Ἀπὸ τὴν Φιλοκαλία
Ἅγιος Διάδοχος Φωτικῆς – Τὰ 100 πρακτικὰ κεφάλαια:
97. Ὅταν ἡ καρδιὰ μὲ ἕναν πόνο ποὺ καίει δέχεται τὰ τοξεύματα τῶν δαιμόνων, ὥστε νὰ νομίζει ὁ ἄνθρωπος ὅτι εἶναι πραγματικὰ βέλη, τότε ἡ ψυχὴ μισεῖ μὲ πόνο τὰ πάθη, καθῶς βρίσκεται στὴν ἀρχὴ τῆς καθάρσεως· γιατὶ, ἂν δὲν πονέσει πολὺ γιὰ τὴν ἀναίδεια τῆς ἁμαρτίας, δὲν θὰ μπορέσει νὰ χαρεῖ πλουσιοπάροχα γιὰ τὴν ἀγαθότητα τῆς ἀρετῆς.
Ἐκεῖνος λοιπὸν ποὺ θέλει νὰ καθαρίσει τὴν καρδιά του, ἂς τὴν φλογίζει διαρκῶς μὲ τὴν μνήμη τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, αὐτὸ μόνον ἔχοντας μελέτη καὶ ἀκατάπαυστη ἐργασία. Δὲν πρέπει ἄλλοτε νὰ προσεύχονται καὶ ἄλλοτε ὄχι, ἐκεῖνοι ποὺ θέλουν ν’ ἀποβάλλουν τὴν σαπρότητά τους, ἀλλὰ πάντοτε ν’ ἀσχολοῦνται μὲ τὴν προσευχὴ καὶ τὴν φύλαξη τοῦ νοῦ, ἀκόμη καὶ ὅταν βρίσκονται ἔξω ἀπὸ τὶς ἐκκλησίες.
Ἐκεῖνος ποὺ θέλει νὰ καθαρίσει τὸν χρυσό, ἂν γιὰ λίγο ἀφήσει τὴν φωτιὰ νὰ σταματήσει, σκληραίνεται πάλι τὸ μετάλλευμα ποὺ καθαρίζει. Ἔτσι κι ἐκεῖνος ποὺ ἄλλοτε θυμᾶται τὸν Θεὸ καὶ ἄλλοτε ὄχι, ἐκεῖνο ποὺ νομίζει ὅτι ἀποκτᾶ μὲ τὴν προσευχὴ τὸ χάνει μὲ τὴν ἀπραξία.
Τὸ χαρακτηριστικὸ τοῦ ἀνθρώπου ποὺ ἀγαπᾶ τὴν ἀρετὴ εἶναι νὰ ἀφανίζει πάντοτε, μὲ τὴν μνήμη τοῦ Θεοῦ, ὅ,τι γήινο ὑπαρχει στὴν καρδιά, ὥστε σιγὰ-σιγὰ τὸ κακὸ ν’ ἀφανιστεῖ τελείως ἀπὸ τὴν φωτιὰ τῆς μνήμης τοῦ ἀγαθοῦ καὶ ἡ ψυχὴ νὰ ἐπανέλθει μὲ μεγαλύτερη δόξα στὴν φυσική της λαμπρότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου