Ἡ μεγάλη θλίψη καί ἡ κακομοιριά τῶν πεντηκοστιανῶν

Η «ΜΕΓΑΛΗ ΘΛΙΨΗ»

ΚΑΙ Η ΚΑΚΟΜΟΙΡΙΑ ΤΩΝ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΙΑΝΩΝ

+Αρχιμ. Δανιήλ Γούβαλη 

   Οι πλανεμένες δοξασίες των Πεντηκοστιανών στο θέ­μα της Μεγάλης Θλίψεως χρωματίζονται με το χρώμα της δειλίας. Έτσι αλλοιώνεται το Πνεύμα του Χριστιανισμού. Μα, ο Θεός τους θέλει τους δικούς του άνανδρους και κα­κομοίρηδες; Θέλει, μόλις εδώ κάτω πέσουν τα δεινά, να δει­λιάσουν και να τραπούν σε φυγή;

Τώρα θυμήθηκα ένα στιχάκι που αναφέρεται σε με­ρικούς δειλούς Κρητικούς. «Εμείς τα Κρητικόπουλα είμα­στε παλληκάρια, κι όταν ιδούμε πόλεμο κρυβόμαστε στ' αμπάρια»! Τα τερτίπια των Πεντηκοστιανών δεν συμπλέουν με τα μηνύματα που δίνει η Αγία Γραφή.

Συνηγορεί η Γραφή με την δειλία και την αποφυγή των δοκιμασιών;
Έτσι έγινε με τον Ναβουχοδονόσορα και τους Τρεις Παίδες; Όχι δεν έγινε έτσι. Επέτρεψε ο Θεός να ρίχτουν μέσα στο φοβερό καμίνι, και φανέρωσε εκεί την προστασία του, μετατρέποντας την φλόγα σε δροσιά. Οι Πεντηκοστιανοί δεν θα το ήθελαν έτσι. Κατ' αυτούς έπρεπε ο Θεός να τους πάη κάπου μακρυά, όπου να μη μπορή να τους συλλάβη ο Ναβουχοδονόσορ, και αργότερα, όταν θα έφευγε εκείνος από την μέση, να τους επαναφέρη.

Μπορούσε βέβαια ο Θεός να τους άφηνε να καούν. Δεν το έκανε όμως, γιατί ήθελε να καταλάβη ο Ναβουχοδονόσορ ποιος Θεός είναι αληθινός. Το κατάλαβε και με βασιλικό διάγγελμα προς όλη την αυτοκρατορία του εξύμνησε τον θεό που λάτρευαν οι τρεις Παίδες.

Πάντως οι Τρεις Παίδες δεν ήταν δειλοί. Είχαν πει στον βασιλέα: «Υπάρχει Θεός στους ουρανούς, τον οποίο εμείς λατρεύουμε, που μπορεί να μας γλυτώση από την φωτιά της καμίνου και από τα χέρια σου, ω βασιλέα. Αλλά κι αν πάλι δεν μας σώση, εμείς, να το ξέρης, ω βασιλέα, δεν λατρεύουμε τους θεούς σου ούτε προσκυνούμε το ά­γαλμα που έστησες» (Δανιήλ γ' 17-18).

Οι Τρεις Παίδες δεν εδειλίασαν. Ούτε οι Μακκαβαίοι εδείλιασαν στους φοβερούς διωγμούς του Αντιόχου του Δ'. Ούτε ο Πρωτομάρτυς Στέφανος εδειλίασε. Ούτε εκείνοι που επαι­νούνται από τον Απόστολο Παύλο, στο δέκατο κεφάλαιο της προς Εβραίους επιστολής: «Να ενθυμείσθε τις παλαιές ημέρες που βαπτισθήκατε, τότε που αγωνισθήκατε και υπομείνατε πολλά παθήματα^˙ τότε που σας εθεάτριζαν, σας εχλεύαζαν και σας έθλιβαν τότε που δείχνατε συμπαράστασι σ' εκείνους που διώκονταν έτσι˙ τότε που μου συμπαρασταθήκατε στην φυλάκισί μου. Τότε δεχθήκατε με χαρά την αρπαγή των περιουσιών σας, γνωρίζοντας ότι έχετε καλύτερη, ανώτερη και αναφαίρετη περιουσία στους ουρανούς». (Εβρ. ι 32-34). 

Ερωτούμε τους Πεντηκοστιανούς: Στους πρώτους χριστιανικούς αιώνες, ο Νέρων, ο Δέκιος, ο Διοκλητιανός και οι άλλοι Ρωμαίοι αυτοκράτορες έδιωξαν με μανία την Εκ­κλησία και έρριξαν τους Χριστιανούς σε μεγάλη θλίψι. Τότε, τι έκανε ο Θεός; Τους ανέβασε σε κάποιο μεσουράνημα, σε απυρόβλητη περιοχή; Όχι. Τους άφησε να υποστούν τους διωγμούς. Άλλους με θαυματουργικό τρόπο τους προστά­τεψε και άλλους τους άφησε να μαρτυρήσουν. Συγχρόνως μερικοί χλιαροί και μεσοβέζικοι χριστιανοί αρνήθηκαν την πίστι τους, και έτσι ξεχώρισε το χρυσάφι από το χώμα, ξεχώρισε το ασήμι από την σκουριά και καθάρισε από τα αγριόχορτα ο αγρός της Εκκλησίας.

Αυτό, είναι πράγμα μικρής σημασίας;

Από το βιβλίο: ΝΕΦΕΛΑΙ ΑΝΥΔΡΟΙ-Τα παρατράγουδα των Πεντηκοστιανών

 http://www.egolpion.com/kakomoiria_pentikostianwn.el.aspx