυτό του στάθηκε εμπόδιο καί δεν έμαθε
γράμματα πολλά. Γνώριζε μόνον τόσα, όσα τοΰ χρειαζόταν, διά να μελετά τά ιερά
βιβλία.
Ευτυχώς ευτύχησε να μάθη το θέλημα τοΰ Θεού. Το γνώρισε
εις τήν Κωνσταντινούπολη, πού είχε μεταβεί εις ηλικία 15 ετών καί εργαζόταν «με
πραμάτεια», ώς μικροπωλητής δηλαδή, ως γυρολόγος. Γύριζε τις γειτονιές τής
Πόλης με ένα γαϊδουράκι καί διαλαλούσε το λίγο εμπόρευμα τών ψιλικών του. Τότε
έμαθε το θέλημα τοΰ Θεού. Το έμαθε δέ από τον Κων. Καλλίνικον, τήν καλλικέλαδο
εκείνη αηδόνα του άμβωνας. Εις τά κηρύγματα του ύπερόχου αυτού κληρικού τον είχε
οδηγήσει κάποιος καλός Χριστιανός. Εκεί βρήκε ό,τι ποθούσε η άδολη ψυχή του. Αυτά
τα κηρύγματα πού άκουσε εκεί, επέδρασαν τόσον πολύ εις αυτόν, ώστε όχι μόνον
έγινε τακτικός ακροατής, αλλά καί άρχισε να ζει χριστιανικότερη ζωή.
Τότε κατόρθωσε να ενοικιάση καί μαγαζί. Πουλούσε
πάλιν ψιλικά. Η ζωή του στο μαγαζί ήταν
κάπως παράξενη. Ήταν ολιγαρκέστατος. Το μαγαζάκι του το χώρισε στα δύο. Το μπροστινό,
πού είχε το λιγοστό εμπόρευμα καί το πίσω, πού χρησιμοποιούσε για ύπνο καί προσευχή.
Στο εσωτερικό έμενε όλη τήν ημέρα προσευχόμενος καί μελετών. Μόλις ερχόταν
πελάτης, κτυπούσε το τραπέζι. Έβγαινε, πωλούσε ό,τι ζητούσε καί πάλιν έμπαινε να
προσευχηθεί, μέχρις ότου τον καλούσε άλλος κ.ο.κ.
Εις τήν χριστιανική καί πνευματική του ζωή τον βοήθησε
ένας έμπειρος Πνευματικός, εις τον όποιον εξομολογείτο. Ό Πνευματικός του τον
συνέδεσε με άλλους εξ εργατικούς καί ευσεβείς νέους, οι όποιοι εργάζονταν
καθένας χωριστά το επάγγελμα του, αλλά ζούσαν μαζί κοινοβιακός καί αγωνίζονταν για
τον καταρτισμό τους τον πνευματικό. Τί ζήλος ήταν εκείνος! Τί φλόγα! Τί
αξέχαστα χρόνια για τον συμπνευματισμό, τήν συμμελέτη, τήν τακτική εξομολόγηση
καί θεία Κοινωνία, τις προσευχές, τις αγρυπνίες, τις νηστείες!
Τέσσαρα χρόνια
είχαν ναφάγουν κρέας, καίτοι νέοι αυτοί καί επάνω εις τήν ανάπτυξή τους. Εξομολογούντο
καί κοινωνούσαν τότε κάθε εβδομάδα, κατόπιν μεγάλης προετοιμασίας.
Ό Ευάγγελος -έτσι είπαμε τον έλεγαν τότε- είχε στην
νεανική του ηλικία ένα βάσανο: Τά δόντια του. Από παιδί τον πονούσαν. Τώρα ήταν
είκοσι πέντε χρόνων παλληκάρι καί υπέφερε.
Κάποια ημέρα, πού είχε φοβερό πονόδοντο, πέρασε από
το μαγαζί ενός ευσεβούς. Ό καταστηματάρχης, όταν τον είδε στα χάλια του τον ερώτησε:
-Τί έχεις; Γιατί είσαι έτσι;
-Πονούν τά δόντια μου, άπαντά. Υποφέρω.
-Για τά δόντια είναι ό Άγιος Αντύπας.
-Πότε γιορτάζει;
-Στις 11 Απριλίου. Σ’ αυτόν να παρακάλεσης καί θα
σέ κάμει καλά.
Ευλογημένη εποχή, πού οι πιστοί για κάθε τους ασθένεια
είχαν καί τον άγιό της, εις τον όποιον κατέφευγαν καί θεραπεύονταν!
Περιήλθε αμέσως τά εικονοπωλεία, βρήκε τήν εικόνα
τοΰ 'Αγίου Αντύπα, τήν κορνιζάρισε, τήν κρέμασε επάνω από το προσκέφαλό του καί
έκαμνε εκεί τήν προσευχή του. Έμαθε επίσης καί το Απολυτίκιο τοΰ 'Αγίου απ’ έξω
καί το έλεγε κάθε ημέρα.
Το θαύμα έγινε. Ό πόνος σταμάτησε έκτοτε οριστικά! Από
τότε έως τήν ημέρα του θανάτου του δόντι δεν τον ξαναπόνεσε, καίτοι πέρασαν 65
καί πλέον χρόνια. Πρέπει όμως να σημειωθεί, ότι εις όλη του τήν ζωή ποτέ δεν
παρέλειψε να λέγει καθημερινώς το Απολυτίκιο καί να λειτουργεί στις 11
Απριλίου, στην εορτή του άγιου Αντύπα, από ευγνωμοσύνη.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ.ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΥ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ.
ΠΑΤΗΡ ΙΑΚΩΒΟΣ ΒΑΛΟΔΗΜΟΣ. ΈΝΑΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΆΓΙΟΣ. 1870-1960
ΕΚΔΟΣΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ.
http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2015/05/1870-1960-1.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου