Δύο ιερείς που σταυρώθηκαν από τους κομμουνιστές! 1. Ιερομάρτυς Κωνσταντίνος Ποντγκόρσκυ (με άφθαρτο λείψανο) 2. Ιερέας Γεώργιος Σκρέκας

...Η τελευταία σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της υπομονής των προσώπων της νέας εξουσίας ήταν η λειτουργία που έκανε ο π. Κωνσταντίνος στίς 7 Νοεμβρίου του 1918 (25 Όκτωβρίου με το Ιουλιανό Ημερολόγιο που ίσχυε ακόμα στη Ρωσία). Την ήμερα αυτήν έφτασαν στο Κιρζεμάνι οι επαναστάτες, για να επιτάξουν την αγροτική παραγωγή. 
Ήταν οι «αντιπρόσωποι», όπως τους ονόμαζαν αργότερα στα χωριά, και προσπαθούσαν να οργανώσουν ένα φεστιβάλ, για να τιμήσουν την πρώτη επέτειο της οκτωβριανής επανάστασης.Το φεστιβάλ όμως για κάποιο λόγο δεν είχε την αναμενόμενη επιτυχία για τους συντελεστές του. Δεν προκάλεσε τον αναμενόμενο ενθουσιασμό στους κατοίκους του χωρίου. Οί «αντιπρόσωποι,», αφού ολοκλήρωσαν τη διαδικασία επίταξης της αγροτικής παραγωγής, άρπαξαν όλους τους καρ­πούς, δεν άφησαν τίποτα. Πήραν ακόμα και την παραγωγή που ανήκε σ’ εκείνους που τα παιδιά τους υπηρετούσαν στον Κόκκινο Στρατό.

Οι περισσότεροι από τους κατοίκους δεν πήγαν στο φεστιβάλ, αλλά κατευθύνθηκαν στην εκκλησία, όπου γινόταν λειτουργία για τον άγιο μεγαλομάρ­τυρα Δημήτριο της Θεσσαλονίκης. Την ίδια εκείνη μέρα στο χωριό, σύμφωνα με μιαν ευλαβική αρχαία παράδοση, οι άνθρωποι μοιράζονταν την παρα­γωγή τους μ’ εκείνους που είχαν φτωχό θερισμό, και τη μοιρασιά αυτήν την έκαναν με την θέληση τους, αβίαστα. «ὁ τὸ πολὺ οὐκ ἐπλεόνασε, καὶ ὁ τὸ ὀλίγον οὐκ ἠλαττόνησε», μας βεβαιώνει ο απόστολος Παύλος (Β' Κορ. η'15).

Η κομβιοθήκη από τα άμφιά του και το κάρφι που τον σταύρωσαν

Την άλλη μέρα ο στρατός των προλετάριων εισέβαλε στην εκκλησία την ώρα της ακολουθίας. Οι στρατιώτες άρχισαν να σχίζουν τα ιερατικά άμφια του π. Κωνσταντίνου και στο τέλος τον άφησαν μόνο με τα εσώρουχά του. "Έτσι μισόγυμνο τον έσυραν έξω στον δρόμο, όπου άρχισαν να τον χτυπούν άγρια, με μανία... Ώρες ολόκληρες τον έδερναν, όπως διηγούνταν αργότερα οι ηλι­κιωμένοι κάτοικοι του χωριού στα παιδιά και τα εγγόνια τους. Ό π. Κωνσταντίνος, που ήταν μάλλον δυνατός άντρας, ίσως θα μπορούσε να προβάλει κάποιαν αντίσταση, αν όχι για να σώσει την ζωή του, του­λάχιστον ν’ αποφύγει λίγο τα χτυπήματα. Απο­φάσισε όμως να τα υπομείνει όλα καρτερικά ως το τέλος.

Μετά τον ξυλοδαρμό πέρασαν στον ιερέα του Θεού χάμουρα, τα έδεσαν σ’ ένα μικρό κάρο, τον έβαλαν να το σέρνει και τον γύρισαν έτσι σ’ όλο το χωριό.Οι κάτοικοι έτρεμαν από τον φόβο τους. Κλειδώθηκαν στα σπίτια τους και δεν τόλ­μησαν να βγουν στους δρόμους για να δουν το «θέαμα». Όταν ο μαρτυρικός ιερέας δεν είχε πια άλλη δύναμη για να σύρει το κάρο, του πέρασαν μια λαιμαριά και τον ξαναγύρισαν στους δρόμους του χωρίου, χωρίς να πάψουν να τον χτυπούν με μαστίγιο ή μ’ οτιδήποτε άλλο έβρισκαν μπροστά τους.

Το άφθαρτο λείψανο του ιερομάρτυρος Κωνσταντίνου Ποντγκόρσκυ

«Ας μη βιαστούμε να κατακρίνουμε αυτούς που, όπως έγραφαν οι εφημερίδες, κλείστηκαν πίσω από τα παραθυρόφυλλα για να μη βλέπουν ότι βασάνιζαν τον ιερέα, αντί να τρέξουν και να τον υπερασπιστούν. Ακριβώς δύο βδομάδες πριν από τα γεγονότα αυτά, είχαν πάρει ένα πολύ σκλη­ρό μάθημα. Σ’ ένα από τα γειτονικά χωριά οι κάτοικοι θέλησαν να σώσουν από την εκτέλεση τον ιερέα τους, τον άρπαξαν από τους άθεους που τον βασάνιζαν και τους έδειραν πολύ. Αυτό εξόργισε πολύ τις αρχές, που τους υπέβαλαν σε μια απάνθρωπη τιμωρία. Τους έστειλαν το εκτελεστικό απόσπασμα από την κοινότητα και έκαψε το χωριό, και μετά από τέτοια ωμότητα κανένας πια δεν ριψοκινδύνευε να τρέξει, για να βοηθήσει, τον ιερέα.

Στο σώμα του π. Κωνσταντίνου χαράχτηκαν τα σημάδια του μαρτυρίου του. Του προξένησαν ένα κάταγμα στο κρανίο, και βρέθηκε μ’ ένα νύχι σπασμένο και βγαλμένο, καθώς και με πολλές ουλές από το μαστίγωμα. Στο τέλος έσυραν τον εξαντλημένο ιερέα από τα μαλλιά στην πύλη της εκκλησίας και τον σταύρωσαν πάνω στην πόρτα της εισόδου. Ο βασανισμένος ιερέας δεν μπόρεσε ν’ αντέξει για πολύ το μαρτύριό του και παρέδωσε την ψυχή του στον Κύριο, για τον Οποίο δέχτηκε κι ο ίδιος μαρτυρικό σταυρικό θάνατο. Την άλλη μέρα το πρωί ο νεωκόρος κι ο φύ­λακας κατέβασαν το σώμα του π. Κωνσταντίνου, τον έντυσαν με τα ιερατικά του άμφια και τον έβαλαν μέσα σ’ ένα ξύλινο φέρετρο. Μέσα στο φέρετρο έβαλαν επίσης ένα Ευαγγέλιο, καθώς και τα καρφιά με τα όποια τον σταύρωσαν.

Οι «αντι­πρόσωποι» δεν τους άφησαν να τον ενταφιάσουν στο κοιμητήριο κι έτσι τον έθαψαν έξω στο ύπαι­θρο, σ’ ένα αγροτεμάχιο. Ή οργή του Θεού όμως δεν άργησε να ξεσπά­σει. Οι δυο «αντιπρόσωποι» έχασαν τη ζωή τους στον δρόμο της επιστροφής προς την πόλη, όταν έπεσαν πάνω σε πάγο μαζί με την άμαξα που τους μετέφερε.

Στις 13 Ιουνίου 2001, μετά από πολλές προσπάθειες, βρέθηκε ο τάφος του, το φέρετρό του και μέσα σε αυτό το άφθαρτο λείψανό του....... 

Κάτω από το φέρετρο οι κάτοικοι είχαν βάλει άχυρα, σύμφωνα με τοπική τους συ­νήθεια, που είχαν μείνει κι αυτά ανέπαφα. «Όταν άνοιξαν το φέρετρο βρήκαν μέσα το λείψανο του ιερέα, ντυμένο στα χρυσά άμφιά του που δεν είχαν λιώσει, όπως και το Ευαγγέλιο, που κρα­τούσε στα χέρια του, καθώς και μία κομβιοδόχη από τα άμφιά του. Το Ευαγγέλιο μπορούσε κανείς να το ξεφυλλίσει και να το διαβάσει, τόσο καλοδιατηρημένο ήταν.

Το ίδιο το σώμα του μάρ­τυρα, απ’ όπου αναδυόταν ή θαυμάσια ευωδία, ήταν κι αυτό άφθαρτο και φωτεινό, ανοιχτόχρωμο. Υπήρχαν ακόμα τα σημάδια του μαρτυρίου του, που προξενήθηκαν από τα σκληρά κι οδυνηρά χτυπήματα που είχε δεχτεί. Στα χέρια του φαί­νονταν ακόμα τα σημάδια από τα καρφιά με τα όποια τον σταύρωσαν. Το σώμα του διατηρούνταν τόσο καλά, ώστε ένας ιατροδικαστής που ήταν μπροστά στην εκταφή, εκτίμησε ακόμα και την αιτία που προκάλεσε τον θάνατο του, μετά από ογδόντα τρία χρόνια! Αιτία τελικά ήταν η μεγάλη απώλεια αίματος.

Ο π. Κωνσταντίνος με την οικογένειά του

Όταν το λείψανο ανασύρθηκε στην επιφάνεια, από τα τοιχώματα του τάφου άρχισαν να ρέουν αρκετές πηγές από καθαρό νερό στο χώρο όπου πριν βρισκόταν το φέρετρο. Από την κατάσταση του αγίου λειψάνου συ­μπεραίνουμε πως ή εκτέλεσή του πρέπει να ήταν εξαιρετικά άγρια. Οι άθεοι φαίνεται πως τον χτύ­πησαν άσχημα στο πρόσωπο, μάλλον με την κάνη του όπλου. Τα δόντια του δεν υπήρχαν. 

Ενώ είναι γνωστό ότι τα δόντια παραμένουν ακέραια αρκετόν χρόνο μετά τον θάνατο τού ανθρώπου - ούτε ή φω­τιά δεν τα κατακαίει - τα δικά του εξαφανίστη­καν. Ένα δάχτυλό του το έσπασαν και κρατιόταν μόνο από μια άρθρωση. Τα αριστερά πλευρά του είχαν κατάγματα. Εκεί το σώμα του είχε πολύ μεγάλο αιμάτωμα κι ήταν πολύ αλλοιωμένο, ενώ το υπόλοιπο ήταν εντελώς άφθαρτο. Ή ιατρο­δικαστική εξέταση διαπίστωσε κατάγματα στην επιγονατίδα, στα αριστερά πλευρά, στο κρανίο και στα δάχτυλα του αριστερού χεριού του...

2) Ιερέας Γεώργιος Σκρέκας

Όταν στην χώρα μας ξέσπασε η ξενοκίνητη κομμουνιστική ανταρσία, ως βασικοί στόχοι εξολόθρευσης των άθεων φονιάδων, επιλέχθηκαν οι ιερείς.Αρκετοί από αυτούς, αντιλαμβανόμενοι τον θανάσιμο κίνδυνο έφυγαν από τα χωριά τους και κατέβηκαν στις πόλεις, όπου υπήρχε περισσότερη ασφάλεια. Πολλοί όμως, μη πιστεύοντας ότι κάποιος "έλληνας" θα μπορούσε να τους βλάψει, και αφού κανέναν δεν πείραζαν παρά μόνον επιτελούσαν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα, έμειναν.Από αυτούς, εκατοντάδες δολοφονήθηκαν με φρικτό τρόπο, όπως επί Νέρωνα και Διοκλητιανού. Μάλιστα αρκετοί σταυρώθηκαν.

Όμως κανενός το μαρτύριο δεν μοιάζει τόσο με το Θείο Δράμα, όσο του ιερέα Γιώργου Σκρέκα.

Την 27η Μαρτίου 1947, ο ιερέας Γιώργος Σκρέκας, εφημέριος του χωριού Μεγάρχης Τρικάλων, πληροφορήθηκε ότι οι ΕΑΜοκομμουνιστές Μεγάρχης έκαμαν συμβούλιο, στο οποίο αποφασίστηκε να τον απογυμνώσουν από κάθε περιουσιακό στοιχείο. Όντως, τη νύχτα της 27ης προς 28η Μαρτίου μετέβηκαν οι λησταντάρτες στο σπίτι του και του αφαίρεσαν τα πάντα. Μη αρκούμενοι όμως σε αυτά, αφού άδειασαν τους στάβλους από τα ζώα και ανάγκασαν τον πατέρα και τον θείο του ιερέα να πάνε τα ζώα στο χωριό Πρόδρομος μαζί με δύο λησταντάρτες, έκλεισαν τον ιερέα μέσα στον στάβλο και άρχισαν να τον δέρνουν άγρια, ζητώντας του κι άλλα χρήματα.

Η γυναίκα του, ακούγοντας τις φωνές και τις κραυγές του άνδρα της, έτρεξε στον Αθανάσιο Ίτσιο, κομμουνιστή από τα σπουδαιότερα στελέχη του ΚΚΕ, καθώς και σε άλλα μέλη της "αυτοάμυνας" Μεγάρχης. Με δάκρυα τους εκλιπαρούσε να ελευθερώσουν τον σύζυγο της και να πάψουν να τον χτυπούν. Δυστυχώς, ο εν λόγω ιούδας και οι άλλοι δεν θέλησαν να ακούσουν τα παρακάλια της και δεν έκαναν τίποτα για τον συλληφθέντα.

Την ίδια νύχτα παρέλαβαν τον ιερέα Γιώργο Σκρέκα αιμόφυρτο, ημίγυμνο και ξυπόλητο και τον οδήγησαν στο χωριό Γοργογύριο. Ο μελλοθάνατος ζήτησε να δει τον εκεί ιερέα. Με δάκρυα στα μάτια είπε στον ιερέα που ήρθε να τον παρηγορήσει: "Ο Θεός γνωρίζει τί θ’ απογίνω. Αν με το μαρτύριο με καλεί δίπλα Του, ας είναι ευλογημένο το όνομα Του, ας γίνει το θέλημά Του".

Κατόπιν τον παρέλαβαν έφιπποι λησταντάρτες και τον έσυραν πεζό μέχρι το χωριό Τύρνα. Δεν σταμάτησαν εκεί, αλλά τον μετέφεραν σε άθλια κατάσταση πρώτα στο Ξυλοπάροικο και μετά στο Νεραϊδοχώρι. Εκεί τον βασάνιζαν από τις 29-3, Σάββατο του Λαζάρου, μέχρι την Μ. Παρασκευή. Γυναίκες συμμορίτισσες του έλεγαν «γιατί δεν προσεύχεσαι στον Χριστό να έρθει να σε σώσει;», οι δε δήμιοι πιο ωμά «Εσύ που πιστεύεις στον Χριστό, θα σε σταυρώσουμε σαν Εκείνον την ίδια μέρα». Αυτό που έγινε πριν 2 χιλιετηρίδες στον Γολγοθά, επαναλήφθηκε στην Πίνδο. Μεγάλη Παρασκευή, και οι συμμορίτες έσυραν τον βασανισμένο ιερέα στον Σταυρικό θάνατο.Τον σταύρωσαν επάνω σε ένα έλατο που είχε το σχήμα σταυρού. Του τρύπησαν τη δεξιά πλευρά με ξιφολόγχη και άνοιξαν πληγές στο μέτωπο του με περόνια. Όταν ξεψύχησε, έριξαν το γυμνό σώμα του σε μια χαράδρα και το σκέπασαν με πέτρες και κλαδιά, για να κρύψουν το έγκλημά τους.

Όταν απελευθερώθηκε το Νεραϊδοχώρι από τον Ελληνικό στρατό, ο αξιωματικός Νικόλαος Χόνδρος αναζήτησε και βρήκε το λείψανο του Μάρτυρα. Το μετέφερε στα Τρίκαλα, όπου έγινε πάνδημη κηδεία. Το φέρετρό του συνόδευαν 60 ιερείς, ψάλλοντας «Ἐγὼ γὰρ τὰ στίγματα τοῦ Κυρίου ἐν τῷ σώματί μου βαστάζω». Ο ιερέας Γεώργιος Σκρέκας, στα πλαίσια της «συμφιλίωσης» δεν ανακηρύχθηκε Άγιος από την Εκκλησία, μέχρι σήμερα.

Μακάρι από εκεί ψηλά που βρίσκεται να μας βοηθάει και να μας προστατεύει από τον Σατανά και τους οπαδούς του.

Τα παραπάνω συγκλονιστικά γεγονότα επιβεβαιώνει και ο Μακαριστός Μητροπολίτης Φλώρινας Αυγουστίνος Καντιώτης:

«῞Οταν ἦμουν ἱεροκή­ρυκας —σᾶς ὁμιλώ μὲ παραδείγματα ποὺ ἀντλῶ ἀπό μία ἱστορία πενήντα ἐτῶν, μισού αἰῶνος—, ἔφθασα σ᾿ ἕνα χωριό τῶν Γρεβε­νῶν. Βρίσκω τὸν ἱερέα θλιμμένο, πονεμένο, κλαμμέ­νο. —Τί ἔχεις; —Τὸ χωριό μου δὲν πιστεύει πιὰ στὸν Χριστό. —Μὴν ἀπογοητεύεσαι, λέω, ἔχε θάρρος· κάτω ἀπό τὴν στάχτη ὑπάρχει ἡ σπίθα κρυμμένη. —Θέλεις νὰ δῇς; μοῦ λέει· ἔλα. Μὲ πάει στὸ νεκροταφεῖο. Ἐκεί τὰ παιδιά τοῦ Μάρξ καὶ τοῦ Λένιν, ποὺ κυριαρχοῦσαν τό­­τε, εἶχαν ξερριζώσει ὅλους τοὺς σταυρούς ἀπό τοὺς τάφους καὶ στὴν θέσι τους εἶχαν βά­λει σφυροδρέπανα καὶ γροθιές! Μισοῦσαν τὸν σταυρό. Καὶ μόνο σὲ μιὰ περίπτωσι τὸν «θυμή­θηκαν». Ἐνῷ ἡ σταύρω­σις ὡς τρόπος θανα­τικῆς καταδίκης ἔχει πρὸ πολλοῦ καταργηθῆ, ἐπὶ τῶν ἡμερῶν μας τὴν ξαναχρησιμοποίησαν· σταύρωσαν ἄνθρωπο! ῏Η­ταν ἕνας ἱερεὺς τοῦ ῾Υψίστου εὐλαβής, πιστός καὶ πο­λύ­τεκνος, ὁ π. Γεώργιος Σκρέκας ἐφημέριος τοῦ χωριοῦ Μεγάρχη – Τρικάλων. Ἄθεοι καὶ ἄπιστοι τὸν ἄρπαξαν ἀπό τὴν Ἁγία Τράπεζα, ποὺ ἱ­ερουργούσε, τὸν ὁδήγησαν σὰν ἄκακο ἀρνίο ἔξω ἀπὸ τὸ χωριό, κ᾿ ἐκεὶ τὸν σταύρωσαν πά­νω σ᾿ ἕνα δέντρο· καὶ ἦταν Μεγάλη Παρασκευή, τοῦ ἔτους 1947»!

πηγή 1-Το εξαιρετικό βιβλίο του Πέτρου Μπότση/Μάρτυρες του Βορρά (Α)

πηγή 2-http://hellas-orthodoxy.blogspot.com/2011/04/1947.html?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed%3A+blogspot%2Fhellas-orthodoxy+%28Hellas-Orthodoxy%29

http://proskynitis.blogspot.com/search/label/2%20%CE%B5%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%85%CF%81%CF%89%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CE%B9%20%CE%B9%CE%B5%CF%81%CE%B5%CE%AF%CF%82