ΑΠΟΣΤΑΓΜΑ ΠΑΤΕΡΙΚΗΣ ΣΟΦΙΑΣ
Βασισμένο σέ κείμενο τοῦ ὁσίου Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου
Ὁ ἄνθρωπος, σοφός ἤ ἄσοφος, πλούσιος ἤ φτωχός, ὅσα καλά κι ἄν κάνει στήν ζωή αὐτήν, ὅσο κι ἄν ἀγωνιστεῖ καί κοπιάσει, ἄν ἴσως καί ὅλ’ αὐτά δέν συμβάλλουν στό νά γιατρευτεῖ ἡ ψυχή του ἀπό τίς ἀρρώστιες της, εἶναι μάταια καί ἀνώφελα. Γιατί τελικά θά μείνει ἔξω ἀπό τήν Βασιλεία τῶν οὐρανῶν.
Ἄς μήν ξεχνᾶμε πώς ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ δέχεται μόνον ψυχές ὑγιεῖς. Καί πώς ἡ ψυχή πού εἶναι ἄρρωστη ἀπό σαρκικές ὀρέξεις, ἀπό γήινες καί κοσμικές ἐπιδιώξεις, ἀπό τήν ἐπιθυμία τοῦ πλούτου καί τῆς μάταιης δόξας τοῦ κόσμου, δέν μπορεῖ νά γιατρευτεῖ ἀπό κανέναν ἄνθρωπο, παρά μόνον ἀπό τόν Χριστό, ὁ ὁποῖος «τάς ἁμαρτίας ἡμῶν ἔλαβε καί τάς νόσους ἐβάστασε».
Ἄν μποροῦσαν οἱ ἄνθρωποι πού πίστεψαν στόν Κύριο νά μισήσουν μέ εὐκολία τίς κοσμικές ἐπιθυμίες καί τίς σαρκικές ἡδονές, θά ξέφευγαν ἀπό τήν κυριαρχία τοῦ διαβόλου, θά γλύτωναν ἀπό τά πάθη καί θά εὐαρεστοῦσαν τόν Δεσπότη Χριστό, πού, γεμᾶτος ἀγαθότητα καί εὐσπλαχνία, σταυρώθηκε καί γεύθηκε φρικτό θάνατο γιά μᾶς. Μά μόνο μέ τήν Χάρη καί τήν Δύναμη Ἐκείνου μπορεῖ κανείς νά μισήσει τά ἐγκόσμια πράγματα καί τίς ἐφάμαρτες ἐπιθυμίες.
Ἄν λοιπόν ἐμεῖς, πού πιστεύουμε στόν Χριστό, δέν μισήσουμε τήν ἁμαρτία «ἕως θανάτου», δέν θά ἐφαρμόσουμε ποτέ τίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ.
Ἐκεῖνος πού πιστεύει στόν Χριστό καί Τόν ἀγαπάει περισσότερο ἀπό καθετί ἄλλο, ἄς Τόν ἱκετεύει νά τοῦ δίνει δύναμη καί νά τοῦ στέλνει τό ἔλεός Του καί τήν χάρη Του, γιά νά μισήσει τόν κόσμο τῆς ἁμαρτίας καί τά πάθη τοῦ σώματος, καί νά φτάσει στήν νέκρωση τῶν ἐπιθυμιῶν τῆς σάρκας. Ἡ νέκρωση αὐτή, πάντως, δέν κατορθώνεται μέ κανέναν ἄλλον τρόπο, παρά μόνον μέ τήν δύναμη τοῦ Χριστοῦ. Αὐτός μόνο θά μᾶς ἀπαλλάξει ἀπό τά πάθη μας, ἄν δεῖ πώς ἀγωνιζόμαστε μέ συνέπεια καί ἄν Τόν παρακαλέσουμε ἐπίμονα, ὅπως γράφει ὁ εὐαγγελιστής τῆς ἀγάπης: «Ἐάν τί αἰτώμεθα κατά τό θέλημα Αὐτοῦ, ἀκούει ἡμῶν». Καί ὁ Θεός θέλει νά Τοῦ ζητᾶμε μόνο αὐτά πού ἀφοροῦν στήν αἰώνια ζωή.
Λοιπόν, ἄς μήν καταγινόμαστε μέ τά ἔργα τῆς ἁμαρτίας. Ἄς μή φροντίζουμε γιά τιποτ’ ἄλλο, ἐκτός ἀπό τήν ὑγεία τῆς ψυχῆς μας, γιά νά βρεθεῖ λευκή καί «κεκαθαρμένη» στήν στερνή ὥρα τοῦ θανάτου. Εἶναι ἀνάγκη νά γιατρευτεῖ ἀπό κάθε ἀρρώστια, ν’ ἀποκτήσει πάλι τήν ὑγεία της καί νά ὑπηρετήσει ἐπάξια τόν Θεό, ἐφαρμόζοντας τίς ἐντολές Του. Ἔτσι, ὅταν βρεθεῖ μπροστά στό φοβερό κριτήριο τοῦ Χριστοῦ, δέν θά ντραπεῖ.
Ἄν θέλουμε λοιπόν ν’ ἀποφύγουμε τό «πῦρ τῆς γεένης», ἄς φροντίζουμε μέ ἐπιμέλεια γιά τό πολύτιμο ἀγαθό της ψυχικῆς καθαρότητος, μέ ὅση ἀκρίβεια μᾶς εἶπε ὁ Κύριος.
Τό ἄσβεστο καμίνι τῆς κολάσεως δέν θά καίει ἄλλους, παρά μόνον ἐκείνους πού δέν κοπίασαν στήν ζωή αὐτήν γιά τήν θεραπεία τῆς ψυχῆς τους. Γι’ αὐτό θά εἶναι φοβερό νά παρουσιαστοῦμε μπροστά στόν ἀδέκαστο Κριτή ἀγιάτρευτοι.
Ἄς παρακαλέσουμε λοιπόν τόν Χριστό νά μᾶς δίνει δύναμη, γιά νά συνεχίσουμε τόν ἀγῶνα μας καί ν’ ἀπαλλαγοῦμε ἀπό τά ψυχοφθόρα πάθη. Ἔτσι μόνο θά ἔχουμε τήν μακάρια ἐλπίδα ν’ ἀπολαύσουμε τά οὐράνια καί αἰώνια ἀγαθά.
Ἄς μήν ξεχνᾶμε πώς ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ δέχεται μόνον ψυχές ὑγιεῖς. Καί πώς ἡ ψυχή πού εἶναι ἄρρωστη ἀπό σαρκικές ὀρέξεις, ἀπό γήινες καί κοσμικές ἐπιδιώξεις, ἀπό τήν ἐπιθυμία τοῦ πλούτου καί τῆς μάταιης δόξας τοῦ κόσμου, δέν μπορεῖ νά γιατρευτεῖ ἀπό κανέναν ἄνθρωπο, παρά μόνον ἀπό τόν Χριστό, ὁ ὁποῖος «τάς ἁμαρτίας ἡμῶν ἔλαβε καί τάς νόσους ἐβάστασε».
Ἄν μποροῦσαν οἱ ἄνθρωποι πού πίστεψαν στόν Κύριο νά μισήσουν μέ εὐκολία τίς κοσμικές ἐπιθυμίες καί τίς σαρκικές ἡδονές, θά ξέφευγαν ἀπό τήν κυριαρχία τοῦ διαβόλου, θά γλύτωναν ἀπό τά πάθη καί θά εὐαρεστοῦσαν τόν Δεσπότη Χριστό, πού, γεμᾶτος ἀγαθότητα καί εὐσπλαχνία, σταυρώθηκε καί γεύθηκε φρικτό θάνατο γιά μᾶς. Μά μόνο μέ τήν Χάρη καί τήν Δύναμη Ἐκείνου μπορεῖ κανείς νά μισήσει τά ἐγκόσμια πράγματα καί τίς ἐφάμαρτες ἐπιθυμίες.
Ἄν λοιπόν ἐμεῖς, πού πιστεύουμε στόν Χριστό, δέν μισήσουμε τήν ἁμαρτία «ἕως θανάτου», δέν θά ἐφαρμόσουμε ποτέ τίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ.
Ἐκεῖνος πού πιστεύει στόν Χριστό καί Τόν ἀγαπάει περισσότερο ἀπό καθετί ἄλλο, ἄς Τόν ἱκετεύει νά τοῦ δίνει δύναμη καί νά τοῦ στέλνει τό ἔλεός Του καί τήν χάρη Του, γιά νά μισήσει τόν κόσμο τῆς ἁμαρτίας καί τά πάθη τοῦ σώματος, καί νά φτάσει στήν νέκρωση τῶν ἐπιθυμιῶν τῆς σάρκας. Ἡ νέκρωση αὐτή, πάντως, δέν κατορθώνεται μέ κανέναν ἄλλον τρόπο, παρά μόνον μέ τήν δύναμη τοῦ Χριστοῦ. Αὐτός μόνο θά μᾶς ἀπαλλάξει ἀπό τά πάθη μας, ἄν δεῖ πώς ἀγωνιζόμαστε μέ συνέπεια καί ἄν Τόν παρακαλέσουμε ἐπίμονα, ὅπως γράφει ὁ εὐαγγελιστής τῆς ἀγάπης: «Ἐάν τί αἰτώμεθα κατά τό θέλημα Αὐτοῦ, ἀκούει ἡμῶν». Καί ὁ Θεός θέλει νά Τοῦ ζητᾶμε μόνο αὐτά πού ἀφοροῦν στήν αἰώνια ζωή.
Λοιπόν, ἄς μήν καταγινόμαστε μέ τά ἔργα τῆς ἁμαρτίας. Ἄς μή φροντίζουμε γιά τιποτ’ ἄλλο, ἐκτός ἀπό τήν ὑγεία τῆς ψυχῆς μας, γιά νά βρεθεῖ λευκή καί «κεκαθαρμένη» στήν στερνή ὥρα τοῦ θανάτου. Εἶναι ἀνάγκη νά γιατρευτεῖ ἀπό κάθε ἀρρώστια, ν’ ἀποκτήσει πάλι τήν ὑγεία της καί νά ὑπηρετήσει ἐπάξια τόν Θεό, ἐφαρμόζοντας τίς ἐντολές Του. Ἔτσι, ὅταν βρεθεῖ μπροστά στό φοβερό κριτήριο τοῦ Χριστοῦ, δέν θά ντραπεῖ.
Ἄν θέλουμε λοιπόν ν’ ἀποφύγουμε τό «πῦρ τῆς γεένης», ἄς φροντίζουμε μέ ἐπιμέλεια γιά τό πολύτιμο ἀγαθό της ψυχικῆς καθαρότητος, μέ ὅση ἀκρίβεια μᾶς εἶπε ὁ Κύριος.
Τό ἄσβεστο καμίνι τῆς κολάσεως δέν θά καίει ἄλλους, παρά μόνον ἐκείνους πού δέν κοπίασαν στήν ζωή αὐτήν γιά τήν θεραπεία τῆς ψυχῆς τους. Γι’ αὐτό θά εἶναι φοβερό νά παρουσιαστοῦμε μπροστά στόν ἀδέκαστο Κριτή ἀγιάτρευτοι.
Ἄς παρακαλέσουμε λοιπόν τόν Χριστό νά μᾶς δίνει δύναμη, γιά νά συνεχίσουμε τόν ἀγῶνα μας καί ν’ ἀπαλλαγοῦμε ἀπό τά ψυχοφθόρα πάθη. Ἔτσι μόνο θά ἔχουμε τήν μακάρια ἐλπίδα ν’ ἀπολαύσουμε τά οὐράνια καί αἰώνια ἀγαθά.
Τέλος καί τῷ Θεῷ δόξα!
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ
ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗ
Εὐχαριστοῦμε θερμά τόν Ἡγούμενο τῆς Ἱ.Μ. Παρακλήτου γιά τήν ἄδεια δημοσίευσης ἀποσπασμάτων ἀπό τά βιβλία πού ἐκδίδει ἡ Ἱερά Μονή.
Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης
http://HristosPanagia3.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου