Ὅλα αὐτὰ δεν εἶναι καθόλου ἄσχετα μὲ τὴν ἀλχημιστικὴ ἰδιότητα τοῦ Hahnemann, γιὰ τὸν ὁποῖον ὁ ὁμοιοπαθητικὸς Γ. Βυθούλκας ἀναφέρει ὅτι «εἶχε μεγάλη ἐπίγνωση τῆς ἀλχημείας» (Ἡ Ἐπιστήμη τῆς Ὀμοιοπαθητικῆς, σ. 173). Εἶναι σαφὲς ὅτι ὁ ὅρος «ἀλχημεία» ἀναφέρεται ἐδῶ μὲ τὴ μεταφυσική του ἔννοια, γι’ αὐτὸ ἄλλωστε καὶ διαχωρίζεται ἀπὸ τὴν ἰδιότητα τοῦ Hahnemann ὡς χημικοῦ. Ἄλλωστε, ὁ Winer μᾶς λέγει γιὰ τὰ φάρμακα τῆς Ὁμοιοπαθητικῆς ὅτι «στὰ νοητικὰ συμπτώματα βρίσκουμε μιὰ ἐπιβεβαίωση τῶν ἀλχημιστικῶν καὶ ἀρχετυπικῶν εἰκόνων» (Τὸ πλῆρες βιβλίο τῆς Ὁμοιοπαθητικῆς, σ. 241). Για τὸν Hahnemann μαθαίνουμε ἀκόμη ἀπὸ τὸ περιοδικὸ Ὁμοιοπαθητικὴ Ἰατρική ὅτι στὴν φιλοσοφική του ἀναζήτηση προχώρησε «σὲ ἀκόμη πνευματικότερους κόσμους ἕως καὶ ἀποκρυφιστικούς»,ἐνῶ για τὴ θρησκευτική του στάση διαβάζουμε ὅτι «ἦταν θεϊστής» καὶ πίστευε σὲ μιὰ «Φυσικὴ Θρησκεία». Αὐτὸ ἐξάλλου διαφαίνεται ἀπὸ τὴ στάση του ἀπέναντι στὸν Κομφούκιο, τοῦ ὁποίου τὴν διδασκαλία θεωροῦσε ἀνώτερη ἀπὸ αὐτὴ τοῦ Χριστοῦ. Πίστευε ὅτι «ὑπάρχει ἕνας παραλληλισμὸς τῆς δράσης τοῦ Ὑπερτάτου ὄντος καὶ τῆς δράσης τῶν φαρμάκων … ἦταν ἀφοσιωμένος λάτρης τῆς πνευματικῆς θρησκείας (γι’ αὐτὸ ἐξάλλου κατέτεινε στὸ νὰ δίνει στοὺς ἀσθενεῖς νὰ ὀσμίζονται τὶς ὑψηλὲς δυναμοποιήσεις γιὰ νὰ θεραπευτοῦν)… Εἶναι ἐπίσης σαφὲς ὅτι ἡ εἴσοδός του σὲ τεκτονικὴ στοὰ σὲ νεαρότατη ἡλικία ἐπηρέασε σημαντικὰ τὶς φιλοσοφικὲς καὶ θρησκευτικές του ἀντιλήψεις» (Ὁμοιοπαθητικὴ Ἰατρική, τ. 5, 1993, σσ. 10-11).
Ἡ σχέση τοῦ Hahnemann μὲ τὸν Πνευματισμὸ φαίνεται καὶ στο πιὸ γνωστὸ σύγγραμμά του, τὸ Ὄργανον, ὅπου ἀφιερώνει ἀρκετὰ κεφάλαια γιὰ νὰ ἐξυμνήσει τὸν πατέρα τοῦ Πνευματισμοῦ Ἄντον Μέσμερ, τοῦ ὁποίου τὴ θεωρία γιὰ τὸν «ζωϊκὸ μαγνητισμὸ» υἱοθέτησε καὶ ἐφάρμοζε στὴν πράξη! (σ. 301-305). Ἄλλωστε καὶ ὁ ὁμοιοπαθητικὸς Μιχάλης Λέφας στὸ περιοδικὸ Διαβάζω ἀναφέρει ὅτι ὁ βασικὸς θεραπευτικὸς νόμος τῆς Ὁμοιοπαθητικῆς, ὁ «νόμος τῶν ὁμοίων» (similia similibus curantur), «δὲν εἶναι σωστὸ νὰ ἀποδίδεται πρωταρχικὰ στὸν Hahnemann», ἀφοῦ «ὁ νόμος αὐτὸς ἐμπεριέχετο στὴν τέχνη τῆς μαγείας» (περ. Διαβάζω, ἀρ. 221, 6/9/1989, σ. 15), ἐνῶ στὸ περ. Ὁμοιοπαθητικὴ Ἰατρικὴ (τ. 10, 1994, σ. 7) ὁ Κώστας Ζερβάνος ἀναφέρει μερικὰ παραδείγματα ὁμοιοπαθητικῆς μαγείας ποὺ συμπίπτουν μὲ τὴν Ὁμοιοπαθητικὴ καὶ καταλήγει: «Ὑπάρχουν καὶ ἄλλα παραδείγματα λαϊκῆς Ὁμοιοπαθητικῆς ποὺ στηρίζεται στὶς ἀρχὲς τῆς ὁμοιοπαθητικῆς μαγείας». Ἀντιλαμβανόμαστε ἀπ’ ὅλα αὐτὰ πόσο βαθειὲς ρίζες ἔχει ἡ Ὁμοιοπαθητικὴ στὸν Ἀποκρυφισμὸ καὶ στὸν Πνευματισμό, ποὺ σαφῶς ἀπορρίπτονται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία μας.
Απόσπασμα από το άρθρο:
Ἡ Ὁμοιπαθητική «ἰατρική» ὡς ἀσυμβίβαστη μέ τή Χριστιανική πίστη (Α’)
Κείμενο ἀπό τό ἔντυπο «Ὀρθοδοξία καί αἵρεσις»τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μαντινείας καί Κυνουρίας, τεῦχ. 76, Σεπτ. – Ὀκτ. 2011.
ολοκληρο εδω:http://www.egolpion.com/omoiopa8itiki_iatriki_a.el.aspx
http://egolpio.wordpress.com/2011/11/24/8eologia_idruth_omoiopa8htikhs/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου