Ο διάβολος φοβάται παρα πολύ τα νηπτικά κείμενα.

Ο ΣΤΑΡΕΤΣ Παίσιος Βελιτσκόφσκυ

είχε έναν μολδαβό μαθητή, τον Γεώργιο, που με την σειρά του είχε και αυτός έναν μαθητή, Γεώργιο και αυτόν, που ήταν τυπογράφος στο Νεάμτς στην Ρουμανία. Στις αρχές του 19ου αιώνα ο Γεώργιος αυτός πήγε στο Άγιο Όρος και εγκαταστάθηκε σε ένα κελί στην περιοχή της Βίγλας, κοντά στην θέση που σήμερα βρίσκεται η ρουμανική σκήτη. Ήταν μορφωμένος άνθρωπος. Αφού αποτάχθηκε τον κόσμο , έζησε σαν ερημίτης και απόκτησε πολλά χαρίσματα από τον Θεό. Ο γέροντας Γεώργιος είχε έναν μαθητή, τον Αθανάσιο. Έζησαν μαζί οκτώ χρόνια. Ο Αθανάσιος μιλούσε για τον στάρετς Παΐσιο Βελιτσκόφσκυ με δέος και σεβασμό και διηγιόταν τα ακόλουθα, για να δείξει το ύψος των πνευματικών του αναβάσεων: «Είχα την εξαιρετική ευλογία να γνωρίσω τον τελευταίο επιζόντα μαθητή του γέροντα Παΐσιου. Από το ακόλουθο περιστατικό που συνέβη σε αυτόν, που ήταν άνθρωπος πνευματικά έμπειρος, μπορείτε να καταλάβετε πόσο μεγάλος άγιος ήταν ο Παΐσιος.



Κάποτε καθόταν στο καλύβι του και προσευχόταν. Ξαφνικά είδε (σαν σε έκσταση, όπως συνήθως αποκαλύπτεται σε τέτοιους ανθρώπους) πλήθος δαιμόνων να κυκλώνουν ένα είδος θυσιαστηρίου και σε λίγους άλλους δαίμονες να συνοδεύουν τον σατανά με δαιμονική επισημότητα. Ο σατανάς κάθισε πάνω στο θυσιαστήριο και δεχόταν τους δαίμονες έναν-έναν με τις αναφορές τους και απαντούσαν στις ερωτήσεις του.

-Εσύ που ήσουν; Ρώτησε ο σατανάς τον πρώτο δαίμονα.
-Ήμουν στο καλύβι ενός μοναχού που ζει στην ησυχία έξω από το μοναστήρι, μα δεν μπορούσα να τον πλησιάσω, γιατί όσες φορές δοκίμασα εκείνος έπεφτε κατά γης φυσικά έκανε μετάνοιες και προσευχές και ήταν καλυμμένος ολόκληρος με μια φωτιά, που με έκαιγε, και για αυτό μου ήταν τελείως αδύνατο να φτάσω κοντά του.

Ο σατανάς τότε διέταξε να τον δείρουν, όπως και τους άλλους που δεν τα κατάφεραν στις δαιμονικές επιδιώξεις τους. Και ήταν όλοι αυτοί 5-6 δαίμονες.
Μετά ο σατανάς άρχισε να γρυλίζει και να λέει: Ω! Πόσο με ενοχλούν αυτά τα παλιόχαρτα (εννοούσε τα πατερικά βιβλία-μεταφράσεις του αγίου Παΐσιου.) Θάρθει καιρός όμως που όλα θα υποταχθούν στην θέληση μου, και αυτά τα βιβλία θα εξαφανιστούν.

Και η εποχή αυτή, πρόσθεσε ο γέρων Αθανάσιος, ήρθε! Η περίφημη βιβλιοθήκη της μονής Νιαμέτς κατακάηκε, και τα λίγα βιβλία για την νοερή προσευχή που γλίτωσαν από την καταστροφή έχουν μείνει στα αζήτητα· κανείς πια δεν ενδιαφέρεται γι` αυτά.

Ο γέροντας Αθανάσιος συνέχισε:
Πρέπει να διαβάζουμε διαρκώς ΠΑΤΕΡΙΚΑ ΒΙΒΛΙΑ. Όλοι οι άγιοι πατέρες διάβαζαν πολύ, διάβαζαν ως ότου να λάβουν το χάρισμα της προσευχής.

Τον Οκτώβριο του 1873 ο Αθανάσιος αρρώστησε και στις 23 του μηνός πέθανε και κηδεύτηκε στο κοινό κοιμητήριο.


Το μοναστήρι του Νιαμέτς ήταν για την Μολδαβία ό,τι και το μοναστήρι της Άγιας Τριάδος στην Ρωσία, ό,τι της Λαύρας των Σπηλαίων του Κιέβου για την Ουκρανία, ό,τι το Αγιον Όρος για την Ελλάδα. Για πέντε αιώνες ήταν το κέντρο της θρησκευτικής ζωῆς καί καλλιέργειας στην Μολδαβία. Από εκεί βγήκε ο περίφημος μολδαβός γέροντας Παΐσιος Βελιτσκόφσκυ, ιδρυτής και πατέρας του θεσμού των γερόντων (στάρετς) στην Ρωσία στους έσχατους καιρούς.

www.gonia.gr
http://serafeimtousarof.blogspot.com/2010/11/blog-post_812.html