Πειρασμοί. Γέρων Πορφύριος

 Ζῶ μὲ τὸν φόβο τῶν παρατηρήσεων

Ἤμουν στενοχωρημένος γιὰ μερικὲς παρατηρήσεις καὶ ἐπιπλήξεις ποὺ μοῦ ἔκαναν, ἐνῶ μέσα μου δὲν καταλάβαινα ὅτι ἔφταιγα.
- Μὰ γιατί, Γέροντα, συνέχεια μὲ μαλώνουν; Μὲ τὸ παραμικρὸ ὁ Γέροντας στὸ Μοναστήρι, αὐτὲς τὶς μέρες μοῦ κάνει παρατηρήσεις. Μοῦ ἔρχονται οὐρανοκατέβατες ξαφνικά, ἐνῶ ἐγὼ νόμιζα ὅτι ἔκανα καλά. Μέσα μου λυποῦμαι πολὺ καὶ νιώθω ἕνα πλάκωμα καὶ φόβο, ὅτι κάθε στιγμὴ θὰ μὲ ξαναπαρατηρήσει.
- Βρέ, αὐτὸς πάει νὰ σὲ ἁγιάσει καὶ σὺ κλωτσᾶς; Τί εἶναι αὐτὰ ποὺ σοῦ λέει ὁ Γέροντάς σου; Ἔπρεπε νὰ ἤσουν ἐκεῖ στὰ Καυσοκαλύβια. Ποὺ λές, μιὰ φορὰ μὲ συνεῖχε ὁ λογισμὸς γιὰ τοὺς γονεῖς μου.
Τοὺς πόνεσα καὶ τὸ ἐξομολογήθηκα στοὺς Γεροντάδες μου. Πρώτη φορὰ μὲ ρωτοῦσαν:
- Πῶς αἰσθάνεσαι, παιδί μου;
- Καλά, εἶμαι πολὺ στενοχωρημένος.
- Ναί, ἀλλὰ δὲ ρώτησες καὶ μᾶς, ἂν εἴμαστε στενοχωρημένοι.
- Μὲ συγχωρεῖτε. Πάντως, ἐγὼ νιώθω πολὺ εὐχαριστημένος. Εὔχομαι στὸ Χριστό μας νὰ γίνω καλός, νὰ εἶστε κι ἐσεῖς εὐχαριστημένοι μαζί μου.
Στὸ δρόμο δὲν εἶχα εὐλογία νὰ μιλῶ μὲ κανένα. “Εὐλογεῖτε”, “Εὐλόγησον” καὶ δρόμο… Ἀργότερα ἔμαθα ὅτι ἦσαν πολὺ αὐστηροὶ καὶ κανένας δὲν ἔκανε μαζί τους. Ὅλοι ἔφευγαν. Ἐμένα μοῦ φαίνονταν καλί. Καὶ στενοχωριόμουν ποὺ δὲν εἶχα δυσκολίες

Ἀνθολόγιο συμβουλῶν Γέροντος Πορφυρίου, σελ. 209-210

Νἀ ἀγαπᾶς τοὺς πειρασμούς

Μόνο ἕνα νὰ προσέξεις, μὲ συμβούλεψε ὁ Παππούλης. Νὰ ξεκαθαρίζεις τὶς σκέψεις σου, ποὺ ἀπὸ τὴν πολλή σου εὐαισθησία πιέζεσαι καὶ θλίβεσαι. Νὰ τὶς διώχνεις, νὰ μὴν παραμένουν. Νὰ ἀγαπᾶς τοὺς πειρασμοὺς ποὺ ἔρχονται καὶ δὲ θὰ ταράζεσαι, οὔτε θὰ θλίβεσαι. Νὰ ἀγαπᾶς πολὺ ὅλους τοὺς ἀδελφοὺς τὸ ἴδιο. Νὰ ἀγαπᾶς πολὺ τὸν Γέροντα. Ἕνας Γέροντας, ἕνας Χριστός.
- Πῶς θὰ ἀγαπήσω τοὺς πειρασμοὺς καὶ τὶς δυσκολίες;
- Εἶναι μεγάλη ἱστορία αὐτή. Ἔχει τοὺς τρόπους της.
Άμα μπεῖ ὁ Χριστὸς στὴν καρδιά, τὴ γεμίζει μὲ τὴν ἀγάπη Του. Τότε δὲν ὑπάρχει μὴ τοῦτο, μὴ ἐκεῖνο, μή, μή… Μόνο ἀγάπη… Πάνω ἀπ’ ὅλα ἡ Ἀγάπη.
Τὰ μὴ ἦσαν πρὸ Χριστοῦ. Τὰ κατήργησε ὁ Χριστός. Ἔφερε τὴν ἀγάπη. Παράδεισος εἶναι ἡ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὑπακοή, ἡ ταπείνωση.

Νὰ εὐχαριστεῖς τὸν Θεὸ γιὰ τὸν πειρασμό σου

Καὶ κάποιος ἄλλος ποὺ εἶχε πρόβλημα ἀρκετὰ σοβαρὸ καὶ πῆγε καὶ κλαιγότανε στὸν γέροντα καὶ ξανακλαιγόταν, τοῦ λέει, ἀφοῦ ἦταν ἀνθρωπίνως ἄλυτο. “Ἄκου, παιδί μου, σοῦ ἐμπιστεύτηκε ὁ Θεὸς ἕνα μικρὸ πειρασμό, μία μικρὴ δυσκολία, ἕνα προβληματάκι… Κι ἐσὺ ἀντὶ νὰ χαρεῖς γι’ αὐτὸ ποὺ σοῦ ἐμπιστεύτηκε, κάθεσαι καὶ στενοχωριέσαι; Πές, Χριστέ μου, νὰ εἶναι εὐλογημένο! Ἀφοῦ ἐσὺ ἐπέλεξες αὐτό, ἢ ἡ ἀδυναμία μου ὅρισε αὐτὸ καὶ ἐσὺ τὸ ἀνέχεσαι, νὰ εἶναι εὐλογημένο… Καὶ εὐχαριστῶ, Θεέ μου. Ξεχνᾶμε νὰ λέμε εὐχαριστῶ καὶ στὴν θλίψη καὶ στὸν πόνο.
Κάποτε ἦταν ἕνα παιδάκι ποὺ τὸ πείραζαν τὰ ἄλλα παιδιά, γιατὶ ἤτανε λίγο ἀδύνατο, λίγο ντροπαλὸ κ.λπ. Καὶ στενοχωριότανε καὶ πονοῦσε. Πήγαινε στὸ σπίτι κι ἔκλαιγε. Παραπονιότανε στὴ γιαγιὰ – ἡ μητέρα του εἶχε πεθάνει. ἡ γιαγιὰ ἦταν πιστή. Μὴ στενοχωριέσαι, παιδί μου, τοῦ ἔλεγε, νὰ εὐχαριστεῖς τὸν Θεὸ καὶ γι’ αὐτὸ καὶ γιὰ ὅλα. Πέρασε καιρός, κατάλαβε. Τὰ καλὰ λογάκια ὅταν πέφτουν στὴν ψυχή, μένουν, νὰ ξέρετε. Σιγὰ σιγὰ καλλιεργοῦνται, καρποφοροῦν καὶ βγαίνουν”.

Ἀνθολόγιο συμβουλῶν Γέροντος Πορφυρίου, σελ. 208

 http://www.porphyrios.net/?p=1065