Γέροντος Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου. Λόγοι Δ΄. 1) Ὁ ἁγιασμὸς τῆς ἐργασίας 2) Τὸ ἐπάγγελμα δὲν κάνει τὸν ἄνθρωπο

Λόγοι Δ΄

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
 "ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"     ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ  

Κεφάλαιο 2ο

Ἐργασία καὶ πνευματικὴ ζωὴ

Ὁ ἁγιασμὸς τῆς ἐργασίας

Ὁ καθένας πρέπει μὲ τὴς προσευχή του, μὲ τὴν ζωὴ του, νὰ ἁγιάζη τὴν ἐργασία του καὶ νὰ ἁγιάζεται. Ἀλλά, ἄν εἶναι ἀφεντικὸ καὶ ἔχη εὐθύνη, νὰ βοηθάη πνευματικὰ καὶ τοὺς ὑπαλλήλους του. Ἄν ἔχη καλὴ ἐσωτερικὴ κατάσταση, ἁγιάζει καὶ τὴν δουλειὰ του.
Ὅταν λ.χ. πηγαίνουν νέοι, σὲ ἕναν τεχνίτη νὰ τοὺς μάθη τὴν δουλειά, παράληλα πρέπει νὰ βοηθηθοῦν νὰ ζοῦν πνευματικά.  Αὐτὸ θὰ ὠφελήση καὶ τὸν ἴδιο καὶ τοὺς ὑπαλλήλους καὶ τοὺς πελάτες του, γιατὶ ὁ Θεὸς θὰ εὐλογῆ τὴν ἐργασία του.
Τὸ κάθε ἐπάγγελμα ἁγιάζεται. Ἕνας γιατρὸς λ.χ. δὲν πρέπει νὰ ξεχνάη ὅτι στὴν ἰατρικὴ αὐτὸ ποὺ βοηθάει πολὺ εἶναι ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ.  Γι’ αὐτὸ νὰ προσπαθήση νὰ γίνη δοχεῖο τῆς θείας Χάριτος.
 Ὁ γιατρὸς ποὺ εἶναι καλὸς Χριστιανὸς, παράλληλα μὲ τὴν ἐπίστήμη του, βοηθάει τοὺς ἀρρώστους μὲ τὴν καλωσύνη καὶ μὲ τὴν πίστη του, γιατὶ τοὺς ἐνθαρρύνει νὰ ἀντιμετωπίζουν τὴν ἀρρώστια τους μὲ πίστη.  Σὲ μιὰ σοβαρὴ ἀρρώστια μπορεῖ νὰ πῆ στὸν ἄρρωστο: «Μέχρις ἐδῶ ἔχει προχωρήσει ἡ ἐπιστήμη. Ἀπὸ’ δῶ καὶ πέρα ὅμως ὑπάρχει καὶ ὁ Θεὸς ποὺ κάνει θαύματα».
Ἤ ἕνας δάσκαλος πρέπει νὰ προσπαθήση νὰ κάνη τὴν διακονία τοῦ δασκάλου μὲ χαρὰ καὶ νὰ βοηθάη τὰ παιδιὰ γιὰ τὴν πνευματικὴ ἀναγέννηση, πράγμα ποὺ δὲν ἔχουν τὴν δυνατότητα ὅλοι οἱ γονεῖς νὰ τὸ κάνουν, ἔστω καὶ ἄν ἔχουν καλὴ διάθεση.
 Νὰ φροντίση παράλληλα μὲ τὰ γράμματα ποὺ μαθαίνουν τὰ παιδιὰ νὰ γίνουν καὶ σωστοὶ ἄνρθωποι. Διαφορετικά, τὶ θὰ τοὺς ὠφελήσουν τὰ γράμματα; Ἡ κοινωνία ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ σωστοὺς ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι, ὅποιο ἐπάγγελμα κι ἄν κάνουν, θὰ τὸ κάνουν καλά. Ὁ δάσκαλος δὲν πρέπει νὰ κοιτάζη μόνον ἄν οἱ μαθητές ξέρουν καλὰ τὸ μάθημα, ἀλλὰ νὰ λαμβάνη ὑπ’ ὄψιν του καὶ ἄλλα καλὰ ποὺ ἔχουν τὰ παιδιά, ὅπως τὴν εὐλάβεια, τὴν καλοσύνη, τὸ φιλότιμο.

Οἱ βαθμοὶ τοῦ Θεοῦ δὲν συμφωνοῦν πάντοτε μὲ τοὺς βαθμοὺς τῶν δασκάλων.  Μπορεῖ τὸ τέσσερα ἑνὸς παιδιοῦ γιὰ τὸν Θεὸ νὰ εἶναι δέκα καὶ μπορεῖ τὸ δέκα ἑνὸς ἄλλου γιὰ τὸν Θεὸ νὰ εἶναι τέσσερα.

Τὸ ἐπάγγελμα δὲν κάνει τὸν ἄνθρωπο

-Γέροντα, ὅταν κάποιος ζορίζεται σὲ μιὰ δουλειά, τί φταίει;
-Μήπως δὲν τὴν ἀντιμετωπίζει μὲ καλοὺς λογισμοὺς; Ἄν τὴν ἀντιμετωπίζη ὄμορφα, τότε, ὅποια δουλειὰ καὶ ἄν κάνη, θὰ εἶναι πανηγύρι.
-Γέροντα, καὶ ὅταν κανεὶς στενοχωριέται, γιατὶ κάνει μιὰ δουλειὰ βαρειὰ ἤ καταφρονητική, λ.χ. χτίζει ἤ πλένει κατσαρόλες σὲ κάποιο μαγειρεῖο κ.λ.π., πῶς πρέπει νὰ τοποθετηθῆ;
-Ἄν σφεθῆ ὅτι ὁ Χριστὸς ἔπλυνε τὰ πόδια τῶν μαθητῶν Του[8], θὰ πάψη νὰ στενοχωριέται.  Μὲ αὐτὸ ποὺ ἔκανε ὁ Χριστὸς ἦταν σὰ νὰ μᾶς ἔλεγε: «Ἔτσι πρέπει νὰ κάνετε καὶ ἐσεῖς».  Εἴτε κατσαρόλια πλένει κανεὶς εἴτε σκάβει, νὰ χαίρεται.
Ἄλλος καθαρίζει ὑπονόμους, γιατὶ δὲν ἔχει ἄλλη δουλειὰ καὶ εἶναι ὁ καημένος συνέχεια μέσα στὰ μικρόβια. Αὐτὸς δὲν εἶναι ἄνθρωπος; Δὲν εἶναι εἰκόνα Θεοῦ; Ἦταν ἕνας οἰκογενειάρχης ποὺ εἶχε σὰν ἐπάγγελμα νὰ καθαρίζη ὑπονόμους καὶ εἶχε φθάσει σὲ μεγάλη πνευματικὴ κατάσταση.
Εἶχε πάθει φυματίωση καὶ ἐνῶ εἶχε τὴν δυνατότητα νὰ φύγη, δὲν ἤθελε, ἐπειδὴ σκεφτόταν,γαιτὶ νὰ παιδεύεται κάποιος ἄλλος; Ἀγαποῦσε τὴν περιφρονημένη ζωή, γι’ αὐτὸ ὁ Θεὸς τὸν χαρίτωσε.
Τὸ ἐπάγγελμα δὲν κάνει τὸν ἄνθρωπο. Ἐγὼ γνώρισα ἕναν ἀχθοφόρο ποὺ εἶχε ἀναστήσει νεκρό. Ὅταν ἤμουν δικαῖος[9] στὴν Σκήτη τῶν Ἰβήρων, μὲ ἐπισκέφθηκε μιὰ μέρα κάποιος ποὺ ἦταν περίπου πενῆντα πέντε χρονῶν.
 Εἶχε ἔρθει ἀργὰ τὸ ἀπόγευμα καὶ δὲν χτύπησε, γιὰ νὰ μὴν ἐνοχλήση τοὺς Πατέρες καὶ κοιμήθηκε ἔξω. Ὅταν τὸν εἶδαν οἱ Πατέρες, τὸν πῆραν μέσα καὶ μὲ εἰδοποίησαν. «Καλά, τοῦ εἶπα, γιατὶ δὲν χτύπησες τὸ καμπανάκι, γιὰ νὰ σοῦ ἀνοίξουμε καὶ σὲ τακτοποιήσουμε;». «Τὶ λὲς, Πάτερ μου, πῶς νὰ ἐνοχλήσω τοὺς Πατέρες;», μοῦ εἶπε.  Βλέπω, τὸ πρόσωπό του εἶχε μία λάμψη.
Κατάλαβα ὅτι θὰ ζοῦσε πολὺ πνευματικὰ.  Μοῦ εἶπε μετὰ ὅτι εἶχε μείνει μικρὸς ὀρφανὸς ἀπὸ πατέρα καὶ γι’ αὐτὸ, ὅταν παντρεύτηκε, ἀγαποῦσε πάρα πολὺ τὸν πεθερό του.  Πρῶτα περνοῦσε ἀπὸ τὸ σπίτι τῶν πεθερικῶν του καὶ μετὰ πήγαινε στὸ σπίτι του. Στενοχωριόταν ὅμως, γιατὶ ὁ πεθερός του ἔβριζε πολύ.
 Πολλὲς φορὲς τὸν εἶχε παρακαλέσει νὰ μή βρίζη, ἀλλὰ ἐκεῖνος γινόταν χειρότερος.  Κάποτε ἀρρώστησε βαριὰ ὁ πεθερός του.  Τὸν πῆγαν στὸ νοσοκομεῖο καὶ μετὰ ἀπὸ λίγες μέρες πέθανε. Ἐκεῖνος δὲν ἦταν κοντὰ του τὴν ὥρα ποὺ ξεψύχησε, γιατὶ ἔπρεπε νὰ ξεφορτώσει ἕνα πλοῖο.
 Ὅταν πῆγε στὸ νοσοκομεῖο καὶ τὸν βρῆκε στὸ νεκροστάσιο, προσευχήθηκε μὲ πολὺ πόνο: «Θεέ μου, Σὲ παρακαλῶ, εἶπε, ἀνάστησέ τον, γιὰ νὰ μετανοήση, καὶ μετὰ πάρ’ τον». Ἀμέσως ὁ νεκρὸς ἄνοιξε τὰ μάτια του καὶ ἄρχισε νὰ κουνάη τὰ χέρια του.
Τὸ προσωπικὸ, μόλις τὸν εἶδαν, ἐξαφανίσθηκαν.
 Τὸν τακτοποίησε καὶ τὸν πῆγε στὸ σπίτι του ἐντελῶς καλά. Ἔζησε πέντε χρόνια μὲ μετάνοια καὶ μετὰ πέθανε. «Πάτερ μου,μοῦ εἶπε, εὐχαριστῶ πολὺ τὸν Θεό, ποὺ μοῦ ἔκανε αὐτὴν τὴν χάρη.  Ποιός εἶμαι ἐγώ, γιὰ νὰ μοῦ κάνη ὁ Θεὸς τέτοια χάρη;» Εἶχε πολλὴ ἁπλότητα καὶ τέτοια ταπείνωση, ποὺ οὔτε κἄν τοῦ περνοῦσε ἀπὸ τὸ μυαλὸ ὅτι ἀνέστησε νεκρό.  Εἶχε διαλυθῆ ἀπὸ εὐγνωμοσύνη πρὸς τὸν Θεὸ γι’ αὐτὸ ποὺ τοῦ ἔκανε.
Πολλοὶ ἄνθρωποι βασανίζονται, γιατὶ δὲν κατορθώνουν νὰ δοξασθοῦν μὲ μάταιες δόξες ἤ νὰ πλουτίσουν μὲ μάταια πράγματα.  Δὲν σκέφτονται ὅτι αὐτὰ στὴν ἄλλη, τὴν ἀληθινή, ζωὴ οὔτε χρειάζονται, ἀλλὰ οὔτε καὶ μεταφέρονται. Ἐκεὶ μόνον τὰ ἔργα μας θὰ μεταφέρουμε, τὰ ὁποῖα θὰ μᾶς βγάλουν ἀπὸ ἐδῶ καὶ τὸ ἀνάλογο διαβατήριο γιὰ τὸ μεγάλο καὶ αἰώνιο ταξίδι μας.

8. Βλ.Ἰω. 13,4-14.
9. Ὁ Προϊστάμενος μιᾶς Σκήτης, ὁ ὁποῖος ἐκλέγεται κάθε χρόνο ἀπὸ τοὺς Γέροντες αὐτῆς.

Ἀπόσπασμα ἀπό τίς σελίδες 173-176 τοῦ βιβλίου:

       ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
                           ΛΟΓΟΙ Δ΄ 
             ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
               ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»


             http://anavaseis.blogspot.com